Lęk przed bliskością - Netkobiety.pl

Osoba, która ma problem powinna chcieć się z nim zmierzyć i niestety w jego rękach leży odpowiedzialność za Waszą relację. Pamiętaj by nie walczyć z wiatrakami, bo możesz bardzo się poturbować, a niczego nie uzyskasz. Podałaś mu wszystko na tacy, czy weźmie to na siebie zależy już tylko od niego.

Poczekaj, a po co od razu szturmem go do takich zmian namawiasz? Skoro ma chęci żyć normalnie, kocha Cię to rozumiem, że będzie próbował się przełamać. Przecież może spróbować sam, a jak nie wyjdzie rozważycie inne opcje. Na Waszym początku jesteście, może te Twoje działania mające na celu pomoc, odbierają mu trochę "męskość". Wiesz że DDA mają skłonności do "ratowania wszystkich" ;-)

asienka26ck- kochana jak będziesz próbowała zmieniać rzeczy których nie jesteś w stanie zmienić to zrodzi się frustracja (popatrz w moją sygnaturkę). Po prostu powiedz czego Ci brakuje tzn. za mało do Ciebie przyjeżdża, za mało mówi Ci o uczuciach, a to jego sprawa jak on sobie z tym poradzi. Masz prawo mieć swoje potrzeby.

W tym naszym ludzkim padole nie ma na nic co jest pewne. Nadzieję za to można mieć, ale trzeba opierać ją o realne szanse. Nawet jeśli ktoś napisze, że tak miał (ale w sumie to nikt nie wie co dolega Twojej miłości) to i tak nie znaczy że Twoja historia skończy się tak samo. Myślę, że Twoja część która za młodu przejmowała odpowiedzialność za sytuację alkoholową, znowu się ujawnia w postaci tych obaw. Najważniejsze to próba porozumienia, poważna rozmowa z partnerem.

Aha zapomniałam jeszcze napisać o tych realnych szansach. Wydaje mi się ,że chyba takie są. Gdyby człowiek nie był zdolny do zmiany swojego życia to nie myślałby nawet przez chwilę o tym jak kiedyś może być dobrze. U nas właśnie tak było,że zaczęliśmy w pewnym momencie snuć pomału jakieś tam plany na przyszłość. Kiedy naprawdę uwierzyłam,że może być jeszcze dobrze to nagle wszystko runęło.

sluuu jeśli jeszcze tutaj zajrzysz to chciałabym,żebyś napisała mi czy dobrze postąpiłam. Rozmawialiśmy dzisiaj przez telefon przez kilka godzin. Wyrzuciłam wszystko z siebie. To co mnie boli. Starałam się uświadomić mu istotę problemu. Powiedziałam mu o wszystkim co czuję, co myślę. Na koniec powiedziałam mu,że lepiej będzie jak nie będziemy utrzymywać kontaktu. Po prostu bez dzwonienia, pisania itd. Gdy to powiedziałam zaczął płakać i powiedział, że nie może być tak, że nie będzie wiedział co się ze mną dzieje. Ja jednak trzymałam się swojego (aż sama się dziwię, że dałam radę). Chcę się do tego wszystkiego zdystansować. Dać czas sobie i jemu. Powiedział, że po tym co mu dzisiaj powiedziałam, będzie miał dużo do przemyślenia. Może za jakiś czas za mną zatęskni i zrozumie więcej. Pewności jednak nie ma i zdaję sobie sprawę z tego. Ale przynajmniej będę wiedziała na czym stoję.
Myślisz ,że zrobiłam dobrze?

Tak wydaje mi się,że dałam mu do zrozumienia co mógłby zrobić. Gdy skończyłam z nim rozmawiać napisał, że teraz to on czuje się tak jakbym go porzuciła. Napisał jeszcze, że wszystko musi zacząć od początku, musi zacząć od zmiany siebie, że jak będzie już wiedział kim tak naprawdę jest to napisze. Dodał , że wie o tym że będziemy kiedyś szczęśliwi i że musi sobie wszystko przemyśleć i zastanowić się co dalej.

