Ja 18 lat, On 35 i sprzeciw ojca - Netkobiety.pl

Chyba się nie rozumiemy, bo tu nikt niczego nie neguje, a jedynie realnie staramy się ocenić szanse. Raz jeszcze powtarzam: chodzi o mentalną przepaść, która pomiędzy 35-latkiem a 18-latką jest ogromna, bo siłą rzeczy musi być, nawet jeśli ten facet (piszę ogólnie) nie wykazuje się specjalną dojrzałością.

18 lat to taki wiek, kiedy każdy kolejny rok bardzo nas zmienia, a im mniejsza różnica pomiędzy partnerami, tym przepaść też staje się mniejsza. Dopiero potem dochodzimy do takiego punktu, gdy ta różnica stopniowo się zaciera.

Swoją drogą, to niech się wiąże każdy z każdym, byleby byli szczęśliwi, a te związki miały szansę przetrwać, bo szkoda tych łez, zawiedzionych nadziei i rozczarowań. Rzecz w tym, że na to przetrwanie wpływa mnóstwo czynników, których na etapie zauroczenia w ogóle nie bierze się pod uwagę, a nawet do siebie nie dopuszcza.

No właśnie. I choć - jak napisałaś - zdarza się, to naiwnym jest myśleć "u mnie na pewno będzie inaczej".

Odpowiadając na pytanie zadane przez Panią Redaktor : nie, nie znam ani jednego takiego związku

Nie ma co ukrywać, że przepaśc mentalna między ludźmi o takiej różnicy wieku istnieje. Różni ich tak wiele rzeczy, na czele z odmiennymi ambicjami, planami na najbliżsżą przuyszłość, aspieracjami, że ciężko to pogodzić. Łatwo się zachłyśnąć tym chwilowym porywem emocji i stanu zakochania a potem zderzamy się z brutalną rzeczywistością. Oczekiwania się rozmijają, jedna strona próbuje nadgonić drugą i stopniowo narasta frustracja czy niezadowolenie.
Bardzo jestem ciekaw, czy facet Autorki zechce czekać jescze te kilka lat aż partnerka będzie gotowa na dziecko, skoro jemu się tak bardzo spieszy.

Do tych wszystkich wymienionych punktow dodajmy jeszcze ten ze Julija zna tego czlowieka od lata czyla jakies gora 8 mscy. Innymi slowy nie zna go wogole bo przez rok to mozna spokojnie udawac kogos kim sie nie jest. W co drugim watku o rozstaniach  kobiety /mezczyzni pisza ze przez pierwszy rok/dwa bylo cudownie a potem okazywalo sie ze partner/partnerka:pije, zdradza, jest obibokiem, przestaje sie kompletnie interesowac ukochanym/ukochana, przestaje dbac o siebie, zaczyna sie awanturowac o byle co i wychodzi prawdziwy charakter. Nie twierdze oczywiscie ze partner Juliji to psychopata czy alkoholik ale na pewno na tym etapie znajomosci jeszcze nie pokazali oboje do konca swoich prawdziwych oblicz bo przez pierwszw lata zauroczenia tak to wyglada, ze nawet wady tej drugiej osoby wydaja sie " slodkie" no i to zakochanie sprawia ze sie przymyka oko na wiele rzeczy o ktore po latach zaczynaja sie dopiero awanty. Ja sama nie bylam swiadoma ze moj maz to balaganiarz do potegi entej. Po slubie nagle to do mnie dotarlo jak i to ze juz wczesniej byly tego oznaki tylko ja je ignorowalam jak zaczadzona bo to ze musze po nim zbierqc brudne łachy i szklanki z roznych katow wydawalo mi sie nawet zabawne. Cale szczescie nie mam mocno pedantycznego podejscia do porzadku bo bysmy sie pozabijali, ale i tak wiele klotni o to bylo i musialam to finalnie zaakceptowac. To akurat dla mnie nie jest powazna wada (no nie na tyle zeby rozwod brac) ale chce uswiadomic Juliji ze u niej moga wyjsc inne kwiatki, duzo ciezszego kalibru. Innymi slowy powinna wziac pod uwage ze w wieku 18 lat chce postawic na szali swoja przyszlosc (prace, edukacje, macierzynstwo i kontakt z rodzicami) dla kogos kogo w sumie nie zna albo zna na tyle na ile sie poki co przed nia odkryl. No rosyjska ruletka pelna geba.

