Dziwaczka? - Netkobiety.pl

Dzięki za komentarz.

Wzorem to może i nie, ale obserwuję i myślę, że bawią się całkiem nieźle. :> Są rzeczy, których z koleżankami nie porobię, if you know what I mean.

Mam w swojej głowie jakiś tam wzorzec, ale podobno (tak twierdzą ludzie bardziej doświadczeni związkowo) często jest tak, że teoria, a praktyka dosyć mocno się rozmijają.

Ale takie w miarę logiczne też się zdarzają. (: Zauroczenie, pożądanie - myślę, że to mogą być bardzo przyjemne rzeczy. Nie ukrywam - chciałabym się czuć piękną, adorowaną, kochaną. Generalnie odnoszę wrażenie, że cały świat mówi o miłości. Wszędzie jest miłość, nawet tu - na forum ten temat zdecydowanie dominuje. Potem tak wchodzę i dochodzę do wniosku, że nie mam na ten temat nic do powiedzenia, że jestem jakaś odmienna, że mogłabym wreszcie przyjść na forum z problemem typu: 'nie mam się w co ubrać na randkę' . I przede wszystkim: czego wciąż mi brak? (jak to śpiewała Urszula)

Raczej nie, mam koty, kaktusy i chmarę koleżanek. :>

Świetnie potrafię doradzać koleżankom w sprawach miłosnych, przyjaciółka zazwyczaj dzwoni najpierw do mnie, mimo że ma bardziej doświadczone znajome (nie trudno o to). Czuję, że zamiast przeżywać swoje, łapać chwilę, to przeżywam cudze miłości, co nie do końca mnie satysfakcjonuje.

To mi raczej nie grozi, jeśli miałabym być w takim związku, to wolę niańczyć koty. Jednak cały czas odnoszę się do tych w miarę udanych i szczęśliwych, jak na dosyć głupi wiek. ;> Jestem raczej przypadkiem, któremu przydałaby się odrobina desperacji.

Nie mam pojęcia. Podobno ładna dziewczyna ma pełno okazji, by kogoś poznać - tak często czytam. Chyba, że nie jestem zbyt ładna, sama już nie wiem, raczej taka normalna.
Najzwyczajniej w świecie nie mam pojęcia, gdzie może się nadarzyć okazja, by kogoś poznać. Przyczyna jest prosta - nigdy mi się to nie udało. Chyba nie znam zbyt wielu mężczyzn, ale mam koleżanki, które też nie znają, a jakoś 'sobie radzą'.

Sęk w tym, że nie miało z kim 'pykać' lub nie. Pisząc 'zerowe doświadczenie uczuciowo-związkowe' mam na myśli kompletnie zerowe. Najniżej w skali. Tak, jakbym miała na sobie pelerynę niewidkę.
Czy histeryzuję? Ciężko mi ocenić, wiadomo, że nie jestem obiektywna. Przede wszystkim nie wiem, co robię źle i w związku z tym nie wiem, co powinnam zmienić. Nie wierzę, że nagle tak o! ktoś się pojawi - jestem realistką.

Chodzi też o to, że naprawdę wiele dziewczyn ma jakieś życie uczuciowe - wydaje mi się, że nie odstaję od rówieśniczek, a jednak...

To może napisz, co ogólnie robisz (jeśli coś robi się źle, to trzeba coś robić)? Gdzie najczęściej poznajesz mężczyzn? Problemem jest to, że żadnym nie byłaś zainteresowana? Czy że żaden nie wyszedł z inicjatywą? Jak ogólnie wyglądają Twoje relacje z facetami?

Podejrzewam, że jesteś bardzo wrażliwą osobą i raczej skrytą (?) w tych kwestiach. Skoro ci, którzy Ci się podobali nawet nic nie wiedzieli o tym, warto może się zastanowić, jak w takich wypadkach okazać jednak jakieś sygnały zainteresowania i pomóc "przeznaczeniu"

Poza tym myślę, że to akurat dobrze, że nie jesteś zbyt kochliwa, bo to cecha jednak zgubna. Ja znam wiele dziewczyn, które w tym wieku też nie miały jeszcze doświadczenia miłosnego,
a nawet w moim wieku są takie osoby.

