Mąż odszedł... - Netkobiety.pl

I masz rację tu nie chodzi o Ciebie tylko tamtą, Twoja reakcja na jego zachowanie jest naturalna. Wszystkie wątpliwości należy rozwiewać, wyjaśniać a on ewidentnie tego nie chciał. Dlaczego wrócił? bo pewnie tam nie było tak jak w waszym związku, przecież to inna osoba i inne zachowanie a dlaczego teraz odszedł? bo Twoja intuicja ma racje temat ICH się nie skończył ona nadal nęci a on jaśnie książę dochodzi do wniosku że mu się należy a Ty będziesz na niego czekać.
Widzisz zrobiłaś błąd przyjmując go z powrotem bez żadnych konsekwencji( bo chyba ich nie było?) to że Ty chciałaś o tym rozmawiać jest naturalne nie można było tego przemilczeć i jest to pewnego rodzaju taka małżeńska terapia we własnym zakresie, to on jest winny tego co was spotkało to on powinien się starać a nie strzelać focha znudzonego, biednego misia. I to on z siebie samego miał zmienić pracę no ale jak widzisz on uważa że w waszym zwiazku on jest najważniejszy, jego potrzeby a Ty cóż byłas/jesteś zakochana i na to sie godziłaś.
Jeśli jesteś od niego niezależna zastanów się czy nie byłoby lepiej wrócić w znane Tobie strony żeby nie być samej i dać mu jednoznaczny sygnał, że nie będziesz na niego czekać, że swoja szansę już miał.
Oczywiście nie namawiam Ciebie do rozwodu ale musisz mieć świadomość że jest to jeden ze scenariuszów i nie rób tego błędu że będziesz godzić się na jego wyprowadzki i powroty - szkoda życia na taka miłość.

Zawsze na początku jest trudno, boleśnie. Oklepane ale na prawdę czas jest najlepszym lekarstwem czy też plastrem na ta ranę.
W chwili obecnej będziesz musiała siebie zmusić do wielu rzeczy, wstania z wyra, zrobienia kawy, założenia ubrania, pójścia do roboty, pracy...
Jedna z ważnych rzeczy to nie możesz siebie zamykać w 4 ścianach, musisz wyjść do ludzi, nie możesz zrobić kawy idź do lokalu, idź na basen, zajmij ciało oraz umysł .
Uspokój myśli i dopiero wtedy podejmuj decyzję co dalej z wami. Pisałem o opcjach bo jest kilka - rozwód, trwasz w zawieszeniu, biegasz za nim - teraz Ty musisz podjąć decyzje co dalej.
Mieszkanie w którym mieszkasz jest wasze czy wynajęte?

Na pewno nie będę za nim biegała. Tego jestem pewna. Nie po tym wszystkim. Nie po tym jak wytrwałam wszystkie te jego kryzysy u jego boku a kiedy ja zaczęłam sobie nie radzić to on stwierdził, że najlepszym rozwiązaniem jest odejść.
Mieszkanie jest wynajęte, on się wyprowadził, ale ja chcę poszukać innego - to jest lokalizacyjnie dobre pod jego pracę, nie pod moją. Mieliśmy kupić mieszkanie. Taki był plan przeprowadzki, ale zanim zaczęliśmy oglądać to związek zaczął się sypać ( z wtedy dla mnie niejasnych powodów). No a potem było już tylko gorzej więc zostaliśmy w wynajętym. Ja chciałabym kupić sobie mieszkanie, żeby mieć własny kąt, ale bez rozwodu tego nie zrobię. Cały czas myślę, czy gdybym jednak tak nie naciskała go i nie drążyła to by nie odszedł.

No i widzisz już podejmujesz decyzje - zakup mieszkania, wiesz czego chcesz i to świadczy o Twojej sile.
Pytałem o mieszkanie bo moja propozycja dotyczy własnie wyprowadzki z tego mieszkania i wynajęcia tylko dla siebie, żeby on nie miał prawa powrotu bez Twojej zgody. A ta wyprowadzka pokaże Tobie ale i jemu że masz siłę i nie będziesz czekała na księcia gdy on się znudzi z nową "panią".

 
To tylko powinno pokazać Tobie jakim on jest człowiekiem - słabym, bez kręgosłupa moralnego, naprawdę z takim człowiekiem chcesz spędzić życie?

