W tym miejscu są osoby chętne do popisania - netkafejka - Netkobiety.pl

Aaaa gojka jeszcze coś ja nie piszę prac.To są posty.hhiii To jest forum

A, ja Ci powiem gojka tyle, ze jak ktos jest zyczliwy, to  ma w sobie doze zrozumienia dla innego czlowieka, a nie z gory oceniania, go przez pryzmat doszukiwania sie w nim zlych intencji. Tak jak Ty, to zrobilas wzgledem mnie

Zapewniam Cie, ze Zyczliwy nie ma takiego fajnego tylka jak ja , wiec z cala pewnoscia nie przypominam go

Noo,zakładam,że nie wypowiadasz się tyłkiem

Witam wszystkich
Wakacje ...
My (mamy) mamy wreszcie wolne od zadań domowych

Summerko, Ty byłaś katalizatorem dobrych zmian we mnie. Chciałam żebyś o tym wiedziała. Tylko dlaczego to musiało tak boleć.

Niech to będą wyśnione wakacje!

Trzymajcie się Summertimesi!

Ahoj przygodo!

Gojka, gratulacje dla córy Pewnie pękasz z dumy

Dzięki.
No,tak trochę na lewym boku pękłam
Ale jutro jedzie na obóz więc niech sobie opiekunowie popękają  trochę

Mylisz się. Mając więcej dzieci poświęcasz im mniej czasu, ale dzieci wychowują się niejako same. Rodzeństwo uczy się nawzajem zachowań społecznych, empatii, umiejętności dzielenia się. Jedynak nigdy się tego nie nauczy. Jedynakom znacznie trudniej jest budować związki bo nie umieją dzielić życia z kimś innym.
Za to rodzic wychowując większą gromadke skupia się na rzeczach naprawdę ważnych w życiu.

Może to jakaś mało reprezentatywna próba, ale  wszystkie jedynaki które znam, w tym ja sam, mają problem z budowaniem więzi. Ludzie w moim otoczeniu, którzy pochodzą z większych rodzin, mają w tej kwestii dużo łatwiej.

Trollu rozumiem,że jedynakiem nie jesteś? I pewnie stąd ta opinia.Wśród jedynaków jest tyle samo aspołecznych,nie umiejących dzielić życia jednostek co wśród tych wychowanych w dużych rodzinach.
Ja jestem jedynaczką.Jako dziecko rozdawałam po prostu wszystko wszystkim dzieciakom z podwórka,z klasy bo wtedy  chciały się ze mną bawić.Byłam bardzo nieśmiała więc kto by sie chciał bawić z taką mało przebojową dziewczynką?Od zawsze wiedziałam,że żeby zdobyć czyjąś sympatię trzeba się bardzo starać,czasem wyzbyć się swoich poglądów albo ich nie prezentować.
Dopiero w wieku licealnym odważyłam się mieć swoje poglądy i nie ukrywać ich.
Zachowań społecznych byłam uczona od malucha przeprowadzając się wiele razy,kilka razy zmieniając kraj.Dla mnie normą byli ludzie o róznym kolorze skóry,niepełnosprawni czy chorzy-bo od dziecka miałam z takimi kontakt.
Nie dziwiła mnie inna religia,inny ubiór i nie bałam się też ludzi mówiących innymi językami-a widzę,ze tak reagują często dzieci.
Mój mąz wychowany z dwojgiem młodszych braci.Opowiadał,że u nich była zawsze walka o słodycze,zabawki.Dzielił się owszem-ale tylko jak rodzice patrzyli.
Dokładnie to samo widzę wśród dzieci braci męża-nie mają nawyku dzielenia się bo on nic dobrego nie wnosi.Rodzice sobie gadają ale przecież lepiej jest mieć wiecej tylko dla siebie niż mieć mniej.
Mąż był zazdrosny o młodszych braci i zawsze miał pretensje do rodziców,że dla niego nie mają czasu.
" rodzic wychowując większą gromadkę skupia się na rzeczach naprawdę ważnych w życiu"-a to już jest kosmos.
Rodzic ma się skupić na rzeczach naprawdę ważnych DLA KAŻDEGO Z DZIECI a nie dla siebie.Co niestety nie jest równoznaczne.Dla rodzica np ważne jest by dziecko miało śniadanie do szkoły i wyprasowane spodnie a dla tego dziecka ważne jest by wieczorem z nim rodzic pogadał.I tylko z nim-bez gromady rodzeństwa wokól.
Piszę to z opowieści męża,znajomych z większych rodzin i dzieci braci męża.
Bracia męża mają po trójce dzieci.Nie mają czasu dla jednego a co z resztą?I dzieci to widzą.I rodzeństwo traktują jako konkurencję.
Pewnie z tego wyrosną i jak będą duże powiedzą tak jak Ty
Ale na razie mają po kilka,kilkanaście lat i wiedzą już że z rodzicem nie złapią kontaktu takiego jaki by chcieli mieć.
Z czasem przywykną...

