Smutna szara i samotna rzeczywistość - Netkobiety.pl

Leczenie zapalenia płuc piciem naparu mięty jest bezskuteczne.

Nie wiesz dlaczego tak się stało/dlaczego on się z Tobą rozstał? To ja Ci powiem:

Osoba niedojrzała (Ty) związała się z osoba niedojrzała (on).

Ty:
a) przejawiałas zachowania, na które w zdrowym związku nie ma miejsca. Nie będę się powtarzać i tu o nich pisać, bo pisałam o tym w innym wątku. Pisali tez o tym inni użytkownicy. I właśnie te zachowania świadczą o Twojej niedojrzałości. Podobnie jak pisanie w każdym poście, ze wiesz na pewno, ze „nigdy nie zjesz lepszej pizzy mimo ze tamta była spleśniała”. Zrozumiałabym jeszcze, gdybys pisała, ze trudno Ci w to uwierzyć, ale Ty ani razu nie napisałaś, ze po prostu nie wierzysz, Ty piszesz, ze wiesz, ze tak będzie, bo uwaga! - taki Twój los. Osoba dojrzała i życiowo mądra nigdy by tak nawet nie pomyślała, wiesz? Nie na wszystko mamy wpływ, ale to my jesteśmy kowalami swojego losu.

b) akceptowalas jego zachowania, na które nie ma miejsca w dobrym związku (choćby jego wybiórcze podejście do wiary i seksu). Co oznacza, ze tak naprawdę akceptowalas fakt, ze traktował Cie instrumentalnie. Raz uznawał, ze Bóg się nie obrazi, jak spuści sobie z krzyża, a ze lepiej z kobieta niż bez, to byłaś potrzebna. Innym razem uznawał, ze nie może ryzykować wiecznego potępienia, wiec wtedy utrzymywał, ze seks przedślubny jest zły, a Ty szłaś w dostawkę. Gdybyście wzięli ślub, problem grzesznego przedślubnego seksu by zniknął, wiec są pewnie jeszcze inne powody, które zna prawdopodobnie tylko on. Ale Ty i tak zapewne nie przyjmiesz do wiadomości, ze te powody nie maja większego znaczenia, bo liczy się tylko to, ze nie chciał być dłużej w tym związku. Wbrew temu, co piszesz, nie pasowaliście do siebie. Tylko tyle i aż tyle. Zdarza się. Nie ma tu co analizować. Trzeba otrzepać się z kurzu po upadku, wstać i iść dalej. Ale Ty wolisz leżeć i smęcić, ze nie masz siły wstać. A jak nawet by Ci się jakimś cudem udało, to wiesz na pewno, ze Twoje nogi nie będą już nigdy takie sprawne jak przed upadkiem. Siniaki nigdy nie znikną, w ogóle nigdy nie wrócisz to pełnej sprawności. Dlatego wybierasz leżenie i użalanie się nad sobą.

Poza tym przychylam się do słów bagiennik_a. I Wielokropka: Jak ktoś chce - znajdzie sposób. Jak ktoś nie chce - znajdzie powód. Ty nie chcesz. Albo - co już pisałam w innym Twoim wątku- jesteś trolem.

aniuu1 - było i jest dobrze, mam wspaniałych rodziców, których małżeństwo jest dla mnie wzorem. Wiadomo, zdarzały się problemy mniejsze i większe o których wiem, ale jak widać wszystko mroźna przetrwać.
Być może tak jak piszesz, rodzice byli zbyt nadopiekuńczy, ale nieprawdą byłoby stwierdzenie, że wywierali na mnie jakąkolwiek presję. Mama ma cięższy charakterze niż mój spokojny tata, ale z nią się pokloce, coś sobie powiemy i zaraz nam przechodzi. Jestem pewna że moje problemy nie są skutkiem złej sytuacji w domu. Nawet mojego byłego ciągnęła do moich rodziców jak magnes, czasem nawet spędzał z nimi czas sam na sam, kiedy mnie nie było w domu, czego nie wyobrażalam sobie sobie zrobić z jego mamą.

Apogeum - tak jak pisałam, w którymś momencie doszłam po prostu do takiego wniosku, ludzie wokół mnie pocieszają, wspierają, wierzą we mnie bardziej niż ja sama. Kiedy miałoby mnie spotykać coś dobrego jak nie teraz, kiedy jestem młoda, zdrowa, aktywna? Jak będę miała 60 lat, o ile dozyje?

Może nie na wszystko, ale na samotność i chęć obdarzenia kogoś uczuciem, znalezienia bratniej duszy i po prostu prowadzenia takiego życia, jakie mają inni ludzie - owszem. Naprawdę nie wyobrażam sobie sobie na dzień dzisiejszy spędzić całe życie w samotności. Ludzie, tacy jak przyjaciele, a nawet rodzina - tak jak sami pislaoscie wcześniej - nie będą przy nas ciągle.

Pomijając fakt, że ciężko coś w chwili obecnej znaleźć bez znajomości, to jest to w moim przypadku bardzo skomplikowana sprawa. Też kiedyś wspominałam o tym ale nie chcę się wdawac w szczegóły...na pewno wielce prawdopodobne jest to, że mogę nie dostać zgody na porozumienie stron..

