Jak uporać się z niechcianą miłością? - Netkobiety.pl

Otoz to ☺ od lat jestes zbyt wyglodnialy i cielesnie i emocjonalnie by podejmowac rozsadne decyzje

Skąd wiesz że żona nie jest zainteresowana seksem z tobą, pytałeś ją wprost o to?

Coś wydaje mi się że projektujesz swoje własne interpretacje tego co żona myśli...
Przypisywanie innym swoich projekcji rodzi masę problemów.
Zagmatwaliscie się z żoną i przestaliscie się o siebie starać i,no właśnie, "jest jak jest ".
Zaprojektowales sobie "chłodną żonę",  nie rozmawiasz z nią,  nie zwierzasz się, zabarykadowales w swoim własnym świecie.  Ona może kiedyś próbowała zwracać na siebie twoją uwagę ale nie wychodziło nic z tego, więc zrezygnowała,  zobojetniala, doszło zmęczenie , może jakaś choroba..
Coś chcesz z tym może zrobić, czy bez rozmów trwać w białym  niskomunikowanym związku?

Jest już późno, ale postanowiłam jeszcze odpisać. Poruszyła mnie Twoja historia. Bardzo.
Piszesz, że rozmawialiście z żoną, było trochę wyrzutów z obu stron. Co mówiła żona? Co Ci zarzucała?
Cieszę się, że udało Wam się spędzić dobry weekend. Może małymi krokami do przodu? Wtedy, kiedy wsiadłeś na rower i uznałeś, że "co tu komentować?" myślę, że był właśnie doskonały moment, żeby jakoś to ruszyć. Czasami za bardzo kombinujemy. Najlepsze są proste rozwiązania, proste słowa. Lepsza od ucieczki na rower byłaby odpowiedź: Mam na myśli to, że od 10 lat nie było między nami seksu. Jestem facetem i potrzebuję go. Nie ślubowaliśmy sobie, że nie będziemy się dotykać.
Nie obraź się, ale mam takie skojarzenie jak wyobrażam sobie Wasze małżeństwo... Mam w głowie takie porównanie, że jest jak taki wielki bałagan, od którego nie wiadomo jak zacząć sprzątanie. Przez lata nazbierało się tyle syfu, że nie da się w domu wysiedzieć. Każdy chciałby na nowo czuć się komfortowo jak kiedyś w czystym mieszkaniu, ale nie wiadomo za co się wpierw zabrać. Pamiętaj tylko jedno: jak już się zacznie sprzątać, to bywa ciężko, wychodzą nowe "brudy", zaniedbania, rysy, ale z czasem zaczyna się przejaśniać. I przychodzi taki moment, że zaczyna się znowu chcieć: chcieć żyć, chcieć wracać do swojego domu. Im dłużej się nie robiło nic, tym więcej trzeba włożyć energii w "sprzątanie".
Jeszcze odnośnie niedoszłej kochanki. Zwykle nie myli mnie intuicja co do osób. Jak przeczytałam post o przyciągnięciu Twojej głowy i pocałunku, pomyślałam, że "wytrawny gracz" z niej. Są takie kobiety (i mężczyźni), którzy doskonale wiedzą jak zrobić komuś w głowie kociołek Panoramixa. Mi ona wygląda na wyrachowaną bitch, która doskonale bawi się Twoim kosztem. Nie ma i nie miała wobec Ciebie poważnych zamiarów, ale kręci ją, że może jeszcze w głowie zawrócić młodszemu od siebie mężczyźnie.
To tyle ode mnie na dziś. Na marginesie, wzbudzasz sympatię. Myślę, że nie jesteś złym facetem tylko obecnie rządzi Tobą chuć, co zrozumiałe po latach niechcianego celibatu. Nawiasem mówiąc, po przeczytaniu Twoich postów zaczęłam myśleć, ile to może być 10 lat bez seksu i uświadomiłam sobie, że ja współżycie zaczęłam 10 lat temu. Czyli 10 lat to jest tyle, jakbym nigdy nie uprawiała seksu Nie wyobrażam sobie. Dobranoc.

Wiele osób napisało o manipulacji i jestem pewna, że jak i u Autora, jak i u mnie zadziałał ten sam schemat. Im ja bardziej zbliżałam się do niego, to tym bardziej on się dystansował.
Spotkanie, potem cisza, potem miły sms aby Cię wysondować, czy nie będziesz robić problemów ze spotkaniem, potem spotkanie...i znów cisza do następnego razu.

