Pluje jadem.. - Netkobiety.pl

Ta historia jest troszkę długa ale potrzebuje porady. Pisałam niedawno inny post ale chciałabym bardziej przedstawić sytuacje..Wszyscy mnie traktują jak idiotkę która jedynie sie nadaje do przerzucania gnoju. Jako mała dziewczyna żyłam w biedzie do takiego stopnia że nigdy nie miałam tortu urodzinowego ale kontakty z moimi rodzicami były dobre, No oprócz tego że zamiast dostawać klapsy w ramach kary to zostałam bita strasznie. Po przeprowadzce za granice mojemu ojcu sie poprzestawiało w głowie na widok kasy. Wczesniej był osobą otyła a tutaj zaczął intensywnie ćwiczyć i stał sie arogancki. Ciągle wydaje rozkazy i zakazy, każdy jest baran tylko on jest najlepszy i najmądrzejszy. Moja mama sama zarabia a i tak jej nie pozwala nic kupować, a on za to sobie kupuje. Nie da sie z nim porozmawiać bo tylko on moze mieć racje, wszystkiego sie czepia, chce rządzić każdego życiem. Nigdy nie mowi mamie ze jest ładna, jeszcze jej odcina że staro wygląda, nie to co on. Przez to moja matka zaczela intensywnie pic, nie interesuje sie niczym tylko tym czy dlaczego ja bedzie lecieć w telewizji. Często bywa tak ze matka pije nawet w dni robocze aż zasypia gdzie popadnie. Wstyd mi bo nawet to robi jak moja kolezanka przychodzi do mnie, nawet w święta, nie siedliśmy do stołu, a ojciec poszedł do kolegi na wigilie. Zawsze bił matkę jak ta pila, czymkolwiek co mu wpadło w dłonie. On traktuje przyjaciela dzieci lepiej od nas, im kupuje zabawki po 50 funtów, mi żałował wszystkiego. Psu też kupuje wszystko. Moja siostra wyjechała i ma się dobrze, a ja ciągle jestem informowana że jestem zbyt głupia aby isc sie dokształcić, że trzeba mieć mózg. W liceum chciałam wyjechać do Polski aby zdać maturę Polską, ale oczywiście nie mogłam, jak juz to do zawodówki bo przeciez jestem głąbem. Jako dziecko ciagle płakałam bo nikt sie nie chciał ze mna bawić bo nie znałam jezyka, moi rodzice mieli to gdzies. W Polsce moi dziadkowie twierdza ze mam tu zostać bo moi rodzice sie pozabijają, tylko ze nikt nigdy nie pyta co ja chce. Straciłam dzieciństwo, dorastanie, wszystko przez nich. Miałam jedną koleżankę bo ciagle przechodzę stany depresyjne, dołuje sie i nie moge wstac z lozka, nie mam z kim porozmawiać, nie wiem co robic. Mam tylko troche oszczędności, starczyłoby na wyjazd ale jestem nieśmiała, dobita, nie sadze ze mnie było na to stac psychicznie. Nigdy nie czułam sie kochana, nikt z rodziny nigdy nie powiedział ze mnie kocha, nikt nie przytulił, zazdrościłam ludziom nawet w serialach którzy mieli fajnych rodziców, duzo znajomych i ciagle wypady. Ja swoje zycie przesiedziałam w czterech ścianach bo moja kolezanka woli ogladac filmy niż ze mna gdzies isc. Nie potrafię sie dogadać z tutejszymi, kazdy mnie ma za odludka. Mam dosyć słyszenia ze jestem idiotka. Kiedys ojciec mnie zbił tylko za to ze nie rozumiałam zadania. Ma 20 lat, gimnazjum zdałam na 6,5 i 4. Potem technikum. Marze o tym aby sie wyrwać i byc wolna. Chciałabym żyć w Polsce. Żyć. Skończy sie na tym ze bede do konca zycia tutaj w fabryce pracować jak kazdy Polak..nie mam siły walczyć. Jedyne co mnie uszczęśliwia to koncerty na ktore jeżdzę do Polski, kpopowe. Tylko tyle.