Związek z DDA - Netkobiety.pl

Czy on był na terapii, czy chodzi na mitingi grup DDA?

Jeśli nic z tym nie robi, nie próbuje tego wyprostować u siebie, to w przyszłości będzie to rodziło dużo problemów.
Spróbuj go przekonać, bo może to dobry facet, ale potrzebuje wsparcia z zewnątrz, by sobie w głowie pewne rzeczy poustawiać.

Niestety, ale osoby DDA powinny przejść długotrwałą terapię psychologiczną zanim zaczną budowac normalne i zdrowe związki. W zasadzie ich partnerzy też powinni korzystać z pomocy psychologa, by sobie z tym poradzić, umieć trzymać swoje granice i nie zatracić siebie samych. Są/(mogą) być osobami tak naprawdę skrzywionymi (też i skrzywdzonymi) emocjonalnie. W ich domu nie było normalności, często brakowało tez ciepła, miłości i pewności jutra. Żeby to przetrwać jakoś musiały się dostosować na sposób dysfunkcjonalny (były przeciez dziećmi). Takie osoby mogą (ale nie muszą. [polecam poczytac ich fora o samych sobie) charakteryzowac się tym, że moga miec wiele cech narcystycznych, być manipulacyjne, nałogowo kłamiące, wyrachowane, nie umiejące prawdziwie kochać, stosować ciche dni dla partnera, mieć duży problem z wiernością (np. dziewczynki będa "szukaly" wszędzie "ojca", który się nimi zaopiekuje i będzie wielbił), a dodatkowe są bardzo podatne na różnego rodzaju uzależnienia. Sam to przerabiałem. Ex zona, niby latami grała osobe wręcz cudowną i bardzo odpowidzialną. Po latach okazało się, że: kłamała jak najęta, miała na boku podejrzane stosunki z żonatymi kolegami z pracy, których nazywała ojcami, zaciągała dziesiątki kredytów, została nałogową hazardzistką, ciągle oglądała filmy pornograficzne w ukryciu, była też zakupoholiczką, była całkowicie uzależniona od komórki itd. Była roszczeniowa, nie chciała te wykonywac wielu obowiązków domowych i do samego końca chciała wysługiwac się mna powtarzajac, że jest moim dzieckiem.  Jej znajoma, która miała ten sam problem - DDA i zarzekała się, ze nigdy nie weźmie alkoholu do ust, została ćpunką i pijaczką, zdradzającą hurtowo swego męża ze wszystkimi dookoła, który jest uzalezniony od niej emocjonalnie i sam jest tez pijakiem. W skrócie - te osoby wyszły z szamba, miały i mają poczucie niskiej wartości, sa często chore uczuciowo i mają tendencję samemu budowania takiego samego syfu. Jako partner nelezy to wszystko rozumieć, ale nie nalezy tym tych osób usprawiedliwiać. One musza się terapeutyzować, a nie wieszać na partnerze, który ma wchodzic w rolę rodzica. To jest wygodna pozycja, bo po wszystkim mozna na druga osobe (niby rodzica) zrzucić wine i umyć ręce. Oczywiście nie każda z takich osób taka jest i będzie, ale trzeba mieć to wszystko na uwadze, bo zamiast związku parterskiego opartego na szacunku i zaufaniu, zbuduje się silnie toksyczny.

to samo robiła moj ex. Odcinała, stosowała ciche dni trwajace i tygodniami. To ich sposób wyuczony z domu na rozwiazanie konfliktów przez ich omijanie. Milknięcie i odcinanie się jest przemocą emocjonalną. Jest nazywane karaniem ciszą obliczonym, że partner się złamie i podporząkuje się.

Jak można wymagać od kogos, żeby odciął się od swoich rodziców, nawet jezeli mają problemy ? Nie wyobrażam sobie, żeby ktos chiał coś takiego ode mnie wyegzekować. Jakim prawem ktoś chciałby mnie odcinac od rodziców ? Gdyby był on dorosły i miał normalne poczucie wartości, to by ci to otwarcie powiedział, a nie jeszcze ci coś obiecywał, czego uważam, że nie powinien i się tobie podporządkowywał. Gdyby tam np. z nimi pił, to można by było jeszcze zrozumieć twoje żądania i zaniepokojenie tym tematem.