Widzę że dyskusja poszła w kierunku obiektów westchnień jacy to oni przebiegli,wyrachowani.
Mój romans był dawno temu dwadzieścia parę lat minęło od tego czasu .Podobnie jak niektórzy byłem "wolny" mężatka młoda chętna i bez dzietna stosunek do męża w tym co mówiła się zmieniał i stawał się sprzeczny.
Dlatego być może mam większy dystans i powiem wam że wiele z tego co napisaliście zgadza się i z moimi obserwacjami ,ale ja też zabiegałem, manipulowałem, zwracałem uwagę, sprawiałem wrażenie,wzbudzałem emocje, do romansu potrzeba dwóch co najmniej osób zainteresowanych nim.
Dwie osoby i dwie role do odegrania momentami się zmieniają ,przenikają .Wszystko jest umowne kto padł ofiarą uwodzenia a kto zainicjował był gotowy podjął wyzwanie,rola wybawcy i drapieżcy ,ofiary padliny wszystko płynne i elastyczne .
Nie ma co z siebie robić niewiniątek i świętoszków .Kto był lepszy a kto gorszy kto wygrał a kto przegrał tu nie ma zwycięstwa .
Uwolnienie się od obsesyjnego absorbującego myślenia jest wygraną niezależność emocjonalna celem.
Dobrze zajrzeć w głąb siebie i dostrzec własne motywacje,intencje swoją desperacje głody i deficyty w tym wszystkim co dawał taki romans ale bez okrutnego surowego osądzania i obwiniania kogokolwiek to daje dystans i siłę do życia - równowagę, wiem jak to brzmi "górnolotnie" ale jak się chce w przyszłości zbudować zdrową relacje to niektóre działania są nie do ominięcia.

nbap... dużo jest takich związków, niedopasowanych charakterami, z niedomówieniami, z problemami komunikacyjnymi i można godzinami rozprawiać czy naprawiac stare czy isc w nowe bez gwarancji czy się kiedys nie popsuje...
Ty masz swoją pasję, majsterkowanie.. cudo, rower - cudo... )).. mój mąż też ma pasję: gry komputerowe
autorze.. znalazł się na mej drodze właśnie taki ... kolega, co prawda ustaliliśmy że jestesmy ..przyjaciółmi, że mamy rodziny i ma tak pozostać i sporo rozmawiamy (staram się bez osobistych wycieczek w małzenstwa choc silą rzeczy czasem cos się komus wymsknie ale bez podtrzymywania tematu), trwa to juz kilka lat .. zdaję sobie sprawę, że to jest zdrada emocjonalna (nie fizyczna) ...zaspokaja jakis tam brak mojego związku, którego nie zostawie bo... jest trochę bo. Ja zapewne zaspokajam jakies jego .. braki, choc nie wszystkie - daje mi do zrozumienia że chciałby wiecej....
Znajomosc z kolegą trochę poprawiła moje małżenstwo... oczywiste - mniej rozmawiamy to i mniej się klocimy, nawet koledze o tym powiedzialam i że chciałabym aby i u niego tez się poprawiło, jest dla mnie ważny - odbieram go jako przyjaciela, z którym moge na kazdy temat porozmawiac... choc zapewne z boku wygląda to na.. kaprys, zachciankę, manipulowanie, pompowanie ego... kropeczek i emotek mu nie słałam i nie zamierzam.. ;]
U mnie się troche poprawiło bo mąż jakos zaczął się nagle starac (a moze tez ma..kolezankę??), ale nie jest to dobre rozwiązanie - oddalić się by druga strona zaczęła reagować...  Może poswięć się czasem i obejrz film jaki żona lubi, zaserwuj zamiast herbatki lampkę jej ulubionego wina, jak piękna pogoda powiedz jej to ze chcialbys aby potowarzyszyła Ci na spacerze a potem razem posprzątacie, te walające się narzędzia zbierz w jedno miejsce może?...  i wiecej takich wspólnych wyjść ..ze spaniem potem nago

nothin' but a photograph - Dziękuj chłopie, że miałeś to wielke szczęście trafić na to forum. Doceń i nie zmarnuj tego. Gdybym trafił tu 2,5 roku temu i dostał taką dawkę wiedzy od życzliwych ludzi, byłbym dziś daleko mniej emocjonalnie okaleczonym, a przede wszystkim nie robiłbym z siebie durnia przez półtora roku. Podobnie jak Ty dałem się wpuścić w kanał "bycia przyjacielem" po zakończonym romansie. Też dostawałem emotki, zdjęcia ( buźki, nagie nogi, niedwuznaczne pozycje.. itp.), jakieś prośby o pomoc i kontakt. Nie umiałem tego przerwać, ciągłe sprawdzanie jej statusu na fb, śledzenie nowych wpisów, a kiedy w końcu spróbowałem wyrzucić ją ze znajomych zrobiła scenę, czemu jej to robię, że sprawiam jej ból i cierpienie. Nie umiałem tego przerwać, cały czas karmiąc się nadzieją, że do mnie wróci, że będziemy znów razem, że jej dalej zależy, zamiast to uciąć i zająć się naprawą swojego związku. Po 1,5 roku dotarło do mnie, że nie byłem jedynym adresatem owych fotek, bo pani od roku ma już "nową gałąź" zdrowo się na niej bujając tam i z powrotem. W emocjach prawie się dla niej rozwiodłem. Leczyłem się po tych atrakcjach rok z pomocą psychologa. Nie zrób sobie tego co ja, wymiksuj się z tej chorej zależności, naprawdę warto dla siebie i być może też uratujesz swoje małżeństwo.

