Poczucie straty pomimo ... - Netkobiety.pl

Błędów nie popełnia tylko ten, kto nie robi nic. Przynajmniej wiesz, na czym stoisz i sądzę, że po dzisiejszym wystąpieniu wyciągniesz właściwe wnioski. Ty nie chcesz z nią być, ona sama najwyraźniej też nie wie, czego chce. Z tej mąki chleba nie będzie. W którymś momencie trzeba sobie powiedzieć "basta" i nie brnąć w to dalej, bo nagle okaże się, że koło nosa przeszła Ci jakaś inna ciekawa okazja.

Niepotrzebnie się tak biczujesz. Po prostu przestań gonić króliczka, a swoje zaangażowanie skieruj na inne tory. Tylko najpierw ustal w miarę precyzyjnie, co chcesz osiągnąć. Rozumiem, że chcesz mieć rodzinę, ciepłą, kochającą żonę, dzieci, poukładane życie i wieczory z dobrym trunkiem przy kominku. Jesteś jednak w takim wieku, że powinieneś wziąć pod uwagę fakt, że być może nie wszystkie elementy tej układanki uda się skompletować. Być może z któregoś elementu trzeba będzie zrezygnować, a wtedy cała reszta mogłaby ułożyć się w całkiem zgrabną całość.

Nie wiem, czy wiesz, co mam na myśli...

Tylko, żebyś za kilka lat nie obudził się nagle ze świadomością, że żeby spełnić swoje marzenie o pełnej rodzinie, Twoja partnerka powinna być już nie 10 czy 15 lat młodsza, a 20 albo i więcej.

Jest tyle wspaniałych kobiet, które bez większego wysiłku są w stanie dać Ci to, o czym piszesz i które z wdzięcznością przyjmą to, co im oferujesz. I nie trzeba wcale celować niżej, nie każda dojrzała kobieta jest starą, zaniedbaną panną z kotem, która potrzebuje faceta tylko po to, żeby ludzie nie gadali.

Bardziej obawiam się, że w końcu pogodzę się z tym co dla mnie przewidział los i przestanę mieć chęć walczyć o posiadanie udanej rodziny.

W celowaniu niżej chodziło mi o to że świadomie zrezygnuje z posiadania np. dzieci na rzecz dojrzałej partnerki lub ciepła i zrozumienia po to tylko żeby mieć dziecko.

Burzowy ma trochę racji, nie znam ani jednej dojrzałej kobiety według moich standardów zadbanej. Znam słownie dwie kobiety przed 40 które są jako tako zadbane, reszta usprawiedliwia swój wygląd byciem matką, ciężką pracą, genetyką, plamami na słońcu...

John, słyszałeś popularne ostatnio określenie, że „pięćdziesiątka jest nową trzydziestką”? Nie wiem, gdzie się obracasz, ale mam odwrotne do Ciebie spostrzeżenia. Wręcz wydaje mi się, że kobiety po 40tce są bardziej zadbanie, wiedzą w czym im dobrze a czego unikać niż dziewczyny przed 30tką.
Moja mama w tym roku kończy 50 lat a nikt jej nie daje więcej niż 40, przeważnie 36-38. Bo ona wygląda naprawdę super a jak mam być szczera to teraz wygląda o niebo lepiej niż gdy była w moim wieku.
Jeśli chodzi o dzieci w dojrzałym wieku, to niedawno przeczytałam, że Brad Pitt (lat 55) i Charlize Theron (lat 43) właśnie oczekują swojego pierwszego dziecka, więc może nie powinieneś się tak zamykać na dojrzalsze kobiety.

Patowa sytuacja bo obie opcje dadzą mi tyle szczęścia co bycie samemu, a bycie singlem daje jeszcze dodatkowy bonus w postaci "spokoju samotności".

A Ty też planujesz dopiero wziąć się za siebie w późniejszym okresie?

