Zdrada własnej matki. Czy dobrze zrobiłam ? - Netkobiety.pl

Tylko że w opisanej sytuacji mowa o przemocy była 3 lata przed zdradą. Taka mała uwaga A to, że córka "niczego takiego nie zauważyła", wcale o niczym nie świadczy, przemoc psychiczna ma to do siebie, że osoby postronne rzadko ją widzą, bo na zewnątrz wszystko wygląda pięknie i ładnie...

I jeszcze raz, może wytłuszczę nawet, bo widzę, że niektórzy usiłują mi wmawiać, że mówię coś, czego nie mówię i nigdy bym nie powiedziała - nie usprawiedliwiam zdrady, o ile taka nastąpiła. Po prostu mam inny pogląd na sytuację i sam temat wątku, który dotyczy (przypomnę) tego, czy Autorka słusznie zrobiła, że wtrąciła się w małżeństwo rodziców - a jak to wszystko wyglądało naprawdę, to wiedzą tylko matka i ojciec Autorki, bo nawet sama Autorka nie.

A teraz się w niego bawisz?

By twierdzić co rozumiem a co nie? Mój wpis nie był skierowany do Ciebie, to skąd potrzeba "boskiej" interwencji?

Jesteś tego pewna?

To prawda była mowa, tylko nie wiemy kiedy do zdrady mogło dojść. Być może już wtedy. Niektórzy zdradzacze atakują zdradzonego w momencie ujawnienia zdrady ale niektórzy robią to w momencie gdy zaczynają zdradzać. Dlaczego? Myślę że powód jest ten sam - chęć posiadania powodu dla którego to robią, choć powód nie koniecznie musi być prawdziwy. 
Czy ojciec się znęcał?, tego nie wiemy ale autorka jako dziecko z nimi mieszkała, sądzicie że mogła nie zauważyć że ojciec jest agresywny i czy to fizycznie czy psychicznie znęca się nad matką? Przypomnijcie sobie czy jako dzieci nie wyczuwaliście "kwasu" między rodzicami?
Oczywiście mógł się zmienić gdy dzieci się wyprowadziły jasne że tak ale po co tkwić w takim małżeństwie ?
Autorka napisała:

Jak wiemy matka została, tylko dlaczego skoro drań znęcał się nad nią? Wyrachowanie? Miłość?
Problemem nie jest to że matka chciała sobie ułożyć od nowa życie bo miała do tego prawo, problemem nie jest to ,że dzieci nie chciały żeby rodzice się rozeszli (jak to dzieci), problemem nie jest to że córka zareagowała jak dziecko (małe dziecko) problemem jest zdrada matki i jej manipulacja wszystkimi najbliższymi. Mogła odejść i ułożyć sobie życie jak chciała a zdecydowała się pozostać w małżeństwie, zdradzić i oszukiwać. Dlaczego?
Zauważcie że ten stan trwa od około 3 lat wtedy to się zaczęło autorka wskazał przyczynę"portal społecznościowy", owszem poinformowała ojca co wie, oberwało się jej od matki z tego powodu.
Ale zobaczcie co się stało, ten tyran widocznie nie uwierzył córce lub wybaczył żonie i:

wszyscy się pogodzili. I żyli szczęśliwie, szczęśliwie?
Bo kiedy :

zrobił się dym.
Ciekawe co znaczy "dostaliśmy" ktoś przysłał pocztą te dowody? 
Nie możemy zbyt surowo oceniać autorki że zachowała się jak dziecko, dziecko którym jest i co z tego, że jest już dorosła, gdy chodzi o naszych najbliższych potrafimy się zachowywać bardzo...dziecinnie.
Co do poinformowania żony kochanka matki, jeśli ojciec prosił ją o pomoc to mogła pomóc zdobywając informacje ale to jej ojciec powinien poinformować tamta kobietę a nie ona. Tu powinna postawić granicę.