Tak bardzo mi przykro :c Nie wyobrażam sobie jak wielki ból musisz teraz czuć.
Płacz zawsze wtedy kiedy najdzie Cię ochota, znajdź osobę której możesz powiedzieć dosłownie wszystko to co czujesz i do której zawsze możesz się w kryzysowych sytuacjach zgłosić i żyj dalej.  Przepłacz sobie ten weekend, daj sobie czas na odżałowanie tych lat i tego mężczyzny i spróbuj zacząć nowy tydzień na maksa. Wyjdź z domu, na basen, na siłownię, na kawę z koleżanką z pracy, z przyjaciółką, idź na jakieś wydarzenie zorganizowane, może jakieś spotkania w stylu wymiany językowej, cokolwiek co Cię na chwilę oderwie. Nie będziesz miała na to ochoty, będziesz się zmuszała ale to pomoże znacznie bardziej niż leżenie w domu. Sama miesiąc temu przeżyłam rozstanie (ale my byliśmy razem dwa lata) i dalej boli jak skurczysyn ale takie podejście do sprawy pomaga

Co do męża - myślę, że każdy z nas czasem błądzi i że miłość pozwala wybaczyć wiele ale nie możemy przy tym być naiwne. Podejrzewam, że Twój mąż będzie szukał z Tobą kontaktu i pewnie będzie chciał to naprawić. Przemyśl sobie jak chciałabyś podejść do tej sprawy, ale myślę że warto postawić pewne ultimatum na wstępie i pomyśleć też nad terapią jeśli by się to miało zdarzyć. Tak, by naprawić wszystko i zacerować te rany raz a porządnie i żeby nauczyć się żyć ze sobą na nowo. Oczywiście mówię o tym tylko w kontekście jego wielkiego powrotu, pełnego żalu i chęci popracowania nad tym. W innym przypadku niestety trzeba będzie go sobie odpuścić i żyć dalej lepszym życiem. Będzie dobrze!

Jeśli facet przeżywa kryzys w związku to i związek przeżywa kryzys gdyż jego postępowanie, zachowanie odbija się na związku i drugiej osobie, powinien o tym rozmawiać z drugą osobą tą najbliższą a nie brać sie za chętną do zrozumienia jego wyjałowienia .
Czyli co poszedł z chętna a jak się już napukał dochodzi do wniosku że jednak to nie to i wraca do domu do żony i ona ma być hepi i klaskać uszami  bo pan wrócił? A gdy ona teraz przeżywa kryzys wynikający z jego odejścia do drugiej kobiety, to jaśnie pan odchodzi bo nie znalazł zrozumienia i według Ciebie to żona jest winna? poważnie, bo tak wynika z Twojego postu.

Już nic nigdy nie będzie takie same - NIC NIGDY. Ty przez tą zdradę stałaś się inna i on się zmienił, właściwie to musielibyście siebie od nowa poznawać i uczyć. On poczuł inną kobietę Ty poczułaś smak zdrady, bardzo często kończy to się - rozwodem. Przykro mi ale tak jest.

Okropne, naprawdę okropne i podłe z jego strony. Wiem, że kochając kogoś dużo się wybacza i próbuje się coś naprawiać całym sobą, ale w takiej sytuacji to chyba musiało się tak skończyć ;/ Rozumiem Twoje bycie niepewną i ciągłe szarganie się ze swoimi uczuciami i podpytywanie o tę zdradę. To chory układ i powinien jak najszybciej uciąć z nią kontakt, skoro chciał do Ciebie wracać. Nigdy więcej nie pozwól sobie wejść tak na głowę. My kobiety tak mamy, że sobie na wiele rzeczy pozwalamy i to jest zgubne.

Bardzo popieram pomysł jak najszybszej wyprowadzki! Upocisz się przy niej, wyrzucisz wszystko co przypomina o przeszłości i wyjdziesz z mieszkania z którym kiedyś łączyły się dobre wspomnienia. Szukaj jak najszybciej, nie oglądaj się nawet za sobą i bądź silna!

Zgoda co do teorii, ale ponieważ przeżyłam to w praktyce, to doskonale wiem, że rzeczywistość może wyglądać zgoła odmiennie. Czyli to, że dla jednej strony coś w związku nie gra, wcale automatycznie nie oznacza tego samego dla drugiego. Nawet wówczas, gdy strona w kryzysie mówi o tym, bo druga strona może uważać, że związek ma się doskonale i tylko ten w kryzysie „robi problemy”.

Trochę sobie nadinterpretujesz mój post, bo w swej krótkiej wypowiedzi, zaznaczyłam za Tobą, że reakcje autorki są typowe i zupełnie normalnie odreagowywała zdradę.
Nie wiem, co przyświecało mężowi, gdy wracał do żony. Może naiwna nadzieja, że sytuacja rozejdzie się po kościach i wszystko wróci do dawnej normy? Zatem facet mógł liczyć, że uda się to przejść w miarę bezboleśnie, ale się przeliczył i rozczarował, a następnie ewakuował. Ale niekoniecznie musiał odejść do kogoś, lecz po prostu zrozumiał, że już nigdy nie będzie tak jak wcześniej.

