Ja 18 lat, On 35 i sprzeciw ojca - Netkobiety.pl

Poprostu kobiety lubią jak się facet nimi opiekuje

Mi dziewczyna mówiła jak się kolegowaliśmy, że nigdy przenigdy nie chciała by być utrzymanką, ale jak przyszło co do czego to bardzo podobało jej się, że potrafię za nią wszystko ogarnąć. (...)

Julija18 napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Julia, wiesz co jest najbardziej wiarygodnym wyznacznikiem tego, że ktoś nas naprawdę kocha? To, że chce NASZEGO szczęścia, nie SWOJEGO.

Jesli facetowi nie przeszkadza, że ryzykujesz zerwanie kontaktów z rodziną, nieukończenie szkoły i niezdobycie samodzielności finansowej i życiowej, to znaczy że cię kocha? Zastanów się.

Ale on tego nie chce I bardzo przezywa cala sytuacje tylko nie moze patrzec co ojciec wyprawia.
Nawet nie zdajecie sobie sprawy Jakie mam pieklo w domu . Gdy sie szykuje potrafi wylaczyc wode bo wszedzie gdzie chce wyjsc twuerdzi ze do niego .Internet wylaczony czesto telefon kilka razy jak spalam zabral przeczytal wiadomosci i gdy sie dowiedzial ze z nim spalam to zaczal wyzywac od latwych .

Nie mam czasu I  mozliwosci odpisywac wszystkim od razu ale czytam uwaznie wszystkie posty I dziekuje
Powiedzcie tylko skad wziac sile by mieszkac z rodzicami ? Mama boi sie reakcji taty I w sumie to nic sie nie odzywa

Julija, widzę, że Twój ojciec nie przebiera w środkach, więc wątpię, że spokojne tłumaczenia coś dadzą. Zresztą mój tata tylko truł mi nad uchem i utrudniał pracę, a ponieważ żadne argumenty do niego nie docierały, to postanowiłam odciąć się od niego. No i szkoda, że nie masz oparcia w mamie. Z drugiej strony wiem, że trudno stawać między rodzicami w takiej sytuacji, nawet gdy wsparcia potrzebujesz.

Generalnie masz sporo możliwości. Ponieważ to, co robi Twój ojciec mieści się w definicji przemocy, możesz zwrócić się np. do opieki społecznej lub do pedagoga szkolnego i przedstawić sytuację, poprosić o interwencję.
Inna sprawa, że do skończenia 25 r.ż. jeśli się uczysz, to rodzice muszą partycypować w utrzymywaniu Ciebie. Jeśli tego nie wiedzą, możesz ich urealnić i poinformować, że możesz wystąpić o alimenty na utrzymanie, jeśli się zdecydujesz na wyprowadzkę a w obecnej sytuacji i okolicznościach rozważasz taką możliwość.
Może to pozwoli Twoim rodzicom zrozumieć, że oni tylko sprawują nad Tobą opiekę i nie jesteś ich własnością, która ma wykonywać polecenia. Chodzi o to, żeby zobaczyli w Tobie dorosłą osobę, partnera do dyskusji zamiast małolaty, której ktoś zawrócił w głowie.

Dodam tylko, że mimo wszelkich zawirowań i niefajnymi sytuacji, które miały miejsce z moim tata, gdy znalazłam się w podobnej sytuacji, to dzisiaj jest on moim wielkim wsparciem i przyjacielem, więc czasami jest trudno, ale można się dogadać.

Moim zdaniem musisz sobie przygotować plan działania. Opracuj sobie listę możliwości, plusy i minusy każdej sytuacji oraz - TO WAŻNE - co najgorszego może się wydarzyć w każdym wariancie i jak temu zaradzić.

Opieka spoleczna odpada. Nie wyobrazam sobie wizyty pani z opieki spolecznej w domu i reakcji ojca I jego stanu zdrowia . Pewnie by pomoglo gdy chodzi o naruszenia ale balabym sie o niego.Juz wole z domu sie wyprowadzic gdy nie wytrzymam dluzej I nic sie nie zmieni

Beyond Zgadzam się w 100 %

Powiem tak: prezentuję tutaj wyłącznie swoje podejście i mnie to zwyczajnie zniesmacza. Tak, jak mówiłem, DLA MNIE duża różnica w związku nie jest zła,  ale jak wiek partnerów jest nieco zawyżony. Zwyczajnie uczucie nastolatki do dojrzałego faceta to DLA MNIE nie miłość, tylko młodzieńcze zauroczenie z dodatkiem fascynacji dojrzałością i stanem materialnym. Wiem na pewno tyle, że NA PEWNO nie dogadałbym się z dziewczyną  w tym wieku. Po prostu to wiem. Inne wartości i zupełnie inne priorytety!

