Ogarnięty życiowo facet... co to faktycznie znaczy? - Netkobiety.pl

Że tak powiem. Jak wymagasz, to sam taki bądź.
Mam znajomą, ten typ. Wymaga od faceta zarabiania milionów, wyzywa go, ze jest niezaradny... A sama albo pracuje za 2 tyś albo siedzu na bezrobociu i z 500+. Na buty potrafi wydać 1000 zeta miesięcznie, wystawne obiady, wyrywa frajerów by mogła iść na kolację i pyta jaki mają samochód... I wieczne wymagania.

No i dokładnie ja tak robię - mierzę innych swoją miarą. Skoro ja jestem ogarnięta życiowo i potrafiłam odciąć pępowinę a w szeroko rozumianym znaczeniu usamodzielnić się to tego samego wymagam. Tak jak napisałam już wielokrotnie - każda kobieta ma inne standardy.

Mam jedną taką koleżankę, że jak wygadała się ze swoimi oczekiwaniami finansowymi co potencjalnego faceta to jej powiedziałam wprost, że w Polsce to nie za bardzo znam takie pary, że u nas to raczej tak nie wygląda. Próbując wymusić coś takiego na zwykłym facecie, to może być bardzo nieciekawie, to bylby jakiś koszmarny związek. Nie wiem czy to ta rozmowa ale w niedługim czasie potem podjęła decyzję o wyjeździe, weszła w związek z kilkadziesiąt lat starszym multimilionerem w stanach. Sprawia wrażenie zachwyconej, facet zapewnia jej życie na wysokim poziomie, spełnia jej oczekiwania. Jemu to odpowiada. Więc jest możliwy taki uklad, który odpowiada obu stronom ;-)

Bo faceci sami na to pozwalają. Popatrz co się dzieje na portalach randkowych po stronie kobiet. Wystarczy być kobietą aby mieć dziesiątki wiadomości i propozycji.
Simpowanie na najwyższym poziomie.

Uproszczona teoria. Rozumiem, że kobiety same wiedzą, że ludzie to wzrokowcy. Co widzą, to widzą. Gdyby chciały znaleźć normalnego faceta, miałyby konta bez fotek.
Ale rozumiem to. Fotka zwiększa szanse zauważenia.
Znajoma mi mówiła o jej przypadku. 50 wiadomości dziennie, na sex. Idiotów wszędzie pełno.

Ależ ja się zgadzam. Dlatego im później w las (w sensie im więcej lat) tym trudniej znaleźć partnera. Bo spora część fajnych osób jest już pozajmowana to raz.
A dwa samemu wie się o wiele bardziej czego chce i czego oczekuje od partnera, na co można przymknąć oko, a co jest dealbreakerem.
Ja miałem epizody parę lat temu (ostatnie, wcześniej więcej używałem) gdy szukałem partnerki tam do związku i widzisz, jako facet mam bardzo podobne przemyślenia w stosunku do kobiet.
Utwierdziło mnie to w przekonaniu, że portale randkowe są fajne na luźne znajomości, jak zwał tak zwał, do związku jednak real albo "przy okazji" jakieś tam zrzeszające wspólne zainteresowania (z myślę, że idę tam się rozwijać czy poznać znajomych, a jak coś się trafi to też fajnie).
Przy czym uważam, że każdy ma jak najbardziej prawo oczekiwać czego tylko chce. Tylko niech potem liczy się na zderzenie z rzeczywistością.

i vice versa.

O, ciekawy temat, bym się rozpisał, ale chyba był już wałkowany 100 razy

Od siebie dodam tylko tyle - bo znajomy mi wątek się pojawił:

Wiek widoczny po lewej - nie mam prawka, nie mam samochodu. To może ulec zmianie ale nie musi. Póki co - nigdy w życiu nie miałem problemów z transportem, przewiezieniem czegoś, dojazdem gdziekolwiek. Ale za to parę razy usłyszałem że mężczyzna bez prawka / samochodu - jest niemęski, nie jest prawdziwym mężczyzną. I zdradzę Wam coś: bardzo się ucieszyłem, bo takie deklaracje od razu pozwalają mi odseparować się od kobiet które uważają że wiedzą lepiej w jakie ramki muszę pasować żeby mogły mnie nazwać męskim. Podziękuję

A co do głównego wątku, już padło kilka "idealnych" odpowiedzi. "Ogarnięty mężczyzna" to nic innego jak synonim zestawu potrzeb/preferencji konkretnej kobiety. Dla każdej znaczy to zapewne co innego. Nie sądzę żeby istniała jakaś spójna, tożsama dla wszystkich definicja. Odkryj czego oczekuje od potencjalnego partnera konkretna kobieta a dowiesz się kogo uznaje za "ogarniętego mężczyznę"

Witold, mocno popłynąłeś...

