Smutna szara i samotna rzeczywistość - Netkobiety.pl

Pisząc o źródle problemu nie myślałam o Twym minionym związku, bo on był jednym ze skutków, nie przyczyną.

Twe tłumaczenia/usprawiedliwienia przypominają mi ten tekst:

Zawsze mnie to zastanawia, jak to wygląda, ta wartość. Nie czujesz się pełnowartościowa bez mężczynzy... Czyli uważasz, że jesteś tak 0,75 wartości i jak dodasz do tego inną osobę, to będzie 1? To by oznaczało, że szukasz kogoś o 1,25 wartości, żeby się wyrównało?
Wiem, że to absurdalnie wygląda, ale jak można pustkę w sobie, jakiś brak wewnętrzny zalepiać kimś z zewnątrz? Jak to działa?

To, że Ci kogoś brakuje nie jest dziwne. To, że niezaspokojona potrzeba powoduje, że czujesz się gorsza... to już tak. I raczej nie o to chodzi.

Może nie tyle co czuję się gorsza, ale niepełna na pewno. To też nie jest tak, że sens mojego życia to znaleźć jakiegokolwiek mężczyznę i z nim stworzyć związek - to by wiało desperacją.

Przed związkiem czułam to samo, straszną samotność, taki brak 'czegoś' - może po prostu nadszedł u mnie moment w którym poczułam, że jest już czas na ustatkowanie się i chęć stabilizacji. Teraz jest to samo z tą różnicą, że w tym jakiś sposób - bo na pewno nie w kwestii emocjonalnej - tą stabilizację poczułam i wszystko się rozsypalo, a ja znów jestem tam, gdzie byłam - czyli w d*pie.
Naprawdę nie wiem, skąd u mnie jest tak silne poczucie obecności drugiej osoby, konkretnie mężczyzny, w moim życiu. Od dziecka z każdej strony otaczana byłam miłością, opieką i uwagą. Wiem, że nie każdy tak miał w życiu.
Czasem zastanawiam się czy nie przegrałam życia, poważnie. Myśl o samotnych dniach, o tym, że to lato nie będzie takie jak poprzednie sprawia, że chce mi się płakać. Czuję taki żal, że coś było i znów nie wyszło, trochę gniew, za takie potraktowanie i ogólnie jak napisał bagienni_k - frustrację.

Loka, powiem tak: gdybym naprawdę była zdesperowana, to chłopaka mogłabym mieć dawno, bo kilku o mnie zabiegało, ale ja ich nie chciałam - nie odpowiadali mi pod względem wyglądu, charakteru i sposobu bycia. Z byłym wydawało się że się super dobralismy pod wieloma względami, a i mimo tego, że kiedyś nawet na niego uwagi nie zwracałam, spodobał mi się z czasem.

Nie zaprzeczam, że możesz mieć rację co do ostatniego zdania. I tak naprawdę ja w tej chwili nie czuję się w ogóle zdolna do zbudowania tej relacji bo pewnie nie byłabym szczęśliwa, zaraz byłoby porównywanie do eks, niewykluczone że na siłę bym próbowała nowego chlopaka namawiać do pewnych zachowan byłego, które mi się podobały. Po prostu, to jest taki lęk, że w moim życiu nie pojawi się już nikt, z kim będę mogła dzielić swoje zainteresowania, spędzać miło czas, nie krepować się itp itd...- myślę że znaleźć kogoś takiego będzie mi cholernie ciężko.

CC, popracuj nad soba. I co jezeli sie faktycznie nikt nie pojawi? Skoczysz z okna?
Bierz to, co Ci zycie daje. Obecnie faceta nie daje? No to zyj bez faceta. Takie mowienie, ze juz nikogo nie znajdziesz czy ze bez faceta jestes nieszczesliwa nic Ci nie daje poza tym, ze jeszcze bardziej Cie doluje. I sprawia, ze nie bedziesz nigdy gotowa na dojrzaly zwiazek, bo w dojrzalym zwiazku nie jestesmy odpowiedzialni za szczescie drugiej osoby. Dojrzaly zwiazek to dwie osoby, ktore funkcjonuja super ze soba, ale rownie super potrafia funkcjonowac samodzielnie.