Dokładnie tak jest. Takie wylanie z siebie wszystkiego naprawdę pomaga. Dlatego też specjalnie się zarejestrowałem żeby skrobnąć parę słów.
A schemat jak widać jest ten sam.
Najlepsze jest to że nie chce tego kontynuować - dociera do mnie że to nie ma sensu że to emocjonalny rollercoaster gdzie raz jest cudownie a raz tragedia.
Mimo tej świadomości patrze na telefon jakbym chciał na nim wymusić żeby pojawiło się powiadomienie od niej, na które i tak nie odpisze.
Jedynie całkowite zerwanie kontaktu może poskutkować żeby iśc dalej do przodu, a nie stać w miejscu...

niestety nie mogę uniknąć mijania jej w pracy. Staram się to zminimalizować do minimum.
Idąc po korytarzu widzę z dala jak stoi z koleżanką. Szpilki, jeansy, mocna szminka, uśmiechnięta do rozpuku.
I od razu te myśli: jak tak szybko się odkochała, taka szczęsliwa, zadowolona, zapomniała...

Jestem przekonany o tym że to koniec, sam z tego zrezygnowałem mając świadomośc że to nie ma SENSU - a jednak takie myśli....

Tylko czas coś pomoże i wytrwałośc

Drogi kolego w chorobie. Mam dokładnie tak samo - hipnotyzuję telefon, żeby wyświetlił wiadomość od niej, którą będę mógł olać. Na szczęście coraz rzadziej. U mnie przychodzi to falami, parę dni spokoju, potem dzień czy dwa kompletnego rozstroju.

Forumowe odpowiedzi, uświadomiły mi to i owo. Przede wszystkim fakt, że dorosła osoba się tak nie zachowuje (w sensie ona). Nigdy nie byłem w takim położeniu, więc czuję się trochę jak żółtodziób. W dalszym ciągu, ciężko mi uwierzyć, że są tak podli ludzie. A są, im szybciej to zrozumiemy, tym lepiej dla nas.

Wiem, tylko że małżonka pada wiecznie ze zmęczenia. Tu jest pies pogrzebany - różnica między ogladaniem tego co lubi / nie lubi - to że zaśnie za 5 albo 15 minut

Wprawdzie nigdy nie czułem klimatu gier, więc nie mogę sie wypowiadać za zapalonych wyjadaczy, ale mnie uderza tutaj jedna rzecz.

Mam wrażęnie, że czasami kobiety próbują za wszelką cenę "wychować" swojego partnera. Sam fakt, że ktoś miałby mi ustawicznie wypominać, ze moje hobby( rodzaj muzyki, majsterkowanie czy oglądane filmy) jest "dziecinne", przestarzałe czy bezwartościowe już sprawia, że zaczyna się we mnie gotować. Na jakiej podstawie? Czy niektóre żony/partnerki mylą związek z macierzyńśtwem, próbując na siłe udowodnić całemu światu, że faceci to dzieci(WTF?).

Wierze że sie wszystko ułoży u Ciebie. Masz o co walczyć starać się - najwyżej się nie uda ale nie będziesz miał wyrzutów że nie spróbowałeś.
Ja jestem sam więc u mnie wygląda to tak - że chce otworzyć się na inne dziewczyny, spróbwac - tylko jak to zrobić jak w głowie ona i każdą potencjalną
kandydatkę porównuje to jej wyidealizowanego obrazu - więc na wstępie skreślam.

Życzę Tobie, sobie i wszystkim w podobnej sytuacji żeby to wygasło i żebyśmy potrafili zapomniec wyleczyć się z tego wszystkiego życ dalej, iśc do przodu,
otworzyć się na innych i inne kobiety, znajomości.

