Himalaizm - Netkobiety.pl

Niech robią co robią.
Ale obstawiałam, że robią to dla siebie, a nie po to, żeby teraz się wywyższać. Ja tam lubię to, co robię chociaż nie wychodzę na 7tys. metrów i marznę przy temp. -5.
Oni też czasami powinni się zastanowić nad tym, co piszą i w jaki sposób wyrażają się o innych. Zwłaszcza, że jeszcze nie raz ktoś z nich będzie przeprowadzał zbiórki na realizację swoich pasji. A kto w takich zbiórkach bierze udział jak nie ludzie z kanapy, którzy nic w życiu nie zrobią poza obiadem?

Z górami mam sporo wspólnego, także ze wspinaczką.

JEst bardzo fajny dokument/seria o polskim himalaiźmie. Można zobaczyć Kukuczkę. Rutkiewicz...to są inni ludzie, inny poziom  percepcji. Sam się wspinam, od tego roku zimowo. Każdy kto staje się"człowiekiem gór" staje się kimś innym....kolokwialnie mówiąc wchodzi na inny poziom mocy, to nie jest do zrozumienia. Góry uzależniają, mam wrażenie, że te wysokie bardziej...to jak narkotyk a to nie powoduje racjonalnego myślenia.

Tylko że żona Mackiewicza świadomie za niego wyszła, świadomie stworzyła z nim rodzinę. To był ich wybór i ich życie.

Nie umniejsza, tylko wiele osób "hejtuje" Tomasza za to, że wybrał tak ryzykowny sport mając rodzinę, a jednak trzeba zauważyć, że druga osoba decydowała się na życie z nim i na to, że powiedzmy jest większa szansa, że zostanie sama z dziećmi, niż gdyby wyszła za księgowego .

Cieszę się, że będą próbowali się tam dostać po Tomka.
Chociaż obawiam się, że może już być za późno, ale nie dało się zrobić nic wcześniej przez złą pogodę.

Bardzo mi żal jego bliskich.

Jakieś dwa tygodnie temu oglądałam film "Najlepszy", notabene ze świetną rolą bodajże najlepszego polskiego aktora młodego pokolenia Jakuba Gierszała, opowiadający prawdziwą historię Jerzego Górskiego, polskiego triathlonisty i zdobywcy pierwszego miejsca w Double Iron Triathlon (podwójny Ironman) w Huntsville, to był dystans 7,6 km pływania, 360 km jazdy na rowerze i 84 km biegu, a potem były kolejne zawody dla prawdziwych twardzieli, z których nie raz i nie dwa ktoś przypłacał to życiem. Ten człowiek też miał problem z nałogiem, był heroinistą, kilkakrotnie przebywał w więzieniu,  odsunięto go od dziewczyny, od dziecka, był w bardzo złym stanie fizycznym, w zasadzie dotknął dna, od którego chyba tylko sport pozwolił mu się odbić, bo znalazł w nim cel nadrzędny i ucieczkę od nałogu, coś, co go motywowało, by przeżyć kolejny dzień.
W filmie po drodze pojawiło się kilka świetnych dialogów, ale utknęła mi w głowie scena, kiedy to główny bohater miał podjąć ten wspomniany nadludzki wysiłek, wtedy już wielu ludzi na niego liczyło, a jednak pojawiły się wątpliwości czy da radę, czy jest dostatecznie dobrze do tego przygotowany. Wtedy jego trener, mentor i opiekun wyraźnie zapewniał, że już nie musi się na to porywać, że już nikomu niczego nie musi udowadniać, jednak on sam stwierdził, że musi - przede wszystkim sobie samemu. W moim odczuciu chodziło o to, że musi pokazać wewnętrzną wolę walki i siłę, bo jeśli teraz się złamie, to nigdy nie będzie mógł sobie ufać - to w odniesieniu do walki z nałogiem.

Moim zdaniem tu mamy analogiczną sytuację i ja Tomasza Mackiewicza naprawdę rozumiem, nawet jeśli tylu ludzi twierdzi, że okazał się egoistą. Być może bez tych gór on już dawno by nie żył. Zaś sama żona Mackiewicza, Anna Solska, na tę chwilę nie wydaje się mieć do nikogo pretensji, okazuje swoją ogromną wdzięczność za okazaną pomoc i zapewnia, że ma świadomość, że zespół ratunkowy zrobił wszystko, co mógł, aby jej mężowi pomóc.