Ogarnięty życiowo facet po prostu sprawnie radzi sobie w życiu i z życiem.
Tylko tyle i aż tyle.
Nie chodzi o kwotę zarobków, tylko o to czy mu wystarcza na takie życie jakie prowadzi.
Nie ważne czy ma prawko, tylko czy się sprawnie przemieszcza w zakresie, w jakim tego potrzebuje.
Itd.

Szukanie konkretnej definicji czy stawianie kryteriów nie ma sensu. Ogarnięty facet to po prostu taki, po którym widać, że sobie radzi.
Koniec.

Ej, a jak ktoś zamiast prawa jazdy ma licencję pilota? Albo ma uprawnienia maszynisty pociągów? Albo jest kapitanem żeglugi wielkiej?

Bo to jest mało.

Rata za mieszkanie - 2k zł (400k na 20lat)
Rachunki 600zł
Zdrowe jedzenie 1.5k zł
Utrzymanie (taniego) auta 1k zł

i już mamy 5kzł, a gdzie jakiś przyjemności, zakup auta,  niespodziewane wydatki, nagła choroba.

Jak są dwie osoby o takich zarobkach lub ktoś ma lokum od rodziców, to już wygląda to lepiej, ale to dalej na styk na skromne życie.

Tych ancymonów jest niewielu .

To prawie czołgista - ogarnięty z Ciebie

Hahaha! To jest prawda: ja jestem w sytuacji (i mam jej pełną świadomość), że nikt inny poza mną mi nie da kasy na moje potrzeby

Z drugiej strony Witoldzie pamiętasz chyba to przysłowie o byciu pijanym? Czyli jak jedna osoba powie Ci że jesteś pijany, to lej na to; ale jak zrobi to trzecia osoba, to lepiej się połóż do łóżka

Owszem, jedną rzeczą jest znać swoją wartość; inną rzeczą jest natomiast otaczająca rzeczywistość i też nie ma sensu przez wieczność kopać się z koniem: jeśli na przykład (nie mówię o swoim przykładzie, serio! Teoretyzuję.) ciągle coś jest nie tak, to trzeba się zastanowić czy czegoś nie zmienić chociaż obecny tryb jest zgodny z tym co uważamy za właściwe.

Nie jestem ekspertem od tego zjawiska, ale czy... za simpowanie można uznać (bo to z definicji służalczość o ile dobrze interpretuję) zabieganie o kobietę na którą mamy szansę czy tylko wtedy to występuje jak nadskakujemy kobiecie która nas zlewa?

Temat w zupełnie niezamierzony sposób odbił w stronę prawka. Ja szczerze mówiąc rozumiem argumenty obu stron: prawko mam od... dawna. Zrobiłem też w życiu w pobliżu jakieś 3/4 miliona kilometrów (ale chyba więcej, musiałbym dokładnie policzyć). Jednak mieszkam w silnie objętej komunikacją miejską okolicy i w sumie poza większymi zakupami czy przewiezieniem cięższych rzeczy może dałoby się żyć bez auta (choć pamiętam że swego czasu brak trochę komplikował sprawę). Był też okres, e przez kilka lat nie jeździłem i czułem się początkowo ciut niepewnie jak znów wsiadłem do auta (rozumiem więc rozterki tych, którym brakuje przyzwyczajenia). Dziś jeżdżę na co dzień, zdarzała się konieczność wzięcia auta zastępczego nieznanego mi wcześniej typu, no też się szybko zapoznawało z podstawami i jechało. Koło raczej też bym wymienił (co prawda nie musiałem dotąd w praktyce tego robić, ale mam tendencję do obserwacji czegoś co może mi się przydać) , choć zdaję sobie sprawę że jednak przydałoby się je i wyważyć, a do tego sprzęt mają w zasadzie tylko w warsztacie. Różne rzeczy naprawię i wymienię sam. Jednak faktycznie każda kobieta ma inną wizję, aczkolwiek jest też i tak że spore grupy kobiet mają z grubsza podobny zakres tych wizji i stąd pytanie zawarte w wątku, bardziej chodzi o główny trend, a nie o pozytywne wyjątki (ot, na przykład stosunek do dziecka: jedna z tu wypowiadających się od razu spycha faceta z jednym dzieckiem - i to mieszkającym z matką - do II lub dalszej kategorii, inna się dziwi jak faceci mogą taić posiadanie dziecka, bo to przecież największa radość w życiu)

