Dobrowolna izolacja - Netkobiety.pl

Będzie z praktyki .

Zauważyłam, że izoluję się, kiedy mam za dużo na głowie i/lub jestem zwyczajnie przemęczona. W takiej sytuacji dodatkowe bodźce i tak zwane rozpraszacze, w tym problemy innych osób (oczywiście są takie obok których nigdy nie przejdę obojętnie), nadmiar czyjejś uwagi i towarzystwa, oczekiwań, dodatkowe zadania, a już nie daj Boże pojawiające się fochy czy wyrzuty, bo nie mogę komuś poświęcić wystarczającej ilości czasu - są tym, co jeszcze bardziej potęguje stres, wyczerpanie, a tym samym zdecydowanie nie ułatwia mi szybkiego dojścia do pionu. To dlatego w pewnych okresach życia wolę sobie tego po prostu oszczędzić, zresztą w myśl zasady "ja też jestem tutaj ważna".

Przemyśl czy i u Ciebie przypadkiem nie jest to forma działania czegoś na kształt instynktu samozachowawczego?

Z drugiej strony wielokrotnie już na forum pisałam, że jestem typem zadaniowca, dlatego kiedy stoją przede mną jakieś wyjątkowo ważne/trudne wyzwania, ograniczam do minimum wszystko, co mnie od nich odciąga. Generalnie zamykam się, myślę, analizują, a potem działam. Nie mam wtedy ochoty na nadmiar spotkań towarzyskich.

Mój ex też miewał takie demoniczne oczy. co to jest?
A co do twoich obaw - zakochasz się i zmiękniesz

Ja tak mam od zawsze. Jestem zadaniową osobą, która nie jest zbyt towarzyska. Rozluźniam się w męskim gronie, co wcale nie znaczy, że każdy jest moim ziomkiem. Trzymam z moim facetem, gadam z jakimiś kolegami o polityce, chodzę na siłownię, pracuję z domu. Chociaż śpiewam w kościelnym chórze od prawie dwóch lat, praktycznie z nikim się tam nie przyjaźnię, bo mnie to nie interesuje. Obcy ludzie w domu mnie męczą. Właściwie jakiekolwiek towarzystwo, nawet jak najbardziej przyjacielskie i kochane, męczy mnie po kilku godzinach. Z ludźmi, którzy mnie interesują, spotykam się raz na tydzień lub rzadziej. Nawet z narzeczonym, od lat, spędzam tylko trzy godziny wieczorem (on jest prawnikiem, który pracuje w mieście odległym o 30 km, do którego dojeżdża samochodem, ja pracuję z domu).

Taki samotnik ze mnie, co chadza z psem po polach. I wcale źle się z tym nie czuję.

Wyizolowalem się bo zacząłem ich rozstawiać po kątach.Nawet rozmów nie nawiązuje.
Ja ,dusza towarzystwa.
Do tego robię patent strzelecki bo nakręca mnie Tzw strzelanie taktyczne i dynamiczne.
Im więcej walki tym lepiej się czuję.

Mam obawy dziewczyny.Serio.
Bo nie wiem czy nadrabiam braki,czy to co robię jest normalne.

Ja i foch to dwa biegunowo odległe klimaty.
W tym sęk.

Na siłowni jestem od dawna.25 kg nie schodzi lekko.Hobby muszę zawiesić że względu na finanse.Zastapilem Krav Maga.
Dobity to ja byłem często ale się podnosiłem.Trzy lata zmian pracy, komorników itp.Stanowisko przez jakiś czas powyżej kwalifikacji.
Wkurzyło mnie to że przez finanse ,czasowe ograniczenia w wyjazdach itp wyrzucono mnie poza margines i napietnowano.

Martwi mnie utrwalenie tego "chlodu" , surowości i bezwglednosci.