Mam duże doświadczenie w tym temacie po 15 latach bycia z taką osobą i nigdy wiecej w coś takiego nie wejdę. Moja wydawała się oddana mi tak, że mógłbym za nia rękę dac sobie odciąć. No i nie miałbym tej ręki. Ona nawet była oddana, gdy już od dwóch lat żyła w równoległym zwiazku z kolegą, bo nawet jak jeżdziła z nim po hotelach, to zawsze do mnie dzwoniła i się "o mnie martwiła". Z drugiej strony, nie zawsze tak jest, ale trzeba mieć to na uwadze, że sa to osoby, które musza się terapeutyzowac, bo niestety mają często olbrzymie problemy ze soba, które ukrywają. To jest ich sposób na "przezycie", bo w takich pijackich domach zasada było krycie rodziców, żeby ze wstydu, nikt dookoła nie wiedział jak u nich naprawdę jest.

Jeżeli jednak Twój partner jest tak dobry i oddany, to może bedzie inaczej. Musisz z nim rozmawiać, a nie się wykłócać. Musisz mieć jednak z tyłu głowy, że liczą się czyny, a nie słowa, bo moja ex mogłaby obiecać ci wszystko, a i tak za plecami robić dalej swoje. Niestety łatwo z takimi osobami budowac związki toksyczne, co już sama zauważasz. Napisałaś że się kłócicie, zamiast dojść do poruzumienia. Ale jak zaznaczyłem wcześniej, wymaganie odcięcia sie partnera od rodziców, uważam, za niedopuszczalne z twojej strony i nie podlegajace dyskusji. Ja uznałbym, że ty tez jesteś osobą toksyczną, że w ogóle przyszło ci coś takiego na mysl. Wyobrazasz sobie, zeby ktoś tobie kazał się całkowicie odcinać np. od sióstr, braci, matki itd, bo nie są takie jakie powinny być ? Wygląda jakbyś chciała miec partnera na własność, a to co w nim nie idealne, nie współgrajace z twoją wizją przyszłości, zamieść pod dywan i ukryć przed światem. Z drugiej strony, gdyby partner jednak odciął się za twoimi namowami od rodziny i był do tego zdolny, to nie pomyslałaś, że pewnego dnia może tak samo i odciąć się od ciebie ?

Autorko, zastanów się czy chcesz przez resztę życia niańczyć swojego partnera, bo DDA ? No, chyba, że się spełniasz jako opiekunka i niańka.

Mam trójkę rodzeństwa, wychowaliśmy się w tym samym domu, a każde z nas wyrosło na zupełnie innego człowieka. Dysfunkcje też mamy różne. Nie ma tu więc żadnej reguły. Co więcej, znam osoby z tak zwanych dobrych domów, które zachowują się w dorosłym życiu o wiele gorzej niż ja kiedykolwiek. Nie mam najmniejszych problemów z alkoholem, wiernością, pornografią, hazardem. Staram się rozwiązywać konflikty. Nie zawsze wychodzi to tak, jakbym sobie życzyła, bywa, że kogoś zranię i nie jestem z tego dumna, ale próbuję. U mnie akurat problem alkoholowy miała matka, ale nie szukam sobie jej substytutu. Ojca zresztą też nie, choć ten rodzony stosował na mnie przemoc, zarówno psychiczną, jak i fizyczną. Nigdy w życiu nie byłam na żadnej terapii. Dużo czytam, analizuję swoje zachowanie i staram się krok po kroku minimalizować niewłaściwe zachowania. Póki co ta metoda się sprawdzała. Partner autorki WIDZI problem, a to naprawdę połowa sukcesu. Oczywiście, jeśli z czymś nie radziłby sobie samodzielnie, to warto skorzystać z pomocy specjalisty, ale to nie jest warunek konieczny, by wyjść z tego bagna. Zresztą, niektórzy mogą lata spędzić na kozetce i nic z tego nie wynieść. Kwestia tego, jakim jest się człowiekiem.