Może też pomyśl, w jakie miejsca mogłabyś jeszcze zacząć uczęszczać, żeby spotkać kogoś, kto by Cię mógł zainteresować.

A ja mam z goła odmienne zdanie...

Wydaje mi się że jesteś kobietą z "jajami". Masz silną osobowość, prace jakieś hobby i nie szukasz przelotnych romansów - będąc w Twoim wieku jako facet mogę Ci powiedzieć, że miałem fju bździu w głowie i bardziej mnie interesowały "słodkie idiotki" z fajnym cycem niż poważne dziewczyny, które były poukładane. Większość chłopców w tym wieku raczej myśli jak tu szybko zaliczyć na imprezie, wybawić się itd niż szuka już partnerki na całe życie - tak jak pisałem, fajny wiek

Jak trafisz na takiego poukładanego, który już się wyszumiał i szuka poważnej partnerki - wtedy "pyknie" i nawet nie zauważysz co się stało

Podobno najłatwiej jest poznać kogoś w okresie studiów, ale np. w moim przypadku ciekawych mężczyzn zaczęłam poznawać dopiero po studiach. Jeśli do tej pory z nikim Ci nie zaiskrzyło, to nie sądzę, by problem od razu tkwił w Tobie. Jedni są mniej kochliwi, a inni bardziej. W końcu i Ty się zakochasz. Brak doświadczenia faktycznie czasami może być zaletą, bo bywa, że wystarczą 1-2 nieudane związki, by ktoś się sparzył, a później swój "bagaż" przenosił na przyszłe relacje. Powołałaś się na przykłady z forum, ale tutaj są opisywane głównie te złe historie, więc mnie by to nie zachęcało. Na co dzień też nie znam ani jednego związku ludzi w przedziale wiekowym 20-35 lat, który byłby dla mnie wzorem. Wszystko najczęściej wygląda ładnie tylko z boku. Lepiej dłużej poczekać i zakochać się raz, a dobrze.

Chcac zdobyc chlopca najlepiej zaczerpnac madrosci z piosenek popowych

"Rule number one is that you gotta have fun"

https://www.youtube.com/watch?v=vKNcuTWzTVw

Harvey, lubię Cię za te słowa
Dawno temu pewien ponad 80-letni pan powiedział mi, młodziutkiej wtedy kozie, że taka kobieta jak ja potrzebuje konesera. Fajne słowa, podnoszące na duchu, wtedy ich nie doceniłam należycie, ale dziś jak najbardziej. Nie żebym uważała się za bóstwo, ale brak faceta nie zawsze świadczy o niskiej wartości kobiety (i odwrotnie oczywiście), niekiedy wręcz przeciwnie.

Dziwaczka na pokładzie!

Z pracą to bardziej dorywczo, ciężko być na etacie - dużo nauki, ale powiedzmy, że generalnie się zgadza. Jednak nie popadajmy w skrajności. Poza "słodkimi idiotkami" jest jeszcze dużo fajnych, inteligentnych dziewczyn, które mają chłopaków, czy tam innych narzeczonych (nie na weekend, tylko zdecydowanie na dłużej). Potem tak się skończy, że przez to, że jestem taka wyjątkowa i fantastyczna, zostanę sama jak palec.
Poważne, poukładane dziewczyny... Ale ze mnie nudziara. :3

Gdyby tylko ktoś dał mi gwarancję, że tak będzie.

Chyba mam trochę inne podejście do sprawy. Nie obraź się, ale myślę, że to jest trochę pójście na łatwiznę. Łatwo i przyjemnie powiedzieć sobie, że pewne rzeczy wynikają z tego, że jesteśmy tak super, że inni nie potrafią się na tej 'superowatości' poznać, ale rzeczywistość chyba wygląda inaczej.
Żeby nie było - to nie jest tak, że uważam się za kompletną ofiarę losu (to też zależy od dnia i humoru... ), ale myślę, że najzwyczajniej w świecie popełniam jakiś błąd.

Jest aż tak źle? Żartuję ofc i pozdrawiam, jeśli czyta.

Damn it, zawsze miałam szczęście w karty.