A co jeśli robi się tak dobrze, że nie chcą Cię z tej pracy puścić, bo zdają sobie sprawę że tak szybko nie znajdą kogoś na zastępstwo? Akurat jeśli chodzi o pracę, to wiem, że jestem dobra w tym co robię, ale nie chcę już tego robić. Możliwość odejścia za porozumieniem stron może być dla mnie z tego powodu niemożliwa. NIE, to nie jest chwalenie. NIE, to nie jest wymówka. Będę i tak ryzykować i składać CV, najwyżej zostanę bez pracy i na utrzymaniu rodziców oraz życiu z oszczędności.
Co do znajomości - nie wiem, skąd jesteś, ale moje województwo traktowane jest jako szare zadupie Polski i o dobrą pracę naprawdę jest ciężko samemu.
Mój eks też nie dostał swojej pracy 'sam'.
Moja przyjaciółka jest po takich samych studiach jak ja (obie mgr), obecnie nie ma pracy i też nie widzi większych perspektyw. Ja mam więcej stażu i pokonczone różne kursy ale i tak nie wiem, co będzie.

dubel

Jesteś w terapii? Czy terapeutka robi coś poza "doradzaniem"? Czy rozmawiałaś z profesjonalistą o przyczynach swojego stanu? Czy pracowałaś nad rozwikłaniem schematów myślowych, które Cię wprowadzają w taki kanał, i nad tymi ranami, które sieją spustoszenie w emocjach?

Na to co piszesz, moim zdaniem, nie ma prostej rady "zrób to" i magiczne hasło zmienia dynię w karetę, takie rzeczy tylko na prochach... Jeśli Twoje przekonania o sobie i przyszłości są nieprawdziwe (a są! bo raz, nie masz 50 lat, i dwa, NIE WIESZ, co będzie w przyszłości i mówienie sobie, że wiesz, jest oszustwem, bo nie masz kryształowej kuli, ani nie jesteś prorokinią) to musisz je zmienić. Dowiedzieć się, skąd się wzięły te dziwne przekonania, ale nie na zasadzie  "to pewnie przez matkę/chłopaka/szkołę" tylko zrozumieć przeszłe wydarzenia, które Cię takiego myślenia nauczyły, pochylić się nad nimi, zrozumieć, jakimi ścieżkami podąża Twój umysł, skąd się biorą Twoje reakcje i przyjąć to za coś, co dało Ci dane, ale nie jesteś na to skazana. Swoje przekonania, myśli, reakcje MOŻNA ZMIENIĆ.

Nie wiem jak jest u Ciebie, gdy ja zdałam sobie sprawę że moja niska samoocena, np. brak wiary w to, że nie mogę być psychologiem, wynika z mniej lub bardziej subtelnych słów, które wypowiadała całe życie do mnie matka o moich umiejętnościach oraz odporności psychicznej, to musiałam zaakceptować, że te myśli i przekonania są czymś, co we mnie istnieje, te myśli są zakorzenione i podcinają mi skrzydła. Ale też musiałam (chciałam bardziej) nauczyć się, że gdy one się pojawiają to nie są "moje", nie wynikają z mojego prawdziwego przemyślenia, realnej oceny moich zdolności, i że mogę je uciszać, wyrzucać, wyłączać, bo nie są prawdziwe.
Ale też ta świadomość to nie była taka o sobie myśl "aha, to przez matkę" tylko głębokie przeżycie tego, że moja trudność to efekt realnych słów, działań, i to ma negatywny wpływ na mnie...

Nie umiem tego lepiej opisać. Uważam, że masz do wykonania pracę. Jeśli nie wierzysz, że to coś da, że jest możliwość zmiany czegokolwiek jakąkolwiek pracą, to stoisz w trudnym położeniu.
Ale nawet wierząc, że nic się nie da zrobić, wciąż masz wybór: podjąć działanie albo nie.

I korzystać z psychoterapii lub nie. Zmienić terapeutę lub nie. Iść do ludzi lub nie. Dbać o siebie lub nie. Być dla siebie miłą lub nie. Mówić sobie codziennie 10 rzeczy, z których jesteś zadowolona, lub nie.

Oprócz automatycznych reakcji i odczuć masz jeszcze wolną wolę i możliwość decydowania.

bagienni_k - nie zawsze jest tak łatwo, ale podejmuję ryzyko, co ma byc to będzie, na temat pracy nie chcę się rozpisywać i koniec.

Monoceros - rozpoczęłam już jakiś czas temu terapię i jest jak już wcześniej wspomniałam. Nie potrafię póki co znaleźć przyczyn swoich problemów, pani psycholog niby ciagnie za język, wypytuje, ale do mnie po prostu nie docierają ćwiczenia typu: "prosze sobie to zwizualizować i usunąć ze swojej głowy" albo "prosze traktować siebie jak najlepszą przyjaciółkę", "odnaleźć swoją wyjatkowość" czy też opowiadać o swoich uczuciach podczas przywoływania różnych wspomnień. Nie czuję tego.
Nie wiem gdzie tkwi przyczyna. Wiem tyle, ze mimo tego co każdy neguje - nie widzę swojej przyszłości w barwach innych niż szare, w niektórych aspektach czarne. Ja to czuję i tyle. Może gdybym miała zamiast prawie 30 lat, kilka mniej, myślałabym nieco inaczej. Kończy się pewien etap, etap, który wg mnie powinno się kończyc "z czymś", a ja nie mam nic. Przecież to w tym okresie życia poniekąd kształtuje się swoją przyszłość - nawiązuje się relacje, zdobywa pracę, doswiadczenia. dalsze życie jest tego kontynuacją, a ja jedyne co będę mogła kontynuować to jedno wielkie NIC.
Wiesz, to nie jest tak, że ja zamknęłam się w sobie i nic nie robię. Owszem, wraz z odejściem eks wiele rzeczy wygląda inaczej, ale wciąż mam kontakty z przyjaciółmi, chodzę na zajęcia sportowe i inne, nie leżę w domu pod kołdrą zanosząc się płaczem. Dbam o siebie, a ludzie, którzy wiedza o tym co się stało uważają, ze wyglądam pięknie i dobrze się trzymam.