Ale czy ja nie zamierzam go poznac lepiej? Po dwoch latach znajomosci to mozna najwyzej zamieszkac razem bo tylko wtedy sa zauwazalne  wady nie do przebicia

Podobno chcąc dobrze poznać człowieka należałoby beczkę soli z nim zjeść, a i to może być złudne. Jednak nie bądźmy aż tak wielkimi pesymistami, bo w końcu komuś trzeba przecież zaufać.
Nie wiem na ile dyskusja w twoim wątku okazała się dla ciebie przydatną, a na ile budzi w tobie tylko sprzeciw. Nie wiem tego, jednak wiele osób się wypowiedziało i każda z tych osób starała się coś ci poradzić.
Na ten moment podejrzewam, że ty dalej jesteś na tak dla znajomości z tym facetem, ale mimo wszystko mam nadzieję, że ziarno niepewności zostało jednak zasiane. Może będziesz ostrożniejsza i bardziej krytyczna, jeśli chodzi o tego człowieka i generalnie w stosunku do innych ludzi, bo nie zawsze złotem jest to, co się świeci.
Znasz tego człowieka tak krótko i praktycznie na palcach jednej ręki możesz policzyć dni spędzone z nim. Nigdy nigdzie z nim nie wyjechałaś, nie spędziłaś z nim świat ani wakacji, nie spędziłaś z nim nawet dwóch dni pod jednym dachem. Bazujesz głównie na tym, co podpowiadają ci pobozne życzenia oraz na jego słowach.
Uwierz mi, ale to nie jest normalne, że kobieta uciekła od niego zaledwie po trzech latach małżeństwa i że nie chciała mieć, akurat z nim, dziecka. Dla osoby doświadczonej życiowo taka wiedza dałaby mocno do myślenia, bo po owocach ich poznasz, że powiem tak trochę górnolotnie. Nie bez powodu twój ojciec tak szaleje.
Zważ też, że jeśli jedna osoba cię krytykuje, to możesz machnąć na to ręka, ale jeśli dwie mówią ci dokładnie to samo, to warto się nad sobą zastanowić, a jeśli trzy osoby + tak mówią, to należy potraktować ich głos poważnie.
Bądź po prostu ostrożna, żebyś za jakiś czas gorzko nie zapłakała.

Bez sensu dajecie rady Julii, ona założyła ten wątek z zamysłem, że "popchniemy" ją w ramiona tego faceta (bo ona po reakcji ojca jeszcze się prawdopodobnie trochę waha), oraz że "najedziemy" na jej ojca, potwierdzając że oszalał, żeby się nim nie martwiła i walczyła o swoją miłość. Bardzo jasno widać to z jej odpowiedzi na każdą Waszą radę (często naprawdę bardzo mądre i życiowe rady doświadczonych ludzi) - zawsze jest kontra, tłumaczenie że jej żonaty facet jest odpowiedni i dlaczego się go tak czepiacie skoro go nie znacie, a ona zna go najlepiej?
Juljia, nie rozumiem po co kontynuujesz kontry na nasze rady i bronisz jak lwica swojego zdania, nie męczy Cię to?
Wiele osób wypowiedziało się co o tym sądzi, nie dostałaś niestety od większość "błogosławieństwa" i "niech żyją długo i szczęśliwie" - czy to będzie przeszkodą w twoim związku i twoim "leceniu" na tego faceta? Raczej nie i tak prawdopodobnie będziesz próbowała z nim związku, więc czego jeszcze oczekujesz?
Powodzenia życzę, przyda się

Julijo w tym sek ze Ty nie masz opcji poznawac go powoli. Sama piszesz ze masz tylko opcje zamieszkac z nim a tym samym stracic rodzicow bo ojciec sie odwroci od Ciebie a matka pojdzie za nim. Innymi slowy masz taki "wybor" ze idziesz w ciemno na jego łaske lub niełaske i jesli okaze sie nietrafionym wyborem to zostajesz bez kasy, bez domu, bez faceta i bez rodziny albo zagryzasz zeby i znosisz jego charakter i zycie z nim. Ta druga opcja niewiele sie rozni od malzenstwa w ktorym ona nie ma gdzie uciec i zostaje z mezem toksykiem.
No chyba ze zamierzasz wtedy schowac swoja "dojrzalosc" do kieszeni i kajac sie przed rodzicami zeby Cie spowrotem przyjeli pod swoj dach albo ich szantazowac ze poki sie uczysz (o ile zrobisz mature i pojdziesz na studia) to maja obowiazek Cie utrzymywac.

Lady Loka, myślę że nie doceniasz kościelnej palestry.

Julija, cieszę się że rozumiesz, że ewentualne stwierdzenie nieważności tamtego małżeństwa (lub choćby taka możliwość) może wytrącić z rąk jeden z argumentów Ojca przeciwko temu związkowi.
Jedna uwaga, bo nie jestem pewny czy to rozumiesz- rozwód a kościelna procedura to dwie różne postępowania. Nic raczej nie szkodzi na przeszkodzie, by Twój partner zasięgnął opinii specjalisty choćby jutro, nie musi czekać na sfinalizowanie rozwodu żeby to zrobić.

To co piszesz może tyczyć się każdego związku, tego z małą jak i z dużą różnicą wieku.
Pytałaś czy znam takie związki - to jeszcze raz - tak znam parę takich trwałych związków.

