Poczucie straty pomimo ... - Netkobiety.pl

John
po co interesujesz się swoją EX? Ex to ex, zamykamy te drzwi

Masz rację. Ten związek spowodował, że moja samoocena uległa zmianie. Uświadomiłem to sobie po czasie.
To nie jest tak, że dawałem sobą pomiatać, ale liczyłem się z jej zdaniem (co uważam za zupełnie normalne w zdrowym związku).
Żadnej krzywdy jej nie zrobiłem. Wręcz przeciwnie - mogła na mnie liczyć. A że, nie doceniała to już inna sprawa.
Napisałem do niej bo chciałem się pożegnać z klasą a ten jej tekst był typową dla niej złośliwością - niczym więcej.
Paradoksalnie, jej ostatnie słowa, pomogły mi "zamknąć drzwi" na zawsze bo straciłem do niej okruchy szacunku które tam gdzieś jeszcze miałem.
Napisałem jej to z prośbą żeby już nie odpisywała. Oczywiście, zrobiła to, ale nawet nie chciało mi się czytać

A przestań John, sam mówiłeś jak go traktowała, chciałbyś być na jego miejscu? Instrument do poprawy samopoczucia.

Hm, przypomniało mi się jak po jednym rozstaniu dzień w dzień przez trzy miesiące czułam się tak szkaradna jak nigdy przedtem. A może to jedyny raz w życiu słusznie, heeee

hej john, ok wszystko rozumiem, ale wg. mnie lepiej byłoby wcale nie zaglądać na stronę internetową Twojej dawnej żony i jej obecnego partnera, można np. zablokować żeby treści nie wyświetlały się. Inaczej byłoby gdybyś to oglądał bez żadnych uczuć, ale jeśli ma to na Ciebie taki wpływ jak piszesz " jakby mnie ktoś szpadlem w tył głowy" to chyba lepiej sobie samemu tego nie robić. Rodzice często są ważnymi osobami w czyimś życiu i moim zdaniem warto zachować dobre relacje z teściami, żeby nie stawiać dziewczyny w stresującej sytuacji np. pomiędzy dwoma skłóconymi stronami z których każda chce czegoś przeciwnego

Czas zaprzestać malować, ale obserwować i słuchać uważnie.
A jeszcze inaczej, to najlepiej zastanowić się jak wyłapywać sygnały, które przeczą malowanym obrazom, bo wygląda na to, że na początku jesteśmy mistrzami w wyłapywaniu tych pociągnięć pędzlem, które do obrazka pasują. A potem jest już za późno.

Niepotrzebna złośliwość. Bardzo okrutna zresztą. Może chcę w tym znaleźć coś dobrego, bo swego czasu też zachowałam się nieelegancko, ale być może ona chciała, żebyś szybko się z niej „wyleczył”, i jak sam wspominasz, to zadziałało.

Przydałoby mi się Twoje uzależnienie w mojej robocie

Jak się z tym czujesz ?

mi się jednak wydaje, że obaj jesteśmy w sytuacji zwykłego (?) uzależnienia emocjonalnego od eks.
to jak narkotyk. przeglądanie jej walla czy kontakt z nią, to dozowanie tego narkotyku.
wszystko trzeba uciąć.

ale nie chcemy, bo...na coś liczymy. o ile ja mogę jeszcze na coś liczyć (ha.ha.ha.), to na co możesz liczyć Ty? jest już z kimś. to powinien być jasny sygnał nawet dla kogoś, kto jest ogarnięty obsesją miłości.

