Himalaizm - Netkobiety.pl

Wiesz jak jest. W Himalaje nie idzie amator. To są ludzie, którzy całe życie wspinają się i są zawodowcami. Pewnie że znają ryzyko, ale traktują je tylko teoretycznie, bo wiedzą ze są dobrze przygotowani, mają świetny sprzęt itp.

jako osoba zaangażowana w ten sport na razie się nie wypowiem, ale chętnie poczytam co netkobiety mają do powiedzenia w tym temacie

Czytam na bieżąco o akcji ratunkowej.
Mam dwa wnioski.
1. Eli podobno już raz była w takiej samej sytuacji. Wychodziła z kimś innym, coś się podziało, facet został, ona schodziła. Ją uratowali, jego nie znaleźli. Drugi raz trafia jej się taka sama sytuacja, co dla mnie jest już podejrzane i powinno być prześwietlone. Nie żebym podejrzewała morderstwo, albo coś, ale fakty mówią same za siebie.
2. Obiło mi się też gdzieś o uszy, że raz też ich już helikopterami ściągali, bo nie mogli sami zejść. W takim wypadku powinni zadbać tym bardziej o to, żeby mieć przygotowanych ludzi do pomocy. Wystarczyłaby większa ekipa czekająca w którejś bazie. Tak naprawdę mają niesamowite szczęście, że ludzie spod K2 do nich idą, bo nie muszą się aklimatyzować. Inaczej czekaliby kilka dni, a nie kilkadziesiąt godzin.

Nie mam nic przeciw sportom ekstremalnym, ale w momencie, kiedy ludzie są do nich naprawdę świetnie przygotowani, a mam wrażenie, że tutaj jednak czegoś zabrakło. Za dużo brawury, za dużo chęci zdobycia szczytu. Zamiast zawracać od razu, kiedy coś się zaczęło dziać, oni jeszcze szli w górę. To już jest nieodpowiedzialność i głupota.

Przeczytałem kilka książek ma temat himalaizmu, polskich autorów i nie tylko. Po ich przeczytaniu obiecałem sobie, że nie będę oceniał postępowania himalaistów, bo problem jest złożony a ja jestem laikiem i obserwatorem jedynie. Jedno jest pewne - to ich wolny wybór.

Chcę tylko zwrócić uwagę, że ten "himalaizm"  ma wiele twarzy. Ci sami ludzie jednego dnia ryzykują życie dla zdobycia kolejnego szczytu, a innego ryzykują życie dla uratowania człowieka. Dziś, teraz, 4 himalaistów próbuje ratować życie 2 ludzi. Miejmy nadzieję, że im się uda.
Tacy sami ludzie dyżurują w Tatrach i Alpach ryzykując życie sprowadzają z gór nierozważnych albo pechowych turystów oraz wspinaczy.
Wielu ratowników oddało życie ratując życie innych ludzi.
Nie zapominajmy, że to druga strona tego samego zjawiska, jakim jest pasja i potrzeba jej realizacji. Ta sama pasja może życie odebrać i je ratować.

Myślę, że są ludzie lubiący adrenalinę, ryzyko, a są osoby bardziej ostrożne, tak pośrodku tez. Ja zdecydowanie należę do tych ostrożnych zarówno w życiu jak i w tym co robię. Bałabym się robić coś tak ryzykownego i mi raczej nie sprawiłoby to przyjemności. Wolałabym to przerwać już, gdy jest niebezpieczne niż ryzykować. Nie umiałabym też całego życia raczej podporządkować swojej pasji. Ja lubię w życiu harmonię (może stąd mój znak zodiaku Waga hehe) i raczej lubię jak wszystko jest wypośrodkowane i zwyczajnie źle bym się czuła mając męża i dziecko mieć dla nich tak mało czasu. To kwestia charakteru i priorytetów, każdy chce czegoś innego. Dlatego takiego himalaistę mogę podziwiać z daleka, w takim sensie, że faktycznie jest świetny w tym co robi, pokonuje swoje możliwości, ale nie chciałabym się z nim związać. Tak samo nie umiałabym związać się z żołnierzem, takim który ciągle by był w terenie, bo potrzebuje bliskości. W sumie dla mnie himalaizm to coś takiego, że zwyczajnie nie do końca uważam za dobre by w tej sytuacji mieć dzieci. Dzieci to odpowiedzialność, a taki tata nie poświęci im dużo czasu. Dla mnie nie każdy powinien mieć dzieci i jednak jeżeli jest coś czemu podporządkowujesz swoje życie, to może lepiej ich nie mieć? Chyba, że ktoś naprawdę daje radę to pogodzić i to dobrze funkcjonuje. No ale jednak jak ma się dzieci, to jest się też za nie odpowiedzialnym i myślę, że powinno się myśleć też o nich i może z tych najbardziej ryzykownych rzeczy zrezygnować. Na szczęście mój facet ma podobne zdanie i kiedyś jak pytałam tak żartem czy zostałby może kierowcą TIRa czy innym, który też mało jest w domu, to powiedział, że nie za bardzo, bo ceni ten czas spędzony razem i też chce jak ja mieć czas dla przyszłych dzieci. Co oczywiście nie oznacza, że nie będzie takich dni, gdzie dzieci będą nas mniej widzieć, bo wiadomo, że się zdarzy, ale jednak są zawody wiążące się z większym przebywaniem poza domem.