SmutnaOna, przykra sytuacja, współczuję :-(

Ale dlaczego niby Twoja relacja z mężem była palcem na piasku pisana? Przecież przeżyliście z sobą w szczęściu wiele lat, czy to nie jest wartościowa i ważna sprawa? Czy to, że Wasza relacja ostatecznie okazała się nie na wieczność, dewaluuje ją całą?
Nie mogłabyś spróbować podejść do Waszego małżeństwa (rozumiem, że może jeszcze nie teraz) jako do ważnego, dającego Tobie wiele satysfakcji i szczęścia okresu w Twoim życiu, który po prostu dobiegł końca? Przecież nie byłaś w związku tylko dlatego, żeby trwał, ale czerpałaś na bieżąco z niego siłę (lub coś innego) dla siebie.

Nie przesadzasz, nie wiem czy to normalne uczucia, ale ja miałam tak samo, ba nadal mam. Po pierwsze też uważam, że zdrada zabiła wszystko co było przed. Nie lubię wspominać nawet początków związku, kiedy wszystko było takie ekscytujące, miłe, dawało radość i zabawę, ale też wsparcie w trudnych chwilach. Nawet ostatnio mąż coś wspomniał z początków znajomości, a ja wypaliłam: daj spokój, to nie było prawdziwe, to była ułuda związku, utopia. Bo tak to odczuwam. Wtedy dla mnie to było prawdziwe, ale nie wiem, kiedy przestało być prawdziwe i wartościowe dla niego i czy w ogóle było.

Po drugie najbardziej mnie boli nie zdrada, ani fizyczna, ani emocjonalna- chociaż wątpię żeby taka była. Najbardziej boli mnie to, że zaufałam mu jak nigdy nikomu, a on zdradą doprowadził do tego, że ja już nigdy z nikim nie będę. Nawet jakbyśmy się rozstali, to ja nikomu nie zaufam. Zdradą zabił we mnie wiarę w miłość i zaufanie i to najbardziej mnie boli.

Ciesz się tym, że masz szansę na ułożenie sobie życia po swojemu, możesz i powinnaś myśleć tylko o sobie, zazdroszczę Ci.

Szczerze mówiąc to im jestem starsza, tym bardziej dziwi mnie jak ktoś może zaprzepaścić tyle wspólnych lat dobrego związku dla motylków w brzuchu, zauroczenia itp. Kiedyś czytałam artykuł na blogu gdzie facet opisywał co jest wyjątkowe w związku. Pisał "myślisz, że chemia między wami jest czymś wyjątkowym? Nie, ta chemia może przydarzyć się z wieloma osobami. Wyjątkowa jest umiejętność dobrego spędzania wspólnie czasu, rozwiązywania problemów, podobne podejście do zycia" itp. Ja - z perspektywy czasu - widzę, że to prawda. Łatwo jest znaleźć osobę z ktora połączy "wyjątkowa chemia", ale taka która będzie z Tobą na dobre i zle, nie będzie drażnić swoim zachowaniem, będziecie mieć podobne podejście do życia, a związek nie będzie toksyczny... To jest wyczyn. Twój mąż też pewnie o tym się przekona. Jej imponuje "szef" ,jemu młoda kobieta, ale TO szybko się kończy, wypala a co zostanie...?

Taka popularna ostatnio piosenka mi się przypomniała.
But it's not the fact that you kissed him yesterday
It's the feeling of betrayal, that I just can't seem to shake
"Be Alright" By Dean Lewis

Jeszcze będziesz w stanie komuś zaufać i pokochać. Pewnie, że będzie o to trudniej ale nasze organizmy to wiele lat ewolucji. Są silniejsze niż nam się wydaje.
Też mam myśli, że już nigdy, że nie dam rady itd. Później przypominam sobie najlepsze momenty i wiem, że chciałbym to jeszcze kiedyś przeżyć nawet ryzykując kolejny zawód.