Jest możliwe uczucie przy takiej różnicy wieku. Jest możliwe zakochanie, jest możliwy związek, który ma szanse na przetrwanie, pomimo tego, że takie związki nie zdarzają się nagminnie. Zdania nie zmienię, nawet jeśli większość osób z tego wątku nie widziało nigdy takich związków na oczy lub jest tylko negatywnie doświadczona.

Poza tym, autorka pyta jak rozwiązać sytuację z ojcem, a dostaje siedem stron dywagacji o intencjach i charakterze faceta oraz możliwości przetrwania związku.

To samo można powiedzieć o każdej innej parze.

I jasne, autorka nie może mieć pewności co do faktycznej sytuacji w ich małżeństwie ani powodów, z których oni się rozstali, nie zna wersji jego żony, ale np. dwóm 30- czy 50-latkom też potrzeba czasu na wzajemne poznanie się oraz zweryfikowanie swojej przeszłość i też poznanie prawdy o kimś nie dzieje się z dnia na dzień czy z miesiąca na miesiąc. Czasem jakaś prawda okazuje się po paru długich latach. Czy to znaczy, ze każdy człowiek musi wchodzić w związek dopiero po tym... hmmm.... okresie weryfikacji trwającym te parę ładnych lat?

Kurczę, jest sobie osiemnastka i jest sobie jakiś 35-latek w trakcie rozwodu, poznali się, zakochali. Naprawdę aż takie to dziwne?

Oczekiwalam wsparcia , wygadania sie odnosnie problemow z tata a nie z facetem! Bo to , ze z nim jestem jest moja przemyslana decyzja i strasznie przykro, ze  robia tu ze mnie naiwna gowniare , ktora leci na kase  (niestety padaly takie stwierdzenia)
Same bedac duzo starsze wchodzily w zwiazki z dupkami I mysla , ze skoro one starsze byly naiwne to ja juz w ogole slepa naiwniaczka.
On nie jest moim kochankiem a partnerem . Rozstal sie z zona jeszcze nim mnie poznal. W lutym ma sprawe rozwodowa  bez orzekania o winie i bez podzialu majatku(Dom jest jego , ona wziela samochod) .Zalezy im na szybkim rozwodzie na pierwszej sprawie stad ta zgodnosc .
I uwazaja, ze moj facet jest zly.Gdybym napisala, ze ojciec stosuje przemoc fizyczna(nie stosuje) to tez udawaliby ze problemu nie ma i skupiali by sie na zlym , niedojrzalym facecie a o tacie by pisali , ze mnie kocha

Ależ oczywiście, że niektórzy po traumie potrafią garściami czerpać z życia. Można zobaczyć w tym, co się wydarzyło jakiś sens. Jest nawet takie określenie jak „potraumatyczny wzrost”, bo dla niektórych trudne wydarzenia w życiu stają się początkiem czegoś nowego. Nawet na tym forum znajdziesz takie osoby, z tym, że one nie sieją defetyzmu, ale dzielą się życiową mądrością. To wszystko bez wskazywania WŁAŚCIWYCH rozwiązań i bez czynienia ze swojego doświadczenia jedynego uprawnionego dyspozytora prawdy.

Chyba nie przeczytałaś moich wpisów w tym wątku, skoro uważasz, że wmawiam komukolwiek, że zdanie się na łaskę faceta autorki i spalenie przy tym za sobą mostów jest świetnym rozwiązaniem LOL :-D
Bynajmniej, ale nie będę się powtarzać.

Masz złe doświadczenia? Przykro mi, szkoda, że większość ludzi je ma, niestety :-(. Wyciągnęłaś wnioski? Doskonale. Ale nie ma co ich generalizować na ogół.
Autorka już tyle razy tu pisała, że nauka, matura, studia to jej priorytety; dzieci nie planuje w najbliższej przyszłości; swojego faceta chce po prostu zwyczajnie poznawać i przekonywać się, czy to ktoś dla niej odpowiedni, a jej problemem jest sprzeciw ojca wobec jej relacji, bo stosuje zachowania przemocowe wobec niej i ona pragnie ten problem rozwiązać. A tu wciąż jej tłuką do głowy, żeby się uczyła i zadbała o antykoncepcję a to wszystko okraszone twierdzeniami nt jej faceta, którego nikt nie zna i niewiele o nim de facto wiadomo.
A czy ktoś jej poradził, jak zachować się wobec stosującego przemoc ojca? No nie bardzo.

A Ty ile masz lat? Bo chyba nie masz pojęcia o kobietach?

OK, mówisz tu za siebie, ale czy to odzwierciedla rzeczywistość czy Twoje wyobrażenie?

Wiesz, że tam, gdzie kończą się racjonalne argumenty, często zaczyna się agresja? <pytanie retoryczne>
Nawiasem mówiąc tym stwierdzeniem pokazałaś, że zupełnie nie zrozumiałaś przekazu, który płynął z tych postów, z góry przypisując ich autorom negatywne intencje.

