Kłamstwa, kłamstwa, KŁAMSTWA!!! - Netkobiety.pl

Autorko- czy Tobie zlały sie dwa śluby w jedno? Raz piszesz, że to ślub Ojca, a później że to Twój własny ślub.
Czy Ciebie też przypadkiem jakis kleszcz nie ugryzł ostatnio?
Lubię wyzwania, ale ten temat chyba mnie przerasta...
Może zacznij od wytłumaczenia w cztery oczy tych wszystkich Twoich niby "przewin" z tymi osobami, których to mialo dotyczyć? Tzn. z macochą, babcią itd. Mozliwe, że ten kretyn wymyslił to sam z siebie żeby Ci dokopać.

Chica...  tranquilo. Nikt nigdy kobiecie nie wyrządzi tyle krzywdy co druga kobieta. Wystarczyło, że jesteś młoda, pijesz alkohol i kopnelas w tylek ich pasierba/wnuczka/kuzyna.  Zle zrobiłaś, że tam poszłaś, ale masz dopiero 18 lat także miałaś prawo nie spodziewać się takiego obrotu spraw.

Źle zrobiłam... tylko jak teraz poradzić sobie z tym poczuciem niesprawiedliwości i pierwszym porządnym kopem w dupę od życia?
Może dlatego powinien mi uwierzyć, bo to były ponad 3 lata razem i ponoć miał nadzieję na zejście się?

Oczywiście, że mi nadal na nim zależy, choć nie chciałabym z nim już być. Chodzi mi o wytłumaczenie się jemu, a nie wdawanie się w dyskusję z nimi... Prosiłam go by spotkał się ze mną i z nimi zobaczył czy w szczere oczy przy mnie też tak będą kłamać, ale jego to nie obchodzi.
Napisałam do jego kuzyna. Nawet tego nie przeczytał, więc tak, to jest poniżanie się.
Pochodzę z niewielkiego miasta, a wiem, że on uwielbia na mnie narzekać, a o swojej ex nawymyślał takie rzeczy, choć to była tylko internetowa znajomość - boję się zasięgu jego pie**nia...

Mam kilka rzeczy na swoją obronę, próbowałam, ale mówił, że ja zawsze zwalam swoje winy na innych (?). No tak - w końcu on jest wspaniałym facetem, tylko ja mu cały czas tłumaczyłam jaki to nie jest zły i w końcu przejrzał na oczy....
W końcu jeżeli tak bym powiedziała do panny młodej, dlaczego od razu nie zareagowała? Nie wyrzuciła, nie zwróciła mu uwagi, że jestem pijana i ma mnie wyprowadzić/ogarnąć? Ten ostatni, zły kieliszek, a nawet dwa wypiłam już w jego towarzystwie. Przecież widział, że jestem ok. tak poza tym. Wie też, że nie jestem z tych co się po pijaku szlajają (mam nadzieję) i, że nie jestem na tyle głupia, żeby robić to na jego rodzinie! Sam kuzyn jest zupełnie nieatrakcyjny, a ja tak - więc też tego nie rozumiem... Taka pijana byłam, że mi było obojętne, czy tak łatwa, że mi różnicy nie robi?
Dlaczego to wszystko powiedzieli mu kiedy wyszłam, zamiast mnie wyprosić albo zareagować?
Cóż, każdy wierzy w to co chce...