Już wiesz że ludzie oszukują, kłamią, manipulują. Tak było, jest i będzie u Ciebie akurat trafiło na matkę. Nie dociekaj dlaczego bo możesz nigdy się tego nie dowiedzieć, daj sobie z tym spokój. Chcesz wspierać ojca? wspiera ale już nie wchodź w rolę mediatora czy pomagiera. Nie kontaktuj się z kochankiem czy jego żoną  jeśli tego nie zaprzestaniesz będziesz musiała wybrać stronę a to zaboli.

Autorka dostała 2 porady
1. wtrącać się i mieć złe układy z przynajmniej z 1 z rodziców
2. pozostać neutralną- i mieć dobre z oboma, lub złe z 1 , lub złe z obojgiem.

To nie temat o zdradach

jak ktoś ma wizję w jaki sposób jej wtrącanie mogłoby przynieść coś dobrego i dla kogo- to scenariusz sf..
Bo gdyby jej przyniosło poczucie dobrze spełnionego obowiązku- nie byłoby tego tematu,
Mało jest na szczęście takich osób, które zrobią coś po to, by poczuć spokój sumienia, nie patrząc na skutki..

autorki nie potępiam- bo w jej działaniach rodzice mają udział.
Najbardziej trafnej i zwięzłej porady udzielił w tym wątku Gary.

"Powiedzieć   "Wybaczcie mi wszystkie działania jakie podjęłam w waszym małżeństwie. Myślałam, że robię dobrze. Przepraszam i więcej się nie wtrącam, to wasze małżeństwo, wasze sprawy. Będę już tylko córką. W relacji do waszego małżeństwa będę jak trzy mądre małpy... "

dodałabym tylko- kocham Was oboje..

To temat o zdradach, bo mało kto z piszących tutaj zna się na psychologii zdrady. A to jest główny powód problemu jaki jest poruszony w temacie. Po prostu ludzie nie umiejąc ruszyć tyłka i sięgnąć po to co im potrzebne, szukają poprawy swojego stanu w innych osobach. Ojciec na pewno wolałby o tym wszystkim wiedzieć jak najszybciej i z tego tytułu należało to zrobić. A autorka z matką kontaktu nie musi utrzymywać, jeżeli nie chce.

Ale ludzie tak żyją latami. W sytuacji kłamstwa. I przez lata ciągnie się ta "kiła i mogiła". Potem po latach się okazuje, że rodzicie to zupełnie inni ludzie a wspomnienia z domu rodzinnego zbudowano na jednym wielkim kłamstwie. Rozumiem tylko, że "5-10 latkowi" się takich rzeczy nie mówi bo nie jest on zdolny do dźwigania tego. Ale jaki jest cel ukrywania prawdy przed osobą dorosła, zwłaszcza prawdy o tym, że ta druga osoba jest przez inną perfidnie oszukiwana? Chronienie oszusta i naszych relacji z nim jest ważniejsze? Eh,... Rozumiem jednak, że jeśli chodzi o osoby obce to z reguły się nie wtrącamy. Ale jeśli sytuacja dotyczy bliskich, związanych z nami osób, rodziny, ludzi których spotykamy na co dzień, którym patrzymy w oczy a jednocześnie co? nie ujawniamy przed nimi prawdy? To kim się wtedy stajemy? Nie czasem również oszustami? Jak potem możemy spojrzeć sobie w oczy? Możemy spojrzeć w oczy tej drugiej, okłamywanej osobie bez wyrzutów sumienia?

Są bardzo nieliczne powody konieczności przemilczeń i dotyczą one głównie dzieci a nie osób dorosłych. Jest za to wiele bardzo negatywnych skutków życia w kłamstwie, które to rodzi kolejne kłamstwa. Zgoda na to, to zgoda na bierne bądź czynne uczestnictwo w pewnych sytuacjach i zjawiskach.

Czy to czasem nie są skutki zdrady tej kobiety? Bo mi się wydaje, że mylisz przyczynę ze skutkiem.