Wiesz na pewno gdzieś się rozjechalismy bo inaczej nie byłoby tej historii. Ale jeżeli dla niego coś było nie tak to czy zamiast robić coś takiego to nie powinien najpierw przyjść i porozmawiać ze mną? Dać mi sygnał jakiś? Ale jeżeli mój mąż całuje mnie przytula i szepcze kocham cię do ucha a miesiąc później zaczyna znikać wieczorami i szuka "przestrzeni" to jaki to dla mnie sygnał? Gdzie ostrzeżenie?
Oczywiście po jego powrocie zamykalam oczy na to że on nie jest już w pełni ze mną. Bolało że kładł się w łóżku i zasypial często plecami do mnie gdzie zawsze kiedyś mnie przytulal. Pełno było takich drobnych rzeczy codziennych. Nie chciałam tego widzieć. Myśleć o tym. Bo to przerazalo. Ktoś kto był w mojej sytuacji na pewno to rozumie. Szczerze? Boję się żyć dalej. Boję się czy dam radę przeżyć tę chwilę kiedy dowiem się że żyje dalej z inną kobietą i boku.
Wiecie gdzie jestem? W busie do Zakopanego. Idę w góry. Wstałam o 5 i stwierdziłam że muszę jakoś stracić ten dzień bo nie dam rady przepłakać kolejnej doby w łóżku. Bo wczoraj cały dzień zerkalam na telefon czy jednak on nie napisze choćby sprawdzić jak się czuję.
Mamy, mieliśmy jedno wspólne auto. On je zabrał ale wolę jechać dwoma busami i stracić pół dnia na przejazdy niż go poprosić o auto.

Pomóżcie bo nie dam rady. Dziś napisał do mnie wiadomość. Jedno słowo: przepraszam. Nie odpisałam na to, ale.... Ja wiem, że tyle się wydarzyło. Tak mnie zawiódł. Powiedział, że uczciwie nie może mi powiedzieć: Kocham Cię. Ale po prostu nie wiem jak zrobić krok naprzód. Wszystkie rzeczy w domu są wspólne. Każdy talerzyk, kubek, dywan, doniczka - wybierane lata temu jak zamieszkaliśmy razem. Po prostu nie mam sił. I boję się, że te momenty kiedy jestem niby spokojna to temu, że wierzę, że może jakimś cudem wróci. A tymczasem on może już z nią jest. Masakra:(:(:(

Oczywiście, że nie chcę. Temu nie odpisuję. I nie uważam, że będzie chciał wrócić. Temu to mnie chyba właśnie tak boli. Bo za pierwszym razem jakos nie wierzyłam, że to koniec i wrócił. A teraz całą sobą czuję, że nie wróci. Że to koniec. Wygasło u niego. Temat zamknięty. Boli mnie to jak cholera, więc zacisnęłam pięści i nie skontaktowała się nawet potrzebując cholernego auta. Ale taka wiadomość dziś.... znowu wytrąciła mnie z minimalnej równowagi do której się zmusiłam, żeby pójść do pracy. Starałam się nie myśleć od wczoraj o nim, o nas. Bo czuję jakby brakowało mi tchu jak zaczynałam myśleć o kolejnych tygodniach...

Autorko ! Miłość zawsze można wskrzesić, jeśli była prawdziwa. Nie wierz w takie brednie, że jest za późno, że on jest na 100 % zdecydowany itd... Dzięki modlitwie można góry przenosić. Jeżeli jesteście po ślubie kościelnym to nic nie jest stracone. Zwróć się o pomoc do Boga, bo tylko On jest w stanie zrozumieć i uśmierzyć Twój ból. Módl się, a zobaczysz jeszcze męża błagającego Cię o wybaczenie. On jest teraz zaślepiony i odurzony nową partnerką - ale to hormony, które go prędzej czy później opuszczą. To Ciebie kochał 12 lat i na pewno w głębi serca dalej kocha. W dłuższej perspektywie wyrzuty sumienia będą go zjadały i będzie nieszczęśliwy - to praktycznie pewne. Nie poddawaj się ! Dzisiejszy świat ceni dumę i tupanie obcasem, Ty idź za miłością, bo tylko ona uszczęśliwia. Powodzenia !! P.S. Dobry pomysł z wypadem w góry, też bym tak zrobiła - rzuciła wszystko i na szlak