Jesteś typową kobietą bluszczem - to aż krzyczy z każdego twojego nowego tematu. Na forum też "rozpychasz" się w każdym dziale, zakładasz dziesiątki wątków, które sprowadzają się do jednego - twojego problemu z facetem, który cię olał. Zawsze w swoim życiu tak wchodziłaś ludziom na głowę? Wszyscy musieli wiedzieć, że twoje problemy są najważniejsze i najpilniejsze? Oczywiście wszystko pod przykrywką biednej, zagubionej niewiasty, co to nie wie jak sobie poradzić w życiu.

Proszę, wskaż miejsce, w którym napisałam, że chcesz, by ktoś był tylko i wyłącznie Twą podporą.
Nie znajdziesz takiego, więc proszę, nie przypisuj mi opinii, których używasz, by obronić się. Nie atakuję Ciebie, pokazuję to, o czym, być może, nie masz pojęcia, a co wpływa na taki, nie inny Twój sposób myślenia, a który - o czym napisałaś wielokrotnie - chcesz zmienić. Między "chcę" a "zmieniam" jest olbrzymia różnica, a Ty ani na jotę nie zbliżyłaś się do tego drugiego.
Na szczęście, powtarzam to od lat, nie ma obowiązku bycia szczęśliwym/zadowolonym/spełnionym człowiekiem.

Walczyć z Tobą, o Ciebie, wbrew Tobie to dla mnie zbyt wiele.
Dostałaś ode mnie bardzo dużo, dalej karmić Cię nie będę.

Kobieta bluszcz to kobieta, ktora oczekuje, ze partner poswieci jej 100% swojego czasu i uwagi, bo ona bez niego zyc nie moze. Ktora uwaza, ze nie jest w stanie istniec bez partnera.
Brzmi dokladnie tak jak Ty.

Wiem, że jestem mądrą, wiem, że me opinie są wartościowe; znam swe możliwości, ale znam także swe ograniczenia; szanuję tych, którzy z mych opinii korzystają, szanuję także tych, którzy mają odmienne zdanie.

Z szacunku i do Ciebie, ale i do siebie, zdecydowałam o zakończeniu udziału w Twych wątkach.

Odpowiedzialność za własne życie i decyzje zawsze pozostawiam sobie, nie wyobrażam sobie żeby ktokolwiek za mnie to robił.

Zgadzam się w 100% z 'dyskomfortem i bezradnościa' związaną z osamotnieniem, ale czy zatroszczenie...bardziej u mnie to skupia się na tym, że ja po prostu nie chcę być sama. Niektórzy lubią samotność, ja nie, chyba że jej naprawdę potrzebuję - ale to są naprawdę rzadkie i krótkie chwile.

Lęk przed opuszczeniem? Może czasem się zdarzało, ale nie było to myślą przewodnią mojej relacji.

I tu uważam że rossanka ma dużo racji, trochę można zaszufladkowac kogoś

Wiekokropek - rozumiem i dziękuję mimo wszystko, będę z pewnością często wracać do Twoich wpisów.

To jest przepis na to, że zawsze będziesz sam.
Zycie samemu wymarzone, a co z seksem?

Dokładnie.
Dobre jest i:
zycie samemu
życie w związku
ślub
bez ślubu
z dzieckiem
z 7 dzieci
bez dzieci
itd
Zależy ci komu pasuje.

No cóż, przepisy mają to do siebie, że je się w jakimś celu tworzy A seks? Cóż, niektórzy jeszcze potrafią oddzielić go od związku..

W każdym razie absurdem jest dla mnie to, że drugi człowiek ma sprawiać, żę postrzeganie świata czy pewnych rzeczy się zmieni na lepsze. Dlatego wspomniałem wyżej o tej sentencji:

"Nieważne gdzie i co, ważne z kim"

Jeśli pojadę na wycieczkę do Egiptu podziwiać piramidy i chcąc się o nich czegoś dowiedzieć, to na ich atrakcyjność nie wpłynie obecność kobiety u mojego boku
Podobnie jak ze wszystkimi innymi kwestiami, dotyczącymi mojego życia, sukcesów zawodowych itp. Nie spełniam się w życiu dla kogoś. Tak samo w drugą stronę: nie zmuszę się do robienia czegoś, co mnie totalnie nie pociąga, bo akurat jest to dla partnera atrakcyjne. Jeśli dziewczyna spróbuje mnie wyciągnąć do technoklubu, to nagle nie stanie się on super miejscem na fantastyczny wieczór, bo po 5 minutach wyjdę stamtąd z bólem głowy.

To jest tylko przyklad, ale chciałem przedstawić w czym rzecz.