Cieszę się, że od dawna wiedziałam, że to chłopak nie dla mnie, mniej inteligentny, mniej ciekawy, mało ambitny i i tak szukałam od tego ucieczki.... Jest mi bardzo ciężko i pomaga mi tylko to, że sama tego chcę - chociaż chciałam w innej formie.  Gdyby nie to, nie wiem jak bym sobie poradziła.
Ślub odbył się w sobotę, pierwsze 2 dni praktycznie całe przepłakałam, 3 nie jadłam aż nastąpiła jakaś poprawa.
Obecnie czuję się w miarę dobrze, tylko momentami robi mi się bardzo smutno i boli mnie niesprawiedliwość i to jak zostałam potraktowana. Boli mnie też to, że jest przystojnym chłopakiem który zaraz idzie też na studia i w pierwszym wrażeniu jest czarujący; znajdzie kolejną i nigdy nie doceni tego co miał. Brakuje mi bliskości i momentami bardzo chcę złapać kontakt. Po chwili robię się zła na to, że ja go zawsze broniłam cokolwiek by nie zrobił, a on się nad tym samym nie zastanowił.
Koniec końców i tak dochodzę do wniosku, że czeka mnie coś lepszego i niech mu się w sumie układa, chociaż to odejście w stylu świętoszka sprawi, że nie wyciągnie z tego żadnych wniosków. Ale to już chyba nie moje zmartwienie.
Całe szczęście zmotywowałam się do pójścia do pracy, ćwiczeń i wszystkiego innego do czego nie umiałam się zmobilizować przed rozstaniem.
Czuję, że szybko mi to wyjdzie na dobre, szczególnie, że okazało się, że niemal wszyscy moi znajomi teraz przyznali się, że się cieszą bo nigdy go nie lubili i nie mogli doczekać się aż to skończę.
Z dnia na dzień widzę poprawę i przyznam, że dość szybko, choć chciałabym zapomnieć już, natychmiast. Na weekend jadę do Wrocławia a po mam nadzieję już się nie przejmować idiotą.

Autorko, los sie do ciebie usmiechnal, a ty marudzisz.  Bylas w zwiazku z socjopata, ktory non-stop cie dolowal i na szczescie juz sie wyprowadzil z twojego zycia.  Wyobraz sobie w jakim bylabys szambie gdybys byla jego zona.  Teraz powinnas odetchnac gleboko, bawic sie, tanczyc i cieszyc sie ze to za toba.  Nic nikomu nie musisz tlumaczyc.  Z socjopatami na zaden temat sie nie dyskutuje.  Ich sie z zycia wyrywa jak chwasty.

Poszłam, nie odwrócę tego - trudno. Dziś dowiedziałam się, że dostałam się na moją Energetykę z 13 miejsca . Ciekawa jestem jak tam jego fizjoterapia.

Dziś już wiem, że dostałam się na ten sam kierunek na Politechnikę Wrocławską... Także przeprowadzam się w ciągu 2 miesięcy. Wiem też, że on nie zdecydował się na żadne studia.
Myśli o zaocznych pracując jako krupier - wiem już, że nie pójdzie.  A może się mylę?
Od rozstania żyję aktywniej, zaczęłam biegać, w ciągu tygodnia robiłam tyle rzeczy i spotkałam się z tyloma ludźmi, że wyrobiłabym spokojnie poprzednią 2-3 miesięczną normę.
Znowu wracamy do mojego "zwalania winy na innych", ale i tak mam wrażenie, że tyle energii i wiary  traciłam na tym związku, że nie miałam siły na nic innego. Mimo to miałam w głowie świadomość, że jak się rozstaniemy to się zmotywuję do wszystkiego.
Nie oszukuję się w tym wszystkim, nie udaję kogoś, kim nie jestem. Bywam bardzo smutna, często mnie bierze na wspominki i brakuje mi kogoś, z kim mogłabym spać... Pozbyłam się większości bólu i zaczęłam akceptować, że on nigdy się nie dowie jak było - za miesiąc pewnie samej nie będzie mnie to obchodzić. Chciałam się z nim spotkać kiedy przestanę czuć, bo mimo wszystko chciałabym mieć z nim koleżeńskie kontakty, chociaż tkwi w tym pewna dziecinność, bo chciałabym, żeby zrozumiał coś poprzez to. Żeby zrozumiał, że bez niego jestem inną osobą - taką, jaką mnie poznał. To właśnie w tym się nie oszukuję - mimo smutku jest mi lepiej, nigdy nie byłam tak pogodna, aktywna, podczas spotkań ze znajomymi żartuję jak dawniej, znowu "wzdycham", jak to zauważył przyjaciel i ogólnie wraca mi siła i chęć do życia. Patrzę na to pozytywnie. Nie będę kłamać, chciałabym żeby to zobaczył i żeby wiedział, że gdyby mnie dobrze traktował to taką by mnie miał.
Boli mnie teraz już chyba tylko to, że on nie czuje zupełnie nic, nie myśli zupełnie nic, nie musi przechodzić żadnej żałoby... Jest tak głęboko przekonany o mojej winie i że to ja byłam toksyczna, ja zdradziłam, oszukiwałam, że odciął się ode mnie zupełnie. To jest tak odległe od prawdy... Widzę moją winę, widzę jego.
Śmieszne jest trochę to, jakie on musi mieć o mnie zdanie po tym ślubie. "Ja pier*le, co ona odwaliła, spiła się i dowalała do wszystkich, szopkę zrobiła, nigdy na mnie nie zasługiwała". Wyobrażam sobie czasem nasze rozmowy i co mogłabym mu powiedzieć, żeby uwierzył, ale efekt jest zawsze taki sam - NIE UWIERZY. To jego rodzina. Wszyscy mu potwierdzili tę samą wersję. Obył się sabat czarownic, jedna osoba powiedziała to, druga tamto, temat się przetoczył i wyszło przez to coś, czego nie było.
A jest tyle rzeczy, które się za mną opowiadają.
Prawda jest niestety taka, że cokolwiek nie robił, to go broniłam w oczach moich rodziców czy znajomych, a on zawsze lubił być biedny więc tylko dodawał do ognia. W końcu się nadarzyła okazja - prawdę mówiąc, myślę że ci ludzie naprawdę  są przekonani o tym co mówią. Ja wiem, że w tym co robiłam próbowałam być miła, a może oni nastawieni na to wyczuwali jakiś sarkazm albo cokolwiek? W końcu nie wiedzą jakie jazdy odwalał ich synek, kuzyn itp. łącznie z odwożeniem go do szpitala przez mojego ojca po tym jak się upił.... Na pewno nie wiedzą o tym jak mnie potrafił terroryzować i odwalać maniany...
I niech on i jego rodzina trwają w tym przekonaniu, jacy są wszyscy cudowni i czeka go coś lepszego.
Może. Mnie na pewno.
Ciekawe czy cokolwiek jeszcze o mnie myśli?
Wbrew pozorom od dawna nie miałam miłości i bardzo mi jej brakuje.