Już sam fakt, że się tym martwisz wskazuje, że nie jest to dla Ciebie stan naturalny, to z kolei pozwala twierdzić, że wywołały go jakieś czynniki, które kiedy miną, to pozwolą Ci wrócić do równowagi. Twojej równowagi. Tym niemniej podkreślasz, że Cię to martwi, ale z drugiej strony można odnieść wrażenie, że jest Ci z tym całkiem dobrze, przynajmniej na tę chwilę, a tylko kiedy za bardzo zaczynasz analizować, to pewne wnioski wydają się nie brzmieć zbyt optymistycznie.

A może warto dać sobie po prostu trochę czasu, oswoić się z sytuacją i wtedy zastanawiać? Bo czy nie jest przypadkiem tak, że niepokoi Cię to, co zaskakuje, a zaskakuje, bo jest dla Ciebie nowe, dotąd nieznane?

Martwi tylko za pierwszym razem.
Tak mam.Potem jeśli mi to odpowiada - nie mam skrupułów aby z tego korzystać kiedy trzeba.
Równowaga była zaburzona po terapii trzy lata temu.
Aktualny stan jest dla mnie komfortowy,znam go z dawnych czasów.
Brak wpływu kogokolwiek na moje emocje,uczucia.Brak przywiązania itp.
Bo na pewno pożegnałem " bardzo dobrego człowieka " jakim byłem.Byl głupi.

Blackie,ja nie pytam jak żyć.
Ciężko mi ocenić sytuację z tej perspektywy po prostu.

Blackie ,trochę się nie rozumiemy :-)
Ten proces mam za sobą.
Martwi mnie to dobrze się czuje bez radości, flirtowania ,drobne i większe sukcesy przyjmuję teraz tak jak zjedzenie kanapki.
Nie zaczynam rozmów,nie ciągnę ich itd.
Największa zabawę miałem z rozmów z pietruszką i Snakiem.

Kiedy mam lekki zjazd formy mentalnej - robię dodatkowe ćwiczenia ,większy ciężar lub zakładam rękawice i tłukę w worek.
Lub idę na saunę,i spędzam tam godzinę ,naprzemian pocąc się i siedząc w lodowatej wodzie.

Co więcej nie mam ochoty z tego wychodzić.
Wiem że póki się nie wygrzebie z finansow - nie ma szans na kogokolwiek w moim życiu.Tak samo wiem że pierwszy rok po wypłynięciu na powierzchnię spedze na wyjazdach na urlopy oraz weekendowych wyjazdach za granicę.
A świadomość że w pokoju hotelowym będę sam - wręcz jest przyjemna.
Żadnej potrzeby opieki, rozmów itp.
Zero potrzeby jakiejkolwiek więzi.

Chyba w tym że z gorącokrwistego zmieniłem się w cyborga.

Banalne pytanie - czy myślałeś o spotkaniu z psychologiem? Te wszystkie papiery i testy wypełniane przy diagnozie mogą Ci dużo dać.

Ja się wyizolowałam po śmierci dziadka. Ruszyło mnie tak, że wszystko było mi obojętne. I właśnie wypełnianie tych papierów mi wtedy dużo dalo.

Problem u mnie był taki, że jak już wyszłam z izolacji to rąbnęło we mnie wszystko to, co wcześniej odsunęłam.

Gdybys zamienił sie w cyborga ten temat by nie zaistniał. 

Coś próbujesz zapełnić, czegoś ci brakuje i póki  tego nie rozgryziesz, i nie znajdziesz bedziesz się izolowal, zeby sobie nie zamknąć drogi do zmiany.

Znajdz brakujacy kawalek tej ukladanki...

@,Snake
Wiesz że krew w wodzie nie znajdzie się przypadkiem...;-)

@wilczysko - są klimaty które nie są dla dobrodusznych ludzi ;-) Więc tematów smyczy nie poruszajmy ;-)

A z tym brakującym puzzlem masz rację.Wiem że go brakuje.
Zobaczymy.Na razie ta izolacja daje mi spokój.A stan kontroli swoich emocji bardzo lubię.Trzy razy w życiu wyszedłem z siebie a to nie jestem przyjemne doświadczenie dla otoczenia.Rozrywam blachy pancerne gołymi rękami aby dopaść "ofiarę".