My nie mamy dzieci. Ta przeprowadzka, która była w zeszłym roku to miała być dla nas szansa na nowe życie. Stabilizację. Zakup własnego mieszkania, założenie rodziny.... A tak po prostu po 3 miesiącach w nowej pracy on nagle traci z oczu mnie i nasze życie i widzi tylko ją.
OnaOna z jednej strony gratuluję Ci ciąży bo naprawdę żałuję, że tak potoczyło się moje życie, że dla mnie w jednej chwili zrobiło się za późno. Mam już swoje lata, a po tym wszystkim nie wyobrażam sobie siebie poznającej nagle kogoś z kim ot tak zakładam rodzinę. Bo skoro zawodzi ktoś, kto był tyle lat, kogo teoretycznie znałam, to jak ufać komuś kogo nie znasz prawe w ogóle. Więc temat rodziny dla mnie zamknięty.
Wierzcie mi wyrzucałam sobie długo, że trzeba było wcześniej na rodzinę się decydować bo może by nie odszedł.... bo miałby powód, żeby zostać. Ale z drugiej, przecież po pierwsze to była wspólna decyzja z tym zaczekaniem, po drugie on i tak by ją poznał. Widocznie wizja domku i rodziny z nią jest jednak bardziej pociągająca niż ze mną. Tyle kat przy nim wytrwałam wspierając i stojąc u boku. I takie podziękowanie. A jeszcze jak odchodził powiedział. Będziesz kiedyś wspaniałą matką. Taką jaką jesteś osobą. Normalnie jakby mi dał w twarz.... A po odkryciu zdrady, kiedy jednak wrócił to wydawało się, że jest naprawdę dobrze. Były rozmowy, seks, taka normalność. Ale też widzę teraz, że z czasem był też ten jego wzrok, już nie zakochany we mnie. Nie było czułości kiedy spał obok mnie, odwrócony plecami. Już nie kładł się na kanapie obok mnie kiedy oglądaliśmy film. I na końcu te słowa. Nie mogę powiedzieć, że Cię nie kocham, ale też że Cię kocham bo to już nie to. I ta jego determinacja. Po czymś takim wiem, że nie wróci. To jedno wiem. Bo przez wiele miesięcy "nie zatęsknił za mną" - za bliskością, czułością. Nie uważał, że powinien zrezygnować z pracy. Nie chciał pójść na terapię. Po prostu nie miał chęci wymyślić co zrobić, żeby to ocalić.
Nie umiem wymyślić planu jutrzejszego dnia póki co. Jak mam wymyślić sobie dalsze życie.

Minęły 3 tygodnie....A ja mam wrażenie, że wieczność. Od poniedziałku do piątku chodzę tylko do pracy. Nie umiem ruszyć się z domu, zrobić czegoś tylko dla siebie. Nie mam ochoty. Weekendy staram się spędzać poza mieszkaniem, póki co pogoda sprzyjała więc przeprosiłam się z górami i spędzam tam całe weekendy. Ale ja mam wrażenie, że cały czas czekam. Z nim nie widziałam się do tego weekendu. Spotkaliśmy się bo mieliśmy porozmawiać o formalnościach, ale zamiast tego pogadaliśmy po prostu o życiu. W niedzielę miałam mały wypadek i potrzebowałam pomocy lekarskiej. Wczoraj napisał z pytaniem czy wszystko OK. Czy czegoś nie potrzebuję. Dziś znowu. I to jest okropne, że od razu zaczynam wyczekiwać kolejnej wiadomości. Walczę ze sobą, żeby do niego nie napisać nie odezwać się bo wtedy zobaczy, że ja nadal czekam. Za dwa tygodnie zaczynam urlop. Staram się zmusić do zakupu wycieczki, ale za każdym razem jak już mam kliknąć zakup to się zatrzymuję. To głupie, ale myślę, że chodzi o to, że mam nadzieję, że może on się zjawi i powie jedźmy gdzieś razem.... Po prostu nie wiem co zrobić, żeby zmądrzeć.

Jestem z małopolski, ale dzięki za propozycję:)
Z tym znudzeniem się kochanką to sama nie wiem. Wiem, że nie mieszka z nią, tylko sam. Sądząc po ilości kilogramów, które zgubił raczej żadna kobieta "nie dba" o niego. Od znajomego, który był wtajemniczony w sytuację w końcu wyciągnęłam parę rzeczy. M.in to, że od miesięcy, czyli odkąd ja dowiedziałam się o całej sytuacji nie widuje się z nią prywatnie. Podobno Ona wtedy też postawiła mu warunek (że ma ode mnie odejść, ale tego nie zrobił). Ciężko słuchało się, że jakaś obca kobieta czuje się na tyle ważna, że stawia warunki.... Generalnie przy naszej ostatniej rozmowie w końcu odważył się powiedzieć mi kilka rzeczy typu: Nie myślałem wchodząc w tamtą relację o Tobie, o tym, że to zniszczy nasze małżeństwo. O tym, że Cię ranię.
No ale nie zmienia to faktu, że tylko mówił. I sama nie wiem bo się miotam. Wygląda, że nie jest pewny swojej decyzji. Z jednej strony daje mi to nadzieję, z drugiej myślę sobie, że chyba zasługuję na coś więcej niż to, że się nade mną zastanawia. Bo chyba powinien wiedzieć czego chce po takim okresie czasu. No naprawdę sama nie wiem!

