ultimatum - czy kiedykolwiek komuś pomogło? - Netkobiety.pl

33 letni facet mieszka z mamusią...... upssss ale to chyba jest lekka przesada nie uważasz?!

poza tym raczej dobrze się dogadujemy, pomaga mi w drobnych sprawach, uwielbiam jego towarzystwo. Poza tym jestem pewna, w jego wierności (pierwszy raz w życiu), bo po prostu wiem, że to nie w jego stylu, może dlatego, że nigdy mi nie dał ku temu powodów. Ale co z tego, że jest dla mnie idealnym przyjacielem jak nie widzę w nim partnera

Jego argument to, że go obecnie nie stać bo nie znalazł stałej pracy.  To akurat rozumiem, ale z drugiej strony jak miał dobrze płatna stała pracę przez jeszcze poznaniem mnie to i tak z nimi mieszkał.  Poza tym jak już wspomniałam u mnie jest miejsce :-/ W każdym wypadku nawet jakby nie chciał ze mną to mógłby chociażby wynająć sobie pokój. Najgorsze, że on ma podejście, że sama praca mu nie wystarczy by ze mną zamieszkać ta praca ma być jeszcze super płatna. Wtedy dopiero by się zdecydował. Tylko że za taką pracą to już ugania się rok, a tym czasem łapie jakieś tymczasowki. 
Mówi, że matka już chodziła kiedyś do psychologa i jej nie pomógł.  Jego za chiny nie mogę namówić.
W tym układzie nie widzę szans dla nas, czuję się jak piąte koło u wozu,gdyż jej potrzeby są zawsze ważniejsze, to z nią spędza święta i wolne kalendarzowe dni, majowki, bo akurat maja wtedy spotkania rodzinne, a mnie nie może zaprosić, bo od razu tamta zrobiła by awanturę:-/
Zastanawiam się tylko czy jest w ogóle możliwość, że tacy ludzie sami się mobilizuja do zmian.
Może to tak wygląda, ale wcale nie miałam zamiaru robić mu presji.  Nie oczekuję, że nagle z dnia na dzień się do mnie wprowadzi. wiem że tego nie zrobi, bo jest to jemu nie na rękę jak sam twierdzi

Właśnie nie wiem już sama. Kiedyś faktycznie powtarzał, że nie chce w ogóle zmian. Natomiast przez ostatnie 2-2,5mies praktycznie sam codziennie powtarza, że dąży wszelkimi siłami do zmian, że to teraz jego główny cel i myśli tylko o tym by móc ze mną zamieszkać.  Mam obawy, że to tylko gadanie.  Znając jego przypuszczam, że nie gada tak tylko bym się odczepiła, on nie miał nigdy skrupółów by powiedzieć co faktycznie myśli.  Tak to by gadał jak wcześniej, że nie zależy mu na stałym związku, że jeśli tak mi zależy to bym poszukała innego z kim będę mogła ułożyć sobie życie (tak było z 9 mies temu).  Bardziej mi się wydaje, że to taka osoba, która boi się wszelkich zmian i jeśli już to zrobi to z ostateczności.
Ja zdaję sprawę, że tak być nie może. Byłam wyrozumiała, ale niestety za bardzo. Już wolę być sama niż tak denerwować za każdym razem.
Pytam się tyklo z ciekawości, czy ktoś zna przypadki, gdy osoba "ogarnęła"  się po odejściu partnera?
dziękuję :-)

Ja jedyne co nie chcę w tym chorym trójkącie dłużej uczęstniczyć.  Jeśli jemu się podoba takie życie to co ja mogę :-/ Jego życie jego wybór.  Ja właśnie nie żądam od niego albo wyprowadzka albo koniec.  Po prostu poczułam, że w tym układzie nie mogę wytrzymać.  Doszło do tego, że chciałam zostać przyjaciółmi, ale z takimi telefonami mamusi nie widzę tego. Właśnie tak mu powiedziałam, że to jest ponad moje siły, później chodzę roztrzęsiona i zdenerwowana.  Niech się odezwie jak już znajdzie swój kąt (o ile).  Wtedy kto wie, może jeszcze zechcemy być razem, może już nie.  Bardziej to tak stanęło.  Nie chcę nikogo zmuszać, nie chcę walczyć, rywaliziwać i użerać z kimkolwiek. Ja sobie żyję spokojnie, mam swoje pasję,nikogo nie ruszam, nie wpierdalam w niczyje życie.
Po prostu byłam ciekawa czy ludzie się czasami opamiętują czy też raczej nie :-/

Zmiany się robi, a nie o nich mówi... To co Ty próbujesz zrobić to ustawianie drugiej osoby na swoją modłę to nigdy nie działa skutecznie.

tu akurat zupełnie inny przypadek. Z rozmów z nim wnioskuję raczej, że jest mu żal swojej matki. Raczej on potępia jej życiową postawę, mówi że to kobieta, która zbyt szybko się poddaje, wszystko ją przerasta. odkąd go urodziła nie związała się nigdy z żadnym mężczyzną, z całą rodziną raczej jest skłócona. matka nie chce szukać sobie pracy, nie wierzy, że do czegokolwiek się nadaje. On sam mówi, że nigdy nie rozmawiali ze sobą szczerze, nigdy się jej nie doradza, nie mówi jej o swoich planach, o swoim życiu, zawsze krył się, że np. ma kogoś bo to nie jej sprawa i tp.  Mówi o niej jak o nieporadnym dziecku, że on to chętnie by z nią miał minimalny kontakt, ale nie darował by sobie gdyby jej coś zabrakło, bo w końcu to jej matka. A jej wiem, że chodzi o to by był kto ją utrzymywać, teraz to robi jej matka-emterytka.  później jak otwarcie mówi - liczy na syna.  Więc tu nie ma mowy o dobrych relacjach ani zażyłości, to jest toksyczna relacja i on to przyznaje

A gdzie ja pisałem, że nie masz takiego prawa? Oczywiście, że powinnaś to skończyć i to jak najprędzej, bo z tej mąki chleba nie będzie. Czasami faceci w takiej toksycznej relacji z matką wyrywają się z niej pod wpływem impulsu takiego jak nowa kobieta. No, ale ten Twój kompletnie nie rokuje w tę stronę.

HappyA są takie przypadki, że ludzie się opamiętują, kiedy czują, że tracą coś naprawdę ważnego dla siebie. Nie znam podobnego przypadku osobiście, gdzie facet przeciąłby tak silną relację z matką, jaką Ty opisujesz. Znam jednak osoby, które potrafiły zmienić swoje życie czując, że mogą stracić ważne osoby. Myślę, że niektórzy wręcz potrzebują takiego punktu zwrotnego.
Odnoszę wrażenie, po tym,co napisałaś, że Twój facet będzie maksymalnie długo przeciągał strunę i zwlekał z działaniem. Zapytaj siebie co tracisz, a co zyskujesz trwając w takim układzie. Pomyśl, co jest dobre dla Ciebie, a nie co wygodne dla niego.
Powodzenia!

Silna relacja nie musi opierać się na bliskości i zwierzaniu się. Odnoszę wrażenie, że jego matka jest obecna we wszystkim. Dla każdej / każdego z nas  zawsze niezwykle ważni są rodzice. Jacy by oni nie byli. Czasami zła relacja, jest również jaką relacją. Mogę się domyślać, że ma on jakąś satysfakcję, gdy ona ingeruje w jego życie, interesuje się nim, czego mógł nie mieć jeśli wychowywała go babcia.