Powstanie warszawskie. Kulisy obchodów. - Netkobiety.pl

Jacenty, oczywiście, że możesz się podczepić

Rozpatrywanie Powstania Warszawskiego z perspektywy ponad siedemdziesięciu lat wolności (o ile komunę można uznać za wolność) dla uczestników ówczesnych walk jest krzywdzące.
Powstańcy byli pierwszym pokoleniem urodzonym w wolnej Polsce. Dla nich ważny był zryw wolnościowy, a nie polityczne przepychanki. Myślę, że zdawali sobie sprawę, że "na górze" kosztem ich życia rozgrywa się inna walka, ale mimo to dobyli broni, by pokazać światu, że chcą wolnej Polski.

edit.:

Masz całkowitą rację.
Jerzy Krichmayer szacował liczebność jednostek AK w Warszawie na ok. 50 tys. Straty polskich wojsk (zabitych i zaginionych) szacuje się na 16 tys.

Nic, Averyl.
Tu nie ma czego tłumaczyć.
Moim zdaniem, Jarosław żyje w świecie kreowanym przez ideowych szaleńców bez skrupułów w typie Antka  i bezwzględnych karierowiczów typu "Selfie" Kurski,  "Chorągiewka" Czarnecki i oczywiście, "Szeryf" Zbysiu.
Na poczucie winy z powodu ambicjonalnego sprzeciwu, by Brat leciał z Tuskiem do Smoleńska trzy dni wcześniej, działają jak balsam.
I to wszystko.
Przecież znów "stajemy z bronią u nogi wobec dwóch wrogów". A to takie romantyczne przecież!
Symbol więc potrzebny jest.

No właśnie o to, czego nie zacytowałaś.

Oprócz wymienionych i innych im podobnym ze świecznika jest wielu, którym prawo i sprawiedliwość rzeczywiście przyświeca, choć nie są związani z armią o. Dyrektora i chcą zmian. Na lepsze.
Populizm nie jest wynalazkiem PiS-u, ale wciąż jest skuteczny. Kto go stosuje, ten ma widoki na zwycięstwo.
O przysłowiowych, "moherach" już nie wspominam, bo nie ma to sensu z wiadomych względów.

Środki na ŚDM odkładane były od trzech lat, więc można powiedzieć, że ekipa Jarosława jak mi się wydaje, przyszła właściwie na gotowe pod tym względem.
Jarosław byłby głupi, gdyby usiłował sklaniać Franciszka poprzez Episkopat do wejścia do krypty wawelskiej.
Dziwisz ma swój rozum, by tym razem zachować spokój i powagę, których mu zabrakło sześć lat i cztery miesiące temu.

Od 17.oo, obchody 72. rocznicy Powstania Warszawskiego. Podobno, wbrew  woli i prośbom żyjących dotąd powstańców, by nie łączyć obu wydarzeń, odbędzie się ponoć kolejna hucpa.
Ponoć zawarto "kompromis".
Poległym będzie prawdopodobnie tylko Lech Kaczyński (ewentualnie, także pani Maria Kaczyńska).
Reszta, to zapewne "przypadkowe ofiary zamachu".
Mam nadzieję, że to tylko pogłoski.
Chcę mimo wszystko, zaprzeczenia tym doniesieniom podczas tych uroczystości.
Odegrano już hymn państwowy...

Warunki owego "uzgodnienia" tekstu apelu były takie, jakie były. Proponuję poszperać i znaleźć informacje dotyczące osób biorących udział w spotkaniu, a dokładniej ilości Powstańców w stosunku do pozostałych.

Także.

Dżdżownick, po kilku latach poniżania i cierpienia każdy rwał się do walki. To, że dowództwo podjęło taką decyzję wierząc, że armia czerwona pomoże nie oznacza by nie oddać hołdu Powstańcom i nie być z tych ludzi dumnym.

Fajnie się pisze kocopoły po przeszło 70 latach żyjąc w całkiem innych czasach.

Alex, Snake, czy wg Was Powstańcy uczestniczyli w czymś dobrym? Czy to było zło (nazwijmy to) konieczne? Nie żal Wam ich żywotów? Nauczono ich patriotyzmu, tego, że jakaś idea jest od nich ważniejsza. Poszli w bój... ale czy z własnej woli? Jak się czyta Baczyńskiego, nie widać żalu?