To jest ogromna tragedia, a komentując ją może po prostu nie mierzmy wszystkich jedną miarą.

Nie czytalam calej dyskusji, dosyc juz na ten temat napisano. Chcialam sie odniesc do tego charta. Charty sz jak najbardziej kanapowcami. Greyhoundy sa znane jako The 45 mph Coach Potato

Jestem stanowczo na "nie" dla "wylewania pomyj", chamskich komentarzy, w których się kogoś obraża itp. Takie coś trzeba zawsze piętnować.
Natomiast co do krytycznego oceniania zachowań innych ludzi, to nie wrzucałabym tego do jednego worka z tym "wylewaniem pomyj". Bo za chwilę wyjdzie, że mamy być bandą bezmyślnych baranów, którym wszystko sie na tym swiecie podoba i muszą wszystko rozumieć, ze wszystkim się zgadzać i dla każdego zachowania bić brawo.
Ja tam akurat rozumiem himalaistów w ogólności, nie jestem przeciwna temu sportowi samemu w sobie. Ale też rozumiem ludzi, którym się ten sport nie podoba - z takich, czy innych względów i że ci ludzie też mają prawo swoją opinię wyrazić. Tym bardziej może się komuś nie podobać zaistniała sytuacja, która była dość szczególna. Po prostu bym tu rozgraniczyła typowy hejt - nazywanie kogoś brzydkimi wyrazami typu debil, idiota, bo to jest właśnie chamówa i hejt, natomiast co innego jest oceniać samą sytuację, bez obrażania, jako wg kogoś nie do końca przemyślaną, nie za dobre przygotowanie wspinaczy itp. Nawet jeśli ktoś w swojej ocenie się myli i oni jednak mieli to wszystko dobrze przemyślane, przygotowane itp - to też można zamiast próbować wprowadzać swoistą cenzurę i zabraniać komuś tak pisać, to może troszkę bardziej się postarać i napisać coś, co zmieni zdanie takiej osoby? Po prostu merytorycznie się odnosić, a nie zaraz zarzucanie: o, bo wy to same pijaki przed TV, co wy możecie rozumieć, za to my, alpinisci to jesteśmy tacy zaje***, że nasza opinia jest jedyna słuszna i nie wolno nas krytykować, nawet jak byśmy sobie postanowili z gołym tyłkiem w środku zimy wejść na Mount Everest. Bo my to jesteśmy alpiniści, a wy zwykłe pijaki sprzed TV, co głosu nie mają No sorry, ale komuna minęła, cenzura dawno minęła Hejt - to jest obrażanie - trzeba piętnować, natomiast z ktytyką i ceną swoich zachowań to musi sie liczyć kazdy zyjący na tej planecie człowiek.
No i zalatuje dość mocną hipokryzją też, jak ktoś piętnuje krytykę samego siebie, ale innych przy tym bez oporu sam krytykuje To samo się tyczy tych, co bronią innym komentować - ale dla samego siebie nie mają takich zakazów, sami piszą do woli co uważają Jak ktoś jest zdania, żeby nie komentować - niech sam przestanie komentować. Inaczej wieje hipokryzją, podwójnymi standardami - inni nie moga swojego zdania wyrazic, ale JA - to już mogę

Wielokropek a Ty potrafisz coś sama od siebie napisać czy tylko cytaty wklejać?

Koczek, zgadzam się z Tobą. Od wyrazania swojej opini, nawet krytycznej do hejtu daaaaleka droga. Ale weź i wytlumacz niektorym. Syzyfowa praca

nie ma nawet jednej setnej procenta szans. Ale ponoć cuda się zdarzają.

Czlowiek to nie mors. Temperatura odczuwalna minus 60, bez jedzenia, bez picia, bez tlenu, odmrożone kończyny...

