Jak żyć z matką (i ojcem) w takiej sytuacji? - Netkobiety.pl

Terapia. I dla mamy i dla Ciebie.

Dziękuję. A coś, co mógłbym zrobić na już? Jak z nią rozmawiać, jakich argumentów używać? Ja już chyba nie potrafię z nią normalnie gadać. Przerasta mnie to wszystko i ulewa mi się coraz bardziej, a to nie polepsza i tak chorej atmosfery.

Boi się o mnie? Tak. Chociaż to już nawet nie jest strach tylko jakaś chora panika. Przed czym ona mnie (czy siebie) chroni? Ja też mogę wyjść z domu, nie wrócić i... i co jej da jej panika? Uchroni ją przed tym? Zaangażowali dużo ludzi bliskich i dalszych do pomocy. Ona od tego czasu żyje w innym trybie, gdyby mnie ktoś kiedyś powiedział, że matka czy ktokolwiek tak się może zmienić, to bym się w czółko popukał. Tu niby chodzi do pracy, próbuje "żyć po staremu", ale swoją energie skupia na jednym. Nie to, że z ojcem jest dużo lepiej, ale on mnie tak nie kontroluje, nie pilnuje, a ja jestem obok, to jestem na drugim planie. Stąd słowo, ze jest znośnie. Może egoistyczny jestem, nie wiem, ale tu myślę o własnym zdrowiu psychicznym. Dlatego zacząłem szukać porad, żeby jakoś przetrwać w tej sytuacji i nie zwariować.

I myślisz, że straszenie mamy, że możesz wyjść i nie wrócić, to jej pomoże?

Oczywiście, że ma panikę. To całkowicie normalne po takich przejściach. Przede wszystkim przestań się stawiać. Czy wyjaśnienie, gdzie idziesz i sygnał, że jest ok sprawią, że Twoje ego tak bardzo ucierpi?

Mama się boi, że straci drugiego syna. Wczuj się zamiast strzelać fochy.

Edit.
Mnie zmarło dziecko po porodzie. Teraz mam 7miesięcznego malucha przy sobie i dalej drżę na myśl o przeziębieniu czy infekcji, że będzie szpital, a jak szpital, to kaplica. Nad tym się pracuje, ale to są silne emocje i ciężko pozbyć sie ich raz a porządnie.

Nie tylko Ty nie mozesz / nie potrafisz normalnie zyc w obecnej sytuacji.
Zachowanie twojej mamy jest jak najbardziej normalne. 
Rozmowami go nie zmienisz. PTSD to nie temat, ktory mozna sobie wytlumaczyc xD

Tutaj sa potrzebne konkretne rozwiazania - i takie istnieja.
Twoja mama nie potrzebuje Ci utrudniac zycia tylko miec pewnosc, ze zyjesz, jest z Toba kontakt i wrocisz do domu.

Takim rozwiazaniem sa aplikacje typu FindMyKids (https://apps.apple.com/us/app/findmykid … d994098803).
Zainstalujcie sobie z mama, pokaz jej, ze moze w kazdym momencie sprawdzic gdzie jestes, czy masz wyciszony telefon itp. i luz.
Z czasem poczuje sie spokojniej, bedzie miala mozliwosc zaspokojenia swojej potrzeby a Ty bedziesz mial spokoj.

No chyba, ze jestes z tych egoistycznych dzieci, ktore maja wyjebane na uczucia wszystkich wokol i chca 100% aby bylo to jak oni chca, 100% anonimowosci i wolnosci to dalej tlumacz mamie, ze ja poyebalo i rozpierdalaj swoje (i swojej rodziny) zycie - twoj wybor.

Ok, czyli jestes tym egoistycznym dzieckiem. Powodzenia w zyciu z takim podejsciem.
No i wspolczuje twoim rodzicom.

O ile rozumiem skąd biora się reakcje Twojej mamy i trudno się im dziwić, o tyle  rozumiem też Ciebie. I wcale nie uważam że jesteś egoistą i strzelasz fochy, bo jako nastolatek masz rosnącą potrzebę swobody, która przecież nie zatrzyma się magicznie bo coś się stało Twojemu bratu. Nie wiem ile masz lat ale im bliżej pełnoletności, na tym więcej tej swobody i zaufania powinieneś według mnie móc liczyć (no chyba że to zaufanie porządnie zawiedziesz).

Tak jak ktoś Ci pisał wyżej, starałabym namówić się mamę na terapię. Powinna w pewnym momencie zrozumieć że trzymanie Cię pod kloszem to żadne wyjście. Niestety nikt Ci nie zagwarantuje ile czasu to zajmie, wychodzenie z traumy może trwać latami. Dlatego musisz uzbroić się w cierpliwość i zrozumienie dla mamy, bo Wasza sytuacja nie jest standardowa. Możliwe że aż do momentu wyprowadzki z domu będziesz miał trochę mniej swobody niż koledzy - niestety, rozwiązanie fix na szybko którego tu szukasz nie istnieje.

Dziękuję.
Johnnybravo, nie jesteś mną, nie wiesz co czuje i co przeżywam, i jak zaginięcie brata (a chyba jeszcze gorsze to niewiadoma która się wiąże z tym) wpłynęło na moje życie. A gwarantuje Ci, że to starzy dostają więcej wsparcia i zrozumienia tak czy inaczej.

Nie trzeba byc kims innym aby wiedziec co ta osoba czuje.
To sie nazywa empatia.
Cos czego Ci brakuje a co pozwoliloby Ci odnalezc sie w swojej sytuacji zamiast robic z siebie ofiare.

