american dream - Netkobiety.pl

On  czuje się  przy  Tobie  nieszczęśliwy.
Musisz  coś  postanowić  albo  wyjechać  z nim  lub  pozwolić  mu  odejść.
Zastanów  się  na  ile Twoja decyzja  o wyjeździe   jest nie  możliwa  czy  może  tak  to  tłumaczysz  bo  nie  chcesz  wyjechać.
Brak  seksu  jest jakby  karą  dla  Ciebie  bo  wydaje  mi  się  że  on  ma  do  Ciebie  żal  że  nie  respektujesz  jego  potrzeby i odwlekasz  ten  wyjazd.

"powiedział, że nie ma już siły znosić moich zmian stanowiska."-coś mi się wydaje,że Ty go kołujesz: raz mówisz tak, innym razem nie. Poza tym jak mogłaś nie zauważyć jego arogancji zanim nie zaangażowałaś się emocjonalnie. Arogancja= brak szacunku= brak miłości.

Mój chłopak też tam był kilka razy i w przeciwieństwie do Ciebie, bardzo Mu się tam podoba. Chce kupić dom w Californii albo na Florydzie. Co Go najbardziej przekonuje do tej decyzji? Pogoda. To, że tam jest cały rok lato. Ludzie są weselsi, bo mają wiecej wit D3. Dzieci są szczęśliwsze. Jego dobijają europejskie 4 pory roku.

Poradźcie mi coś bo jestem bezsilna
Już minął 8 tydzień bez współżycia. Czuję się okropnie Potrzebuję ciepła, bliskości. Chcę czuć się porządana przez swojego faceta, chciałabym żeby mnie pragnął. Tymczasem jakoś kiepsko to widzę. Nie pomagają rozmowy, prośby. Nigdy nie przypuszczałabym, że będę prosić swego partnera o sex, to jest dla mnie upokarzające. Nie jestem boginią, ale nie jestem też kobietą niezadbaną, którą mógłby brzydzić się dotknąć. Na przykład dziś rano jego 'kolega' był gotowy do 'pracy', ale nawet nie pozwolił mi się dotknąć. Chce się przytulać, pocałować (bez języczka) i to mu wystarczy, po tym jest zadowolony. A ja coraz bardziej czuję się jak jego młodsza siostra, a nie jak dziewczyna.
Dziś zaprosiłam go na pizzę. W pizzeri prawie pokłócił się z moją córką o to co ona ma zjeść. Mówił już na tyle głośno, że inni ludzie go słyszeli. Poprosiłam go w końcu, żeby wybrał pozycję z menu i poszłam z córką zamówić. Gdy wróciłyśmy, nie było go przy stoliku. Myślałam, że wyszedł do WC, jednak po 5min zaczęłyśmy się niecierpliwić. Zadzwoniłam do niego i okazało się że wyszedł na dwór pogadać przez tel. Wrócił z uśmiechcem na twarzy. Nie wiem z kim, o czym rozmawiał, ale był wyraźnie zadowolony. Denerwują mnie te jego zachowania. Wychodzi z restauracji bez słowa chyba po to żeby zwrócić na siebie uwagę. Mam wrażenie, że robi mi na złość
Wróciliśmy do domu. Jestem strasznie zdołowana. Czemu ja mam takiego pecha. Myślałam, że trafiłam na faceta, który w jakimś stopniu będzie dbał o mnie, przy którym będę czuła się ważna, wyjątkowa. Na samym początku tak było, ale teraz...

Raz piszesz, że nie wykluczasz wyjazdu tylko jeszcze nie teraz, a potem że wykluczasz tą opcję bo nie zabierzesz córki ojcu. Czyli wygląda jednak na to ze mu mydlilas oczy. Może mu obiecywalas a potem zabralas ta opcję i stąd ta frustracja z jego strony?