Wiesz,moja jedynaczka siłą rzeczy musiała wcześnie być samodzielna.Mam cukrzycę i w tamtych czasach gdy była mała często zdarzało mi się na spacerze czy domu mieć silne niedocukrzenie,że traciłam przytomność. Mąż w tym czasie otwierał swoje przychodnie i wracał do domu wieczorami.Moje pięcioletnie dziecko potrafiło zadzwonić do babci w takiej sytuacji albo pójśc do sąsiadów.Wiedziała też,że gdyby nie było wyjścia ma dzwonić na pogotowie.Ćwiczyłyśmy wiele razy co ma wtedy powiedzieć i znała nasz adres zamieszkania.
Córka ma kuzynkę-rówieśnicę,która ma dwójkę rodzeństwa.Ta dziewuszka nie potrafi sama się uczyć,do niedawna nie umiała nic zrobić w kuchni (mama nie pozwalała bo nabrudzi),nigdy nie zostawała sama w domu-nawet z rodzeństwem tylko z rodzeństwem była wywożona do babci.
Dziewczynka nie lubi młodszych dzieci a tatuś ciągle obarcza ją opieką nad młodszą siostrą-bo to twoja siostra.Powiedziała raz tacie,że ta mała to przede wszystkim jego córka więc niech on się zajmuje co bardzo mi się podobało
Cała uwagę koncentrują na dziecko rodzice zaburzeni,albo tym,że dziecko im cały świat przesłania albo próbujący kiepskie relacje z partnerem zrekompensować sobie dzieckiem.Normalny rodzic jedynaka ma świadomość,że dziecko  jest odrębną jednostką i nie można mu się ciągle w życie wpieprzać i absorbować sobą.

Mam jedno dziecko i na zmianę sytuacji się nie zanosi. Staram się jednak nie wychowywać go na sobka i egoistę. Staram się też nie obciążać go swoimi wyobrażeniami o idealnym dziecku.
Tego roku na przykład przyniósł dość słabe świadectwo, ale przecież rozumiem, jakie powody za tym stoją, zdaję sobie też sprawę, że i ja "nawaliłam" jako rodzic, bo jakby nie było, na dzieci trzeba jednak mieć oko. Wygłosiłam młodemu kilka słów pt. "Stać cię na więcej", ale też powiedziałam,  że bardzo się cieszę, że poradził sobie z problemami i zakończył rok szczęśliwie.
Z błędów wychowawczych, to na pewno bywam zbyt pobłażliwa i za mało konsekwentna w wymaganiach. Zdarza mi się odruchowo go wyręczać i nie wyciągać konsekwencji z np. nieposprzątania pokoju pomimo obietnic. No, ale z regularnym sprzątaniem to i ja mam problem , bo nie mam do tego ani zdrowia, ani zamiłowania.
Za to mile mnie połechtała relacja szwagierki, jak to mój syn szarmancko przepuścił w drzwiach kościoła swoją 18-letnią kuzynkę, czym ta była zachwycona ("mój brat nigdy by tak nie zrobił!" ), chociaż nie było przy tym nikogo z dorosłych. Nauki mamuśki nie poszły w las, a tak często z nich pokpiwał i zdawało się, że zupełnie je lekceważy.
Wniosek: wychowywać uparcie i nie zniechęcać się.
Gojka, wiem, jak trudno być rodzicem przewlekle chorując. Mąż i ja między innymi ze względu na nasz stan zdrowia nie zdecydowaliśmy się na drugie dziecko. A teraz, gdy jestem samotnym rodzicem, bywa naprawdę niełatwo. Dziś na przykład mam ochotę tylko leżeć, a trzeba obiad przygotować, trochę się z młodym "pointegrować", nie zostawiać go samego sobie na cały dzień w zamkniętym pokoju itd. (lubi się tak odosobnić z grą komputerową) itd.

O matkooo,
Goja - ale pojechałaś. Ja nie pisałam o twojej córce, a ty zwyczajnie obrażasz.

Super
Też tak uważam. I powiem więcej - jest to więcej warte od sukcesów naukowych.

