Ojciec syn i żona syna. Reakcje. - Netkobiety.pl

O mateńko!! To jest obżydliwe jak teść zwraca sie w ten sposób do synowej   Oczywiście że Twój facet powinien zareagować na zachowanie swojego ojca!! I powinnaś swojemu mężczyźnie powiedzieć że nie życzysz sobie takich tekstów ze strony jego ojca i ma coś z tym zrobić natychmiast, to na prawdę przesada, gdyby mój teść się do mnie zwracał w ten sposób na pewno nie siedziałabym cicho, wygarnęła bym mu wszystko, że albo przestanie się zwracać do mnie w ten sposób albo nasze relacje zmienią się na gorsze.

Jak to może być Twoja broszka skoro skoro on jest Twoim mężem (a mąż powinien stawać w obronie żony) a jego ojciec zwraca się do Ciebie bez szacunku zupełnie . Wyobrażam sobie co musisz czuć w tej sytuacji, postaraj się przetłumaczyć mężowi że teksty rzucane przez jego ojca wcale nie sprawiają Ci przyjemności bo gdyby tak było to nie reagowała byś na to i nie mówiła byś mu żeby zwrócił mu uwagę i przestał się tak do Ciebie odzywać. Tylko już tym razem porozmawiaj z mężem na spokojnie.. a jak nie będzie chciał to nalegaj.

Matbaza mi się wydaje, że Twój mąż
albo nie chce dopuścić do siebie myśli, że jego ojciec się tak zachowuje,
albo za tym jego asekuracyjnym zachowaniem kryje się bezradność, nie radzi sobie z myślą, że ojciec tak się do Ciebie zwraca, więc zwala wszystko na Ciebie, żebyś sobie sama radziła i mówi, że to tylko Twój problem.
Strach i bezradność potwierdza jago atak na Ciebie w słowach, że zachowanie ojca sprawia Ci przyjemność, niedługo powie, że pewnie specjalnie prowokujesz teścia do takich tekstów.

On się chyba broni przed myślą, że ojciec może się tak zachowywać, próbuje w sobie zagłuszyć tą niewygodną sytuację, więc dlatego nie słucha tego co do niego mówisz i obwinia Ciebie. Trochę w tej sytuacji zachowuje się jak mały chłopiec, który nie dopuszcza do siebie myśli, że ojciec źle się zachowuje, a żona jest poszkodowana i broni się atakując Ciebie. Bo tak musiałby do siebie dopuścić tą niewygodną prawdę, dostrzec problem, a on jak widać nie chce tego zrobić.
Twój teść niestety nie jest specjalnie dojrzały skoro nie widzi w swoim zachowaniu nic niewłaściwego. Do tego jemu chyba sprawia radość, satysfakcję takie zachowanie wobec Ciebie i celowo, jak dzieciak nie reaguje na to, że Tobie to nie pasuje.

Może tu pomoże spokojna rozmowa z mężem, bez krytykowania, spróbuj go trochę przycisnąć, wtedy może się dowiesz dokładnie dlaczego tak się zachowuje i może znajdziecie wspólne rozwiązanie tej sytuacji.

Chyba jest już po wszystkim, w sensie nie ma już czego tłumaczyć, naprawiać, związek z dzieciakiem to katorga.
Rozmawiałam z nim na temat innych facetów, gdyby to był ktoś obcy, też nie byłoby żadnej reakcji z jego strony? Nie, nie byłoby. To jest sprawa między mną i tym obcym mężczyzną i to ja powinnam wiedzieć gdzie jest moje miejsce, dlatego to jest mój problem, a nie jego. On chyba nie rozumie różnicy między chętnym flirtowaniem z mojej strony, a obraźliwym zachowaniem w stosunku do mnie. Dużo razy mówiłam mu, że tekst typu "panienka jak hart" nie jest dla mnie komplementem. "Miło popatrzec na takie panienki" tez nie.
Po tym co powiedziałam do niego w totalnych nerwach i z głębi duszy po 4 latach wspólnego bycia razem (mamy dziecko) powiedział, że nie robią na nim wrażenia moje słowa, ale obraził się na amen. Powiedziałam, że jeśli nie reaguje, to czy mu w ogóle na mnie zależy. On powiedział, że już nie.
No, rzeczywiście, moje słowa nie zrobiły na nim wrażenia....absolutnie.
Obronię się przed jego ojcem, nie ma problemu, przy następnej okazji podam mu tylko rękę i wyjaśnię, że relacje między nami ulegną zmianie, bo  nie podoba mi się jak się do  mnie odnosi. Wcale nie jest to dla mnie zabawne. Co sobie pomyśli to jego sprawa.
A co z moim facetem, pojęcia nie mam. Dokładnie rzecz biorąc już się absolutnie nie przejmuję. Rozmowy - spokojne, rzeczowe, przez 4 lata nic nie dały, jego przepraszanie, ze rani, też przynosiły poprawę na 2 dni.
Przy okazji: gdy powiedziałam że rani mnie jego bierność, powiedział, żebym przemyślała swoją filozofię życia, ze wszystko co mamy w życiu sami do niego przyciągamy...
Owszem, uparłam się, żeby pracować nad tym związkiem, że może z tego być coś fajnego, ale sama nie dałam sobie rady. Do tanga trzeba dwojga.
Odpuściłam sobie rozmowy, namowy na terapię rodzinną, wszystko biegnie swoim trybem, rozmijamy się, nie rozmawiamy ze sobą, nie spędzamy wspólnie czasu. On w swoim kącie, ja w swoim.
Humor mam dobry, przeszłam dogłębną psychoterapię i już mnie nie wyprowadzają z równowagi takie zachowania.
A powiedziałąm, że jest cipa, bo chciałam go zranić najmocniej jak się da i udało mi się to. Po 4 latach niech zobaczy jak to jest i sprawdzi czy jest zdolny wybaczyć, tak jak ja puszczałam w niepamięć wszystko, byle była między nami zgoda. Psycholog wyjaśnił mi, ze za mocno się starałam, zamiast poczekać aż on się postara. Miałam rację w jednym, jeśli odpuszczę, to wszystko rozleci się na kawałki. Odpuściłam i właśnie się rozlatuje. Ale moje zdrowie jest ważniejsze od bycia razem. Jestem dla siebie ważniejsza niż on jest dla mnie. Amen.

Dzięki za odpowiedzi. Potwierdziłyście mój punkt widzenia, ja też uważam, że powinien stanąć w mojej obronie.
Pozdrawiam.
Pati.