Jesteśmy uzależnieni od adrenaliny i kortyzolu (nie zlapałeś paru centymetrów w pasie?). Żyjesz od lat w stresie, ostatni związek dał Ci tyle symulatorów, że teraz zaczynasz mieć głód... nie jest tak że lepiej się czujesz jak ona się odzywa w jakikolwiek sposób? Za chwilę chcesz więcej ... ona mówi nie i jesteśmy jak ćpun na głodzie... nerwy, brak panowania itp.
Ona tak mocno podniosła Ci poziom "dawki" że przestałeś panować nad życie, parę problemów z pracą i mózg nie był wstanie przyjąć większej dawki... więc zaczęło Ci odwalać - wiesz jak powinno być w normalnym związku? - mój przyjaciel stracił pracę z dnia na dzień w big blue, wrócił do domu, żona zafundowała mu najlepszą kolację jaką zjadł w życiu, potem gorącą kąpiel, a na koniec sex o którym do tej pory pamięta... pomogła mu zmienić cv, pomogła szukać rozsyłać, dbała o to żeby dużo się ruszał, dobre jedzenie i sex. Pomogła mu to przejść bez strat.
A teraz znajdź różnice.

Ja liczę że w końcu moje "serce" przestanie czekać na dodatkowe bodźce i doceni spokój, ten brak skrajnych emocji. Ja nie chcę już mieć z nią nic wspólnego. Od miesiąca 0 kontaktów i wciąż czuję się zdenerwowany, że coś jest nie tak, taki wewnętrzny lęk i strach - organizm domaga się swojej dawki hormonów. Pomagają ziołowe uspokajacze.

Różnica między naszymi historiami jest taka że Ty będziesz się dalej obwiniał i idealizował ex, ja już wiem że moja była zwyczajnym narkotykiem w którym nie ma NIC fajnego.

Chciałeś przeżyć swój romantyczny film, 38 letnia księżniczka ktora czekała te wszystkie lata na Ciebie księciuniu...takie historie tylko w bajkach...

Oni są, ta dziewczyna jest jak kameleon, czyta go jak otwartą książkę - wie kiedy krzyknąć, kiedy być cicho, kiedy musi go ostro bzyknąć a kiedy ukarać. Nie wiem na ile ona gra i na ile to ona w końcu jemu nie powie że ma dość "niestabilnego" emocjonalnie faceta. Na razie wydają się być szczęśliwi. Dla mnie to wzór powiedzenia ... On jest głową rodziny, a ona szyją.

Z tego co napisałaś rozkodowując bycie "za dobrym" oznacza tyle co - nie dawałaś mi tyle "jazdy" ile potrzebowałem, było za słodko pierdząco a ja potrzebowałem fajerwerków.

Wczoraj Pan Doktor podał mi przykład, jeśli jest Pan głodny każdy posiłek urywa tyłek... jak napijesz się napoju gazowanego czujesz jego słodycz... ale zjedz kawałek słodkiej czekolady i już słodki napój nie jest słodki ... przesterowany mózg...

Coś, co wzbudza mój osobisty niepokój Gorzej nawet Rozpoznanie wzorca to jedno, dokopanie się przyczyn drugie, przepracowanie wszystkiego trzecie.. a jednak, można w kółko wpadać w podobne scenariusze. Ktoś tam twierdził parafrazując, że szaleństwem jest robić w kółko to samo i oczekiwać odmiennych rezultatów. Jedynym kluczem jaki widzę, żeby móc w końcu zacząć robić na odwrót, to pchać się w związek z mężczyzną, który mnie nie pociąga, nie interesuje nie podoba mi się i nie chcę go oglądać xD Klucz jednakowoż mnie średnio nęci, bo przerabiałam już masochizm tylko w innej formie i nie było fajnie.

(Ech a mogłam oszczędzić pesymizmu przy niedzieli )

Nie powiedziałabym, że doświadczenia silnych skrajnych emocji uzależniają i determinują to, że w kolejnych relacjach szuka się "jazd", bo one dają poczucie bezpieczeństwa, będąc po prostu znajomymi.
Miałam kiedyś te jazdy i w ogóle ich nie szukam, wierz mi Coś takiego nie ma NIC wspólnego z poczuciem bezpieczeństwa. Wcześniej też tego nie szukałam, po prostu przytrafiło mi się. A dziś łatwiej identyfikuję sygnały, że jestem na drodze do powtórki z rozrywki i wiem, czego unikać. Kiedy takie sygnały odbieram, ewakuuję się na autopilocie i naprawdę nic mi z tego powodu nie brakuje.