Była już kiedyś o tym mowa Jak zostało ustalone, jest to zmienna podejście

bagienni_k - ale tu nie chodzi o kwestie wpływu partnera w taki sposób, że dzięki niemu/niej się spełniasz. Chodzi po prostu o obecność tej drugiej osoby, możliwość spędzania czasu, dzielenia się życiem, smutkami, radościami, bliskościa fizyczną także. Bycie z tym kimś. Tego chyba nie da się wytłumaczyć...

Byłeś kiedyś w związku chociaż przez chwilę? Żywiles do kogoś jakieś głębsze uczucie?

Ale z mężczyzną, który nie traktował Cię tak jakbys chciała i nie uwzględnial w planach na przyszłość potrafiłaś.
Też wydaje mi się, że trochę przeceniasz rolę bliskości fizycznej w związku. Nawet w małżeństwach zdarzają się długie okresy wstrzemięźliwości. To nie jest tak, że jak ktoś z kimś jest to automatycznie ma super udane życie seksualne.

Właśnie. Wymieniłaś dokładnie te kwestie, które pokazują jak bardzo jestes uzależniona od obecności drugiego człowieka w Twoim życiu a tym bardziej świadcząca o tym, że potrzebujesz partnera do tego, aby wypełnił on pustkę w Twoim życiu. Pokazujesz dobitnie, że potrzebujesz drugiej osoby, aby czuć się w pełni wartościowa.

edit: Beka, nie muszę Ci się spowiadać ze swojego życia...

Interpretując czyjeś wypowiedzi można sobie dopisywać co się komu podoba. Także Beka, ogranicza Cię tutaj tylko Twoja fantazja

Natomiast pozostając w temacie, to  może i kwestie związkowej miłości nie są mi zbyt znane, ale z drugiej strony pewne "smaczki" związane z relacją z drugim człowiekiem są na tyle "dyskusyjne", że wolę ich nie doświadczać. Poza tym, nie wiem, czy poczułbym teraz specjalnie jakiś przypływ szczęścia i ekstazy emocjonalnej z powodu tego, że ktoś by mnie kochał. Inaczej mówiąc, wątpię czy poczułbym się lepszy

W jednym masz rację:

CCCatch potrzebuje koniecznie drugiej osoby, aby przy niej była, dzieląc się swoim życiem i emocjami. Ja nie potrzebuję, bo druga osoba nie decyduje o tym, czy jestem szczęśliwy czy nie.

To stary chłopie myśl sobie, co tylko chcesz Nie będę przeszkadzać

Zgadzam się w 100%, dlatego też, kiedy mój eks narzeczony oznajmił mi, że musimy ograniczyć uprawianie seksu na nie wiadomo jak długo i z jaką częstotliwościa, bo boi się piekła, to nie wiedziałam co robić...

bagienni_k - tak, zgadzam się, jestem o wiele bardziej szczesliwa, kiedy mam przy sobie drugą osobę. Jeśli mogę Cię o coś spytać - piszesz, że lubisz samotność. Jak doszedłes do etapu polubienia jej i nauczenia się z nią żyć? Naprawdę nie brakuje Ci czułości, bliskości drugiej osoby..?

Ja bym zwiała. Nawet sobie tego nie wyobrażam

Może za mało rozmaiwali. Albo toczyło się z założeniem, ze jakoś to będzie - no i nie było.

Wiedzialam, że jest wierzący bardzo. Nie przeszkadzało mu 'puknac mnie' 2 tygodnie po naszym pierwszym oficjalnym spotkaniu, później także - chociaż raz odmówił będąc po spowiedzi - a po 1,5 miesiąca od zaręczyn duchowe nawiedzenie - rossanka, miałam o tym osobny wątek. Wybiórcze i fałszywe chrześcijaństwo. A niby wierzący to tacy święci ludzie...nie dajcie się na to nabrać, nigdy ale to przenigdy.

Może to był pretekst, bo znalazł inną i nie chciał już kochać się ze mną, chociaż tak naprawdę chyba jakoś 2 dni po tej akcji był normalny seks, wszystko minęło rzekomo po rozmowie z bratem.