Robią tak również osoby z wielu innych środowisk. Nie tylko DDA.
Czasem wystarczy, że w domu ogólnie nie rozmawia się za bardzo o uczuciach.
A takich rodzin jest mnóstwo. Wielu dorosłych nie potrafi w emocje.
Podobno około 19% naszych rodaków ma objawy PTSD.
Z kolei problem alkoholowy można zaobserwować praktycznie w każdej rodzinie.
Nawet jeśli są to tak zwani wysoko-funkcjonujący alkoholicy.

Tutaj się zgodzę. Również uważam, że to nie jest w porządku.
Mam przeczucie, być może mylne, że autorka sama się trochę wstydzi rodziny partnera.
A poczucie wstydu jest dla nas mega toksyczne, bo mocno utrudnia wyjście z roli ofiary.

W moim domu też się działy rzeczy, które, cytując klasyka, fizjologom się nie śniły, więc potrafię się domyślić, czego mogłeś być świadkiem. Jak słucham czasem swojego starszego brata i jego dziecinnych wymówek, to ciężko mi zachować spokój. Papieża doprowadziłby do obłędu. Dlatego od paru lat unikam przebywania w jego towarzystwie, choć w dzieciństwie byliśmy ze sobą bardzo blisko i wiem, że w pewnym sensie boli go moje odrzucenie. Dla mnie to też nie pozostaje zupełnie obojętne, ale nikogo nie będę na siłę za rękę prowadziła przez życie. Niektórych ludzi trzeba sobie po prostu odpuścić, zanim pociągną nas na dno za sobą.

Nie rób z nas takich ufoludków. Oczywiście, że wielu z nas potrafi kochać. Zarówno ludzi, jak i zwierzęta.
Co więcej, często szukamy w dzieciństwie takiego substytutu więzi z żywą istotą. Nierzadko wybór pada na pupila.
Kot czy pies to nie to samo, co rodzic, ale też potrafi sprawić, że czujesz się komuś potrzebny.

A zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego ciągnęło Cię do właśnie takich partnerek?

Mówiła, że stara się w różnych sytuacjach zachowywać inaczej i widać poprawę.
Co do rodziców, to być może jego matka nie była dla niego jakaś szczególnie zła, a z tego, co zrozumiałam, to najbardziej zależy mu na kontakcie właśnie z nią.
DDA często mają ten problem, że panicznie boją się odrzucenia, więc partner autorki może się godzić na wiele dziwnych rzeczy tylko po to, by jej nie stracić.
Przykre, ale bardzo prawdziwe. Widać czuje się w tej relacji kimś gorszym, skoro tak się podporządkowuje.

Niektórzy są samolubni i okrutni, z wielu różnych powodów.
Nie trzeba być DDA, żeby traktować kogoś jak śmiecia.
Tobie się trafił cięższy przypadek, więc wzbudzamy u Ciebie większą czujność.

Widzisz, ja po prostu wierzę w to, że podświadomie przyciągamy do siebie różnych ludzi. Oczywiście już na świadomym poziomie możemy zdecydować, czy chcemy wejść z nimi w jakiekolwiek relacje, ale nie bez powodu pojawiają się na naszej drodze. Dlatego zapytałam, czy zastanawiałeś się, dlaczego właśnie one. Poza tym nie do końca wierzę w to, że obie były tak świetnymi aktorkami, że się przez lata w niczym nie połapałeś. Może po prostu ignorowałeś pewne sygnały? Jak te żony, które wiedzą, że zachowanie męża jest podejrzane, ale wolą nie kopać głębiej.

Matka miała podobne cechy, czyli wszystko jasne.
Więc nie różnisz się tak bardzo od DDA.

Moim zdaniem nie jesteś obiektywna i bronisz siebie, albo przynajmniej próbujesz jakoś usprawiedliwiac takie osoby, na zasadzie, że przeciez inni tez tak mogą mieć. Pewnie moga, ale cięzko oczekiwac, że ktoś wychodząc z takiej traumy, statytycznie bedzie jak ktoś w niej nie był. Nie chcę się przepychac w tym temacie, tylko opowiadam swoją historię i osób, które znam, które miały  i mają ten problem.

