Smutna szara i samotna rzeczywistość - Netkobiety.pl

Trawa u sąsiada zawsze wydaje się bardziej zielona. Widzisz tylko wierzch. Nie wiesz czym okupione zostały te "sukcesy", jak pozorne mogą być te "sukcesy", jaką cenę się za te "sukcesy" płaci, czy konkretni ludzie nazywają sukcesem to samo co ty, nie bierzesz poprawki na to ilu ludzi żyje na pozór albo stała się ofiarą właśnie tej narracji, że na każdym polu trzeba być najlepszym i odnosić sukcesy, ile osób przegląda się w oczach innych i kreuje się na ludzi sukcesu choć wcale nimi nie są, że własną wartość budują na zdobyczach- awansach, rzeczach materialnych a i tak czują się nikim. Oceniając czyjąś rodzinę widzisz urywki z życia, a nie wiesz co skrywają zamknięte drzwi, widzisz utrwalone chwile na fotografiach a nie wiesz co jest w głowach i sercach tych ludzi. A każdy sukces i tak okraszony jest określoną ilością porażek i są równie ważne co sukcesy. A może i ważniejsze.

Dokładnie jesteś zdrowa i wszystko w Twoich rękach. Moja siostra poważnie choruje, siedzi miesiącami na zwolnieniach, buja się od specjalisty do specjalisty, każdy dzień to tak naprawdę ból, masa zespołów przy chorobie, co jakiś czas wyskoczy coś nowego, do leczenia biologicznego się nie zakwalifikowała, a nie znam bardziej pokornej i zadowolonej z wszystkiego co ma dziewczyny. Gdyby nie zaplecze finansowe rodziny czy kochający mąż to byłoby z jej sytuacją życiową źle. Renty nie dostanie raczej i tak, a nawet okresy remisji choroby to i tak wizja tego, że zaraz znowu coś uderzy. I jedyne co możemy to sobie pożartować, że jak mąż będzie miał dosyć i zostawi, rencina odpadnie, pracować nie da rady to zawsze dostanie kąt u siostry za gotowanie i sprzątanie A na serio- dla każdego co innego jest "sukcesem". Czasem to tylko i aż wstanie z łóżka.

To ja mam historię mojego przyjaciela i trzech kolegów, którzy założyli agencję interaktywną. Nie mówię, są w tym dość dobrzy i ich praca broni się sama, ale kreują się na młodych ludzi sukcesu, którzy wszystko osiągnęli tylko i wyłącznie swoją ciężką pracą i bawią się przy okazji wręcz w mówców motywacyjnych, że każdy jest zwycięzcą, jakbyś zobaczyła ich firmową stronę i facebooka to byś pomyślała, że to turbo świetna agencja na wysokim poziomie, ale taka to tylko ich ciężka praca, że:
- kapitał to kasa podarowana od tatusiów w nagrodę za ukończenie studiów
- wnioski o dotacje to podrzucanie roboty usługodawcom rodzinnych firm, nie oni za te usługi płacili
- zajebisty marketing i promocja to dorzucanie zleceń marketingowcom pracującym dla rodzinnych firm
- jak coś ich przerasta odsyłają zlecenia do innych a się pod tym podpisują
Ale wrażenie, no kurczę, amerykański sen. I potem to ogląda jeden z drugim i się frustrują, że wkładają w coś dużo pracy a nie mają 10% tego. A to wszystko wykreowane.

To, czy "coś z tego wyjdzie", czy nie, zależy - UWAGA!!!! - tylko od Ciebie.