Ale powodzenia życzę!

Na pewno mają ZUPEŁNIE co innego czy tez ich potrzeby lub priorytety są całkowicie ODMIENNE od moich. Dążą i potrzebują akurat w tym wieku czego innego niz tego co mógłbym im dać. Częściowo wynika to zapewne z różnic w rozwoju psycho-fizycznym ludzi w wieku lat 18-20 a tych w wieku 30-35-ciu. Może to dziwne wymagania czy przekonania.. Ale czy wszyscy ich nie mamy?
Dokładnie, tak jak wielu Paniom tutaj mogą nie odpowiadać faceci o przeróżnych mankamentach(zbyt niscy, grubi, łysi, biedni, mieszkający z rodzicami, kiepsko wykształceni, "nudni" itp.), tak ja nie związałbym się z 18 latką.
Autorka postąpi i tak w zgodzie ze sobą. Oby tylko poza uczuciem było to tez sumienie i zdrowy rozsądek.

bagienni_k napisał/a:

Na pewno mają ZUPEŁNIE co innego czy tez ich potrzeby lub priorytety są całkowicie ODMIENNE od moich. Dążą i potrzebują akurat w tym wieku czego innego niz tego co mógłbym im dać. Częściowo wynika to zapewne z różnic w rozwoju psycho-fizycznym ludzi w wieku lat 18-20 a tych w wieku 30-35-ciu. Może to dziwne wymagania czy przekonania.. Ale czy wszyscy ich nie mamy?
Dokładnie, tak jak wielu Paniom tutaj mogą nie odpowiadać faceci o przeróżnych mankamentach(zbyt niscy, grubi, łysi, biedni, mieszkający z rodzicami, kiepsko wykształceni, "nudni" itp.), tak ja nie związałbym się z 18 latką.
Autorka postąpi i tak w zgodzie ze sobą. Oby tylko poza uczuciem było to tez sumienie i zdrowy rozsądek.

Wiek mentalny nie zawsze idzie w parze z metryką.
Masz 32 lata, a czasami piszesz jakbyś miał 40

Moim zdaniem to własnie wiek dziewczyny jest problemem, nie rożnica wieku między nimi. Ktos tu pisał, że można być naprawde dojrzałym w wieku 18 lat. Ja tak nie uważam. Jeśli jakaś dziewczyna zaczęła swoje życie z partnerem w wieku nastu lat i nie trafiła żle, to chwalebne ale to raczej nie kwestia świadomego wyboru, tylko szczęścia. Jak można mówić o świadomym wyborze i dojrzalości gdy się tak naprawdę nic o życiu nie wie? Nie potrafi się ocenić faceta, bo nie ma się żadnego porównania, żadnych doświadczeń? To, że facet jest miły i obiecuje zlote góry, to chyba nie jest dowód na to, że będzie dobrym partnerem? Już fakt, że jest żonaty, że mieszka w mieszkaniu ktorego statusu dziewczyna nie sprawdziła, że nie wie o nim nic więcej, niż tylko to co sam jej o sobie opowiedział, nie świadczy chyba o jej dojrzałości? Facet rozszedł się z żoną, bo podobno nie zgadzali się w kilku kwestiach, także tej na temat posiadania dzieci, ktorych on chcial, a ona nie. Teraz trzeba wziąć pod uwagę, że  będzie dążaył do tego, aby dziewczyna szybko urodziła dziecko, bo jemu będzie śpieszno, w końcu jest dużo starszy i ma potrzebę posiadania dzieci. Czy to nie wpłynie na przyszlość dziewczyny? Uzależni się od faceta maksymalnie i bez wyksztalcenia, wsparcia rodziców, sama zdana na łaskę i niełaskę partnera; będzie mu bardzo łatwo przejąć nad nią zupełną kontrolę, a ona długo nawet nie będzie zdawała sobie sprawy z tego, w jakim schemacie żyje. Własnie dlatego, że nie ma doświadczenia życiowego i zwyczajnie nie zna ludzi i w ogóle nawet nie o mężczyzn chodzi. Można źle trafić zawsze, ale świadomie wystawiać się na możliwość zmarnowania sobie życia? W imię czego? Młodzieńczej fascynacji? Bo koleżanki będą jej zadrościć fajnego, dojrzałego faceta? A dlaczego dziewczyna nie wzięła sobie za cel, aby zazdrościły jej innych osiągnięć życiowych? Dobrych studiów, fajnej pracy, ciekawego życia, tylko roli czyjejś kochanki, bo własciwie teraz nikim innym nie będzie, dokąd facet się nie rozwiedzie. To ma być dojrzalość? Skąd ten pospiech w tej decyzji o wspólnym zamieszkaniu i wspólnym życiu, bo facetowi to odpowiada? Czy on w ogóle myśli o niej jak o kimś, czyjego szczęscia pragnie, czy tylko o sobie i zaspokojeniu swoich potrzeb?