Tylko wtedy gdy ma duzo znajomych/jest towarzyska. Sugestii licznych forumowych "specjalistow" o tym ze musisz byc brzydka, skoro nikt Cie nie zaczepia nawet nie sluchaj, bo z prawda zazwyczaj wiele wspolnego nie maja (oni nie biora pod uwage nawet tego z jak duza grupa chlopcow ma dana dziewczyna na codzien stycznosc, ani innych, waznych czynnikow).

Młody, a gdzie ja napisałam, że się dobrze kojarzysz?

Taaa, chciałbyś
To nie moja wina, że macie takie same rozkminy

Już nie pamiętam co niby mówiłam, wiesz to już ten wiek

Ale zgadzam się, nie zaśmiecajmy wątku, bo ja już dostałam pierwsze ostrzeżenie i muszę być grzeczna na forum.

Podkreślam, że wcale nie mam o sobie wielkiego mniemamia. Przez znaczną część życia byłam wręcz zakompleksioną dziewczyną. Dziś też wiem, że mam wady, ale kto mi powie, że jestem beznadziejna, dostanie w ucho

Ale numer! Ja też INFJ - marzyciel. Ale już wiem, że nie muszę być w związku, żeby czuć radość życia. Choć nie mówię nie, gdy spotkam kogoś, kto mnie zechce i z kim przede wszystkim ja zechcę.

Jednak nie zestawiałabym ze sobą testów osobowości i horoskopów. Przy tych pierwszych pracowali ludzie kompetentni i raczej ma to jakąś logikę i metodologię.

Czyli mówisz, że jest tak fajna, że aż niewiarygodne i ogólnie to "zasługujesz na kogoś lepszego"?

Jak kiedyś tak miałam to po prostu zaczęłam wychodzić do ludzi i nie bać się chłopaków. Po prostu traktowałam ich jak kolegów, powoli poznawałam męski świat i w końcu przypadkiem poznałam interesującą osobę.

Absolutnie nie męczysz, każda opinia jest na wagę złota, wszystko układam w główce, analizuję - po to założyłam wątek.
Nie mam zamiaru nikogo naśladować, spokojna głowa - co nie wyklucza stania się lepszą wersją siebie.

Wyszło, zauważam...

Azaliż, dziękuję!

Jakkolwiek głupio to zabrzmi - czuję, że życie rodzinne to rzecz, do której zostałam przeznaczona. Uwielbiam dzieci, lubię dawać innym szczęście - po prostu nie wyobrażam sobie, że np. za 10 lat przychodzę do pustego mieszkania. Na pewno nie zależy mi na 'dorwaniu' osoby patologicznej, jakiejkolwiek, ale wciąż mam nadzieję, że poznanie człowieka, z którym będę szczęśliwa leży w zasięgu moich możliwości.

Hej
Ja kiedys tez nie moglam znalezc ( w sumie mialam prawie 21 lat i myslalam tak samo).
A moze powinnas "brac pod uwage" facetow nie tylko w swoim wieku (i nie mam na mysli panow kolo 40stki, tylko ciut starszych - np. swiezo lub pare lat po studiach)?

Kiedy byłam ciut młodsza od Ciebie, ktoś o odpowiedzi na moje żale powiedział mi, że najpiękniejsze lata przede mną, że mam tyle życia przed sobą, a ja zżymałam się, że co on tam wie...Oczywiście był starszy, teraz widzę że miał rację.

Też długie lata wydawało mi się, że jestem inna, niedopasowana, a prawda jest taka, że wielu ludzi ma problemy ze znalezieniem drugiej połówki, czy jest to jakieś pocieszenie - może trochę

Czasem myślę sobie, że fajnie byłoby mieć znowu 20 lat, a wiedzę o życiu taką jak teraz (blisko do 40-tki)

Pozwól, że podzielę się moimi refleksjami:

Każdy dojrzewa w swoim tempie. Można radzić sobie na polu naukowym, zawodowym, towarzyskim, a związkowo-emocjonalnym już nie. Bez sensu jest szukanie kogoś, bo inni już mają. Kieruje wtedy Tobą zazdrość, lęk, poczucie odrzucenia, krzywdy, zastanawiasz się: co ze mną nie tak, co inni mają, brzydsze, głupsze mają chłopaków, mężów a ja nie. Błąd! Skupiasz się wtedy na negatywnych emocjach, być może wydaje Ci się, że ich nie widać, ale duży procent informacji pochodzi z naszego zachowania, gestów, mimiki, a nie z tego co mówimy. Wydaje się nam, że jesteśmy wyluzowani, spokojni, przyjaźni, a wysyłamy komunikaty o niepewności, urazie, stresie...