Możliwe, że teraz tak to wygląda, że mydliłam mu oczy. Z początku perspektywa wyjazdu mi się podobała. I mówiłam, że fajnie byłoby wyjechać.
Ale on to odbierał jako obietnica wyjazdu w bliższej perspektywie. Tak to sobie wbił do głowy. Dla mnie to był raczej luźny pomysł na daleką przyszłość. I jak zaczął naciskać, że już, że teraz, powiedziałam, że wyjazdu nie przekreślam, ale napewno nie wyjedziemy w najbliższym czasie. Jeśli już to za kilka ładnych lat. Nie jestem teraz na to gotowa. Nie chcę teraz, już nie mówiąc że nie mogę.
Czasami zdarzało się, że ignorował mnie i córkę, było kilka sytuacji typu: siedzi przed komputerem, ja wchodzę do pokoju i o coś pytam, a on totalnie jakby nie słyszał, ignoruje mnie. Albo kroi coś w kuchni moja córka pyta czy zagra z nią w grę iiiii.... cisza z jego strony. On tłumaczy się, ze nie słyszy, a według mnie lubi być proszony o uwagę. Jak można nie słyszeć gdy ktoś specjanie podchodzi do niego i zwraca się do niego. Gdyby to było raz czy dwa, machnęłabym ręką, ale u niego to zdarzało się na tyle często, że zwróciło to moją uwagę.
Nie chce też jeździć do mojej rodziny. W sumie z początku machnęłam na to ręką, bo sama kiedyś byłam zmuszana do niedzielnych obiadków u rodziny byłego, więc postanowiłam, że nie będę robić presji. No ale zaczynam się głupio czuć, bo gdy są jakieś imieniny, urodziny, impreza rodzinna, każdy przychodzi z partnerem. Ja sama. Niektórzy pytają czy mój partner wogóle istnieje. Wczoraj była 50tka mojego wuja. Dostaliśmy zaproszenie. On powiedział, że nie pójdzie bo nie ma o czym rozmawiać z moją rodziną. Mam wrażenie, że się wywyższa. Oczywiście zanim powie mi stanowcze NIE, to kilka razy pyta jak bardzo mi zależy żeby ze mną poszedł. Na początku produkowałam się, ale z czasem doszłam do wniosku, że nie jest on królem, abym musiała przekonywać go by pojechał ze mną na głupią kawę i zaszczycił obecnością krewnych. Zaznaczę, że nie jestem osobą, która uwielbia posiedzenia rodzinne, tak więc rzadko gdzieś wychodzę. Tak więc nie targam go co tydzien na 'niedzielną kawkę do mamusi'.
Zamierzam dziś z nim porozmawiać stanowczo. Chcę aby jasno się określił w czym jest problem, że już od 8 tyg nie chce się ze mną kochać. Jakiś tydzień temu wspomniałam o seksuologu, zareagował śmiechem. Dziś powrócę do tego pomysłu. Bo przecież to nie jest normalne. My jesteśmy dopiero 9mcy razem, każdą wolną chwilę powinniśmy spędzać w łóżku. Czekam, staram się rozumieć... Ale myślę troszkę w drugą stronę też to powinno działać