No nic.Duzo więcej nie wymyślę.
Ostatnio jakaś kobieta na "randce" zapytała mnie kogo potrzebuję. Walkirii.

Bo moze wlasnie tego potrzebuje?

Moze koledze nie chodzi o to by walić do krwi w przeciwnika, zostac snajperem i czyms pomiedzy Jamesem Bondem a Rambo, ale zeby samemu dac się przeorać i stłamsić, a potem roztrzepać mundurek i spojrzeć na swiat z innej perspektywy

Ja nie do konca wierzę w tę Twoją potrzebę izolacji. Tzn owszem, wierzę że każdy czasami potrzebuje pobyc sam ze sobą, ale Ty lubisz byc w centrum uwagi i robić wokół siebie zamieszanie. Moze ta izolacja wynika z tego, ze z czasem jest trudniej i potrzeba wiekszego wysilku?

Oj tam, oj tam... piszę co widzę po forum. Dostępu do innych danych nie mam

To ja kompletnie nie rozumiem czemu jeszcze nie wbiłeś jej zębów w kark i nie trzymasz przy ziemi ;-)
Mam wrażenie że dostaniesz wtedy wiatru w żagle.

Loka, Iceni - > dzięki za wnioski.
W zasadzie dopóki nie wyjdę na prostą z finansami, mieszkaniem itp będę czuł jak 'odrzut'.
Zostaje tylko kontynuować to co zacząłem i tyle.

Ty uwazaj! Ziemia jest okrągła to jak wyjdziesz na prostą za bardzo, to się może okazać że za jakiś czas trafisz w to samo miejsce, tylko od d*** strony

No ok, wyobraź sobie, że ja to znam i też nieraz muszę wybrać, czy wymienić filtr paliwa, czy kupić sobie buty (a uwierz, ciężej mi to na pewno przychodzi, taki wybór, bo jestem kobietą ). I jak najbardziej wierzę również, że jest to bardzo męczące i można mieć dosyć - to też znam Wakacje, mieszkanie - no, chyba nie będę się powtarzać, wszystkie te problemy są mi jak najbardziej znane - no i też nie przegrałam majątku w kasynie, a powody sytuacji są mniej więcej podobne do Twoich... Tylko że ja pytałam, dlaczego z powodu tych problemów czujesz się jak "odrzut", z czego to wynika? Bo ja się tak nie czuję, ja swoje wiem, wiem, ile jestem warta i nie przeliczam tego na kasę lub jej brak. Tak mnie to zastanowiło po prostu, czy to nie wynika np. właśnie z poczucia, że facet powinien tych pieniędzy mieć więcej, żeby w razie czego móc "ratować" kobietę, a od kobiety się tego nie wymaga? Ja się spotkałam np. z propozycjami, że ktoś mi pożyczy, oddasz, jak będziesz mieć, takie tam - no, ale ja nie chcę, ogarnę sobie to sama, mam co do garnka włożyć, a to, że gacie czy buty kupię sobie później, to mnie to osobiście aż tak nie przeszkadza (mimo że jestem kobietą!!!) - więc może wynika to również z jakiejś różnicy w charakterze? Albo jeszcze z zupełnie czego innego?

I tak, wiem, że mało kogo interesuje, z czego ten stan wynika, i tak zawsze będą gadać, że jesteś niezaradny Ale tu akurat różnicy między płciami nie ma, zwłaszcza, jak komentują byli teściowie

Zdążyłam przeczytać to, co było przed edycją

Tak, też z doświadczenia mogę powiedzieć, że to może pomóc - bo mam. Tylko że ja tego nie łączyłam z finansami - a ze swoim miejscem na ziemi. Ale tak, jak wspomniałam wcześniej, mniej więcej od roku, czyli od przeprowadzki, odczuwam u siebie poprawę
A może to zmiana otoczenia, a może jakiś tam "kamień z serca" przestał faktycznie ciążyć, a może, a może - można sobie gdybać, jedyne, co mogę Ci powiedzieć na pocieszenie, że u mnie powoli mija - czego i Tobie życzę