Wybacz Olinko, ale to zbiór ogólników o dość szerokim zakresie interpretacji, zależnym od interpretującej. Ot, pierwszy z brzegu przykład z Twojej listy: dla jednej wystarczające będzie że facet odetnie pępowinę przed 30-ką, dla innej zaraz po studiach to już będzie za późno. Pozostałe to też dowolna interpretacja, na zasadzie "zależy jak komu leży".

nowe_otwarcie ile ludzi tyle opinii. Dziwi Cię to? Z wszystkim tak jest.

To nawet nie o to chodzi, bo miałaś prawo do SWOJEJ definicji. Sęk w tym że ta Twoja definicja też jest cholernie nieprecyzyjna
Bardziej akceptowalna była TWOJA, ale PRECYZYJNIEJSZA

No bo w życiu, z ludźmi, często dochodzi "to zależy"
Mi przyjaciel kiedyś zarzucił, że nie mam standardów wyglądowych. W sensie niskie, ma być szczupło albo fit i nie straszyć twarzą i reszta (wyglądowo) mnie nie obchodzi. No i to prawda, ale schody zaczynają się przy cechach osobowości, poglądów i takich tam.
Zresztą jestem realistą i wiem, że ideałów nie ma. Dlatego nie mam checklisty, tylko widzę jak się znajomość rozwija, poznaje człowieka i wtedy jest decyzja w którą stronę to powinno iść.

Zróbcie listę, kalo to facet (kobieta) nieogarnięta. Pożądana osoba będzie jej przeciwieństwem.

To jest raczej definicja jakiegoś Twojego ideału faceta, a nie ogólnie ogarniętego. Wnioskuję, że bardzo niewielu spełnia Twoją definicję, choćby dlatego, że bardzo wiele osób ma jakieś problemy emocjonalne. Mnie zaciekawiło np. to "nie traci głowy w sytuacjach kryzysowych". A skąd to wiadomo ? Jest jakiś wskaźnik reakcji na sytuację kryzysową ? Bo moim zdaniem w jednej sytuacji kryzysowej można nie tracić głowy, ale już w innej wręcz przeciwnie. Sytuacje kryzysowe nie zdarzają się często i tak naprawdę nie każdy taką przeżył, więc trudno ocenić, czy by stracił głowę. W ogóle co to jest "sytuacja kryzysowa" ?

Może i tak, ale trudno w kilku zdaniach opisać co znajduje się pod tymi wszystkimi hasłami. W każdym razie chciałabym, aby było jasne, że granice w pewnym zakresie zwykle bywają płynne, choćby z uwagi na okoliczności, które wpływają na pewne sytuacje i/lub decyzje. Są jednak i takie, przy których obowiązują sztywne ramy - kiedy jest tylko "tak" lub "nie", czyli świadczą, że facet albo jest ogarnięty, albo nie jest.

Jeśli mowa o nieodciętej pępowinie, to sprecyzuję, że nie wyobrażam sobie nazwać ogarniętym faceta, który polega na rodzicach dłużej niż to konieczne, bo ze zwykłej wygody, ale też wewnętrznych oporów, nie garnie się do szeroko pojętej samodzielności. Uważam, że w pewnym momencie, a ten moment następuje raczej szybko niż późno, należy iść swoją drogą i żyć na własny rachunek. Odcięcie pępowiny to także emocjonalne uniezależnienie się, to jest podejmowanie decyzji w oderwaniu od tego, czego chcą i co na dany temat mówią rodzice. Oni mogą podzielić się życiową mądrością, radą, ale na tym ich wpływ na nasze życie powinien się kończyć.