A gdzie jest granica hejtu? ja podałam konkretne przykłady tego co jest nie na miejscu np. osądzanie człowieka, bez żadnej wiedzy na temat jego ustaleń z żoną. Nie twierdzę, że mamy nie rozmawiać, ale powinniśmy się kilka razy zastanowić co i w jaki sposób piszemy. I nawet niekoniecznie pisałam o wypowiedziach tutaj na forum (dlatego nie cytowałam), tylko ogólnie, o tych które pojawiają się w internecie. Tylko  tyle.

zależy od wysokości i miejsca - szczeliny skalne zawsze są jakimś schronieniem.  Na tej wysokości, przy takiej pogodzie, temperaturze i wyczerpaniu nawet Herkulesowi byłoby ciężko. A weż pod uwagę, że już wtedy sam nie miał siły zejść, Francuzka mu pomagała. Hipoksja raczej nie pozostawia złudzeń. Ale jak to mówią, nadzieja umiera ostatnia...

Odmrożenia stóp IV stopnia, rąk mniejsze.

I ponownie cytat

źródło: twojezdrowie.rmf24.pl

to zdjęcia jej kończyn
grozi jej amputacja, przynajmniej częściowa

szczerze to nie zajmuje mnie aż tak ta sprawa, więc nie wczytuje się wnikliwie w informacje, tyle o ile, nie będę więc spekulować kto, co i dlaczego. Wszelkie sporty ekstremalne uważam za nieporozumienie, nie rozumiem tych ludzi i nawet specjalnie się nie staram, bo po co? Nie muszę wszystkich rozumieć. Na świecie jest dużo dziwactw, ktore jednym sprawiają przyjemność a innych odstręczają. Np. nurkowanie głębinowe bez butli. Większość ludzi nurkuje, aby podziwiać piękno świata podwodnego, bo powiedzmy sobie - jest co   a inni, bo jara ich życie na krawędzi i bicie rekordów, wiec nie biorą butli. Kto im zabroni? Czy to jest bohaterstwo czy głupota? Ile ludzi, tyle opinii i każdy ma do nich prawo. A, że z reguły dyskusje są przy tego typu tragediach to chyba normalka. To jest logiczna konsekwencja, skoro cos jest niusem dnia.

Nie wiem czemu, ale nie ufam tej babie. Wszystko, co wiemy opiera się na jej wersji, nie ma jak tego zweryfikować. Czy zdobyli szczyt? Ona mówi, że tak. Tomek był w stanie agonalnym? Ona tak twierdzi. Ona twierdzi, ze mu pomogła. A potem dała radę sama zejść zostawiając jego i jeszcze telefon mu zabrała, żeby nie mógł dać oznak życia Do tego to już drugi jej partner, który z wyprawy z nią nie wrócił. Coś tu sie nie zgadza.

Ja jej o nic nie oskarżyłam, wyraziłam tylko podejrzenia.

Biorąc pod uwagę, że wyprawy pana Mackiewicza jak sam opowiadał były dość oszczędne (jakiś sznurek zamiast profesjonalnych lin, brak kasy na tragarzy, atak zimowy, bo dużo tańsza "wejściówka") nie zdziwiłbym się jakby mieli tylko jeden telefon satelitarny, a chyba takich tam używają.
Co do organizowania wszelakich zbiórek, apeli o pomoc państwa itd., to mam bardzo mieszane uczucia. Nic mi do tego jak ktoś ma taką fantazję, że lubi sporty ekstremalne. Lubi, to sobie organizuje na to fundusze, czas, zabezpiecza rodzinę itp., itd. Wszystko kończy się szczęśliwie, to fajnie, jakieś marzenie tej osobie się spełniło. Komplikuje się, to... trudno. Przecież to dorośli ludzie, brali takie ryzyko pod uwagę. Wiedzą, że nie ma tam ratownictwa górskiego w naszym rozumieniu, nikt śmigłowca nie poderwie do góry jak kasa nie spłynie na konto. Na takie wypadki są zapewne polisy ubezpieczeniowe. Nie pamiętam jak nasz GOPR ale u naszych południowych sąsiadów śmigłowiec ratowniczy leci bez pytania ale na koniec wręczają nie mały rachunek do spłacenia, po którym pewnie niejednemu na przyszłość w gardle stanie pomysł zimowych wakacji w górach. Tak więc niech każdy swoje prywatne pasje realizuje za swoje prywatne środki, a nie liczy, że w razie czego ktoś będzie mu ratował skórę czy się zrobi na niego zrzutkę.