Jednak życie w kłamstwie wywoływało określone skutki, na które osoba nieświadoma jest skazywana bez swojej winy. I tu nie chodzi tylko o relacje międzymałżeńskie niszczone tą sytuacją, ale także o zachowanie matki, również wobec dzieci, wmawianie różnych rzeczy osobom wokół, życie na "kredyt" zaufania drugich osób. To wszystko zaburza bardzo wraźliwe sfery u drugiego człowieka, który odbiera te nieświadome sygnały i traci taki "życiowy grunt". Chyba czas skończyć z jakimś mitem, ze zdrada ukryta nie rani osoby, która o tym nie wie. Ludzie nie tylko mają przeczucia, nie tylko odczuwają co się dzieje z osobami bliskimi ale wiele osób odbiera i bardziej konkretne sygnały. To "nie wiedzieć" jest teksnotą za tym okresem zycia, który się już nie wróci. Z powodu zdrady a nie możliwości jej ukrycia.

Zdrada ujawnia się nie dlatego, że jest to działanie bez wpływu na nasze życie ale dlatego, że jest działaniem desktrukcyjnym. Znam przypadki, gdzie w ujawnieniu zdrady miała dominujące znaczenie intuicja a nawet treść snów. Były to sytuacje, gdzie zakłamanie było tak wielkie, że zaczęło niszczyć życie drugiej osoby. Coś lub ktoś pomogło to ujawnić. To może czas zacząć dyskutować o tym, jaki poziom zakłamania jest dozwolony a jaki nie, wprowadzić swoisty wskaźnik dopuszczalności jego poziomu, może stężenia?

No ale jakie to by było wszystko piękne nadal jakby nic nie "wyszło". Matka autorki nadal jeździła by sobie na wczasy z kochankiem. Autorka nadal by żyła w przeświadczeniu, że zachowanie matki jest ok. nie widząc wpływu pewnych aktywności swoich czy męża na swoje i jego życie, różnych potencjalnych skutków potencjalnych sytuacji, których może teraz ona i jej mąż będą unikać? Ojciec nadal były szczęśliwy, jak świstak patrzący na zawinięte sreberko nie wiedząc co jest w środku. Prawdziwy obraz "idylli" i naszego społeczeństwa.

Tyle tylko, że nie o to zapytała autorka wątku i nie wspomniała o tym, iż interesują ją rozważania, które proponujesz. Napisała zaś w jednym z ostatnich swych postów o tym, że ojciec jest teraz nieszczęśliwy, że - po raz trzeci przypomnę - wolałby nie wiedzieć, że żona go zdradza/zdradzała.

Może warto przypomnieć inne słowa autorki:

"wiem, że zaczęło się psuć jak mama całkiem zmieniła zachowanie i przestało Jej zależeć na ojcu. Zwyczajnie odkąd brat założył Jej konto na portalu...Z dnia na dzień przestałam poznawać własną matkę. Ja w pewnym czasie wspierałam Ją nawet w decyzji o odejściu, ale raz chciała odejść a potem było na pozór wszystko ok. Zależało Jej na pieniądzach ojca, bo wielokrotnie używała Jego karty do np. zakupu kolczyków, czy perfum tłumacząc, bo coś mi się należy od życia."

Co wynika z tego opisu? Ano, to że kobieta straciła głowę jak założyła konto na portalu społecznościowych gdzie zapewne poznała swojego uwodziciela. Do tego zdradzała korzystając z pieniędzy męża (kolczyki, perfumy). Wiemy też że ojciec autorki głęboko przeżył fakt ujawnienia zdrady poprzez dowody wcześniej wierząc żonie bagatelizował sytuację. Czy więc słowa o nie wiedzeniu można uznać za akceptacje zdrady? Naprawdę trzeba być głęboko niemoralną osoba żeby coś takiego twierdzić. Każdy cżłowiek, zwłaszcza taki umocowany przez wiele lat w czymś nie chce tego zmieniać, chce utrzymać, nie chce tego przeżywać. Ale prawie nikt nie chce żyć w sytuacji kłamstwa. Tak samo jak nie chce usmiechać się do osoby, która sprzedaje mu jakąś rzecz 100x drożej niż jest warta nie robiąc tego charytatywnie.