Ja sama z rodzicami przestałam mieszkać właściwie już w wieku 16 lat. Kiedy miałam 22 lata byłam w pełni samodzielna, odpowiedzialna za siebie i nie wyobrażałam sobie, aby ktoś miał kierować moim życiem czy też w jakimkolwiek zakresie narzucać mi swoją wolę. Być może dlatego nie wyobrażam sobie życia z kimś, kto siedzi pod pantoflem mamusi czy tatusia.

To, jak sądzę, nie wymaga wyjaśnień.

W pojęciu "przydatne w życiu umiejętności” mieści się to wszystko, co sprawia, że człowiek potrafi o siebie zadbać (np. coś ugotować, włączyć pralkę, porządnie uprasować spodnie), nie gubi się w urzędach, orientuje gdzie z czym i do kogo uderzyć, ewentualnie doskonale wie w jaki sposób takie informacje zdobyć, ale też jeśli w sobotę wieczorem pęknie rura albo zauważy wyciek gazu, to będzie wiedział co z tym fantem zrobić. 

Przeciwnie - dla mnie to jest właśnie mężczyzna ogarnięty życiowo. Być może są to relatywnie wysokie kryteria, ale takie po prostu mam i tak widzę ten temat. Zresztą sama od siebie też wiele wymagam. 

Owszem, każdy z nas może mieć problemy emocjonalne, ale jeśli jest się ogarniętym, to człowiek się w nich nie pogrąża, ale coś z tym robi i to możliwie jak najszybciej. Doprawdy trudno byłoby mi stwierdzić, że nic się nie dzieje, jeśli facet permanentnie siedzi w dołku, użalając się nad sobą i pielęgnując poczucie krzywdy i/lub kolejne smutki zapija alkoholem, bo to jest jedyne, co przychodzi mu do głowy. Nie jest też ogarniętym ktoś, kto jest emocjonalnie rozchwiany, słaby, zewnątrzsterowny, chwiejny jak chorągiewka.

Sytuacje kryzysowe są bardzo różne i różnego kalibru, ale właśnie o to chodzi, żeby umieć znaleźć się w każdych okolicznościach i reagować na nie w sposób adekwatny i opanowany. W sumie Snake bardzo dobrze opisał, co miałam na myśli. 

Ja sama jestem zadaniowcem - nawet w podbramkowych sytuacjach nie panikuję, nie tracę głowy, ale działam i tego samego oczekiwałabym od mężczyzny. Niemniej nikomu nie będę umniejszać, jeśli uroni łzę, bo stracił bliską mu osobę albo potrzebuje kilku dni, a nawet tygodni, by wziąć głębszy oddech na poukładanie sobie w głowie wszystkich spraw, bo właśnie życie mu się rozsypało na drobne kawałki i musi je na nowo posklejać.

No z tym to się do końca nie zgodzę. Wymieniłeś owszem kilka przykładów wymagających pewnego opanowania i szybkiego zimnego myślenia, ale jest też i kilka przykładów wymagających ponadprzeciętnych - przede wszystkim wrodzonych, bo w tym wypadku lwia część zależy od tego czy się z tym urodziłeś - zdolności negocjacyjnych, a jeśli ktoś takowe ma to z reguły ma i zdecydowanie ponadprzeciętną pozycję i kasę. Więc jeśli TO miałoby być synonim ogarnięcia (w pełnym podanym przez Ciebie zakresie), to by znaczyło że panie chyba trochę za wysoko mierzą. Tym bardziej że co najmniej w części przypadków daleko ponad 50% facetów nie zachowałoby pewnie w 100% zimnej krwi (nie na darmo pooperowałem procentami, bo jeśli dla kogoś kryterium wymaganym jest coś co spełnia może 10-20% grupy, to znaczy że raczej ma wysokie lub zbyt wysokie wymagania).