Mam dobrą genetykę, poza sportem nie mam nałogów i to mnie świetnie konserwuje, do tego co tydzień fryzjer, kosmetyczka itp itd. Wyglądam lepiej niż 20 lat temu. Lubię dobrze wyglądać, to nie znaczy że nie wyjdę w rozciągniętym dresie, lub poplamionej poranną kawą koszulce... pod tym względem jestem jak facet, ale mam pewne standardy, mężczyzna musi ładnie pachnieć, mieć świeży oddech i ładny uśmiech, ciuchy muszą być świeżę, a buty czyste. Nie uznaje zasady, że założyłem koszulę na godzinę to odwieszam do szafy.
W pewien sposób, świat dorósł do mnie, bo ja zawsze taki byłem, a jak pamiętam kiedyś nie było kultu ciała, pamiętam kolegów na obozach sportowych którzy kąpali się tylko w morzu i nabijali że codziennie chodziłem 3 km żeby wziąć prysznic przed snem. Jestem człowiekiem który czerpie przyjemność z otaczającego go piękna, nie uniwersalnego standardu piękna, ale czegoś co we mnie powoduje, że dusza gra, że nie tylko widzę ale czuję całym sobą to piękno. Czasem jest to widok który powoduje że zatrzymuję po środku autostrady i napawam się widokiem, czasem jest to urok wspinaczki, a kiedy indziej obcowanie ze zwierzętami. Nie potrafiłbym być z kimś kto nie chciałby być dla mnie piękny. I fajnie się mówi że to nie jak wyglądamy stanowi o tym jacy jesteśmy, ale ... ktoś kto o siebie nie dba bo musisz go kochać takim jaki jest to ... I powiem wam, że nie chodzi tu o to , że kobieta złapie okresowo tłuszczyk, że nie ma pięknie wyrzeźbionych nóg, ale o uśmiech, radość, życia iskrę w oku, chęć do podobania się tej drugiej osobie. A to że lubię wysportowane kobiety to akurat taki mam gust, ale nie zawsze z takimi byłem i też mi się podobały, ale tak każda była szczupła i filigranowa.

Nie czuję urazy, nie znasz mnie w realnym życiu. Taki jestem, lubię adorować, lubię zdobywać, lubię urzeczywistniać marzenia, sprawiać bajkową atmosferę, robić coś wyjątkowego, być z "innej bajki", taki mam styl, od najmłodszych lat miałem pieniądze i fantazję i wiesz co ... nie robię tego dla nich robię to dla siebie! Czerpię przyjemność z dawania, widząc piękno radości tej osoby. Jedni mówią że mają fajny sex po dragach, inni po alko, jeszcze inni po otarciu się o śmierć, a ja lubię emocje związane z dawaniem, kreowaniem otoczenia. Uwielbiam mieć obok siebie kogoś szczęśliwego, wtedy czuję się spełniony i szczęśliwy.

Powiem wam, że to jak się czuję oddaje cytat z Małego Księcia
Niektórzy pojawiają się znienacka. Mieszają, mącą w naszych sercach. A potem znikają bez pożegnań. Żadne czary, tylko nasza naiwność pozwala byle komu się oswoić.

Dobrze mieć pewne standardy i nie widzę nic złego w dbaniu mężczyzn o siebie i wymaganiu tego od partnerek.
Oczywiscie problem jeat wtedy, gdy ktores z nich nie zdąży do przedszkola pp dziecko, bo ukladało.fryzurę w łazience..
Chodzi o jakąś elastyczność i hierarhię ważnosci w tym wszystkim.
Rozumiem, ze jestes jaki jestes i są rzeczy o które dbasz. Ale jak chcesz osiągnąc jakis cel, to konieczna jest analiza chłodna i wyelininowanie ryzyk.
1.chcesz parrnerki na zycie, dziecka.
Wiec przemysl jej wiek , gotowosc do dawania, a nie tylko otrzymywania.
Bo w tym momencie robisz wszystko, by sciagnąć sobie na głowę krótkie przygody czy kobiety które bedą z Tobą z innych powodów niż Ty sam.
Status i pieniadze - malo Cię czytalam, a ta informacja się przebiła. To bład nawet tu na forum..To sie ukrywa, jak dlugo sie da.wiesz dlaczego?

Romantyczne oprawy zostaw na rocznice..wtedy bedą za coś, a nie po coś..