bagienni_k, pasja fajna rzecz, każdy powinien ją mieć ale w granicach rozsądku...  a niektórzy mogą całymi dniami (soboty i niedziele tez) i do nocy siedzieć i grać, są jakies priorytety - szczegolnie jak są dzieci, które chłoną jak gąbka to co robią rodzice....  przed slubem to nie było na taką skalę....
podoba mi się podejscie autora, no właśnie mnie się podoba, ale moze jego zonie już nie do konca (laptop w szafie? komiksy na półkach zbierające kurz? no pedantka -ja nią nie jestem ale szlag mnie trafia na wszystkich siedzących na kanapie i grających w gry na telefonie kiedy lekcje nie zrobione itp itd, i tak codzien - męża nie wychowam nawet nie chcę ale dzieci juz owszem - a on ..przeszkadza czasem...).
Bardzo trudno dobrać się charakterologicznie bo dużo kwiatków wychodzi po jakims czasie, jak są dzieci... i potem o takie "głupstwa" ludzie oddalają się od siebie, kłócą się, ale z drobiazgów swiat się składa.... i taki człowiek z deficytami jest podatny na jakies sygnały z zewnątrz...
sory za oftop..

cześka8 Zacznijmy od że każdy POWINIEN mieć pasję, żeby nie zwariować. Akurat w kwestti gier, telefonów czy konsoli, to dla mnie mogłyby one nie istnieć
Mówię tylko o podejściu niektórych kobiet do życia i traktowania wszystkiego, co im się nie podoba za dziecinne.. Ludzie, zejdźmy na ziemię. Nie możemy ogranicząć swobody partnera aż do tego stopnia! Nie wiem, czy takiego podejścia nie da się od razu zauważyć. Jeśli rzeczywiście nie, to w tej kwestti serdecznie współczuję Autorowi. Podobnie jak on, tak samo mógłbym uznać malowanie paznokci codziennie na inny kolor albo przesadne dbanie o fryzurę czy makijaż za zachowanie, może nie dziecinne, ale godne politowania. Tylko dla Was kobiet jest to jednak ważne. Wasi faceci to tolerują, doceniają i szanują. To dlaczego nie możecie zaakceptować czy poszanować jego pasji? SKotro facet dba o dom i dzieci, jest zaradny i odpowiedzialny za rodzinę a mimo to, tylko dlatego,że zajmuje sie wolnych chwilach swoimi sprawami, zostaje okrzyknięty "dzieciakiem" Czyżby podwójne standardy? Pamiętajcie, że matkę ma się tylko jedną! I nie jest to partnerka

Po paru latach małżeństwa normą jest dostrzeganie wad współmałżonka. Po etapie zauroczenia, zakochania, porywow namiętności i seksu następuje kolejna faza rozwoju związku gdy pojawiają się dzieci. Priorytety zmieniają się,  na 1ym miejscu jest odpowiedzialność za wychowanie dzieci, przygotowywanie posiłków i porządek w domu. Na dalszy plan schodzi relacja z partnerem.
Z twojego postu autorze widać że macie oboje różne temperamenty i inne zainteresowania.
Dla ciebie ważniejsze jest spędzenie czasu na wspólnych  rozrywkach niż ogarnięcie domu. Niestety tj żona bardziej czuje że w domu musi być błysk bo inaczej to.... No właśnie,  moze przesadny jej perfekcjonizm który możnaby tłumaczyć jej myśleniem  np. tym że jak codziennie nie będzie sprzątać to jest złą żoną-matką, że nikt tak jak ona niezrobi tego lepiej itp,itd. Ona ma wdrukowany wzorzec rodziny na podstawie własnych doświadczeń,  więc jeśli by miała coś zmienić będzie jej bardzo trudno., no chyba że dojrzeje do tego że tak naprawdę w życiu ważniejszy jest wspólnie spędzony czas,  towarzyszenie  partnerowi od czasu do czasu  w niezbyt interesujących dla niej sytuacjach,  niż jakieś porządki.Twoja żona bardzo wysoko postawiła sobie poprzeczkę, chce być najlepszą matką,  panią domu, pracownica a na bycie partnerką brak czasu i sił.
Sądzę że w tym lezy prawdopodobnie wasz problem jako małżeństwa-pary. Ale też pewnie i Ty masz coś za uszami...
Może zastanówcie się wspólnie z żoną nad terapią dla par lub couchingiem żeby zacząć ze sobą być jako para, umieć słuchać siebie nawzajem,  szanować potrzeby partnera, znajdować wspólnie rozwiązania i rozwijać się jako związek.