To nie ja wyskoczyłam, że ktoś mnie obraża - Gojka napisała tylko, jakie jest jej zdanie, w ogóle nie odnosząc się do Ciebie konkretnie, a nawet napisała, że masz rację, ale tego już nie zacytowałaś - więc pytam, w którym miejscu poczułaś się urażona? Na zasadzie "uderz w stół" znowu?

... A teraz Ty usiłujesz obrazić mnie, tylko masz pecha, bo mnie to nie rusza

A jednak ... miałam rację - nie zrozumiałaś.
To ja zaczełam, że zaczynają się wakacje ...itp.
To Gojka odpowiedziała, że ona miała je cały czas, bo ma cudownie uzdolnioną córkę, która nie potrzebuje pomocy.

No i wytłumacz mi - i chyba nie tylko mi, w którym miejscu Cię to obraża. Zazdrościsz jej córki czy co? Dlaczego obraża Cię to, że ktoś ma dziecko, które nie potrzebuje pomocy w nauce?

Ohoho, widzę, że dużo forumowiczów czyha w krzaczorach
Nudziło wam się?
Powiem tak - każde dziecko jest inne, jedne wymagają uwagi, inne mniej. Ale raczej u wszystkich rodziców czas wakacji to czas innych relacji z dziećmi ( bliżej, pełniej, więcej, swobodniej mniej obowiązkowo ... )
Jeżeli dla was czas wakacji i czas roku szkolnego to tyle samo spędzanego razem czasu, to przepraszam. U mniej jest inaczej i po prostu wyraziłam swoją radość.
Gojka natomiast zaprzeczyła, ze względu na cudownie uzdolnioną córkę.
I to też przyjęłam, próbując wytłumaczyć, że nie każdy ma geniusza w domu.
A ona, że nie da się dobrze wychować większej ilości dzieci. Ja mam więcej dzieci i uważam je za najcudowniejsze na świecie

Nie, Gojka wyraźnie napisała, że ona - Gojka by nie dała rady wychować większej ilości dzieci. A nie, że się nie da.

Cześć, Shipqtare Szkoda, że akurat na kolejną aferę o nic trafiłaś

Jakbyś miała gdzieś, to byś nie robiła afery.
Nie czytasz ze zrozumieniem, obrażasz się o coś, czego nie ma...

Nie fajniej by było pogadać jak ludzie, sympatycznie?

Tak, cały świat najeżdża na Ciebie, bo masz więcej niż jedno dziecko. Nie mamy co robić, tylko coś akurat Tobie wypominać. O tym, co Gojka napisała, wypowiedziałam się już wcześniej, a Tobie nic do tego, dlaczego ona zdecydowała się na jedno dziecko, a nie trójkę - ma do tego prawo, zupełnie tak samo jak i Ty.
Równie dobrze ja mogłabym się poczuć urażona, bo Ty uważasz, że wakacje to wspaniały czas dla rodziców i dzieci, a ja akurat mam inne skojarzenie, bo dla mnie to dodatkowe problemy, jak zapewnić dzieciom opiekę, jak muszę pracować. Tylko że ja przyjmuję do wiadomości, że inni mają inne życie, mają prawo nim kierować tak, jak oni sobie chcą i wcale mnie nie obraża to, że ich życie jest inne niż moje.
Serio, strasznie męcząca jesteś. Jak taka jesteś w realu, to ja bym Cię szerokim łukiem omijała. Całe szczęście, że to tylko forum.

Witam wszystkim. Jak wam minął tydzień? Ja wycofałam się trochę z tematu, bo mowa jest o dzieciach, których przynajmniej na razie nie mam. Poza tym miałam potrzebę wyłączenia się ze społeczeństwa i trochę naładowali baterię, teraz mogę się mierzyć z nadchodzoncymi pozytywnymi zmianami w moim życiu.

Co do tematu posiadania kilkora dzieci lub jednego. To jestem zdania, że rodzice mający jedno dziecko z własnego wyboru są dość egoistyczni. Jestem dość późnym dzieckiem, mam starszą o 14 lat siostrę. Patrząc z boku na znajomych moich rodziców to Ci, którzy są jedynakami są bardzo samotni. Niektórzy nie mają żadnej rodziny poza swoimi dziećmi lub są całkiem sami, bo ich rodzice już zmarli. Ci którzy mają rodziców sami muszą o nich dbać oraz im pomagać. Sama często potrzebuję wsparcia siostry, chociaż moi rodzice żyją i mają się dobrze. Rodzeństwo zawsze będzie obok i możesz mu zaufać (oczywiście rodzice muszą wychować dzieci tak, aby były za sobą i miały bliskie kontakty). Co do poświęcania czasu dzieciom to dwójce czy nawet trójce dzieci można poświecić tyle samo czasu co jednemu jest to kwestia organizacji i logistyki. Przynajmniej taka jest moja opinia. Sama chciałabym, mieć w przyszłości dwoje dzieci, jeżeli będzie to możliwe.

