Smutna szara i samotna rzeczywistość - Netkobiety.pl

paslawek,
ta "wojna", a raczej jak to idealnie określiłeś - "walka z wiatrakami" - już trwa, odkąd zdałam sobie sprawę, że moja szefowa jest dwulicową osobą, pozbawioną jakichkolwiek skrupułów i która, by dojść do celu, spali wszystko i wszystkich wokół, a potem tak zmanipuluje, że skończy z czystymi rękoma. Nie była to próba o jakiekolwiek "ulgowe" traktowanie, bo pracuję tam już dość długo i koniec końców i tak się z tym uporam, chociaż cierpią na tym - jak sami widzicie - moje nerwy i psychika.
Powiem szczerze, że biłam się długo z myslami - powiedzieć czy nie? Powiedziałam bo chciałam być fair. By w razie mojego odejscia miała kogoś w zanadrzu na moje miejsce. Co najlepsze - nie powiedziałam, gdzie złozyłam dokumenty i dokąd zaprosili mnie na rozmowę. Co się okazało? Moja szefowa sama się wygadała, że wie dlatego ciagle podkreślam - znajomosci, znajomości, wtyki, plotki, donoszenie...
Co do miotania się - pełna racja, to właśnie jest w mojej głowie. Serce mówi: zwolnij się i koniec! Rozum krzyczy: nie, musisz zarabiać, musisz mieć odprowadzane składki itp itd...
paslawku, dobry człowieku, ja naprawdę nie jestem roszczeniowa. Słuchaj, ja mam w pracy ludzi, którzy dostają awans i podwyżkę, a potem narzekają, ile to pracy mają dla mnie to jest jasne: większa kasa/wyższe stanowisko=więcej pracy. Żeby dobrze zarobić, trzeba się narobić. Moi rodzice całe życie ciężko i uczciwie pracowali i jeszcze pracują, i w myśl takich zasad mnie wychowali. Nie nakładają na mnie żadnej presji, nie wybierali mi studiów na początku ciązy  

BEKAśmiechu,
już kiedys pisałam - po co mi atencja ludzi, których w ogóle nie znam i którzy (bez urazy) nie odgrywają większej roli w moim życiu...?

Ale do sedna Twojego komentarza. Piszesz, że mam to gdzieś. No nie mam. Moze ogólnie powinnam zacząc od tego, ze kiedys taka nie byłam. Kiedyś miałam jedną twarz, teraz mam dwie: pierwsza to ta uśmiechnięta, otwarta, pomocna, chętna do zabawy (oj co się pobawiłam w ten weekend to aż się pochwalę ), a druga smutna, ponura, zrezygnowana, negatywnie nastawiona do wszystkich i wszystkiego. Nie umiem określić, kiedy pojawiła się ta druga, prawdopodobnie gdy zaczęłam pracować. Większym problemem jest to, że JEST i nie chcę odejść. Jestem jak GOLLUM z Władcy Pierscieni (swoją drogą, kocham wszystkie 3 części ) - z tym, że nie gadam sama do siebie i nie mam już pierścionka. Próbuję obrać tą właściwą ścieżkę, pracować najpierw ze swoimi myslami, poczuciem wartości, uczyć się żyć w samotnosci...póki co z marnym skutkiem. Śmiem sądzić, ze większosć osób, które mi doradzają, mają ułożone życie, a z takiej perspektywy radzic jest łatwo. To jak z książką Agnieszki Maciąg.

