Mąż odszedł... - Netkobiety.pl

Wycieczka na tydzień...i nieważne czy jest w zasięgu finansowym czy nie! Genialny pomysł! Zwiedzaj, baw się, korzystaj i zostaw zmartwienia w domu! Po powrocie zacznij szukać swojego mieszkania marzeń...i nawet jeśli będzie miało 30m kw to będzie to Twoj azyl.
Żyj pełna parą...jesteś młoda.  Przed Tobą jeszcze wiele wyborów, zmartwień i niepowodzeń, ale tez i dużo fajnych chwil i pięknych momentów...
Kończy się jedno, ale zaczyna drugie!
Życzę Ci dużo zabawy na wycieczce. Rób mnóstwo zdjęć....a potem napisz nam wszystkim jak było!

Skończyłam się pakować właśnie. Sięgnęłam po paszport i wyciągnęłam od razu jego (były włożone jeden w drugi jeszcze z zeszłego roku). Spojrzałam na jego zdjęcie w nim...i takie dziwne uczucie mnie naszło....niestety dla mnie uczucie do niego. Powiedzcie co z tym naszym mózgiem jest nie tak, że po tym wszystkim jak spojrzałam na jego twarz to tak, jakby nie było tego złego wszystkiego. Niby człowiek wie, że świństwo zrobił, że przecież sam zdecydował, że chce odejść, ale ... może to temu, że w ostatnich dniach dowiedziałam się, że sam jest. Nie z tamtą. Ale to już nieważne, że nie z tamtą. Ważne, że nie ze mną. Chodzi o to, że w tej całej sytuacji nie potrafię się nadziwić, że w związek, który wydaje się naprawdę dobry, tak łatwo wchodzi ktoś trzeci i go rozwala. Tak wiem, że to źle świadczy o związku. Ale on sam ostatnio napisał mi, że nie może zrozumieć, jak mógł tak dać ciała i dopuścić do tego w jakiej sytuacji jesteśmy.
Mam nadzieję, że naprawdę uda mi się nabrać trochę dystansu na tym wyjeżdzie. Napiszę jak było
Dzięki za dobre słowo i wsparcie. Do usłyszenia.

Ja uwazam, ze Ty nic zlego nie zrobilas. Nie masz "swojego za uszami", bo meczylas go o ta dziewczyne. I nie przylozylas sie do rozpadu zwiazku ani troche. To zdradzajacy powinien zrobic absolutnie wszystko, zeby odbudowac zaufanie, a Twoje emocje i przezycia zwiazane ze zdrada to Twoje prawo. Naprawde powinnas bardziej cenic siebie. Gosc Cie zdradzil. Po wielu latach wspolnego zycia. Dalas mu szanse, on tego nie uszanowal i jeszcze mowil, ze zastanawia sie jakby to bylo gdyby nie wrocil. Nie zmienil pracy i ciagle ma z nia kontakt. To tak jakbys cenila go bardziej niz siebie. Pomysl sobie jakby to bylo, gdybyscie odwrocili sytuacje. Gdybys to Ty zdradzila i robila dokladnie to co on. Jakbys sie czula? Moze to pozwoli Ci zrozumiec jak bardzo jestes w porzadku, a jakim on jest niedojrzalym i niemeskim czlowiekiem.

Dlaczego niedojrzalym? Bo zakochania i chwilowe zauroczenia kims w pracy podczas dlugoletniego zwiazku sa normalne i doswiadcza tego wiekszosc ludzi w pewnym etapie zycia. I nie jest to niczyja wina. Po prostu taka jest natura ludzka. I trzeba byc madrym czlowiekiem, zeby takie cos przetrwac i wybrac jednak osobe, ktora sie kocha, a nie ulec dopaminie w mozgu i lechtaniu ego w lozku mlodszej kobiety. On dojrzalym czlowiekiem nie jest. Znam jednego takiego goscia, ktory postepuje podobnie. Moze i atrakcyjny dla kobiet. Ale nasi wspolni kumple, faceci, uwazaja ze jest miekki w srodku. Ktos kto nie potrafi podjac meskiej decyzji odciecia sie od podobajacej sie kolezanki w pracy lub zostawienia zony bez zdradzania i jeszcze wraca i blaga po czym teskni do tamtej to wybacz, ale miekki rozgotowany makaron a nie mezczyzna. Z takim kims chcesz byc? No chyba stac Cie na wiecej.

