Himalaizm - Netkobiety.pl

Nie. Nie będzie. Decyzja ta zapadła w momencie uratowania Elizabeth Revol, otrzymania od niej informacji na temat tego co działo się na szczycie i stanu Tadeusza Mackiewicza oraz prognozach pogody w tym rejonie.

Fragment raportu z akcji ratunkowej Elisabeth Revol oraz Tomasza Mackiewicza; autorem jest Jarosław Botor, Kierownik Zespołu
Ratunkowego, Ratownik Medyczny.

W odniesieniu do MAckiewicza słowa bohaterstwo i heroizm może rzeczywiście nie do końca pasuje w kontekście tej sprawy, może bardziej determinacja w dążeniu do celu.
Natomiast w moim odczuciu czynem heroicznym i bohaterskim można nazwać to czego dokonali ratownicy. Po pierwsze nie musieli iść, nie są strażakami, których zawód obliguje do wykonania akcji ratunkowej, a po drugie ponoć dokonali prawie niemożliwego, w ciągu 8 godzin pokonali odcinek praktycznie w pionie i to w nocy, gdzie szacuje się, że taką odległośc w tych warunkach powinno się pokonać w minimum dzień (tak czytałam)

Ojj, Bielecki sam tam nie szedł, Urubko nawet nie jest Polakiem, więc czemu miałby się narażać
Ale również mam do niego szacunek, i miałam go również po Broad Peak, choć wtedy media robiły z niego najgorszego (tak jak teraz napadają na Revol).
Jednak przyznam, że mielenie tego tematu w Polsce mnie dziwi. Ja osobiście jestem zainteresowana himalaizmem, więc o tym czytam, ale zdumiewa mnie jak wielu ludzi to fascynuje. Choć widać po komentarzach w wielu miejscach, że jest to zainteresowanie nie na zasadzie "poczytam i się dowiem", ale "nie mam pojęcia o co chodzi, lecz i tak się wypowiem".
Specjalnie sprawdziłam francuskie portale info i tam się o tym właściwie nie pisze. Podejrzewam, że u nas jednak temat jest bardziej popularny ze względu na dokonania polskich himalaistów z przeszłości, które spowodowały, że himalaizm w jakiś sposób promuje nasz kraj - stąd program Polski Himalaizm Zimowy - i jest to samonakręcająca się spirala.
Jednak za dwa miesiące o tym wydarzeniu mało kto będzie pamiętał, do następnej tragedii.
Tak czy inaczej byłabym ostrożna w ferowaniu wyroków. Jest wiele niebezpiecznych hobby, tylko nie wszystkie w razie wypadku wymagają wszczynania aż tak drogich akcji ratunkowych. Jestem pewna, że nikt, kto nie uprawiał wspinaczki w górach wysokich nie jest w stanie wyobrazić sobie, co ma w głowie ktoś, kto poświęca wszystko dla niebezpiecznych wypraw, zamiast pracować na utrzymanie rodziny i zapewnić przyszłość dzieciom. Himalaiści to po prostu ludzie, którzy potrzebują silnych wrażeń, bo nie wystarcza im zwykłe życie i nie wspinając się, zatraciliby jego sens i pewnie powpadaliby w depresję.

Natomiast również uważam za głupotę robienie z nich jakichś osobistości godnych podziwu. Dal mnie godna podziwu jest matka wychowująca ciężko chore dziecko, ludzie, którzy na co dzień ratują ludzkie życie, pracują z bezdomnymi, prowadzą fundacje i poświęcają swoje życie dla innych. Nie te osoby, które gonią za egoistycznymi marzeniami. Nie uważam, by było w tym coś złego, ale również nie ma tu nic do podziwiania. Jednemu wystarczy zabijanie potworków w grze komputerowej i to jest jego sens życia, a ktoś inny musi się wyprawiać w góry wysokie. Ich prawo, o ile robią to na własny rachunek. Jestem krytyczna wobec wydawania na to państwowych pieniędzy, które w Polsce ma miejsce - ale z drugiej strony wydawane są też na wiele innych zbędnych celów.

