samotność? - Netkobiety.pl

Mam 18 lat, jestem otoczona ludźmi. Na każdym kroku ktoś gdzieś ze mną pogada, pośmieje się, powie cześć czy coś. Znajomi idąc ze mną przez miasto często się denerwują wręcz jak co druga osoba mówi mi cześć. Ale co z tego jeżeli nie mam się do kogo odezwać w momentach jak ten? Może zaczne od początku. Jestem gruba, nie będe siebie ani nikogo oszukiwała. Bo jestem. Ale dla mnie nie ma wygląd znaczenia. Oczywiście, czasem skomentuje kogoś, ale staram się bardziej w ten pozytywny sposób. Jest mi dobrze jak jest, oczywiście czasami chciałabym być chuda, piękna ale po co? Czy wygląd jest miarą inteligencji? Czasem wydaje mi się, że wręcz przeciwnie, że Ci inteligentni i serio fajni faceci oglądają się za dziewczynami które jedyne co umieją powiedzieć to jaki odcień szminki, czy kolor butów jest "sweetaśny". Mam przyjaciółki. Są, a w sumie były przy mnie kiedy mogły. Czasem dają mi mocnego kopa w dupe, a ja zawsze wybaczam. Kocham je. Mogę przy nich płakać, śmiać się, powiedzieć coś głupiego. Kiedy coś im jest nie tak to biegną do mnie - STOP! Może to tu właśnie jest problem, każdy do mnie biegnie kiedy coś jest nie tak. Jak trzeba się wyżyć to wybierają właśnie mnie. Czy ja kurczę mam napisane na czole " Jestem gruba, nawina, i przestań nie mam serca, kop mnie, bij, wyzywaj, olewaj. Nie czuje nic przez warstwę tłuszczu." ? Bo często tak się czuję. A ja im pomagam...A później ide do domu, i płaczę, bo gdzieś to muszę wylać, a jak im powiem to często są tylko słowa - " Będzie dobrze. " JAK MNIE TO W#%^$%^! Nie umiem sobie pomóc, a innym pomagam czasem wręcz perfekcyjnie. A jak nie pomogę to jest złość, że olewam problemy itp. a nikt nie pomyśli, że jestem normalnie zmęczona tym wszystkim? Dobra dalej. - Czasem nie rozmawiamy o niczym innym jak o ich nie +/- szczęściu. Wiecie jak czasem drażni mnie, kiedy moja przyjaciółka opowiada mi codziennie, 10 razy to samo, że kocha swojego chłopaka, że jest super, a ja takiego mam doła ale musze odp, że się ciesze z nią i wgl. Wiem, nie jest to szczere ale co mam zrobić? Mam znajomych. Bardzo dużo. Odchodzą - przychodzą, na zmiane. Jestem często wredna. Bo nie lubie chamstwa i głupoty, a czasem sprawdzam tak ludzi. Jeżeli chcą ze mną się trzymać, to zniosą czasem moje wredne odzywki. W sumie stosuje je wtedy gdy trzeba. Często widnieje u mnie grupa znajomych którzy ze mnie się lubią pośmiać, ale jak ja powiem coś w formie żartu typu " idź gejku" czy "głupi jesteś" i przy tym się śmieje, i każdy inny wie że to żart to osoba do której to kieruje strzela focha.  Nie koniecznie się tym przejmuje. Kto ma być to będzie przy mnie. Bo jak ktoś ze mną zostaje, i jest za mną oddam mu całe serce. Eh..jakie to jest zdradliwe. Ale kto ma miękkie serce ten ma twardą dupę! Nieznajomi bardzo mnie lubią. Bo na ogół jestem miła. Oczywiście dla tych którzy są mili dla mnie. Moja mama zawsze mówi że nie dam sobie w kasze dmuchać, i to chyba dobrze. Jak pisze z kimś w internecie i nie widzi mojego zdj, to wręcz się we mnie zakochuje. - Zabawne, często znajome dziewczyny proszą zebym za nie pisała z chłopakami, zrywała z nimi czy coś. Robie podobno to subtelnie. I umiem z nimi rozmawiać. Heh, od dziecka wolałam zabawe z płcią przeciwną bo uważam, że dziewczyny gadają tylko o chłopakach, ciuchach itp. A z chłopakami się mogłam wyszaleć, pośmiać. Oczywiście z tymi którzy mnie akceptowali.