Lubimy z moim facetem oczywiście robić różne rzeczy, ale nic nie jest może naszą pasją, celem życia. Jak pisałam podziwiam ludzi, którzy coś takiego robią, mają pasję, ale sama jestem inna, więc wiadomo, że podziwiać mogę z daleka, ale szukałam faceta, który tutaj ma podobnie do mnie inaczej byłoby ciężej. W góry czasem chodzimy, ale raczej nie w zimę, chyba bym się bała, no może jestem ostrożna, może boję się niektórych rzeczy, ale nic na siłę. No i raczej wybieramy rozsądnie i te znane szlaki, odpowiednio ubrani. Tutaj czuję satysfakcję, że dałam radę, nie muszę koniecznie więcej. No i piękne widoki z góry, ale mimo wszystko nie ryzykowałabym życia dla jeszcze dalszej wędrówki. Patrzę też na swoje możliwości, więc jakbym źle się poczuła na szlaku, to bym zeszła. Nie chodzę też jak jest ciemno, to zawsze ryzykowne. No i oczywiście mimo wszystko warto mieć zawsze ze sobą numer do TOPRu, bo czasem po prostu nie przewidzi się wypadku, a taka pomoc może coś dać. Oczywiście są ludzie, którzy muszą ją wzywać na własne życzenie, ale nie wszyscy. Czasem po prostu upadnie się, ale na szczęście nie zawsze kończy się to śmiercią, gdzieś tam ktoś upadnie, ale aż tak daleko, by zmarł i pomoc coś może zrobić. Oczywiście często ludzie się między sobą popisują, nie mają pokory do gór i to jest straszne. Ja uważam, że te znane szczyty nie są bardzo niebezpieczne, większość ludzi sobie z nimi poradzi, ale i tak trzeba mieć do nich pokorę i ja ją mam.

Nie ruszą po niego dopóki nie ściągną jej na dół. To akurat jest logiczne. Jeżeli mieliby pewność, że Tomek żyje, to pewnie by szli od razu. A pewności nie ma. Ona żyje i trzeba ją zabezpieczyć zwłaszcza, że też sama się podobno nie może poruszać.

Z tego wynika, że tę ścianę, którą pokonali dzisiaj, będą musieli pokonać jeszcze raz, a to jest nieludzki wysiłek dla organizmu.

1 zasada nie mnożyć ofiar. nikt nie pójdzie w góry jeśli warunki są beznadziejne. zamiast 1 trupa będzie kilka. himalaje to nie wycieczka po górach świętokrzyskich.

Jak idziesz w Himalaje, to raczej masz wkalkulowane, ze możesz nie wrócić. Zresztą ludzie na  co dzień ryzykują życiem. Górnicy, saperzy...

Tak raczej tak. Tylko lepiej, żeby miał to ubezpieczenie niż nie miał jak to było chyba w tym przypadku. Wtedy może akcja poszukiwawcza byłaby szybsza. Oczywiście niektórzy ryzykują życiem i nic do tego nie mam, sama bym nie umiała, ale to ich praca lub pasja.

Edit: Czemu nie będą go ratować? Nie dadzą rady?

Teraz przeczytałam, że nie wzięli ze sobą butel z tlenem idąc tam. Dlaczego? Może nie znam się na tym dobrze, ale to chyba podstawa na takich wysokościach? Chodzi mi, że Mackiewicz z nią nie wzięli.

