Smutna szara i samotna rzeczywistość - Netkobiety.pl

Idź na spacer, poćwicz to co lubisz i koniecznie spotkaj się z przyjaciółkami / koleżankami/ kimkolwiek życzliwym z kim można coś porobić wspólnie. Najgorsza jest izolacja, bo trudniej się wygrzebać z tego stanu.
Pomyśl co jeszcze możesz dla siebie zrobić aby się lepiej poczuć. Możesz włączyć muzykę, która poprawia Ci nastrój, albo włączyć jakiś serial, który pozwoli Ci oderwać się od problemów.

Oj taak, rozmowy z ludźmi bardzo, ale to bardzo pomagają. Lek na smutek, niestety doraźny.
Ćwiczyć ćwiczę, wróciłam do jazdy na rowerze, którą porzuciłam w zeszłym roku na rzecz byłego, jak wspominałam w innym wątku, równo za tydzień pierwsze zajęcia pole dance, namawiam też koleżankę na zumbe, ale coś leniwe się te dziewczyny zrobiły...

Ale niestety czasem nadejdą takie przytlaczajace chwilę, kiedy człowiek czuje tą samotność każdym kawałkiem ciała i duszy. Pojawiają się wyrzuty sumienia...może mogłam być lepsza, może mogłam się zmienić na siłę? - tak wola jedna część mnie, a druga pyta - czemu ja miałam zmieniać się na siłę i podporządkowac, gdy w zamian również nie mogłam liczyć na coś takiego... Wiem że jest to skutkiem tęsknoty, mam taką skłonność do doglebnych analiz pewnych spraw, zwłaszcza tego typu. Może mogło być lepiej, moze jednak i tak skończyłoby się gorzej i tak dalej i tak dalej, a potem zalew kolejnych czanrhch mysli - już nigdy nikogo nie znajdę, będę sama do końca życia, nikt mnie nie zechce... A na samą myśl o lecie, pięknej pogodzie i perspektywie spędzania czasu samej... Yhh, jak się tego pozbyć?!

Jakieś jeszcze może sposoby na 'zdeptanie' takich dni i towarzyszących im negatywnych uczuć?

Ja też mam takie dni. Zauważyłam, że warto jest uchwycić moment, kiedy to się zaczyna i coś z tym zrobić, bo jak to zignoruję, to czuję się coraz gorzej, a już nie chce mi się wtedy nic robić i rozmawiać z ludźmi.
Umów się z koleżanką na wino :-) Tylko z taką z którą można sobie fajnie pogadać, pożartować, poplotkować, która Cię akceptuje i dobrze wpływa na Ciebie.
Na mnie dobrze wpływają też jakieś zajęcia grupowe, tańce, wspólne ćwiczenie, joga. Szybko zmienia mi się nastrój.
Najgorsze to siedzieć, myśleć i się nakręcać w negatywiźmie.
Skoro boisz się samotności możesz spróbować przekonać się, że spędzanie czasu samemu nie jest takie straszne. Po prostu zrób to co chcesz zrobić, coś nowego i doceń ten czas dla siebie. Żeby się przekonać, że tak też można.
Skoro mama nie potrafi dać wsparcia, lepiej daj jej spokój.

Jeżeli masz dola i nie masz ochoty wstać z łóżka nie próbuj z tym walczyć. Opatul się kolderka, zrób dobrej herbaty kub gorącej czekolady i gorąco polecam literaturę inspirujaca. Mi kiedyś na mega dola po rozstaniu pomogła literatura Kasi Miller. Zloto! Tłumaczy ona min , że w życiu nie jest i nie bedzie nigdy idealnie a tym bardziej w związku. Polecam tez Ścieżkę Prostej Obfitości, książka ma 800 stron , ale uspokaja. Naprawde jest balsamem dla duszy. Tez mi pomaga w kiepskich chwilach.
Jeżeli nie przegadasz za czytaniem może jakas komedia romantyczna? Albo dramat? Uwierz mi, że nie tyllo Tobie się dostalo od życia po nosie:) Ja po obejrzeniu kilku takich filmow zrozumiałam , ze nie jest tak zle.

Rozumiem, że powiedziałaś mamie, czego od niej TERAZ potrzebujesz i jak TERAZ rozumiesz wsparcie?