Dzisiaj dochodzi do kuriozalnych sytuacji na forum, gdzie zdrada staje się nie czymś złym ale szukaniem szczęścia. Gdzie kłamstwo nie jest czymś złym ale ma być narzędziem utrzymania innego kłamstwa, nawet poprzez zmuszenie osoby, która się z tym nie zgadza do takiego działania.

Autorka pisze: "Moje rozterki dotyczą tego, czy dobrze zrobiłam, bo nie jestem do końca przekonana. Z jednej strony chciałam prawdy i tym kierowałam się być może w za dużych emocjach. Z drugiej strony boję się o ojca, bo jest w kiepskiej formie, nie wiem jak będzie dalej. On wolałby nie wiedzieć....Nie mszczę się na matce, nie mam żadnych skrywanych żali, tu kompletnie to nie o to chodzi"

Jak słowa On wolałby nie wiedzieć, można odczytywać jako jednoznaczną deklarację ojca autorki a nie jak jej normalną relację i refleksję nad odczuciami ojca?!!!!! Jaką dziś trzeba mieć już znieczulicę w stosunku do innych ludzi, ich przeżyć, zdarzeń, żeby w taki sposób "upraszczać rzeczywistość"? Może za dużo, może za wiele, może tak trzeba w sobie przyswajać te wszystkie patologiczne sytuacje, żeby uważać, że to jest normalne. Tak się znieczulić.

Dlaczego autorka zrobiła dobrze? Żeby dosadnie pokazać. Jest taki program "ZDRADY" gdzie może inscenizowane ale widać emocje towarzyszące odkryciu zdrady. Czasami trzeba pokazać po to, żeby nie utrwalać zła. Czasami inaczej nie można uwierzyć. Jakby wyglądało życie w tym związku u rodziców, jakby matka nadal zdradzała, nadal wydawała pieniądze męża, nadal go wstrętnie traktowała? Nadal przypisywała wszystkie winy jemu, jak to mają w zwyczaju zdradzający i oszuści? A co z żoną kochanka? A co jeśli tamci mieli też dzieci?

Trudno się z tym nie zgodzić, w tym sensie, że trudno pogodzić tych co akceptują zdradę z tymi co nie akceptują takiego postępowania. Jednak kwestia nie jest w "sporze" między wartościami ale raczej w sporze między wartościami a antywartościami a raczej miedzy posiadającym wartości i nieposiadającym wartości. Tu jest potrzebne sprostowanie bo jeszcze ktoś pomyśli, ze akceptacja zdrady, czy też pochwała kłamstwa jest wartością, której nie można pogodzić z normalnie rozumianymi wartościami takimi jak np. prawda czy wierność. Antywartości to jednak nie wartości ale przeciwieństwo wartości (jak sama nazwa wskazuje).