Tak myślę  że dobrana para to nie koniecznie taka  gdzie ludzie mają te same zainteresowania czy jednakowe usposobienie, zastanawiam się nawet czy takie pary to częste zjawisko, znam bardzo dobrze małżeństwo, któremu, na dziś daję pierwsze miejsce i tytuł mistrza w  konkurencji zwanej związkiem małżeńskim/partnerskim, poziom miłości/uczucia oraz zafascynowanie jedno drugim oraz poszanowanie siebie nawzajem śmiem twierdzić jest większe niż prawie 30 lat temu gdy się związali ze sobą, bardzo podoba mi się wzajemna akceptacja siebie nawzajem przy totalnie ale to totalnie innych charakterach, pasjach i upodobaniach oraz wyrażaniu siebie całkowicie odmiennie
Wierzę w Twój potencjał autorze i czuję że Ci się uda ale postaraj się w kontakcie z żoną nie dopuszczać do głosu swojego ego bo to nie będzie pomocne ani szczere bo szczerze to Ty chcesz z żoną  żyć w bliskości i to miej na uwadze, coś ciągle Was trzyma razem i pewnie to nie jest nic złego bo nie służy złemu.
Z tą potencjalną kochanką dasz radę, przecież umiesz się zdyscyplinować jak jest potrzeba

Kochani,

moge powiedziec tylko jedno - jako zdradzony przez zone (poprzednie posty od mnie " czy to jest zdrada") - niestety kazda zdrada wychodzi predzej czy pozniej i boli cholernie i niszczy zwiazek (moj juz na pewno zniszczyla). Dla tych zostawionych oznacza to rozbita psyche, flashbacki, brak poczucia bezpieczensanstwa, odrzucenie itp. itd. Pieklo a nie normalne zycie....

Jak sa dzieci to jest tylko jeszcze gorzej. Dlatego moja rada - dla nothing!, kaaasx, libra38- jak zdradzacie tzn. nie kochacie swoich mezow/ zon/ partnerow to im to powiedzcie i odejdzie. Wszystko inne jest jednym wielkim oszustwem i klamstwem, ktore niszczy druga osobe, potem rodzine i w zaleznosci od charakteru pewnie i was samych....Miejcie choc troche wspolczocia i litosci dla tych ktorzy musza sie z tym jakos pozbierac i nie chca przezywac traumy bycia zdradzanym...

Myślę, że brak tolerancji niektórych kobiet wobec hobby partnerów, którego nie podzielają, może się brać z faktu, że ci panowie zatopieni w wolnym czasie w swoich pasjach, nie wykazują często zainteresowania tzw. prozą życia. Jeśli ogarnięcie codzienności - gotowanie, sprzątanie, pranie, zakupy, dzieci jest w całości na głowie kobiety, ma ona drugi etat w domu, a mężczyzna w tym czasie ma pasje, to cóż, można się wkurzyć.
Jeśli pasje nie będą kolidowały z odpowiedzialnością za wspólne 'środowisko', to przypuszczam, że nie będą problemem,te rozumiane czy nierozumiane.

Krytykowanie samych zainteresowań, jeśli nie powodują zaniedbywania obowiązków, jest oczywiście bez sensu. Ja tylko próbowałam wyjaśnić, czemu część kobiet reaguje tak, jak reaguje.
Niektórzy ludzie mają obsesję celowości i praktyczności, jeśli coś jest mniej przyziemne, to dziecinne, niedojrzałe i niepotrzebne. Też tego nie rozumiem.
Pedanteria jest jeszcze gorsza. Z pedantem nie da się żyć i nie dostać w krótkim czasie nerwicy, w moim rodzinnym domu sprzątanie było doprowadzone do absurdu i dostawałam "na głowę"..

Ale to nie tylko mężczyźni mają hobby.

Miśka interesuje tylko praca i pieniądze oraz polityka. Kompletnie nie rozumie mojej pasji gotowania, czytania książek kucharskich i rozkminiania co z czym pasuje na talerzu. On mógłby jeść kurczaka, frytki i sałatkę CODZIENNIE. Nie chodzi o to, że mnie polityka nie zakręca, ani, że nie wyczajam niuansów jego pracy i finansów, ale kurcze, mnie więcej w życiu interesuje.

Czułam się strasznie samotna, spędzając cały czas na zdalnej pracy z domu i pyskówkach z partnerami. Nic dziwnego jak sie pojawił ktoś, kto podzielał moje hobby i widział we mnie więcej niż woła roboczego, to oddychnęłam.

Taka myśl.

Autorze i jak?? Zapominasz?
Ja jak zwykle mam gorsze i lepsze dawno. Wczoraj miałem mega kryzys.
Dziś było wyjątkowo dobrze.
I wieczorem po dwóch tyg ciszy wiadomość l od niej.
Ze jej syn teskni i pyta o mnie czemu nie przyjeżdżam, czemu nie jedziemy na basen. Czy już go nie lubię??? Czy się obraziłem na niego??
I nie wiem co mam zrobić? Bierze mnie pod włos? Zareagować? Odpisać coś? Pomóżcie plis