Piszesz, że jesteś stworzona do życia w rodzinie, czyli nie realizujesz pewnej ważnej potrzeby. Ale przewrotnie, spróbuj odpuścić na jakieś pół roku, ba, nawet spróbuj wyobrazić sobie, że nie masz tej wymarzonej rodziny w wieku 30 czy 40 lat...załóż, że to może się wydarzyć, że będziesz musiała sobie radzić sama, lub z partnerem, ale bez dzieci. Wtedy może trochę poluzuje się u Ciebie ten strach przed samotnością, przed brakiem męża i dzieci.Zastanów się, z czego on wynika? Nie ma nic złego w tym, że ich chcesz, ale na tym etapie, kiedy jesteś na studiach, parcie na rodzinę, małżeństwo nie znajdzie odzewu u Twoich rówieśników, chyba , że popróbujesz poszukać kogoś starszego.

No i właśnie, jak z tymi poszukiwaniami? Co robisz, żeby poznać interesującego chłopaka? Pamiętaj też, że nie można traktować każdego potencjalnego chłopaka jako kandydata na męża i planować w głowie ilość dzieci, raczej nie w tym wieku.

Rozważ sobie na spokojnie, na ile kieruje Tobą motywacja pozytywna (chęć poznania nowych ludzi, zaciekawienie rodzajem męskim, chęć kochania i bycia kochaną, dzielenia z kim życia, spełnienia seksualnego, bliskości itp) a na ile negatywna (strach przed odrzuceniem, obawy, że zostaniesz sama, poczucie inności, bo wszyscy...a ja nie..., docinki rodziny i milion kulturowo-społecznych wdrukowań, którym trzeba się przyjrzeć)

Tak na prawdę z tego, co piszesz to nie wiem do końca na czym polega Twój problem. Chodzisz na randki i po pierwszej czy drugiej facet urywa kontakt czy po prostu Ty to robisz i nie chodzisz na więcej randek z jednym chłopakiem, bo najzwyczajniej w świecie żaden Cię jeszcze niczym nie zachwycił?

Jeśli to pierwsze to są dwie możliwości - albo danemu chłopakowi nie przypadłaś do gustu albo, jeśli zdarza się to notorycznie z wieloma facetami to musisz robić coś źle (np. zakładasz zbyt mały dekolt huehue).

Jeśli to drugie to znaczy, że zwyczajnie jeszcze się nie zakochałaś i dlatego Cię to omija. I w tym przypadku nie ma się czym przejmować, bo Twój czas przyjdzie. A do tego czasu zaoszczędzisz na gumkach. Nie, ich kupno nie jest obowiązkiem faceta, a przynajmniej w Konstytucji nie znalazłem takiego zapisu ;p

Daenerys, a ja postawię sprawę w następujący sposób Zapytam się: czym dla Ciebie jest miłość? Co jako Daenerys rozumiesz pod tym pojęciem? Może odpowiadając na te pytania będzie Ci łatwiej ją znaleźć?

Dobro jutro Daenerys
Jestem pod wrażeniem Twojej inteligentnej/prywatnej definicji miłości.

Jak to mówią na najlepsze zawsze warto poczekać:)
Widocznie to jeszcze nie Twój czas:)
Masz 21 lat,jesteś młoda i tak wiele jeszcze przed Tobą.
A związki czy małżeństwa nie każdemu na dobre wychodzą.
Poza tym po co się spieszyć?
W ten sposób możesz trafić na kogoś,kto z początku będzie odpowiedni
a po pewnym czasie możesz dojść do wniosku,że to jednak nie to.
Póki co ciesz się życiem i Tym co masz tu i teraz a miłość sama przyjdzie:)

Przeczytałam właśnie cąły wątek i dobrze rozumiem Ciebie w wieku 21 lat, bo dwa lata byłam taka sama. Starałam sie każdego dnia uczyć się czegos, myśleć o tym, jak można byc lepszym, jak znaleźć miłośc, jak "dopasować się" do świata.