Ta rzeczywistość, która pojawia się w tytule wątku też mnie o tyle dobija, bo zastanawiam się co jakiś czas czy ja po prostu nie zostałam porzucona dla innej, przyznam szczerze że to chyba też jest jedną z przyczyn, dlaczego tak ciężko jest mi zmienić swój tok myślenia.
Facet jak to facet, mógł stwierdzić że jednak woli mieć narzeczoną, żeby móc gdzie 'opróżnic worek', brzydko mówiąc, a później rzucić. Ale nie rozwijam dalej, bo nie chcę dostać bana.
Strasznie chciałabym pozbyć się tego uczucia, pisałam już wcześniej że mam skłonności do analizowania przeszłości i rozmyślania o każdej drobnostce. Ja zawsze byłam bardzo skrupulatna, a w pewnych kwestiach to po prostu przechodzę samą siebie - np. uczucia lub praca. 100 razy sprawdzę nim coś klikne.

Niby taka ostrożna, a być może dałam się zwieść i wykorzystać i upokorzyc. To też kłuje i niszczy samoocenę.

aniuu1 - masz rację we wszystkim, co napisałaś, ale tu właśnie chodzi o to o czym wspomniałam - nałóg analizowania przeszłości, rozmyślania nad 'rozlanym mlekiem', nie wiem dlaczego to robię, wiem na pewno, że jest to niszczące.
Nie chcę tu skupiac się na nim (eks), bo będzie ban, bardziej gwoli ścisłości chodzi mi o uczucia, które po tym wszystkim we mnie siedzą i chyba dopiero wychodzą. A że ja jestem emocjonalna...to po prostu to roztrzasam bez końca.
Widzę reakcje mojej mamy, ona zawsze była zdania, że mam silny charakter - tylko na zewnątrz bywam miękka i ciągle mi o tym przypomina. Są dni kiedy faktycznie czuję się jak lwica (bo taki mam znak zodiaku), a czasem jak mały zagubiony kociak. Dlaczego tak jest? Nie mam pojęcia! Wiadomo, każdy ma chwile słabości ale czy to nie jest już przesada, takie wahania? Dlaczego tak po prostu nie mogę wziąć się w garść i zacząć normalnie żyć?

Nawyk głębokiego i notorycznego analizowania jest chyba Waszą wizytówką Sam się nad tym zastanawiałem i kiedyś doszedłęm do wniosku, że skoro jasne i klarowne komunikaty niosą ze sobą konkretną treść, np dotyczącą zerwania i jego przyczyn, to nie ma sensu analizować, "co by było gdyby" czy tworzyć jakieś alternatywne wersje zdarzeń minionych, rozbijając to na milion czynników. Samo to już bardziej dołuje niż rozstanie czy jakiekolwiek przykre zdarzenie same w sobie.
Poza tym, błędnym założeniem jest też, że dsruga strona umyślnie i z premedytacją nas krzywdzi. Ludzie nie są robotami i jeśli my możęmy czuć się rozdarci i zagubieni, to dlaczego odmawiamy tego drugiej stronie, p[rzypisując jej czysto złośliwe intencje o krzywdzeniu i upokarzaniu? Zresztą warto kogoś uświadomić, jak my odbieramy dane zachowanie, bo dla jednychkażda oznaką odrzucenia będzi eupokorzeniem, jeśli nie potrafią pogodzić się z przegraną. Inni zaś cierpliwie to zniosą, bo nie będą czuły tak wielkiej krzywdy z powodu postepowania drugiej osoby.

Trudno mi odpowiedzieć na to pytanie, bo u mnie to działa automatycznie jeśli chodzi o facetów. Jakoś mi się wyćwiczyło takie podejście. Skupiam się na tym, aby wyciągnąć wnioski, pozwalam sobie się posmucić, pozwalam zostać dobrym wspomnieniom w sercu, nie jest tak, że muszę jakoś źle myśleć o tym facecie. Po prostu myślę sobie ok, to tak nie może być, że ja teraz będę skupiać swoje myślenie na kimś kogo i tak nie ma, kto może już sobie układa życie inaczej, widać tak miało być i muszę to zaakceptować i najlepiej zrobię jak pełną uwagę będę starała się skupić na moim życiu.  Poza tym na prawdę jest ulgą dać temu odejść.
Dzisiaj na spotify słuchałam takiego podcastu, który mi się skojarzył z tym tematem. Po angielsku Entreprenous on fire z 02 kwietnia na temat overthinking. To jest ogólnie, a nie o miłości. O tym, że możemy kierować swoimi myślami. Tam jest mowa, żeby zadawać sobie pytania odnośnie takich powtarzających się myśli: "czy myśl jest prawdziwa?", "czy jest pomocna?", "czy jest życzliwa?" i odpowiednio kierować dzięki temu myślami.
Są też materiały do pracy z podświadomością. Chyba ostatnio stają się popularne, a przynajmniej ja ostatnio o tym usłyszałam i teraz mam wrażenie, że słyszę o tym wszędzie ;-) (może to algorytm facebooka za to odpowiada).