Ok rozumiem. Ja czytałam tylko polskie artykuły, dlatego nie widziałam jeszcze tej informacji. Możliwe, że ratowanie go byłoby już dla nich zbyt dużym ryzykiem. Wiadomo zima, śnieg, tam chyba wiatr 200 km/h. Himalaista też na pewno jest przygotowany, że nie zawsze będą mogli po niego pójść. To przykre, oczywiście i tak mi go szkoda, mimo że wie, że to duże ryzyko, no ale zawsze szkoda człowieka. Jednak dobrze ktoś napisał w komentarzach gdzie indziej, że mając dzieci nie warto podejmować takiego ryzyka, żeby jak najdłużej z nimi być. No bo wyobraźmy sobie, że taki himalaista byłby samotnym ojcem, co wtedy? Ciekawa jestem czy nadal by tak ryzykował... Jeżeli tak to przykre, bo przecież wiedziałby, że łatwo może tym sprawić, że jego dzieci będą sierotami. No i wyprawa bez butli tlenowych, tragarzy? Myślałam, że to podstawa, no i chyba zazwyczaj jest... Uważam, że powinni to wziąć, przecież jakby zdobyli szczyt i zeszli to chociaż bezpieczniejsi, a takie ryzyko sprawdzenia czy sobie człowiek poradzi, takie testowanie siebie, ale dla mnie to przesada. Mimo wszystko myślę, że Mackiewicz nie zachował się rozsądnie tak słabo się przygotowując, może to efekt tego, że był kiedyś uzależniony od narkotyków jak czytałam? Z jednego uzależnienia w drugie, taka skłonność do autodestrukcji? Takiej osobie nie wystarczy pewnie dobre zabezpieczenie się i wejście tam, choć i to nadal duże ryzyko, taka osoba musi ryzykować jeszcze bardziej i słabo się przygotować, być jeszcze bardziej "na krawędzi", nie myśląc o konsekwencjach...

Masz rację. Dopisałam wyżej jeszcze parę zdań.

Tak chyba tak. Opowiedz co ona zrobiła drugi raz, drugi raz szła bez zabezpieczenia? Tutaj nie wiem, nie znam jej osoby też.

drugi raz ona schodzi, partner zostaje. Poprzednio ciała faceta nie odnaleziono. Słabo to wygląda.

Authority, jeżeli laska po raz drugi wplątuje się w taką samą sytuację, to coś jest nie halo.
Jeżeli to naprawdę tylko kwestia ekstremalnych warunków i walki o życie, to skoro ma takie doświadczenia, czemu nie potrafili wziąć więcej sprzętu? Więcej ludzi, którzy by w razie potrzeby pomogli? Nie nauczyła się niczego na swoich poprzednich błędach?

To nie jest hejtowanie tylko ludzkie opinie. Dla mnie to, co oni zrobili, to była skrajna nieodpowiedzialność. Rozumiem emocje, rozumiem kop adrenaliny, ale oni się najnormalniej w świecie nie przygotowali tak, jak powinni. A oskarżanie o hejt, bo ktoś ma inne zdanie? Masz 15 lat?

luc
I z tego co czytałam to już raz też go helikopterem ściągali. Tym bardziej nie rozumiem po co. I dlaczego. Nieodpowiedzialność po prostu.
Z całym szacunkiem dla nich i dla ich pasji, czasami trzeba popatrzeć na własne siły.

Nie rozumiesz. Ja zapewne też nie do końca.
Mam przyjaciela, wprawdzie nie himalaistę, ale alpinistę. To jest ich życie. Bez tego żyć nie potrafią i nie chcą.
Mój brat jest zapalonym żeglarzem. Pływa w różnych warunkach. Każdego roku 3 -4 razy. Niektórzy z jego przyjaciół i kolegów znaleźli śmierć u Neptuna. Sam mi kiedyś powiedział, że nie wyklucza takiego swojego końca. Gdyby jednak nie mógł pływać, to nie wiem czy nie straciłby radości życia.

Jedyne z czym się zgadzam z niektórymi przedmówcami, to kwestia odpowiedzialności. Nie za siebie, bo to ich sprawa. Za swoją rodzinę.