I Błękitny Nosorożec ma rację- nie analizuj tyle. Mysląc o tym, jaka masz być, co zrobić, jak działać, żeby coś osiągnąć, żeby było tak, jakbys chciała, strasznie się męczysz. Skupiasz się na sobie  i coraz bardziej  się w sobie zamykasz.
Ja też mam z tym problem, a dodatkowo sporo znajomych mi to uświadamia- że ludzie w kontakcie ze mną uważają mnie za osobę chłodną, zdystansowaną, a wręcz wywyższającą się- podczas gdy ja, w środku, jestem zalękniona, spragniona miłości i kontaktów i przyjaźni.
Nie kombinuj tyle i nie myśl o sobie, nie zadręczaj się tym. Staraj się wychodzić do ludzi, nie siedź w domu, ale nie napinaj się- to się wyczuwa automatycznie.
Od roku mam chłopaka, chociaż też zawsze myślałam, ze nigdy nie znajdę nikogo godnego zaufania i dobrego- zawsze przydarzały mi się dziwne historie, z których wychodziłam coraz bardziej pokiereszowana.
Nie namawiam Cię do zakładania maski wyluzowanej, uśmiechniętej dziewczyny, podczas, gdy w środku cierpisz, ale zachęcam do tego, żebyś szukała w sobie i w świecie sposobów na to, jak tą wyluzowaną i uśmiechniętą dziewczyną zostać. A wtedy przyciągniesz i miłość i przyjaźnie.
Otwórz się troche, wpuść światło do tych Twoich ciemności

Dziwacy wszystkich krajów łączcie się! :)

Sam ostatnio dużo zastanawiam się nad tym, jaki jest najbardziej optymalny sposób poznawania osób przeciwnej płci dla kogoś, kto jest dosyć introwertyczny, nie prowadzi - i nie chce prowadzić - zbyt intensywnego życia towarzyskiego, a może nawet ma naturę wilka stepowego. Sytuacja ekstrawertyków jest oczywiście o wiele prostsza: oni mają wielu znajomych, łatwość nawiązywania i utrzymywania kontaktów, więc mogą po prostu wejść w szereg interakcji i prędzej czy później spotkają kogoś odpowiedniego. Dla introwertyków takie "zanurzenie się" w życie towarzyskie byłoby zbyt męczące, więc pozostaje szukać bardziej bezpośrednich sposobów dotarcia do potencjalnych kandydatów na potencjalnych partnerów. W teorii najbardziej odpowiednie byłyby tzw. portale randkowe: pierwsze interakcje są online, więc trochę łatwiej się otworzyć, można szybko dotrzeć do osób, które mają pożądane przez nas cechy - np. podobne do nas zainteresowania, podobny poziom introwersji, zbliżony poziom intelektualny, zamieszkanie w pobliżu itd. - mamy też gwarancję, że ludzie są wolni i zainteresowani nawiązaniem znajomości. W praktyce wygląda to niestety znacznie gorzej: większość osób w ogóle nie pisze o sobie, licząc na to, że atrakcyjne zdjęcie (obowiązkowe prężenie muskułów u panów, u pań zaś - duży dekolt i charakterystyczny "dzióbek") załatwi wszystko, a jeśli ktoś nie ma ochoty na umieszczanie swojego zdjęcia w taki miejscu, to przez przytłaczającą większość użytkowników jest całkowicie ignorowany (uwaga: nawet przez tych, którzy rzekomo szukają tam przyjaźni!). Znam jeden portal, który na pierwszy rzut oka wydaje się być pod tym względem trochę lepszy - w razie potrzeby chętnie podam namiary w kuluarach (to mój pierwszy post tutaj, nie chciałbym być posądzony o próbę reklamy). Niezłym pomysłem mogłyby być portale tematyczne: istnieje np. duży portal dla introwertyków, gdzie organizowane są regularnie spotkania użytkowników w większych miastach. Jest także szereg grup na FB - nie tylko ogólna grupa dla introwertyków ("Introwertycy"), lecz również grupy dla poszczególnych typów MBTI (np. grupa "INFJ-Mentor (Polska)" i "INFJ/INFP/ENFP/ENFJ Polska"). Tak sobie myślę, Daenerys, że jeśli rzeczywiście na początku znajomości z mężczyznami jesteś nieco nieporadna i bywasz mylnie odbierana, to Internet mógłby być dla Ciebie dobrym rozwiązaniem. Gdybyś w toku korespondencji czy rozmów internetowych wyjaśniła, że często początkowo odbierana jesteś jako osoba wyniosła, chłodna, niezainteresowana, ale w rzeczywistości jest to wynik Twojego introwertyzmu i nieśmiałości, to później, w trakcie pierwszych spotkań, mogłabyś liczyć na dużą cierpliwość ze strony swojego kandydata na kandydata. :)