John, nie rezygnuj ze swoich oczekiwań.
Ci, którzy więcej oczekują więcej otrzymują. Jak się nastawisz na byle co, będziesz miał byle co. Tylko trzeba wziąć pod uwagę to, co podkreśliła Capricornus, żeby nie wieszać poprzeczki zbyt wysoko i żeby nie przegapić tego, co znajduje się ciut pod progiem.

Nie zgadzam się z tym, że myślenie nie ma przyszłości- ale możesz mieć odmienne zdanie.
To forum to miejsce do nawiązywania kontaktów dobre jak każde inne w internecie.
Ale jak w innych miejscach czy realu ukrywasz początkowo  atrybuty przyciągające konkretne Panie, to okej..
W każdym razie powodzenia..  Pewnie wiesz co robisz

Ja zawsze staram się być sobą.

Tak BTW spotkałaś się kimś kogo tu poznałaś ?

Jeżeli Ci się wydaje, że będzie ok, bo siegniesz w końcu po to, o co się starasz, to bardzo słabo znasz naturę ludzką. No i Ty sam nie wiesz tak naprawdę co to ma być. To nawet po części zrozumiałe, ale ja bym Ci radził podciągnąć portki.

I właśnie przez to "sportowe" podejście masz takie puchary przechodnie..:) Chyba że o to chodzi.
To nie płacz póżniej na forum, że Ci żle ze swoją głową.

Co do celu tak masz rację, w końcu na tym polega religia żeby dać ludziom cel, a jak mawiał Marks religia jest opium dla ludu... Ja nie mam tak idealistycznego podejścia wiem kiedy muszę się poddać, to o czym piszę na forum to bardziej chęć złapania dystansu poprzez oczy forumowiczów na tematy których sam nie rozumiem. Biorę też poprawkę, że forum jest jak szukanie diagnozy przez googla i większości internetową diagnozą jest przysłowiowy "rak tyłka", ale czasem nawet drobne okruszki dają szansę odnaleźć właściwą drogę.

Wiem, że celuję we mgle, w absolutnej ciemności, z procy do celu który mniej więcej wiem gdzie jest i że mam marne szanse trafić... ale w tej samej sytuacji jest wiele innych osób, ale jak w dowcipie ... Pan bóg mówiący do skarżącego się gościa na swój brak szczęścia.... Ty daj mi szanse ty kup los i ja to robię.

Co do mnie, to ja kreuję swój świat, żyłem przez lata w praworządnym małżeństwie, nie interesowałem się kobietami... jak każdy facet który mając dobrą kuchnię w domu, nie stołuje się  na mieście. Ela210 może ma rację, że to kwestia mojej "starości", może to kwestia kobiet które poznaje, może nowej super nowej w odległej galaktyce, lub czarnej dziury ... CHGW. Mnie martwi to, że moja głowa działa irracjonalnie, że nie rozumiem zachować kobiet które wydaje mi się że dobrze poznałem. Nie jestem typem faceta który roztrząsa jedno przypadkowe puknięcie po imprezie, tylko związki.

A co do śmierci, dla mnie to idealne rozwiązanie wszystkich problemów, może jak nie wyjdzie z rodziną napiszę książkę i przekażę to wszystko co chciałbym dać swoim dzieciom.
Jest we mnie chęć do przeżycia rodzinnego snu, z żoną dającą buciki i czerwieniąca się mówiąc że będę Tatą, przeżycie pierwszy kroków, ząbków, wywiadówek, studniówki... ale realnie wiem, że to lansowany w popkulturze model który jest tak prawdziwy jak jednorożce... Tylko co poddać się, bo większość kobiet wpada w panikę na wieść o dziecku, a dla większości facetów kolejne dziecko oznacza że mogą zapomnieć o swoim wymarzonym autku... Nigdy nie szedłem na łatwiznę i czuję, że jak sobie pościelę tak się wyśpię