Tak, ale nie poskutkowalo. Ona uważa, że mam silny charakter i że inni mają gorzej... Okej, tylko dlaczego ja, w chwilach swojej słabości, mam myśleć o innych...?
Też uważam, że nie zawsze głaskanie po głowie jest super, ja ogólnie jakoś na codzień się trzymam, ale przyjdzie dzień kryzysu i cóż, trochę ciepełka mile widziane...

bagienni_k - chyba mi w myślach czytasz... Właśnie dziś zaczęłam się sama nad tą kwestią zastanawiać - czy nie uzaleznilam swojego życia od posiadania partnera...? Czy nie uwarunkowalam od tego swojego poczucia wartości? To, że boję się życia w samotności, nie umiem być sama to wiem, ale czy rzeczywiście w moim życiu nie zasialo się takie ziarenko zwane 'uzależnieniem'...?

Sama wiesz, jakiego rodzaju wsparcia potrzebujesz, i jeśli teraz to jest ciepło i odpoczynek, to bardzo dobrze, że to komunikujesz. Jeśli jest to stanowczość i dyscyplina, też okej. Na rózne rany działają różne lekarstwa, obolałe mięśnie trzeba rozciągnąć, a jak się ma grypę to się leży, nie zawsze trzeba być wobec siebie wymagającym żadnarmem. Na mnie zimny kubeł nigdy nigdy nie działa motywująco. Rozsądne, łagodne, ciepłe podejście, dużo zrozumienia - mogę góry przenosić.

Co gdy przychodzą przytłaczające chwile? Uznać, że są. Masz do nich prawo. Nie są fanaberią, nie biorą się znikąd. Odczuwasz smutek i samotność i to są fakty, a nie złudzenia, z którymi trzeba walczyć. Twój mózg Cię nie oszukuje, w tym momencie jest tak, jak czujesz.
Jak widzę kogoś, kto czuję się źle, to raczej chcę go zaopiekować i pocieszyć, a nie zbajerować czy wstrząsnąć i przekonać "jest inaczej niż myślisz". Nie, nie rozumiem wsparcia jako "głaskania po główce i mówienia, że będzie dobrze" choć może niektórzy bardzo tego potrzebują i to koi. Bo chodzi raczej o bliskość dotyku i ciepłe słowa niż fałszywe zapewnienia. Jak sobie możesz zapewnić wsparcie pewnie wiesz. Wiesz, że Twoje uczucia nie wzięły się znikąd i masz prawo do ich przeżywania. Wiesz też z przeszłych doświadczeń, że ten stan nie trwa wiecznie.

Czas na motywację i postanowienia, na szukanie rozwiązań czy jakieś plany przyjdzie, kiedy emocje opadną.

Na gdybanie o przeszłości polecam:
"Nie żałuj, nigdy nie żałuj, że mogłeś coś zrobić w życiu, a tego nie zrobiłeś. Nie zrobiłeś, bo nie mogłeś." (S. Lem)

Tylko czemu ta samotność jest tak trudna to przelkniecia... Mi chyba w tej chwili zamiast stricte osoby w postaci byłego to bardziej brakuje tego, co mi dawał - męskiego towarzystwa, uwagi, opieki... Wiem, brzmi to brzydko i tak egoistycznie, ale idzie wiosna, za 2 dni minie rok od naszej pierwszej rozmowy, wspomnieniami się budzą. Czuję, że ten rok będzie dla mnie bardzo ciężki, bo wszystko, co było między nami najlepsze wydarzyło się w okresie letnim, a teraz ten okres spędza sama.
Rady typu: spędź czas z koleżankami itp itd owszem, pomagają - ale tylko na chwilę, bo przecież później każda wróci do siebie do domu - z tym że na mnie nie będzie czekała moja bratnia dusza, na koleżankę tak...
Kiedyś też byłam sama i było mi źle, te 8 miesięcy to dla mnie był taki odskok od samotności, aż zapomniałam jak gorzki ona ma smak. Jak nauczyć się znów nim nie dławic? Jak ponowne przyzwyczaić się do bycia samej? Nie potrafię skorzystać z rad typu: pokochaj siebie, zaprzyjaźnij się ze sobą... Za oknem słońce, ptaszki śpiewają a ja sama z milionem myśli i marzeniami.