Myślenie mi pomaga, bo docieram zawsze do tego samego wniosku. Siądę na 30 minut, przemyślę wszystko od początku do końca, w międzyczasie wpadnę na głupi pomysł, ale ostatecznie i tak widzę że to wszystko nie ma znaczenia bo tak właśnie wygląda życie - jest nieuczciwe i mi też będzie to powiewać za niedługo.
"Zawsze jest ktoś, z kim chcesz walczyć, aby udowodnić swoją rację"
"Twoje kłamstwa są kulami, usta pistoletem
Żadnej wojny nigdy nie wygrano w złości
Zgaś ogień zanim go zapalisz"
Dlatego wolę to zostawić jak jest i z każdym dniem robi się lepiej.
Tylko te melodramaty i wyciskacze łez są niepotrzebne...

Cały czas praktycznie to samo - mam więcej czasu to i więcej o tym myślę. Za 3 dni wyjeżdżam na wakacje i mam nadzieję, że znowu o tym zapomnę.
Już jestem w stanie powiedzieć, że boli mnie tylko jedna rzecz - że ma mnie tak strasznie gdzieś. Mimo wszystko, cały czas gdzieś do tego wracam, kilkanaście razy dziennie, ciągnie mnie by do niego napisać - i WIEM, że on ma to zupełnie, totalnie w d**ie.
TAK BARDZO CHCĘ ŻEBY TE UCZUCIA JUŻ UMARŁY.
To co mnie dziś pocieszyło, to rozmowa z siostrą, której przyjaciel powiedział, że prawdę mówiąc mój ex zrobił na nim wrażenie głupiego. To nie pierwszy raz kiedy to słyszę, a w sumie z piąty lub szósty
Przecież to był powód dla którego na myśl, że miałabym z nim zostać na zawsze myślałam: NIE.
Jednak co z tego, skoro żywiłam do niego uczucia i włożyłam w to  zbyt wiele wysiłku, żeby tak o o mnie zapomniał?
Zawsze mi powtarzał, że charakterem bardzo mu pasuję, tylko nasze relacje są "Trochę" popsute.
Bardzo mu życzę żeby znalazł zastępstwo, bo to niestety już nie ta liga i nie mamy po 15 lat -  skoro mu pasowałam to niestety mam złą wiadomość: druga taka się nie znajdzie.
Dlatego wiem, że dla mnie to kwestia tygodni, kiedy zapomnę, dla niego miesięcy, kiedy zrozumie.
A może znajdzie głupią i będą razem szczęśliwi.
Gdzie znaleźć w tym ukojenie?