Czy w takim razie możesz wytłumaczyć na czym to partnerstwo polega?
Bo chyba nie na żądaniu, którego spełnienie wymaga od Ciebie podjęcia decyzji, której - jak deklarujesz - podejmować nie chcesz. Stawianie ultimatum, zwłaszcza, że to jest przeciwko Tobie, nie ma NIC wspólnego z partnerstwem.

Podkreślano tutaj kilkukrotnie, że przyszłaś po to, by uzyskać rady w jaki sposób masz postępować z ojcem i przekonać go do związku z kimś, kto jest dwa razy od Ciebie starszy i jakby było mało, to wciąż nie ma rozwodu. Zapomniano jednak, że żeby to zrobić, trzeba na temat spojrzeć całościowo, dlatego trudno ominąć osobę tego człowieka i relację, jaką wspólnie tworzycie. Przykro mi, ale większość z nas chyba po prostu nie ma argumentów, by je Tobie podsunąć, abyś Ty z kolei mogła użyć ich w rozmowie z ojcem.

Swoją drogą uporczywie usiłujesz nas przekonać, że jesteś dojrzała, doskonale wiesz co robisz i ręczysz za pozytywne intencje tego człowieka. Proponuję, abyś skopiowała wszystkie swoje posty i wróciła do nich za jakieś 10-15 lat, wtedy to wszystko ocenisz z perspektywy czasu, który upłynął.

Widać Koleżanka odkopała jeden post z samego początku, który jej ewidentnie nie pasuje do ogólnego światopoglądu...

Tak, z jednej strony jest to moje wyobrażenie a z drugiej, miejmy nadzieję, zdrowa rzeczywistość. Jeden fakt jest niezaprzeczalny: ludzie w związku o takiej róźnicy wieku, szczególnie kiedy jedna ze stron ma poniżej 20 lat, to jest zazwyczaj JEST skazane na porażkę. Nie wiemy, jak będzie w przypadku Autorki, bo może i się to wszystko dobrze skończy. Ale, jak to już zostało wspomniane przez wiele Koleżanek wyżej, w takich relacjach występuje zbyt dużo różnic, żeby mu wróżyć sukces. Wiadomo, że zawsze jedna strona może wywinąć drugiej jakiś numer. Tylko w takich wypadkach zwyczajnie inne priorytety życiowe czy inna metalność
każdej ze stron.
No chyba, że nie mówimy o związku, tylko o jakimś układzie, gdzie jedna strona zarabia i utrzymuje drugą a ta druga tylko siedzi i wymaga. Autorka zapewnia, że jest inaczej, więc być może się jej uda. Jeśli zatem nie znam się na kobietach, z których większość( zwłaszcza tych młodych) pragnie mieć o wiele starszego partnera, który by ją utrzymywał, to ja wolę już więcej ich nie poznawać..

EDIT: Jak zewsząd jesteśmy bombardowani pseudo ideałami rodem z filmów, gdzie kobieta ma pachnieć i leżeć a facet wokół niej skakać, to potem tak to wychodzi. Co może tak naprawdę pociagać młode dziewczyny w dojrzałych facetach? Dojrzałość? A co idzie za tą "dojrzałością"? No właśnie...

Akurat Tobie Autorko życzę jak najlepiej i szczerze gratuluję, jeśli czujesz się spełniona i szczęśliwa. Zapewniasz tutaj wszystkich, że wszytko jest w porządku. Wierzę, że sobie poradzisz i jesteś w stanie trzymać rękę na pulsie. Staram się patrzęc na kwestie związkowe chłodno i z boku, bez emocjonalnego zaangażowania. I powiem Ci, że ja naprawdę nie znam nikogo, ŻADNEJ pary, gdzie jest taka różnica wieku miedzy partnerami, kiedy to jedno z nich jest w wieku szkolnym. Znam sporo związków, gdzie różnica wieku wynosi mniej więcej 10 lat, ale zwykle i tak to jest koło 3 - 5 lat.
Nikt tutaj nie widzi w szklanej kuli Twojego związku w przyszłości to, jak się wszystko ułoży. Szczerze życzę Ci dobrze, ale w ogóle nie zakładasz innych scenariuszy niż Twoja wersja?

Twój przypadek, nawet jeśli skończy się szczęśliwie, nie zmienia faktu, zę zwykle takie związki opierają się nieco na innych zasadach niż zwykle. Młodzi ludzie w Waszym wieku zwykle jeszcze nie pracują, są na utrzymaniu rodziców, mają przed sobą naukę - to całkowicie zmienia schemat takiego związku. Siłą rzeczy priorytety są po prostu różne, bo ludzie są po prostu na innym etapie życia.