To spedzanie czasu z kolezankami w Twoim przypadku akurat dobre nie bedzie. Bo w tym calym spedzaniu czasu samemu chodzi o to, zeby poczuc sie ze soba dobrze. I dopoki nie odwrocisz swojego myslenia w tym kierunku, to nie bedzie dobrze.
Dopoki kolezanki beda dla Ciebie swoistym zapychaczem czasu, byle nie siedziec samotnie, to oczywiscie, ze potem bedziesz miala dola jak one juz sobie pojda. Zwlaszcza jezeli definiujesz to tak, ze na nie ktos czeka, a na Ciebie nie.

Samotnosc nie powinna byc gorzka. Samotnosc to po prostu samotnosc. Czas dla siebie, ktory mozesz sobie zagospodarowac tak, jak chcesz.
Na zle mysli jest dobra medytacja, tam sie czlowiek uczy, zeby mysli nas obmywaly i zeby pozwalac im wplywac i odplywac, a nie tkwic w nas i jakos nas definiowac.

Mnie bardzo brakuje samotnosci wczesniej jej nie docenialam, a teraz dalabym duzo za jeden dzien spedzony bez nikogo wiecej tak niestety wyglada pandemiczna rzeczywistosc.

Co do tej opieki, to tez zwrocilabym na to uwage. Bo dorosla, dojrzala osoba nie potrzebuje fizycznie opieki faceta. Zycie uczy tego, ze nawet jezeli masz kogos, to z niektorymi rzeczami i tak zostajesz sama. Warto polegac na sobie, a nie na opiece drugiej osoby.

CC, widzisz na ulicy mase ludzi chodzacych samotnie. I jakos na nich nie zwracasz uwagi. Zwracasz uwage na to, na co chcesz zwracac uwage. Jak myslisz o tym, jaka jestes nieszczesliwa, to widzisz dookola siebie samych szczesliwych ludzi w zwiazkach. A tak wcale nie jest.

I ja wiem, o co Ci chodzi z ta opieka i dalej podtrzymuje moje zdanie. Trzeba liczyc przede wszystkim na siebie. Szczegolnie na poczatkowych etapach jakiejkolwiek relacji. Drugi czlowiek nie jest po to, zeby nam bylo dobrze i dopoki tego nie zrozumiesz, to nie bedzie zmiany w mysleniu.
Zycie moze sie zmienic zawsze. Facet moze Cie zostawic po 20 latach. Moze umrzec przed slubem, moze miec wypadek itd itp. I co wtedy? Bedziesz dalej przerazona samotnoscia?

Ja buduje swoje zycie tak, ze moje zycie sie nie skonczy, jak mi faceta zabraknie. Zwlaszcza, ze u niego w rodzinie bylo kilka przypadkow zgonow przed 40tka u facetow. Wiec ja buduje siebie tak, ze jasne, bede przezywac, bede w zalobie jezeli nasz zwiazek sie z jakiegos powodu skonczy. Ale to nie bedzie dla mnie koniec swiata, bo dalej bede potrafila funkcjonowac sama.

Nie mowie Ci o tym, zebys teraz sobie robila wizualizacje smierci potencjalnego partnera, ale po to, zebys zbudowala sobie w zyciu baze do zycia po prostu samodzielnie. Bo to naprawde potem w zwiazku pomaga. Zreszta najlepsze zwiazki to sa ludzie, ktorzy sa pelni sami ze soba. Bo oni wtedy tworza relacje w wolnosci i tworza relacje, w ktorych nie ma dziwnych zaleznosci, niedomowien czy innych dziwnych akcji. To sa relacje, w ktotych czlowiek sie nie boi, ze druga osoba zdradzi i odejdzie, bo to nie bedzie sie rownalo z totalnym rozwaleniem calego zbudowanego na tej osobie zycia.

Ja taki model bardzo polecam, szczegolnie w dzisiejszych czasach.