Pytanie z inneg beczki...jak wyglądał wasz związek przed tym całym cyrkiem....
Wasz typowy dzień....co robiliscie w wolnym czasie i najważniejsze wasze życie seksualne(kłoda lvl expert?)...czy dbasz o siebie, jesteś atrakcyjna.....? Jakieś kłótnie ostatnim czasie? problemy?

Gość odwalil maniane, dla mnie jest skreślony, dla ciebie tez powinien, nie macie dzieci, masz z czego życ, nawet sie nie zastanawiaj, podejdz na chłodno do tematu. Masz farta, bo jak widać nic was na stałe nie łączy.

Mnie interesuje podloze jego zachowania i tego majdanu...bo takie rzeczy sie raczej same z siebie nie dzieją.

Bonzo jest nie do zdarcia:) Jak tylko wjedzie w temat, od razu mamy "byłaś kłodą?", "roztyłaś się?", "dread game", "hormony" itp. pierdoły. Kto cię tak skrzywdził Bonzo?

[obraźliwe, osobiste wycieczki - usunięte przez moderację]

no tak, z pewnością jest to wina braku komunikacji, braku czulości w związku, zmeczenia, przepracowania, zbyt dlugiego przebywania ze sobą, odkochania sie, czy wypalenia sie związku.....normalnie jak zdania horoskopowe....pasują do wszystkiego.
Człowiek to jest zwierze, inteligentne, ale dalej zwierze...stworzone może na boski wzór, ale jak widać z duzymi brakami.....

Nic nie ubodło, bo mój związek już dawno leży. Natomiast Ty nadajesz jak zdarta płyta - kłoda. tycie itp. Zero wartości dodanej. Dopytujesz tak o te szczegóły z jakiegoś specjalnego powodu?
[treść sprzeczna z regulaminem]

A ja taką kobietę powinienem mieć za żonę - narty, rower, trekkingi. W dodatku seks 2-3 razy w tygodniu, a nie raz na 2-3 lata. Dziwnie - złe słowo - trzeba się po prostu przełamać. W gąszczu odpowiedzi, znajdziesz tą, która skłoni Cię do myślenia i refleksji. Jesli mówisz prawdę, a tak sądzę, nie wyglądasz jak Quasimodo - Twój mąż niestety wybrał inną drogę życia. Daj spokój - znajdziesz sobie kogoś, trzeba być tylko otwartym na ludzi nowe znajomości.

Wiesz czego mu w takim razie brakowało? Efektu nowości i z tym niestety NIC nie jesteś w stanie zrobić.
Przypadkiem nie katuj się zastanawiając co z Tobą czy w Tobie jest nie tak. Zdrada zawsze jest słabością zdradzającego, nawet gdybyś gdzieś po drodze usłyszała pod swoim adresem całą listę zarzutów.

Wiecie to niesamowite co zdrada robi z człowiekiem. Teraz jest trochę lepiej ale zaraz po odkryciu patrzyłam w lustrze na siebie i się nienawidziłam. Widziałam tamtej zdjęcia. Ma gorszą figurę ale i tak ubiera się wyzywająco w ogóle nie przejmując się jak to wygląda. No ale jest jednak sporo młodsza. I mnie już pojawiają się pierwsze zmarszczki. No sorry nie mam dwadzieścia parę lat. Ma długie włosy a ja nie. Na początku wpadłam w obsesję i gotowa byłam kupić wyzywające ciuchy i zacząć chodzić na zabiegi byle tylko się odmlodzić. Ale na szczęście odpuściłam to sobie. Bo jednak chce być sobą. Nie tamtą.
A co do rady żeby umawiać się z innymi.... Po pierwsze nie widzę się póki co w tej roli. Nie mam ochoty na męskie towarzystwo. Ocenianie mnie przez męskie spojrzenie. Po drugie... Nie bardzo wiem gdzie miałabym poznać normalnego faceta. Wśród znajomych same szczęśliwe pary. Temu też wycofałam się trochę z życia.

Ciesz się. Na pewno jeszcze tego nie dostrzegasz, ale ten hmmm... człowiek wyrządził Ci mega przysługę. Szkoda, że tak późno ale dobrze, że nie zaraz po tym jak byś np urodziła dziecko. Dobrze, że ujawnił swoją dupkowatość wcześniej. Uwolniłaś się. Jesteś wolna, możesz zacząć od nowa. Teraz ochłoń, wypłacz się, dojdź do siebie. Czeka Cię nowe życie bez człowieka, który najwyraźniej nie był Ciebie wart.