A dyskusja z takimi przekonaniami nie ma żadnego sensu, bo takim osobom zależy tylko na tym, żeby je potwierdzić i filtrują rzeczywistość w taki sposób, że żadne informacje, które nie potwierdzają założeń, nie przebiją się do głowy. Po prostu nie mają znaczenia. Za to każdy sygnał, sytuacja, które mogą to potwierdzać, są wyolbrzymiane i traktowane jak niezbity dowód, nawet, kiedy 1 przypada na 10 pokazujących coś zupełnie innego.

Z tym badboyem nie wiem, może to  na tle filmów kompleks  jakiś W moim bliskim otoczeniu nie przypominam sobie by jakaś dziewczyna/kobieta  chciała tzw. badboya i to niezależnie od ewentualnych cięższych doświadczeń w domu.

Ok. Niepotrzebnie użylam określenia „szukać”.
Niemniej z tego co piszesz wynika, ze wcześniej „jazdy” Ci się przytrafiały, ale dzięki wysiłkowi (pracy) w rozpoznawanie znaków ostrzegawczych, pozbyłaś się czegoś, co Ci nie odpowiadało.
To może być po prostu jakaś podpowiedź dla innych.

Mam dla was jeszcze jeden rodzynek, znów mam słabszy okres, coś w mojej głowie mówi napisz do Ex. Szalone jest to że tęsknię za ogólnym konceptem bycia z nią, coś jak za idealnymi świętami. W dzieciństwie zawsze marzyłem, że pod choinką znajdę coś o czym marzyłem, że może trym razem zamiast nic nie znaczących śmieci rodzice dadzą mi to o czym marzyłem. Rok po roku miałem nadzieję, że będzie jak w bajce... nigdy nie było, dość szybko uznano że jestem za duży nawet na choinkę, a po co sprzątać igłdy. Może w swoim zagmatwaniu liczę że Ona się zmieni i wszystko zmieni się w bajkę żyli długo i szczęśliwie.

Hmm może bardziej tęsknisz za sytuacją i za byciem z kimś, niż za tą konkretną osobą?

Logika to męska siła, nie zapominaj o niej.

A czy to nie jest kwestia semantyki? Co za różnica czy uźyjemy określenia „potrzeba”, czy „schemat”, czy „program”.
Jest wyzwalacz i machina rusza.

Nie zgodzę się :-/
Nie zawsze chodzi o „jazdy”, czyli emocjonalny rollercoaster.
Są różne reakcje na wyzwalacz.
Punktem wspólnym jest ból.

Zastanawiałeś się dlaczego tak trudno przychodzą Tobie takie rozmowy? Chętnie poznam Twoje wnioski. Z powodów osobistych, bo jesteś jakby po drugiej stronie barykady.

Tak, zgoda, bo wszyscy dotyczyło projektowania przez osobę wciąż siedzącą w swoim schemacie własnych obrazów na ogół.