Ok, ja Cię rozumiem. Nie jest mi to obce. Normalne jest, że strata boli, a samotność bywa ciężka.
Pomóc ci może jednak zauważanie wartości w tym co masz w swoim życiu. Docenienie tego co masz. Co to jest to możesz najlepiej wiedzieć sama. To jest na prawdę trochę kwestia decyzji czy chcesz poświęcić większość uwagi temu, czego nie masz, czy czerpać z życia takie jakie masz w tej chwili. Jeśli poczujesz, że twoje życie jest wartością samą w sobie, będzie ci łatwiej. Daj temu co było odejść. Masz fajne wspomnienia, to jest coś co ci zostało po tamtym czasie. Teraz masz nowy etap życia, z którym możesz zrobić co chcesz.
Może jakaś praktyka wdzięczności, aby ułatwić sobie skupienie na tym co masz dobrego w życiu.
To czy twoja rzeczywistość będzie w przeważającej części szara i smutna czy kolorowa i wesoła zależy od Ciebie <3

Wielokropek - zaczynając od końca, problem w tym, że ja sama nie wiem jak miałoby wygląda to wsparcie. Na pewno czuję, że potrzebuję rozmowy, może też uświadamiania mi przez bliskie osoby że tak miało być? Że tak jest lepiej, że jeszcze będzie dobrze (chociaż tego nie wiemy)...

Ja wiem, że na świecie jest multum smutnych ludzi, wiem że inni mają gorzej - choćby mój eks, bo 11 lat temu stracił ojca, a ja swojego mam nadal, bardzo go kocham i obym go miała jak najdłużej.
Wiesz, ja jestem trochę spaczoną perfekcjonistka, zawsze jak coś jest dobrze, to chciałabym, żeby było jeszcze lepiej - też wiem że nie jest to dobre, ale będę próbowała z tym walczyć.
Czy marzę o tej 'toksynie'? Na pewno nie nazwę tego tak dosadnie. Wiesz, tu trochę wkracza egoizm i nie ma co kłamać...po prostu próżna cześć mojego człowieczeństwa mówi mi: 'jakie to miłe i przyjemne, ktoś tak poświęca mi swoją uwagę...'

aniuu1 - wiesz, ja zdaje sobie sprawę z tego że mam w życiu wiele, ale to jest dziś. Nie wiem co będzie jutro, pojutrze, wiem że mam jakies dziwne podejście do zwiazkowego życia, może faktyczne jakieś uzależnienie ale tak jak wszyscy piszecie, spróbuję to zmienić.

Lady Loka, bagienni_k - bardzo zazdroszczę tego podejścia, jest naprawdę zdrowie, ale też wymaga siły. U mnie to wygląda z ten sposób, że jestem dość sentymentalna. Wspominam miłe chwile i gdy zdam sobie sprawę że już nigdy więcej ich nie przeżyje, z nikim innym, to robi mi się tak smutno i momentalnie cała energia ze mnie ulatuje. Jak tak to głębiej analizuje, to faktycznie może być jakieś uzależnienie i brak umiejętności spędzania czasu samej ze sobą. Dobrze bagienni_k wcześniej napisał, że ten kto nie poznał smaku związku, moze pewne rzeczy odbierać nieco inaczej.

Zrób małą rzecz dla kogoś innego... I zobacz jak się z tym czujesz.
Zrób drugą rzecz...
Trzecią...

Jeśli cokolwiek pozytywnego czujesz, to kontynuuj.
Idealnie gdybyś robiła te rzeczy w taki sposób, aby inni Cię nie widzieli, choć nie jest to konieczne.

Gdy to u Ciebie zadziała, to idź na wolontariusza.

CCCatch twoja sytuacja nie jest wyjątkowa, wiele osób przechodzi / przechodziło przez to co Ty. Też mam tendencję do zamartwiania się, mam powody nawet do tego, też mam problem z perfekcjonizmem, lękiem, samotność nie była dla mnie łatwa, moje życie nie jest usłane różami. Kiedyś mój kolega z południa powiedział, "wiesz co, człowiek na prawdę nie potrzebuje wiele by być szczęśliwy, wystarczy niebo, trochę słońca". Coś w tym jest. Martwienie się jeszcze nikomu nie pomogło a może zatruć cale życie. Próbuj codziennie cieszyć się tym co masz. Co straciłaś to "widocznie tak miało być i tak jest dobrze". Wszystko ma swoje powody. Można wyciągnąć wnioski na przyszłość. To, że ktoś ma coś więcej nie znaczy, że ma Ci to odbierać poczucie szczęścia. Porównywanie się to sposób na bycie wiecznie nieszczęśliwym, bo zawsze będzie ktoś kto ma więcej i lepiej. To nie znaczy, że twoje jest złe albo mało wartościowe.
Idź za tym co daje ci szczęście i wykorzystaj na to czas kiedy jesteś sama i swobodnie decydujesz co robisz.
To jest to do czego na ten moment doszłam i tak staram się żyć.