Przez 3 tygodnie jak się nie kontaktowaliśmy to jakoś żyłam. Trochę z boku życia, ale funkcjonowałam. A teraz jak go zobaczyłam, jak wykazał mini zainteresowanie moim stanem zdrowia... wszystko padło. Straciłam całą równowagę. Dosłownie mam wrażenie, że będę chodzić po ścianach zaraz. Tylko to, że teraz mam zajęte ręce pisząc posta na forum powstrzymuje mnie przed napisaniem do niego.... tak bardzo chciałabym, żeby przyjechał tutaj i żeby to był jakiś okropny sen ten jego romans. Ta wyprowadzka. Nie umiem ruszyć z miejsca. Widzę, że tylko na niego czekam. Wszyscy piszecie, że to dobrze, że odszedł. Że mam szansę na nowe życie. Że jest łatwo bo nie mamy dzieci, kredytów. Ale co znaczy łatwo? Zabrano mi moje życie. Nie ma z niego już nic. NIC. I każdy mi mówi, teraz będziesz miała nowe - lepsze. I nieważne, że ja tego nie chciałam. I czytam to forum i widzę prawdziwe dramaty porzuconych żon z małymi dziećmi i wiem, że w mojej sytuacji mam teoretycznie lepiej. Ale tak naprawdę ja nawet nie mam po co rano wstać ani po co wrócić do mieszkania. Ale wracam do niego zaraz po pracy - jakbym chciała ukryć się przed światem. Udawać, że tego życia na zewnątrz, bez niego - nie ma. Nie wiem skąd aż taki dołek po okresie względnego spokoju.

Progresy i regresy to teraz przez jakiś czas Ciebie czeka tak jest po rozstaniu i koniec wyżej się nie podskoczy i już.
Porównywanie się do sytuacji innych ludzi wzbudza na ogół zamieszanie i różne poczucia winy i słabości lub "krótkochwilową" poprawę bardzo nie trwałą wzmaga też taki depresyjny egocentryzm nic niezwykłego nadzwyczajnego,ale sensu w tym nie ma.
Nadzieja, ,łudzenie się,tęsknota,wspomnienia ,sny,czekanie - ludzka rzecz i skutek zerwania więzi rozpacz, żal,urazy ,rozczarowanie.
W tej chwili nic nie poradzisz na sytuacje innych osób może za jakiś czas przydadzą się Twoje doświadczenia i refleksje jak będziesz gotowa i chciała się nimi podzielić .Inni nie przeżyją za ciebie mimo nawet współczucia i empatii na wysokim poziomie to Twoje jak do tej pory pewnie najważniejsze doświadczenie wyzwanie.
Ty to Ty masz swoje tempo swoje odczuwanie własne myślenie swoją osobowość tu i teraz, dobrze że nie zamykasz się całkiem w żalu chcesz widzieć.
Przyznawaj się i wywalaj z siebie wszystko nawet to co wydaje Ci się głupie, nieważne, dziecinne, nie na miejscu inaczej nie ruszysz do przodu jak nie rozpoznasz co jest pod bólem w pamięci i podświadomości nie bój się uczuć i emocji nie osądzaj się surowo za to co czujesz.
Oczywiście trzymaj się.