Olaora - zerwałam kontakt i zgodziłam się na rozwiązanie numer 2, nie zmienię za nic zdania, ale jego konsekwencje póki co są ciężkie. Kiedy wieczorem robi się nieznośnie to po prostu spisuję to tutaj.

Przepraszam ale jak mozna kontynuowac zwiazek z kims kto skłamał nas wiecej niz dwa trzy razy? Przeciez to wiadomo ze bylo z nim cos nie halo.

Hmmm... Czytam to co pisałam tu jeszcze kilka dni temu i nie mogę uwierzyć, o ile lepiej się czuję. Teraz te emocje wydają się być po prostu głupie, a same posty i tak nie oddają tego co czułam.
Ogromne poczucie niesprawiedliwości i to, że osoba która mówiła, że mnie kocha, kłamała. Bolało mnie jeszcze, że on był tak bardzo toksyczny a koniec końców wszystko tak przerobił, że to była moja wina. Faktycznie odszedł w poczuciu jaki to on nie jest fantastyczny a ja taka jędza życie mu chciałam zmarnować

Obecnie jest już dobrze; wiadomo, że do tego wracam, bo to kupa czasu razem. Szczególnie w moim młodym wieku. Śnił mi się codziennie w bolesny sposób, ale od dwóch dni już nie. Wątpię, żebym go kochała, skoro tak szybko mi przechodzi. To było raczej uzależnienie.
Cieszę się, że nic mu nie udowadniałam, tylko się odcięłam niemal chirurgicznie.

Obecnie siedzę sobie nad morzem. Wczoraj razem z siostrą i ciotką poszłyśmy sobie pobalować. W drodze zorientowałyśmy się, że żadna nie ma pieniędzy i w ten sposób zostałam nauczona, że kobieta pewna siebie może wszystko. Zaraz się znalazł jakiś starszy pan który jeszcze na moich oczach zdjął obrączkę...
No to skoro taki chętny był do stawiania to mu zaraz przedstawiłam obie panny
Na koniec się zbieramy a pan z nami, na co moja ciotka się spytała "a co nam kupisz po drodze?" )))))
Mimo to pobiegł za nami, rzucił jakimś żartem o swojej matce...
I tu nastąpiło coś czego nie zapomnę do końca życia .

"To najpierw mówisz, że nie masz matki, teraz że masz, JAK SIĘ NIE MOŻESZ ZDECYDOWAĆ TO NARA". Tak zmieszanego faceta chyba nigdy nie widziałam

Lepiej było zostać w domu z żoną

A co do tego ma świadome śnienie? To sen jak każdy inny, rozstałam się z kimś to mi się śni.
Podczas świadomych snów go nie ma

CO. SIĘ. DZIEJE.
Wszystko weszło nagle na jakiś nowy poziom.
Zaczęłam widzieć swoją winę i sama już nie wiem czy to prawda czy nie. Te jego "kłamstwa" to był tylko pretekst do napisania wątku, sam związek był po prostu bardzo toksyczny i do tej pory uważałam, że to wszystko wynikało z jego osoby. Teraz widzę, że na początku faktycznie dużo psuł, ale byliśmy dziećmi.... Ja później też napsułam , wciągnął mnie w te swoje gierki, tyle, że wtedy to było wtedy, a po 2-miesiecznej przerwie zaczęliśmy dojrzały związek. Faktycznie gierki się skończyły i od tamtej pory byłam 100% fair.