feniks35,
nie wiem czy depresja, u nowej pani psycholog byłam póki co raz, w przyszły, tygodniu kolejna wizyta wiec dalej będziemy zagłębiać się w czeluścia mojej beznadziejności. Ja też jak koleżanka z tamtego watku mam siebie za nieudacznika - każdy wokół coś, ja nic - i wiem, że to się nie zmieni, dopóki nie osiagnę jakiegoś wyznaczonego przez siebie celu - czy to zmiana pracy czy znalezienia partnera i koniec końców ułożenia swojego życia tak, by dzień w dzień nie martwić się o swoją przyszłosć.
Wiem, że ludzie mają większe problemy. Mam jeden przykład na wyciagnięcie ręki - ostatnio dowiedziałam się, że mój bardzo bliski, starszy znajomy, prawdopodobnie ma wznowę nowotworu. Niedawno się potwierdziło. Jest to dla mnie kolejny przykład nieprawiedliwości życia - tak dobry, pomocny, cierpliwy człowiek, między grudniem 2019 a lipcem 2020 stracił w wyniku chorób 3 bliskie osoby, później dotknęło to i jego. Nie umiem tego zrozumieć. Dlaczego tak jest? Nie przemawiają niestety do mnie teksty typu "Bóg tak chciał" itp. Ale czemu o tym wspominam...ta osoba zarówno wczesniej, jak i teraz - w ogóle nie narzeka. Powiedział mi: "co ma być to będzie" ale wiem, ze to nie jest słowo rezygnacji. Po prostu bierze chorobę na klatę, jest spełniony w życiu, ma wsparcie i wolę walki, ale podchodzi do tego bardzo chłodno i spokojnie. Przynajmniej na zewnątrz...
I tak zaczełam się zastanawiać: skoro ludzie w takich sytuacjach znajdują siłę walki, gdzie jest moja? Gdzie ona uleciała? Wiadomo, moje problemy dla mnie są ważne, przytłaczajace psychiczne, ale w obliczu śmeirtelnej choroby stają się niczym. Ale co się ze mną stało? Dlaczego nie mogę odzyskać dawnej siebie i zamiast wraz z wiekiem rosnać w siłę, ona ze mnie ulatuje? Sama w 2016 roku trafiłam do szpitala z podejrzeniem nowotworu, to był ciężki okres. Wiele nerwów, oczekiwanie, operacja i badanie hist-pat, problemy z zabiegiem po drodze (drugi lekarz nie chciał mnie dopuscić do zabiegu przez swoje widzimisię). Przeszłam to i zapomniałam o tym, przynajmniej w taki sposób, że jest to dla mnie wyłacznie obojetnym wspomnieniem. Było minęło. Czyli jest przykład, ze potrafiłam się spiąć i przejść przez kryzys. A chodziło przecież o moje zdrowie i życie, a nie o to, czy mam faceta czy też nie (a byłam wtedy sama ofkors). Więc czemu będąc młodsza radziłam sobie z przeciwnościami a teraz nie potrafię?

Mnie się wydaje, że Ty mogłabyś mieć wymarzoną pracę, super faceta i masę kasy, a i tak znalazłabyś coś na co mogłabys narzekać.

Autorko, zacznijmy od tego, że już sam fakt, jak innym się w życiu układa nie jest w ŻADNYM wypadku jakimkolwiek odnośnikiem czy też czynnikiem decydującym o tym, jak ja się czuje i jakie mam spojrzenie na swoje życie

Może tak będzie prościej?

edit: miałaś rację w czym? Że dążył do seksu?

No widzisz, teraz sobie zadaj pytanie czy nawet posurfuj po tym forum i znajdź jakąkolwiek kobietę, której uśmiecha się spotykać z facetem, jeśli czują, że on chce jej tylko "zaliczyć"..Naewt jeśli ta kobieta nie chce związku, ale tylko luźnych spotkań, to i tak przeczucie, zę facet dąży do jednego raczej skutecznie je zniechęca do dalszej znajomości.

Porównywałem, owszem, ale gdzieś do okresu licealnego. Potem po prostu przyszedł moment, kiedy stwierdziłęm, że obcy ludzei mogą sobie życie układać według siebie a ja kieruje się SWOIM punktem widzenia
Nie widzę powodu, dla którego miałbym się odnosić do innych, jeśli inni są..właśnie INNI
Poza tym, co oznacza owo "nieposiadanie"? Osobiście nie widzę powodu, dla którego miałbym sądzić, że niczego w życiu nie osiągnąłem. Właśnie w tym cały sens, kiedy patrzę na siebie i próbuje SIEBIE udoskonalić, ale według swoich kryteriów, nei zaś czegokolwiek, co sie bierze z zewnątrz.