A mnie zamartwianie kojarzy się z potrzebą kontroli oraz lękiem o przyszłość. Daje złudne poczucie, że martwiąc się pomagamy lub zapobiegamy czemuś. Myślę, że może być nawykiem. Czymś czego np nauczyliśmy się w domu. U mnie to było przedstawiane pozytywnie, ktoś kto nie martwił się to znaczy, że nie dbał, był zbyt beztroski. Jak się zrozumie, że to w niczym nie pomaga, to można to martwienie się ograniczyć.

Monoceros,
jeśli 'coś' lubisz, to na to 'coś' narzekasz?

Wiesz, ja sobie to często powtarzam, inaczej - wmawiam sobie, ale mam jakiś dziwny opór, aby w to uwierzyć...mam skłonność do wielokrotnej analizy swoich zachowań, decyzji, czynów, zastanawiania się "co by było gdyby...". Bardziej chyba trafiają do mnie pewne rzeczy, kiedy słyszę je od innych.

Wiele z moich zachować uważam za spaczone. Jestem człowiekiem, mam swoje wady, pisałam m o tym niejednokrotnie. O tym, że czasem za bardzo skupiam się na sobie również wspominałam, ale jeśli uważasz, ze całe moje zycie kręci się wokół mojej osoby to naprawdę się mylisz. Lubię pomagać ludziom i często to robię, bezinteresownie. Zdrowy egoizm uważam w zyciu za niezbędny, podkreslam- zdrowy. Myślę, że KAZDY człowiek na tym swiecie czasem przejawia go zbyt wiele. W koncu to sami dla siebie powinniśmy być najlepsi i chcieć jak najlepiej...?

Nie znam osobiście żadnego z użytkowników forum, więc skąd taki pomysł, że anonimowe osoby z internetu mogą sprawić, ze czuję się w centrum uwagi...?

aniuu1 - oj tak, mam ogromny problem z zamartwianiem się i ciągle porównuję się do innych. Zamartwiam się bo nie widzę w chwili obecnej dla siebie perspektyw na przyszłość, a porównuję się bo mam wrażenie, że cokolwiek nie zrobię, mnie to nie wychodzi - a innym tak. Nie łącze tego z zawiścią, co najwyżej z lekką zazdrością.

bagienni_k - ale to zamartwianie to nie jest zwiazane z użalaniem się nad sobą (choć czasem to mi się zdarza) - to bardziej taki niepokój, ciągłe analizowanie swojego życia, swoich niepowodzeń, lęk przed tym, co będzie. Nigdy nie myślałam o czymkolwiek w sposób "aaa, samo do mnie przyjdzie, w końcu jestem taka wyjątkowa". Żeby coś osiagnąć trzeba dzialać, ale doskonale poznałam smak tego, że możesz się starać, starać i starać, a i tak się nie uda. No czasem takie życie jest niesprawiedliwe.

Wiem że to nie pomaga, ale to jest wryte w moją głowę. Wiesz czym się teraz zamartwiam? Że idzie lato, wrócą wspomnienia, ja tego mogę nie znieść. Jestem sentymentalna, a jak już wspomniałam wszystko co było między mną a eks najlepsze, to te letnie miesiące... Chciałabym mieć umiejętność odcięcia się od pewnych rzeczy grubą krecha, ale mnie na wspomnienie tych miłych chwil już skręca. Miałam kiedyś coś podobnego, dotyczyło to beztroskich czasów w liceum - super ekipa, 0 zmartwień, ciągłe wypady, domowki, atmosfera młodości... Długo za tym tęsknilam, teraz czasem też ale już nie tak intensywnie. Rozstanie jest świeże, a ja już swoje lata mam i ta świadomość, że coś już było i nie wróci chyba jest dla mnie bardziej dotkliwa...

Ja nie chodzę w 'nasze miejsca', unikam ich jak ognia, ale tak jak napisałam - jestem sentymentalna, jak głupia karmię się wspomnieniami...zgadzam się ze wszystkim co piszesz, taplam się w nich i sama się krzywdze, sama powoduję u siebie zły nastrój i smutek. Ale to jest silniejsze ode mnie, po prostu chyba jestem typem osoby, która się zbyt szybko przywiązuje... A potem hoduje te piękne wspomnienia, chociaż mam nadzieję że w chwili obecnej jestem na etapie 'idealizowania' tego co było i za jakiś czas to minie...