Wiem, kobiety tak mają, że wierzą w to chcą wierzyć. Mężczyżni sa bardziej logiczni i widzą to najczęsciej zupełnie inaczej.

A to już zakrawa o przekonania wręcz metafizyczne i religijne. Też kiedyś myślałem, że los nas połączył i tak mówiłęm każdemu latami. Tak się właśnie miedzy innymi w to wkreciłem. Byłem głupi i nawiny, ale z tego wyrosłem.

Chcesz prawdziwej odpowiedzi ? Zakochanie i miłość jest prosta jak budowa cepa. Podobasz mi się, ładnie mówisz, masz taki wyraz twarzy, a te Twoje oczy. Tak ładnie pachnie pachnie Twoje ciało i jesteś taka czuła. Mówisz mi, że mnie kochasz, jaki jestem wspaniały i nigdy nie zostawisz itd. itd. Gdyby się szlajały, klęły, wydawały sięnie odpowiedzialne, nigdy bym w to nie wszedł, a tak przez dwa pierwsze lata nie mogliśmy się oderwać od siebie i nie wychodziliśmy z łóżka. Taka odpowiedź Ciebie satysfakcjonuje ?

Mężczyżni nie sa aż tacy domyślni i mają w głowie coś innego niżanalizowanie swoich partnerek, dopóki się nie sparzą. Aktorkami ? Moja dostała by za to oskara, bo była przebiegła jak podwójny agent. Nie chce mi siwchodzić w szczegóły, ale dopiero to zrozumiałęm jak na sam już koniec popatrzyła mu głęboko w oczy, powiedziała, że mnie tak mocno kocha i nigdy nie zostawi i się roześmiała, a ja zrozumiałem, że właśnie patrzy tak samo jak się poznaliśmy. Wtedy zrozumiałem jaką jest oszustką i jak bardzo jest okrutna.

Jeżeli ktoś, kto nie znał nawet takiego pojecia jak wyrachowanie i  kłamstwo. Jest empatyczny, honorowy, z takimi zasadami, że zadnej z nich dwóch nie zdradził w przeciagu 25 lat jest podobny, to chyba to jest jakis jednak żart. Jedyne co mi dolegało, to wielki strach przed porzuceniem z powodu tego jak traktowała mnie moja matka.

To nie ma znaczenia w tym wypadku, ale faktem jest to, że juz od dziecka chciałem innych ratować. Po prostu one miały wielki głód miłości, której nie znały, a ja ją znałem, bo rodzice mnie bardzo kochali i ja wiedziałem jak ja dać. W zasadzie tez miałem wielki głód miłości, bo rodzice niby się i mnie kochali, ale w domu było często piekło, bo matka przejawiała bardzo silne cechy narcystyczne i potrafiła bardzo mocno krzywdzić psychicznie. Powiedziałem sobie, że ja na to nie pozwolę i będe najlepszy jak tylko można, żeby żadna z partnerek nie zaznała tego co ja. O sobie nie myślałem za bardzo, a je przekładałem nad siebie, bo w zasadzie nie znałem świadomie tego pojecia jak miłość własna (efekt przemocy psychicznej matki), jak znam to teraz. One zauwazyły moją wielką jak stodoła naiwność i powoli weszły mi na głowę, a ja nie rozumiałem że tak można robić i to dla kogoś, kogo się niby kocha. To się nie mieściło mi w głowie i starałem się tego nie zauważać, bo bałem się konfrontacji z tym, że odejdą, a one potrafiły mnie tym wręcz szantażować, same wiedząc, że ich nie zostawię. Paraliżował mnie strach, a ogłupiało to, ze same się ciągle dopytywały, czy ja ich nie zostawię. W efekcie i tak powstała podobna toksyczna dynamika jak u moich rodziców, tylko że bez żadnego cienia kłótni w drugim wypadku, bo w pierwszym partnerka zaczełą używac przemocy fizycznej wobec mnie, ja broniac się nie byłem jej dłużny, ale tak, żeby nie zrobić jej krzywdy, jak starała się zrobić to ona. Na przemian co pewien czas się obrażaliśmy na siebie, płakaliśmy, godziliśmy i tak w kółko. Dopiero po wszytkim zorientowałem się, że dużo z tego wypierałem ze świadomości.