Często wspominacie o pracy jako "głebokim przezywaniu czegoś" - jak Wy rozumiecie to przeżywanie? Siedzenie i rozmyślanie o tym? Czy to jest jakiegoś rodzaju analizowanie? Albo ze mną jest naprawdę tak źle, ze nie potrafię tego pojąć albo podchodzę do tego nie tak, jak powinnam..,

aniuu1 - hmm, nie porównuję sie z rodzicami, bo to moi rodzice i nigdy nie miałam myśli o tym, by im dorównać (bo przecież jestem osobnym "bytem" i chcę nim pozostać)- poza tą kwestią, że CHCIAŁABYM być kiedyś w takim związku, jaki oni tworzą od ponad 40 lat. Czy rodzice chcieli mieć "małą dziewczynkę"? Nie sądzę, oni z początku nie mieli łatwo w życiu, przede wszystkim ich młodość to były inne czasy. Mam też starszą siostrę. Na pewno w jakiś sposób za bardzo mnie "niańczyli", zapomniałam też dodać o skrajnie nadopiekuńczej babci, której byłam i jestem oczkiem w głowie. Może ma też znaczenie fakt, że tak naprawdę w życiu zawsze miałam wszystko - w takim sensie, że np. nie dostawałam kieszonkowego, ale jeśli potrzebowałam pieniędzy, to po prostu prosiłam o to rodziców, ale to nie znaczy, ze cokolwiek wymuszałam np. płaczem lub szantażem. Podczas gdy równieśnicy otrzymywali szlabany za złe zachowanie, oceny itp. - ja czegoś takiego nie miałam. Na sporo mi pozwalano, ale po latach mama przyznała, że wiedząc, że popalam papierosy, nie robili mi awantur bo wiedzieli, że dopadł mnie mlodzieńczy bunt, dorastanie, nastoletnie życie, ale koniec końców skończę z tym i dorosnę (tylko nie myślcie, ze pochwalali to!).

Co do bycia ofiarą - nie, nie lubie tego, rola ofiary nie jest dla mnie, uwagę wolę zdobywać poprzez pozytywne cechy mojej osobowosci. Ale w jednym racja, pocieszanie na pewno jest tym, czego potrzebuję w pewnych sytuacjach - często nawet sama obecnosc, rozmowa z bliską osobą wiele mi pomaga.
Piszesz, ze mam sporo...na pewno mam wspaniałą rodzinę i tak, to jest sporo, bo zdaje sobie sprawe z tego, że niektórzy wychowywali się w niepełnych lub patologicznych rodzinach i nigdy nie zaznali i nie zaznają rodzicielskiej miłosci i troski. Moi bliscy to jedyna dobra rzecz, która mi się w życiu przytrafiła.

Ja tak samo. Próbuję sobie układać różne optymistyczne scenariusze. A może jednak poznam kogoś wartościowego, a moze jednak to mi się uda albo tamto, zdarza się, że nawet zacznę w to wierzyć! Ale mija czas i wszystko leci w pi*du brzydko mówiąc, kryształ pęka.
Tak samo jest z kompleksem na temat eksa, bo ciągle męczy mnie (a raczej moją dumę) myśl, czy zostawił mnie dla innej i nie przyznał się do tego. Często dochodzę do wniosku: to niemożliwe, przyczyny na pewno tkwiły w róznicy charakterów i w innych czynnikach, a jak zaczynam myśleć i się zastanawiać, to stwierdzam, ze tak! Tak mogło być i poznał inną! Albo patrzę czasem w lustro i myślę sobie: kurcze, ale ładnie wyglądam, jestem prawdziwą szczęściarą mając tak długie i gęste naturalne rzęsy. Nastepnego dnia: o matko, co za paszczur w lustrze i w dodatku te rzęsy, takie rzadkie...I weź tu człowieku zrozum samą siebie.

Dokładnie, zresztą na forum też często można to przeczytać...widzę moja droga, że nasze problemy są dość zbieżne, chociaż jeśli chodzi o bycie towarzyskim - ja od zawsze taka byłam, jestem i pewnie będę (chyba, ze wpadnę w jakąś depresję i zaszyję się w domu na wieki wieków).