U mnie to zbytnie analizowanie od którego trudno mi się (było?) odkleić dotyczy rodziców i historii rodzinnej oraz "co ze mną nie tak?" ;-). Już wystarczy mi, że to mi zaśmiecało głowę przez lata. Warto starać się nad tym panować, bo to zabiera dużo energii i czasu.

Edit: Pomyślałam, że możesz sobie tak to zwizualizować: związek jako pokój w którym byliście Ty i twój chłopak. Ale teraz jesteś tylko Ty w tym pokoju. Trochę głupio siedzieć samej w pustym pokoju, patrzeć w ścianę. Głupio iść za chłopakiem i zaglądać przez okno do jego domu gdzie on się na nowo urządza. Lepiej wrócić do swojego domu i zadbać o swój dom.
Nie wiem czy to może być pomocne ;-)

aniuu1 - baaaardzo dziękuję i jednocześnie zazdroszczę, że udałoby Ci się wypracować takie podejście. Podziwiam. Zwlaszcza z tymi wspomnieniami, ja tych dobrych staram się w ogóle nie wpuszczać do swojej głowy i skupiać się na tych złych, ale często w praktyce jest na odwrót. Te dobre za bardzo bolą póki co...

Lady Loka - każda rada jest cenna, aa jeśli ktoś jeszcze opisze, jak stosował ją w praktyce, a nie tylko suche 'zmień myślenie', toaleta jest jeszcze bardziej cenna.
I tak dziękuję za wszystkie, a nuż któras akurat zadziała u mnie.

Boli i kłuje, racja..Tylko stań przed lustrem i się zastanów, czy życie nie jest zbyt piękne, żeby wiecznie przeżywać i rozpaczać nad tym co nas złego dotyka? Porażki są wpisane w nasze życie, nie osiąga się bezbłędnie i bez potknięć. Nie można traktować swoich przegranych, jakby to było największe zło i krzywda, jaka Cie spotkała, bo nigdy nie wiesz, co możę Cię spotkać potem.Warto dlatego cieszyć się tym, co dobre i starać się widzieć jasne strony danej sytuacji, zamiast leżeć i chlipać w poduszkę.

Nie, nie jest. Nie dla mnie, ale dla multum ludzi z pewnością.
Zgadzam się jak najbardziej z tym, że nigdy nie wiemy co czeka nas dalej w życiu, chociaż w sumie ja chyba wiem co mnie czeka - na pewno nic dobrego.

Monoceros - niee, to nawiązanie do dóbr materialnych nietrafione, na pewno nie w moim przypadku. Czuję się niepełna bez partnera i to jest tak prawdziwe że aż straszne. Żyję tylko wspomnieniami i jakimiś ochlapami marzeń. To żenujące.
Nie wiem czy dobrze rozumiem Twoją wzmianka o bliskości, bo jeśli miałaś na myśli ją wyłącznie jako seks, to nie jest to prawda. Mój były sam powtarzał, że 'kobieta uprawia seks kiedy chce, a facet kiedy może'. Nie w tej sferze jest problem w moim przypadku.

Nie wiem co Ci odpowiedzieć na dalszą treść Twojego posta. Ty sobie nie wyobrażasz, że ja kogos znajdę i ja też sobie nie wyobrażam tego. Lepiej, ja wiem, że ja nikogo nie znajdę. Nie znajdę drugiej pizzy która tak mi posmakowala, mimo że w niektórych miejscach była splesniala. Tu i teraz nie zrobię nic, poza zajeciem się sobą - co wiele osób doradza, bo co mam zrobić wg Ciebie? Rzucać się na każdego napotkanego faceta, byleby się zaspokoić? Nie umiem tak. Jestem i będę nieszczęśliwa bo taki chyba los mi napisał scenariusz na życie. Skoro tak ma być to nie pozostaje mi nic innego jak zrobić wszystko, aby skulić łeb i nauczyć się żyć w zgodzie z tym.