Bartek, ja myślę, że najlepiej co możesz teraz zrobić to nie robić kompletnie NIC. To jest znajomość bez jakiejkolwiek przyszłości. Ty się chłopie męczysz. Ja myślę, że ona posłużyła się sprytnie własnym dzieckiem, żeby zbadać Twoją reakcję, czy jeszcze będziesz machał ogonkiem. To naturalne, że się męczysz, że masz ogromne huśtawki nastrojów, ale jakkolwiek brutalnie to zabrzmi, musisz sobie sam z tym poradzić. Ze swojej strony mogę doradzić ruch: czy to pracę w ogrodzie, czy na działce, czy siłownię. Ważne by się tak zmęczyć, że nie będziesz miał siły myśleć. Gdzieś kiedyś tu na forum wyczytałam radę, która mi samej bardzo pomogła: aby nie blokować emocji tylko potraktować je jak fale, które przychodzą i odchodzą. Nic z tym nie rób. Pozwól sobie na to, by to jakoś przetrawić. Może to brzmi banalnie, ale naprawdę czas leczy rany. Nie znam osoby, która nie przeżyłaby zawodu miłosnego. Wszystko się kiedyś kończy. To, co bolesne także. Powodzenia dla Ciebie!

Ejże, Bartek, to nie Twoje?

Jak to mi kiedyś ktoś mądrzejszy wyjasnił że są trzy rozwiązania.

1. Zrywasz całkiem - usuwasz wszystko, odchorowujesz 3 miesiące i idziesz do przodu

2. Zostajecie przyjaciółmi - to co do tej pory tylko bez seksu, przytulania i całowania. Czekasz na jej sms, telefon, pomagasz, jest kontakt -
jesteś chłopcem na posyłki i dusisz w sobie zazdrość która się pojawia, cierpisz bo wiecznie wierzysz ze może się jednak uda -
w koncu nie wytrzymujesz i dochodzisz do siebie rok, często z pomocą psychologów

3. Kontynuujesz dalej znajomość na obecnych zasadach - wieczny rollercoaster emocjonalny -
raz cudownie raz dół bo jej facet wrócił bo z nim śpi, bo razem jadą na wakacje. Wiecznie jesteś w odstawce - tylko czasami sciąga Cie jak misia z półki bo chce się przytulić.
Jedziesz na tej huśtawce długo - zaczynasz robić się zazdrosny, bo wiesz do czego jest zdolna, jak potrafi okłamywać kochaną osobę (męża) i zaczynasz ją podejrzewać bo nigdy nie zaufasz je w pełni. Stajesz się zazdrosny,
wkurzający coraz bardziej nie do zniesienia, częstsze kłotnie, zarzuty wobec niej. nie jesteś taki w jakim Tobie się zakochała, tracisz tę atrakcyjność i Cie zostawia - wychodzisz z tego dłuuuuuugooooo, przy pomocy dobrego lekarza

Chyba nie trzeba tłumaczyć co wybrać???

Simply grey - ach ta pamięć

I tak prawdopodobnie jest w moim przypadku - nie potrafię tego zrozumieć. I skłaniam się ku temu, że dzięki tej sytuacji mam już od długiego czasu nerwicę natręctw - czy jest wystarczająco czysto, czy zakręciłem kran, czy zamknąłem drzwi itp.

O chłopie - odpowiedź jest prosta - jasne panele + czarny pies i kot + ogród z trampoliną, do której dzieci biegają w skarpetach albo na boso + piękna pogoda (lub ta czasem mniej - zwierzaki) = niezły bajzel. Sprzątnąć trzeba, rozumiem, ale jechać cały dom przy okazji?

Ja bym zrozumiał Twoją pasję - nigdy nie ośmieszam czy szydzę z zainteresowań drugiej osoby - to co nam się wydaje słabe, dla kogoś jest piękne. To jest tylko potwierdzenie tezy, że do rozpadu / osłabienia związku prowadzą małe kroki, przyziemne rzeczy a powód rozkładu często jest prozaiczny i obie strony dają ciała. BTW. Gotowanie i nowinki w kuchni to są mega intersujące rzeczy. Mnie przynajmniej

Po przeanalizowaniu wpisów z poradami - dziękuję koleżanki! - w ostatni weekend postanowiłem podejść inaczej do sprawy. W sensie, do swojego małżeństwa. Postanowiłem być bardziej stonowany, mniej opryskliwy, patrzeć bardziej życzliwym okiem, starać się czytać w myślach połowicy. Tu zaznaczę, że nie jest żadną sztuką udawać kogoś, kim się nie jest, aby ta druga osoba nas akceptowała. Sztuką jest to, aby ta druga osoba, brała mnie takim, jakim jestem naprawdę - to w kwestii wstępu.

Iwona40 - masz kompletnie rację, mam coś za uszami - już na początku tematu wspomniałem, że bywam trudny w obyciu, a jak wiesz, agresja rodzi agresję. Staram się nad tym pracować i w rozmowach czy też obyciu z żoną, spotykać się w połowie drogi - każde z nas niech daje coś od siebie i ustępuje w pewnych kwestiach.