Hmm, czytam ten fragment z siłą sprawczą i powiem szczerze, ze ja czasem tak robię. No niedawno postanowiłam sobie: idę na pole dance! I poszłam. SAMA, bo żadna koleżanka się nie zdecydowała (lenistwo, krępacja, brak czasu). Poszłam i było zajebiscie. Mam w planach jeszcze inne rzeczy, ale póki co to tylko plany.
Czy mi to pomaga? Zobaczymy dalej, na pewno chcę zmienić psychologa/psychoterapeutę i poczytam trochę o nurtach psychoterapii.
Wiem, ze bedzie mi ciężko bo znów pogoda za oknem tworzy w mojej głowie scenariusze, co bym teraz robiła, gdybym nie była sama...a w tych najgorszych chwilach..co robi on i czy robi to już z inną...
Przede mną bardzo ciężkie dni, a nawet miesiące. Niedługo "rocznica" naszego spotkania, a jeszcze nei tak dawno obchodzilismy "miesięcznice" związku. Majowkę spędzę z przyjaciółką, bo akurat jej chłopak będzie w pracy. I co dalej? Dalsze próby nauki życia w samotnosci. Covid nie pomaga w nawiązywaniu znajomosci.

CC, sorry, ale jak Ty już teraz założysz, że terapia Ci nic nie da, to ona faktycznie, nic Ci nie da.
Co zrobiłaś dla siebie dzisiaj, żeby odmienić swoją sytuację? Nie musisz odpowiadać, ale to jest pytanie, które powinnaś sobie sama zadawać każdego wieczoru.

Ooo, mi się podoba!
Wiesz, jest pewien paradoks mojej osobowsci i jest on taki, że wiele osób, które zna mnie bliżej uważa, ze...ja przejawiam cechy samicy alfa
Osoby znające wszystkie szczegóły mojego związku (w tym psycholog) twierdzą, że moja osobowość jest pewnego rodzaju "wyzwaniem", któremu były nie podołał, a i ja sama zdaję sobie sprawę z tego, że mam skłonności dominujące i w moim życiu jest doslownie kilka osób, które się temu nie poddają. ja w tych osobach od razu wyczuwam wielką siłę psychiczną. Mam przyjaciela-samca alfa i ma on o 180 stopni inny charakter od mojego eks, potrafi mnie opieprzyć, nie działają na niego jakieś moje kobiece fochy i ja sama czuję gdzieś w podświadomości, że mężczyzna z takim charakterem byłby dla mnie najbardziej odpowiednim partnerem do życia.

Czemu napisałam o paradoksie? Bo niby kobieta, którą ludzie tak oceniają, powinna być silna i niezalezna prawda? No właśnie, u mnie tak nie jest. Mogę być niezależna w wielu kwestiach - finanse, własne zdanie, kariera itp. - ale w sferze uczuciowej kuleję.

Lady Loka - to nie, że ja zakładam - ja po prostu na chwilę obecną w to NIE WIERZĘ. Może to przejściowe, nie wiem, ale wplątałam się w taki tok myslenia, że jedyne w co wierzę to to, że nic mi się nie ułoży.
A co dla siebie zrobiłam? upiekłam pyszny sernik i poedukowałam się w kwestii nurtów psychoterapeutycznych, by móc znaleźć dla siebie odpowiedni.

Edit:

bagienni_k - to jest właśnie ten cholerny sentymenatalizm...skojarzenia, wspomnienia. Tak samo jak obecność (której np. nie mogę uniknąć) w pewnych miejscach powoduje przypływ wspomnień, tak samo pewne daty - bo są dla mnie wspomnieniem czegoś, co się wtedy wydarzyło. Nie chodzi o to, czy to pierwsza, druga czy trzecia - wtedy po prostu coś się zaczęło.

Bagienniku, ja mam znajomych, którzy są już razem 4 lata, w tym prawie 2 po ślubie i ona wymaga, żeby on co miesiąc w dniu, w którym zaczęli się spotykać, przynosił jej kwiaty xD

CC, jak nie wierzysz w terapię, to ona Ci nic nie da. Marnujesz na niej swój czas i czas terapeuty. I przy okazji nasz czas tutaj też. Nie o nurtach czytaj a o tym, w jaki sposób zmienić myślenie. Albo przyznaj, że nie chcesz nic zmieniać i jest Ci dobrze w bańce tęsknoty.

Jak się nad tym zastanowić to co złego w tym, że zgodził się dawac jej co miesiąc kwiaty no i jest comiesięczna okazja do randki, celebracji związku? Czego mu współczujesz? Nie wiesz czy on to lubi i co ona robi dla niego..

A dajesz z siebie 100%? NIe pytam, żeby wytknąć gdzie błąd czy sktytykować, ale żeby zastanowić się, czy dajesz sobie szansę. Jak poszłam na terapię i usłyszałam "proszę teraz przez kolejne 2 tygodnie zapisywać przez snem dziesięć rzeczy, z których jesteś z siebie dziś dumna", to wywróciłam oczami i pomyślałam "tania sztuczka". Ale ponieważ traktuję siebie poważnie i chce dać sobie każdą możliwą szansę, i jednak płacę komuś, kto się zna, to może spróbuję. I mimo wywracania oczami to siadałam przed durną kartką codziennie przez dwa tygodnie, które zamieniły  się w dwa miesiące, i po jakimś czasie nauczyłam się przestać być tym cholernym krytykiem każdego ruchu, w ciągu dnia zaczęłam wyłapywać rzeczy, które zrobiłam, i zaczęłam na bieżąco zauważać świetne rzeczy, które robię. Wyciszyłam krytyka nie magiczym guzikiem, a pracą, którą miałam zadaną, i świadomym robieniem tego, co powiedział terapeuta, bo w końcu mu ufam - jest specjalistą.
Zrobiłam tak z każdym zadaniem, choć były strasznie trudne. Jak miałam nie odbierać telefonu od matki to wyrzuty sumienia prawie mną rzucały po mieszkaniu. Ale zrobiłam, co miałam zrobić - to wszystko ma służyć mi, mi pomóc.