"Trawa u sąsiada jest zawsze bardziej zielona" - mało jest przysłów, które tak bardzo by się sprawdzały, jak to. Póki się kogoś nie pozna, to ciężko wnioskować tak naprawdę, jakie ma to swoje życie i czy jest z niego zadowolony.
Osobiście, to porónywanie z innymi bardzo szybko zostało mi obrzydzone, kiedy wcześniej rodzice pokazywali mi jacy to inni w naszej rodzinie są wspaniali. Dlatego od szkoły średniej mniej więcej ma tak bardzo wywalone, co kto sądzi o mim życiu, że traktuje wszystkie opienie czy komentarze jak złe powietrze. Gdybym postępował w młodości, jak inni, to pewnie moje życie niestety inaczej by wyglądało. Nie mówię tutaj akurat o związkach, ale choćby o pracy, którą bym od początku znienawidził albo jeszcze o pewnych wybrykach z młodości, które na szczęście nie miały miejsca.
aniuu podała idealny przykład. Sam mam wstręt do ludzi, którzy budują swoją karierę i wizerunek wyłącznie za czyjeś pieniądze.

Nie mam żadnych. Pomogłam w dokształcaniu się swojemu byłemu, poniekąd przyczyniłam się, by zostały mu zrefundowane koszty studiów, ale zawsze ja coś komuś, dla mnie nikt nic. Trochę mnie to dołuje. Wiem, ze nie mam prawa wymagać od kogokolwiek pomocy, ale już tyle razy była mi ona obiecywana, że żal mnie ściska, patrząc jak wokół każdy każdemu coś załatwia, ja muszę radzić sobie sama. Okej, też wiem, że nie tak to działa, ze ktoś mi załatwia pracę a ja siedzę w założonymi rękami, ale dlaczego skoro inni korzystają to ja nie mogę...? Człowiek się stara, żyły wypruwa sobie w robocie, tymczasem, niech nie zabrzmi to źle, głąby, które 8 godzin siedzą i zbijają bąki, awans za awansem...jak? Przez znajomości.

Syl,
jasne, ze w obliczu pewnych sytuacji w jednej chwili zdajesz sobie sprawę, ze sam fakt, ze żyjesz, jestes zdrowa, masz rodzinę jest ogromnym szczęściem. Tylko, że ja myślę pod kątem przyszłości w obecnej sytuacji. Wychodzę w tej chwili z załozenia, że nawet jeśli mam byc sama, to chcę przynajmniej być w miarę stabilna finansowo, no ale do tego potrzebna jest praca. No i będę próbowała nauczyć się życ samej, wyzbyć się tęsknoty za posiadaniem partnera, spędzania z kimś czasu. Póki co jest ciężko, ale nie mogę się poddać. Ego nadal nadszarpnięte po zerwaniu, czasem zdarza mi się myśleć i analizować powody tego wszystkiego. Chłopak, z którym kilka razy się spotkałam jest inny od mojego eks i nie czuję tej chemii, chociaż te spotkania traktuję czysto koleżensko i trochę dla zabicia czasu - by nie siedzieć sama w domu albo wyłącznie z koleżankami.

Zapomniałam doprecyzować - nie mam możliwości, cele - owszem i to wiele.

Mam, choćby nawet tak banalne jak wspomniana wcześniej konieczność nauki i przyzwyczajenia się do życia w pojedynkę. Kolejny - drugi tak samo ważny - znalezienie nowej pracy. To chyba w tej chwili dla mnie priorytety. Nie dążę do założenia rodziny, posiadanie dzieci mnie nie interesuje. To akurat duże udogodnienie bo znam dziewczyny/kobiety, które są same, a mają tak ogromne "parcie" na dzieci, że wpędza je to w depresję. Instynkt macierzyński u mnie równa się 0, ale potrzeba bliskosci drugiej osoby (nie tylko mam na myśli seks i niekoniecznie malżeństwo), równa się...oj dużo. Tęsknie do życia w związku.

Aaa no i jeszcze chcę pozbyć się kompleksów. Moja nowa pani psycholog powiedziała, że przeszedł ją dreszcz gdy usłyszała, że uważam siebie na brzydką i mniej wartościową. "Niczego pani nie brakuje"- okej, ale ja jednak czuję się wybrakowana. Nie chcę żeby ktoś odebrał to źle lub znów, że "ciągle podkreślam ze uchodzę za atrakcyjną w oczach innych ludzi", ale znam dziewczyny, które naprawdę - obiektywnie - nie grzeszą urodą. No po prostu nie są urodziwe, ale jakoś każda z chłopem. Dołujące. Niby ludzie oceniają mnie pozytywnie, ale chyba coś jest ze mną nie tak, skoro wciąż jestem sama...?