Rozmawiałam z nim wczoraj. Powiedziałam, że źle potraktował mnie i córkę w pizzeri, było to po prostu niegrzeczne. W odpowiedzi usłyszałam, że on tego tak nie widzi, ale dobrze, że mu mówię, bo następnym razem będzie uważał gdyby sytuacja miała się powtórzyć. Powiedział, że robię halo bo wyszedł na 5min. Mówił, że wyszedł do auta po telefon i zasiedział się w samochodzie. Ja nie wiem, chyba jestem niedzisiejsza. Według mnie nie traktuje się tak ludzi. Próbowałam mu to wytłumaczyć w ten sposób: wyobraź sobie, że jesteśmy razem w restauracji, wychodzisz do WC, wracasz, mnie nie ma. On uważa, ze to nic takiego, że napewno miałabym powód żeby wyjść. No sorry, dla mnie takie znikanie to niepoważne zachowanie, dziecinne i aroganckie.
Następny temat: sex. Poprosiłam byśmy poszli razem do seksuologa. On uważa, że nie ma takiej potrzeby, bo wie jaka jest przyczyna braku współżycia. Blokada, którą dostał po moim zwątpieniu w związek już zmalała i mówi, że w sumie już nie o nią chodzi, bo widzi, że na związku mi zależy. Chodź gdzieś jeszcze w nim ta mała zadra siedzi. Ale teraz główny powód: od prawe 1,5mca biorę tabletki antykoncepcyjne, wywołało to u mnie plamienia. Raz słabsze, raz mocniejsze. On mówi, że już zgłupiał, bo teraz mam cały czas okres i on nie wie kiedy może się ze mną kochać. Mówi, że lepiej było jak nie brałam tabletek, bo przynajmniej wiedział, że okres mam raz w miesiącu przez 5dni, a przez resztę jestem 'czysta'. On nie chce się kochać podczas plamienia. Tylko, że bez seksu jesteśmy 8 tyg, a tabletki biorę od 5. Tak więc jeszcze przed tabletkami zrobił mi embargo na sex. Poza tym, przez 8tyg nie wykazał ani razu chęci współżycia. Ani razu nie zapytał czy mam plamienie czy nie. Jeśli porządałby mnie tak jak ja jego, to pytałby się codziennie czy plamienie mam czy nie. Moglibyśmy wykorzystać wiele momentów. Wyczówam nieszczerość i bardzo mnie to boli coś mi podpowiada, że nie zdradził mi prawdziwej przyczyny, bo te argumenty wydają mi się, nie wiem, błahe? Wczoraj chciał chyba się ze mną kochać, ale miałam mocniejsze plamienie i zrezygnował. Czuję się kiepsko dziś mam słabsze plamienie ale nawet jeśli mu o tym powiem i będzie chciał uprawiać sex to w tej chwili czuję się na tyle poniżona, że czułabym że go gwałcę. Bo to nie będzie zbliżenie z czystych chęci, tylko wyproszone, wymuszone
W tej chwili on chodzi urażony, bo zarzucam mu nieszczerość. Sama już nie wiem co mam myśleć. Chciałabym mu wierzyć, ale nie umiem zignorować własnej intuicji, ona wyraźnie mi mówi, że coś tu jest nie tak. Boję się, że go stracę tak bardzo mi na nim zależy.

Kerra, jak dla mnie to Tobie się nic nie wydaje, a dokładniej jest dokładnie tak jak Ty uważasz, że jest. Koleś wciska Ci niezłe pierdolety (blokady i plamienia), nie ma do Ciebie za grosz szacunku (znikanie z restauracji) a do tego manipuluje (np wmawia Ci, że robisz halo). Po co Ty w ogóle z nim jeszcze się zadajesz?

A może ten Twój facet, to już taki niespokojny duch? Dzisiaj jest temat wyjazdu do Ameryki, i nie masz żadnej pewności co byłoby po przyjeździe do Ameryki i do jakiego kraju znowu by pragnął wyjechać i kiedy. Od samego początku tej znajomosci masz świadomość, że chociażby z uwagi na dziecko, które masz, nie jesteś w stanie żyć jego życiem, a dokładnie w sposób w jaki on żyje. Jesteście trochę jakby z dwóch róznych światów. Te przyziemne sprawy typu szlaban na seks, i nieeleganckie zachowanie w restauracji pomijam, bo to akurat nie jest istotne w tym wszystkim.

Nie, NIE, nie i jeszcze raz NIE.
To nie jest normalne i większość facetów tak się nie zachowuje !

Już zrobiłaś. Tym wpisem. To nie jest dobry człowiek. A na pewno małostkowy, bo nie jest ważne w jakim celu potrzebujesz samochód. Ważne jest, że jest Ci potrzebny a w takiej chwili powinnaś móc na niego liczyć, tym bardziej, że Ci może pomóc bez wysiłku - ma dwa auta. Naprawdę tego nie dostrzegasz? Usprawiedliwiasz go?

Sama nie wiem co się ze mną dzieje. Normalnie, gdybym obserwowała taką sytuację z boku wiedziałabym 'kto ma rację w sporze'.
Ale po tym jak już niejednokrotnie przełykałam jego nietakt (np. pojechał ze mną na imieniy do bratowej i on jako jedyny nie złożył jej życzeń,
powiedział, że jej nie zna i nie wie czego życzyć. Było mi wstyd.), jego egoizm (choćby w zwykłych codziennych sprawach, np. kupi owoce i potrafi powiedziec mojej córce, że one są dla niego, nie dla niej), straciłam chyba gdzieś rozsądek i trzeźwe oko.
Są oczywiście też sytuacje kiedy jest kochany, czuły, śmieszny, potrafi spędzić z córką 2 godziny przy grze. Tak więc nie jest on potworem.
Ale wydaje mi się że te szczegóły wyżej poważnie naruszają formę związku jaką bym sobie życzyła. Czy da się z takim egzemplarzem coś zrobić?
On ma inną mentalność bo wychował się w innym kraju, ma rodzinę rozrzuconą po świecie (m.in. w US). Na początku mnie intrygowała ta jego odmienność,
zakochałam się. A teraz się okazuje, że jest problem