btw. ciekawy schemat. Dlugi zwiazek. Zmiana otoczenia. Tutaj nowa praca tego goscia. Nagle brak czasu dla partnerki, bo "potrzebuje wiecej przestrzeni" i sie okazuje, ze jest zdrada. Juz ktorys raz to widze w watkach. Zmiana pracy, miejsca zamieszkania, poznanie jakiejs grupy ludzi i budowanie z nimi znajomosci przez jedno z partnerow w dlugoletnim zwiazku to jest zyzny grunt pod zdrade. I jednoczesnie test dla osoby, ktora tej zdrady moze sie dopsuscic. Czy bedzie myslec mozgiem czy genitaliami. Niestety wiele osob wybiera to drugie, a potem jeszcze obwinia partnera, ze zaniedbal. No to jeszcze inny schemat.

Edit: Samotna, bo jeszcze w jednym Twoim poscie widze brak cenienia siebie. Nie. Zdrada nie swiadczy o slabym zwiazku. Wiem, ze ludzie sobie racjonalizuja, ze moze cos sie zrobilo nie tak skoro partner pociag seksualny poza zwiazkiem. Ludzie lubia wszystko racjonalizowac. Pociag seksualny, a potem zauroczenie, zakochanie sie czuje i juz. Do wielu ludzi w zyciu. To, ze Twoj maz nie potrafil nad tym odpowiednio wczesnie zapanowac i wyladowal w koncu w lozku tej laski to tylko jego decyzja i odpowiedzialnosc. Nie ma w tym Twojej winy. Nikt na swiecie nie potrafi przeciez utrzymac przez dlugie lata zwiazku ten sam poziom zakochania, czestosci seksu itp, ktory sie ma na poczatku i zaden zwiazek nie jest w stanie konkurowac z euforia jaka moze dac nowy partner. Zalozenie, ze zdrada jest wynikiem slabego zwiazku opiera sie na micie wykreowanym przez ostatnie 100 lat przez nasza Zachodnia kulture, z komediami romantycznymi na czele. To jest mit i trzeba go wlozyc miedzy bajki i zejsc na ziemie z oczekiwaniami. No, ale malo kto to rozumie.

Wiesz co ciśnie mi się na usta/klawiaturę teraz? Ma facet tupet!! Rzuca cię powraca, znowu rzuca i znowu chce wrócic? Bo za mocno już schudl? Bo nie ma kto o niego zadbać? Bo jego wizja życia z kochanką nie pokrywa się z rzeczywistością? A w końcu pewnie pomyślal; GDZIE JA TAKĄ DRUGĄ GŁ---PIĄ  znajdę! Sorry, ale musiałam...

On się zachowuje jak smarkacz, dziecinny Piotruś Pan, czlowiek bez charakteru, zwykły mięczak. Gdyby znalazl sobie jakąs inną, spakował łachy i odszedł, to jeszcze bym próbowala zrozumieć; serce nie sługa zakochal się, nie widzial innego wyjścia, itp. Ale to co on wyprawia, to zwykłe świństwo na gumkach. Mało, że świństwo, to jeszcze bryzga dookoła. Tobie robi cyrk z życia, tamtą pewnie też oszukuje, a zreszta czort z nią...