Napisałam mu,że będzie miał teraz czas na przemyślenia i na żeby zacząć coś robić. Dodałam ,żeby tylko tego czasu nie zmarnował.

Najbardziej chyba się boję tego, że związek dwóch osób z problemami nie jest możliwy. On mi czasem mówił, że może powinnam znaleźć sobie kogoś innego, normalnego. Czy jeżeli się wie, że ktoś boi się bliskości i związku to powinno się od takiej osoby uciekać jak najdalej?

Piszesz, że byłaś. To znaczy, że już nie jesteś? Napiszesz coś więcej na ten temat?

Rozumiem. A możesz napisać jak ta osoba zachowywała się w stosunku do Ciebie? I jak objawiała się ta depresja? Nie żałujesz, że nie dałaś szansy właśnie jemu?

U mnie tez tak było,że czułam że on ma do mnie ogromny szacunek. Też czułam się najważniejsza. Chciałabym wytrwać w swoim postanowieniu chociaż wiem,że będzie ciężko. Cały czas się powstrzymuję,żeby do niego zadzwonić. Boję się tego,że on po prostu o mnie zapomni, znajdzie sobie kogoś innego. Czasem myślę,że on po prostu się pomylił. Może tak na prawdę nie znalazł we mnie tego czego szukał. Czasem mam taki mętlik w głowie. Nie wiem co mam myśleć. Bardzo za nim tęsknie. Poszłam dzisiaj na spacer i wszędzie go widziałam. Przechodziłam obok tych miejsc gdzie jeszcze niedawno spacerowaliśmy razem. Na dodatek wszędzie pary trzymające się za rękę. Poczułam się taka samotna bez niego. Poczułam jak bardzo go potrzebuję,jak bardzo chciałabym,żeby był teraz przy mnie. Myślę o tym co on może teraz robić. Boję się tego co przyniesie czas.

Może i smutek kiedyś minie, ale u mnie może to trwać bardzo długo. Poznałam go w bardzo trudnym momencie mojego życia. Dzięki niemu zaczęłam wierzyć w to,że wszystko się ułoży. Teraz czuję się jeszcze gorzej niż przed tym jak go spotkałam. Wtedy nie kochałam nikogo. Nie wyobrażam sobie,że mogłoby go już nie być przy mnie. Czuję się strasznie poturbowana przez życie. On wiedział o mnie wszystko. Zawsze rozumiał. A teraz czegoś brakuje. Kiedy powoli zaczęłam odzyskiwać nadzieję na lepsze życie,wszystko legło w gruzach. Nie wiem czy jeszcze się zdołam pozbierać do kupy. To wszystko zaczęło mnie już przerastać. Dostałam "odrobinę" szczęścia i znów mi je ktoś zabrał. Czuję,że wszystko w życiu co dobre już mnie ominęło. Wszyscy zawsze mnie zostawiają. Czasem myślę co takiego złego zrobiłam, że cały czas za to pokutuję. Nikogo nie mam. Nie mogę się nikomu wyżalić. Nie wiem dokąd to wszystko zmierza. Czasem już myślę,że do autodestrukcji. On jest pierwsza osoba w moim życiu do której czułam coś takiego, tak na prawdę. Przy nikim nie czułam się tak dobrze jak przy nim. Nikt mnie tak nie rozumiał,nikt mnie tak nie wspierał. Teraz jest jedna wielka pustka,której nic nie jest w stanie zapełnić.

Może to głupie ,ale nie potrafię odpowiedzieć na ani jedno pytanie.

Boję się tego,że nie podołam. Boje się tego,że on nie mając kontaktu ze mną nie będzie na tyle silny, aby coś zrobić ze swoim życiem.

Chciałabym w to wierzyć.