Tak, mój partner ma rodzinę w US. Ale jak twierdzi nie musielibyśmy mieszkać w tym samym stanie co oni, to nie jest dla niego argument. Po prostu Ameryka, jej styl, bardzo mu odpowiada i chciałby tam żyć. Z zawodu jest handlowcem, i pracuje zdalnie w swoim fachu. Tak więc swoją pracę może wykonywać z każdego miejsca na świecie. Mówi, że ja też zrobię tam karierę, że swoją firmę mogę otworzyć również tam. Dla mnie to nie jest wszystko takie proste. Ja mam dziecko, które absolutnie nie chce się przeprowadzać. Oczywiście wiem, że to ja jako rodzic biorąc pod uwagę jej dobro podejmuję decyzję. Może miałaby tam lepsze warunki do edukacji, do zdobycia pracy, ale nie mogę jej teraz tego zafundować - jako dziecko dużo już przeszła. On to bagatelizuje, albo nie umie zrozumieć mojej postawy.

Mówi, że nie jest na nic chory. Jak się poznaliśmy sex był bardzo ok. Lubił robić mi dobrze. A mnie nigdy żaden facet tak nie podniecał.
I jest tak do tej pory. Wystarczy, że zobaczę go w podkoszulku i już mogłabym go zaciągnąć do łóżka.
Tylko, że teraz odbywa się to tylko w mojej głowie. Myślę o tym jak go pragnę i cierpię.
Już mu nawet nie mówię, że mam ochotę, że potrzebuję żeby był blisko. Boję się odrzucenia, zawsze po tym fatalnie się czuję.
Dziś rano spróbowałam go dotykać w intymnych miejscach, kazał mi zabrać ręce. I dzien mam z głowy
kokosek75 bardzo Wam zazdroszę.

Musisz przewartościować swoje życie.
Poznanie własnych wartości jest w tym przypadku najmądrzejszym posunięciem, bowiem właśnie wartości pomagają podejmować decyzje – łatwiej będzie Ci zdecydować i odnieść się do sytuacji w której się znalazłaś.
Niezdecydowanie często jest wynikiem braku jasno sprecyzowanych wartości – czego tak naprawdę chcesz, co tak naprawdę liczy się dla Ciebie?
Przypuśćmy, że pojedziesz do tej Ameryki do której Twoje dziecko jechać nie chce. Będziesz miała niezadowolone dziecko i w końcu upragniony seks. Jeśli wartością podstawową jest dla Ciebie dobro dziecka to  na pewno będzie Ci łatwiej odmówić, zaś gdy na pierwszym miejscu postawisz seks, wyjedziesz z ukochanym egoistą.
W obecnej sytuacji nie widzę przyszłości dla waszego związku.
On cały czas będzie Cię karał i wymuszał na Tobie rzeczy, które w danej sytuacji będą dla niego priorytetem - nieważne czy tu czy tam – zawsze znajdzie jakiś powód, taki typ.

