Zmagania - Netkobiety.pl

Moje dzieciństwo opierało się na wychowywaniu przez obce osoby. Rodzice pracowali. W młodości nie mogłam liczyć na kogokolwiek. Każde trudy dorastania musiałam zwalczyć sama. Nie lubię prosić o pomoc, wychodzę z założenia, że inni mają dosyć swoich problemów. 5 lat temu pękłam. Jednakże kilku specjalistów uznało, że wszystko przez mój charakter - zamknięcie się w sobie.

Próbowałam, ale z czasem słyszałam wciąż to samo. Rysowanie drzewek czy ciągłe zmiany leków też zniechęciły mnie. Żaden tak naprawdę nie sprawił (być może nie chciał) bym mu zaufała? Spędziłam dwa miesiące na oddziale zamkniętym. To w pewien sposób mi pomogło. Po wyjściu czułam się dobrze, jednak wyobcowanie, lęki wracają do mnie i z dnia na dzień jest coraz gorzej. Są dni kiedy moje myśli przeszkadzają mi w jako takim funkcjonowaniu. Nie umiem się otworzyć przed ludźmi.

Mieszkam z rodzicami. Nasze relacje są teraz toksyczne. Ciągle jestem nakłaniana do jedzenia, ciągle, non-stop. Stale przetrząsają mój pokój w poszukiwaniu pochowanego jedzenia. Codziennie są kłótnie, codziennie walczymy nawet o bzdury. Wszystko jest moją winą - to właśnie słyszę. Czy mam kogoś bliskiego? Nie mam. Miałam przyjaciółkę do niedawna. Odeszła z dnia na dzień, inni ludzie stali się ważniejsi i o wiele ciekawsi. Gdy tylko mogę uciekam do świata koni. Czuje z nimi ogromną wieź, one potrafią odciąć mnie od życia.
Uczę się, w tym roku podchodzę do matury. Mam problemy w szkole z koncentracją. To mi nie pomaga.

Martwić; w jakiś sposób na pewno. Po tylu latach nie oczekuję od nich miłości, wystarczy mi sama rozmowa... bez krzyków i ataków. Nie chce toczyć wojen, poza tą we mnie i chorobami. Jednak przeszłości nie potrafię wymazać, oni z resztą też nie potrafią sobie wybaczyć. Koło się zamyka.
Może źle, ale nie winie jej. Byłabym hipokrytką obarczając, że zostawiła, że odeszła. Nie każdy jest wstanie żyć przy kimś takim...
Oczywiście tak, całkowita racja. W stajni odżywam, choć wolę cały czas poświecić swojemu podopiecznemu. Zabrzmi to śmiesznie, ale jest jedyną istotą, która mnie wysłucha i rozumie. Przy gorszych dniach sprawia, że całkowicie absorbuje moją uwagę na sobie, a nie na myślach.