A nawiązując do sposobów rozwiązania problemu, to co masz na myśli? Rozumiem, że wciąż próbujesz zdefiniować „problem” u siebie, ale w jaki sposób go rozwiązać, gdy już go zdefiniujesz. Niepodobna napisała „tylko” o umiejętności wyłapywania pewnych sygnałów, a to zdecydowanie za mało.

~~~~~~~~~~~~

John, to co piszesz jest silnie niepokojące, bo pokazuje:
1. Oczekiwanie, że świat i ludzie dostosują się do Ciebie. Zmienić możesz tylko siebie.
2. Myślenie magiczne o bajkowym życiu i relacji. Uciekanie w świat fantazji to droga donikąd, bo pozbawiasz się swojego prawdziwego życia.

Zlote slowa.

Jedno drugiego nie wyklucza, a terapia to nie jest zdawanie sie na kogos Z drugiej strony jesli potrzebujesz glosu, ktory zniechecilby Cie do terpaii to ja sluze pomoca xD

Zartuje, uwazam, ze rozni ludzie w roznych sytuacjach potrzebuja roznych rzeczy

(przepraszam za brak polskich znakow, sama mnie boli to co pisze)

Skoro coś Ci podpowiada, że do szczęścia potrzebne są kłótnie, to co za różnica kto je wywołuje? :-P
Może magnetyzm ex polegał na tym, że dawała Ci te kłótnie, których potrzebowałeś?
A sama potrzeba (znowu ta „potrzeba” ;-)) kłótni, to chyba wzięła się stąd, że stanowi to utartą drogę rozładowywania emocji. Pewnie w domu robiło się lżej po wybuchu. Znasz cykl przemocy? Najpierw narasta napięcie - potem jest eskalacja - aby nastąpił miesiąc miodowy. Jakbyś to sobie zaadaptował jako narastanie napięcia w domu, po którym następowały kłótnie rodziców, ale po nich robiło się jeśli nie przyjemnie to przynajmniej znośnie - widzisz w tym sens? Wtedy wychodziłoby, żebyś przyglądał się sobie i swojej relacji w okresie narastania napięcia, jakiego napięcia potrzebujesz.

Wydaje mi się, ale mogę się mylić, że piszesz bardziej o komunikacji w związku w ogóle, a ja bym chciała się zagłębić problemie dotyczacym rozmów na temat potrzeb, o których pisałeś wcześniej. Znasz pojęcie „teorii umysłu”?
Zgodnie z nią od momentu, kiedy poznajesz drugiego człowieka, to tworzysz na podstawie tego, co on mówi, jak się zachowuje jego obraz. Nie możesz zaglądnąć do głowy drugiemu człowiekowi, ale możesz słuchać, obserwować po to, żeby przewidywać jego zachowania i po to, żeby wiedzieć, czego ta osoba pragnie. Czasami trzeba dopytywać, wnikać, wyciągać coś z wnętrza danej osoby, ale do tego potrzebne jest zaciekawienie tą drugą osobą.
Zapytam wprost, czy ciekawiło Cię, co Twoja partnerka ma w swojej głowie, czy na podstawie pewnych jej zachowań na początku znajomości połączyłeś puzzle częściowo na podstawie tego, co zobaczyłeś a częściowo na podstawie tego, co sam „domalowałeś” i już właściwie nie interesowało Cię, co jest prawdą a co Twoim złudzeniem?

Terapia nie jest złym pomysłem, zawsze można się wycofać.
A eksperymentowanie na związku? Przecież to już było.
Na jakim związku chcesz eksperymentować? Z oosbą, z którą dobierzesz się na podstawie chemii wywołanej kompatybilnością Waszych schematów? Czy z kimś, kto jest antytezą dla tego, co było dotychczas?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

To nadal jest oczekiwanie aż ona się zmieni.
Przemyśl to, john