Nie zdradza mnie fizycznie. Prawie wogóle nie wychodzi z domu. Jedynie zakupy wyjdzie zrobić. Ma za to kilka koleżanek z którymi utrzymuje kontakt telefoniczny. Może zdrada wirtualna, już nie wiem sama.
Dnie nam mijają na tym, że on siedzi calutki czas przed laptopem. Pracuje, a jak nie pracuje to ogląda te swoje nwesy amerykańskie,
seriale, inne programy. I tak mija mu każdy dzień. Ja w tym czasie siedzę na dole - przygotowuję się do otwarcia firmy, robię obiad, jadę zawieść i odebrać dziecko ze szkoły, odrobię z nim lekcje, pokrzątam się, posprzątam. Czasem zajrzę do niego - wtedy położy mnie na łóżko i zaczyna gadać o tym co aktualnie przeczytał, oglądał itp. Nasza konwersacja głównie dotyczy tego co się dzieje w stanach (Trump i te sprawy), ekonomi, korupcji, banków itp. Czasem rozmawiamy na ciekawy dla mnie temat, ale rzadko. W sumie stwierdziłam, że ja jestem nudna w porównaniu do niego. Interesuje go mnóstwo rzeczy, a ja jakaś taka nijaka. W sumie to nie wiem co on we mnie widzi. Interesuję się troszkę psychologią, poza tym mam nudne życie, zwyczajne.
Wczoraj zrobiłam pyszny obiad, byłam zadowolona, chciałam zrobić mu przyjemność. Był zadowolony, bardzo. Magia prysła gdy on chciał przełączyć kanał tv na newsy. Jestem już tym tak poddrażniona, że powiedziałam że ma zostawić bo ja słucham co aktualnie leci. On na to, że nikt mu nie będzie rządził co ma oglądać i że zabiera tv do góry i tam będzie sobie oglądał co chce (sprzęt jest jego, tak więc pokazał gdzie moje miejsce).
Jak to opisuję to widzę, że nasza przyszłość może nie być kolorowa.
Ciężko mu poświęcić coś dla kogoś, nawet dla mnie. Ostatnio miałam małe święto. Chciałam iść do kina z tej okazji, na polski fim. On stwierdził, że
na takie gówno szkoda mu kasy. Pójdzie ze mną ale na film który on wybierze. Było mi bardzo przykro. Z tego co pamiętam za każdym razem, gdy szliśmy do kina, liczyło się to co on chce obejrzeć. Niby pierdoły, a jednak kuje mnie to.
Właśnie te pierdoły doprowadzają mnie do płaczu. Jak coś za dnia się nie wydarzy, to nocą płaczę bo czuję się odepchnięta. Nie umiem z nim rozmawiać o tym co mnie boli. Gdy tylko mam ochotę mu coś powiedzieć zbiera się we mnie strach, ból, nie umiem powstrzymać łez. Nie chcę żeby widział mnie rozklejoną, wstydzę się tego. Wstydzę się przed nim płakać, dlatego łkam cicho jak jestem w łazience, albo gdy już leżę w łóżku, a on siedzi przed laptopem ze słuchawkami. Wtedy wiem, ze nie słyszy.
Dziś rano odważyłam się, chciałam się z nim kochać. Od 6dni nie mam plamień, wie o tym. Rano go obudziłam, zaczęłam go dotykać, chciałam mu zdjąć bieliznę, ale on powiedział, że jest niewyspany i mam mu dać spokój. Wyszłam trzaskając drzwiami, poszłam do łazienki tam znów płakałam. Już byłam zdeterminowana powiedzieć mu, że to koniec, że nie czuję się szczęśliwa. Ale potem oczywiście pomyślałam, że może jeszcze wszystko się naprwi, polepszy. Nic mu nie powiedziałam.
Czego mi jeszcze trzeba, jakiego braku szacunku, żebym odważyła się powiedzieć, że to koniec? Jak przestać żyć nadzieją, jak przestać idealizować go?
Bardzo go kocham.

Tak, ja wiem... Zapewne poradziłabym: daj już sobie spokój dziewczyno. Po doświadczeniach jakie przeszłaś powinnaś być już ciut mądrzejsza.

Ale wiecie kocham go. Gdy go całuję, patrzę na niego, a myślę że może to być ostatni raz to rozpadam się w środku.

Mój poprzedni post tak naprwdę jest tym co chciałabym mu powiedzieć. Chciałabym żeby wiedział jak się czuję...
Jednak nie potrafię wypowiedzieć słowa, za każdym razem gdy próbuję gardło się zaciska jakbym miała pętlę na szyi.
Z drugiej strony po co mam mu o tym wszystkim mówić. Ja nie muszę wywoływać u niego płaczu, abym z poczucia wyrzutów sumienia
zaczęła go dobrze traktować, szanować. Bo bez tego wiem jak powinno się traktować ukochaną osobę. Bo chcę ją dobrze traktować.
Gdybym mu o wszystkim powiedziała, a on nagle zacząłby się mną interesować, kochać się ze mną itp. Bardzo jego zachowanie i słowa straciłyby wtedy na wartości. Byłoby ono wymuszone sytuacją, a nie naturalne jakie powinno być.