Gdy miałam "skontaktować się z wewnętrznym dzieckiem" to też, mogłam prychnąć, ale mogłam spróbować. Usiąść, wyobrazić sobie siebie, przypomnieć sobie, jak wyglądałam, w jakim pokoju byłam, co miałam na sobie, jak się czułam fizycznie i jakie emocje przeżywałam. Może jest mi łatwiej, bo lubię sobie wyobrażać różne rzeczy. I gdy miałam sobie wyobrazić, że coś tej małej dziewczynce w wyobraźni mówię jako ja - dorosła kobieta - to mówienie na głos było dziwne. Trudne. Krępujące. Ale znów - albo ufam, że terapia ma sens, albo nie. I to powiedziałam, i zaczęłam mówić te rzeczy do swojego wewnętrznego dziecka częściej. Bo za pierwszym razem, gdy wyobraziłam sobie siebie jako dziecko, to pierwsze moje wyobrażenia były o skulonym, płaczącym, wciśniętym pod łóżko przerażonym dziecku, które nie ma dobrego dorosłego koło siebie. I chciałabym być dla siebie taka dobra, tak samo jak chciałabym aby w przeszłości byli dla mnie dobrzy inni dorośli.
Może brzmi jak voodoo, ale mówienie tych słów w wyobraźni a także na głos na terapii spowodowało, że po jakimś czasie moje wyobrażenie wewnętrznego dziecka zaczęło się zmieniać, i myśląc o sobie jako małej dziewczynce widzę dziecko bawiące się na łóżku.

Głębokie przeżycie? Gdy opowiadam na terapii, że jest mi smutno, to pozwalam sobie płakać, mówić wszystkie okropne rzeczy, jakie mam w głowie. Pozwalam sobie na to, żeby powiedzieć o najbardziej niepochlebnych myślach, jakie mam. Pozwalam, żeby różne prawdy o mnie mnie dotknęły. Kiedy opowiadałam o tym, jak matka zachowywała się wobec mojego brata, a potem opowiadałam, że moj brat chyba mnie nienawidzi... to pozwoliłam sobie mówić o żalu, niesprawiedliwości, dałam sobie prawo do przeżycia tego smutku i pokazania go... i gdy w pewnym momencie nastąpił przeskok i przyszła mi myśl przez głowę "on mnie traktuje jak matkę" to nie odepchnęłam tego na bok, jako niewygodnego komentarza. Tylko zatrzymałam się, powiedziałam to na głos, mimo ogromnego wstydu, który czułam i przy wypowiedzieniu tego na głos poczułam, że jest to najprawdziwsza prawda i klucz do mojej relacji z bratem. Myślałam, że zwymiotuję, przeżyłam szok, nie mogłam się pozbierać przez długi czas po tym, gdy zrozumiałam, jaka naprawdę jestem. NIe uciekłam od tego, stanęłam w prawdzie: taka jesteś, robisz takie rzeczy, sama to spowodowałaś.

Rozpisałam się, ale to nie o mnie wątek. Mam nadzieję, że chociaż trochę naświetliłam co dla mnie oznacza terapia i prawdziwe, głębokie przeżycie. Ale to też jest tak, że to moje doświadczenie i na pewno nie jest jedyną słuszną drogą - jest ich wiele.
Może jest tak, że trzeba trafić na właściwą osobę, która trafi w metodę.

Monoceros-tego ćwiczenia z kartką nie znam. Może wypróbuje, co mi szkodzi. Ale czy musi być 10 rzeczy? A co jak znajdę tylko jedną czy dwie danego dnia?  To ma być 10?

Z wewnetrzym dzieckiem -pracowałam.  Nie dla mnie metoda. Mogłam i rok się kontaktować z wewnętrznym dzieckiem i zupełnie tego nie czułam. Dziecko to dziecko,  to przeszłość.  Może to nie była metoda dla mnie.

bo czytając o samych nurtach nie pomagasz sobie, za to masz poczucie, że coś robisz. Tyle, że to coś tak realnie nic Ci nie daje, bo sama nie jesteś w stanie ani ocenić, który nurt Ci bardziej pasuje, ani sobie samej nie poprowadzisz w tym nurcie terapii.

Idź na konsultację do psychologa ze specjalizacją z psychoterapii, powiedz, jaki masz problem i zapytaj, w jakim nurcie powinnaś szukać terapii. Ja jak poszłam z nerwicą, to babka mi dała całą listę miejsc, gdzie mogę się udać.

A czemu akurat tyle trwała? To było na Twoje życzenie, że co 2 tygodnie? Czemu tak?

Tak, byłam wtedy jeszcze studentką i nie miałam możliwości wydawać 600zł miesięcznie. Ale szczerze, to była bardzo dobra decyzja, bo niektóre rzeczy potrzebowały naprawdę tyle czasu, żeby dojrzeć.
Trwała tyle, ponieważ na początku spotkań tak się umówiliśmy i wg mojego terapeuty nie było możliwości przedłużyć. Co na zasadzie "jeśli chcesz pracować nad problemem rok, to będziesz pracować rok, a jak założysz, że 3 mce - to będą 3 mce". Ale to może moja interpretacja tylko

W przypadku porażek na pewno korzyscią jest nauka z nich wyciągnięta. W wielu kwestiach umiem uczyc się na błędach - najbardziej w pracy. Popełniajac jakiś błąd, wiecej nie zdarzyło mi się tego zrobić. Hmm, moze nie w każdej sytuacji znajdę "coś", ale na pewno występuje to u mnie dość często. To takie niezadowolenie z siebie.