Mnie się wydaje, że Ty nie bardzo ją szanujesz, to „słychać” w Twoim języku („gówniara”, i coś tam jeszcze było w wątku becketta), więc po co chcesz do tego wracać? To chyba ten „człowiek sukcesu” w Tobie nie chce pogodzić się z porażką.

Parafrazując znane przysłowie, jak sobie namalujesz, tak będziesz miał.

Zmieni w sensie dorośnie, dużo dla niej poświęciłem, zdrowia, wyrzeczeń i ona nigdy tego nie szanowała, zawsze stawiała swoje poświęcenia na pierwszym miejscu, tak jak dla mnie byłoby to łatwe i proste. A wręcz uważała, że to Ona jest tą która daje z siebie ponad miarę. Takie przymioty JA JA JA  są zwykle czymś co widać u młodych ludzi, ja zawsze mówiłem My my my. Masz trochę racji, straciłem do nie sporo szacunku, myślałem że jednak więcej w jej słowach jest treści, że coś przemyśli i popracujemy nad tym, a nie wybierze drogę, za trudno, nie mogę CI dać tego oczekujesz... ale wiem że na to zasługujesz, nie chce mi się pracować bo mam tylu adoratorów że z łatwością Cię zastąpię, sayonara my friend. Człowiek sukcesu miał co chciał, doszedł gdzie chciał, odszedł jak chciał, są utracone marzenia, żal że ja stary i głupi dałem się nabrać na puste teksty, że już byłem w ogródku witałem się z gąską i wszystko ulotniło się jak kamfora... zawód miłosny.

Z tym trochę jak z aktywnością seksualną u emerytów... jak mi ktoś przypomnij... choć nawet jak mi o jej imieninach przypomniał kalendarz to i tak nie wysłałem życzeń. Więc ... cóż zostanie w sercu jak zadra i pewnie szanse na powrót są mniejsze od szans że wygram w totka ...

Moje życie uczy mnie, że wszystkie kobiety od których ja odszedłem i ja się odciąłem prędzej czy później próbują się zejść - (nigdy z żadną się nie zszedłem), rekordzistka po pół roku. Ex jest młoda i pewnie okaże się wyjątkiem od reguły.

John, mam takie odczucie, bardzo mozliwe ze niesluszne, ze nie tylko o dojrzalosc tu chodzi. Z tego co piszesz dziewczyna potrafila zachowywac sie zupelnie inaczej zanim razem zamieszkaliscie. Znaczy doskonale wie co mowic, co robic, jak robic by kogos uwiesc a potem pod but. Moze po to wlasnie potrzebuje zwiazku by byc w nim krolewna. Nie szuka partnerstwa. Do poprzedniego bylego zdaje sie  tez nie miala szacunku. Jak ktos ma niewiele ponad 20 lat wiele rzeczy moza zrzucac na mlodosc, no bo w koncu jest mlody. Tyle, ze to wskazuje na wyrachowanie a czy z tego sie wyrasta... osobiscie watpie. Moze modyfikuje sie troche polityke, ewentualnie cele.

Mam wrazenie, ze w Twoich postach slychcac troche zlosc, troche targowanie sie z rzeczywistoscia. Byla mowa o zachowaniach zupelnie sprzecznych z obrazem z poczatku znajomosci, teraz juz "wystarczy by dorosla". I wydaje mi sie, ze chodzi o to by stwierdzila, ze chce wrocic i wrocila juz "dorosnieta". A dorastanie to jest proces... wieloletni.  A co do zlosci.. mialam o nia nawet pytac, ona tez jest bardzo potrzebna, zeby przezyc swoj zal. Dobrze, ze jest (o ile faktycznie jest).

Nie chce uogólniać john, ale zauważyłem, że Twoja eks przedstawia pewną tendencje typową dla młodych, atrakcyjnych Kobiet.
To przekonanie o własnej "zajebistości" to najczęściej efekt nabożnego traktowania przez innych mężczyzn tzw. "Księżniczek".
Taka Kobieta (mowie tu o tym jednym konkretnym rodzaju, nie wszystkich), jest najczęściej rozpieszczona przez innych facetów, więc nawet nie zgłębia swojego wnętrza, wartości bo po co skoro już ją "ma".