Wiec to fakt, też byłem zaburzony emocjonalnie, że potrafiłem w czymś takim tkwić, ale sam tego nie zaczynałem. Robiły to one, bo tak wyglądało życie w ich domu, gdzie była przemoc fizyczna, alkohol, wyzwiska, kradzieże, czy nawet gwałty.

Nie chce mi się odpowiadać na wszystko co napisałaś, ale to nie tak.  Życie jest dużo bardziej skomplikowane, niż to co napisałaś. Wybierałem, bo miałem nastawienie idealistyczne i to w nich się zauroczyłem, a one we mnie. Wybraliśmy się nawzajem, a na początku była idylla. Dopiero potem zaczeliśmy się szarpać. Co to tego co piszesz jak ty jesteś, to przecież nie zaprzeczam, że tak nie jest. Czytałem i znam te wszystkie problemy wspólnego zycia z ludźmi, którzy mieli doświadczenie życia w takich domach. Statystyka jest nieubłagalna. Coś do czegoś zupełnie nie przykładłem żadnego znaczenia, a i wogóle nie wiedziałem z czym się będe mierzył.

Uważasz, że wszystko jest czarno-białe. Że jest miłość, albo jej nie ma ? Zaręczam ci, że moi rodzice mnie wielbili, głaskali, śpiewali mi piosenki, uczyli jak kochac zwierzęta, przytulali itd. wiec jak widzisz kochali. Co nei znaczy, że i krzywdzili psychicznie. To tak samo jak teraz jeszcze kocham swoją ex i ją już nienawidzę zarazem. Te uczucia sa tak blisko siebie ....

Też uważasz, że miłość się wybiera sie ot tak i można sobie ją odrzucić ot tak, bo po kilku latach zaczyna być zupełnie inaczej ? Tak, wszystko się skończyło w obydwu przypadkach, ale gdyby było to tak oczywiste, to nie trwało by to łacznie 25 lat. Nie wiedziałem, że ktoś może np. zaciągnąć prawie milion kredytów i sobie przez 10 lat smacznie spać i prosić, żebym go pogłaskał, nawet wracajac z wyra od sponsora. Teraz już wiem, że to możliwe. Nie zmienia to jednak faktu, że nikogo przez analizę sie nie pokcoha, bo to tak nie działa. Wystarczy wiedzieć, że nie wszystko złoto co się świecić i nie być życiowym idiotą.

Mówisz, że to tylko ona itd. No przepraszam, a jej rodzeństwo, a poprzednia i jej rodzeństwo - pijacy i złodzieje, a moja znajoma, a inne dziewczyny jakie znałem z podobnych domów. Problem jest taki, że tam było widac wszystko czarno na białym, bo sie dziewczyny nie kryły z tym jakie są. Wprost mi mówiły (te które odrzucałem), że jestem dziwny, bo jak je zabieram na przejażdzkę samochodem, to nie zdejmuję im potem majtek. Nic na to nie poradzę, że jest tylko alkoholizmu i przemocy dookoła. Z takim ludźmi obok żyłem, takich przysyłał mi "los", a tak naprawdę społeczeństwo. Zeby nie było, że były jakieś wykolejone to jedna i druga zajmują wysokie i szanowane stanowiska zwiazane z psychologią, czy wychowaniem młodziezy. To nie jest takie proste jak widzisz i oczywiste, bo pozory myla. Pozory o których nie miałem pojecia.

Gdybym był jak inni, to pewnie bym je od razu odrzucił, że biedne i nic nie mają, ale tego typu myślenie było i jest poniżej mojej godnosci. Tak znałęm i wiele innych. Powiem ci biologicznie, bo zakochaniem rządzi jednak biologia. Inne nie pachniały jak one i tak bardzo ich twarze nie przypominały mi mojej matki. Obie były tez brunetkami, bo tylko w takich jestem w stanie się zakochać. Inne mnie nie kręcą. Zero. Null.