Bardzo bym chciała po prostu się od tego odciąć, i tak jak piszesz, zacząć żyć na nowo, nie kojarzyć okresu letniego z tym co już było. Żebym w lipcu, sierpniu, nie myślała o tym, że rok temu byłam nad morzem, jeziorem, w lesie, na polu i w każdym innym miejscu... Byłam ale nie sama.

Tak jak pisze Aniuu, Ty się już nakręcasz. Jest kwiecień, a Ty już myślisz o tym, jak beznadziejnie będzie w lipcu i sierpniu. To jak myślisz, jak będziesz się tak nakręcać, to jak będzie? Obstawiam, że pewnie beznadziejnie.

To nie jest silniejsze od Ciebie. To, co robisz to jest Twój wybór. Tylko i wyłącznie Twój. Więc sorry, ale nie zrzucaj odpowiedzialności na to mityczne coś, co jest silniejsze. To Ty jesteś za siebie odpowiedzialna i jesteś odpowiedzialna za to, jak się zachowujesz i jak funkcjonujesz.
Dopóki nie wyjdziesz z tego schematu, to będzie tak jak masz teraz, czyli beznadziejnie.

By nie wyważać otwartych drzwi.

Moi drodzy,
zgadzam się z każdym napisanym przez was słowem, z każdą myślą, z każdym stwierdzeniem.

Nie wiem co ze mną jest nie tak. Naprawdę na różne sposoby staram się walczyć z tym cechami, szukam sobie zajęć, zapisałam się na fitness, pielęgnuje kontakty ze znajomymi, spędzam dużo czasu z rodziną, próbuję wyciągać na wierzch same pozytywne myśli i wmawia sobie, że będzie dobrze. Niestety nie umiem. Piszecie że żyję we wspomnienia i owszem, tak jest. Ale jak ja mam je wyrzucić ze swojej głowy, skoro wciąż tam są i niestety są one bardzo miłe, czym jeszcze bardziej mnie ranią. Nie potrafię tego zrobić. Skoro przez te 8 miesięcy tak zdążyłam się przyzwyczaić do obecności chłopaka, na samą myśl o tym, co będzie po śmierci rodziców... Chociaż pani psycholog stwierdziła, że takie myślenie w jakiś sposób przygotowuje mnie do tego momentu.
Czuję w tej chwili taką pustkę, patrzę za okno, widzę początki wiosny, kwitnące drzewa i zdane sobie sprawę, że gdyby wszystko potoczyło się inaczej, to po pracy zamiast iść na rower lub być po prostu sama, spedzalabym ten czas z drugą połową. A tak zostaje samotność, pewnie do końca życia. Przestać myśleć o czymś takim jak dla mnie byłoby równoznaczne z całkowitą zmianą swojego charakteru, ja po prostu taka jestem...

Każdy mi to powtarza, ale ja jestem zdania, iż nieważne jak pozytywnie ludzie z zewnątrz mogą mnie oceniać, komplementowac czy wygląd czy pozytywne cechy mojego charakteru, wszystko co mogło być dobre, już jest za mną. Myślę, że na mojej drodze nie stanie już nikt, kto mnie pokocha. Mam co jakiś czas wyrzuty sumienia odnośnie byłego, chociażby wiem, że związek tak dwóch różnych charakterów i innych 'dodatków' na dłuższą metę metę nie miałby sensu.

Popracowac to teraz mi pozostaje tylko nad nauczeniem się samotnego życia, a będzie to ciężkie, bo uwielbiam towarzystwo, zawsze marzyłam o posiadaniu przy sobie bratniej duszy płci męskiej.
Ogólnie jak wg was wygląda taki proces zmiany myślenia i zaprzestania 'pielęgnowania' wspomnień?

Podstawową rzeczą jest... decyzja. Obejmuje ona kilka spraw, ale skrócić ją można do jednego, do przyjęcia odpowiedzialności za siebie. Faktycznej, nie hipotetycznej, nieobwarowanej różnymi warunkami. Dzięki temu jest możliwe wszystko inne, którego celem jest bycie osobą dojrzałą (można być dojrzałą mając lat kilkanaście, można też być niedojrzałą do końca swych dni - to do każdej/każdego z nas należy decyzja).