Wybacz, ale jak mam nazywać ludzi w wieku 18 -19 lat, niż "dziewczynka"? Przy takiej różnicy wieku, jak inaczej mam to określić? Może to Twojemu facetowi nie przeszkadza, ale myślę, że większość 35 -latków nie wiąże się z 18 latkami..Wy poznaliście się na żywo, OK. To dlaczego w sieci dziewczyny w Twoim wieku tak ciągnie do starszych?
Wiele osób tutaj próbuje przedstawić Ci pewne oczywiste fakty z życia Twojego wybranka, które mogą sprawić, że ten związek będzie błędną decyzją. Co Ty z tym zrobisz, to już Twoja sprawa.

A oswiec mnie na jakiej zasadzie osxukuje zone z ktora nie jest dluzej niz mnie zna? Za kilka dni sprawa rozwodowa i zapewne gdy otrzyma rozwod dalej bedziecie nazywac ja JEGO ZONA KTORA OSZUKUJE

A partner jej stawiał jakieś ultimatum? Nie wydaje mi się, aby Julia o tym coś wspominała, chyba chodziło o ojca, ale mogę się mylić.

To pewnie też do mnie, więc odpowiem.
Całościowo spojrzeć można wtedy, jak Autorka miałaby problem z tym, że zakochała się w 35latku.

Dziewczyna jest w szczęśliwym związku, więc naprawdę Wasze umoralnianie Jej nie ma racji bytu.
Nie posłucha Was.
Nie umoralniajcie na siłę.

Tak na marginesie, to, że piszecie i analizujecie tylko i wyłącznie ten związek to nie jest off top?

Taka prywata: zawsze uważałam, że nigdy, ale to przenigdy nie można wiązać się z żonatym facetem. Nie i kropka.
Nawet tutaj na forum tak pisałam.
Ciągle pisałam: "najpierw rozwód, potem związek".

Życie zweryfikowało i pokazało mi, że to nie jest takie proste.

Mam w swoim środowisku dwie pary, które oficjalnie są małżeństwem, ale w rzeczywistości  nie są razem, nie mieszkają razem.
Każdy z Nich układa sobie życie na nowo.
I szczerze nie oburza mnie ten fakt bo wiem, że nie zdradzają siebie nawzajem, Oni już dawno przestali być razem.

Jedni są już kope lat osobno i pewnie wkrótce wezmą rozwód, ponieważ Kobieta jest w ciąży z nowym Partnerem.

Druga para, postanowili w tamtym roku się rozejść i już jest załatwiany rozwód.

Reasumując: jak dla mnie, nie mam z tym problemu, jak osoby, które w świetle prawa są małżeństwem, ale w rzeczywistości się rozstali, nie mieszkają razem i chcą stworzyć związek z inną osobą, jak najbardziej kibicuję.

Natomiast nie zgadzam się i nigdy nie przytaknę związkowi, który rozpoczął się, jak trwał jeszcze poprzedni związek.
I nie ważne dla mnie jest czy to małżeństwo, czy związek.

Wracając do tematu: pozwólcie Autorce popełniać swoje błędy.
Nie prosi o radę w temacie swojego związku to tych rad nie udzielajcie.

A Wy uporczywie przekonujecie Autorkę, jaka to jest niedojrzała,  jak Jej związek jest niemoralny i takie tam.

A ja proponuję, abyście się skupili na meritum sprawy.

Droga Olinko, ale tak naprawdę to każdy z nas, jak powróci za 10 lat do swoich postów może z niedowierzaniem, a nawet wstydem przeczytać co zostało napisane.

Jeszcze jedno, nikt z nas, nie ma zielonego pojęcia, jak potoczy się nasze życie a co dopiero związek.

A może faktycznie jest prawdą to co mówi Partner Autorki?
A jeżeli nie, to trudno.
Może wtedy założy kolejny temat i poprosi o pomoc, chociaż szczerze odradzałabym.

Już w pierwszym poście Julija napisała:

Dla mnie takie żądanie brzmi jak ultimatum.

Przecież tu zupełnie nie chodzi o umoralnianie, ale o otworzenie oczu na te aspekty sytuacji, które Julija uporczywie odrzuca. Ja jej życzę jak najlepiej, niemniej osiem miesięcy to naprawdę nie jest długo, Julija przypuszczalnie wciąż jest na etapie zauroczenia, to z kolei nader często wpływa na idealizowanie partnera i odrzucanie nawet tych sygnałów, które dla patrzących z boku wydają się oczywiste. 

A Ty sądzisz, że dlaczego ja to napisałam? Bo mam świadomość, że na to co ona dziś nazywa dojrzałością, za jakieś 10 czy 15 lat prawdopodobnie będzie patrzeć ze wstydem, a w najlepszym wypadku z lekkim uśmieszkiem na twarzy. 
Pamiętam zresztą samą siebie, gdy ledwo osiągnęłam pełnoletność, a choć do dziś uważam, że jak na swój wiek byłam szalenie rozsądna, odpowiedzialna i samodzielna, to jednak gdybym posiadała dzisiejszą wiedzę i doświadczenie nie popełniłabym wielu błędów. Po to zresztą między innymi powstały takie fora, aby korzystać z cudzej wiedzy i doświadczeń.
Zresztą tak na logikę - jeśli kilkanaście osób zwraca na coś uwagę, to zwykły rozsądek nakazuje, by się nad tym choć zastanowić. Tymczasem Julija tylko tupie nóżką i odrzuca wszystkie wypowiedzi, które z jakiegoś powodu są dla niej niewygodne.