Mnie tu jeszcze zaszokował jeden wpis bez zupełnie personalnego odniesienia do autorki tegoż wpisu, a sugerujący pogląd, że w przypadku gdyby sytuacja dotyczyła naszych dzieci, to nie należało by się do tego wtrącać tzn. do ich problemów. Otóż znowu tutaj nastąpiło pomieszanie pojęć. Ponieważ problemy są różne i rzeczywiście nie należy się zbytnio wtrącać do małżeństw naszych dzieci. Zgoda. Zdrada jednak nie jest problemem ale jest patologią w związku. Na patologię jak najbardziej trzeba reagować. Nie wyobrażam sobie też sytuacji gdybym widząc, że jedno z moich dzieci w małżeństwie jest zdradzane nie poinformowałbym jego/nią o tym w razie stałości takiej sytuacji. Możliwa też byłaby wcześniejsza rozmowa z synową/zięciem. Ale to dokładnie tak samo jak picie w ukryciu czy uprawianie hazardu. Oczywiście wszystko nie na zasadzie sensacji ale spokojnej rozmowy. To są trudne sytuacje ale nie można przyjmować tutaj postawy strusia. Natomiast gdyby ta sytuacja dotyczyła winy ze strony moich dzieci, to również zacząłbym od rozmowy z dzieckiem. Dalsze postępowanie zależałoby od relacji z synową/zięciem. Szczerze, trudno mi sobie to w tej chwili wyobrazić, gdyż są to hipotetycznie osoby obce. Musiałbym rozważyć wpływ tego na rodzinę, ich dzieci poprzez postawę ich rodzica, mojego dziecka, które przecież mogłoby się zreflektować pod wpływem możliwości ujawnienia takiego faktu. Jednak ponieważ takie sprawy były by na ogólnym forum rodziny to i tak by się nie udało uniknąć ujawnienia prawdy w razie braku poprawy i stałości tej sytuacji z uwagi na przykład dla innych. W przypadku poprawy mógłbym tego nie ujawniać, tylko jeśli dotyczyło by to synowej/zięcia pozostała by bomba z opóźnionym zapłonem. Jeśli nastąpiło by przerwanie kontaktu przez dziecko z rodzicem z tego powodu, byłoby to jakimś sygnałem dla jego partnera. Wtedy na pytanie o powody takiej sytuacji padła by prawdziwa odpowiedź. Można też uzależnić uczestnictwo w życiu rodziny od postawy dziecka (jest ogromny wpływ na wnuki z tego co obserwują o dorosłych). Zawsze pozostałbym otwarty ale nie akceptowałbym obecności patologii, nawet kosztem kontaktu z dzieckiem.  Nie trzeba do tego zaraz podchodzić "nerwowo" ale należy mówić (najpierw bezpośrednio dziecku) co się o tym myśli. To nie są łatwe sprawy ale nie można też biernie przyglądać się skutkom takich sytuacji.

Taki los, trzeba się pogodzić z tym, że nie z każdym się da..
Tu na forum kopalnia wiedzy o organizacji ludzkiego myślenia.. ale rozwijamy się całe życie

coś dla zainteresowanych: [nieregulaminowy link]
poczytać o stadiach rozwoju moralnego..

Hm..., szkoda, że Autorka zamilkła.

Z jednej strony tak rozbudowany temat może się przydać - przy odpowiednim dystansie, z drugiej, no cóż, może przytłoczyć jak ktos za bardzo bierze do siebie, a Autorka coś mi przede wszystkim wyglądała na mocno niepewną...

Spiewaczek, postąpiłaś słusznie, Twoja matka zdradzając ojca powinna Was wszystkich  o tym informować. Ona ukrywała się z tym po to by w razie nie wypaliło z kochankiem wróciłaby spokojnie do własnego męża. Nie czytaj tych bzdur autorów,  którzy stoją po stronie matki. Była czy jest nie uczciwa wobec własnej rodziny. Sprawy rodzinne rozwiązuje się dyplomatycznie. Nie dziwię się Tobie że masz żal do matki.
Trzymaj się swojej wersji  i bądź dumna że rozwiązałaś tajemnicę matki.
Pozdrawiam. Irena