Wielokropku, jak zawsze piszesz mądrze, ale:

Nie w moim przypadku. Rodzice nigdy nie traktowali mnie w sposób, na który mogłabym zrzucić winę na moje kompleksy. Zawsze mnie wspierali i motywowali, ale niczego nie narzucali. Myślę, że powodem aż tak wielkich kompleksów może być obecna praca, bo tu racja - poprzeczka konsekwentnie stawiana wyżej i wyżej, bez żadnych korzysci dla mnie typu premia lub podwyżka. Awanturnicza i władcza natura szefowej (mój temperament i "humorki" przy jej to tzw. pikuś), obłudne postępowanie, knucie spisków. Wykańcza mnie to i chcę to zmienić. Działam w tym kierunku

No tak, jest to prawda, ale zauważ (ja to w końcu dostrzegam), że ja od razu nawiązuję do wyglądu, chociaż jest to aż rażąco sprzeczne z moim ostatnim wyborem partnera, do którego przyciągnał mnie charakter, nie uroda.
Wspominałam nie raz, że znajomi pytali mnie często, dlaczego z nim jestem, skoro on taki nieurodziwy. Bardzo spodobały mi się słowa nowej pani psycholog w tym temacie: skoro potrafiła pani zaakceptować partnera ze wszystkimi jego mankamentami, to dlaczego nie potrafi pani zaakceptować siebie?

I tak, mając akceptację bliskich, znajomych, współpracowników, obcych ludzi, ja nadal nie mam swojej i przyznajac się bez bicia - chyba naprawdę próbuję to zaleczyć posiadaniem partnera. Nie mam partnera = nikt mnie nie chce = coś jest ze mną nie tak = nigdy nikogo nie znajdę = będę nieszczęśliwa. I błędne koło trwa i trwa.

Że nie potrafię wskazać jej przyczyny moich kompleksów i na pewno nie miały na to wpływu opinie postronnych osób bo nigdy nie usłyszałam negatywnych opinii na swój temat.

Pani psycholog nie mogła w to uwierzyć i tylko potwierdziła, że sama sobie to wszystko wmowilam.

Nie wiem. Po prostu tak się czuję. Patrzę wokół i widzę same "idealne" dziewczyny: sztuczne piersi, idealne noski, figury, wielkie usta i piękne geste włosy. Słowo >idealne< umieściłam w cudzysłowie, ponieważ dla mnie to nie są ideały i nie chciałabym tak wyglądać, ale wiem, że na to lecą faceci, więc dlaczego jakiś mężczyzna miałby akurat spojrzeć na mnie, gdzie mi do plastikowej niuni daleko?

To jest największy kompleks, bo chociaż czasem piszę i gadam głupoty, wiem, że nie jestem tzw. "tępakiem". Wiem, ze jestem pracowita, sumienna i uczciwa. Szybko się uczę, lubię wyzwania. I najśmieszniejsze jest to, że stało się to poniekąd moją zgubą. Szefowa czasami mną trochę pomiata (zresztą nie tylko mną).

Pani psycholog powiedziała jeszcze jedną rzecz: tapla się pani w gó*nie i nie chce pani z niego wyjść, bo pani to pasuje - taak, taplam się, racja, ale czy mi to nie pasuje? Nieee, ale jeszcze nie odkryłam sposobu na wyjście z niego.