Wiem, że odmówili, i moim zdaniem słusznie. Histeria medialna spowodowała, że jednak zmienili zdanie, bo potem wieszano by na nich psy.
Francuski rząd nic nie zrobił, bo tam widać nie ma presji społecznej na ratowanie himalaistów, może wręcz spotkałaby ich krytyka za wydawanie w ten sposób pieniędzy podatników (nie wiem jaki PR ma himalaizm we Francji, ale wydaje mi się dośc logiczne, że na pewno nie jest tak popularny jak w Polsce - u nas jest o nim głośno przynajmniej sezonowo. Francuzi chyba nie mają takich postaci jak Rutkiewicz i Kukuczka, toteż nie ma czym popularyzować tego sportu.
Też nie widziałam, żeby gdzieś Mackiewicza nazwano bohaterem. I całe szczęście, bo to słowo i tak się zdewaluowało.
Czy himalaiści z wyprawy ratunkowej są bohaterami? W pewnym sensie tak, ale na pewno nie narodowymi, i nie wiem, za co im przyznawać odznaczenia.

Osobiście uważam, że jeśli zagrożone jest ludzkie życie, to trzeba je ratować. Pieniądze w tym przypadku i tak ostatecznie zostały zebrane przez społeczeństwo, w dodatku błyskawicznie, co znaczy, że to nie były wyłącznie naciski, a autentyczna i szczera chęć niesienia realnej pomocy.

Całą dyskusję można skwitować jednym zdaniem: "Syty, głodnego nie zrozumie"

Z jednej strony pasja i jestem w stanie to zrozumieć. Ale z drugiej strony - rodzina. Trzeba sobie postawić pytanie czy najważniejsze jest spełnienie swojego marzenia pokonując najwyższy szczyt ryzykując przy tym życie...? Ale teraz już za późno...

Ale korekta do czego? Ma polskie obywatelstwo, ale to nie czyni go Polakiem. Tamto zdanie napisałam z tego powodu, że nie rozumiem wyróżniania tutaj Bieleckiego i odznaczania go gdy poszło ich czterech, w tym Rosjanin.
Ale to nie ma aż takiego znaczenia, pewnie poszliby i wtedy gdyby w kłopotach byli himalaiści innych narodowości. Zresztą już przed startem helikoptera wiedzieli, że idą tylko po Revol.

Myślę, że to fb nie jest miarodajne, bo ludzie piszą tam z wysokim prawdopodobieństwem, że rodzina Mackiewicza to przeczyta.
Teraz tam zajrzałam i widzę, że jest też sporo komentarzy o tym, że samolubne jest uprawianie tego sportu mając dzieci. Też tak uważam, ale chyba fb to nie jest odpowiednie miejsce do wypisywania takich rzeczy. Jego żonie czy dzieciom już nic z tego nie przyjdzie.
Zresztą mnie bardziej od tego, że ktoś z taką pasją decyduje się na dzieci - czy też po urodzeniu dzieci z niej nie rezygnuje - bardziej dziwi, że kobiety, które tej pasji nie dzielą decydują się na dzieci z mężczyzną, który w taki sposób naraża życie. Rutkiewicz przynajmniej była uczciwa i dzieci nie miała. Zresztą ciekawa jestem ile himalistek decyduje się na zakładanie rodzin. Mężczyzn decyduje się na to bardzo wielu, co moim zdaniem jest tylko dowodem na ich egoizm i patrzenie tylko na siebie.

Poczytałam trochę francuskiej prasy... Elisabeth została ogłoszona bohaterką. Francuzi piszą, że gdyby została z Tomkiem, to po 2 dniach pewnie byłaby martwa.

Mozna ruszac odmrozonymi palcami, nawet nimi cos trzymac. Nie znam dobrze anatomii ludzkiej dloni, bo jest ona zupelnie rozna niz dlon zwierzat, i bardzo skomplikowana. Ale miesnie zginajace i prostujace palce polozone sa wyzej, w obrebie dloni sa tylko sciegna. Wpiszcie sobie zginacz gleboki palcow, zginacz powierzchowny palcow i prostownik palcow. Sa ladne rysunki. Wiec pracuje miesien na przedramieniu, zginaja sie biernie palce. Oczywiscie sa inne miesnie w obrebie dloni, ale te nie sa konieczne do zginania i prostowania.
Pies czy kot nie ma w obrebie dloni miesni w ogole, a palce maja chwytne i ruchome, oczywscie nie tak jak ludzkie. Clowiek ma miesnie ponizej nadgardstka, zwierzeta tylko niewiele.