Tu wrócę do swojego pierwszego posta w tym wątku. Moim zdaniem kiepskie finanse i brak mieszkania Cię ograniczają, więc wszystkie swoje siły skierowałeś na wyprostowanie tej sytuacji. Czujesz się już tym zmęczony, więc instynkt samozachowawczy kazał Ci nie angażować się w inne sprawy, bo te zabierają dodatkową energię. Z drugiej strony Twoja psychika też już jest na tyle przeorana, że nie masz ochoty (przynajmniej chwilowo) wchodzić w jakieś głębsze relacje. Nazwałabym to nawet pewnego rodzaju zobojętnieniem.
Ja znam ten stan i uwierz, że z niego się wychodzi. Niemniej nic na siłę - jeśli za jakiś czas uznasz, że jest Ci z tym dobrze, to spokojnie możesz tak żyć. Najważniejsze, abyś sam ze sobą czuł się komfortowo.

Mnie dużo czasu zajęło zrozumienie pewnych mechanizmów, jakie rządzą moim zachowaniem, mało tego, potrzebowałam ku temu kilkukrotnie powtarzającego się schematu, ale kiedy już do tego dotarłam, to poczułam cudowny spokój wynikający ze zwykłej wiedzy o tym.
Samoświadomość to jest coś, co popycha nas do działania we właściwym kierunku, tym samym jeśli Ty znalazłeś tego brakującego puzzla, to jesteś na dobrej drodze ku zmianom, które są zgodne z Twoimi własnymi potrzebami. I pal sześć jeśli ktoś uzna, że dzieje się z Tobą coś dziwnego, że może się miotasz czy zmieniasz na siłę (być może tak to wygląda z boku), najważniejsze, żebyś Ty sam wiedział, że to co robisz ma sens i jest po coś .

Pirx, napiszę tobie jak ja ciebie odbieram na podstawie tego, co i jak mignęło mi na forum, więc wiadomo, że jest to bardzo okrojony obrazek. Może to mylne, może trafne, ale takie są moje wrażenia, że na obecnym etapie swojego życia jesteś bardzo splątany, jakbyś sam nie wiedział, jaki jesteś i co jest dla ciebie ważne. Odbieram to tak, że po części próbujesz w jakiś sposób siebie kreować, stworzyć postać, która ci odpowiada, ale to nie jesteś prawdziwy ty, więc już czasami jesteś zmęczony graniem siebie, cofasz się do wnętrza siebie, ale ci niedobrze z tym, znowu wychodzisz, chcesz i nie chcesz jednocześnie, masz obawy z jednej strony a z drugiej - je zagluszasz, bo nie pasują do tego, jak CHCESZ siebie widzieć.
Odbieram ciebie też jako osobę zmrożoną emocjonalnie, tj. unikasz uczuć. Pewnie żeby nie zostać zranionym. Konsekwencją jest poczucie jałowości, zmęczenie, znużenie, powierzchowność. Tak to mniej więcej widzę.