No come on! Po prostu szukasz wytłumaczenia na to, że jesteś sama. Bo źle się z tym czujesz, szacujesz swoją wartość po tym czy masz faceta.
Nie mam faceta -> znaczy muszę być brzydka. Tylko sama wiesz, że to bzdura.
Sama przecież uważasz, że ta sztuczność jest brzydka.No to weź doceń siebie i swoje atuty, bo sama widzisz, że logiki w tym nie ma. Jak potrzebujesz, to idź na jakieś zajęcia np z tańca albo inne, które mogą sprawić, że lepiej poczujesz się w swoim ciele.
Ja mam na tańcach różne dziewczyny, część kiedyś walczyła z kompleksami (tak mówią), nie mają bynajmniej figur modelek a są tak cudownie pewne siebie, mają tyle energii, fajnie się poruszają, że sama nie mogę się na nie napatrzeć. Np jest taka jedna niska, ma sporo ciała, większy nos, a wygląda z tym wszystkim zajebiście pięknie. Sama przyznała, że kiedyś miała kompleksy, ale zrozumiała, że to ona sama musi się zaakceptować. Jak kobieta ma taką energię jak ona, to szczegóły się nie licza.

aniuu1 - chodzę na pole dance i zakochałam się w tym

Tak i już się do tego przyznałam, dlatego też chcę z pomocą psychologa walczyć z tym i nauczyć się być szczęśliwa sama ze sobą. Będzie ciężko.

Co do takich charyzmatycznych, acz nieidealnych dziewczyn - podziwiam. Podziwiam jak cholera jak kobitki przy kości wkładają bikini i idą z wypiętym do przodu cycem na plażę. Ja obecnie jestem najszczuplejsza w swoim dotychczasowym życiu a i tak się wstydzę, bo i tak zaraz zobaczę dziewczyny bez grama tłuszczu i z idealnymi pupami i dół murowany.
Te bardziej przy kości dziewczyny mają czasami takie "wzięcie", że szok. Koleżanka ostatnio mi wspomniała, że przyciągam rzeczy/ludzi podobne do energii, którą emanuję. Nawiązywała do prawa przyciągania. Nie wiem, może aktualnie bije ode mnie pesymizm, negatywna energia. Z drugiej strony spotykam się z pewnym osobnikiem i z tego co wiem od koleżanki, podobam mu się, a on sam powiedział, ze spędza ze mną najdłuższe randki w życiu (i tu wjeżdża mój nastepny problem - czy mówił prawdę czy żartował?)

Tak i w końcu dojrzałam żeby przyznać się do tego i jednocześnie potwierdzić, jak bardzo jest to głupie ale ISTNIEJE. Szkoda, ze tak późno to zrozumiałam. Może wszystko potoczyłoby się inaczej.

Tak, pamiętam. Wiem, że narzekam i użalam się nad sobą, ale kiedy już w jakimś stopniu stawałam na nogi po rozstaniu, zaczęłam działać z pracą - ta porażka mnie podłamała. Zdaję sobie sprawę, ze to była pierwsza oferta, ale okoliczności, które przy tym wszystkim się pojawiły, podcięły mi skrzydła. O krok od sukcesu ale bez sukcesu. I tak jest progres, bo działam dalej. Złożyłam kolejne podanie i na tym nie skończę.

Nie nazywaj mnie proszę trollem bo nim nie jestem. Nie wiem, co ma to na celu, nie wiem, co na celu ma też wmawianie mi, ze czerpię profity z narzekania. Ja nie oczekuję współczucia, litości i tak dalej...Wiem, że sama muszę pracować nad sobą bo nikt inny tego nie zrobi. Wiem też, co może dać - i w sumie na pewno by dało - mega porządnego kopa do działania. Jedyne o co mogę prosić, chociaż sami tu obcy ludzie, o potrzymanie za mnie kciuków

Wielokropek,

1. nie, aczkolwiek czasem mam wrażenie sugerowania mi tego, tj. że czekam na to, aczkolwiek to moje subiektywne spostrzeżenie,
2. zmiana pracy - jestem zdeterminowana jak jeszcze nigdy w życiu. A wraz ze zmianą pracy rozwój, większe zarobki, może jakieś dokształcenie się.