No właśnie... śmierć śmiercią... Ale po śmierci zaczyna się zwykła szara rzeczywistość dla bliskich. Za coś żyć trzeba...

Bez związku z tematem, ale przepraszam bardzo, ludzie powinni się dobierać na zasadzie, pasujemy do siebie i chcemy ze sobą być, a  nie chcemy ze sobą być, to będziemy siebie nawzajem zmieniać i jakoś to będzie. To się nigdy nie sprawdza, a osoby, które tak dobierają sobie partnerów są same sobie winne.

A ja uważam,że himalaiści to samobójcy i fanatycy,są egoistami,myślą tylko o swojej pasji,a dzieciaki niech matka wychowuje,on zbiera kolejne trofea,a między wyjazdami powiększy może rodzinę.....jak można wybrać ryzyko utraty życia nad życie rodzinne?,to po co im rodzina?.....coś tu nie tak z głową.....

Teoretycznie robi się albo zdjęcie (podobno były złe warunki i nie dało się zrobić zdjęcia) lub zostawia się depozyt na szczycie. Są też jakieś zapisy GPS podobno. Może czymś takim dysponują.

A co do tego, gdzie są ciała.. Może Martin o własnych siłach próbował się przemieszczać i zasypal go śnieg, dlatego nie znaleziono ciała? Co do Tomka, to podobno Eli wie, gdzie go zostawiła...

Nie jest to takie proste. O ile zgon następuje w skutek lawiny, odpadnięcia od ściany, czy upadku - to nieznane jest miejsce w którym spoczywają zwłoki.
W górach wysokich nie organizuje się akcji poszukiwania ciał, bo niby kto byłby w stanie przeprowadzać takie akcje w panujących tam warunkach ?
Inni z kolei umierają i zamarzają tuż przy szlakach, w namiotach, przy poręczówkach.
O ile nikt nie podejmie się zniesienia ich ciał na dół (tak zrobiła z ciałem "Mrówki" - Dobrosławy Miodowicz-Wolf, Wanda Rutkiewicz) to nie ma fizycznej możliwości sprowadzenia zwłok na dół.
Chyba, że rodzina zmarłego zdecydowałaby się na wynajęcie komercyjnej wyprawy, która podjęłaby się takiego zadania, ale koszty sfinansowania takiego przedsięwzięcia są ogromne.
Niestety nie słyszałam jeszcze dotychczas o takim przypadku.
W górach wysokich nie ma schronisk, czy placówek pomocy z których ratownicy / funkcjonariusze mogliby wyjść w ramach pracy i odnaleźć ciało zmarłej osoby.
Nikt też nie pójdzie i nie wykopie na kilkutysięcznej wysokości grobu.
Na nic więc nie zda się informacja o tym, gdzie dokładnie znajdują się zwłoki.
W okolicy latają tylko helikoptery armii. Tam Indie i Pakistan od lat toczą konflikt zbrojny o Kaszmir. Loty cywilne nie są dozwolone.
Rodzina zmarłego musiałaby zwrócić się do sił zbrojnych z prośbą i uiścić stosowną opłatę, która za taki lot wynosi około 50 tys USD.
Dodatkowo armia pakistańska nie dysponuje helikopterami, które mogą wznieść się powyżej 6000 metrów. Nie są w stanie polecieć wyżej.
A Tomek leży na wysokości 7300 metrów.

Jeśli zaś chodzi o zdobycie szczytu, to tak jak pisałam wcześniej - na podstawie zdjęcia zrobionego na szczycie - a Revol na pewno jest w posiadaniu takiego - można ustalić, czy rzeczywiście zostało tam wykonane, na podstawie topografii terenu widocznej na tych fotografiach, charakterystycznych punktów krajobrazu itp.
Dodatkowo na szczycie w puszce, czy w pudełku zdobywcy umieszczają kartkę ze swoimi imionami i nazwiskami, oraz z dokładną datą i godziną.
Następna wyprawa, która osiągnie wierzchołek jest więc w stanie zweryfikować te informacje.
Często wspinacze zostawiają na szczycie również jakieś osobiste drobiazgi mające dla nich szczególne, emocjonalne znaczenie, jak również flagi swojego kraju, klubu wspinaczkowego itp.

