Podobno uświadomienie sobie problemu i jawne przyznanie się do niego to pierwszy z sukcesów. Pisząc to już po pierwszym zdaniu mam poczucie winy. Dlaczego? Chcąc ładnie to ująć już myśli kłębią mi się w głowie i znowu to samo "zawiecha" i świadomość, że zdarza mi się to coraz częściej. Nie myślę wtedy o niczym, wiem o tym, tak, jakby mój mózg się wyłączał,PUSTKA W GŁOWIE i nie wiem co inni do mnie mówią, to frustrujące. Przytakuję ale nie wiem czemu.
Problemy, te aktualne i te przyszłe, niemiłe wspomnienia i usłyszane przykre słowa, o tym myślę ciągle. Nawet w miłym przytulnym miejscu nie zapominam o tym, ciężko mi jest się od tego oderwać. Wszystko wokół wydaje się takie samo, ale ze mną jest coś nie tak. Dlaczego? Kiedy to się stało? Kiedy się zmieniło? Dlaczego moje "pozytywne" myślenie tak diametralnie się zmieniło, że wszystko widzę w szarych barwach? Nie potrafię tego zrozumieć choć mam wrażenie, że dłuższy czas nad tym rozmślam, lecz brak jakichkolwiek wniosków.
Boję się, czuję wewnętrzny lęk przed kontaktami z nieznajomymi ludźmi i tymi, których znam coraz częściej też, ostatnio zwykłe pogadanki na czacie zaczęły wzbudzać we mnie strach "Co odpisać?", "Co pomyśli jeśli tak napiszę?", "O czym mam rozmawić?", "Czy to co mam do powiedzenia jest w ogóle interesujące?", "Jeżeli się na tym nie znam to co o mnie pomyśli?" To jakieś brednie ale jeżeli kiedyś tak nie było, to co mam zrobić by było tak jak kiedyś? Czasu nie da się cofnąć ale jak zacząć funkcjonować bez tej ciągłej świadomości co inni o mnie pomyślą? Da się to zmienić?
Mam wrażenie, że ludzi nie interesuje to co mam do powiedzenia, a jeżeli już coś powiem to czuję wzrok wszystkich wokół na swoim ciele. Zaczynam się denerwować, ręce mi się trzęsą, a głos zaczyna drżeć, więc podczas publicznych wystąpień też już na starcie czuję się na straconej pozycji. Mam wrażenie, że się ze mnie śmieją.
Moja pewność siebie jest minimalna, można powiedzieć, że ledwo zauważalna. A odwaga? Gdzieś zwiała, nie mam pojęcia gdzie, już dawno mnie opuściła.
Zdana na siebie, cholernie lękliwa (długo by wymieniać czego się jeszcze boję).
To co kiedyś mnie fascynowało, to co lubiłam i czym się cieszyłam też się zmieniło. Zmieniło się we mnie, zaczęło mnie to drażnić, moje nastawienie jest negatywne, pesymistyczne więc już tego nie cierpię, co przysparza kolejnych problemów.
Nie potrafię już chyba postawić na swoim, jestem jak ta szara cichutka myszka, schowana gdzieś w kącie, która ciągle boi się, że ktoś ją skrzywdzi. Czuję jakąś minimalną wartość własnej osoby tylko wtedy, gdy pomagam innym ale przy tym czuję się wykorzystywana, a nie potrafię odmówić bo moje sumienie nie dało by mi żyć. A gdy nikt nie potrzebuje mojej pomocy mam wrażenie, że nie istnieję, że nikt nie wie, że jeszcze istnieję. No i tak karuzela się kręci. Nie wiem kim jestem, nie wiem kim mam być.
PROBLEM -"ZAWIECHA" - BEZRADNOŚĆ - CZARNE MYŚLI - CO Z TYM ZROBIĆ? - JAK? - POMOC