Musisz się zdecydować co Tobie odpowiada, bo jak ktoś pisze bardziej ogólnie, to niedobrze, ale jak poszło w konkret, to nie rozumiesz dlaczego :-P
Większość wątków na forum to taka ankieta wśród użytkowników, co wg każdego jest ważne, a co nie. I odpowiedzi jak zwykle mają rozrzut od prawa do lewa.

PS. Dla mnie prawo jazdy to potwierdzenie przydatnych życiowo umiejętności. Można bez tego żyć, jak bez wielu innych umiejętności i tak organizować sobie życie, żeby nie musieć tej umiejętności wykorzystywać. To trochę jak z językiem obcym, da się żyć, tym bardziej jak się nigdzie nie wyjeżdża, a i na obczyźnie można używać języka migowego;-) Można zawsze odłożyć jego naukę na później. Da się bez tego żyć, ale to jakby ogranicza możliwości. A jak ktoś jednak chce być kierowcą, umieć porozumiewać się w języku obcym, to jednak potrafi się zorganizować, wykazać samodyscypliną i konsekwencją, żeby zrealizować plan a nie wiecznie czeka na właściwą potrzebę.

Motyw z dzieckiem na masce i w ogóle z wypadkiem z udziałem dziecka przerobiłem dwukrotnie, więc też coś o tym wiem.

Podaj może przykład tej błahej sytuacji i jak sobie z nią źle radzisz (albo kilka przykładów). 'Błaha sytuacja' niestety niewiele mi osobiście mówi

To jak dowolna to odpowiem też dość luźno: niektóre będą a inne nie będą wplywac na ogarniecie Nie da się na to pytanie odpowiedzieć, jest zbyt ogólne....

Podejrzewam że człowiek niezorganizowany zazwyczaj nie będzie określany mianem ogarniętego. O, tyle mogę powiedzieć z przykładów podanych przez Ciebie

W mojej ocenie pytanie czy ma ten syf w domu i ciuchy z Caritasu dlatego, że fizycznie nie ogarnia takich rzeczy, czy mógłby ale uważa że to zbyteczne. W pierwszym przypadku jest człowiekiem nieogarniętym, w drugim ekscentrycznym (i nie dla mnie ). Ja już wymieniłam że uważam za element ogarnięcia życiowego to że ktoś wie jak chce żyć i to wciela w życie

Można skupiać się na priorytetach, a resztę traktować nieco po macoszemu, ale syf w mieszkaniu i niechlujny wygląd, świadczy, że ktoś skupia się tylko i wyłącznie na priorytecie i zaniedbuje całą resztę. Nie wiadomo, jak ktoś taki w sytuacji związku lub założenia rodziny potraktuje to, jak coś istotnego, o co warto dbać. Raczej słabo to widzę.

Dla mnie nie ma nic negatywnego w „przeciętności”, ale jak ktoś potrzebuje unaocznionej „wyjątkowości” w partnerze, to rzeczywiście ekscentryk będzie strzalem w 10-tkę.

Tak naprawdę punkt widzenia zależy od punktu siedzenia i jak zresztą ten wątek pokazał, dla każdej osoby określenie "ogarnięcie życiowe", może oznaczać coś zupełnie innego, choć też są jakieś punkty wspólne. Ogólnie rzecz biorąc ludzie mierzą innych swoją miarą, co uważam za słuszne i nie ma co dywagować czyja "definicja" jest lepsza bo to każdego indywidualna sprawa. Dla jednej osoby, która mieszka gdzieś na obrzeżach czy w małej miejscowości, prawko i samochód będzie "must have", dla innej, która mieszka w centrum dobrze skomunikowanego miasta, czymś zbytecznym. Dla jednej osoby mieszkanie z rodzicami jest nieakceptowalne, dla innej, np. ludzi na wsiach, coś normalnego, a nawet stanowiącą wartość dodaną. Dla jednej zarobki na poziomie 5 tys. zł. będą zbyt niskie, dla innej bardzo dobre itd., itd.
Jednak gdybym miała się odnieść do tego:

w kontekście:

To dla mnie ktoś, kto jest "nerwowy, zapominalski, słabo zorganizowany, leniwy" jest antonimem ogarnięcia życiowego. Co z tego, że zachował kiedyś w sytuacji kryzysowej zimną krew? One przecież nie zdarzają często. Zresztą w jednej mógł, w drugiej poległ. Natomiast wymienione cechy rzutują na codzienne życie, jego jakość. Tak naprawdę nigdy nie wiemy jak zachowamy w kryzysowej sytuacji, a życie się toczy i to ono determinuje to jak ogólnie je odbieramy i partnera. Miejmy wymagania, ale też dajmy facetom być człowiekiem, który może mieć chwile słabości, uronić łzę itd.