Witajcie !
Dołożę tu swoje 5 groszy do dyskusji ...Od piątku śledzę losy Tomka i bardzo przeżywam , nie znałam wcześniej faceta ,podobnie jak większość tu obecnych ale historia ta poruszyła mnie z racji tego ,że jestem wdową od ponad dwóch lat , także rozumiem ten straszny ból żony Tomka i dzieci :(Na pewno bardzo go kochała i za pewne z racji tego uczucia ,pozwalała mu być tą drugą , bo na pierwszym miejscu były góry...Podziwiam kobietę ,że znając prawdę ,że jej facet już skończył życie albo jest na krawędzi przejścia do wieczności zdobyła się na tak piękne publiczne słowa podziękowania :):)
Straszna jest ta świadomość ,że przynajmniej w najbliższym czasie nie pochowasz ciała męża ,jeśli w ogóle zostanie ono odnalezione ...
Himalaizm to adrenalina ,wielka pasja ,uzależnienie od którego ciężko się uwolnić .....Związanie się z takim człowiekiem to jak taniec na cienkim lodzie ..ale jest miłość .bezgraniczna , która powoduje,że pomimo wszystko trwasz przy nim do końca :):)
Wielka szkoda ,ze ta historia miała taki tragiczny finał ale spróbujmy chociaż trochę zrozumieć Tomka ...jako mocnego ,nietuzinkowego faceta , który ze szponów jednego nałogu ,można rzec wpadł w drugi ...Dla mnie pozostanie wielkim człowiekiem z pasją :):) W bólu łączę się z jego rodziną , bo wiem co znaczy stracić najbliższą osobę:(
Himalaiści to po trosze "szaleńcy" ale kobiety kochają "szaleńców".Pozdrawiam wszystkich :):)

Ja tam uważam, że każdy ma prawo do założenia rodziny, bez względu na to, jaki ma zawód, pasje i marzenia. To tak a propos tych osób, które uważają, że osoby uprawiające sporty ekstremalne nie powinny się wiązać.

Oczywiście żal mi żony i dzieciaków Mackiewicza - ale było im znane ryzyko.

No właśnie może się tak stać ,że ciało Tomka na zawsze już pozostanie nieodnalezione na jego ukochanym szczycie :( Też czytałam ,że tylko rodzina może organizować prywatną ekspedycję w poszukiwaniu ciała .... Tym bardziej współczuję rodzinie , dla mnie niewyobrażalne nie móc pochować ciała ukochanej osoby ...Ale mimo wszystko i tak podziwiam i podziwiać będę himalaistów :):) Jak dla mnie dokonują mega wyczynów , przekraczają granice ludzkiej wytrzymałości,mają niesamowitą wolę walki , są idealistami Co w dzisiejszych hedonistycznych czasach zasługuje na uznanie ( zaznaczam to moja opinia) :):)  Niesamowity żal po Tomku ,że tak tragicznie zakończyła się jego największa przygoda życia , zrealizował swoje marzenie ale Nanga zostawiła go całkowicie dla siebie ....Miłość do Nangi pokonała Go i ukochana Góra utuliła go na wieczność :(

Nie zrozumiemy tego, gdy nigdy tego na własnej skórze nie przeżyliśmy. To są zupełnie inne emocje, nieporównywalne z niczym. Każdy ma swoje motywacje i to co dla osób niezaamgażowanych w temat wydaje się niezrozumiałe, może tak naprawdę mieć mocne podstawy i sporo logiki. Podziwiam odwagę, chociaż nie pojmuję motywów i sama na coś takiego bym się nie zdecydowała.

Właśnie przeczytałam:

Współczuję mu bardzo, a równocześnie nawet nie potrafię sobie wyobrazić i tej nadziei, i tej rozpaczy, że syn gdzieś tam jest i go potrzebuje, ale wciąż nic się nie dzieje.