Ale ja nie uważam że takie kobiety są brzydkie bądź gorsze. Trochę przejaskrawilam swoją wypowiedź, bo sama też ogólnie nie lubię chudych ciał, uważam że kobieta powinna mieć kraglosci ale też nie w takiej formie, że za kraglosci uważamy także otyłość. Dla każdego 'idealnym' będzie coś innego i to wg mnie normalne

Pewnie po jakimś czasie tak... Chociaż ja jestem taką osobą która uwielbia ludziom, na których mi zależy, mówić komplementy, miłe słówka itp.
O swoim eks zawsze mówiłam że jest najprzystojniejszy chociaż ludzie pukali się w głowę, ale dla mnie taki był a poza tym wiedziałam, że on też ma komplekst na punkcie swojego wyglądu więc po prostu chciałam żeby to ode mnie słyszał jak najczęściej. Teraz pewnie nieźle mu to ego podbiło...

Loka,

sugerujesz mi, mam wrażenie, jakiś brak szacunku to tęższych osób. Jedna z moich najlepszych przyjaciółek jest grubsza. Mojej siostry teściowa jest gruba (naprawdę gruba) - jakoś mi to nie przeszkadza, nie szydze z nich i darze ogromną sympatią.

Co do tego podziwu, pisałam to w kontekście swojej osoby i swoich kompleksów. Chyba ważne jest kto jak się czuje w swoim ciele i czy je akceptuje? Jeżeli odbierasz to inaczej - przykro mi. W sumie czemu mam się tłumaczyć się z czegoś, czego nie ma.

No właśnie, w jaki? Bo jak widzisz dla mnie a żaden, ale z Twojej wcześniejszej, nieco agresywnej odpowiedzi wyczulam atak w moją stronę. Sama wcześniej pisałam o wszechobecnej modzie na idealne, zrobione kobiety. A do czego nawiązałam w odpowiedzi dotyczącej większych kobiet? Do ich CHARYZMY. Do tego, że moją wywalone na to co powiedzą ludzie, którzy śmieją się z grubszych - bo tacy ludzie istnieją. Żyjemy w czasach, gdzie liczy się wygląd, wygląd i wygląd. Ogólny kanon współczesnego kobiecego piękna wiemy jak wygląda. I w to właśnie celuje - w podejście, w akceptację, w siłę. Nie zmieniaj proszę kontekstu moich wypowiedzi, bo ani ja nie mam zamiaru w żaden sposób leczyć swoich kompleksów wyglądem innych osób ani nie mam na celu nikogo urazac.

I znów mi sugerujesz... Gdzie ja napisałam, że one coś muszą? Ludzie kochani, Loka, zdejmij na momentami okulary zwane uprzedzeniem i przeczytaj raz jeszcze - ale ze zrozumieniem - to co napisałam wcześniej.

Samo określenie "gruba" czy "gruby" może wywoływać niesmak..Już lepiej powiedzieć oddatkowe kilogramy albo nadwaga..

Może wyda Ci się to dosyć brutalne, ale wcale nie dziwię się, że jesteś sama. Poziom neurotyzmu i egocentryzmu masz level hard, a desperacją tak wonia, że udusić się można. Niby narzekasz na swoje życie, ale nic z nim nie robisz, bo taplanie sie w swoim bagienku daje Ci benefity ciąglej atencji ze strony forumowiczów.

Nie jestem w stanie zrozumiec jak mozna tak polegać na innych ludziach w sprawie wlasnej samooceny

A propos neurotyzmu to znalazłam fajny artykuł, w którym jest napisane jak można to wykorzystać, wyciągnąć z tego to co pozytywne.
[nieregulaminowy link]
A tu drugi artykuł:
[nieregulaminowy link]
Chyba sama przeczytam książkę, którą tam polecają. Też jestem neurotyczką.

Zdążyłam przeczytać nim moderacja usunęła. Fajne artykuły ale raczej dla osób ze stabilnym życiem i którym mimo tego ciągle czegos mało.