Pewnie się teraz zastanawiasz co zrobić, bo jestes jeszcze nie calkiem z niego wyleczona, chociaż to zdanie o tym, że teraz to ty go zdradziłaś, normalnie mnie rozwaliło. Można zdradzić kogos, kto się sam z naszego życia wypisał? No powiedz jak? Niech się cieszy, ze w ogóle telefonu nie zmienilas i go nie zablokowalas wszędzie, gdzie się da, bo tak powinnaś była zrobić.
Piszesz;
" I czuję, że nie umiem teraz zdecydować co zrobić. Z jednej strony chciałabym wrócić do tego mojego poukładanego życia z planami i wizją przszyłości. Ale jak patrzę na mojego męża, to z jednej strony myślę, że w jakiś sposób jest nadal najbliższą na świecie mi osobą, ale jednocześnie od września moje uczucia do niego przygasły."

Dziewczyno, co jeszcze on musi ci zrobic, żebyś otzreźwiala? To jest najbliższy ci człowiek? Zapewniam cię ze nie. To jest tylko jego obraz w twojej glowie, z czasow gdy jeszcze go dobrze nie znałaś i nie wiedzialaś co jest gotów ci zrobić, bez mrugnięcia okiem. Teraz już wiesz, - nie jest twoim przyjacielem, tamtego już nie ma. I co teraz zrobisz?

No właśnie tego się boję. I w zasadzie nie myślę, że będzie udawane z jego strony. Myślę, czy z mojej strony po tym co mi zafundował, może być jeszcze coś szczerego. Wierzcie mi, ja naprawdę nie sądziłam, że z takich rzeczy się wychodzi. We wrześniu miałam tylko czarne myśli. A w zeszłym tygodniu na pytanie znajomych czy pojadę na majówkę z nimi, bez wahania odpowiedziałam tak. Nie zastanawiałm się nad nikogo zdaniem. Ważne było, że ja chcę. Ten wyjazd w listopadzie, on też był dla mnie. A przez ostatnie miesiące wszystko było dla niego. I nie umiem już tak po prostu znowu poświęcić się dla niego.

SamotnaOna, napisałam do ciebie całą rozprawkę tłumacząc dlaczego nie powinnaś wchodzić drugi raz do tej samej rzeki i wszystko mi wcięło. Napiszę krótko wiec - nie rób tego!!! Nie warto, bo kręgosłup małżeństwa jest przetrącony, nic już nie będzie tak jak dawniej. Warto wykorzystać to, że się ogarnęłaś, pozbierałaś i podniosłaś z kolan. Idź naprzód swoją własną drogą.

Absolutnie nie zaczął rozmyślać.
Po prostu włączył mu się syndrom psa ogrodnika - i to jest po drugie, bo po pierwsze - to z całą pewnością nie jest zadowolony z kształtu relacji, jaką starał się stworzyć z kochanką, której - tak, tak, wiem - nie ma...
Nawet jeśli pozwolisz mu wrócić, on zrobi to wyłącznie po to, żeby kolejny raz Cię porzucić.
Nie wydarzyło się w jego życiu NIC, co mogłoby dawać nadzieję na trwałą zmianę u niego, a co za tym idzie - w Waszym związku.