Możesz odejść od kogoś wiedząc, że to nie ma przyszłości, wbrew uczuciom, zgodnie ze zdrowym rozsądkiem po to, byście w przyszłości nie cierpieli bardziej. Ale nie zmienisz tego, że umysł i serce nie chcą razem pracować i chyba też nie specjalnie się ze sobą dogadują. Ta dziewczyna dała Ci cząstkę tego  czego szukałeś w ludziach od dłuższego czasu. To jest też prawdopodobnie coś, czego brakowało Ci w poprzedniej relacji i serce zrobiło sobie nadzieje. Do mózgu dociera, że to był błąd a twn drugi organ potrzebuje więcej czasu, żeby ochłonąć. Emocje to moga żywioł trudny do okiełznania, ale czasami musimy zrobić coś wbrew sobie, żeby później było lepiej. I Ty to rozumiesz. Podjąłeś dobrą decyzje i pewnie powiesz, że nie była wbrew Tobie, bo zgadzała się z przekonaniami, ale niestety czułeś inaczej i gdzieś głęboko chciałeś, żeby to się inaczej potoczyło. Wiem jakie to jest trudne, bo mi też się serce rozrywało na strzępy dwa razy, a to ja kończyłam znajomości. Szanuje takie podejscie, bo dzieki temu nie zgubisz tej swojej przystani. Widze wokoł wielu ludzi, którzy tego nie potrafia. Wytrzymaj i tyle. To mija. I pamiętaj, że zrobiłeś wam obojgu przysługe "wychodzac" z tego i dobra karma wróci. Współczuje rozwodu. Mam nadzieje, że niebawem znajdziesz ten swój port.

Może Burzowy ma rację, że Ciebie po prostu kręci zdobywanie i gonienie króliczka? Trochę zachowujesz się jak rasowy uwodziciel, który swoją wartość udawadnia dzięki kobietom.
Przeczytałam Twój drugi temat i prawdę mówiąc to nie rozumiem tego dziwnego tańca, który uprawiasz z Ex, ale jest Wam do siebie bliżej niż się Tobie wydaje. Oboje skupiacie się na błyszczącym opakowaniu bardziej niż na tym, co jest w środku sreberka. Oboje też siedzicie w swoich potrzebach, bez wychodzenia poza nie - mam na myśli, to, że żadne z Was w ogóle nie próbuje coś w sobie ruszyć, żeby kierować się współczuciem i zrozumieniem i w ten sposób stopniowo przesuwać się w kierunku drugiego. Poza tym, jest jednak coś jeszcze co Was do siebie przyciąga, ale jeszcze nie widzę co.
Dziwne to. Jakoś z Twoją Ex empatyzuję, bo wyobraziłam sobie, że może ona boi się zakochać głupio i bezmyślnie, jeśli coś takiego już jej się przytrafiło a jej potrzeba miłości została przez kogoś niewłaściwego ścięta przy ziemi. Nie interesowało to Ciebie? Byłeś z nią jakiś czas i nie próbowałeś poznać jej wewnętrznego świata? Nie rozumiem tego.

W sumie może tak być, że potrzebowałeś więcej czasu, żeby zrozumieć, że Twoje małżeństwo nie daje Ci satysfakcji. Bo to może być i pewnie jest indywidualna sprawa kto, kiedy i pod wpływem czego dochodzi do wniosku, że życie ma się tylko jedno i nie jest żadną wartością trwanie w czymś, co mi nie odpowiada. Moja przyjaciółka mówi o przełączeniu się z autopilota na własnoświadome sterowanie, jako rezygnacji z wymagań otoczenia na rzecz swoich wewnętrznych potrzeb.
Mam wrażenie, że mam te kilkanaście lat mniej od Ciebie a stoję w tym samym miejscu co Ty, z tym że ja postanowiłam tymczasem na bycie z sobą samą, żeby siebie (z)rozumieć a Tobie jeszcze trudność sprawia bycie samemu, stąd te powroty do Ex, nie zamknięta furtka. Pewnie dlatego, że na koniec obu związków prowokowałam sytuacje, po których nie było opcji na zejście się. Było to bardziej nieświadomie niż świadomie, ale choć z pewnymi trudnościami, to jednak okazywało się być skuteczne.
Teraz siedzę na tym forum i edukuję się z relacji, ze związków. Widzę ilu ludzi żyje na autopilocie, bez głębszej refleksji, partnerów traktują jak stary fotel, czasami siebie jeszcze gorzej. Żal mi tych kobiet, które trwają w słabych związkach byle by z kimś być albo kiedy ich czas minął orientują się, że go straciły w relacjach, którym daleko do wspólnoty, wiele nawet nie chce tego zobaczyć i działają obrony. Albo pełno młodych całkiem ludzi, którzy uprawiają gierki, nie mając pojęcia, że na siebie kręcą bat, bo wszystko do nich wróci.
Wydaje mi się, że kady tak naprawdę chciałby mieć w swoim związku, w swoim domu, w swojej rodzinie rodzaj sanktuarium bez brudów świata na zewnątrz, ale nie potrafią wytrzeć butów zanim przestąpią próg domu i maski zostają z nimi na zawsze.
Dobra, bo trochę popłynęłam za daleko od Twojego wątku :-))
Może później napiszę coś bardziej pomocnego.