Ranna_Panna - postarałem się, żeby ego zeszło na drugi plan, nie myślę tylko o sobie, staram się postawić w jej sytuacji, staram się ją zrozumieć.

extravaganza - w odstępie 2 tygodni spędziliśmy więcej czasu razem z żoną, niż przez ostatnich kilka lat - w odstępie 2 tygodni, drugi raz "poszliśmy w miasto"

Ostatnia sobota - festyn charytatywny (byłem wolontariuszem), przyszła razem z dziećmi, dotrzymała mi towarzystwa przez klika godzin. Wieczorem koncert lokalnych kapel - hardcore i death metal - poszła ze mną, choć to nie jej klimaty, starała się bawić, wygladało to naturalnie. Potem spacer po mieście, trzymając się za ręce. Ten dzień był jednym z lepszych, które pamiętam. Niedziela - wspólne 15 km na rowerze z dziećmi, wieczór już tylko dla siebie - zrobiłem kolację, film itp. Po wieczornych ablucjach, usnęła na kanapie w salonie - budziłem kilka razy, nie chciała się podnieść. Wkur... się i poszedłem spać do sypialni. Przylazła w środku nocy, rozebrała się, wlazła do łóżka i przytuliła. Przytuliłem, pogłaskałem i prosto z mostu zaproponowałem seks - coś tam pomarudziła pod nosem i usnęła. Obudziłem i wprost powiedziałem - chcę się z Tobą kochać, mam taką potrzebę, a Ty? Usłyszałem - "Kocham Cię, ale Ty mnie tak wkurwiasz". Moja odpowiedź - "Zamierzasz w końcu się ze mną kochać? Ile mam czekać? Kolejne 10 lat?" Wszystko to, leżąc w objęciach nago. "Chciałabym ale mam "zimno", a to nie wskazane, naprawdę". Ja - " To kiedy?" Ona - "W następny weekend". Pożyjemy, zobaczymy. Na sugestie chociać ręki - cisza. Własna żona - goła, leżąca ze mną i na mnie w łóżku, byliśmy razem w sypialni, pierwszy raz od kilu lat.

Dodam tak gwoli ścisłości - z tym seksem, a raczej jego braku, od 10 lat - były jakieś 2 lub 3 epizody w międzyczasie - na palcach jednej ręki liczyć. Czyli w generalnym rozrachunku i tak nic

Kurde, to juz chyba lepiej miec taka zone jak ja, niz jak twoja Sory ze sobie zartuje, ale ja sobie nie wyobrazam zeby moj maz nawet dla naszej corki tak sie poswiecal. Ona widocznie nie ma w ogole potrzeby miec seks, albo juz od lat ma go regularnie gdzie indziej, ale raczej to pierwsze.
Pogadajcie i rozejdcie sie! Zycie jest tylko jedno. Bardzo mi szkoda ze Tobie sie tak ulozylo( A o tej mezatce, to zapomnij, ona tylko ci skomplikuje nowy start(jezeli sie na niego zdecydujesz).

Widzę  że ruszyło do przodu, już wiesz że żona przejawia dobrą wolę ale wygląda że musisz Ty być motorem zmian i pamiętaj duma na bok, ona Ci na tym etapie już nie potrzebna, musicie się w końcu skonsumować i to jest najważniejsze bo w tym miejscu narosła bariera i myślę że jej łatwo też nie jest, Ty się nie poddawaj, ja wierzę że Ci się uda, może bez terapeutów a dacie radę, życzę Wam tego

I skąd to stwierdzenie: "Kocham Cię, ale mnie wk...asz"? Mam wrażenie, że tu nie do końca wszystko zostało dopowiedziane.
U nas, kobiet, seks zaczyna się w głowie. Sam akt penetracji, to jakby wisienka na torcie, meta, punkt kulminacyjny. Czym autorze wk...sz żonę?

Nie, nie śpimy. Ja salon, ona sypialnia - albo na odwrót. Z tym seksem, dam znać jak było. I tak, chodziło mi o opryszczkę, faktycznie ją miała - ale mógł to być wykręt, jak sugerujesz. Sugestia odnośnie desperackiego braku seksu, też jest trafna.

Może nie mieć ochoty na seks, dla mnie to jednak niezrozumiałe. Co do skoków bok, wątpię, ale dla chcącego może być coś trudnego, lecz do przeskoczenia - zakładam taką możliwość, raczej jednak nie ma na to czasu. Ja nie chcę niszczyć rodziny, chcę być szczęsliwy, kochany i doceniony - życie jest jedno, masz rację, ale najlepsze lata już za mną. Mężatka powoli odchodzi w zapomnienie, skupiam się bardziej nad tym, co pozwoli mi przetrwać kryzys w małżeństwie - które i tak od początku należało do średnio udanych. Nowy start, to opcja ostateczna - i to już na pewno z wolną kobietą.

