znów zostanę samotną matką? - Netkobiety.pl

Witajcie! Nie wiem czy zakładam ten wątek w dobrym miejscu, ale jest mi okropnie ciężko i potrzebuje się wyżalić:( Jestem w ciąży. 6 tydzień. Powinnam być przeszczęśliwa ze stanu, w którym się znajduję, ale niestety tak nie jest z powodu zachowania ojca mojego dziecka... Historia jakich wiele, dwoje ludzi, spotkanie przez przypadek i "wielka miłość" niemal od pierwszego wejrzenia. Każde jest w niebo wzięte, deklaruje miłość jakiej nigdy wcześniej nie czuło wcześniej do nikogo. Szybko pojawiają się plany na przyszłość. Oboje zapragnęliśmy mieć wspólnie dziecko. Zarówno ja jak i partner mówiliśmy o tym otwarcie. Potem zaczęło się psuć. Powodów było wiele, najróżniejszych. Coraz częściej były "rozstania i powroty". Powroty inicjował partner, wtedy myślałam, że z miłości. O dziecko nigdy nie staraliśmy się na siłę, ale też nigdy się nie zabezpieczaliśmy. Na zasadzie, jak się uda, to fajnie. Nawet kiedy zaczęło się psuć, to się nie zminiło. Wiem, szczyt głupoty. Jednak nie ukrywam, że kocham go, bo nadal tak jest i pragnęłam mieć z nim dziecko. I wierzyłam, że i on kocha mnie. Jakieś 2 miesiące temu usłyszałam od niego po raz pierwszy i wprost, że on dziecka ze mną nie chce w takiej sytuacji. Jednak nie zaczął się zabezpieczać, a wiedział, że i ja tego nie robię. No i jak na ironię, stało się, właśnie teraz. Kiedy dowiedział się o ciąży, najpierw się wielce zadziwił, jak to się mogło stać, tak jakby sam fakt, że się nie chce dziecka był wystarczającym zabezpieczeniem. Nie, nie mamy po 16 lat.. ja 29, partner 10 lat więcej. A potem zaczął się koszmar. Cały weekend to był jeden wielki foch małego chłopca, który spał przez ostatni czas i nie wiedział co się wokół niego dzieje, aż tu nagle okazało się, że ktoś mu wyciął taki numer! Nie muszę chyba nawet dodawać jak wiele przykrych rzeczy usłyszałam na swój temat, tego jak mnie partner postrzega i nasz "związek". Piszę to  w cudzysłowiu, bo usłyszałam nawet, że my przecież nawet nie jesteśmy razem. Pił całe dnie i wyżalał się, że jest tak nieszczęśliwy jak ja szczęśliwa. Potrafił nawet wykorzystać przeciwko mnie to, że powiedziałam, że się cieszę, bo tak było w jakimś stopniu. Po całym weekendzie tyrania, kiedy oświadczyłam, że wracam do siebie, bo tylko mnie dobija swoim zachowaniem, skitował, jak to, już się nie cieszę? Ciesz się, osiągnęłaś co chciałaś. Usłyszałam, że specjalnie zaszłam w ciążę. No nic. Po kilku dniach spotkaliśmy się ustalić co dalej.Partner powiedział w wprost, że woli abym usunęła, kategorycznie się z przeciwiłam. Stanęło na tym,że będziemy razem, w wakacje przeprowadzę się do niego na stałe. W wakacje, ponieważ mam 2 córki bliźniaczki w wieku szkolnym. Urodziłam je jako młodziutka dziewczyna i wychowałam z pomocą rodziców, ponieważ ich ojciec zostawił mnie w ciąży po 2 letnim związku i mówiąc kolokwialnie, wypiął się na wszystko na całe lata. Przez ostatnie 2 tyg jakoś było, lepiej z każdym dniem, ale bez fajerwerków. Bez ciepła, miłości, wsparcia, planowania. Normalnie. Przyznaję, że czuję się niepewnie, strasznie potrzebuje wsparcia i miłości, poczucia pewności mojego faceta, a tak nie jest i zaczynam od tego świrować. Parę dni temu chciałam z nim jeszcze raz konkretnie porozmawiać co, jak i kiedy. Jestem w tym trudniejszej sytuacji, że nie pracuję. Ogólnie jestem taka trochę życiowo nieogarneta. Partner jest moim absolutnym przeciwieństwem pod tym względem. Spełniony zawodowo, odnoszący sukcesy w działalności, która się zajmuję, dobrze sytuowany materialnie. No i moja próba rozmowy zakończyła się kilkudniowym sporem. Nasłuchałam się tylko jak to nie wyobraża sobie naszej przyszłości, nie wie czy ma tyle cierpliwości, żeby mnie znieść w życiu, że nie mam żadnych ambicji zawodowych i życiowych, że jestem niedojrzała emocjonalnie, że nie mamy nawet o czym rozmawiać i wiele, wiele innych.. Na pytanie czy mnie kocha, odpowiedział, że nie wiem. Mimo to nadal utrzymyje stanowisko, że stanie na wysokości zadania i stworzy rodzinę, dla dziecka. Tylko, że ja tak nie chce. Jak mogę być z kims, kto okazał mi tyle pogardy, kto mnie nie szanuje, jest dla mnie oziębły i pozbawiony uczuć? Kto nie chce nawet tego dziecka, bo przecież wprost powiedział o aborcji i nadal to podtrzymuje? Powiedziałam, że w takiej sytuacji, takim jego podejściu do mnie nie ma opcji byśmy byli razem, bo nie zasługuje na to by mnie poniewierać. Boje się, że moje życie z nim byłoby piekłem.. ale czy dobrze robię? Może powinnam za wszelką cenę spróbować stworzyć dziecku pełną rodzinę? I czy na pewno powinnam urodzić? Wstyd się przyznać, ale i tu zaczynam mieć wątpliwości.. Mam już 2 dzieci, obecnie żadnej pracy i teraz kolejne dziecko.. i znow samotnie.. i  to w momencie, kiedy dzieci mam odchowane i mogłabym odzyskac trochę straconej młodości.. nie po to chciałam mieć z nim dziecko, aby znów być samotną matką. Chciałam przy nim przezyc to, co nie dane mi było w pierwszej ciąży, szczęśliwe macierzyństwo u boku ukochanego. mieć wreszcie prawdziwa rodzine. Co teraz?