PS

Bo to nie była wielka miłość, może to nawet mała miłość nie była, skoro tak szybko się skończyła.
To chyba trzeba naukę na przyszłość wyciągnąć taką, żeby nie chłonąć oczekiwanych słów jak kania dżdżu, ale patrzeć na czyny i realne działania osoby, którą jesteś zainteresowany. I to nie tylko te działania, które skierowane są do Ciebie i na Ciebie, ale relacje z rodziną, z przyjaciółmi, nawet z przypadkowymi osobami, bo to daje pewną średnią, dzięki której można coś wyestrapolować na przyszłość.
Ale nie tylko, bo dobrze wiedzieć, czego się chce, więc zastanów się, czego oczekumesz od kobiety (1), potem z uwzględnienieniem tego, co powyżej sprawdzasz, czy ona jest w stanie Ci to dać (2). Jeśli tak, żyjecie długo i szczęśliwie (3.1) a jak nie to dziękujesz serdecznie za wspólne chwile (3.2) i zaczynasz szukać nowej dziewczyny (3.2.1).
To proste, ale robi się skomplikowane i kłopotliwe, jeśli nie wiesz, czego chcesz lub ignorujesz fakty, łykając słodkie słówka albo .... dopisz „Twoje” ;-) jeśli już wiesz, bo ja chyba znalazłam „moje”

We mnie uderzyło coś jeszcze, do tej pory było tak, że każda z kobiet z którą byłem to jednak było dużo miłych wspomnień, plusów, minusów, przy mojej Ex nie ma nic... zupełnie nic, wszystko było męczące, naciągane i większości odbywało się przez czat. Jak teraz to analizuję, ciepło i miło było przez komunikator, od kiedy zamieszkaliśmy razem musiałem prosić się o odrobinę ciepła, buziak, przytulenie. Jak dziś pamiętam jak się zdenerwowałem o jej zerową reakcję na to jak czekałem na nią ze zrobioną przeze mnie kolację, z bukietem kwiatów. Przyszła królewna, nie było nawet grymasu, nie mówiąc o uśmiechu, zjadła powiedziała dziękuję za jedzenie i kwiaty po czym, dalej bez uśmiechu... wstała od stołu, jak już mi nerwy puściły to wysłała mi serduszko na komunikatorze i dalej siedział sobie na FB. Naprawdę im dalej to analizuję tym bardziej przypominam sobie dlaczego odszedłem.

Uroda przemija, seks nie porywał(po zamieszkaniu razem), bycie z kimś takim to porażka, nie mam nic w głowie za czym mogę zatęsknić, a dalej ona jest zadrą w sercu. Czy to kwestia zainwestowanych uczuć, które przetraciłem?  Niezrealizowanych nadziej. Czasami śmieję się do siebie, że mam syndrom sztokholmski.

W Twoim przypadku chyba bardziej poczucie straconego czasu.

W punkt, tylko WHY?

U mnie jak wino im starszy tym (podobno) ładniejszy, więc może i Tobie się uda... Chyba że jestem Dorianem Gray bis, i gdzieś u kogoś wiszę na ścianie

Wyślij wiadomość na mail o co pytasz.

Tempus fugit?, eeee nie , raczej kolejny raz z dużej liczy po redukcji zostało ZERO.

