Konfliktowa szwagierka - Netkobiety.pl

Dzięki za odpowiedź
Mam dość tej sytuacji. Właściwie nie wiem nawet co jest jej powodem, może moje przyjazdy w weekendy? Fakt, na początku lato, jesień, częściej wyjeżdżaliśmy w góry, na wycieczki, przebywaliśmy poza domem, teraz zima wiec ciężko, a weekendy to jedyne okazje gdy możemy ze sobą pobyć, poprzytulać się pooglądać filmy wieczorem no i ...wiadomo ale nigdy nie dopuściłam do sytuacji by np. zająć łazienkę czy w czymś przeszkodzić. Jej nigdy nie ma, nie siedzi na piętrze tylko z rodzicami na parterze. Tym bardziej nie rozumiem, że coś jej przeszkadza. Jak przyjeżdżam, to staram się robić kolacje dla mnie i narzeczonego w kuchni na górze, pożyczamy garnki, parę mamy swoich, ale myjemy i oddajemy, zdarzyło się, że teściowa coś myła, ale dlatego, że nie było ciepłej wody i nie dała sie przekonać bym pomogła przy zmywaniu. Poza tym staraliśmy się na bieżąco sprzątać, mój narzeczony jest pod tym kątem trochę leniwy, ale co złapię w ręce jak przyjadę to sprzątnę czy posegreguję. Ona natomiast jest pedantką, zostawię coś nie tak jak trzeba i już jest foch i złość. Jednak to co sie tam dzieje ostatnio przerasta mnie. Płaczę przez to, bo też z drugiej strony ciężko mi przestać sie na rok przed ślubem tak widywać z moim narzeczonym, nie przyjeżdżać czy coś. Juz mi ręce opadają, a jak słyszę że ona komentuje wszystko, dobitnie wręcz pokazuje niechęć do mnie i do narzeczonego...A te podsłuchiwanie? po co? czy to jej interes? i te komentarze odnośnie naszego pożycia...

Domyśliłam się. Na początku była super, bo nie koncentrował sie tak na naszej relacji, jeździł po nią do pracy, zawoził rzeczy przywoził, załatwiał. Oświadczył się i się skończyło. Jej dobroć również. Jeszcze wczoraj miała miejsce dziwna sytuacja. Kupiła sobie drzwi do pokoju, wprawił je ich ojciec, bo do narzeczonego się nie odzywa. One wypadają i ona co chwila musi je poprawiać. Przyszła ich mama i mówi narzeczonemu, żeby te drzwi jej naprawił. On mówi, że ona go o nic nie prosiła. To jego mama wielkie darcie, że co ma do niej wąty i była jakaś umowa. Dziwnie się poczułam. Poszedł. Nie podziękowała, zero odezwu. I potem cały czas kłótnia, darcie, to jedna wrzeszczy to druga wrzeszczy. Nie dziwię się, że mój narzeczony traci cierpliwość w skutek czego obrywa ostro jego siostra. Ja mam jedynie nadzieje, że on wyjedzie i nie pójdzie na jakieś litości. Ja sobie nie wyobrażam mieszkania z nią, czy to na piętrze czy na parterze czy osobno - po prostu.

Bardzo go kocham, więc nie mam wątpliwości co do ślubu. Tyle, że no właśnie, ślub cywilny miał być za rok, w wąskim gronie, myślałam, że gdybym tam mieszkała to u nich jakaś niewielka imprezka. Teraz plany się poknociły. Myślałam, że będzie zapoznanie rodziców jak się wprowadzimy, przynajmniej takie wstępne, no to nie ma jak, bo moi rodzice myślą, że wprowadzę się wkrótce do narzeczonego, nie wiedzą, że chcemy wyjechać jednak, w ogóle nie wiedzą, że nagle pojawił się jakiś problem, ale oni by chcieli byśmy wyjechali, więc tym się nie martwię. Zaczęłam też zastanawiać się nad kościelnym ślubem. Czas załatwiać salę z wyprzedzeniem najlepiej już teraz, ale też nie jestem przekonana czy nie zaczekać jeszcze trochę. Co jeśli się nie uda wyjechać? Sto pytań, a po drugie to problem w tym, że siostra narzeczonego miała byś moją świadkową a wątpię by nasze relacje się polepszyły.
Najbardziej szkoda mi mojego narzeczonego On zawsze był tym gorszym, ona lepsza. Gorsze prezenty, gorsze traktowanie przez rodziców i dalszą rodzinę. Za to mu się wyrobił charakter. Jest dobrym człowiekiem, pomocnym, potrafi wszystko załatwić, ma drobne wady jak każdy. Widać natomiast, że ją za bardzo rozpieszczali. Miała wszystko, miała czasami nawet od niego pieniądze, mimo, że jest kilka lat młodszy, to pracowął wcześniej niż ona. Oddawał jej połowę kasy. Pojawiłam się ja, skończyło się niańczenie starszej siostry, kupowanie prezentów i dobroć. Martwię się co dalej z nami będzie, z naszą przyszłością. Jeszcze te teksty, żeby ślub był szybciej. Za co?

To się już stało. Już czuję w jego rodzinie, że nie jesteśmy tak traktowani jak ona. Nie wiem z czego to wynika. Szwagierka jeździ na wszystkie rodzinne imprezy, praktycznie łazi za rodzicami, wszędzie z nimi przebywa, przyjeżdżają goście pierwsza biegnie. Po czym zachowuje się jak nastolatka, śmieje się, wrzeszczy, piszczy...my trzymamy się bardziej na uboczu, oczywiście schodzimy do gości, jeżeli jesteśmy zapraszani to idziemy, ale wolimy trzymać się z dala, szczególnie że w tej rodzinie wszyscy trzymają się blisko mimo kilku pokoleń jednak i tak czujesz na sobie ich dziwne spojrzenia, mierzenie z góry na dół.