Ten wątek jest wspaniały :-D
Widać jak w kalejdoskopie doświadczenia życiowe osób wypowiadających się.
Te porzucone kobiety, które tłumaczą nastolatce, jak bardzo facet może być fałszywy i jak zapewne musi nią manipulować, ukrywać przed nią fakty i zachęcają do zajęcia się „węszeniem”.
Inne doświadczone życiowo, które bawią się w moralizowanie i tłumaczenie, jak życie jest skomplikowane i jakie czają się niebezpieczeństwa. One same już dawno zapomniały jak to jest mieć 18 lat i głowę pełną ideałów i marzeń, więc klarują młodej dziewczynie, co i jak trzeba i należy, żeby było znośnie. Typ zmęczonych życiem mamusiek, które jęczą o trudnościach i ciągłej walce.
Następnie osoby, które uważają, że trzeba faceta zmusić do utrzymywania dziewczyny, bo tylko w ten sposób może on udowodnić swoje uczucia. Jakby jedynym środkiem idącym za zaangażowaniem uczuciowym była kasa.
Cała rzesza tych, którzy w wieku 18lat mieli pstro w głowie i nie mogą znieść wizji, że ktoś w tym wieku już inaczej podchodzi do życia i związków, bo wtedy mogłoby się okazać, jak bardzo oni sami byli niedojrzali i mają trudność z pojęciem, że jak zazwyczaj - bywa różnie.
Na szczęście jest garstka tych, którzy widzą nawet w 18latce człowieka, nadają jej podmiotowość, wreszcie szanują wybory jakby nie patrzeć dorosłego człowieka.

Ten wątek jest wspaniały :-D
Widać jak w kalejdoskopie doświadczenia życiowe osób wypowiadających się.
Te porzucone kobiety, które tłumaczą nastolatce, jak bardzo facet może być fałszywy i jak zapewne musi nią manipulować, ukrywać przed nią fakty i zachęcają do zajęcia się „węszeniem”.
Inne doświadczone życiowo, które bawią się w moralizowanie i tłumaczenie, jak życie jest skomplikowane i jakie czają się niebezpieczeństwa. One same już dawno zapomniały jak to jest mieć 18 lat i głowę pełną ideałów i marzeń, więc klarują młodej dziewczynie, co i jak trzeba i należy, żeby było znośnie. Typ zmęczonych życiem mamusiek, które jęczą o trudnościach i ciągłej walce.
Następnie osoby, które uważają, że trzeba faceta zmusić do utrzymywania dziewczyny, bo tylko w ten sposób może on udowodnić swoje uczucia. Jakby jedynym środkiem idącym za zaangażowaniem uczuciowym była kasa.
Cała rzesza tych, którzy w wieku 18lat mieli pstro w głowie i nie mogą znieść wizji, że ktoś w tym wieku już inaczej podchodzi do życia i związków, bo wtedy mogłoby się okazać, jak bardzo oni sami byli niedojrzali, więc mają trudność z pojęciem, że jak zazwyczaj - bywa różnie.
Na szczęście jest garstka tych, którzy widzą nawet w 18latce człowieka, nadają jej podmiotowość, wreszcie szanują wybory jakby nie patrzeć dorosłego człowieka.