No, widzisz, a mnie by zwyczajnie szkoda było czasu by sie porównywać do innych ludzi. Co mi po tym, że jakas kobita jest ladniejsza, jakiś facet bogatszy, ktos tam inny ma lepszą karierę? Nie zmienię się magicznie w te osoby, a zamartwianie sie, że mam "gorzej" jest bezproduktywne. Lubię swoje życie, chociaz jest przecietne i ulepszam je kiedy tylko mogę.

Co do faceta, stało się co przewidziałam. Oboje zmarnowaliscie godziny, nikt nic nie zyskal, a jeszcze smrodek na końcu sie zrobił. Nauczka na przyszłość, zeby na silę nie szukać atencji.

Jest to możliwe jeżeli dana osoba chce wiecznie być ofiarą, bo wygodniej narzekać i wzbudzać współczucie niz sie za siebie wziąć. Nawet jak cos osiagnie, to od razu porównuje sie do kogos innego i umniejsza swój sukces. W swoich oczach jest zawsze przegrana.

FAŁSZ.
Nie jest to moim celem, nie znoszę, jak ktoś nade mną się lituje, bo taka skierowana w moją stronę litość jeszcze bardziej uświadamia mi, jak beznadziejnie jest ze mną i moim zyciem.

PRAWDA i to bez dwóch zdań.

Co do chłopaka, nauczkę to raczej ma on, że nie każdy moze mieć każdą

aniuu1,
ale co wg Ciebie znaczy "nie jest tak źle"? Bo jeśli to, że mam sprawne ręce i nogi, to to jest nic, nie oszukujmy się.

Nie przyznam się do tego, bo tak nie jest, ponieważ podzielam Twoje zdanie - to jest przytłaczajace dla drugiej osoby. Tak naprawdę tego typu, częste rozmowy prowadzę z jedną z moich przyjaciółek. Ludzie mają własne problemy, nie mogę zasypywać ich swoimi. Nawet z najblizszymi rzadko poruszam takie tematy, bo nie chcę dorzucać im zmartwień. Tak samo co z tego, ze ktoś będzie mnie zapewniał, że:
- jestem ładna
- jestem szczupła
- jestem inteligentna
- jestem zdolna
- itp, itd.

skoro ja i tak w to nie uwierzę? W pracy często słyszę, że to, tamto czy siamto robię najlepiej albo jaka "zdolna bestia" ze mnie. I co mi po tym? Kompletnie nic. To są dla mnie puste słowa...Co z tego, ze ktoś mi powie, ze pięknie wygladam, jak zaraz wejdę na facebooka i zostanę zasypana zdjęciami laseczek z idealnymi noskami, taliami, pupami, wielkimi implantami i z toną doczepionych włosów i miotełką z rzęs?
Nie zmienia to faktu, ze wezmę sobie do serca Twój komentarz, bo skoro przez Was jestem tak postrzegana, może być też tak i w rzeczywistości.

Wracajac do tych sukcesów - ostatnio jedynymi moimi "sukcesami" są bardziej skomplikowane figury na rurce. Super duma trwająca kilka minut.

CCC a naprawdę chciałabyś być "laseczka z idealnym noskiem, talią, pupą, wielkimi implantami i z toną doczepionych włosów i miotełką z rzęs"?
Bo mi to brzmi na opis dość pejoratywny to po co porównujesz się do kogoś kto Ci się nie do końca nawet podoba? A jeśli się mylę i jest to Twój ideał wyglądu to co stoi na przeszkodzie pójść na rzęsy i włosy?