Jesteś śmieszny. Np. bywam na wsiach i nie takie przypadki są ukrywane (już przedawnione więc odpowiedzialność nie grozi). Zejdź chłopie na ziemię i nie pisz bzdur! Ale fakt, pewne zasady obligują określonych ludzi, którzy czuja o b o w i ą z e k powiedzenia prawdy. Bo o tym tu rozmawiamy. Prawda vs. kłamstwo. Co prawo ma do tego? Chyba tylko tyle, że zapomniano w KK wprowadzić sankcji za świadomą zdradę, kiedyś takowe kary były, dzisiaj świadomie to przeoczono? Ktoś kradnie, krzywdzi drugiego, jest kara, ktoś pobije drugiego, skrzywdzi go w ten sposób, jest kara, ktoś zdradzi drugiego, skrzywdzi go, kary nie ma. O to Ci chodziło? Że jak czegoś nie ma w kodeksie to nie ma obowiązku informowania o tym? Ale my o tym wiemy, ale i tak zachowanie definiuje tzw. kręgosłup moralny, który jedni mają a jedni nie. I naprawdę wiele osób ma w d.... prawo. Widać to na każdym kroku. Za to istnieje swoiste prawo moralne jednych do powiedzenia prawdy, a drugich do życia w prawdzie i jej poznania, czego znowu inni im odmawiają bo sami żyją w kłamstwie.

Doswiadczony Daro, zwróć, proszę, uwagę na ostatnie zdanie mojego posta, do którego się odniosłeś. Każda z opisanych przez Ciebie sytuacji jest inna i w każdej z nich należy brać pod uwagę zaistniałe okoliczności, ale dla Ciebie wszystko jest czarne i białe, również w temacie opisanym przez Autorkę.
Powiem tak - gdybym była świadkiem jakiegokolwiek przestępstwa, a tym bardziej krzywdzenia drugiej, zwłaszcza w założeniu słabszej osoby, to nie wahałabym się tego faktu zgłosić, nie dałabym sobie jednak prawa do samodzielnej oceny i wtrącania się w sprawy dwóch bliskich mi osób, gdzie w grę wchodzi przede wszystkim moralność, tu moralność moich rodziców. Tam sprawę bada sąd, na koniec wydając wyrok lub oskarżonego uniewinniając, ewentualnie z braku dowodów sprawę umarzając, tutaj wyrok wydała córka, która samą siebie postawiła w roli prokuratora, sędziego i adwokata.

Excop zwrócił uwagę na bardzo ważną kwestię, której rangę, nie wiedzieć czemu, usiłujesz umniejszyć - tak, nawet prawo daje nam możliwość odmowy składania zeznań mogących obciążyć bliską nam osobę. Prawo bierze również pod uwagę zaistniałe okoliczności, powstałe zależności i motywy jako te czynniki, które mogą wpłynąć na ostateczną ocenę sytuacji. Tutaj zaś mamy córkę, która przypuszczalnie była zła na matkę, że ta nie postąpiła zgodnie z jej życzeniem, w związku z czym sama postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Nieetyczne jak dla mnie i bardziej obciążające niż usprawiedliwiające.

Bardzo ciekawy wątek, czytam go od początku, szkoda tylko że Autorka się ewakuowała.
Daro, poruszyłeś coś ważnego, dla Ciebie oczywistym jest, że Autorka zrobiła to z potrzeby powiedzenia o prawdzie Ojcu, który tej prawdy nie chciał znać.
A moim zdaniem, Autorka jest zazdrosna o matkę, o to że zaznała czegoś, co przekreśliło ich małżeństwo. Jakby matce nic już się w życiu nie należało, wypiera wszystkie informacje, że matka była nieszczęśliwa i padła ofiarą przemocy. Nie pochwalam zdrady, ale "dobre uczynki " córeczki Tatusia też są złe.

Nie wiem czy ktoś z Was czytał wcześniejsze tematy Autorki, te z  2016r. Sama borykała się z podejrzeniem zdrady Partnera, może dlatego zachowała się tak a nie inaczej?

Zła za to, że nie postąpiła zgodnie z życzeniem autorki? Skąd wy to bierzecie?
Zła mogła być za to, że ktoś oszukuje i rani jej ojca.
Do tego rozczarowana tym, że matka nie zachowywała się zgodnie z zasadami moralnymi jakie wpoiła córce, okazała się manipulatorką i hipokrytką, bo amorów jej się zachciało ale zabrakło odwagi na dojrzałe zakończenie związku.