Nie wiem, jak to jest z odmrożonymi kończynami...
Ale chyba nie da się chodzić na nogach, jeśli ich nie czuć

Kiedyś bardzo mi zmarzły dłonie i miałam odczucie, jakby mi zdretwiały. Nie mogłam ruszać palcami ani nic złapać w rękę.

No ale tylko zmarzły, a nie odmarzły.

Wiesz no Cyngli, może chodzi o to po prostu, że ona nie miała całych dloni, ani calych stop, odmrozonych. Była ta część stopy, którą mogła ruszać, tj. zginać, noga też zgina się w kostce przecież, a tam nie dotarło odmrożenie. A z palcami może podobnie. Miała odmrożone końce palców, ale resztą dłoni, tą niezamarznietą, jakoś tam potrafiła manipulować.
Bo raczej nie wydaje mi się, że zdjęcia są lipne. Widac, że odmroziła sobie.

Niby tak, ale z drugiej strony, gdyby Tomek był w dobrym stanie, to by zszedł razem z nią. ALBO sam.

Z tego co czytałam, ojciec Mackiewicza uważa, ze syn mógł przeżyć ponieważ już raz w podobnych warunkach- podobna wysokość temperatura, przeżył 6 dni, jak wpadł w jakąś szczelinę. Tylko, że to wszystko takie enigmatyczne szczególnie te "podobne parametry", ponieważ na takich wysokościach każde 100 metrów to dodatkowe obciążenie np. dla płuc.
Co do Revol, nie chcę oceniać czy była aż tak poszkodowana, czy nie, bo nie mam pojęcia o tego typu obrażeniach i tym w jakim ona naprawdę jest stanie. Fakt, faktem jest pechowa, to juz drugi przypadek, gdzie ona dała radę, a partner nie. Z drugiej strony specjaliści, chociaż to takie opieranie się na tym kto co powiedział, twierdzą, ze ona była o wiele lepsza kondycyjnie. No i dla niej wejście na szczyt byłoby osiągnięciem, ponieważ z tego co czytałam, byłaby pierwszą kobietą, która zdobyła ten szczyt zimą, wcześniej w 2016 roku szczyt zdobył mężczyzna, ale nie pamiętam kto- oczywiście zimą.

Co do argumentów, ze po taniości, to akurat sa różne style "wchodzenia", a także kwestie tego, ze wielu himalaistów, uważa, ze wchodzenie z tragarzami, a szczególnie z tlenem to pewnego rodzaju doping, dlatego nie praktykują tego w swojej karierze.

Jakby to była aż tak dalece dbająca o swój tyłek osoba, to by chyba nie chodziła w tak wysokie góry...
Choć oczywiście, nigdy nic nie wiadomo.

No chyba oficjalne ustalenia komisji Polskiego Związku Alpinizmu nie były za ciekawe. Wskazały na szereg błędów czy też złamanie zasad etyki i praktyki alpinistycznej. A tak naprawdę sporo ogólnego hejtu poleciało za uśmiechnięte buzie do zdjęć kiedy na górze jeszcze może umierali koledzy. Podobne odczucie miałem widząc wrzucone "na gorąco" zdjęcie z Francuzką na górze. Uśmiechy do obiektywu, a 2 kilometry wyżej... No ale wiadomo czasem komórka szybsza od refleksji.

A ja uważam, że  nie nam osądzać, jestem w stanie sobie wyobrazić, że na miejscu Revol też bym sie uśmiechnęła, wiedząc, ze przeżyłam. To sa normalne ludzkie odruchy, potem przychodzi refleksja. Tak samo ratownicy, to normalne, ze się cieszą, że uratowali komuś życie, smutek, że nie ocalili wszystkich, ale radość, że ocalili kogokolwiek.

A co do tego tekstu o dopingu, no to kurcze, nikt nie zakłada, że a pójde bez tego i bez tego bo wtedy nie ma dopingu, a najwyżej później będa mnie ratować. Przez całe życie trzeba podejmować decyzję, czasami podejmujemy decyzje tragiczne w skutkach, tak po prostu się dzieje. Nie mam zamiaru oceniać, czy źle się przygotowali, czy źle zrobili, że poszli dalej, bo nie jestem himalaistką, na logikę mogę powiedzieć, że.....
ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie? To ich życie i ich decyzje, w tamtym momencie uznali, że jedyne słuszne.