Gdzieś czytałam, że to nieprawdziwe informacje. Tzn. te podane przez ojca o czekających Amerykanach. W każdym razie "dziennikarze" mogliby już dać spokój ojcu Mackiewicza i przestać opisywać jego dramat. Wiadomo, że będzie wierzył, że jego dziecko żyje.

Szkoda jego ojca.
Podobno mama Wandy Rutkiewicz do końca życia wierzyła że jej córka zeszła z Kanczendzonga po drugiej stronie i tam ukryła się w klasztorze. Wiadomo, że wersja nieprawdopodobna ale jak widać w rodzicach nigdy nie umiera nadzieja

Loka tez o tym pomyślałam , kobieta miala albo nieprawdopodobnego pecha do partnerów , albo coś tu jets nie tak , nie wiem może parcie na szkło , może chęć bycia jedyną , której się udalo ? Moim zdaniem powinni chociaż spróbować go ratować , a nie wierzyć na słowo , bo nie zawsze jest ono coś warte . Nie zdziwiłabym się jakby  Tomek tam zył i czekał na pomoc i żadnej choroby wysokościowej nie miał

Tak sobie właśnie pomyślałem:
jakby wasz kolega i jednocześnie czyjś mąż oraz ojciec trójki dzieci powiedział, że wkrótce ładuje swój motocykl na lawetę i jedzie z nim na wyspę Man wziąć udział w rozgrywanym tam co roku najbardziej niebezpiecznym, ulicznym [!] wyścigu, gdzie edycje bez ofiar śmiertelnych są rzadkością, a trwałe kalectwo rozbitków codziennością, to kazalibyście zapewne puknąć mu się w głowę, byle solidnie, żeby podobny pomysł już nigdy nie przyszedł mu na myśl. Bo statystycznie ma większą szansę wrócić cały w gipsie, na wózku inwalidzkim lub nawet w plastikowym worku, niż polewać się szampanem na najwyższym stopniu podium.

A tymczasem włażenie na ten ośmiotysięcznik [i kilka innych gór] zimą, w stylu Mackiewicza, czyli bez kosztownego wsparcia licznej rzeszy wynajętych pomocników jest statystycznie jeszcze bardziej niebezpieczne... Mówi się ostatnio wszędzie, by nie oceniać ambitnych ludzi z pasją, marzeniami. Ja też nie oceniam, po prostu na wstępie nie mam za grosz szacunku do żonatych i dzieciatych kozaków tego pokroju, którzy z uporem maniaka 7 razy pod rząd próbują popełnić efektowne samobójstwo na tej samej górze, aż w końcu im się udaje.
Do tego tacy doskonale wiedzą, że jakby co, to ktoś wyruszy mu na pomoc narażając swoje zdrowie i życie [bo takie akcje zaczynają się właśnie po pogorszeniu pogody].

No właśnie, takie głosy się pojawiają. A ja uważam, że zamiast robić z kogoś świętą krowę tylko temu, bo ma pasję (jak ma pasję to już nie może mieć wad? staje się aniołem automatycznie? poza tym dużo ludzi ma pasje i marzenia, nie jest to coś tak mega wyjątkowego jak niektórym się wydaje) to bardziej powinno się mówić o tym, żeby nie wrzucac wszystkich do jednego worka. Bo to, że ktoś jest alpinistą, nie znaczy z automatu że jest jakiś tam (egoistyczny, nieodpowiedzialny etc, ani tak samo w drugą stronę: altruista i w ogóle chodzaca świętość). Jak każda inna grupa, tak i ta nie jest jednorodna.
Są alpiniści, którzy są bardzo dobrze przygotowani, unikają nadmiernego ryzyka, a do tego są przy forsie, więc ich stać na te wszystkie środki ostrożności. Wtedy co komu do tego? Co w tym złego, że ktoś sobie gdzieś tam łazi, skoro ryzyko jest w tym przypadku umiarkowane? Powiedzmy porównywalne do jazdy na motocyklu czy rowerze górskim. Może taka rozsądna, dobrze przygotowana osoba chodzić w góry aż do późnych lat, kiedy przestanie po prostu z braku sił, są tacy.
Ale są też (jak w każdej innej grupie) swoiste czarne owce, ludzie niezbyt odpowiedzialni, czy wręcz lekkomyślni. Oni niechcący robią temu sportowi czarny pijar. Bo potem się wałkuje w mediach takie przypadki, i - co się dziwić - ludziom się one nie podobają.
Ale najgorsze jest, że własnie ludzie to często tak patrzą na wszystko w kategoriach zero-jedynkowych, tylko czarne - albo białe. Albo wszyscy alpinisci super, bohaterowie wrecz, nie wiadomo co w ogóle, albo wszyscy co do jednego źli, egoisci bez sumienia... Nosz ludzie, co to jest za prymitywne myślenie...?