Gdy broń dymiącą z dłoni wyjmę
i grzbiet jak pręt rozgrzany stygnie,
niech mi nie kładą gwiazd na skronie
i pomnik niech nie staje przy mnie.
x
Bo przecież trzeba znów pokochać.
Palce mam - każdy czarną lufą,
co zabić umie. - Teraz nimi
grać trzeba, i to grać do słuchu.
x
Bo przecież trzeba znów miłować.
Oczy - granaty pełne śmierci,
a tu by trzeba w ludzi spojrzeć
i tak, by Boga dojrzeć w piersi.

Gdybym zabił w obronie bliskich, nie czułbym z tego powodu dumy, tylko smutek, że do tego doszło. A Ty byłbyś dumny zabijając w obronie żony czy dziecka? Być może byłoby to konieczne, ale czy byłby to powód do dumy?

Nikt nie zna przyszłości, prawda? Zapytałbyś tak samo chłopaka, który mówi, ze byłby szczęśliwy, gdyby go pocałowała dziewczyna, która mu się podoba?

Zanim wątek zejdzie na niewłaściwy tor, na co niektóre posty zdają się wskazywać, przypominam, że off top stanowi naruszenie Regulaminu Forum.

Powstańcom należy się szacunek. Należy się wdzięczność tych, którzy jak oni czują się związani z Ojczyzną. Warto pochylić się nad ich losem, zastanowić. To lepsze niż duma. Dumę z poniesionej ofiary pragną utrwalić sprawujący władzę, patrioci wierni sentencji Horacego - "Słodko i pięknie jest umrzeć za ojczyznę". Zamiast Horacemu, lepiej być wiernym Baczyńskiemu. Jeśli chcesz, napiszę Ci na PW trochę szerzej o moich uwagach odnośnie dumy, bo rację ma Olinka, że takimi dywagacjami wykraczam poza temat.

Czy ten szum jest potrzebny? To zależy komu. Jest potrzebny władzy do promowania postaw poświęcenia siebie Ojczyźnie. Powstańcy tylko pozornie są dzisiaj bohaterami tych obchodów. W rzeczywistości gloryfikuje się Ojczyznę i "spłaca dług wdzięczności". Niekoniecznie wszystkim. Tym, którzy dzisiejszej ojczyźnie nie pasują, można odmówić zaszczytów. Szum ten może być potrzebny niektórym żyjącym powstancom lub ich potomkom. Innym może przeszkadzać. To, że tylu ludzi walczyło w jednej sprawie, nie znaczy, że we wszystkich byli jednomyślni.

lepszy żywy obywatel niż martwy bohater?  dzisiaj pewnie mało byłoby chętnych do umierania za Ojczyznę, bo patriotyzm to puste słowo. Nie jest to wytykanie komukolwiek... sama chyba bylabym niezdolna  do takiej ofiary. Dlatego tym bardziej taka postawa wzbudza mój szacunek.
Duma to moze rzeczywiscie niezbyt trafne slowo w tym przypadku. Bardziej mialam na mysli podziw dla takiej postawy.
Szum? Dla mnie uroczysta pamięc o tamtych ludziach i wydarzeniach nie jest szumem, tylko hołdem dla nich.
W tym nie byłam, bo zbyt duże przeżycie, ale w zeszłym roku byłam w centrum w czasie obchodów godziny W. Mentalnie przeniosłam się w czasie. Zbyt wiele emocji, nawet jak na moje możliwości
Powstancy zawsze i przede wszystkim, są dla mnie bohaterami tych obchodow. Żyjący i nieżyjący. Oni są symbolem wartości nieprzemijających, za ktorymi się tęskni. Tym więcej, im bardziej odczuwa się ich deficyt.
Polityka mnie nie interesuje.

Czy patriotyzm to puste słowo? Może tylko w czasach pokoju nabiera innego znaczenia? Podobno patriotyzm to nie tylko ponoszenie najwyższej ofiary dla ojczyzny w czasie wojny, ale i praca dla niej w czasie pokoju. Ostatnio widoczni stali się w kontekście obchodów pamięci powstańców warszawskich kibice (kibole) kojarzeni z piłką nożną i młodzież z ONR.  W pewnym sensie za aprobatą partii rządzącej. Można się zastanawiać, czy oni się lansują (dawniej na meczach nie widziałem patriotycznych haseł), można się zastanowić, dlaczego ludzie rozmiłowani w zadymach i eksponowaniu siły biorą się za czczenie bohaterów... ale nim się wyda jednoznacznie negatywną opinię o tych kibolach, warto zauważyć, że w przypadku wojny być może w większości chwyciliby za broń... w obronie ojczyzny.
Wizerunek kiboli przy takich akcjach raczej zyskuje.