Przypadek mojej eks dziewczyny to portret kogoś kto od najmłodszych lat był "oczkiem w głowie" tatusia.
Tatuś nie wiedział jak okazać córce miłość, więc sprzedał jej swoją recepte na życie "rób tak żeby tobie było dobrze i wymagaj od innych i od siebie", obrzucał kasą, prezentami.
Póżniej to samo robił jej mąż. Sama mi przyznała, że to sposób który działa. Nie muszę dodawać, że to tylko wzmocniło jej egoizm.
Ten sam "kochający" mąż, chadzał sobie na panny z różnych portali, ale ona i tak długo nie mogła się odkochać bo traktował ją cudownie.
Co z tego, że tłumaczyłem, że przecież "zdrada" to największy brak szacunku, kiedy najważniejsze było to jak cudownie się przy nim czuła.
I gadaj tu z kimś kto mieszka na księżycu
Efekt mamy taki, że dziewczyna myśli o sobie jaka to ona nie jest świetna a każdy jej kolejny facet w jej życiu tylko utwierdzał ją w tym przekonaniu.
I tutaj nie chodzi o ocenę jej jako "osoby", tylko o to, że ona sama jest "produktem z wyższej półki" i ma tego pełną świadomość.
I tu właśnie my faceci popełniamy kardynalny bład. Dlaczego? Bo posiadanie atrakcyjnej kobiety nas nobilituje, więc adorujemy, obrzucamy różami, szeptamy czułe słówka...
A później się dziwimy, że trudne rozmowy nie wychodzą albo, że ona się wycofuje. Nagle odkrywamy, że zamiast wartości której szukamy, jest tylko pustka i mechaniczne odgrywanie roli.
Ja nie traktowałem swojej tak nabożnie. Założę się, że gdybym to zrobił, wszystko by trwało do tej pory.
Tylko, że wtedy straciłbym siebie i własne przekonania. Myślę, że rozumiesz bo sam postawiłeś granicę, choć fioła na jej punkcie odmówić Ci nie można

I dobrze, ze taki byles. Pokazales  na ile Cie stac w uczuciu. Skad mogles wiedziec, ze te slowa byly puste ? Nie czulbys sie dzis lepiej ze swiadomoscia, ze moze gdzies mogles postarac sie bardziej. No i przynajmniej rzuciles parszywa robote Kortyzol to zlo

Wyobrazam sobie, ile kosztuje Cie przezywanie wszystkiego w tym momencie, w ktorym jestes. Co prawda kazdy czowiek jest sam sobie prawem, wiec nie wiem jak to zadziala u Ciebie, ale w moim przypadku im dluzej i intensywniej przezywalam w sobie rozpad czegos, nawet nic niewartego (bo nie bylo wartego), tym czystsza glowe mialam w przyszlosci. Nie ma cienia zalu, tylko wdziecznosc, ze sie skonczylo.

nie wiem czy dlatego odpuściła:) bo oczywiście życie rodzinne może kogoś przerastać, np. mnie:P ale zakończenie związku to nie jest jedyne rozwiązanie, zwłaszcza w Twoim przypadku bo sądzę że ta dziewczyna była ważna dla Ciebie i jej to okazywałeś. Można opowiedzieć drugiej osobie o swoich obawach i chęci odłożenia na później "dorastania" w takim rozumieniu jak powyżej.

Zastanawiałem się nad Tym ostatnio. Poczytałem trochę o Teorii umysłu. Odnosząc się do Twojego wpisu... i tak i nie.
Schemat z domalowaniem jest mi znany z dawnego 3 letniego związku, kiedy faktycznie taki byłem. Tam byłem zakochany w "obrazie" w 100%.
Ten ostatni różnił się tym, że ja widziałem jej wady, ale widziałem też zalety. Co więcej, były jakieś tam starania z jej strony o to, żeby było lepiej i to mnie zwodziło.