Beyondblacki - psycholog nie jest ściema, trafiłam na kobietę, w której powierzam nadzieję.

Okej, ale co jeśli te rady nie działają po prostu? Próbuje wziąć się w garść, znaleźć nową pracę. Przykład sprzed chwili, kolejne podciecie skrzydeł. Zaproszenie na rozmowę kwalifikacyjną. Ktoś mi bliski zna pracownika stamtąd. Co do się okazuje? Kolejny ustawiony konkurs. A ja już zaczęłam gromadzić materiały do nauki. Także widzisz, znów straciłam jakąkolwiek chęć i siłę na wszystko. Gnicia w obecnej pracy ciąg dalszy. Gnicia w beznadziejnym życia ciąg dalszy. Próbuję się nie uzalac, nie skupiać na negatywnych rzeczach ale jak i gdzie mam szukać pozytywów skoro życie ciągle sprzedaje mi baty w plecy? Dobrze jest mówić 'nie narzekaj', 'ciesz się życiem' jak ma się je ułożone. Niestety piękna przyroda, książka i aktywność fizyczna nie sprawią, że moje życie nabierze sensu a na mojej twarzy pojawi się uśmiech. Naprawdę uważacie że wystarczy myśleć 'będzie super, jestem zdolna i niczego nie brakuje, wszystko się ułoży' i cyk, czarodziejskim sposobem wstanę z ziemi i z wypiętą piersią ruszę w świat?
Złożona jeszcze jedna aplikacja do pracy ale ciężko nie przewidzieć, jaki będzie jej efekt. Już w nic nie wierzę.

Nie będę udowadniać nikomu czy mam czas na pomaganie czy też nie, wiem, że to robię, ale pewnie zaraz przeczytam, że mam ego w kosmosie i tak dalej i tak dalej.

Nikt za Ciebie twojego życia nie poukłada. Tak jak i za mnie i inne osoby, które tu się pojawiają, a na pewno nie zaglądają tu ludzie którzy nie mają problemów.

Wiesz co jest najgorsze? Że ja naprawdę wierzyłam w to, że w końcu się uda. Sama byłam zaskoczona swoim pozytywnym nastawieniem. Głupia ja.

Wiesz, też kiedyś zastanawiałam się nad tym czy nie jestem zbyt rozpieszczona. Trochę jestem ale wiele się w ciągu ostatniej dekady mojego życia zmieniło. Zaczęłam bardziej doceniać i szanować rzeczy, ludzi. No i cóż - jestem samodzielna. Nikt za mnie nie rozwiązujemy moich problemów, nikogo nimi nie obarczam, niczego nie oczekuje, o nic nie proszę. Faktem jest jedynie to, że szybko się zrazam. Chcialabym mieć coś od razu i odkąd pamiętam zawszę dość mocno przeżywałam wszelkie niepowodzenia. Rodzice, bliscy, znajomi ciągle powtarzają że w końcu i mi się ułoży. Ciekawe...najlepsze lata mojego życia już za mną, zmarnowalam je. Teraz na wiele rzeczy będzie już za późno. Za rok pierwsza '3' z przodu a życie w rozsypce.

Nie wiem, jak bardzo można skrzywdzić swoje dziecko, wychowując go wp rzeświuadczeniu, że należy osiągać same zwycięstwa a sukcesy przychodza szybko, łatwo i przyjemnie. Pomijając stosunek do ewentualnych porażek, to osobiśćie zawsze szanowałem ludzi, którzy potrafią docenić to, co mają oraz wiedzą, że, aby do czegoś dojść w życiu trzeba soię starać i zwyczajnie na to zapracować. Nie zaś, żę wszystko mi sie należy i powinnam/powinienem mieć podstawione pod nos.

O kurcze, teraz to odlecieliscie. Zabawa w psychologów i ocenianie cudzego życia rodzinnego jest wg was normalna?