To poczucie bezsilnosci, ktore odczuwasz - a ktore powoduje wrogosc - jest twoim wyborem.
Decydujesz sie nie zaadaptowac do swojej sytuacji probujac zyc tak jakby rzeczywistosc sie nie zmienila po zaginieciu twojego brata.
Ale zmienila sie a Ty musisz sie zaadaptowac bo twoje szanse, ze bedziesz mial "wolnosc" ktorej chcesz wynosza 0%.
Ale to nie sama sytuacja sprawia, ze cierpisz. To sposob w jaki do niej podchodzisz i walisz glowa w sciane zamiast sie zaadaptowac i przestac bic piane.

Jak sie nie ma co sie lubi to sie lubi co sie ma.
Albo konczy sie z nerwica, nalogami i zgorzknialymi opiniami na temat swiata i ludzi.

Zaginął. Nie wiadomo dlaczego, nie wiadomo co się stało i nikt nie wie, co się z nim dzieje. Czy się odnajdzie? Szansa jest zawsze, ale ja w to wątpię. Natomiast rodzice nadal wierzą, że tak. I lepiej byłoby wiedzieć, czy tak czy nie i właśnie to nazywam bezsilnością i najgorsza niewiedzą - to, że nic nie jest pewne.

Dokładnie... Nie trzeba przeżyć, żeby wiedzieć, ale to też nie gwarantuje pełnej wiedzy.

Tak, jak się nie odnajdzie czy nie odnajdą jego ciała, to pewnie go będą szukac do końca życia. A to jest najgorsze, bo lepiej by było tak na 100 procent wiedzieć, co się stało, bo wtedy- paradoksalnie- można odetchnąć i ruszyć do przodu. A tak - caly czas jest nadzieja, ze moze jeszcze bedzie normalnie. Ale z każdym dniem i miesiącem szanse maleją. Może jestem nieempatyczny- nie wiem. Chce tylko przypomnieć, że kiedyś matka się tak mną i moimi kumplami nie interesowała ani tak od a do z nie obchodziło jej, gdzie chodzę. podobnie zresztą było z bratem
Mimo wszystko za każde odpowiedzi dziękuję.

Nie jest.

Fajne dla 11 latków.
Zła porada.

Ale empatycznie ... szok...

Na Twoim miejscu usiadłabym z rodzicami i porozmawiała na SPOKOJNIE (bo w tej chwili wyobrażam sobie że Ty burkniesz: idę do Tomka, mama zaczyna z: kto będzie? do której?, Ty się wkurzasz i się kłócicie).
Podczas takiej rozmowy wykaż się empatią (używaj określeń: wiem co czujecie, rozumiem was), ale tez mów o tym co Ty czujesz (unikaj określeń: bo wy zawsze jesteście tacy; tylko mów o sobie i swoich odczuciach).
Idźcie na kompromis. Może faktycznie zaproponuj im aplikację gdzie zawsze sprawdzą gdzie jesteś, a w zamian mama niech do Ciebie nie dzwoni i nie pisze SMSów.
Ty zawsze, ale to zawsze przychodź do domu punktualnie, a gdy rodzice zobaczą że można Ci ufać, umawiaj się z nimi na późniejszą godzinę.
Gdyby była sytuacja, że nie masz wyjścia i się spóźnisz, to koniecznie napisz do mamy. 

Myślę że taka szczera SPOKOJNA rozmowa to jedyne wyjście. I pójście na kompromisy (czyli Ty też musisz na nie iść, nie tylko rodzice).

PS. Bardzo Wam współczuję utraty syna i brata

Oniemiałam czytając opinie niektórych userów, że nastolatek ma wykazać się większą empatią i zrozumieniem dla swojej matki i podporządkować swoje życie pod jej obsesje :-O
Chyba Wam samym zabrakło empatii i zrozumienia dla chłopaka. Przecież on też doświadcza straty, bo przypominam, że nie tylko matka straciła syna, ale także on stracił brata. To, że jego matka poszła w obsesję nadopiekuńczości to nie jest jego problem tylko jej i to ona powinna swój problem rozwiązać jako dorosła osoba zamiast nastolatka wikłać w swoje obawy i lęki, co objawia się kontrolowaniem jego każdego ruchu w okresie newralgicznym dla budowania się jego tożsamości.
Każdy po swojemu w tej rodzinie przeżywa stratę jej bliskiego członka i niewiadomą, co właściwie stało się z synem/bratem i to, że chłopak próbuje żyć mimo wszystko wcale nie oznacza, jak sugerują tu co niektórzy, że go to nie obeszło, ale oznacza tylko tyle, że próbuje nie koncentrować się na tym smutnym wydarzeniu.
W mojej opinii dobrą radę dał na początku Johny, żeby może udostępnić matce swoją lokalizację, aby mogła się uspokoić, gdy najdą ją obsesyjne myśli. To nie wydaje mi się aż tak bardzo nadmierną kontrolą i jest jakimś ukłonem w stronę mamy. Ale ona przede wszystkim potrzebuje pomocy specjalisty, żeby poukładała sobie swoje emocje i żeby zrozumiała, że nie powinna dezorganizować życia swojemu jednemu dziecku dlatego, że drugie zaginęło, bo nie można jednego dziecka „karać” za wydarzenia dotyczące drugiego, a chłopak właśnie jak karę odbiera nadmierną kontrolę i nadopiekuńczość matki.