W tym przypadku jestem podobnego zdania, tzn. nie podoba mi się takie postępowanie, ale podkreślam: mówię o tym konkretnym przypadku, a nie alpinistach co do jednego. Bo tak, tutaj wyszły różne nie za ciekawe fakty, np. facet nie płacił podobno alimentów, a na wycieczki w góry to już kasę miał. Do tego za biedny, żeby lepiej się w tych górach ubezpieczyć (to jest sport dla bogatych, co to kryć... jak sie nie ma kasy to sie idzie na Giewont, a nie wyprawy po Himalajach). Ciężko to nazwać inaczej, jak właśnie egoizm i brak rozsądku. Tyle, że to nie ma już nic wspólnego z alpinizmem jako takim, ale z cechami konkretnej jednostki. Bo gdyby ten sam człowiek postanowił być nie alpinistą, ale kimkolwiek innym, np. szachistą dajmy na to, to tak samo by był egoistyczny. Bo to jest w charakterze. A nie jest tak, że ktoś zaczyna dany sport uprawiać, to nagle sie zmienia i staje sie egoistą, bo przecież "alpinisci to egoiści" Tak samo sie nie staje z automatu bohaterem, altruistą itp. bo "alpiniści to altruiści"
No nie wiem, mnie sie to wydaje oczywiste jak 2+2, aż głupio pisać takie oczywistości, ale jednak widzę, że wiele ludzi co na różnych portalach sie wypowiadają, to jednak myśli właśnie w takich kategoriach szufladkowych i nie rozumie, że rzeczywistość jest troszkę bardziej skomplikowana. Szkoda, że gazety zamiast głupoty wypisywać o jakiejś tam rzekomej wspaniałości alpinistów, nie skupią sie wlasnie na tłumaczeniu społeczenstwu, że myślenie stereotypami jest głupie. Jeden alpinista będzie egoistą, inny będzie altruistą, a pewnie 90% będzie pomiędzy, tj. normalni ludzie, bez jakichś odchyłów.

A to jedno, co tak na prawdę mają wspólnego wszyscy alpiniści, to miłość do gór, do swojego sportu. Reszta to mix charakterów i życiorysów.

Jest też kwestia nagłaśniania tych co bardziej egoistycznych przypadków. Bo cóż, wiadomo, ci mniej skupieni na pompowaniu własnej samooceny często nie mają ani spektakularnych sukcesów (bo mają w nosie, czy staną na danym szczycie jako pierwszy, czy jako tysiąc pierwszy) ani spektakularnych porażek (nie ma parcia na pchanie się w duże ryzyko).
Ja tam chętnie bym dla odmiany przeczytała np. jakiś artykulik ze wspomnieniami starszego pana, który sobie wspomina jak to się wspinał na wysokościach przed laty, bez wielkiego ciśnienia, co mógł, to zdobył, a co nie mógł to nie i tak się wspinał dokąd miał siły, a teraz na emeryturce sobie miło wspomina Tylko, to by nie było dość dramatyczne na pierwsze strony gazet Dlatego takie przypadki giną w zapomnieniu. A tu proszę, tego pana co poleciał niemal po pewną smierć - tego będą wspominali jeszcze długo, długo.

A ja myślę, że sprawa jest jeszcze bardziej prosta... zamienił heroinę na wspinanie się i tyle. Nie wyleczył się z nałogu. To był przypadek do leczenia terapeutycznego. Takie moje zdanie.