Najbardziej rozsmieszyl mnie fragment o tym że rodzice mnie od siebie uzaleznili dobreee. Faktycznie, trzymają mnie w domu pod kluczem, zabraniają mieć życia towarzyskiego, prowadzą za rączkę i wpajaja że tylko Nobla mi do szczescia brakuje. Co za żenada...
To coś złego że dla rodziców jestem wyjątkowa? Tak samo czy to coś złego że moja siostra też jest dla nich wyjątkowa? Nie, bo dzieci dla swoich rodziców zawsze będą wyjątkowe, a uderzać w czyjąś rodzinę to szczyt bezczelności. Jeśli ktoś miał przykre dzieciństwo i mało kochających rodziców - przykro mi, ale to nie jest powód, aby określać w taki sposób cudzych.

- tu już parsknelam, wybacz. Zawsze miałam dużą swobodę w życiu, niczego mi nie zabraniano i nie ograniczano. Oczywiście nie mam tu na myśli pozwolenia na złe uczynki itp., ale samoświadomość tego, że pewne rzeczy są złe, po okresie buntu i złości, i tak przyszła sama.

bagienni_k - jakim prawem i na jakiej podstawie twierdzisz, że rodzice wychowali mnie w przekonaniu, że w życiu trzeba mieć same sukcesy a one przychodzą łatwo? Moi rodzice sami doszli do wszystkiego co mają. Bez żadnych oszustw, ciężką pracą. A lekko nie mieli. I tego samego uczyli mnie. Ja sama narzucam sobie swoje własne wymagania. Ja sama wyznaczam swoje granice, bo wiem, na co mnie stać, a czego nie potrafię zrobić. Rodzice wierzyli i wierzą we mnie i wcale nie do końca podoba im się to jak samą siebie traktuję.

Niestety ale wasza teoria z księżniczką, której wszystko podawano na tacy i całe życie głaskano po główce nie jest realna. Jeśli chcecie się bawić w specjalistów to próbujcie dalej.

Beyondblackie,
kochana, nie chcę być złośliwa, ale Tobie także mogłabym zarzucić brak czytania ze zrozumieniem. Sama napisałaś:

No w jaki inny sposób mam to rozumieć? To że Ty tak to widzisz z perspektywy osoby, która może cokolwiek wywnioskować wyłącznie na podstawie moich wypocin, to nie znaczy że tak jest, bo to co piszesz, to tylko Twoje odczucia. To, że w dzieciństwie i ogólnie w życiu nie brakowało mi niczego, bo rodzice otaczali mnie opieką i chcieli dać mi wiele nie znaczy, że pływalam i pływam w luksusie - bo może o to Ci chodzi. Nie byłam typowym amerykańskim nastolatkiem, którego życie opiera się na paleniu trawy, piciu alkoholu i prezentów w postaci drogiej fury na 16 urodziny.

Kolejna rzecz, nigdy nie miałam siebie za wyjątkową. Jestem zwykłym, szarym człowiekiem, podejrzewam że jak każdy na tym forum. I wcale nie chce tego zmieniać. Ale mimo że nieustannie życie rzucanie mi młody pod nogi, jakoś nie leżę na kanapie pilujac paznokcie i czekają aż manna spadnie z nieba. Nigdy nie chciałam i nie oczekiwałam że dostane coś za darmo. Nie ukrywam że frustrują mnie moje niepowodzenia, bo lubię wygrywać, chyba tak jak każdy. Uważamy że są spraw2, w ktorych zasługuje na więcej ale nie będę się o tym rozpisywać, bo zaraz przeczytam jaki to ze mnie narcyz.

Nie wykrecaj się od odpowiedzi.

Nie, znów oczerniasz moich rodziców. Sugerujesz, że jeśli coś zawalilam (nigdy nie robię niczego na odwal co nie znaczy że zawsze się udaje), to nie widzieli mojej winy tylko obrzucali nią wszystko i wszystkich wokół? Nie miałam i nie mam obowiazków? Serio...? Czytając to mam wrażenie, że robisz z moich rodziców, a w konsekwencji ze mnie, ulomnych ludzi.