Nie znamy szczegółów. Nie wyobrażam sobie aby nie byli dość przygotowani. To nie nowicjusze. Wszystkiego przewidzieć się nie da.
Czasem adrenalina jest na takim poziomie, że zakłóca racjonalne myślenie. Czasem występują nieprzewidziane sytuacje.
Dla mnie w ogóle zdobywanie Nanga Parbat zimą jawi się jako szaleństwo. Ale i tak ich chyba rozumiem. Oni musieli.

Czasem nie ma kolejnej szansy. Moja bliska koleżanka kilka lat przygotowywała się do zdobycia 8-tysięcznika w Karakorum. Wcześniej wspinała się w Tatrach, Alpach, na Kaukazie. W końcu pojechała. Wyprawa kosztowała ją równowartość dobrego samochodu. Wyszli na jakieś 6 tysięcy i musieli zawrócić bo załamywała się pogoda.  Wiedziała, że to już jej ostatnia taka wyprawa.
Inną rzeczą jest, że szef wyprawy zdecydował o zawróceniu mimo tego, że część grupy była bardzo zawiedziona właśnie z przyczyn, o których pisałam. Ale wykazał się maksymalnym rozsądkiem.
Czy tu tego brakło? Może się dowiemy, a może nie.

Dla mnie coś jest nie halo z tym że drugi raz Revol jest w sytuacji że zostawia partnera i schodzi na dół i po raz drugi nie jest ratowany. Mnie to zaczyna co raz bardziej śmierdzieć. Robiła wszystko by tylko ją uratować. Przecież nikt nie ma pewności co powiedziała ratownikom, może celowo nagięła sprawę, żeMackiewicz jest w bardzo złym stanie, bo się bała, że ją zostawią, a pójdą dalej.
Po za tym mam trochę, żalu, że nie zdecydowali się mimo wszytko spróbować iść dalej, nawet gdyby mieli już znaleźć go martwego. Są wielcy, temu nie zaprzeczam, ale nie umiaąłbym spojrzeć w oczy żonie i dziecku Mackiewicza.

Zamiast komentarza:

Wszystko jest jak najbardziej halo.
Jej stan fizyczny był na tyle dobry, że pozwalał jej na zejście do 3 obozu - więc to właśnie zrobiła, po przyniesieniu Mackiewiczowi namiotu i umieszczeniu go w nim, zdecydowała się na zejście.
Gdyby z nim została, zginęliby oboje. A nie mogła mu już w żaden sposób pomóc. Nie miała dla niego lekarstw, nie miała żywności, kochera - niczego, co stanowiłoby realną pomoc i co podnosiłoby szanse przeżycia ich obojga w tej sytuacji.
Ona nie robiła wszystkiego, żeby JĄ uratować - robiła wszystko, żeby SAMA SIEBIE ratować.
Schodziła.
Nie przycupnęła gdzieś na górze, tylko schodziła aż do momentu w którym spotkała ekipę ratunkową.
To nie jest bierne czekanie na pomoc.

Wielki szacunek dla ratowników za odwagę i szlachetność w bezinteresownej chęci niesienia pomocy.
I nie mniejszy za podjęcie najtrudniejszej decyzji o niekontynuowaniu misji.
Nie byliby w moich oczach większymi bohaterami w sytuacji, kiedy zdecydowaliby wejść po Tomka i zginęliby wszyscy, co przy prognozach na nadchodzące godziny byłoby prawie pewne.

Nanga to była fiksacja Mackiewicza. Ogromnie żałuję, że jej zdobycie kosztowało go najwyższą cenę.

Zacytuję Artura Bartkiewicza z Rzeczpospolitej:
"Nie będę udawał, że rozumiem dlaczego Tomasz Mackiewicz tak bardzo chciał zdobyć Nanga Parbat zimą, mimo świadomości ryzyka jakie się z tym wiąże. Nie rozumiem. Ale to dziś nie ma żadnego znaczenia.(...)
Mógł nie iść. Ale poszedł. I dopóki nie wróci, trzymajmy za niego kciuki. A jeśli nie stać nas na to – milczmy. To nic nie kosztuje. Jeszcze zdążymy być najmądrzejsi na świecie."

Już wiemy,że nie wróci.Ale czy jest sens komentować,że to bardzo egoistyczny sport?Ze dziecko nie będzie miało ojca a żona męża? Żadna za Was nie jest chyba związana z himalaistą i chyba Wam to nie grozi? Po co więc te rozkminy.