Ale Cyngli ma rację, on sam to uczucie, którego szukał na szczytach gór, porównywał do działania heroiny. Parę postów wcześniej wklejałam cytaty.

Nie wiem, czy był szczęśliwy.
Uważam, że w życiu czegoś mu brakowało, coś sprawiało, że sobie nie radził, jak inni ludzie.

Coś mi się wydaje, że szczęśliwy i spełniony człowiek nie ryzykuje tyle razy swoim własnym życiem. Życie to dar. On nie szanował tego daru. Nie chcę nikogo obrażać, to moje prywatne przemyślenia.

Żaden nałóg to nie jest wolność. Nawet jeśli to uzależnienie od substancji, które mózg naturalnie wytwarza w pewnych warunkach, a nie trzeba ich sobie wstrzykiwac - to dalej jest uzależnienie.

No, tego nie wiesz czy był. To, że się uśmiechal na fotkach w górach, to jeszcze nie znaczy, że gdyby ktoś go spytał ogółem o całość życia, to by powiedzial, że jest to życie szczęśliwe.
Choć mam nadzieję, że było tak, jak mówisz i był rzeczywiście szczęśliwym człowiekiem.

W takim razie musimy przyjąć założenie, że człowiek nie ma zupełnie wolnej woli, jest tylko chorągiewką na wietrze swoich instynktów, zachcianek, ogólnej potrzeby stymulacji układu nerwowego mocnymi bodźcami. Chyba 6 razy tam szedł zimą i wcześniej zawsze wracał nie osiągnąwszy celu, zapewne nie były to błahe powody, tylko musiał być realnie blisko śmierci. Ale z uporem maniaka wciąż to robił, doskonale wiedząc jakie są statystyki śmiertelności i kalectwa wśród amatorów tego typu rozrywek. Jak się jest ojcem, to trzeba o siebie dbać i z pewnych rzeczy zrezygnować, takie jest moje zdanie.

Zaraz ale  nie chcesz chyba powiedzieć ,że wybory dorosłego człowieka trzeba tłumaczyć ?
Trzeba chyba je tłumaczyć tym którzy ich nie rozumieją , tylko dlatego żeby nie mówili że są złe (ponieważ oni zupełnie ich nie rozumieją).

Została poczyniona pewna próba,próba  która miała te wybory przybliżyć.

Ale nie musi być tak że każdy z tym przybliżeniem się zgodzi.
Statystycznie to niemożliwe, to gwarancja rozwoju cywilizacji.
Populacja musi iść rożnymi ścieżkami żeby przeżyć.

Szczerze to nie wiem za kogo się  uważasz , że chcesz decydować za kogoś.
Ty nie podejmujesz ani nie będziesz podejmować za tą osobę żadnych decyzji.
Zaborcze trochę , ale zupełnie nietrafione moim zdaniem.

Ta lista pytań , czy cytatów powyżej to twój proces godzenia się z czyimś wyborem albo próba zrozumienia go.
Naprawdę liczysz , że ja odpowiem na te wszystkie zapytania, tłumaczenia ?
A po co , przecież jest dobrze tak jak jest.
Kto jest nieszczęśliwy bo czegoś nie rozumie  albo nie umie się z czymś pogodzić ?

Naprawdę myślisz , że bohater tej opowieści poświeciłby swój czas, żeby tych odpowiedzi udzielić albo je tłumaczyć ?
Nie rozumiem powodu dla którego miałby się z czegoś tłumaczyć
To ty masz problem bo go nie rozumiesz.

Przeczytałem to drugi raz.
Dalej nie wiem z czego wynika ta pewność, że wiesz lepiej co dla danej osoby byłoby lepsze.
Przecież nie żyjesz życiem tej osoby, nie znasz możliwości, percepcji , priorytetów.

Co do teorii psychologicznych, to one chyba zmieniają się co dekadę.
Nie przywiązywałby aż tak dużej wagi do wszystkiego co zostało napisane.
Za dekadę będzie nowy wizjoner który będzie musiał napisać książkę.

Jasne samopoczucie się poprawia, jak coś się sobie mądrze wytłumaczy - cudzymi słowami ale bez przesady.
W szkole już się uczy żeby mówić swoimi słowami , polecam wrócić do tych czasów myślami ...