konfrontacja - toksyczni rodzice - Susan Forward - czy warto?? - Netkobiety.pl

Powiem tak, konfrontacja jest dobra by zniesc sobie ciezar z grzbietu, ale niekoniecznie przyniesie rozwiązania, których chcemy. Wielu toksycznych rodzicow nie jest w stanie przyznać się do bledow, nie tylko w sensie, ze nie chcą, ale ze sa tak uksztaltowani, ze nie rozumieją czego od nich chcesz.

Moja matka skonfrontowana ze zdaniem:" Nigdy nie traktowalas mnie jak dziecko, nie dostałam ciepla ani bezpieczeństwa", odpowiada, ze ja nigdy nie zachowywałam się jak dziecko (nawet majac 5 lat!). Nie ma możliwości przebic się przez ten mur urojonej percepcji swiata.

Konfrontuj, jak najbardziej, ale nie licz na przeprosiny.

Konfrontacja? Myślę, że jest za duża bariera wieku - nie od dziś wiadomo, że nie przesadza się starych drzew, starsi ludzie rzadko mają otwarte umysły, a zwłaszcza jeśli dotyczy to ich samych i ich błędów.
Poza tym bardzo prozaiczna rzecz - spada sprawność umysłowa, pamięć jest wybiórcza - pamiętają świetlane momenty z młodości, zwiększa się ryzyko, że taka rozmowa może za bardzo zestresować staruszka... a potem jakiś zawał, albo inne komplikacje

ja się skonfrontowałam już dawno, choć robiłam to na czuja. tę książkę przeczytałam dopiero rok czy dwa lata temu.

po prostu mówiłam, co czuję, co mnie bolało w dzieciństwie i jak ja odbierałam pewne rzeczy.
Chyba wtedy jeszcze liczyłam na zrozumienie tego przez moją matkę - ot, naiwna młodość

Dostałam informację zwrotną, że przesadzam, że ona tak nie robiła i sobie nie przypomina - dla mnie to były sytuacje naprawdę traumatyczne, w końcu byłam dzieckiem - czyli klasyczne wyparcie.
Opuściłam wtedy dom rodzinny i zajęłam się swoim życiem.
Kontakt miałam z nią, ale ja go nie inicjowałam. Przysyła mi prezenty na różne okazje.
Parę lat temu burknęła coś, że ona już trochę rozumie, jaką krzywdę mi wyrządziła.

No cóż... fajnie, że zrozumiała, szkoda tylko, że o 30 lat za późno.
Dla mnie już nie ma powrotu, bo z reguły jestem dość zasadnicza.
Nie jest ona dla mnie nikim takim, z kim chciałabym odnowić kontakt i go pogłębiać.

Rok temu pomogła mi trudnej sytuacji, za co podziękowałam i pomoc przyjęłam. I to tyle.

Trzeba zrozumieć, że matka to matka, ojciec to ojciec, a ja to ja - każde to odrębna istota ludzka i każda odpowiada za siebie.
Ja przez długi czas miałam poczucie ogromnej krzywdy, nawet w wieku lat 19. Ale mi przeszło.
Bo nawet jeśli te krzywdy spotkały mnie w dziecięctwie, to teraz jestem dorosła i sama decyduję o swoim życiu, o swojej postawie i o swoim nastawieniu do świata.

Teraz to już wszystko zależy tylko i wyłącznie ode mnie.
więc albo nadal będę się taplać w krzywdzie, albo pójdę do przodu.
Z tego też powodu nie rozpaczałam nigdy długo po żadnym rozstaniu.
Przerobiłam żałobę, a potem wstawałam, otrzepywałam się i szłam dalej.
Dla mnie osobiście to najlepsza droga.

Cytuję V-kę, ale moja wypowiedź będzie skierowana do autorki, co mam nadzieję wyjaśni sie poniżej.
Nie czytałem tej książki, a moi rodzice nie są toksyczni. Miałem swego czasu do nich żal w pewnych kwestiach, ale dawno sie z niego "wyleczyłem", więc z mojej strony tylko uwaga ogólna- rzadko kiedy, a zwłaszcza w sprawach tak dużego kalibru (nie tylko z rodzicami) spotykałem się, (również jako świadek) podczas "trudnych" rozmów z pełnym zrozumieniem czy przyznaniem mi racji. Zazwyczaj była to negacja, obrona, kontratak oraz emocje utrudniające logiczne myslenie i dialog.
Takie "oświadczenia" muszą sie w odbiorcy "uleżeć", musi on je przeanalizować, czasem skonfrontować z innymi opiniami o sobie, przypomnieć sobie pewne sytuacje itp. Zajmuje to czasem wiele lat (jak w wypadku matki _V_)
Dlatego gdyby mnie dotyczyło to osobiście, nie oczekiwałbym od matki/ojca, że przyznają sie do błędu od razu. Na ile będą w stanie to zrobić (o ile w ogóle) to juz inna sprawa. Nie wiem czy zdecydowałbym sie na cos takiego, ale swego czasu, kiedy wysłuchałem historię dzieciństwa jednego z moich znajomych byłem tak zszokowany, że byłem gotów zrobic to za niego. Bo on sam nie był w stanie tego zrobić, a ja widziałem jak to na niego negatywnie wpływa. Więc myslę, że decydującym czynnikiem przy podejmowaniu takiej decyzji jest własnie to, na ile autorko sobie z tym tematem poradziłaś.

Elle, w języku polskim słowo "konfrontacja" faktycznie ma nieco pejoratywny (kojarzący się z konfliktem) wydźwięk, ale byc może w języku angielskim jest nieco inaczej?
Nie znając książki niie wiem jak konkretnie widzi taką konfrontację S. Forward. Jednak ja, nie znając jej założeń, "na ślepo" uznałbym, że chodzi właśnie o spokojną dyskusję i zaznajomienie drugiej strony z nieznanymi jej dotąd faktami.
Przy czym ja nauczyłem się, że takie rozmowy powinny zawierać nie tylko negatywne (trudne do przyjęcia przez odbiorcę elementy/fakty), ale też pozytywne, które częściowo te negatywne "neutralizują" i najlepiej żeby te drugie kończyły rozmowę.
W moim przypadku to zazwyczaj działa, nawet w wypadku dość wrażliwych (przewrażliwionych) osób.
Ale jak powtarzam -nie są to tak trudne rozmowy jak w wypadku (jak się domyslam) rozmów dziecko vs. toksyczni rodzice.