Wracając do schematu. Swój błąd widzę w momencie kiedy ją zaakceptowałem taką jaką była, jednocześnie czując, że ona nie akceptuje mnie.
Mimo to, uważam, że w tym związku byłem bardziej "czujny". Zastanawiałem się na proporcjami ciągle mając z tył głowy, że niewiele dostaje od niej w zamian.
Dlatego nie byłem zaangażowany na 100%, choć mi zależało. Ona to wiedziała.

Słusznie. Jednak ona nie słyszała i nie rozumiała. Dostawała wiele, samej dając mało. W którymś momencie zacząłem domagać się "zwrotu".
To był kolejny błąd. Powinienem po prostu spasować i czekać na jej ruch. Ale cóż, miałem potrzebę więc o tym powiedziałem.
Jestem pewien że gdyby te rozmowy się nie pojawiły, nasz związek by trwał.
Krótko po rozstaniu winiłem się za to. Z drugiej strony? Ile można walić grochem o ścianę?

Nie bawmy się z psychologów. Jak ktoś chce to znajdzie sposób. jak nie chce, znajdzie powód
As simple as that!

.
Myśle, że ona zakochuje się typie facetów którzy adorują Kobiety. Wszystkie te gentelmeńskie gesty, które ja uważam za przejaw szacunku do bliskiej osoby, były dla niej po prostu "dobrym wychowaniem".
Nigdy w życiu nie zapłaciła za siebie w knajpie/resteuracji z facetem. Zrobiła mi kiedyś awanturę o to, że zapomniałem portfela i musiała za moją herbatę zapłacić.
To wydarzyło się na początku naszego związku. I to  właśnie jeden z tych sygnałów, kiedy powinienem był wziąć nogi za pas a tego nie zrobiłem.
Takich sygnałów było dużo więcej. Np przebieg jej poprzednich związków. Jej poprzedni facet który mówił do niej, że traktuje go jak "smiecia" etc..
Zastanawiam się dlaczego ja to wszystko ignorowałem. Dlaczego nie było "alarmu"?

Ciągle to sobie powtarzam. Nauczyło mnie to czegoś. Pokazało ile przede mną jeszcze pracy.

Może się podzielisz?

.

Interesujące. Możesz rozwinąć na jakimś praktycznym przykładzie?

Tylko jak wyłapać, że mamy do czynienia ze schematem? Nie znamy nikogo dobrze na początku. Zdać się na intuicje, inteligencje emocjonalną?

1). Zgadzam się. Ja właśnie tego "dawkowania" narkotyku chce uniknąć.

2.) Z wiekiem zrozumiałem, że "haj" bywa zwodny bo zamyka oczy. Nie chce tego
Ma mi się podobać, ale to nie musi być "wow". Motylków nie szukam - już dawno się z nich wyleczyłem.

Po czytałem i tak się zastanawiam czy ja nie byłem z "Narcyzem".

Trudno rozróżnić, "narcyza naturalnego" od "narcyza wykreowanego".
Jeśli Twoja eks podobnie jak moja została nauczona, że jest cudowna przez grono wcześniejszych facetów, to mówimy o narcyzmie czy wygodzie?
Co innego jeśli jej rodzina miała skłonności narcystyczne, ale tego nie wiemy bo nie napisałeś.

Konkretnego pomysłu nie mam. To bardziej cel sam w sobie. Zakładając, że mówimy o związkach. Mam zamiar baczniej przyglądać się zachowaniu partnera i nie dać się zmieszać z błotem.
Być może dojdzie do przechyłu w drugą stronę i stanę się hiperwrażliwy. To niestety jest ryzyko.
Coraz częściej myślę, że warto czasem się zatrzymać, spojrzeć w lustro i zapytać samego siebie: "czy jestem w tej relacji szczęśliwy?" zamiast pędzić przed siebie.
Myślę, że chce w końcu polubić własną samotność, wsłuchać się w ten głos który zagłuszałem do tej pory "innymi" ludźmi.
Nie chodzi mi o bycie pustelnikiem a raczej pracę nad akceptacją samego siebie. Bo u mnie tutaj nawaliło i trzeba naprawić.