Zbierzemy tu jeszcze kilka dziwaków i przejmujemy forum.

Przez długi czas zastanawiałam się, co mnie tak od portali w pewien sposób odstrasza. Dopiero ostatnio dojrzałam do tego stopnia, by dojść do tego, co miałam na myśli. Masówka i świadomość, że każdy jeden alvaro wali tym samym komplementem każdej babce, a ja jestem jedną z jakichś... kilkunastu? W rzeczywistości też są oczywiście bajeranci, ale jednak spotkanie w cztery oczy jest bardziej czasochłonne, bardziej absorbujące itd. Łatwiej obskoczyć na portalu kilkadziesiąt lasek jednocześnie  niż spotkać się z kilkoma jednego dnia.

Wyślij mi na maila, jest podany w profilu. Mogę zerknąć, poczytać, to nic nie kosztuje. (:

Intro portal kojarzę. :>

Wypraszam sobie. Nie robię żadnego 'halo', byłam w międzyczasie na jednym ognisku, za kilka dni również wychodzę, żeby spotkać się z kilkoma bliżej nieznanymi osobami, mimo że na chwilę przed wyjściem mam ochotę zrobić to, co opisywałam już wcześniej. Niestety w trakcie roku akademickiego nie mam czasu, by 'tak często' (:lol:) wychodzić.

Same to przyjdą siwe włosy i zmarszczki. Mam wizję siebie dobijającej do 30, kobiety która nie szła nawet z facetem za rękę. Takiej "no fajna jest, fajna: niebrzydka, niegłupia, sympatyczna, taka szkoda, że jej się nie ułożyło, ciekawe czemu".

Nawet mama robi się ostatnimi czasy nieznośna: "No jak to? Ale nikomu się nie podobasz?". Prawdopodobnie nie jest mistrzem taktu.
O siostrze nie wspomnę... ;>

Witam po pewnym czasie (:
W fazie przeglądania tematów tego typu zawsze brakowało mi jednego - puenty, rozwiązania sprawy, dlatego dodam słów kilka ku pokrzepieniu serc (i żeby się pochwalić trochę, hehe ;p).
W sumie to dopiero początek, dlatego nie traktuję tego jako coś murowanego (ale nie miałabym nic przeciwko, gdyby... ]:-)) - po prostu cieszę się chwilą, korzystam - jest cudownie. (: Z perspaktywy czasu stwierdziłam, że warto (!) było czekać i nie szukać na oślep wbrew sobie (nie dlatego, że mam teraz do oddania wianuszek, mam raczej na myśli dobro własne ).

Zawsze obawiałam się, że spotkam osobę, która będzie mnie bardzo interesować, pociągać, którą będę chciała odkrywać, ale przez brak doświadczenia i tytułowe "zdziwaczenie" nic nie wyjdzie. Protip dla zbłąkanych: jeśli się do siebie pasuje to po prostu pyknie. I nie ma co się martwić i rwać włosów z głowy. W byciu razem nie ma nic do umienia, podobnie jak w chodzeniu za rękę, przytulaniu, całowaniu - przychodzi naturalnie, wszystko. Okazywanie uczuć również z czasem mniej traumatyczne.
Po prostu trzeba trafić na odpowiednią do naszych potrzeb osobę - tylko tyle i aż tyle. Wg mnie "aż", ale całe szczęście udało się.

Także tego... zakochałam się. :33333

Jak miałem 21 lat też mnie nie interesowały te sfery. 3 lata później stwierdziłem, że potrzebuje kogoś Nic nie tracisz Nadrobić można wszystko potem.