Doczytalas ten fragment :

Tylko, że życie nie jest tylko czarne i białe, nie jest zerojedynkowe. I warto to sobie uświadomić.

Jeżeli bycie uczciwym w stosunku do partnera,  z którym przeżyło się pół życia, czy w stosunku do dzieci to demagogia, to współczuję waszym partnerom.
Jeżeli nie kocham żony/męża,  jest mi z nim źle bo jest taki owaki,  to mu o tym mówię, próbujemy się zmienić albo się rozstajemy.
Dorabianie rogów i testowanie kochanka czy się nada (korzystając w międzyczasie z pieniędzy męża i oszukujac dzieci) zanim odejdę to zwykłe kurestwo.
Że tak się najczęściej dzieje? Bo większość z nas to egoisci. To nie przez to że życie nie jest biało czarne. To przez to, że naginamy reguły zeby wytłumaczyć swoje wady przed ludźmi.

Osobiście uważam, że nigdy nie należy się wtrącać w sprawy dorosłych,bo to ,że córka chciała pomóc niby ojcu to nie wystarcza,ojciec jest na tyle dorosły, że powinien sam to załatwić,a nie posługiwać się własnymi dziećmi.Córka powinna zająć się swoimi problemami,własną rodziną,a nie wtykać  - sorry - nosa pomiędzy ojca i matkę.

Maku, to pytanie już było stawiane w wielu wątkach. Nie chodzi o to czy chcemy wiedzieć, tylko kto ma być posłańcem tej wiadomości.
Córka przekroczyła dla mnie pewne granice, bo  mogła powiedzieć do matki : "wiem, ze zdradzasz ojca i oczekuję, że mu o tym powiesz" i na tym jej rola powinna się skończyć. Ta natomiast z premedytacją przyjęła rolę detektywa i nie tylko powiadomiła ojca, ale i żonę tego faceta. Kim ona jest? Zwykłe donosicielstwo a teraz wyrzuty sumienia. Skoro dorosłe dzieci, które nie nie mieszkają już z rodzicami, zauważyły zmianę zachowania matki, to na bank widział to też jej mąż. Na pewno podejrzewał, ale może, tak jak napisała Autorka, nie chciał o tym wiedzieć. Przymknął oko, ale córka wzięła sprawy w swoje ręce.

No i poinformowała matkę jako pierwszą o swojej tajemnej wiedzy a ta nic z tym nie zrobiła. Miała tylko poinformować i to tak zostawić w zawieszeniu? Ja tam lubię już coś skończyć jak zacznę... Poza tym ja nie widzę opcji pozostawania z mamusią w dobrych stosunkach przy tym stanie wiedzy, ta relacja i tak by umarła + dochodzą wyrzuty sumienia za ukrywanie prawdy przed ojcem...
Tak więc teraz matka jest obrażona na nią, małżeństwo się rozpadło a ojcu smutno a gdyby to dalej trzymała w sobie to mogła by mieć fikcyjne małżeństwo rodziców, oszukiwanego ojca i pewnie ona byłaby obrażona na matkę.
Ciężko jest mi zrozumieć taką bierną postawę wobec złego postępowania drugiego człowieka. Jeżeli znasz prawdę to ponosisz też za to odpowiedzialność. Czym według ciebie jest donosicielstwo? Jak widzisz psa na za krótkim łańcuchu to też nic nikomu nie powiesz? Albo poprosisz sąsiada żeby mu zrobił dłuższy i będziesz biernie patrzeć jak zlał twoją prośbę? Albo wystarczy ci jak się pan wytłumaczy że pies ucieka? Przecież to dla jego dobra a to że nie chce mi się ruszyć dupy i wybudować kojca nie znaczy że jestem złym człowiekiem przecież.... Jasne że pies się sam nie może bronić przed głupotą człowieka ale czy oszukiwany i okłamywany człowiek może? Nie... dopóki ktoś mu nie otworzy oczu...