Myślisz, że ja tego nie rozumiem ? Doskonale rozumiem. Mi jednak tego typu stwierdzenia brzmią jako za wszelką cenę obronę swego JA. Sam jestem inny, bo bym ujął to zupełnie inaczej: Wielu nie wychodzi psychicznie z tego szamba i tworzy je innym. Np. mi i tym którym znam to się udało, ale są tacy sa w tym utkwili. Bierzcie to pod uwagę, że tak może być wiążac się z takimi osobami.

Z tego co piszesz, myślisz pewnie, że uwazam, że bycie DDA to jakiś stygmat ? Oczywiście, że nie. Nie musi, ale może, ale nie na zasadzie zlepku liter, a tego kim się w efekcie staniemy. Tak samo jak stygmatem niby nie jest to, że ci np. zona oświadcza, że uważa się za dziwkę. W realności jest, ale nie dlatego co ludzie pomyslą, bo mam to głęboko gdzieś, ale w moim sercu i duszy.

To wszystko co mam do napisania na ten temat.

GTX102
Potrafisz z taką pewnością powtarzać, że ludzie z konkretnego środowiska w większości mają takie a nie inne mechanizmy działania i potrzebują wieloletniej terapii, ale u siebie zrzucasz wszystko na przypadek, choć sam przyznajesz, że ten rzekomy przypadek ciągnął się ćwierć wieku. My zachowujemy się w określonych sytuacjach instynktownie, w pewien wyuczony sposób. Podobnie jak każdy inny człowiek. Różni nas to, że nasze wzorce są często niewłaściwe i sami musimy wpoić sobie inne, jeśli chcemy normalnie żyć. Ty na przykład podświadomie wybierałeś partnerki, które przypominały Twoją despotyczną matkę. Piszesz, że miały nawet podobne twarze. Wypieranie problemu nie sprawi, że on zniknie. Myślisz, że kobiety, które wychodzą z domu, gdzie była przemoc, a potem trafiają na agresywnych partnerów, mają po prostu dużego pecha? Oni też nierzadko na początku są do rany przyłóż, takie kochane misie, co by muchy nie skrzywdziły.
Nigdzie nie napisałam, że nie istnieje coś takiego jak toksyczna miłość.
A uważam, że takiej doświadczyłeś ze strony matki oraz partnerek.
Nie twierdziłam również, że pokochasz kogoś przez analizę, albo że można się w mgnieniu oka odkochać. Dużo sobie dopowiadasz, albo w ogóle się nie rozumiemy. Chodzi o to, by zwracać uwagę na różne niuanse w relacji z tym drugim człowiekiem. Nie przymykać oczu na rzeczy, które wzbudzają nasze wątpliwości, tylko mieć je szeroko otwarte. Zwłaszcza osoby z rodzin dysfunkcyjnych powinny dbać o tę kwestię, bo jesteśmy często łatwym celem dla wszelkiej maści psycholi, którzy chętnie wykorzystają naszą słabość. Sam powinieneś to doskonale wiedzieć, bo też trafiłeś na dwóch drapieżców. Tacy ludzie potrafią wyczuć ofiarę na kilometr.
Akurat o pozorach nie musisz mi mówić. DDA są wiecznie oceniani przez otoczenie.

Źle mnie zrozumiałaś. Ja nie obwiniam nikogo, no może sama zmagam się z wyrzutami sumienia. Niemniej wiem, że dzieciństwo i dom, z którego wyszliśmy odbiło się i na Nim. O tym rozmawialiśmy nie raz i wybrzmiało to z Jego strony wprost. Tak, decyzję uszanować muszę. Bo jakie inne mam wyjście?

Moim zdaniem dużo pomaga uświadomienie sobie, że to nic innego, jak pozowane ujęcia.
Ot, kreacja sceniczna, która często ma niewiele wspólnego z rzeczywistością.
Za dużo w życiu widziałam, żeby dać się nabrać na tak proste sztuczki.
Nie bez powodu tylu celebrytów zmaga się z problemami psychicznymi, czy nałogami.
Poza tym od bogactwa i sławy dużo bardziej cenię sobie spokój.
Może dlatego, że był to u mnie zawsze towar wysoce deficytowy.
Nie żebyśmy spali na pieniądzach, ale pewnie wiesz co mam na myśli.