Mam już dość tego... teraz raczej to ... https://www.youtube.com/watch?v=6QQ8YGf91iY

Dzięki, ale to nic konkretnego, więc nie będę zawracać Ci głowy :-)

Zapytałam

Nie stary, nie tęsknisz za nią jako osobą. Mnie wydaje się, że tęsknisz za emocjonalnym hajem który dawała Ci ta relacja. (przeczytałem większość Twoich wypowiedzi na tym forum)
Dobrze wiesz, że rozminęliście się totalnie we własnych oczekiwaniach bo nic by z tego nie wyszło, ale ta przemożna chęć naprawy i walki o wasz związek dawała Ci jakieś poczucie spełnienia.
Mam dokładnie tak samo bo wiem, że w mojej głowie kwitnie jakiś schemat który uaktywnia się mimo, że wiem, bo czuje, że nic z tego nie będzie.
U mnie to jest najczęściej wahająca się partnerka i moja ślepota na to, że to już równia pochyła...coś podpowiada: walcz, pokaż, schowaj własne ego a później już tylko reanimuje trupa.
Sportowcem nie jestem, ale moja rola w dzieciństwie ustawiła we mnie taką właśnie podstawę. Starzy ciągle się kłócili a ja czułem, że muszę coś zrobić żeby to naprawić i tak jest do dziś.
Niby to widzę, niby wiem, ale co z tego skoro ciągle robie to samo a  moje zachowania w związkach są dokładnym odbiciem tamtego walczącego dzieciaka....
To moje własne wnioski bo na żadnej psychoterapii nie byłem - kto wie co jeszcze bym odkrył gdybym poszedł

Ciągle się siebie uczę, poznaje, staram się zaglądać w siebie i rozwijać wewnętrznie.
Na razie dostrzegłem schemat a wierz mi, w moich związkach jest naprawdę dużo analogii. Wiem jakie przyciągam kobiety i wiem tez chyba dlaczego ze mną są i odchodzą.
Ja nie zakochuje się w "niej", tylko w moim własnym wyobrażeniu o "niej" a ta "chemia" która tak przyciąga to nic innego jak jedna wielka iluzja.
Bo co mi z tego, że mi się podoba, jest dobry seks, wiele cech na plus jak i tak zawsze kończy się podobnie.
Trafiam na Kobiety które szukają przede wszystkim emocji albo mają wymagania totalnie z dupy. Lgną do mnie bo pod silnym charakterem kryję się facet pełen empatii, zrozumienia, potrafiący wysłuchać.
Moja ostatnia mówiła "że takiego jak ja to ze świecą szukać" i co z tego skoro i tak nie wyszło a dziś buja się z innym.
Trzeba być sobą, ale życie coraz bardziej uczy mnie, że z Kobietą trzeba igrać bo ona łaknie emocji które jej dajesz a nie Ciebie, takiego jakim jesteś.
Myślę, że sendo leży w akceptacji samego siebie i polubieniu swoich własnych cech a czy jakaś Pani to doceni/polubi to już jej sprawa.
"Nienawiść"? Nigdy - to masa energii psu w dupę.
Ja już dziś wiem, czego nauczył mnie mój ostatni związek a kolejny będzie już lepszy, może nie idealny, ale napewno lepszy - bo ja już jestem inny i tego się trzymam.

A ten narkotyk którego Tobie brakuje to tylko pokłosie euforycznego stanu w jakim byłeś kiedy byliście razem - nic innego.
Podświadomie zestawiasz ten stan z tamtą osobą, ale to tylko projekcja Twojego własnego mózgu - czary, mary hokus pokus.

Slodkie trolowanie :*

Możesz to rozwinąć bo nie wiem co dokładnie masz na myśli? Wprawdzie pytanie było do kolegi, ale w nawiązaniu do tego co napisałem więc się podepnę.

Czy to źle, że chcemy Kobiety która nas zechce takimi jacy jesteśmy bez udziwnień, kombinacji gierek i krytykanctwa?
Przy tym chcemy żeby ta Kobieta nam się podobała i miała w sobie zestaw cech których szukamy?

Akceptacja jest podstawą każdego związku i wcale nie musi oznaczać miłości, ale bez niej ani rusz.
Moje stosunki z matką były akurat bardzo dobre, ale ciągłe kłótnie i awantury moich rodziców zrobiły ze mnie "ratownika" i to jest właśnie ta pułapka w którą ciagle wpadam.
Szybko zaakcpetowalem silne, negatywne emocje jako nieodzowną część życia i dziś kiedy zaczyna się rollercoaster, zamiast spadać, stoje niewzruszony i zastanawiam się co zrobić żeby było lepiej.
Mogę nie wykonywać żadnych "fizycznych" ruchów i tkwić w tym stanie, ale głowa ciągle mi podpowiada "przecież musi być jakiś sposób" zamiast " z gówna bata nie skręcisz".
Żadnego sensu i logiki...