Wbrew temu co napisałaś, można zmienić swe myślenie i o sobie, i o świecie, i o innych ludziach. Można też niczego w swym myśleniu (i wynikającym z tego działaniu) niczego nie zmieniać. Niezależnie od decyzji (brak decyzji też jest decyzją) warto zaprzestać szamotania się i starania. Owo staranie, o czym napisałam wyżej, jest tylko przykrywką dla tkwienia w dotychczasowych schematach. Szkoda energii na pozorowane działania, można ją przeznaczyć na przyjemniejsze sprawy.

Wbrew temu co napisałaś, masz wpływ na to o czym i co myślisz. Jak widać, co też napisałam wyżej, czerpiesz profity z dotychczasowego myślenia. Profity tak duże, że z nich nie rezygnujesz i udajesz (sama przed sobą), wykonując pozorne ruchy.
Jak przestać 'pielęgnować'? Przestać. Szybko.

Daj znać, gdy decyzja o zmianie będzie już za Tobą.

Czasami mam wrażenie, że może to jakaś dziwna oznaka dzisiejszych czasów. Co rusz pojawiają się ludzie w młodym wieku, którzy uparcie tkwią w schemacie, iż w wieku około 30 lat czy nawet mniej nie są w stanie niczego w życiu osiągnąć. To jakiś sentymentalizm w połączeniu z przekonaniem, że najlepsze lata życia mieszczą się w jakimś konkretnym przedziale? Jeśli ktoś w wieku dwudziestu paru lat twierdzi, że nic go już nie czeka, to z miejsca powinien się udać na terapię.
Poza taplaniu się w tych wspomnieniach widać u Ciebie jakieś niezadowolenie z życia, jakbyś była wiecznie sfrystrowana swoim życiem, już pomijając historie Twoich związków. NIe potrafisz cieszyć się chyba niczym, poza obecnością faceta u swojego boku. Jak nie ma faceta, to świat staje się szary i ponury a wszystko traci sens.

Tkwią w schemacie, bo uważają, że nie są odpowiedzialni za swe życie. To często gęsto ofiary (i to bez cudzysłowu) troskliwego wychowania, gdzie najdrobniejszy pyłek był usuwany spod stóp, by "dzieciątko" nawet lekko się nie spociło, to ofiary trzymania pod kloszem, kontrolowania i zakazywania bycia samodzielną istotą. Część osób buntuje się przeciwko takiemu traktowaniu, część na życie"po swojemu" nie decyduje się, bo mają zbyt wiele zysków z bycia osobą niedojrzałą, niesamodzielną, zależną.

Do bycia wolnym trzeba odwagi.

***

Decyzję poznaję po zachowaniach, nie po słowach. Póki co, mówisz, że decyzję podjęłaś. Mówisz, bo całe zachowanie świadczy, że tkwisz w miejscu. O czym myślę? O tych tekstach (sięgając do ostatniego posta):

Twoje stwierdzenie w odpowiedzi do Bagiennika nadaje sie na terapie.
Wiesz, Twoj zwiazek z ex z jakiegos powodu sie rozpadl.
Nie da sie spedzac ze soba kazdej wolnej chwili. Wy tez byliscie razem relatywnie niedlugo. Ale ja patrze na moj zwiazek, trwajacy 3.5 roku i nie wyobrazam sobie opcji, ze nie mam czasu dla siebie, bo musze kazda wolna chwile poswiecac partnerowi. No zupelnie nie.

Myśle Autorko, ze zwyczajnie potrzebujesz czasu. On sprawi, ze żywe na chwile obecna wspomnienia zbledną i nie będę sprawiać już takiego bólu. Mi osobiście pomaga terapia, która wspomagana jest lekami. Nawet jeśli życie ciagle wydaje się bezsensowne, to przynajmniej nie boli tak jak kiedyś i można stopniowo pracować nad polepszeniem jego jakości. Nie wiem dlaczego niektórym sprawy rodzinne, zawodowe układają się pomyślnie, a innym nie. Zdałam sobie jednak sprawę, ze nie chce się nad tym zastanawiać, i dość mam uderzania głowa w mur. Zaakceptowałam fakt, ze pewnych rzeczy mieć nie mogę i staram się w miarę możliwie najlepiej funkcjonować z tymi zasobami, środkami, które posiadam. Jest jak jest. W każdym razie myśle, ze każdy z osobna jest odpowiedzialny za swoje własne szczęście i można je odnaleźć tylko w swoim wnętrzu. Mam nadzieje i ogromnie trzymam kciuki, żebyś Ty również odnalazła i szczęście i spokój