Tak, jest kilka typów, bo nie u każdego wykształcają się te same dysfunkcje.
Choć myślę, że ten wstyd i poczucie, że jesteśmy gorsi, jest w większości z nas.
Pamiętam, jak koleżanki w szkole na lekcji angielskiego powiedziały przy całej klasie, że moja matka, pijana i brudna, podeszła do nich na mieście, żeby zapytać, czy mają fajkę i jakąś kasę na piwo. Jestem z tych, co rzadko okazują emocje na zewnątrz, więc udawałam, że mnie to nie rusza, by nie dać im satysfakcji, ale w środku szalało tornado. Nienawidziłam tych spojrzeń, pełnych litości, albo wręcz przeciwnie, szyderstwa.
Na szczęście to już dawno za mną. Teraz żadna głupia uwaga nie ma nade mną władzy.
A wracając na moment do typów, to najbliżej mi do bohatera.

Niby się nie znamy, a i tak przyjemnie jest czytać, że ktoś z podobnymi przeżyciami też dał radę się z tego wykaraskać.

Nigdy tego głębiej nie analizowałam, ale po części na pewno dlatego, że jak byłam młodsza, to wielu dorosłych, do których zwracałam się o pomoc, mocno mnie zawiodło. W dodatku matka za każdym razem, kiedy byłam bliska, by zgłosić komuś moją sytuację, groziła mi, że jeśli komukolwiek powiem, że ojciec się nade mną znęca, to odda mnie do domu dziecka i już nigdy więcej ich nie zobaczę. Mimo to któregoś razu nie wytrzymałam i będąc w gimnazjum poszłam do ośrodka pomocy społecznej. Jakaś kobieta mnie wysłuchała, pokiwała głową, powiedziała, że przeprowadzą kontrolę i nikt nie pojawił się po dziś dzień. W szkole zawodowej spróbowałam kolejny raz, tym razem u pedagoga. Ten stwierdził, że jestem już dorosła, więc nic nie może zrobić, co najwyżej pogadać z moimi rodzicami. Jako rozwiązanie polecił, żebym się przeprowadziła do chłopaka, z którym się wtedy umawiałam. Co zresztą finalnie zrobiłam. Tyle, że w jego miejscowości nie było żadnej komunikacji, dzięki której mogłabym dojeżdżać do szkoły, więc musiałam z niej zrezygnować. Po paru miesiącach związek się zaczął sypać i wróciłam, bo nie miałam gdzie się podziać. Choć wyszedł z tego jeden plus, bo nie odezwałam się wtedy do ojca przez pół roku ani słowem i od tamtej pory nigdy więcej nie podniósł na mnie ręki. O alkoholizmie matki z kolei wiedziało mnóstwo ludzi. W tym policja i władze miasta. Jak kazali jej przychodzić na jakieś cykliczne spotkania, by ocenić, czy wymaga przymusowej terapii, to szła na nie w stu procentach trzeźwa, z podniesioną głową, wystrojona. Oni albo byli kompletnymi idiotami, albo celowo ignorowali fakt, że jest takim typem alkoholika, który nie pije codziennie, tylko wpada w tak zwane ciągi. Mogła nie tknąć wódki pół roku, ale jak już wzięła pierwszy łyk, to impreza nierzadko trwała kilka tygodni, dopóki nie skończyły jej się wszystkie środki, a w sklepach nie chcieli dawać więcej na zeszyt.

Zawsze byłam dość niezależna, a te wydarzenia tylko to pogłębiły.

Więc zaczęłam na własną rękę szukać informacji, które pomogłyby mi lepiej zrozumieć siebie. W efekcie udało mi się całkiem nieźle przeanalizować większość dzieciństwa, dostrzec wzorce, które wdrukowano mi w rodzinnym domu, pojąć skąd się biorą oraz jaki mają na mnie wpływ. Nie twierdzę, że psychoterapeuta nie dokopałby się do czegoś jeszcze i gdybym w przyszłości natrafiła na ścianę, to na pewno rozważę skorzystanie z jego usług. Na ten moment nie czuję takiej potrzeby.

No i gra. Powodzenia zycze