Piszę tytułem podsumowania chyba tylko. Spotkałam się z nim. Wysłuchałam. Co otrzymałam po tych miesiącach bólu? Informację, że brakuje mu mnie i naszego życia. Że niby chce ruszyć do przodu z naszym życiem. Założyć rodzinę. Więc zapytałam jak to widzi. Jak miałoby to wyglądać. No to moglibyśmy zacząć się widyywać. Spędzać czas razem żeby się przekonać czy możemy jeszcze razem życ. Za parę miesięcy zacząć starać się o dziecko. Więc zapytałam, a co jeśli on się nie pojawi. Chcesz być ze mną jako z partnerem pomimo wszystko, czy jestem tylko wygodnym środkiem do celu, bo wiesz, że jestem dobrą osobą, która potencjalnie będzie dobrą matką? Co jeśli z powodów niezależnych od nas to dziecko się nie pojawi? Zostawisz mnie? I dalej pytałam. Czy jesteś w stanie zmierzyć się z moim bólem? Z tym jak się czuję po tych miesiącach kiedy najpierw zastanawiałeś się czy być ze mną, a potem odszedłeś bo jednak nie możesz mi się w pełni poświęci tak jak wg Ciebie na to zasługuję?
Czy możesz mi zaoferować coś więcej, poza nie wiem czy dam radę, ale mogę spróbować? Bo czy mnie brakuje jego obecności w domu? Tak, bardzo. Mam jeszcze uczucia w stosunku do niego, ale po takim cierpieniu nie potrafię zaryzykować nie dostając odpowiedzi na powyższe pytania innej niż nie wiem.
Więc finał jest taki, że po tym wszystkim nie skorzystałam z tej "szansy". Oczywiście, że chciałabym odzyskać swoje życie. Uwielbiałam to wspólne życie. Spokojne, wypracowane, stabilne. Nie moją decyzją jego nie ma. Ale to nie jest staranie się i walka. To jest chęć powrotu do tego co było i liczenie, że się zapomni i dalej będzie już sielanka. Dom, rodzinka, piesek, kotek. Nie potrafię zaryzykować, kiedy widzę, że u niego to nie jest "wszystkie ręce na pokład". Ze to jest trochę jak kalkulacja -  z Tobą było fajnie, Ty jesteś dobra, mnie się nie żyje teraz lepiej więc wrócę do Ciebie.
Nie wiem, gdzie się widzę za rok. Ale wiem, że nie mogę codziennie wstawać i zastanawiać się, czy on da radę?

brawo Samotna,
przeczytalem dopiero dzis - za to cały wątek. Bardzo ci kibicowałem.
Twoje pytania  do niego były doskonałe.
Gratuluje decyzji , że nie bierzesz ochłapów.
wszystkiego dobrego na nowej drodze życia:)

SamotnaOla co u Ciebie? Jak sobie radzisz?

SamotnaOna, nie miej do siebie pretensji, że spróbowałas. Już teraz wiesz na pewno, że Twój jm Tobą manipuluje i jesteś tylko opcją.
Jeżeli Cię to pocieszy, to ja często myślę dokładnie tak samo o zaczynaniu od zera Nie spodziewałam się, że będąc po 40 zostanę sama, z nowym kredytem na stary dom, ale przede wszystkim bardzo rozczarowana najbliższym człowiekiem i jego brakiem dojrzałości.
Pomysł z kotem dobry wiem coś o tym. I o plasterku na ranę też...

Przykro mi SamotnaOna. Ja z kolei nadal słyszę, że mnie kocha, po tym jak zdradził mnie drugi raz wiedząc, że pierwsza szansa była jedyną i jak długo do siebie dochodzilam po tej historii. Ktoś tu dobrze wcześniej napisał, że Twój mąż to Piotrus Pan. Rozczarowanie boli bardzo, wiem co czujesz

Ależ oczywiście, ja nie mam żadnych wątpliwości, że tu nie ma szacunku. Wyłącznie wygoda i egoizm. Czekam na rozwód jak na wybawienie, ucinajace wszystko między nami. Mój jm dla mnie nie istnieje jako partner ale też jako przyjaciel a nawet znajomy.
Nie mam też wątpliwości co do spokoju, który na nas spłynie Już jest dobrze

Czytam temat za tematem w większości niezalogowana i nie mogę już tego znieść.
Kolejny dowód za dowodem że większość facetów to z natury cynicy i egoiści. Nie dajcie im się zdominować. Dobrze mieć jedną prawdziwą przyjaciółkę która pomoże przejść przez piekło rozłąki.

