Niedoleczona depresja? Lęk przed związkami i miłością. - Netkobiety.pl

Witajcie, przychodzę jak wiadomo z problemem. Postaram się dość krótko przybliżyć swoją historię i to co mi teraz dolega. Mimo mojego młodego wieku, a mam za sobą 21 lat to miałam ciężkie życie. Los mnie w ogóle nie oszczędzał tak jak ludzie, których napotykałam. Problemy były coraz większe z każdym dniem i przychodziły z każdej strony, ze nie miałam nawet chwili wytchnienia. Z depresją zmagam się ponad 10 lat. Pierwsze moje zaburzenia zostały zauważone i stwierdzone przez psychologów gdzieś w początkowych klasach szkoły podstawowej.  Było mi ciężko i to się odbiło na moim późniejszym życiu i boję się, że dalej będzie to trwać. Miałam problemy w szkole, głównie z rówieśnikami, ale przez to ucierpiała też moja edukacja. Miałam problemy w domu, bo wychowywanie w patologii nigdy nie jest łatwe i przyjemne. Miałam za sobą również sporo zawodów miłosnych i masę problemów zdrowotnych. Byłam zawsze ze wszystkim sama, odrzucona, poniewierana, poniżana, bita, wyzywana, molestowana, wykorzystywana, odsunięta od każdego. Już nawet nie będę przekonywać jak bardzo mi było ciężko i ile takich dotkliwych słów usłyszałam pomijając już same czyny. Mimo tego, uważam się za osobę silną psychicznie, bo wiem, że niektórzy potrafią wysiadać już po jednym problemie, a nie po całej serii. Nieszczęście za nieszczęściem, życie dało mi brzydko, ale trafnie mówiąc wpie*dol. Nie mogłam sobie niczego zaplanować ani wyrwać się ponieważ nawet nie ode mnie zależało to czy mi się powiedzie. Wiem, że to może zabrzmieć śmiesznie i wiele osób pomyśli albo spróbuje mi napisać, że mi się wydaje, bo to przez depresje. To już nawet nie o nią chodzi tylko o trzeźwą ocenę rzeczywistości. Dla przykładu – chciałam skończyć szkołę, znaleźć szybko pracę, odłożyć pieniądze i wynieść się do innego miasta wraz z koleżanką. Po krótkim czasie koleżanka się na mnie wypięła – pomyślałam, no nic. UDA MI SIĘ. Za kolejny tydzień dowiaduję się, że moja matka traci pracę za parę miesięcy(w tym czasie gdy miałabym pracować i odkładać kasę) i muszę pójść koniecznie do pracy by wszystko utrzymać, bo nas wyrzucą z mieszkania No i cały misterny plan poszedł w pi*du i tak mam całe życie. Tych tragedii i niepowodzeń było setki tysięcy, ale nie chce mi się opisywać już, bo nie chce mi się wałkować tego tak samo. A piszę to, bo jednak ma to wpływ na mnie, na relacje z innymi ludźmi i to jest mój pierwszy post dlatego chcę przedstawić jak wszystko u mnie z grubsza wygląda. Leczyłam się u psychiatry, mam za sobą nawet pobyt w szpitalu psychiatrycznym i wiele lat rozmów z psychologami. Po wysłuchaniu mojej dokładnej, długiej i męczącej opowieści jak życie mnie skrzywdziło stwierdzili, że to niemożliwe żeby tyle zła i krzywdy mnie spotkało w tak krótkim czasie, a psychiatra się w sobie zamknął. Gdy spytałam z łzami w oczach czy z tego kiedyś wyjdę i będę żyć normalnie to wbił wzrok w podłogę i stwierdził, że nie może mi na to odpowiedzieć. To było coś pół roku temu i już więcej się tam nie pojawiłam skoro leczenie nie przynosi porządnego skutku i nadal jestem człowiekiem smutkiem. Straciłam marzenia, nadzieje i wiarę we wszystko. I to jest chyba jeszcze gorsze niż kiedy cierpiałam, ale wierzyłam, że może jeszcze będzie lepiej. Totalnie nie umiem sobie zbudować jakiejś nadziei, że będzie dobrze, że mogę prowadzić normalne życie. Myślałam nawet o sponsoringu, bo nie mam kasy, ale powstrzymuje mnie fakt, że trafię na jakiegoś świra, który nie pozwoli mi później odejść, będzie się nade mną znęcał psychicznie i fizycznie i albo w niedługim czasie poznam kogoś naprawdę świetnego i będzie mi wstyd, że w ogóle coś takiego robiłam. Chciałabym się zakochać i to z wzajemnością. W normalnym facecie, z poczuciem humoru, pewnym siebie, który ma zasady, nie zdradziłby mnie i nie skrzywdził, docenił jaka jestem, moglibyśmy gdzieś wychodzić. Nie marzę o drogich restauracjach i nie wiem czym, ja po prostu chcę żyć. Nawet wolałabym pójść na spacer do parku niż siedzieć na dupie w domu i rozmyślać jak żałosny jest mój los. Tylko problem jest taki, że myślę tu baaardzo negatywnie. Mam za sobą długoletni nieudany związek, który przypieczętowałam pod koniec próbą