Miałam w rodzinie dwóch himalaistów.Jeden po wieloletniej przygodzie wylądował w szpitalu gdzie okazało się,że jego stan zdrowia nie pozwala na przebywanie na takich wysokościach.Zapił się.Drugi,już jest wiekowy więc nie chodzi.

Każdy z nas robi różne ryzykowne rzeczy-mój mąż pojechał w Wysokie Tatry w październiku.Było niebezpiecznie,po jednego przyleciał helikopter.
Ja i mąż lubimy freeride i zaraziliśmy tym córkę.
Nie jest bezpieczny sport.Ale dzięki temu mamy chęć żyć i działać.Jednych mobilizuje do pracy wizja remontu czy przeprowadzki,innych dopiero jakieś ekstremalne doświadczenia.
I dopóki nie dotyczy to nas bezpośrednio nie ma sensu rozkminiać jak się czują ich małżonkowie czy dzieci.

Nie muszą, tylko CHCĄ.
To nie była przymusowa akcja ratunkowa naszego polskiego teamu, tylko dobrowolna.

Chciałabym dać lajka

Wcale nie trzeba być średnio rozsądnym.Tacy ludzie cały rok się przygotowują do wyprawy.
Ale można być najlepiej przygotowanym,przebadanym wzdłuż i wszerz a i tak nie wiesz do końca co może Cię w drodze spotkać i nie wiesz jak zareaguje Twój organizm.
Dużym problemem jest też psychika,która nie zawsze wytrzymuje tak trudne warunki.
A jak psychika siada to nie pomoże najlepszy sprzęt i przygotowanie fizyczne.

Nie wiem, czy byli tacy przygotowani, skoro nie mieli ze sobą nawet butli z tlenem.

Zgadzam się z Tobą. Nie wiesz.
Wspinanie się bez wspomagania butlami tlenowymi jest jednym ze sposobów uprawiania tego sportu, także w Himalajach.

Ja co prawda nie jestem zaangażowana w himalaizm, ale kocham góry. Himalaizm pozostanie dla mnie jednak w sferze marzeń pewnie na zawsze, właśnie ze względu na moją rodzinę.
Całkowicie rozumiem tą potrzebę udania się na kolejną i kolejną wyprawę. Zastanawiam się, czy to dobrze jest zakładać rodzinę, kiedy kocha się taki sport. Ja bym nie chciała, żeby mój mąż nie spał po nocach ze strachu, czy wrócę cała. Ale gdyby on miał taką pasję, to pojechałabym razem z nim zdobywać koronę świata :-). Uważam też, że każdy ma prawo do decydowania o sobie samym i nie wolno odbierać komuś prawa szczęścia rodzinnego tylko dlatego, że ma ryzykowne hobby. Bo co? Nurkowie i latający balonem też nie powinni się wiązać, lub porzucić hobby, bo pojawia się rodzina, a to jest ryzykowne zajęcie? A wcześniej nie było rodziny: matki, ojca, brata, którzy się martwili? Może w ogóle się nie brać za żadne sporty ekstremalne, bo jest ryzyko i ktoś będzie cierpiał, gdy ten drugi zginie? To już lepiej wcale nie wychodzić z domu, bo może stać się coś złego.

PS. Przykro czytać tyle negatywnych komentarzy od ludzi, którzy w ogóle nie mają do czynienia ani z himalaizmem, ani z żadnym innym sportem ekstremalnym. Łatwo jest szafować ocenami, kiedy się siedzi w domu na fotelu

Chętnie poczytam.

Ale ja nie twierdzę, że ktokolwiek nie powinien zakładać rodziny. Przeczytaj jeszcze raz mój post.

Z tego, co czytam, to wygląda, jakby oni oboje w ogóle nie byli przygotowani do wyprawy. Mówią w TVN np, że Eli była odwodniona, głodna, Wy tu mówicie, że nie mieli butli z tlenem - to jak oni tam poszli? Ot tak, ubrali się w kurtki, wzięli kilka linek i poszli? Bez zapasów jedzenia, bez sprzętu, bez tlenu? Zimą?

Zadziwiająco spokojnie wszyscy przyjmują decyzję o nieratowaniu Mackiewicza, takie "ot, zdarza się", nawet ta siostra jest całkowicie spokojna. Wiem, że w tym sporcie się zdarza, owszem, ale mimo wszystko...

Podzielam zdanie.

Dziewczyny, jeśli macie większą wiedzę od nas, to podzielcie się nią.