Ten wątek jest wspaniały :-D
Widać jak w kalejdoskopie doświadczenia życiowe osób wypowiadających się.
Te porzucone kobiety, które tłumaczą nastolatce, jak bardzo facet może być fałszywy i jak zapewne musi nią manipulować, ukrywać przed nią fakty i zachęcają do zajęcia się „węszeniem”.
Inne doświadczone życiowo, które bawią się w moralizowanie i tłumaczenie, jak życie jest skomplikowane i jakie czają się niebezpieczeństwa. One same już dawno zapomniały jak to jest mieć 18 lat i głowę pełną ideałów i marzeń, więc klarują młodej dziewczynie, co i jak trzeba i należy, żeby było znośnie. Typ zmęczonych życiem mamusiek, które jęczą o trudnościach i ciągłej walce.
Następnie osoby, które uważają, że trzeba faceta zmusić do utrzymywania dziewczyny, bo tylko w ten sposób może on udowodnić swoje uczucia. Jakby jedynym środkiem idącym za zaangażowaniem uczuciowym była kasa.
Cała rzesza tych, którzy w wieku 18lat mieli pstro w głowie i nie mogą znieść wizji, że ktoś w tym wieku już inaczej podchodzi do życia i związków, bo wtedy mogłoby się okazać, jak bardzo oni sami byli niedojrzali, więc mają trudność z pojęciem, że jak zazwyczaj - bywa różnie.
Na szczęście jest garstka tych, którzy widzą nawet w 18latce człowieka, nadają jej podmiotowość, wreszcie szanują wybory jakby nie patrzeć dorosłego człowieka.

Salomonka napisał/a:

Szczęsliwi ludzie raczej rzadko tu piszą o swoim szczęściu, specyfika miejsca.

Właśnie w tym wątku jakoś szczególnie to się uwidoczniło.

ulle, właśnie dlatego, że tak naprawdę niewiele wiadomo, dziwi fakt jednoznacznych sądów i ocen jej bohaterów. Dlatego jak w kalejdoskopie widać nastawienie wypowiadających się, którzy wiedzą jak jest. Podczas gdy tak naprawdę projektują własne doświadczenia, niektórzy wyobrażenia.

MagdaLena1111 napisał/a:

Ten wątek jest wspaniały :-D
Widać jak w kalejdoskopie doświadczenia życiowe osób wypowiadających się.
Te porzucone kobiety, które tłumaczą nastolatce, jak bardzo facet może być fałszywy i jak zapewne musi nią manipulować, ukrywać przed nią fakty i zachęcają do zajęcia się „węszeniem”.
Inne doświadczone życiowo, które bawią się w moralizowanie i tłumaczenie, jak życie jest skomplikowane i jakie czają się niebezpieczeństwa. One same już dawno zapomniały jak to jest mieć 18 lat i głowę pełną ideałów i marzeń, więc klarują młodej dziewczynie, co i jak trzeba i należy, żeby było znośnie. Typ zmęczonych życiem mamusiek, które jęczą o trudnościach i ciągłej walce.
Następnie osoby, które uważają, że trzeba faceta zmusić do utrzymywania dziewczyny, bo tylko w ten sposób może on udowodnić swoje uczucia. Jakby jedynym środkiem idącym za zaangażowaniem uczuciowym była kasa.
Cała rzesza tych, którzy w wieku 18lat mieli pstro w głowie i nie mogą znieść wizji, że ktoś w tym wieku już inaczej podchodzi do życia i związków, bo wtedy mogłoby się okazać, jak bardzo oni sami byli niedojrzali, więc mają trudność z pojęciem, że jak zazwyczaj - bywa różnie.
Na szczęście jest garstka tych, którzy widzą nawet w 18latce człowieka, nadają jej podmiotowość, wreszcie szanują wybory jakby nie patrzeć dorosłego człowieka.

Magdalena upraszczasz trochę To nie jest tak, że jedynym środkiem za zaangażowaniem uczuciowym jest kasa. Po prostu sytuacja życiowa autorki jest taka jaka jest. Facet zaangażował się w związek z osobą, która nie jest jeszcze osobą całkowicie "autonomiczną". Utrzymują ją rodzice. No sorry, ale nie da się być razem tylko "śpiewając sobie serenadki" i żywiąc się tym co z drzewa spadnie. Tu sytuacja wymaga konkretnej deklaracji i działania. Tu nie chodzi o kasę, tylko o poczucie odpowiedzialności.