Ja też rozpamiętuję, ale u mnie ma to większy związek z sentymentalnością i wspomnieniami. Czasem dochodzą wyrzuty sumienia  i wygląda to u mnie w ten sposób: może mogłam postąpić inaczej, czemu to zrobiłam tak, czemu nie ugryzłam się w język, czemu nie powiedziałam tego... - gdyby nie to, to przecież wszystko mogłoby być inaczej.
U mnie ten wewnętrzny krytyk działa w ten sposób...niszczy mnie od środa zalewając wyrzutami i analizowaniem przeszłosci.

nina01p - bardzo dziękuję z Twojego postu wnioskuję, ze trochę przeżyłaś, ale twarda z Ciebie babeczka i tak trzymaj.
Zgadzam się ze wszystkim co napisałaś i w Twoich zdaniach też widzę momentami swoje lustrzane odbicie...głównie te negatywne myśli i zachowania.

Mnóstwo osób powtarza mi te słowa w kontekście rozpadu mojego związku. Jedna z moich bliskich kolezanek, dojrzała kobieta, po przejsciach i przebytej depresji ostatnio mi powiedziała: kiedyś jeszcze podziękujesz mu za to, że Cię zostawił. Teraz jest Ci żle, ale wyjdziesz z tego twardsza i zrozumiesz, ze to i tak by nie wyszło, a jesteś młoda i kupa czasu przed Tobą.

Najgorsze jest to, że ta młodość już dla mnie się kończy...

CC, młodość trwa tyle, ile sama pozwalasz. 15latka uważa, że kończy się po 20tce. 25latka, że po 30tce. 35latka, że po 40tce.

Możesz mieć 50 lat i czuć się młodo. Bo to stan ducha.
Ty jesteś mentalnie jedną nogą w grobie i dalej nic z tym nie robisz.

Rossanko, to może dobry kierunek do tego, żeby po pierwsze robić więcej fajnych rzeczy, a po drugie zacząć je doceniać.

Niestety masz rację, tak się momentami czuję...każdy kolejny dzien to kolejny wielki krok do śmierci. Nie wiem do czego mam zmierzać. Na co mam czekać? Czego wypatrywać?

kamiloo86 - oj tak, zgadzam się w zupełności, że każde trudne doświadczenie czegoś uczy, szkoda tylko, że aby pojąć jakąś wiedzę, najpierw trzeba popełnić jakieś błędy...
Piszesz, że samotność to stan przejściowy...a co jeśli dla kogoś będzie on permanentny? Jeśli on nie przejdzie nigdy? Jedni ludzie nauczą się życ sami ze sobą, drudzy nie. Dla jednych miłe wspomnienia będą powodowały uśmiech na twarzy, u drugich smutek i ta myśl, że to było i już tego nie będzie. To jest najbardziej przytłaczające.
Próbuję spoglądac na pewne rzeczy z dystansu, obiektywnie - raz się udaje, raz nie, ale koniec konców nie potrafię zaprogramować swojego myslenia tak na stałe.
Nie wiem czy będzie dobrze, ale mimo wszystko dzięki za słowa otuchy

Mam wrażenie, że niektórzy młodzi ludzie, w wieku 20-30 lat mogliby się uczyć radości życia i pozytywnego myślenia od wielu osób z pokolenia ich rodziców. To, jak się czujemy decyduje wyłącznie mentalność a nie wiek.

wiele razy w życiu słyszałem od kobiet i męzczyzn że to już koniec i nigdy więcej związków, mijały 2-3 lata i każdy był w relacji , plus znam osoby które zaakceptowały samotność i są w niej na prawdę szcześliwi, ale to są osoby których był to dobrowolny wybór

Zaskakujące jest dla mnie przede wszystkim to, że tak wiele młodych traci wiarę w sens życia i swoje możliwości.

Monoceros - do stolicy mi daleko ale mimo wszystko chętnie się dowiem kto to taki.

Wiesz, te pytania... Każdy człowiek niby do czegoś zmierza, cele są różne ale koniec ten sam. Może gdybym miała jakiś konkretny cel, patrzyłabym na wszystko inaczej? Może gdybym mogła ten cel jak i całe życie wspólnie dzielić i realizować z kimś, kto go podziela i rozumie? Jestem zdania, że jeśli iść przez życie to tylko z kimś, kto widzi je podobnie jak ja. Myśli podobnie jak ja. Jak widać po mojej byłej relacji, jednak nie wszystkie przeszkody da się ominąć, a ich w życiu czeka mnóstwo.

Loka - oczywiście że jest tyle ciekawych rzeczy i tyle ciekawych miejsc, ale w końcu dochodzisz do wniosku, że masz dość robienia ich samej lub ze znajomymi i chcesz czegoś więcej. Swoją drogą, ja zawsze wyznawalam zasadę 'nie ważne gdzie, ważne z kim' i nawet zwykły wypad pod namiot albo nad jezioro potrafił mi dać tyle radości, o ile obok była jakaś bliska osoba.

kamiloo86 - ano bywa i tak, ale nie każdemu jest pisane szczęście bycia we wspaniałym związku lub życie w szczęśliwej samotności..