Nie do końca. Jeśli są uzasadnione podstawy, to tak. Z drugiej strony potrafię przyznać się do błędu, chociaż bywa że przychodzi to z trudnością. Nauczyłam się tego z czasem.

Doszukiwanie się, w większości wypadków, przyczyn swoich niepowodzeń w innych dowodziłoby, że osoba taka sądzi, że wszystko powinna łatwo i szybko osiągać, bo jej się to należy. To takie wrażenie, jakby właśnie ktoś był przekonany, żę na swój sukces i swoje życie mają pracowąć czy "składać się" inni. Nie mówię, że jest tak dokładnie u Ciebie, ale z Twoich historii przebija się takie poczucie, że jesteś niezadowolona, kiedy coś przychodzi po czasie i z pewnym trudem. Może się mylę. Z pewnością cieżko Ci jest uwierzyć w siebie, masz pewne lęki i nie potrafisz sobie wyobrazić, że człowiek sam dla siebie może samodzielnie być wartością, zamiast szukać tego ciągle dookoła u innych. Osobiście to bardzo często ciężko mi jest uwierzyć, jak mocno ludzie są wrażliwi na opinie tzn kiedy muszą koniecznie widzieć i słyszeć potwierdzenie swojej wyjątkowości i wartości. Szczególnie jeśli ma ona być wyrażana słowami. Jeśli się spojrzy na siebie i swoje dokonania, stwierdziwszy, że rzeczywiście coś mi się udało, lepiej to chyba świadczy o nas, niż słowna pochwała i komplementy od iluś tam ludzi, bliższych lub dalszych..

Tak się kończy pisanie o głęboko zakorzenionych problemach na forum. Formuła wątku się kończy bo tu nie ma specjalistów - a nawet jeśli są, to po godzinach i nie chce im się angażować w coś, za co mają sowicie płacone na co dzień. Nie mówiąc już o braku pełnych możliwości diagnostycznych itd. Dlatego takie pisanie skręca w jakieś pokrętne ścieżki, bo już nie wiadomo co napisać na tym podstawowym, nieprofesjonalnym poziomie. A ludzie mają potrzebę domknięcia poznawczego i już szukają jakiegokolwiek tropu, za którym mogliby uznać temat za wyjaśniony i wyczerpany.

Rozumiem co masz na myśli co do treści, ale nie wydaje ci się, że sposób w jaki to piszesz jest bardzo nieuprzejmy i pozbawiony szacunku?

Wg Ciebie określenie kogoś jako "niedojda życiowa" wcale nie wiąże się z brakiem szacunku dla tej osoby? Ok. Wybacz w takim razie że moi rodzice mieli czelność mnie "wyprodukowac".
A skąd się u Ciebie bierze ta frustracja, że aż musisz mnie w tej sposób nazywać?

bagienni_k, Ty masz rację - nie żyję i nie potrafię żyć w przekonaniu że człowiek sam dla siebie jest wartością. Dla mnie większą wartością ode mnie samej są moi bliscy. Ja nie czuje się dobrze sama ze sobą, rzadko zdarzają mi się takie momenty. Mam silną potrzebę przebywania w towarzystwie bo nie lubię samotności. Może to też kwestia przyzwyczajenia bo zawsze byłam otoczona rodziną, przyjaciółmi. Samotność automatycznie wzbudza we mnie uczucie tęsknoty i żalu. Perspektywa spędzenia życia w samotności mnie przeraża, ale nie dlatego, że sobie nie poradzę w sensie codziennego 'przetrwania', ale uczucie pustki z powodu braku bliskiej osoby może mnie pokonać...

Mam wrażenie że sugerujecie mi że albo ja nie chcę się odciąć od rodziców albo oni nie chcą odciąć mnie. Przecież jakby doszło do ślubu z moim eks to chyba nie myślicie że byśmy razem nie zamieszkali na swoim?