SamotnaOna dziękuję za odpowiedź. Bardzo przepraszam, za ten post pod postem, ale mi telefon zwariował.
Trzymałam za Ciebie kciuki jak czytałam Twoja opowieść. I trzymam dalej
Ja ze swojej strony mogę Ci napisać, że gdybyś nie spróbowała jeszcze raz to prawdopodobnie byś żałowała i się zastanawiała. W tym momencie wiesz już, że jedyną słuszną decyzją jest rozwód. Ja jestem po moim rozwodzie rok. Rozwód z winy jm z powodu zdrady. Po pierwszej zdradzie płakał, błagał, pozwoliłam zostać i podjęliśmy próbę naprawy małżeństwa. Ale niestety tylko ja się starałam, po drugiej stronie były tylko pretensje. Doszło do drugiej zdrady ze strony jm, złożyłam pozew. Musiałam iść na terapię, byłam strzępkiem nerwów. Było mi bardzo źle. Potrzebowałam rozwodu, aby formalnie i mentalnie się rozstać z jm. W tym momencie jest mi on totalnie obojętny. Ale mam też wrażenie, że wszyscy na około kupują mieszkania, budują domy, zakładają rodziny. A ja zaczynam wszystko od początku, chociaż dwa lata temu wydawało mi się że moje życie jest poukładane, i mam plan na najbliższe 10 lat. No ale liczę, że to wszystko jest po coś, i że jeszcze bedzie dobrze.

Nie trzeba chodzić po męskich forach by i tu poczytać o tym jak zdradzają kobiety.
Koleżanka zza wielkiej wody prowadzi jakąś krucjatę antymęską kompletnie bez sensu. Każdy człowiek jest indywidualnością.

SamotnaOna, chyba jednak Waszych "egoizmów" nie można porównywać Umawialiście się na wspólne życie, on tę umowę zerwał. Emocjonalny stan w jakim jesteś powoduje, że jeszcze przez jakiś czas będziesz miała huśtawkę uczuć, ale nie miej wobec siebie wyrzutów. Ja mam jeszcze większą jazdę po rozstaniu z jm, bo kredyt, co przy własnej działalności, która wciąż jest zamrożona, jest naprawdę sporym kłopotem. I oczywiście, z nim byłoby wygodniej, ale przede wszystkim chodzi o to, że masz oparcie w drugim człowieku. I to jest najważniejsze, nie finanse czy załatwianie spraw, bo wszystko da się zrobić.

Też mam zamrożoną możliwość zdobywania pieniędzy i trochę strachu. Oczywiście nie ma porównania do poziomu życia sprzed .bo jak w wielu rodzinach postawiliśmy na rozwój kariery męża, moje na drugim planie po dzieciach i domu. Przed tym przestrzegam obecne 20 30 latki.
Ale: trzeba mierzyć wysoko, a nie nastawiać że będzie gorzej.
Rynek nieruchomości się załamał, mieszkania są tańsze, może wynajmij takie, ktore nie będzie Ci się kojarzyć że zmianą statusu, będzie może z 400 zł droższe, ale to z 3 klientki na farbę, a w końcu otworzą fryzjerów. Uważam że masz fajną branżę, rozwijaj się.

Ela210 źle mnie zrozumiałaś. Ja nie jestem fryzjerką. Ja napisałam, że muszę zrezygnować nawet z salonu fryzjerskiego, do którego chodziłam, bo jest już obecnie dla mnie za drogi:)
A rynek wynajmu w moim mieście nie zmienił się ani o jotę. Chętnie wynajęłabym coś większego, ale mieszkam w jednym z najdroższych jeżeli chodzi nieruchomości miast w Polsce. To moje mikro mieszkanie i tak pochłania 60% mojej pensji. Musze kupić samochód więc dojdą nowe wydatki. Trochę oblewa mnie fala gorąca na myśl, czy dam radę. Nie mam za plecami rodziny, która finansowo może mnie wesprzeć. Więc jestem zdana sama na siebie. Ale to nie chodzi nawet o narzekanie. Mam pracę. Może pod koniec roku szansę na podwyżkę, więc póki co zaciskam zęby i myślę, że muszę przetrwać te parę miesięcy. Głową muru nie przebiję. Wiem o tym.