samobójczą i tygodniem nieprzytomności na toksykologii. No i rzecz jasna – dużo failów miłosnych. Boję się z kimś być ponieważ, boję się czasem swoich napadów histerii, mam je rzadko, ale wciąż to jest wstydliwe i odbiega od normy i wiem, że ktoś „normalny” mógłby tego nie zaakceptować i mi wypominać. Boję się tego, że ta osoba mnie zdradzi i więcej będę mieć przy niej cierpienia, boję się tego, że nie mam kasy i mieszkam z matką w ciasnej kawalerce, która na dodatek jest wynajmowana. Tak samo tego, że mam taką rodzinę, a nie inną... mam wrażenie, że mnie to strasznie ogranicza. Chciałabym z kimś żyć, ułożyć wszystko inaczej, a nie spisać się na straty jak dawniej, bo chcę żyć, ale nie tak jak do tej pory. Kiedy myślę sobie o związkach i miłości czasem wzdycham jak dawniej, bo moim marzeniem zawsze było założenie rodziny i stworzenie normalnego domu, ale nie dość, że trafiam na imbecyli to te rzeczy mi udaremniają wszystko. No i czuję, że nie mam powodu by żyć. Czuję się totalnie niekompletna. Ogółem jestem osobą, która ze wszystkim zawsze dawała sobie radę, bo musiałam, nikt nie zostawiał mi zbyt dużego wyboru. I powiem szczerze, że gdybyście mnie obserwowali jak zachowuję się przy innych ludziach czy na co dzień to nawet by Wam do głowy nie przyszło, że ktoś taki jak ja ma za sobą paskudne doświadczenia i z psychiki ma sito. To co sama sobie postanowiłam z czasem osiągnęłam. Jestem pewna siebie, wygadana, inteligentna, ładna, z poczuciem humoru, nie boję się odgryźć czy w razie gdy zajdzie taka potrzeba – walnąć kogoś w mordę. Bronię tego co uważam za słuszne, pomagam przyjaciołom i jestem w tym dobra, może mam takie cechy charakteru, których innych mogą irytować, ale jakoś wbijam w ich opinię, bo nauczyłam się już, że wszystkim nie dogodzę i najważniejsza jestem ja i ludzie, na których mi zależy. W związku czy miłości jestem niemal ideałem. Dobrze gotuję, pomagam w pracach domowych, zawsze przytulę, wesprę, dam masę czułości, mimo trudów i nieprzyjemności seks mnie nie odpycha, wręcz jestem gotowa za każdym razem i sama go inicjuje, jestem wierna, uczciwa, szczera, jak ma problemy i ktoś czuję się przybity od razu przyjeżdżam nawet w środku nocy by móc przytulić czy kogoś pocieszyć, mile zaskakuję, słucham uważnie, jest ze mną zawsze o czym pogadać i się pośmiać, jestem otwarta na wiele rzeczy, nawet jak mi się coś nie spodoba to nie strzelam fochów tylko pragnę rozmowy, wyjaśnić to od razu, mówię to czego oczekuję i czego sobie nie życzę w sposób, który jest zrozumiały dla odbiorcy. Wiadomo mam tam jakieś wady, które akurat ja w sobie lubię – np. lubię sobie czasem rzucić mięsem, czasem się za szybko denerwuję, ale nie  rzucam niczym i się nie drę, a szarpnę się na jakieś 'NO KU*WA” z zaskoczenia, po czym to obrócę jakoś w żart by rozładować napięcie, no i nie wstydzę się swojego szalonego śmiechu bo go właściwie lubię. A i tak faceci potrafią mną wzgardzić i brzydko mówiąc „zamienić” na gorszy model. W ogóle  nie rozumiem tego swojego życia, nie chciałabym się zmieniać specjalnie dla kogoś, bo delikatnie mówiąc uwielbiam siebie taką jaką jestem, bo długo pracowałam by wyjść z dołka i osiągnąć jakiś wewnętrzny spokój i być naprawdę sobą. Tylko nie umiem się teraz pozbierać do kupy bo brakuje mi jednak tych czułości, tego by mi ktoś pokazał, że nie jestem obojętna i mnie nie zamieni na pierwszą lepszą, po prostu... normalnego faceta z którym mogłabym wyjść łapać nawet w parku cholerne pokemony.  Przez wszystko co przeszłam mimo to – BOJĘ SIĘ z kimś być z wyżej wymienionych powodów. Czy ktoś ma dla mnie jakieś cenne rady, rzeczy, których być może nie dostrzegam lub je w jakiś sposób widzę, ale jeszcze nie wiem, że o to w tym chodzi? Zależy mi w sumie na każdej odpowiedzi, bo jestem raczej domyślna i robię w mózgu taką pętle, że ktoś rzuci jedno hasło, a ja przeszukam w głowie ich 500 i dojdę w czym leży problem. Niby mam z 2 przyjaciół, ale oni sami są w psychicznym dołku i chcę im pomóc i wiem, że dokładanie swoich problemów im nie pomoże, a tylko przyczyni się do gorszego nastroju dlatego właśnie przywędrowałam na to forum. Wiem, że trochę za dużo tekstu, ale mam nadzieję, że nie zrazicie się i mnie naprowadzicie jak się od tego odbić