Teraz nie obchodzi mnie już kto dalej psuł bardziej. Widzę tylko że działały na nas efekty tamtej dziecinności w postaci braku fundamentów. Widzę że okazywałam mu mniej emocji bo chciałam spokoju, a tego nie było, przez co on czuł się zagrożony. Efektem była cała ta toksyczność. Po prostu czuł, że go nie kocham, ja nie umiałam dać z siebie więcej bo widziałam, że coś tu nie gra, a on był coraz bardziej zazdrosny, nie raz wredny itd. Błędne koło.

A teraz mnie zostawił i widzę to. Widzę że sobie zasłużyłam i tak samo on. Widzę, że mnie już nie kocha..... I ja jego też.

Doznałam terapii szokowej. Ludzkie emocje są zadziwiające... kiedy zaczynałam pisać ten temat, chciałam go zwieńczyć mniej więcej tym:

Czy teraz możemy dać sobie kilka miesięcy czy może nawet kilkanaście spokoju i przez ten czas rozmawiać i budować fundamenty?

Zamiast tego czuje, że w momencie pisania posta, przestałam go najnormalniej w świecie kochać. Widzę sens w powyższym ale przecież nie jestem głupia - on do tych wniosków nie doszedł bo wie swoje i po nim to spłynęło jak po kaczce. Poza tym niestety nadal jest mało męski - chyba nigdy nie umiałabym uwierzyć w jego emocje skoro tyle czasu okłamywał mnie w różnych sprawach żeby mieć lepiej, czy to podczas kłótni, czy nt. własnych emocji (udając że mnie kocha było mu wygodniej). To, co ze mnie zrobił w oczach własnej rodziny i jak się to zemściło - również nie do odkrecenia.

Teraz widzę, że to dobry facet, tylko relacja zła. Tak samo z resztą ja jestem bardzo dobrą kobietą. Nie brakuje mi opiekuńczości, miłości, wierności. Teraz pozostało mi uporać się z własnymi emocjami i następnemu partnerowi dać jak najwięcej ciepła, szczerości i spokoju, jak tylko mogę. Jestem stworzona do związku, ale tego dobrego, i mogę wiele dać...

Nie mam mu już nic za złe. Mogłabym, ale nie byłam lepsza. Pewnie jeszcze będę się miotać, ale co tam, skoro dzięki temu naprawdę mogę być (i już jestem) lepszą wersją siebie.

To forum to trochę jak mój pamiętnik
Za każdym razem kiedy czytam poprzedni post to w sumie widzę znaczącą poprawę. Trochę śmieszne są teraz dla mnie te posty.

Minęło 1,5 miesiąca, od tego czasu żyję na pełnych obrotach. Praktycznie cały czas coś załatwiam, spotykam się z ludźmi w masowych ilościach, a w samym domu nie robiąc nic spędziłam chyba 2 dni.

Dwa dni temu podpisałam umowę na wynajem pokoju we Wrocławiu Tak naprawdę to niemal wszyscy moi znajomi mieszkają tam i żyję już tylko przyszłą przeprowadzką i studiami. To zupełnie nowy rozdział życia,  od nowa, od zera - nauka, praca, ludzie. Bardzo nie mogę się tego doczekać. Pobyt tam ładuje mi baterie, czuję się tam wspaniale.

Ostatnio poflirtowałam sobie z przystojnym panem ze stacji benzynowej i poprawiło mi to humor

Tak ogólnie to jest mi teraz wspaniale, gdybym wiedziała, że tak szybko to pójdzie to skończyłabym to wcześniej.

Oczywiście wracam czasem do tego wszystkiego, ale nie sądzę by jego osoba i poczynania mogły mnie już wyprowadzić z równowagi. Bardzo mocno mnie zranił i od początku odcięłam się grubą kreską, co teraz procentuje.

Zdam raport znowu za miesiąc, jak już będę na swoim
Wydaje mi się, że to najlepszy moment mojego życia.