Tak najprawdopodobniej jest - jest wyczerpana, ale też sama postawiła się w roli perfekcyjnej pani domu - czy z tego powodu ja muszę cierpieć? Pomagam jak mogę, tutaj nic nie ściemniam. Powtórzę tylko, że wolę iść na spacer z dziećmi, niż sprzątać. Co do seksu - jest jak mówisz, mógłby nie istnieć. Dziwi mnie to, bo przez pierwsze kilka lat związku, ta sfera była jak najbardziej OK. Przerobione miejsce publiczne, auto, winda. Potrafiliśmy kochać się 3-4 razy pod rząd, dopóki siły witalne pozwalały. Dlatego jestem zaskoczony tą zmianą o 180 stopni, bo była raczej kobietą ze swobodnym podejściem do seksu. Po dwóch ciążach, seks wyparował - a nigdy nie naciskałem, gdy była w ciąży czy połogu. Nie mogę tego pojąć.

Duma już dawno jest na boku, ktoś tu już zasugerował - Marata - stawiam ją przed faktem dokonanym, mówię mam bilety na film i  wychodzimy za 20 minut. Albo stolik w klubie jest już zarezerwowany. Bilety na koncert w kieszeni. Zaczyna to przynosić efekty - wychodzimy razem i siłą rzeczy spędzamy czas razem. Siłą rzeczy również więcej rozmawiamy przy takich okazjach.

Raczej nie czuje do mnie wstrętu, mam przynajmniej taką nadzieję. Powodem wyeliminowania seksu z życia codziennego, musi być coś innego.

Trudne pytanie - chyba wk...m ją w ogólnym pojęciu. Twierdzi, że jestem lekkoduchem, żyję chwilą obecną, nie za bardzo myśląc o przyszłości. Jestem bałaganiarzem i niepoprawnym romantykiem. Romantykiem w sensie, kupię prezent czy kwiaty bez okazji, dam ulicznemu grajkowi parę złotych, żeby zagrał nam do kawy. Że trwonię pieniądze na przyjemności swoje, rodziny, jej zresztą tez - a co, mam pchać w skarpetę? Status materialny nam na to pozwala, więc nie widzę tu problemu. Że podejmuję decyzje pod wpływem chwili, gdy ona musi mieć wszystko drobiazgowo zaplanowane. Szybko wpadam w złość, gdy nie potrafimy się wzajemnie zrozumieć. Mam dar nawiązywania łatwych kontaktów, ona nie. Mnóstwo koleżanek, które przy okazjonalnym spotkaniu obejmą, pocałują. Ma mi za złe, że zwracają na mnie uwagę młodsze kobiety - to raczej kwestia wizerunku wiecznego chłopca. Ten ostatni argument jest z dupy, nigdy nie spojrzałem na inną kobietę, bo mam w domu jedną i to w dodatku piękną. Coś zaczęło u nas nie grać już dawno temu, sam nie wiem kiedy. A póżniej pojawiła się ta diabelska alternatywa.

Coraz więcej rzeczy zaczynamy robić razem, więcej rozmawiać. Zobaczymy jak to się wszystko potoczy. Liczę na udany i goracy weekend.

Patrząc po tym jednym fragmencie, odnoszę wrażenie, że ona ma jakiś problem, ale chyba ze sobą? Czy choć połowa z tych pretensji ma jakiekolwiek podstawy? Wydaje mi sie, żę może chodzić o jakiś jeden szczegół a zostałes zarzucony całym potokiem zarzutów.Lekkoduch..Hmm Czy ona planuje wszystko drobiazgowo do kilku lat do przodu.??? Zawsze jak słyszę takie teksty, to próbuje je przesiać przez sito emocji, jakie powstają zwykle z powodu jakiegoś jednego detalu..

Odpowiedzieć to Ci pewnie nie odpowie wprost

Ale jeśli z tym cmentarzem to prawda, to ja dziękuje... A podobno to kobiety sa bardziej spontaniczne

Kolejny raz poprawiłaś mi humor. Bardzo dziękuję Co do tego paradoksu, pewnie dzięki temu była ta wspólna noc, w sumie dwie Czekam z niecierpliwością do piątku, żeby zobaczyć co życie przyniesie.

Jest chora na tarczycę - i to bardzo. Przyjmuje mega dawki Eutyroxu, wiem na stówę, że to ją zamula. Poza tym od dziecka ma niezdiagnozowaną przypadłość - omdlenia w stanie euforii, nie ma różnicy, czy to szczęście czy wkurw. Problemy nasiliły się w 2012 po wypadku samochodowym, którego niestety byłem sprawcą, bo zasnąłem za kierownicą.