Stella_ - bardzo dziękuję! Chociaż nie do końca zgadzam się z tym, że wyłącznie my sami jesteśmy odpowiedzialni za swoje szczęście, niestety, i to czasem boli.

Lady Loka - pewnie teraz, jakbym miała wejść w związek, to staralabym się ze wszystkich sił robić to z większą niezależnościa, niedostępnoscia i z chłodniejsza głową.
Też nigdy go nie wypytywalam co robi itp, prędzej on sam mi się 'spowiadal' lub pytał np z kim piszę, ale jak napisałam, miałam watpkiwosci co do jego uczciwości, nie wiem czy były podstawne czy nie, to już nieważne. Raczej związki nie są dla mnie niczym dobrym, może kiedyś to zrozumiem i przywykne do samotności.

Lady Loka - rozmawialismy, on o tym wiedział, że nadszarpnal moje zaufanie, chociaż z perspektywy czasu to nie było nic wielkiego... Ale jak zaczęliśmy się spotykać powiedziałam mu, że moje zaufanie ciężko jest zdobyc i łatwo stracić, ale nie będę się rozpisywać bo dostanę bana - więcej info w moich innych wątkach.

Wiesz, jestem odpowiedzialna za swoje szczęście ale tylko w tych kwestiach, na które mam wpływ. Nie mamy wpływu na wszystko, czasem los się uśmiechnie nie wiadomo skąd, nic nie robisz a tu niespodzianka, innym razem starasz się i klapa. To był mój pierwszy związek, w którym chciałam dać z siebie najwięcej dobrego i nie wyszło. Został też niesmak, czy eks się mną po prostu nie zabawil. Brzydze się takimi zachowaniami, nie toleruje zabaw uczuciami innych ludzi, zwłaszcza, jeśli wyznaje im się miłość itp itd... I ro też jest trochę moją wadą, ale tak zostałam wychowana, być uczciwą bez względu na to co by się działo. Chcialabym umieć mieć wyj...ne...

A jak sobie wyobrazalas relacje z nim za 10 lat? Dalej nie mialby pelnego zaufania?
Jezeli ktos na tyle nadszarpnal Twoje zaufanie, ze nie jestes w stanie zaufac ponownie, to jaki sens jest tkwic w takim zwiazku.

Ale masz wplyw na swoje zycie, CC. Masz wplyw na swoje podejscie. Oczywiscie, ze czasami cos nam nie wychodzi, ale to Ty jestes odpowiedzialna za to, jak podchodzisz do porazek. Od ludzi, ktorzy zrzucaja z siebie odpowiedzialnosc za swoje zycie sie ucieka. Po prostu.

Wiesz, jak wsiadam do pociagu to tez powierzam swoje bezpieczenstwo komus innemu, ale dalej to ja jestem odpowiedzialna za moje zycie i szczescie, bo to ja postanowilam do tego pociagu wsiasc i jechac nim na wakacje. To ja postanawiam, gdzie jade na wakacje. A to, ze np. bedzie przez tydzien padal deszcz? No i co z tego. Stwierdzisz, ze to pogoda jest odpowiedzialna za to, ze nie mialas takich wakacji, jakie chcialas miec?

Budujemy swoje zycie na tym, co mamy. Ja tez moge powiedziec, ze cala odpowiedzialnosc jest na moich rodzicach, ze nie mam takiego wyksztalcenia, jakie chcialabym miec. I na nich tez, bo nie mam tyle kasy, ile chcialabym miec. I jeszcze moj szef jest odpowiedzialny za moje szczescie, bo moge nie lubic mojej pracy.
Tylko czy zrzucajac z siebie odpowiedzialnosc faktycznie bedzie Ci w zyciu lepiej?

CC, alez ja sie wypowiadalam w Twoich watkach. I dalej podtrzymuje to, co napisalam wyzej.