Ja uważam, że jeśli rodzice zdają sobie sprawę z tego, że z jakiegoś powodu nie ogarną większej ilości dzieci, to decyzja o posiadaniu jedynaka nie jest egoizmem, tylko odpowiedzialnością.

My z mężem nie chcemy więcej dzieci. Mamy syna, który potrzebuje 100% naszej uwagi ze względu na swoje zaburzenie i drugie dziecko musiałoby żyć w jego cieniu. Nie chcę tego, więc jest jak jest.

Pamiętam naszą „dyskusję” o interpretacji. Przyznaję, że zraziłem się wtedy do Ciebie i wycofałam z dyskusji, bo uznałam, że jesteś bardzo niestabilna emocjonalnie. Ale zdaje się, że byłaś wtedy w poważnym kryzysie. Nie przypisywalabym sobie funkcji katalizatora, byc może byłam kroplą, która przelała czarę goryczy. Niemniej cieszę się, że wskutek tego zaczęłaś pracę, która zaowocowała DOBRYMI zmianami
Wiem, co masz na myśli pisząc o bólu, który towarzyszy wglądowi, zrozumieniu i akceptacji . Przecież sama widzisz jak ludzie na tym forum walczą i oporują, żeby nie bolało.

Wypoczywaj radośnie

Masz tendencyjne obserwacje, Wilku
Ja żyję dobrze ze swoim rodzeństwem, zwłaszcza z bratem, bo od dzieciństwa trzymaliśmy się razem, wspieraliśmy się i troszczylismy o siebie nawzajem. Z siostra nie mam tak bliskiej relacji, bo ta relacja jest raczej jednostronna, gdyż przeważnie służę jej do wysłuchiwania o jej miłosnych porażkach, problemach w pracy itp., ale jak potrzebuję pomocy to wiem, że mogę na nią liczyć a to też ważne.

Nie wydaje mi się, że statystyczną prawidłowością jest brak więzi między rodzeństwem. Chociaż jestem świadoma, że różnie to bywa. Mój mąż ma też dobre relacje ze swoim bratem, chociaż między nimi jest spora różnica wieku i ponoć dobry kontakt złapali już w dorosłości. Moi rodzice też pielęgnują relacje ze swoim rodzeństwem. Mnie się w ogóle wydaje, że kiedyś miało się bliższe relacje w rodzinie, ale nie miało się w ogóle lub dość słabe więzy z przyjaciółmi a dzisiaj to się zmieniło i bliżej jesteśmy z przyjaciółmi.

Właściwie po Twoim ostatnim komentarzu przypomniało mi się, że dość często słyszę od znajomych, że oni spotykają się z rodzina na weselach i pogrzebach więc chyba jest coś w tym, co piszesz.

EDIT: W każdym bądź razie mam zamiar „dorobić” mojemu dziecku rodzeństwo

Ale co? Że tańczyć nie lubisz? Czy co Ci nie pasuje w weselach?
Ja to się prawie zawsze wzruszam, bo to takie poruszające, gdy się ludzie kochają i oznajmiają to wszystkim dookoła

Byłam w weekend na weselu to coś mi na ten temat wiadomo To ciemna strona weselnych zabaw. Gdybyś był kobietą to miałbyś jeszcze dodatkowe atrakcje w postaci klejących się do Ciebie w tańcu facetów, albo takich, którzy próbują Ci ręce wyrwać z barków
Chociaż do przeboju niejakiego Sławomira „Miłość w Zakopanem” to zabawa była przednia

Widzisz, i w takich sytuacjach baaardzo pomocny jest brat

Naprawdę nie mogę narzekać, chociaż parę razy w życiu mnie mocno wkurzył, np. wybrał na żonę kobietę, która mi się niezbyt podobała (jakby to mi ona miała się podobać ), ale z drugiej strony to chyba zazdość, bo żadna nie byłaby wystarczająco dobra dla niego
Hahaha właśnie sobie pomyślałam, że moja bardzo przyszła synowa może mieć kiedyś niełatwo