Loka, nie wyobrażam sobie w tej chwili czegoś takiego. Wiadomo, będą wypady do koleżanek, z koleżankami czy ogólnie znajomymi. Sama nie wyobrażam sobie nigdzie jechać. Nad morze i siedzieć sama w mieszkaniu, w którym czas spędzalam z byłym? Albo z koleżanką spędzać czas w miejscach, w których jeszcze niedawno byłam z nim? Już czuję jak ogarnia mnie to poczucie beznadziejnosci...nie umiem korzystać w 100% z tego co mam w samotności. Moje poczucie bycia z kimś zawsze było silne i pewnie takie będzie już zawsze. Plus jest taki, że wiem, że do desperacji mi daleko bo nie chcę spotykać się z facetami, którzy nie podobają mi się z wyglądu i charakteru. Chyba że będzie tak jak z byłym, że z początku mi się nie podobał a potem zwrot o 180 stopni, haha. Moja przyjaciółka powiedziala mi kiedyś, że wg niej im bardziej ktoś (mężczyzna) stara się o kogoś (o kobietę), tym bardziej do siebie ją przekonuje. Chyba jest w tym ogrom prawdy. Ciekawe czy spotkam jeszcze w życiu kogoś, kto będzie o mnie zabiegał i jednoczesne będzie normalny.

Ale Ty masz świadomość, ze wbrew temu, co wielokrotnie pisałaś, Twój były w kluczowej kwestii, a może i w kluczowych kwestiach, myślał zupełnie inaczej niż Ty? O co ja w ogóle pytam. Oczywiście, ze nie masz tej świadomości. Gdybys ja miała, nie przeżywałabys jak mrówka okres tego rozstania, tych zerwanych zaręczyn. Bo wiedziałabys, ze na tamta chwile to rozstanie to najlepsze, co on mógł dla Ciebie (a przy okazji dla siebie) zrobić i najlepsza rzecz, jaka mogła Cię w tamtej chwili spotkać. Bo związek i życie z osoba, która w kluczowej kwestii ma odmienne poglądy i potrzeby to słaby związek i słabe życie. Bądź tak dobra i wbij to sobie do głowy, zamiast myśleć i pisać „tak, ale...” Jesteś trolem czy rozum Cię opuścił, ze żałujesz, ze nie dzielisz piękna tego świata z człowiekiem, który do Ciebie nie pasował i traktował Cię instrumentalnie (o czym pisałam wyżej)? On nie umarł, żebyś go teraz wspominała. On wybrał życie bez Ciebie, bo do siebie nie pasowaliście i tworzyliście toksyczny związek, a ilość wspaniałych momentów nie ma tu nic do rzeczy.

A Ty masz tylko jedna nogę i jedna rękę, ze nie możesz sama podróżować? Partner to nie jest żadna nasza druga połówka, ze bez niego jesteśmy niekompletni. A wypady do koleżanek, a nawet z koleżankami minimalizują szanse poznania kogoś do związku. Gdyby nie samotna podróż, nie poznałabym męża.

Twoja koleżanka gada bzdury. Nie ma takiej zasady. U mnie to tak nie działało. I wiem, ze nie jestem wyjątkiem. Tyle ze Ty bardziej niż partnera chcesz atencji.

I znowu ta potrzeba atencji. A nie mówiłam? Chcesz, żeby był normalny? Ale wiesz, ze Twój tok myślenia i uparte trzymanie się nieprawdziwych przekonań i wmawianie sobie, ze czarne jest białe nie jest normalne? Jeśli naprawdę chcesz poznać kogoś normalnego, to otwórz się na innych ludzi, zamiast widzieć tylko siebie, swoje problemy (te prawdziwe i te wyimaginowane) i zacznij zachowywać się normalnie, a nie jak stojąca nad grobem księżniczka na ziarnku grochu, która nie wychyli nosa z wieży, ale oczekuje, ze książę się domyśli, ze tam siedzi i na niego czeka, żeby ja stamtąd zabrał i stał się jej wielbicielem i wybawicielem w jednym i żeby wielbił jej urodę, o której w co drugim poście wspomina, żeby w kolejnym w nią zwątpić. I żeby wybawił ja od smutnego życia bez mężczyzny, który po kres swych i jej dni ma być odpowiedzialny za jej szczęście. Nikt normalny nie będzie się na coś takiego pisał.

Nie ma wspaniałych związków i nie ma szczęśliwej samotności (wyjątek potwierdza regule). Jeśli już - są szczęśliwi albo nieszczęśliwi ludzie. Niektórzy - jak Ty - są nieszczęśliwi na własne życzenie. Chociaż raczej obstawiam, ze Cię taka postawa uszczęśliwia. Bo gdybys nie lubiła taplać się w błocie, to byś się w nim nie taplała. A szczęśliwy związek to nie tyle kwestia szczęścia, co coś, na co pracują dwie osoby. A ta praca to nie tylko miód z cukrem (choć bywa przyjemna, wiadomo), ale tez mniej przyjemne momenty. Szczęśliwy związek to nie prezent od losu, choć nie przeczę, ze jakiś pierwiastek szczęścia tez jest (albo nie ma), ale dotyczy bardziej tego, czy spotka się odpowiednia osobę. I tak, przyjemniej jeść tort z drugim smakoszem tortu, ale nie zmienia to faktu, ze w towarzystwie czy bez - tort smakuje tak samo dobrze. Dlatego odmawianie go sobie, tylko dlatego, ze nie ma osoby, która by go z nami zjadła - jest niemądre.