SamotnaOna
Też musiałam wynajac mieszkanie u mnie 34 m a wcześniej mieszkalam w domu, życie jest nieprzewidywalne niestety.
Tylko u mnie jest jeszcze małe dziecko czyli jest ciężej. Ale daje rade, bo kto jak nie ja oplaci wszystko. Rezygnuje z niektorych przyjemności i staram się oszczędzać na "niespodziewane wydatki typu coś z autem itp".
Musimy być silne i wierzyć że kiedys zaświeci dla nas słońce. Pozdrawiam Ciebie.

Mogę mówić tylko w swoim imieniu, ale moim zdaniem nie było niczyim celem porównywanie się, kto "lepiej" wyszedł z małżeństwa Niezależnie od sytuacji finansowej/logistycznej, to zawsze jest dramat. Bardziej chciałam zwrócić uwagę na to, że niezależnie jak trudne wydaje się życie po, jest ono o wiele lepsze, bo przede wszystkim nie jest życiem w kłamstwie. Ale zanim do tego dojdziemy, mamy prawo pobłądzić, bo to po prostu nie są łatwe decyzje.
Zobaczysz, że za jakiś czas odetchniesz z ulgą. Ja tak mam, nie muszę się w końcu zastanawiać co się dzieje, co jest nie tak...

Rozmawiałam z prawnikiem. Rozwód z orzeczeniem o winie to dłuższa opcja. Nie mam siły tego przeciągnąć. Gdybyśmy mieli dzieci to oczywiscie walczyłabym żeby siebie i dzieci zabezpieczyć ale w tej sytuacji nie mam sił, że ochoty i motywacji. Zacisnę zęby i będę żyła samodzielnie. Nie chcę od niego litości w postaci przelewu co miesiąc. Sporą część naszych pieniędzy straciliśmy na błędnej inwestycji, na którą zdecydowaliśmy się wspólnie więc naszych własnych pieniędzy zbyt wiele nie zostało. Ale uzgodniliśmy że ja je otrzymam więc stanowią żelazną rezerwę na koncie bo po rozwodzie chcę to wykorzystać jako wkład własny na kredyt. On i tak ma na mieszkanie bo od jego rodziców otrzymał okrągłą sumę pieniędzy. To miało być na wspólne mieszkanie ale wyszło jak wyszło. Do tej sumy jednak nie zgłaszam roszczeń bo ja na to nie pracowałam tylko jego rodzice.

Ela, mi prawnik też odradzal orzekanie, podobno nie jest łatwo dostać alimenty na siebie, a emocjonalnie to dużo większy koszt. Ja też chcę mieć rozwód jak najszybciej za sobą. Nie mam siły na oglądanie jego kochanek i wysluchiwanie bzdur, po prostu. To zawsze jest kwestia wyboru oczywiście, ale ja rozumiem podejście Samotnej.

Ok, to można zrobić bez udziału sądu, u notariusza lub przedstawić w sądzie swój podział. Brak takich ustaleń i wycena majątku przez biegłych to duży koszt i bardzo długo trwa. Orzekanie nie ma związku z podziałem majątku niestety.

Prawo reguluje, ze darowizny nie wchodza w sklad majatku wspolnego chyba, ze darczynca decyduje inaczej. Takze Autorka nie robi tu łaski jesli ta kwestie mialas na mysli.

SamotnaOna, jeżeli pieniądze zgromadziliscie podczas trwania małżeństwa, to nie możesz ich tak po prostu zostawić u siebie, bo z założenia dzielicie się po połowie. Chyba, że dogadacie się inaczej i taką wersję przedstawicie w sądzie. Z mojego doświadczenia i z rady prawnika - nie warto czekać z podziałem majątku do rozprawy tylko zrobić podział notarialnie. U nas im dalej było od rozstania tym wersje jm o podziale były coraz mniej korzystne dla mnie. I też tuż po zgodził się "na wszystko", tylko że to wszystko zaczęło się mocno zmieniać. Ja złożyłam pozew pół roku temu i nadal nie mam terminu sprawy. Wolałam zapłacić więcej ale przynajmniej w tym względzie wiedzieć na czym stoję...