Mysle, ze za bardzo rozpedzilas sie w swoich osadach. Myslicie wiekszosc, ze Jak jestescie tu anonimowi to mozecie bezkarnie obrazac zapominajac ze po drugiej stronie jest czlowiek poszukujacy pomocy no ale nie,  lepiej popsuc czyjas psychike a samej poczuc sie lepiej oskarzajac bezpodstawnie.
Swoja droga musisz sie w zyciu nudzic skoro siedzisz na forum I wygrzebujesz tematu I mi je podpisujesz. Zalosne
A niby moderatorzy to nie moga sprawdzic kont i wiarygodnosci? Brak slow

I na tym bym skończyła, bo po „i” zaczynają się już dowolne interpretacje użytkowników forum ;-)

Tak, ewidentnie mają z tym problem czytający ten wątek w przeciwieństwie do jego autorki. Ciekawe, że z własnego problemu robią problem autorki.

Nie ma co bić piany. Autorka dostała sporo rad i zrobi z nimi, co zechce.

Ja, osoba niezwiązana ze sprawą, niestety, ale odbieram to, jako umoralnianie.
No to ja jestem ślepa, głucha i może głupiutka, ponieważ żadnych sygnałów tutaj nie rozpoznaje.

O jakich sygnałach piszesz?

O ile mnie pamięć nie myli to dość szybko wiedziałaś, że ówczesny Twój Chłopak będzie Twoim mężem.

A Autorka nie snuje, jakiś wizji o ślubie i tym podobne.

Ona ma swoje priorytety i tego się trzyma.

Ale niech patrzy, to Jej życie.
Może będzie żałowała a może i nie.

Ale na jakiej podstawie uważasz, że nie jest dojrzała?
Bo tego też nie potrafię ujrzeć.

A może Autorka też jest taka dojrzała?
Szczerze, jesteś pewna, że słuchałabyś obcych ludzi, którzy nie znają Twojej sytuacji?

A Autorka ma Was słuchać tylko dlatego, że jesteście starsi, ma Was słuchać w sprawie z którą nie ma według Niej problemu?

Może pozwólmy popełniać Jej swoje błędy, tak, jak Tobie pozwolono w młodości?

Autorka nie prosi o radę dotyczącą Jej związku.
Autorka prosi o radę w sprawie Ojca i możliwe, że te rady przemyśli.

Ale nie jesteście w tym temacie logiczni, ponieważ zajmujecie się sprawą nie tą co trzeba.

Nie dziwię się Juliji, że tak reaguje, bo szczerze ja sama jestem zbulwersowana, że Wy ciągle o tym samym.

W ogóle to nie rozumiem, po co Autorka Wam odpowiada na posty niezwiązane z tematem.

Autorko, jak relacje z Ojcem?

MagdaLeno, nie wiem czy celowo, czy nieświadomie, ale wyciągając z kontekstu fragmenty napisanych przeze mnie zdań, zmieniasz ich sens.

Nie mogę wypowiadać się za wszystkich, ale jeśli chodzi o moje intencje, to wydawało mi się, że wyjaśniłam to wystarczająco klarownie i tak szczerze mówiąc, to nie mam potrzeby udowadniać, że nie jestem wielbłądem. Jeśli czyjąkolwiek moralność miałabym poddawać w wątpliwość, to ewentualnie tego faceta.

Raz jeszcze powtórzę - zupełnie nie chodzi o to, żeby ktokolwiek postępował w jakiś określony sposób, bo raz, że nikt z nas nawet nie ma takiej mocy sprawczej, żeby móc cokolwiek komukolwiek narzucić, a dwa - to jest życie Juliji i zrobi z nim co zechce. Skoro jednak tyle osób zaangażowało się w tę dyskusję, to coś musi być na rzeczy i może warto byłoby przynajmniej przemyśleć to, na co zwracamy uwagę.
Człowiek w takim wieku ma zwykle idealistyczne podejście do życia, wydaje mu się, że miłość jest bezinteresowna, nie przemija, może góry przenosić, a jednak doświadczenie pokazuje, że to nie do końca tak działa.

Krejzolko, to wszystko zostało wypunktowane wielokrotnie, w co trzecim poście pojawiają się takie treści. Chodzi między innymi o naciski na Juliję, w moim odczuciu egoistyczne, bo bez spojrzenia na sytuację w jakiej ją to postawiło, prawdopodobna wydaje się próba uzależnienia jej od siebie, problem stanowi różnica wieku, która siłą rzeczy będzie rodzić nieporozumienia, fakt wątpliwej moralnie postawy opisywanego 35-latka i będzie tego jeszcze trochę.   