Pirx slabo Cie znam ale cos tam na Twoj temat juz wiem z roznych watkow. Z mojej perspektywy wyglada to tak ze Ty ta swoja "cyborgowatosc " sam sobie narzuciles a nie jest to zaden nautralny dla Ciebie stan. W co drugim Twoim poscie przewija sie watek ze dopoki sie finansowo nie odkujesz to zaden z Ciebie material na partnera. Uwierzyles chyba tak mocno w zwiazek pomiedzy posiadaniem sporej ilosci  kasy ( bo chyba w noclegowni to Ty jeszcze nie musisz spac ) a  szansa powodzenia relacji z druga osoba ze musiales sobie przyjac jakis front ktorego bedziesz sie teraz trzymal by samemu sobie udowodnic ze Ty na ten czas "odkuwania sie" tak naprawde nikogo nie potrzebujesz. Dzieki temu czujesz sie niejako panem sytuacji. To nie sytuacja finansowa i nie dokonca wyrzezbiona sylwetka sa przeszkoda tylko ja Pirx, obecnie zimny sukinsyn sam z siebie nie chce zwiazku. Dla mnie to po czesci maska. Po czesci, bo w to ze masz czasowo autentycznie dosc glebszych relacji i potrzebujesz swietego spokoju i skupienia sie na samym sobie wierze. To naturalne zjawisko ktore czasem kazdego dotyka, a Ty masz do tego tymbardziej prawo po wyniszczajacej, toksycznej relacji. Ja tez obecnie przechodze przez tego typu proces tyle ze nie w odniesieniu do facetow tylko przyjazni i znajomosci wokol mnie. Cos sie ulalo, czegos bylo za duzo i widocznie tak musialo sie zadziac ale nie traktuje tego w kategoriach mojej przemiany jako osoby (w zimna suke ) tylko pewnego resetu ktorego widocznie moja psychika potrzebuje, ewentulanie weryfikacji pewnych znajomosci. Wciaz mam w sobie emocje, jestem zywa w srodku tylko niekoniecznie mam ochote to okazywac i wchodzic w interakcje. Ty tez to wciaz w sobie masz, gdyby tak nie bylo to i tego watku i rozkmin by nie bylo.

Nie żartuję.Spie na jednoosobowej skórzanej kanapie.W pokoju z wilgocią i grzybem.W powietrzu błękitna mgiełka papierosów ,bo rodzice palą jednego od drugiego  .
Żadnego naciągania realiów.

No to ją może zaprosić na kawę do kawiarni, już nie demonizujcie tak tej kasy, bo facet kompleksów dostanie

A spać może po imprezach chodzić do niej

Jeśli go zaprosi Może być cnotliwa

Cnotliwe nie śpią. One czuwają

Nie rozumiem co oznacza, że można pewnych emocji na żądanie nie odczuwać. Czy to oznacza, że jak nie chcesz, to nie odczuwasz emocji (wyłącznik na żądanie), czy, że mimo dobrych chęci nie odczuwasz pewnych emocji (emocje są pożądane przez ciebie, ale nie pojawiają się)?

Dokładnie w ten sposób. Wierz lub nie.
Używane przeze mnie w sytuacjach zagrożenia.Jeszcze z dzieciństwa i młodości. :-)
Co nie zmienia faktu że umiem panować nad emocjami (kiedy tamtego mechanizmu nie używam).Pochrzanione - ale tak jest.

Husky, martwi mnie to że może się ten stan utrwalić.
Pomyśl: umiałabyś zbudować "relację" z kimś kto na zawołanie jest zimnym draniem? A jak mu coś nie podpasuje to dostaniesz wypowiedzenie bez sentymentów z jego strony.
Bo w tym kierunku to się utrwala.
Owszem ,pomogę staruszkowi wnieść zakupy na szóste pietro ale czyjś płacz mnie nie ruszy i nie rusza.Wszelkie lewe osoby bez namysłu wykorzystam do swoich celów.Jedyne sumienie mam dla niewinnych.
W tym kierunku to poszło.
Nadziei to ja się pozbyłem.I nawet po niej nie płaczę. :-)

Poza tym Iceni dobrze mnie nakierowała.
A brakującym puzzlem jest to że nie stoję jeszcze na nogach materialnie i jestem w trybie 'przetrwania'.A ten stan na tyle mi się podoba ze mogę w nim zostać.
Czerpał z kogoś nie będę - nie ten typ.

U mnie pojawił się kiedy mając 13 lat, siedziałem półprzytomny na balkonie czekając na karetkę,ledwo oddychając i przestawałem widzieć.Traciłem przytomność świadom tego co się dzieje.
To był drugi raz kiedy tak było.Inaczej bym 'zfiksował'.
Potem nauczyłem się to 'kontrolować'.Z czasem uruchamiać na zawołanie jak pstryknięcie palcem. W każdej sytuacji.
Poźniej tygodniami miałem i emocje, i bytry umysł.

To też nie jest 'urban story'