Przeczytałem. Mimo to zupełnie nie widzę analogii z moim przypadkiem.
Oczywiście, że partnerstwo to nie nianczenie - nigdy nie wymagałem żeby tak mnie traktowano.
Sam też nianczyć nie chce, choć jestem z natury opiekunczy i oddany jeśli już się przekonam.
Więc o co chodzi z tym wołaniem o milość matki?

Ok - teraz rozumiem. Ciekawi mnie to jak to jest, że inni ludzie są w stanie stworzyć zdrowy związek i się z niego cieszyć.
Jaka jest korelacja między dysfunkcją w rodzinie a umiejętnością stworzenia czegoś prawdziwego co w 100% by nam odpowiadało.
Oni nie powielają schematów? Czy może mają inne oczekiwania?
Abstrahuje tutaj od osób które przeszły psychoterapię.

To jest preludium które zostało zastąpione przez teksty moich trenerów zaczynając od pierwszych jeszcze w Legii:

- Legia się nie poddaje legia umiera
- Jesteś tyle wart ile miejsce które zająłeś
- Drugie miejsce to bycie pierwszym przegranym
- Moje iq jest nic nie warte jeśli nie pozwala mi wygrać/ mieć przewagi
- Bycie najlepszym zobowiązuje

dlatego moja pierwsza żona była vice miss uniwerku a ja wiodłem życie rodem z serialu TV dla młodzieży, jedyne co mnie niszczyło to, żart jaki spłatał mi los dając mi IQ dzięki któremu równolegle do sportu mogłem skończyć pierwsze master mając 21 lat a doktorat przed 25 rokiem życia. Finalnie moje pierwsze małżeństwo się rozpadło bo romans z nauką był zbyt pociągający a dla niej wręcz odrzucający. Finalnie poniosłem porażkę na całej linii i jedyne co mnie wyróżnia to brak przymusu do pracy.

Nie wiem po co ktoś stworzył kogoś takiego jak jak ja... chyba tylko po to żeby mógł być wyjątkiem od reguły... nieszczęśliwym wyjątkiem.

Moja psycholog mówi, że problem polega na braku umiejętności budowania "intymności", nie umiem żyć z kimś pokazują swoją słabość.

Hahahaha poza pokojem rodem z pięćdziesięciu twarzy Greya żadnych trupów w szafie . A na poważnie chyba boję się pokazać swoją duszę bo zupełnie nie pasuje do całego mnie, tak jak mensowy certyfikat do mięśniaka jakim jestem. Mam więcej takich przykładów ... moją pracę dobroczynną, większość ludzi uważa za wykonanie prac społecznych jakie zasądził mi sąd.

P.S.
Na terapii wyszło, że kiedyś przez tą tzw. "duszę", pociąg do sztuki i literatury pięknej byłem odrzucany przez otoczenie... no bo jak mięśniaki miały zaakceptować miłość do grafik Josha Kirbiego.

Wiesz john, jak się jakiś czas temu bardzo zdziwiłam, jak mnie przyjaciółka tak ciągnęła za język, że odkryła całą skomplikowaną konstrukcję problemów zastępczych, które sobie stworzyłam, żeby mnie absorbowały, po to, żeby nie zająć się tym prawdziwym problemem, który przykrywały kolejne warstwy problemów mniejszego kalibru.
Zastanawiam się ile masz takich warstw, pod którymi jesteś prawdziwy Ty. Co jest w środku, jak już się Cię obierze z tego całego blichtru, błysku i fajerwerków?

U

Nie zgadzam się.
Ale na błyskotki lecą fanki błyskotek, a nie entuzjastki bliskiego kontaktu.

Opcji jest dużo więcej. Ty masz swoje typowanie, a ja obstawiam, że przyciągasz kobiety silnie narcystyczne, które potrzebują ładnej oprawy i niewiele więcej.