Myślałem raczej o któreś z tych cech a nie o wszystkich na raz.

Wracając do naukowca, poniekąd dlatego jest taki dobry. Bo skupia się tylko na priorytetach (nauce).
Gdyby zadbał o porządek w domu, eleganckie ciuchy i coś tam jeszcze musiał by poświęcić na to jakiś % swojego czasu. Zakładam, że świadomie dokonuje takiego wyboru.

------------

Przeciętność to zwykle kwestia chęci. Większość, chce być taka jak inni. Wkłada wiele wysiłku by temu sprostać i kieruje się typowym schematem: Dom, auto, modny wygląd, wakacje na Zanzibarze itd.
Są też osoby, które mając podobne możliwości, wybierają zupełnie inną ścieżkę i tym się wyróżniają.

Osobnym kryterium jest wyjątkowość w kwestii talentu czy zdolności. Ktoś kto potrafi być wybitnym sportowcem, artystą, naukowcem. czy potrafi zarobić miliony jest dzięki temu wyjątkowy, nawet jeśli w innych dziedzinach jest przeciętniakiem.

-------------
Nie umieszczaj, proszę, swoich postów jeden pod drugim – łamiesz w ten sposób obowiązujący na forum regulamin. Jeżeli chcesz odpowiedzieć kilku osobom, możesz to zrobić w jednym oknie, używając funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Jeśli tak, to zmienia to nieco postać rzeczy, mimo wszystko wciąż będzie to zależeć od nasilenia danej cechy. Jeśli bowiem tylko zdarza się komuś o czymś zapomnieć, to w porządku, chyba każdemu z nas czasem coś umknie, ale jeśli w efekcie zapominalstwa notorycznie przychodzą upomnienia, bo facet nie zapłacił jakichś rachunków, nie pamięta o zrobieniu na czas przeglądu w samochodzie i gubi po drodze mnóstwo innych, ważnych spraw, to zdania nie zmieniam.

Skupiony na jednej sprawie naukowiec nadal będzie dla mnie kimś życiowo nieogarniętym, nawet jeśli w efekcie swojej pracy dostanie kiedyś Nobla. Wynika to z faktu, że nie wystarczy być w czymś dobrym, a nawet doskonałym, jeśli cała reszta leży i kwiczy.

Jeśli facet jest w czymś dobry i w tym spełnia, wiadomo, że druga osoba jeśli chce z nim być to musi brać to pod uwagę i niejako dostosować. Mi od razu na myśl przyszedł przykład znany Torbickiej i jej męża. Bycie wybitnym specjalistą to też bycie naukowcem. W sumie w każdej dziedzinie. Oczywiście nie znam ich życia codziennego ale wątpię by jej mąż zajmował głowę obowiązkami domowymi. Zapewne wiele wyrzeczeń ją to kosztowało ale też realizowała się sama w swoim zakresie.
Tak wiem, nie jest to typowy przykład, ale przytoczyłam go bo jest znany.
Ja znam wiele podobnych par, nie raz to kobieta jest tą robiącą karierę. Tak, mogą oboje robić ale zawsze któraś jest bardziej absorbująca. Mogą też oboje pracować np. w Biedronce i być ze sobą szczęśliwi. Każdy musi sam sobie odpowiedzieć na pytanie co ma do zaoferowania i czego oczekuje. Trudno by było zgrać pani na kasie (nie umniejszając) z wybitnym naukowcem/specjalistą. Podobnie w drugą stronę.
Kiedyś kolega w kontekście szukania tego jedynego powiedział: "chcesz mieć księcia, bądź księżniczką". Oczywiście nie o typowe "księżniczkowanie" chodzi, tylko o to, że jak czegoś oczekujesz, sama to sobą reprezentuj. I na odwrót.