MagdaLena1111 napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Szczęsliwi ludzie raczej rzadko tu piszą o swoim szczęściu, specyfika miejsca.

Właśnie w tym wątku jakoś szczególnie to się uwidoczniło.

ulle, właśnie dlatego, że tak naprawdę niewiele wiadomo, dziwi fakt jednoznacznych sądów i ocen jej bohaterów. Dlatego jak w kalejdoskopie widać nastawienie wypowiadających się, którzy wiedzą jak jest. Podczas gdy tak naprawdę projektują własne doświadczenia, niektórzy wyobrażenia.

Masz wrażenie, ze te kobiety które mają zle doswiadczenia życiowe nie wyciagnęły z nich własciwych wniosków? Żle je oceniasz MagdaLena Przezyły czasem koszmar, a teraz są szczęsliwe i doskonale wiedzą, jakie błędy popełniły w przeszłości. Naprawdę nie powinny o tym mówić aby nie burzyć komuś tam wyobrażenia o życiu w świecie pozbawionym fałszu i manipulacji? Czyli idealnym?

MagdaLena1111 napisał/a:

niepodobna, akurat z postów autorki wyłania się dla mnie obraz bardzo niedojrzałej osoby (raczej w ogóle obstawiam trolla), więc nie w tym rzecz, że należy ją traktować jak osobę dojrzałą :-). Za dużo ocen, za mało zrozumienia.

Gdzie są te oceny?

Salomonka napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Nie, nie uważam, że nie wyciągnęły żadnych wniosków. Uważam, że wyciągnęły wnioski głównie odnośnie świata i innych ludzi. I to nie są krzepiące wnioski. Jak sama pisałaś, szczęśliwi ludzi tu raczej nie piszą.
Tylko po co kipią samymi negatywami, przestrogami? Wszędzie węszą zło i podstęp. Leją toksyną. Brrr...
Dla równowagi są kobiety po przejściach, które widzą szerzej i one wypowiedziały się także w tym wątku.

No fajnie, mamy równowagę, więc o co ci chodzi? O tylko twoją rację?

Więcej spokoju Salomonko, bo zgubiłaś wątek. Wróć do postu, od którego mnie zaczepiłaś a wszystko Ci się ułoży w całość :-)

Neguję związki, gdzie jedno może być rodzicem drugiego i to niezależnie od konfiguracji, a nawet nie tyle neguję, co uważam, że nie mają dużych szans powodzenia, bo to jest przepaść.

niepodobna napisał/a:

Neguję związki, gdzie jedno może być rodzicem drugiego i to niezależnie od konfiguracji, a nawet nie tyle neguję, co uważam, że nie mają dużych szans powodzenia, bo to jest przepaść.

Czyli jesteś uprzedzona.

Misinx napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Właśnie jak na dłoni po Twoich postach widać, jak wg Ciebie powinien być facet. ODPOWIEDZIALNY. Zgadzam się z tym :-)
Ale chyba sam potrzebujesz się w tym utwierdzać, bo Autorka pyta, jak ona ma postąpić, a Ty piszesz jak jej facet ma postąpić. Filtrujesz jej historię przez własne doświadczenie. Akcentujesz to, co dla Ciebie jest istotne. Pokazujesz siebie :-)

No, ale co w tym dziwnego, że podchodzę do czegoś przez pryzmat swojego doświadczenia ? Każdy podchodzi do jakiejś historii przez swój subiektywny pryzmat wynikający ze swojego doświadczenia, jakiś obserwacji itd. Ja się nie muszę w tym utwierdzać, bo kiedyś wziąłem odpowiedzialność za kogoś w trudnej sytuacji życiowej. A bycie odpowiedzialnym jest dla mnie czymś wartościowym zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet. Brakuje mi tej cechy u ludzi w dzisiejszych czasach.