Czytając  o tym  chłopaku  to mam  wrażenie że to  faktycznie  chorobardzo te  kłamstwa. Poznałam  kiedyś  kolegę  narzeczonego. Facet  przystojny  sympatyczny  nawet  niedawno  też  zareczony  ale  dziewczyna  chyba  miała  dość  bo  kłamał  jak  najety. Tego  się  nie  dało  już  słuchać  bo  jak  przyjaźnic się  z kimś  kto  opowiada  same  bajki. Pożyczył  od  narzeczonego  parę  złotych  bo coś  mu  się  z kartą  stało  czy  zgobil(jedno  kłamstwo) potem  mówił  że  przyjedzie  oddać  oczywiście  siostra  go  odwiedziła  to  nie  przyjedzie  nagle, następnie  miał  tą  kase  wysłać  wciskal  wręcz ,że  ma  polecenie  przelewu ale  pewnie  na  poczcie coś  się  stało. Nikt  z nas  się  o te  pieniądze  nie  upominałączy a on ciągle  coś  wymślał. Pozatym  historyjki  z jego  życia  wszystkie  były  wymyślone także  Twój  były  nie  jest  jedynym  przypadkiem, dobrze  że  dałaś sobie  spokój.

Dziś o 1-wszej napisał "Siema".
Nie zauważyłam , odpisałam dopiero teraz "Hej".
Z emocji nie poczułam nic innego oprócz złości. Złości, że mi zakłóca spokój. Po co o godzinie 1 miałby do mnie pisać? Chyba tylko żeby spróbować się pobawić z nudów, a może ta jego już go w dupe kopnęła.

Tak czy siak trochę się zdenerwowałam i cała roztrzęsłam. Powiedzcie mi kobietki, czemu ten idiota nie może mi dać już spokoju? Tak ciężko ruszyć główką, że do swoich ex się nie pisze?

Mógł się odezwać z wielu powodów, lub był to nieprzemyślany impuls. Zdecydowałaś zupełnie się odciąć, a teraz zobaczymy czy naprawdę potrafisz... (jeśli będzie próbował dalej)

Kochane! Mam ochotę krzyczeć ze szczęścia.
Zakochałam się. Z wzajemnością

Dziś byłam po raz pierwszy na uczelni. Od 1 mam mieszkanie a póki co zatrzymałam się u siostry. Wszystko się układa.

Ex znowu napisał "pożegnać się" bo dostał pracę gdzieś tam i się przeprowadza. Czyli pochwalić się. Czy on nie zauważył, że już się dawno pożegnaliśmy?

Myślę, że raczej chciał się po prostu pochwalić bo... nie wiem co. Miał mnie w dupie i dalej ma, chciał mi tylko pokazać że sobie radzi zapewne.

W każdym razie, krzyżyk na drogę kolego

No! Chciał się tylko pochwalić co w sumie wzbudziło we mnie więcej współczucia niż zachwytu. Naprawdę nie ma nikogo lepszego i musi się swojej ex chwalić że idzie do pracy i przeprowadza się? Niesamowite!

Czyli mam mu zazdrościć mimo, że sama zaczynam prestiżowe studia, JUŻ się przeprowadziłam, a wszystko układa się WSPANIALE na każdym jednym polu.

Brawo, że wybrał pracę a nie edukację. Kolejne kłamstwo zweryfikowane, w końcu mówił, że zaczyna studia.

Szkoda mi już czasu żeby o nim więcej cokolwiek pisać. Nie sądziłam że kiedykolwiek będę myć ściany przed imprezą. Po prostu na tym mieszkaniu już nie mogę na nie patrzeć!

Zastanawiam się czy Ty też nie jesteś mitomanką.
studia dopiero się zaczęły, a Ty już piszesz, z kimś się spotykasz, chodzisz na kacu na uczelnie i CIĄGLE gdzieś wychodzisz coś robisz? Serio? W tydzień?

Stało się... to aż komiczne kiedy czytam stare posty i okazało się, że wszyscy mieli rację. Głównie siostra, gdy mówiła, że do niego to jeszcze dojdzie i jeszcze pożałuje. Nie wierzyłam w to, ale stało się - napisał do mnie, spytał co tam itd.