Nie śledzę tego wątku jakoś namiętnie, raz na jakiś czas zajrze jak sobie skacze po forum ale widzę że w przeciągu jednej strony już dwie osoby napisały że odbierają Autorkę jako osobę z dość słaba energia i ja muszę się podłączyć. Ja sama nie jestem urodzona optymistką i beztroskim duchem ale z tym podejściem szklanki do połowy pustej da się walczyć i zmienić to i owo, wiem z autopsji. Chociaż wiem ze autorka pewnie odpisze że no ale JAK to podejście zmienić jak życie same kłody pod nogi rzuca. I tą odpowiedzią koło się zamyka

CCC bzdury, taka kobieta to jest idealna może na jakimś insta fan page'u. Z moich obserwacji paradoksalnie największym wzięciem cieszyły się dziewczyny przeciętne, ładne ale żadne ideały, takie dziewczyny z sąsiedztwa. A jak już głębiej wejść w ludzkie gusta to słyszałam wachlarz opinii, od fanów wielkich silikonów po takich którzy lubili miseczkę A max B bo, cytuje, takimi wielkimi to przecież by mogła zadusić. I tak jest z milionem innych cech typu włosy, oczy, nos, wzrost, rozmiar i tam dalej. Kanon kanonem a indywidualne upodobania indywidualnymi upodobaniami. Natomiast Ty złapałaś jakąś wielka zwieche na ten kanon i w niezdrowy sposób Cię to dołuje

Zresztą, ten obecny kanon nawet nie jest robiony pod to co się facetom podoba tylko pod to na co kobiety będą w stanie wydawać kasę.

Autorko, tylko powiedz, tak uczciwie, jaki sens ma przyrównywanie się do innych ludzi, skoro nie jesteśmy klonami jakiegoś jednego modelu, który ma konkretne oczekiwania w stosunku do życia? Jeżeli miałbym się wzorować na innych  w ten sposób, aby kopiować w swoim życiu ich własne oczekiwania, to z pewnością sam nie byłbym szczęśliwy. To jest dla mnie szalenie proste, z jednego powodu: ja oczekuję czegoś innego w życiu niż mój sąsiad czy kolega albo Pani z kiosku naprzeciwko Nie da się w rozsądny sposób przyrównywać ludzi do siebie nawzajem, bo zbyt wiele mamy tutaj zmiennych. Każdy widzi sukces w nieco inny sposób, dlatego osobiście rozwalają mnie czasami niektóre komentarze(akurat nie tutaj na forum) ludzi, którzy będąc typowymi "łowcami sukcesu" z pogardą patrzą na tych, którzy może niekoniecznie ciągle się ścigają i idą po więcej, będąc przekonanym, że to jedyna droga do szczęścia, ale właśnie zadowalają się nieco mniejszym "nakładem" czy osiągnięciami.

Jeśli chodzi o mnie, to nie ukrywam, że na samo zadowolenie z życia ma swój znaczący wkład już sam fakt, że o mało co tego życia nie straciłem, i to dwa razy, z czego za drugim razem, gdyby się to stało, to jedyną przyczyną, byłaby moja skrajna głupota - w momencie, jak wystąpiłyby objawy choroby od razu musiałbym sobie załatwiać miejsce na cmentarzu..
Być może dlatego doceniam KAŻDĄ przyjemną chwilę w życiu a pewne sprawy, które może inni nie uznaliby za osiągnięcie traktuję jak sukces, choć raczej nie w tym tkwi źródło owego zadowolenia z życia. Jakoś tak mam, że pozytywnie patrzę na otaczającą mnie rzeczywistość a do tego nie mogę powiedzieć, że niczego nie osiągnałem. Czlowiek, który niczego nie osiągnął, to dla mnie ktoś, kto nie odebrał żadnego wykształcenia, nie cieszy się z niczego w życiu a jedynie narzeka i nie ma żadnych zainteresowań czy też jest zamknięty na innych. Ciężko mi takich ludzi wokół siebie znaleźć..

A zwierzaka masz? Cos, czym bys sie mogla przejac, opiekowac? Kota, moze jaszczurke, cos, co sie da przytulic9 zadne tam rybki), ptaszka, co Ci posiedzi na palcu? Zwierzeta to najlepsze antydepresanty, bo doceniaja to, co im dajesz. I zawsze razniej wracac do domu, gdy cos w nim jest, co na nas czeka. Zawsze mozna znalezc zwierzaka pasujacego do stylu zycia.