Dużo osób podważa umiejętności i wiedzę owego fachowca.

Nigdy nie zdobył żadnego 8-tysiecznika.

To co z nich za eksperci? ;-P

Odnoszę wrażenie, że facet tam świadomie poszedł po śmierć i bynajmniej nie w pejoratywnym znaczeniu. Ja wiem, że miał dzieci i żonę, i wszyscy na około mogą twierdzić, że był szczęśliwy, ale tak na dobrą sprawę nikt nie wie, co "siedziało" w tym człowieku. Nie zagłębiałem się w Jego życiorys, ale jeśli nie miał pieniędzy na doładowanie telefonu i porządny ekwipunek, to dopatrywałbym się w tej wyprawie bardziej, że tak to ujmę, eskalacji "poetycznego" stanu depresji, niż szalonych ambicji sportowych. Myślę, że obcowanie z naturą, a w szczególności w tak ekstremalnym wydaniu, świadczy o samotniczym, introwertycznym typie osobowości i swoistej negacji współczesności. Na moje Mackiewicz nie odnajdywał się w otaczającej go rzeczywistości i jak nie góry, to zabiłaby go w końcu proza życia.

Swoją drogą, jakkolwiek to zabrzmi, w tej śmierci jest coś pięknego. Nie wiem czemu, ale mam wyobrażenie Mackiewicza odchodzącego z tego świata z uśmiechem na ustach i poczuciem ulgi.

"Do dzikich borów idę,
dzikich gór, między psy.
Szukam żył źródlanej wody,
czystej krwii".

No tak, ja też pisałam o tym, że on może z jednego uzależnienia przeszedł w drugie. Dlatego mimo że nie potępiam himalaizmu samego w sobie, to jednak u niektórych może on być podejmowany z niezbyt dobrych powodów, wydaje mi się, że taka osoba ma większe ryzyko śmierci tam. Tak jak mówią himalaiści to jaką ma się psychikę ma tam znaczenie. No i do tego wyprawa, która mogłaby być lepiej przygotowana. Może czują się lepsi, gdy nie mają butli z tlenem i tragarzy, może czasem kwestie finansowe, ale dla mnie wejście z butlą tlenową tam, nawet z taką pomocą, to byłby duży wyczyn. No i jak pisałam szkoda mi dzieci. Chociaż rozumiem, że nie każdy jest himalaistą z takich przyczyn, niektórzy kochają to z innych powodów i postępują bardziej racjonalnie idąc tam, bo bardziej przygotowują się na te ryzyko. Przecież zupełnie nieracjonalnie nie postępują, nie poszli po niego, wiedzieli, że nie ma na to możliwości. No a jeżeli dla Mackiewicza to jednak było uzależnienie i to podobne jak heroina to chyba nie jest to zbyt dobre. Łatwo przekroczyć pewną granicę. No i faktycznie miał długi, tak w ogóle dla mnie trochę średnio mieć duże długi, a chodzić na wyprawy, wydawać na to pieniądze. Może tam o tym zapominał, ale problem nie znikał. Bardzo szkoda mi jego taty, widać, że cały czas ma nadzieję i uważa, że ona może kłamała, że Mackiewicz jest silny i pewnie żyje. Oczywiście całkowicie nie można tego wykluczyć, ale jednak to widać, że to wszystko jest z bólu, który przeżywa i go rozumiem. W takiej sytuacji nie dopuszcza do świadomości tak do końca, że nie da się tam pójść tylko chwyta się nadziei, że coś można zrobić. No, ale chyba uda się i wyślą dron, jeżeli on żyje, to przyślą mu jedzenie i leki. Tylko nie wiadomo czy to pomoże i kiedy by mogli po niego pójść. No bo jakby planowali potem po niego pójść to też minie sporo czasu i tym bardziej będzie go ciężko uratować.

Zgadzam się z Tobą. Też czuje niesmak czytając komentarze w podobnym tonie - bez złośliwości. Po prostu mam w głowie inną definicję słowa bohater.