Prawdę mówiąc zupełnie nie widzę związku pomiędzy moją i Autorki sytuacją, dlatego też nie rozumiem w jakim celu to ze sobą zestawiłaś.

Bo kiedy ma się 18 lat, to trudno mówić o takiej dojrzałości, jaką mamy na myśli. Dojrzałość to stabilność emocji, umiejętność dokonywania oceny sytuacji w oparciu o wszystkie, a nie wybrane i wygodne dla siebie na dany moment informacje, to nabywane w trakcie życia doświadczenia, względna umiejętność przewidywania konsekwencji podejmowanych decyzji i tak dalej. To jet zupełnie NORMALNE i wręcz oczywiste, że za ileś tam lat będzie dojrzalsza niż jest teraz. 
To co zaś świadczy o niedojrzałości, to fakt, że jakby dla zasady tupie nóżkami, filtruje tylko te wypowiedzi, które są po jej myśli, oburza się nawet na konstruktywną krytykę, jakby z obawy, że będzie musiała zweryfikować jakieś poglądy nie poddaje się refleksji, i tak dalej, i tak dalej.

Weźmy również pod uwagę, że zakładając temat na publicznym forum zawsze trzeba liczyć się z tym, że nie wszystkie odpowiedzi będą zgodne z oczekiwanymi. My wyciągamy wnioski na podstawie tego, co sama Julija napisała, a skoro są jakie są, a ona tego wszystkiego nie dostrzega, a nawet do siebie nie dopuszcza, to samo w sobie już daje do myślenia.
Nie chcę być czarnowidzem, ale moja intuicja mówi, a ta naprawdę rzadko mnie zawodzi, że to nie ma prawa się udać.   

Chyba się trochę nie zrozumiałyśmy, pomimo że celowo podkreśliłam pewien fragment swojej wypowiedzi. Mnie wtedy też wydawało się, że jestem dojrzała. No właśnie, wydawało mi się. To co mi się nie wydawało, to że byłam dojrzała, ale jak na swój ówczesny wiek, a to jednak zdecydowanie nie jest to samo.

Ależ niech je sobie popełnia, w moim życiu to zupełnie niczego nie zmieni, tylko szkoda dziewczyny.
Poza tym są błędy i błędy. Moje, nawet jeśli dotyczyły życiowych wyborów, były jednak innego kalibru niż Julija ma możliwość obecnie popełnić.

Moja rada jest taka, że nie warto stawiać wszystkiego na jedną kartę, bo relacji z rodziną może nie odbudować, a tego pana w jej życiu za chwilę może już nie być.
Ja w każdym razie nie odważyłabym się pchać ją w ten związek. Ojciec, pomimo że - w przeciwieństwie do nas - miał okazję z mężczyzną nazywanym przez Juliję partnerem porozmawiać, to ten wyraźnie go do siebie nie przekonał i zwyczajnie nie wierzę, że zadziało się to bez konkretnej przyczyny. 

Swoją drogą jak bardzo TERAZ partner o Juliję walczy i zabiega? <pytanie retoryczne> Bo wydaje się, że wyłączne stawianie żądań, które ona miałaby spełnić, niespecjalnie dobrze świadczy o wartości jego uczucia. 

Przeciwnie, jesteśmy bardzo logiczni, bo jednego od drugiego naprawdę nie da się oddzielić.

Jeśli masz na myśli ten fragment, to tak, to było świadome działanie.

Bo mam świadomość tego, że pewne rzeczy uważasz za nierozerwalne i to pragniesz podkreślić, ale to wcale nie zmienia faktu, że wychodzi to poza problem, który zgłasza autorka wątku. Bo to nie jest dla niej problemem, kim jest ten facet. Przynajmniej póki co ;-) Dlatego też ona tak reaguje jak reaguje na niechciane opinie i rady. Bo pyta o jak prowadzić relację z ojcem, a dostaje rady i opinie dotyczące relacji z jej facetem. Dodatkowo okraszone opiniami na jej temat, czyli jej niedojrzałości, braku doświadczenia itp., co pewnie jest w większości zgodne z prawdą, ale cóż z tego.