Nie no, to jest calkiem normalne. Mysle po prostu ze wiekszosc osob nawet nie mysli o tym, zeby gdzies wyjechac samodzielnie i na tym wyjezdzie sie dobrze bawic. A tak sie da i to tez jest super, czasami bardziej super niz wyjazd w duecie czy z kolezankami.
A jak sie nie ma z kim jechac, to jak najbardziej warto jechac samemu/samej. Tylko to zalezy teraz czy do takiego wyjazdu podejdziemy z pozytywnym nastawieniem i bedziemy sie dobrze bawic, czy z negatywnym i bedziemy caly tydzien wyc w poduszke. CC poki co jest na etapie negatywnym, wiec nawet jakby pojechala, to pewnie i tak nic dobrego by z tego nie wyszlo.

Niemniej warto w sobie przepracowac wlasnie to, zeby czuc sie pelnym samemu ze soba, bo to jest zdrowe. Zeby nie uzalezniac swojego samopoczucia od tego czy sie ma partnera czy sie nie ma, zeby umiec spedzac czas samemu, jechac na wakacje, zrobic sobie dobry obiad itd.

CC, dostalas tutaj mase rad. 4 strony rad moze pora zaczac wcielac je w zycie?

Chociaz ja osobiscie mam wrazenie, idac za Apogeum, ze Tobie jest dobrze tak jak jest, bo przyjdziesz tutaj co jakis czas, rzucisz rozpaczliwym postem i czujesz sie idealnie, bo jestes w centrum uwagi innych.

A to nawet nie wiem czy gromadza singli, ale na wycieczke zorganizowana zawsze mozna sie zapisac

Nic na to nie poradzę Wielokropku, że dziwią mnie dziwy tego świata Natomiast szklankę do połowy pełną, widzę, póki co, codziennie, odkąd zaistniała groźba utraty wszystkiego..

Apogeum - mam tą świadomość ale też jej nie mam. Wydaje mi się że celowo wypieram ją z myśli i co gorsze, jak już wcześniej pisałam, przewijają mi się przez głowę wyrzuty sumienia - może faktycznie byłam okropna. Bliscy, znajomi i ogólnie ludzie, którzy nas znają, mówią, że mam przestać tak myśleć. Ale tak jak piszesz, to nie miało racji bytu, tylko muszę w końcu do tego dorosnąć.

Co do tej potrzeby atencji. To jest miłe. Myślę że każda kobieta to lubi, ale nie zmienia to faktu, że zabiegać o siebie powinni oboje partnerzy i nie mam sobie w tej kwestii nic do zarzucenia. Mojemu byłemu też się podobało, jak czasem koło niego skakałam. To jest normalne, ludzie lubią czuć się dla kogoś ważni. Ja nie czekam na księcia, bo żadna ze mnie księżniczka a książę z bajki to w Shreku co najwyżej się znajdzie.
Wiesz, to, że nie ma związków idealnych to wiem. W życiu nie ma niczego co byłoby idealne, nawet jak bardzo byśmy tego chcieli. Nie znam nikogo w 100% zadowolonego ze swojego życia. Moje pokolenie i kolejne są na pewno bardziej roszczeniowi wobec życia, zdaję sobie sprawę z tego. Starsi ludzie nie bez powodu mówią, że młodym się w du*ach przewraca.

Lady Loka - tak, jestem na etapie negatywnym. Wasze posty są dla mnie cenne, ale ja póki co się motam, plącze i myślę. Chcę się zmienić, ale jest mi ciężko to ugryźć. Wiem na pewno, że chce wrócić na terapię, ale spróbuję innego psychologa.
Póki co nie wyobrażam sobie samotnej wycieczki. Chyba po prostu nie jestem jeszcze na to gotowa. Wiem, że muszę przepracowac swoje emocje i słabości, ale też wiem, że boję się życia w samotności.
bagienni_k - nie wiem czy jest aż tak skrajnie, że nie potrafilabym funkcjonować bez drugiej osoby. Nie wiem, póki co mam rodzinę, znajomych, ale oni nie będą przy mnie zawsze. Zostanę sama i nie wiem co będzie. Nic już nie wiem.
Pytam znajomych, co wg nich może być ze mną 'nie tak'. Otaczam się ludźmi, którzy potrafią mnie zje*ac jak coś zawale albo przesadze i doceniam to, ale nikt z nich nie wskazuje niczego, co by miało w jakiś sposób ode mnie odstraszac. Wiem że ludzie w pracy mnie lubią, mam dobrą opinię.

Wielokropek - chyba jeszcze tego dna jednak nie dotknęłam. Nie wiem czy chcę go dotknąć ale jeśli to ma mi pomóc? Co jeśli się od niego nie odbije? Dla mnie szklanka jest do połowy pełna, ale w bardzo niewielu sytuacjach. Taka o cecha bycia skrajnym pesymista.
Nie życzę tego nikomu, bądźcie szczęśliwi i uśmiechnięci.