No i właśnie to mnie dzisiaj jakoś zatrzymało, jak bardzo ludzie patrzą przez pryzmat swoich doświadczeń i jak to trudna sztuka umieć wyjść poza własną perspektywę. Absolutnie w żaden sposób nie pozbawia to wartości cudzych doświadczeń.
Po prostu zaczyna mnie ciekawić, w czym tkwi sekret tego, że jedni potrafią wzbić się ponad własną perspektywę, a inni będą się jej kurczowo trzymać.

niepodobna napisał/a:

Magdaleno, ale sama stosujesz w tym wątku argumenty ad personam i obraźliwe przypuszczenia, o co może piszącym chodzić (a raczej czym są spowodowane ich poglądy), oceniasz osoby, a nie wypowiedzi, a potem zarzucasz, że to ktoś inny ocenia.  Ale drażni Cię takie postępowanie w stosunku do Ciebie. No nie dziwię się, że drażni, bo nie jest to OK, ale widać asymetrię.
Ja też mam swoje przypuszczenia - że temat wywołuje Twoje emocje, większe niż inne wątki. No ale to nie musi świadczyć, że wszystko co napiszesz, jest tylko nimi podyktowane...

niepodobna, napisałam ogólnego posta o swoich obserwacjach, do nikogo się nie zwróciłam personalnie, dopóki sami mnie nie zaczęliście zaczepiać, bo śmiałam wyrazić własne zdanie. Przestań ogólne wpisy odbierać personalnie, to będzie Tobie łatwiej. Innym także.

Oczywiście, że ten wątek wywołuje moje emocje, pewnie większe niż inne wątki, bo historia jest mi bliska. Jak dobrze, że swego czasu nie poradziłam się tutaj, co robić ;-)

No i właśnie to mnie dzisiaj jakoś zatrzymało, jak bardzo ludzie patrzą przez pryzmat swoich doświadczeń i jak to trudna sztuka umieć wyjść poza własną perspektywę. Absolutnie w żaden sposób nie pozbawia to wartości cudzych doświadczeń.
Po prostu zaczyna mnie ciekawić, w czym tkwi sekret tego, że jedni potrafią wzbić się ponad własną perspektywę, a inni będą się jej kurczowo trzymać.

MagdaLena1111 napisał/a:

No i właśnie to mnie dzisiaj jakoś zatrzymało, jak bardzo ludzie patrzą przez pryzmat swoich doświadczeń i jak to trudna sztuka umieć wyjść poza własną perspektywę. Absolutnie w żaden sposób nie pozbawia to wartości cudzych doświadczeń.
Po prostu zaczyna mnie ciekawić, w czym tkwi sekret tego, że jedni potrafią wzbić się ponad własną perspektywę, a inni będą się jej kurczowo trzymać.

Ktoś kiedyś powiedział, że tak naprawdę to wiemy o sobie tyle ile przeżyliśmy. Reszta to przypuszczenia. Uczenie się na własnych doświadczeniach jest zdrowe. Uczenie się na doświadczeniach innych jest jeszcze zdrowsze, bo mniej boli. Poza tym, życie to nie nauka ścisła. Nikt nie jest w stanie przewidzieć wszystkich scenariuszy. Podobnie jak inni przedstawiam swój punkt widzenia, a autorka może go wykorzystać, lub nie. Mogę próbować wyjść poza swoją perspektywę i często próbuję to robić, ale to zawsze jest gdybanie, bo nie jestem w stanie przyjąć w pełni czyjejś perspektywy.
Nie bardzo rozumiem czego od ludzi oczekujesz. Dziwi Cię pewien fatalizm w wypowiedziach innych ? No życie to nie bajka. Szczęśliwym się bywa, a reszta to tak naprawdę "orka" Mój syn jest w wieku autorki i widzę po nim jak naprawdę mało się wtedy wie o życiu.

Nie muszę mieć doświadczeń typu: mąż mnie zostawił dla młodej albo spaliłam się jako niewinna dziewica na starszym rozwodniku, by widzieć pewne oczywiste prawdy życiowe.

Otóż to, tyle wiemy O SOBIE ile przeżyliśmy, więc skąd ta projekcja własnych doświadczeń na innych? Inni są mną?
Egocentryzm? Wtedy osoby mniej egocentryczne są w stanie wyjść poza własną perspektywę i zobaczyć więcej niż jeden scenariusz, reszta siedzi we własnych schematach uważając się za pępek wszechświata. Może to jest to! A nie potrzeba kompetencji.

Czy mnie razi fatalizm? W tym wątku tak :-D Bo wiem, że nie musi być źle. W przeciwieństwie do wielu osób, które tutaj jechały swoimi czarnymi scenariuszami, mam podobne doświadczenie do opisanej tu historii, więc tyle wiem o sobie, ile przeżyłam ;-)