Utrzymywanie znajmości - Netkobiety.pl

Witaj. Wydaje mi się, że problem leży w Tobie. Masz jakąś chyba blokadę, aby się bardziej otworzyć przed ludźmi, jest to pewnie spowodowane czymś z przeszłości. Może za bardzo się przejmujesz tym, co sobie inni o Tobie pomyślą i dlatego tak się zachowujesz? A jeżeli my sami nie wykazujemy jakieś inicjatywy, to ludzie po pewnym czasie przestają się nami interesować. Ale jeśli zauważą, że chcemy z nimi utrzymywać znajomość, to może to się potoczyć bardzo pozytywnie.

Mam takie wrazenie, ze jestes osoba, bardzo uwazna, duzo analizujesz, wrecz mozesz doprowadzac do błędnego odbioru zachowania innych wobec siebie. Popatrz, nie kazdy jest dusza towarzystwa, nie kazdy tez bedzie lubiany przez wszystkich. Wiadomo, nie ma co sie narzucać, ale tez nie musisz sie az tak bardzo zastanawiac nad tym czy zaprosic kolezanke na kawe, czy tez to bedzie narzucanie sie. Masz ochote gdzies wyskoczyc, to napisz. Wiadomo, nie rob tego co drugi dzien, ale jezeli czulas, ze np na spotkaniu bylo milo, rozmowa sie kleila, to smialo napisz znowu do niej pierwsza. Przeciez jezeli nie bedzie chciala twojego towarzystwa to zawsze moze sie z tego spotkania wykręcić, na pewno nie spotka sie z toba z przymusu. Z drugiej strony, jesli jej nie bedzie pasowalo to tez od razu nie odbieraj tego jako splawienie twojej osoby. Zwyczajnie wykaż sie inicjatywa, jesli kolezance jej brak. Jesli odmowi ci kilka razy to wtedy poczekaj na jej zaproszenie.

Z drugiej strony w pracy, sama piszesz, ze masz w zespole samych mezczyzn, wiec moze im tez jest glupio zaprosic cie na kawe lub piwo w meskim gronie i nie znaczy to, ze cie nie lubia. Moze pozostale osoby, kobiety, np pracuja razem w biurze, czy po prostu gdzies blisko siebie i sila rzeczy nawiazaly przyjaznie, ktorych ty nie mialas okazji nawiazac pracujac z mężczyznami.

W kontaktach z ludzmi postaraj sie byc spontaniczna, otwarta na rozmowe, popracuj nieco nad przebojowoscia, bo moze jestes zamknieta w sobie i bardzo trudno do ciebie dotrzec, moze jestes wrecz nieufna i mimo, ze sama tego nie zauwazasz ludzie wlasnie tak sie odbieraja. Moze nawet przez to nie czuja sie przy tobie swobodnie.

Ja myślę tak, że najpierw musisz polubić siebie. Człowiek jeśli siebie lubi, to zachowuje się naturalnie spontanicznie, bo nie zastanawia się nad opinią innych ludzi, tylko robi to, co chce. Jeśli będziesz siebie lubiła, to będziesz potrafiła się otwierać przed innymi, bo nie będziesz się wstydzić siebie i swojego życia. Będziesz wtedy chciała podzielić się swoim światem z innymi ludźmi. Jeśli chodzisz do psychologa, to bardzo dobrze, może uda Ci się tam to przepracować. Długo chodzisz już do niego?

chodzę do psychologa od marca, ale jak na razie ciężko to idzie. Generalnie mówi mi to, co Wy, tylko problem w tym, że ja nie potrafię tego wdrożyć. Najchętniej sfilmowałabym sytuację, w której rozmawiam z innymi ludźmi, żeby porównać, jak rozmowa w moim wykonaniu wygląda w porównaniu z innymi. U siebie się tych różnic nie widzi, ale coś musi być nie tak. A z kolei to myślenie mnie dodatkowo blokuje i tak się spiralka sama nakręca...
Z innej beczki - przez pierwsze 2 lata liceum starałam się z kimś zakolegować, nie wyszło. Po 2. klasie pojechałam na obóz językowy, gdzie poznałam fajnych ludzi, którzy chcieli się z mną kolegować, więc wtedy uznałam, że nie nadaję na tych samych falach, co ludzie z mojej klasy. Przestałam się przejmować, stres zniknął, ale nie zmieniało to faktu, że byłam na całkowitym marginesie.

A może po prostu na tym obozie wiedziałaś, że spędzisz z tymi ludźmi tydzień, dwa i nie będziesz musiała później utrzymywać z nimi kontaktu, i to Ci pomagało. A w szkole blokowała Cię ta wiedza, że dalej będziesz z nimi do klasy chodzić i bałaś się spontanicznie zachowywać, bo "co sobie oni o mnie pomyślą". Jeśli chodzisz od marca do psychologa, to jest już to trochę czasu i powinnaś wiedzieć, czy idzie coś do przodu. Jeśli nie, to może warto poszukać kogoś innego, a najlepsza byłaby prawdziwa terapia np. z wracaniem do przeszłości, dzieciństwa i analizowanie tego krok po kroku. Wtedy mogłabyś zrozumieć, dlaczego tak się zachowujesz i mogłabyś zacząć siebie zmieniać.

Z moim chłopakiem jestem już od 3,5 roku i to jest moja najdłuższa życiowa znajomość. On jest takim samym dziwolągiem jak ja, też nie ma znajomych, tylko że on twierdzi, że mu z tym dobrze, i że zna swoją wartość. Z drugiej strony, z tego, co mówi, ma dobre relacje z ludźmi, nie wiem, czy te dwie rzeczy - nieposiadanie znajomych i dobre relacje z ludźmi - się nie wykluczają?

A może to ja byłam tą dziewczyną? nie, żartuję, mnie nikt nie zaprosił na szczerą rozmowę. Ale Twój komentarz jest bardzo trafny. Chciałabym polubić siebie, tylko nie bardzo wiem skąd ci, którzy mają wysoką samoocenę, ją czerpią.

No to chyba źle trafiłam. Mam wrażenie, że podczas wizyt nawzajem się ze sobą męczymy, a jej podejście absolutnie nie skłania mnie do zwierzeń. Od Was wszystkich na tym forum w ciągu niecałego tygodnia dowiedziałam się więcej niż od tej psycholożki w ciągu 2 miesięcy.

Być może w tych spotkaniach, rozmowach zbytnio skupiasz się na sobie, na tym, żeby "otworzyć się", pokazać z jak najlepszej, atrakcyjnej strony, żeby "fajnie się gadało". Może bardziej zainteresuj się kim jest ta druga osoba, zapytaj jak się dzisiaj czuje, jakie ma problemy. Bądź wdzięcznym słuchaczem, w ten sposób zbudujesz więzi ze swoimi znajomymi.