Strasznie enigmatycznie opisałaś obecną sytuacje. Ciężko się odnieść. Może coś więcej?

John, to nie jest wcale mentorski ton no i masz rację.

Fuorviatos, właśnie mam na uwadze stosunek do samego siebie w ujęciu bardziej generalnym niż związki, pozostaje to w związku z ewentualnymi związkami, ale mnie to w tej chwili chyba najmniej interesuje.

U mnie pokłosie zbiera myślę relacja jaką miałam z mamą w momencie mojego dorastania. To o czym mówię to tylko wycinek naszych stosunków, ale począwszy od okresu wczesnej adolescencji po młodą dorosłość odczuwałam głównie chłód, brak akceptacji dla tego jaka jestem i co najdotkliwsze - komunikat, że nie zasługuję na uczucie, bo nie jestem na nie dość dobra.
Co ciekawe wszystko to szło w parze z dużą nadopiekuńczością i wieloma działaniami mającymi na celu mój generalny dobrobyt, ze strony obojga rodziców, co stanowi mieszankę dość dezorientującą.
Nietrudno się domyślać, że nie mogło mieć to dobrego wpływu na kształt relacji, jakie próbowałam zbudować (tych romantycznych).
Ale wracając. Tak długo byłam bombardowana z zewnątrz głosem krytycznym, że w końcu sama stałam się dla siebie największym krytykiem. I ten krytyk.. niezmiennie podpowiada mi, że jestem nie dość dobra. Na wiele rzeczy. Wzbudza to we mnie silny konflikt wewnętrzny, bo na logikę nie widzę powodów żeby czuć się w ten sposób. Chyba nawet przeciwnie.
Posiadam dużo atrybutów takich, jakie właśnie chciałabym mieć. Staram się pielęgnować te cechy, które widzę jako zalety także u innych. Potrafię myśleć o sobie dobrze. Niekoniecznie potrafię to POCZUĆ. Zaobserwowałam silny rozdźwięk między tym co generalnie o sobie myślę a tym jak się mimo wszystko czuję.

Stąd moje poszukiwania zmierzają w stronę tego, jak POCZUĆ się ze sobą bezwzględnie dobrze, jak naprawić te zniekształcone wzorce. Uciszyć głos z tyłu głowy, który kiedyś należał do kogoś, że jeżeli spotyka mnie coś złego to zasłużyłam sobie na to, bo przecież jestem nie taka jak należy.
To nie jest temat świeży dla mnie, stąd czuję dużą bezradność, bo próbowałam różnych rzeczy. Od chłodnej analizy po pochylanie się nad trudnymi uczuciami i dzielenie tego na czworo.
Ten stan rzeczy bardzo mnie irytuje, bo kłóci się z moim inżynierskim podejściem, które każe naprawiać kiedy coś się zepsuje. Patrzę na te roztrzaskane kawałki wewnątrz siebie i nie wiem jak się zabrać za sklejanie.
Paradoksalnie, gdy mówisz o polubieniu swojej samotności - lubię swoją. Wychodzi na to, że lubię ze sobą być. Może tylko to poczucie, że nie zasługuję na więcej niż już mam jest frustrujące. Nie wiem.

Zdaję sobie sprawę, że strasznie lamersko to brzmi. Ale dzięki temu postowi odsunęłam w jeszcze dalszą przyszłość sprzątanie

Może być naturalnym, który został wzmocniony przez kreację jej rodziców i tłum latających za nią facetów.

Patrząc nawet na ostatnie zachowanie, odezwała się pogadała i drugi dzień cisza... co oznacza że już nakarmiła emocje i odpłynęła na jakiś czas.

Sama się odezwała czy ty zaincjowałeś kontakt? Być może Cię sprawdza i chce wyłapać Twoje intencje.
To wszystko drugorzędne john, bo liczy się to czego TY chcesz.
Z Twoich wypowiedzi w wątku becketta, wygląda na to, że chcesz powrotu. To jak to naprawdę jest?