- Może teraz rodzina. Mam cudownych rodziców. Kupują mi zazwszyczaj to co chcę, i to nie jest tak że mnie rozpieszczają, na to na co nas stać to mi kupią. Np. co roku dają mi 200/300 zł na jakieś buty na wiosne, czy kurtkę. To chyba normalne. Jestem im wdzięczna za wszystko co dla mnie robią. Za każdy dzień. Mam do nich duży żal, oczywiście, że mam. Czuję się troche gorzej traktowana niż pozostałe 2 siostry. Ale jakoś żyje. Nie mówie im tego bo nie chce kłótni, a jest ich troche w moim domu. Siostry..jedna jest mała, więc jeszcze nie wie za bardzo nic o życiu. A z drugą nigdy nie miałam takiego kontaktu jakbym chciała. Chociaż cholernie ją kocham. Nie umiem jej tego powiedzieć. - STOP! Znowu...I tu kolejny problem. Nie umiem mówić ludziom o swoich uczuciach. Co rani obie strony.- Właśnie dziś mi się śniło, że ona nie żyje. Jak się obudziłam nie wiedziałam co mam myśleć. W tym śnie strasznie za nią płakałam, i chciałam jechać na jej pogrzeb a nie mogłam. I to było straszne.- Moja siostra już nie mieszka w domu rodzinnym.-Reszta rodziny?  Uwielbiają mnie bo jestem zabawna, umiem śmiać się sama z siebie, pożartować, pogadać z nimi. Jest taka jedna ciocia, którą ciągle mi niby żartem przypomina o tym, że jestem gorsza bo jestem gruba...A sama wygląda tak samo. Ale tak to już jest że ludzie nie widzą siebie, tylko innych. I teraz najtrudniejszy dział. Miłość. Nie wiem w sumie czy prawdziwie tego doświadczyłam. Miałam chłopaka, przez internet. Ale kochałam go tak bardzo, jak nikogo na świecie. Mijają już chyba 4 lata, od kiedy nie gadamy ze sobą, a ja nadal czuję, że jest częścią mnie. Szukam w każdej osobie jego. Doskonałego przyjaciela, doskonałego chłopaka. On był moim ideałem. Tym księciem z bajki którego każda kobieta szuka. I czarł prysł. Ostatnio czuje się cholernie samotna. Mam tyle ludzi przy sobie, ale bym chciała tego jednego człowieka. Który przytuli mnie przy wszystkich, przytuli, czule szepnie, że kocha, że jestem najpiękniejsza dla niego. Nie zależy mi na wyglądzie, zalezy mi na charakterze. Pewnie większość napisze mi " schudnij to znajdziesz kogoś ", ale czemu mam się zmieniać? To tak samo jakby ktoś powiedział oderwij sobie rękę to ktoś się pokocha, bo taka moda, na dziewczyny bez jednej ręki. Chcę żeby ktoś pokochał mnie taką jaką jestem. Wydaje mi się że nie wyglądam jak potwór, staram się ubierać, tak jak każdy, nie wyróżniać się, ale też nie ubierać się babciowo. Nie jestem chyba aż taka głupia, więc to chyba nie chodzi o inteligencję. Często widze na facebooku, czy nawe w realu osoby grubsze, które idą za rękę ze swoją miłością. Też tak chce
Wiem, że dużo napisałam, ale musiałam to z siebie wylać. Już nie mogę w sobie tego dusić. Może tu ktoś mi pomoże.