Odpowiadałam mu zdawkowo, on się rozpisał; wysyłał masę zdjęć z imprez, wyjść i tak dalej. Trochę mnie to rozśmieszyło, bo to były dosłownie dwie, może trzy imprezy a zdjęć multum jakby jego życie tylko na tym polegało. Napisałam mu, że wow, widzę jego życie to jedna wielka impreza Nagle zmienił front na "nie, nie, może raz w miesiącu gdzieś wychodzę". Zaczął pisać o tym jak się zmienił, że jest teraz sobą i ludzie to szanują, że zrozumiał, że kłamstwa to zły sposób na życie, że nie robi już dramatów, dojrzał, opanował swoje kompleksy, pragnie spokoju. Pogratulowałam mu i napisałam, że u mnie też jest dobrze i cieszę się, że zrozumiał pewne rzeczy.

Wtedy napisał, że od naszego rozstania seks nie sprawia mu już przyjemności. Sama nie mogłam uwierzyć w to, że jeszcze jest zdolny do tego, żeby mnie zranić.

Kazałam gnojowi "spadać", a, że dał mi pole do popisu to wyrzuciłam z siebie WSZYSTKO co we mnie siedziało od rozstania. Wylałam mu wiadro pomyj prosto do gardła w nadziei, że się udławi. Wyrzuciłam z siebie wszystkie żale o których nie miał nawet pojęcia. To była najdłuższa wiadomość w moim życiu, jednak napisałam mu prawdę - że był niezrównoważonym dzieckiem po rozwodzie rodziców z bulimią i naj**aniem we łbie, rozwalił mi całą psychikę, wykorzystał do tego, żeby poczuć się lepiej i przez 3,5 roku robił toksyczny terror, a jak wyszedł na prostą to rzucił mnie na bok jak zwykłą szmatę. Napisałam mu, że ma problemy psychiczne i to ostre, bo to co mi odwalał, samobójstwa, groźby, wyzwiska -  to się nadaje do psychiatryka i cieszę się, że teraz inną będzie katować bo ja go już nie kocham. Dodałam, że widzę, że nadal próbuje kontynuować swoje manipulacje. Jestem studentką politechniki z ambicjami i celem a on robolem z problemami i już nigdy nie znajdzie dziewczyny z tej ligi co ja.

Dał mi to wszystko napisać, po czym stwierdził, że trzyma się za głowę i nie może uwierzyć, bo mam całkowitą rację a on tego nie widział.

Wtedy mu podziękowałam za to, że mogłam sobie ulżyć i przeprosiłam za agresję. To był ostatni etap i nie zostało już nic, nawet pretensje.

Histeria którą następnie odwalił zwaliła mnie z nóg. Płacz, telefony,  błagania, bo ja jestem najlepszym co go spotkało, ciągle tęsknił raz mniej a raz mocniej, już dawno chciał napisać, naprawić to. Do żadnej nie umiał nic poczuć, przez te 5 miesięcy żałował, zmienił się i chce to odbudować od początku tak jak powinno być - był gotowy tego samego dnia z tobołami się do mnie wpakować i udawać, że mnie kocha. Odpowiadałam; nie, nie, NIE. Histeria nie miała końca, znajdował ciągle jakiś sposób na kontakt, zaczynał od nowa, próbował mnie zdenerwować bylebym się wdała w dyskusję.  Wysyłał mi zdjęcia pamiątek które zatrzymał, pierdzielił głupoty ogólnie.

Udało mu się, bo wdałam się w kilkudniową dyskusję i na spokojnie próbowałam mu wytłumaczyć, że nic z tego nie będzie. Znalazłam nasze stare rozmowy gdzie pisał po 3 tygodniach od rozstania, że się z kimś spotyka. Kompletnie, totalnie miał mnie w dupie i nagle mu się zmieniło? Spytałam, czy z nią spał - tak. Wtedy wybuchłam. Przeżywałam tak to rozstanie, nie spałam, nie jadłam, a gnój po 3 tygodniach przeleciał inną laseczkę. Płakał, że wtedy zrozumiał co stracił, że nie dokończyli, odepchnął ją, opadł mu i od tamtego momentu zaczęło się jego cierpienie.

W każdym razie mijają 2 tygodnie jak nieustannie przekonuje mnie, że mnie kocha, jestem tą jedyną i chce wrócić. Raz wpadł do mnie do Wrocka, skończyło się seksem, ale niczym więcej.  Teraz nawet nie wiem jak to skończyć, bo nie czuję absolutnie nic, a gość odwala okropne histerie kiedy urywam kontakt.