Wracam po kolejnym okresie czasu. Coś się wydarzyło ostatnio i sprawiło to, że mimo, że jest mi gorzej to jakoś też spokojniej. Ale do rzeczy. W ubiegły weekend zupełnie niespodziewanie spotkałam się z nim. Miałam wyjechać na weekend (wiedział o tym), ale w sobotę rano coś mi wypadło i zostałam. On przyszedł do mieszkania bez wiedzy, że ja jestem - po jakieś rzeczy. Od słowa do słowa, zaczęliśmy rozmawiać - tak normalnie, o niczym szczególnym. Zaproponował wspólne popołudnie - odmówiłam, ale nie powiem szarpnęło mi sercem. Ale po południu znowu się odezwał i zaproponował w niedzielę wspólne wyjście w góry. Temu się już nie oparłam, bo od razu pomyślałam, że kurcze on jednak tęskni, też mu źle beze mnie. Spędziliśmy razem miłą niedzielę (tak, wiem już, że to był błąd). Dzień był taki normalny, naturalny, na ile to możliwe. Ale oczywiście nie dawało mi spokoju, że to nie jest normalna sytuacja a on ani słowem nie odzywa się w wiadomym temacie naszego rozstania i zapytałam go o to. I wiecie co usłyszałam? Że on tęskni za mną, że myślał o powrocie do mnie, ale że "nie odrobił" lekcji, bo przez ostatni miesiąc jednak nie podjął walki o nas, nie zaczął szukać pracy i nie potrafi usunąć ze swojego życia tych okoliczności (praca z nią), które wpływają jednak na niego i nie dają szans naszemu związkowi. Powiem Wam, że poczułam się, jakbym wyciągnęła do niego rękę a on mi ją wepchnął do gardła. Wpadłam na parę dni w kolejny dół z którego muszę się zbierać. Ale mimo kolejnego zranienia, mam w sobie już taki dziwny spokój. Rozpacz, ale spokój, bo wiem, że to naprawdę się skończyło.
W końcu dotarło do mnie, że nieważne jak bardzo ja chcę ratować swoje małżeństwo - ważne, że on nie chce nawet w połowie tak jak ja.
Czemu to piszę? Bo czytam na tym forum wiele historii o rozstaniach.Może jak jakaś kobieta w mojej sytuacji to przeczyta to się zastanowi 100 razy zanim będzie czekać jak ja żałośnie na jakikolwiek kontakt, ze strony swojego zdradzającego, który ją zostawił. Bo dopiero teraz po wielu miesiącach próby ratowania związku w pojedynkę oraz ostatnich tygodniach, kiedy ja i tak miałam resztki nadziei, dostałam po raz ostatni w "twarz" od niego. Po prostu jak można tak bardzo nie liczyć się z uczuciami kogoś, z kim spędziło się 13 lat. Jak można zdecydować, że łatwiej zostawić żonę, partnerkę, która wiernie trwała u boku taki kawał czasu, na rzecz nowych emocji z jakąś siksą? Jak bezwartościową mendą trzeba być? I jeszcze usłyszałam, że jemu też jest ciężko i jak mnie zobaczył to stracił głowę, temu zaproponował spotkanie. Normalnie biedny.
Kupiłam właśnie wycieczkę i za parę dni wyjeżdżam na tydzień. Muszę się odciąć i odpocząć. Muszę się też w końcu pogodzić z tym wszystkim bo przyznam, że ostatnie tygodnie spędziłam walcząc każdego dnia ze sobą,żeby wstać z łóżka i funkcjonować.

ale dzieci w końcu dorastają..

Wiesz, chyba wcześniej, moje dużo młodsze są już samodzielne.
I po co kobiecie testosteron? :DDD

new_life przykro mi słyszeć o Twojej historii. Wydawałoby się, że jeżeli człowiek daje sobie szansę po tak traumatycznym doświadczeniu jak zdrada, to jednak temu, że rozumie swój błąd i stara się być "mądrzejszy na przyszłość", czyli jednak nie ryzykować po raz kolejny związku. Przykro mi, że Twój mąż nie docenił szansy, którą od Ciebie jednak dostał i tak szybko ją zmarnował. Nie dziwię się, że tym razem powiedziałaś już dość.
U mnie od wyprowadzki męża minęło półtora miesiąca i nie jest łatwo. Żyję sobie z dnia na dzień, ale to raczej wegetacja niż życie. Czasami jak wracam po pracy padnięta do domu, kiedy otwieram drzwi mam przez sekundę takie uczucie/nadzieję, że on w tym domu czeka z tradycyjną popołudniową kawą. Generalnie łatwo nie jest i ja nie wiem póki co gdzie podążam i jak ma wyglądać moje życie. I to nie chodzi o to, że się skarżę. Ja po prostu obecnie nic nie wiem.
ON czasami kontaktuje się ze mną wiadomościami jakby nigdy nic typu: te spodnie snowbordowe, które chciałaś, są w dobrej cenie. Podjedź sobie do sklepu X.
Dziś np zaproponował, że może mnie zawieźć do domu, żebym nie musiała jechać busami do rodziny. Odmówiłam. Dla mnie to cios - bo dla niego to takie normalne. Zawiozę Cię do Twojej rodziny, wysadzę i pojadę. Jak starą dobrą znajomą.
W sobotę wylatuję na urlop. Zakupiłam sobie wycieczkę, która dwukrotnie przekracza moje możliwości finansowe, ale zawsze była moim marzeniem. Ale odchodząc zabrał mi tyle innych marzeń życiowych, że chociaż marzeń podróżniczych nie pozwolę sobie odebrać. Nawet nie mówię w zasadzie nikomu, że jadę, bo Ci którym powiedziałam, to patrzą na mnie z litością i mówią, ale jak to, sama. To smutne. Nie masz chociaż koleżanki? No i powiedz sama. Ja staram się chociaż trochę odciąż od tego bałaganu, a ludzie zamiast mnie wspierać, potrafią jeszcze sprawić, żebym czuła się bardziej żałośnie.  Mój mąż nawalił, a ja czuję się napiętnowana społecznie. Głupie prawda?
W każdym razie też trzymam za Ciebie kciuki i siły życzę, bo na pewno jej potrzebujesz teraz. Jak coś pisz Może wyjdziemy z tego razem.