Nie bardzo tylko są chętni do czczenia patriotów czasu pokoju.

Patriotyzm. Powody do dumy. Jakoś dziwnie zabrzmiały słowa z utworu Hemp Gru - "Zapomniani bohaterowie": "hetman Żółkiewski, żołnierz polski, jedyny człowiek, który okupował Moskwę...". Różne są powody do dumy. Ważne, że coś robi się dla Ojczyzny.

Nie widzę nic niepokojacego gdy środowiska "kibolskie" czy 'patriotyczne' buduja swoją tożsamość czy dumę na bazie bohaterów "wojennych" (byle nie na bazie tych dowódców NSZ, którzy poszli na wspolpracę ze Szwabami). Młodzi patrioci, nie mający nic do stracenia (np, rodzin), mniej refleksyjni i nie dyskutujący z dowódcami są jak najbardziej potrzebni na wojnie.
Waszczykowski otwarcie przyznał, że PiS liczy bardzo na te środowiska podczas formowania Obrony Terytorialnej.
I ja uważam to za bardzo dobry pomysl, raz ze względu na to co napisałem powyżej (i ze względu na to co lepiej i szerzej opisał Snake), a dwa -to pozwoli to na wtłoczenie tego środowiska w ramy gdzie moga spożytkować swoją energię i jakiś bądź co bądź spory potencjał, do tej pory zużywane na niewiele znaczących lub destrukcyjnych zachowaniach, dla dobra kraju.
Zresztą wypadki na Ukrainie, gdzie do pewnego momentu ukraiński front wobec rozkładu armii regularnej opierał się w jednostkach ochotniczych (w dużej mierze wywodzących się z skrajnie prawicowego Prawego Sektora), potwierdzają zasadnośc takich działań.
Może więc czasem nie warto "czepiać" się (to nie do Ciebie) tak wyrażanej tożsamości, bo z punktu widzenia interesu państwa, są ważniejsze sprawy.

Troche sie zgodzę co do słów o Żólkniewskim. Pomijając fakt, że slowo "okupacja" jest dość dyskusyjne w odniesieniu do tamtej sytuacji, to widzę taką narrację jako zbliżoną do narracji rosyjskiej, gdzie analogicznie buduje się tożsamość na fakcie wyparcia Polaków z Kremla i ostatecznym przekreśleniu "zgniłych "wpływów polskich, lub szerzej "zachodnich" w Rosji.
Taka narracja automatycznie wiąże się z akcentem na współczesną niechęć lub wrogość wobec drugiej strony. Mi taka "kibolska" narracja nie odpowiada, bo moim zdaniem eskalacja takich nastrojów (wśród społeczeństwa) doskonale wpisuje sie w działanie Rosji by maksymalnie anatagonizować między sobą swoje i zachodnie społeczeństwo, nie dopuszczać do dialogu, kontaktów, współpracy i promować jedynie rywalizację i wrogość na każdej płaszczyźnie.
Z mojej perspektywy maksymalnie upraszczając tą sytuację to jakby Putin powiedział: -"Macie nas nie znosić" a prawica skwapliwie i bezrefleksyjnie wykonywała to "polecenie" i mu pomagała.
Oczywiście nie twierdzę, że środowiska prawicowe/patriotyczne (ich liderzy) to agenci Rosji, ale tak sie jakoś składa, że paradoksalnie jest im dość często po drodze (nie tylko w PL) ...
To niesamowite, że próby wpływu i destabilizacji sytuacji politycznej (np poprzez sprzyjaniu/wywoływaniu maksymalnej polaryzacji społeczno-politycznej elit i społeczeństwa) w PL przez Rosję mają tak długą historię, a my dalej łykamy wszystko jak pelikany i gotowi jesteśmy sie pozagryzać o byle co, lekceważąc rację stanu i nie dostrzegając na przykład prostej zasady "qui bono".