Czasami jest to nawet zabawne, jak jej piszą Coś w stylu: zajmij się nauką itp., co ma być remedium na jej problemy :-D Idę o zakład, że większość 18-latek w związkach i poza nimi wzdycha z zakochania, a jakoś zdają matury, idą na studia. Albo teksty uświadamiające autorce, że jej facet na pewno leci tylko na jej ciało, bo przecież jej rówieśnicy, to chcą tylko chodzić z nią za rączkę i głównie cenią sobie np. jej intelekt.
Ech...dobra, już mi się nie chce tego wątku ciągnąć. Ale pewne wnioski sobie wyciągnęłam z tego wątku i za to wszystkim dzięki :-)

A to nie było w "Poznaj mojego tatę" ? Robert de Niro ? Aaaa... nie... Pomyliły mi się filmy

Olinko, kilka rzeczy:
(1) Ojcu Twojej koleżanki chyba zabrakło zaufania do córki i wiary w to, że wychował ją tak, że będzie potrafiła wybrać odpowiedniego partnera dla siebie. I chyba musiał się przekonać o tym na własne oczy i uszy. Już abstrahując od faktu, dlaczego 21-latka nie może wiązać się z kimś, kogo uzna za odpowiedniego partnera dla niej zamiast dla jej ojca ;-)
(2) Przyznaję rację, że partner autorki niezbyt fajnie się zachował. To wymuszanie na niej decyzji, znając doskonale jej sytuację z jednej strony, z drugiej jednak wyleciał z jej domu przy próbie rozmowy z ojcem, więc coś tam też próbował uskutecznić, ale trudno powiedzieć, dlaczego się nie dogadali.
(3) Przypominam, że ojciec autorki przejawia zachowania przemocowe: od trzepania jej telefonu, odłączania go, po niewybredne wyzwiska w stronę własnej córki, co wskazuje na to, że on wybiera nacechowane siłą rozwiązania. Trudno znaleźć w nim i jego postawie potencjał na budowanie płaszczyzny porozumienia w przypadku gdyby np. obu panom zależałoby na dobru autorki, jak w opisywanej przez Ciebie historii.

Nie ulega wątpliwości, że to czego Julija doświadcza ze strony ojca jest przemocą, a jej obecnym celem jest - jak wcześniej wspomniałam - złamanie jej. Na dobrą sprawę przemocy doświadcza także ze strony partnera, oczekującego od niej wyprowadzki, która na ten moment wcale nie jest najlepszym rozwiązaniem, a jednak wywołuje u niej lęk.

Nie wiem czy ma w sobie wystarczająco dużo odwagi, by z ojcem porozmawiać i nakreślić w jakim postawił ją położeniu i jak bardzo negatywnie wpływa to na jej emocje. To może być ostatnia deska ratunku, a jeśli okaże się fiaskiem, będzie przynajmniej miała świadomość, że próbowała. Warto brać pod uwagę, że ojciec może nie chcieć w ogóle na ten temat rozmawiać, ale kto wie czy w wyniku mądrze przeprowadzonej rozmowy nie pojawi się jakaś refleksja, że może dziecko stracić.

Zastanawia mnie również na ile w tym domu przemoc w ogóle jest obecna, bo zauważmy, że matka podporządkowuje się woli ojca dla świętego spokoju. To przecież nie bierze się znikąd.

Dla mnie to wszystko razem jest mocno niepokojące i naprawdę Autorce nie zazdroszczę sytuacji, w której się znalazła. Jest u progu dorosłości, a oczekuje się od niej podejmowania decyzji, które mogą zaważyć na całej przyszłości.

Bo jak się nie wie co powiedzieć, to się mówi co się wie.

Chodzi o to, ze wszystcy tutaj mysla stereotypami . Padaly stwierdzenie 35 letniego kapcia, starucha a On nawet nie wyglada na swoje lata. Ja z kolei z odroznieniu z rownolatkami jestem dojrzajsza emocjonalnie wiec tak jakby nasza roznica wieku zaciera sie znacznie. On emocjolnalnie wiadomo , ze rowniez jest dojrzalszy od chlopakow w moim wieku ale czy to zle? Czy kazda powazna 18 latka musi wiazac sie z rowniesnikiem, dzieciuchem , ktory czesto nie mysli tym co trzeba ? Wiekszosc ma w glowie imprezy i seks( czesto bez zabezpieczenia bo nie zdaja sobie sprawy z konsekwencji)
Niestety wiekszosc tu piszacych twierdzi jednak, ze tylko 35 latek moze zrobic mi dziecko i odciagnac od nauki. Rowniesnik juz nie .

Niekoniecznie. Tylko, jeśli jest nieodpowiedzialnym człowiekiem, który do tego nierealnie myśli.
Który normalny i dojrzały facet chciałby mieć dziecko z 18-latką?

Wg mnie się mylisz. W wieku 35 lat 8 miesięcy związku wygląda inaczej niż 8 miesięcy związku w wieku 18 lat. Przecież po roku związku możecie się zaręczyć, po 2 wziąć ślub i starać się o dziecko. W jego wieku to by było normalne tempo. Jak nawet on odpuści dziecko na rok, dwa, a nawet trzy to nadal będzie miał w sobie to pragnienie, tyle że będzie je w sobie dusił.
Zapewniam Cię też, że znam kobiety, mając 30-35 lat, które są w długich związkach/małżeństwach, te małżeństwa rozpadają się z braku potomka, kobiety te wchodzą w nowe związki i baaardzo szybko mają dzieci.