Loka, ale ja nie chcę i nie żądam uwagi użytkowników forum (przecież to obcy dla mnie ludzie), nie chce współczucia, nie lubię tego, jeśli jest coś, co w jakiś sposób mnie trzyma - jest to możliwość wygadania się, ewentualnie może jakieś pocieszenie...? Ale nie takie typu 'ciu ciu ciu'. Tylko konkret, pomoc, rada.

Takie myśli chyba już na zawsze zadomowily się w mojej głowie i chyba nic już ich stamtąd nie wykurzy o ile nie stanie się cud. Ciągle coś analizuje w tej swojej durnej głowie - a to że będę miała resztę życia do dupy, a to że zostałam porzucona, zdradzona...skupie się chwilowo na czyms innym, zajmę się sobą ale to pomoc doraźna. Ile tych kopów już sobie dałam ja, rodzina, przyjaciele... Dupa posiniaczona, ale dalej oporna.

Nie cud tylko twoja decyzja, twój wybór może się wydarzyć. Nie z dnia na dzień tylko codziennie po trochu.
Nie wygodnie mi robić cytaty ale weź swoje ostatnie posty i kilka miejsc jest takich, gdzie sama źle się traktujesz, wkładasz sobie do głowy myśli, które Tobie nie służą, są ci nieżyczliwe i nie pomocne.
Pamiętasz: "is it true? Is it helpful? Is it kind?" Jak nie to pomyśl czym zastąpić te myśli, co powiedziałaby Ci najbardziej życzliwa osoba? A może po prostu zastąp je czymś przeciwnym, o 180stopni zmień podejście i zobacz jak będziesz się z tym czuła.
Zamiast "nic mnie nie spotka dobrego", powiedz sobie "jeszcze wiele cudownych rzeczy mnie czeka w życiu".
Tak działaj na podświadomość.
Nie zadamawiaj się w roli ofiary. To sposób by zawsze źle czuc.
Polecam książkę która dla mnie jest przydatna "Potęga podświadomości. Afirmacje" czy jakoś podobnie. Z empiku. Jest tam wiele afirmacji a mnie zawsze brakowało sposobu jak do siebie mówić dobrze. U mnie w domu się tak nie mówiło i negatywne lękowe myślenie i nieżyczliwe słowa siedzą mi w głowie. Moja podświadomość automatycznie produkuje takie treści.  Ta książka ma bardzo dużo afirmacji zebranych w osobnej części. Po prostu wybierz sobie jakąś, skup się na niej i powtarzaj.

Loka - oststnio zaczęłam czytać książkę pt. 'Sztuka szczęścia. Poradnik życia', mam jeszcze kilka tytułów w zanadrzu. Ja wiem że na nic nie ma jednej konkretnej rady, ale ja w chwili obecnej mam wrażenie że ja po prostu NIE UMIEM zrobić niczego dobrego dla siebie. Marzę o tym żeby wreszcie przestać zadreczac się tymi myślami, zapomnieć o tym co było i pozytywnie myśleć o co może być, ale wygląda na to że mój mózg po prostu nie potrafi tego w ogóle przyjąć. Wpuszcza do siebie tylko te złe myśli.

aniuu1 - wiem, że te myśli mi nie służą, ale jak napisałam wyżej - po prostu nie umiem ich wymienić na inne, widzę wszystko w czarnych barwach... O tym tytule też gdzieś słyszałam, postaram się zdobyć i zapoznać. Widzisz, Ty piszesz, że u Ciebie w domu już było negatywnie, u mnie zawsze było dobrze, więc tym bardziej zastanawiam się dlaczego ja taka właśnie jestem. Skąd u mnie ten pesymizm... Staram się codziennie przed snem myśleć o dobrych i miłych rzeczach - raz pomogą, raz w ogóle.
Ciągle z tyłu głowy mam to wszystko co się wydarzyło, czemu to się wydarzyło - przede wszystkim...nie potrafię tego odciąć, zapomnieć i przestać analizować. Nie potrafię żyć tu i teraz, bo albo żyję przeszłością albo przyszłością. Teraz dla mnie nie istnieje...

Monoceros - tak, ja nie widzę w tej chwili innej ścieżki dla siebie, po prostu nie potrafię jej znaleźć i zejść z obecnej. Czy sobie dowalam... Raczej pisze to co czuję. A czuję się taka nieudolna, beznadziejna i do niczego. Podejrzewam że gdyby w najbliższym czasie coś by mi się udało, nieważne w jakiej kwestii, pewnie by mi trochę skrzydła podrosly, ale póki co nic na to nie wskazuje.