Nie musisz się ze mną zgadzać, to jest moja subiektywna opinia. Oczywiście, że prawda jest jedna, ale chodzi o to, że jej poznanie nie zawsze jest wartością nadrzędną, czasem to co wiemy, widzimy, czujemy lepiej zachować dla siebie, wybierając tak zwane mniejsze zło.

Na pewnym etapie matka traktowała córkę jak przyjaciółkę, o czym sama Autorka napisała, zwierzając się z tego, co działało się między nimi, to jest nią a mężem, trzy lata temu, kiedy, jak twierdziła, poddawana była przemocy. Być może było inaczej, manipulowała, być może nie była z nią do końca szczera (z naciskiem na "być może", bo tego przecież nie wiemy), ale na pewno córce ufała zakładając, że ta wiedza nigdy nie obróci się przeciwko niej.
Z uwagi na brak pewnych informacji to jest akurat temat nie do końca klarowny, tym niemniej na pewno już nigdy córce ufać nie będzie. 

Sądzę, że już na siłę szukasz argumentów przemawiających za Twoją teorią, że dobrze się stało, jak się stało.

Rozumiem, to nie jest proste ani oczywiste, o czym już wcześniej wspominałam, ale zauważmy, bo to wydaje mi się istotne, że tu mieliśmy cały spektakl, który wykraczał daleko poza podzielenie się swoją wiedzą.

Ja chciałabym wiedzieć, z kolei mój mąż twierdzi, że gdyby był to romans, to oczywiście tak, ale już o jednorazowym incydencie, który po zdarzeniu nie miałby ciągu dalszego, a który miałby cały nasz świat przewrócić do góry nogami - nie.

Na koniec, żeby było to oczywiste, muszę jeszcze wyraźnie zaznaczyć, że absolutnie nie bronię postawy matki, bo - jak wcześniej napisałam - zdrada jest jedną z największych podłości, jakie można drugiemu człowiekowi zrobić, cały czas usiłuję ocenić rolę i postępowanie Autorki, bo o to nas przecież zapytała.

Myślę, że ta kwestia wynika z prostej umiejętności czytania nie zrozumieniem, którą jedni mają a drudzy nie mają. Po drugie twój obraz rzeczywistości jest nieprawdziwy ale nie będę się nad tym rozwodził.

Dobrze, że odezwały się w końcu osoby, które nie zgadzają się z pokrętnym podejściem do tej historii. Od siebie dodam jeszcze, a raczej przypomnę, hipotetyczną sytuację, gdzie jednak córka nie mówi o tym ojcu, wszyscy siedzą razem przy stole, oczywiście matka wie, córka wie, brat autorki wie, jej mąż wie, tylko ojciec nie wie. Jak się z tym czują? Jak się czują patrząc a może nie mogąc patrzeć swojemu ojcu, teściowi w twarz, siedząc przy wspólnym stole? Myślę, że czuli by się podle. Bo podłość rodzi kolejną podłość a jedynym rozwiązaniem, wyjściem z tej matni, jest ujawnienie prawdy. Różnica u nas wszystkich jest tylko taka, że niektórzy tej podłości nie akceptują, a niektórzy doskonale się z nią zasymilowali i umieją żyć w zakłamaniu oraz okłamując innych.

Do tego teza o jakimś zaufaniu matki do córki okazuje się wielką BZDURĄ w obliczu kłamstw matki.

Może dlatego że rozum swoje a serce swoje Czasem nie da się tego pogodzić.
Dla mnie to przesada nazywania jej całego zachowania złym, ok poniosło ją z dochodzeniem i żoną kochanka mogła poprzestać na informowaniu ojca ale na pewno nie na poinformowaniu matki. Nie zrobiła z siebie ani sędziego ani prokuratora, przekazała co wie a odpowiednie kroki już podejmują sami zainteresowani ona matki z domu nie wyrzuciła ani innych sankcji nie wyciągała.