Związki damsko-męskie - Netkobiety.pl

Czyli założyłeś wątek tylko po to żebyśmy przyznali Ci rację?

Good luck.

Wszystkie związki są trudne, bo wymagają od człowieka pracy.
Chcesz mieć żonę/męża musisz wiele z siebie dać.
Chcesz mieć dziewczynę/ chłopaka musisz się starać.
Chcesz mieć przyjaciół musisz o nich dbać.
Chcesz mieć dobrych sąsiadów musisz się odpowiednio zachowywać.
Chcesz mieć dobre układy rodzinne też musisz odpowiednio się zachowywać.

Jak chcesz być szczęśliwy w samotności nie wystarczy leżeć i czekać aż szczęście wpadnie Ci do rąk.

To posumowanie kilkunastu tysięcy lat dociekań ludzkości ? Zgłosić Ciebie do jakiejś nagrody Mariusz ?
Eee nie ty to wymyśliłeś
Co to jest miłość i czym jest? Aaa nie istnieje
Istnieje i nie istnieje taki paradoks życia zależy jak ją się pojmuje i co rozumie przez to określenie bardzo złożone i wieloznaczna.

To akurat prawda i nie ma w tym absolutnie nic dziwnego niezwykłego, wzajemność jest naturalna i bywa pożyteczna, przydatna
Pomyślność ,szczęście,równowaga w związku zależy miedzy innymi  od oczekiwań tych świadomych i tych podświadomych oraz co z nimi się zrobi,uczucia i emocje się zmieniają  postawa niekoniecznie

Ciebie nie ciekawi szczera opinia. Przyszedłeś po poklask.
W innym wypadku nie zakladałbyś od razu, że jeżeli ktoś ma inną opinię niz Ty, to po prostu jeszcze nie wie jak jest.

No cóż, matka natura wie co robi. Zakochanie to parę "chwil" na dragach, inne wydzielanie endokrynologicznie, haj w głowie - a wszystko po to, żeby się rozmnożyć. A potem to już gońcie się, biologicznie nie ma znaczenia, czy będziecie razem, dziecko jest już na świecie i samice ogarną samotne wychowywanie. Następuje więc spadek poziomu hormonów przyciągających do partnera i elo. Cała reszta, czyli "miłość" to transakcja, ale nie tylko w ujęciu materialnym. To też wymiana wzajemnej opieki, pomocy, wsparcia, bliskości fizycznej. Każdy negocjuje takie warunki, jakie są dla niego korzystne. Im dłużej te potrzeby są w związku zaspokajane po obu stornach, tym dłużej trwa związek i ma szansę być szczęśliwy - tak, bywają wieloletnie szczęśliwe związki, w których ludzie doskonale wpasowali się w ten system dawać-brać i żadne nie widzi potrzeby szukania nowej "sp.z o.o.". Ale ponieważ jesteśmy ludźmi, istotami stadnymi i emocjonalnymi, to te spółki nie są tylko transakcyjne, nie można tak o tym myśleć. Ludzie po latach wciąż mogą być sobie bardzo bliscy, ale trzeba zdać sobie sprawę, że miłość to nie te hormony z początku, one już nigdy nie wrócą, to biologicznie niemożliwe. Hormony mogą pojawić się na widok innego przedstawiciela gatunku, organizm wtedy świruje, że "czas złożyć nowe jaja". Nie jesteśmy zwierzętami (tzn jesteśmy, ale mamy lepiej rozwinięte mózgi), więc tylko do nas należy decyzja, czy rozmnażać się (uprawiać seks) z nowym osobnikiem, czy pozostać w dotychczasowej relacji, w której nie ma już tej chemii, ale są inne profity. Ludzie często lecą za chemią, wiadomo. Tęsknota za magicznymi początkami na darmowych dragach jest w każdym z nas bardzo silna.

Hey, ja wierze w milosc z nowym partnerem/ka, kiedy juz mamy wiecej lat i jestesmy po przejsciach, po wczesniejszych doswiadczeniach, zwiazkach. Najwazniesze (wg mnie) dla ludzi ktorzy buduja nowy zwiazekm jest to, czy ma sie wspolne cele i oczekiwania! Bez tego ani rusz, jesli kazde ciagnie w inna strone, jesli w tej kwestii sie mijaja..

Mysle, ze w twoim przypdku powinienes sie zastanowic czy ratowac zwiazek, nie napisales co sie wydarzylo. Brzmisz jakbys byl rozczarowany, zawiedziony, oszukany.
Jesli warto ratowac, to ja bym skupila sie na wiezi jaka was laczy. Poza tym, wiadomo (tym, ktorzy wierza w milosc) ze w kazdym zwiazku trzeba sie starac, przede wszystkim szanowac, szanowac poswiecenie partnera/rki, jego/jej pomoc, zaangazowanie, ogolem wszystko nalezy szanowac. Rozmowa rowniez jest bardzo wazna, zeby rozwiazywac problemy czy dogadywac sie, jak ten zwiazek ma wygladac, nalezy byc otwartym wobec siebie, szczerym i rozmawiac na wszystkie tematy.  Niekiedy mozna pojsc na kompromis (w ramach rozsadku oczywiscie), to moze tez rozwiazac "sprawe". Pozdrawiam.

No nie wiem Kasssja ?

K007 wrócił i się przygląda
uwaga

Weź Ty nie pij alkoholu z rana, bo naprawdę Ci się służy.

Prosił cię ktoś o radę ?
Ojej jaka riposta "cięta i ostra"
Myślałby kto jaki cios,jak ja się z tego otrząsnę
Długo nad nią myślałeś "filozofie" ?

Co to za pierdolety o połówkach. Teoria połówek pomarańczy czy czegoś tam jest dla romantycznych nastolatków, dorośli ludzie są pełnowymiarowymi owockami i ewentualnie mogą się wiązać z innymi owockami, też nieokrojonymi. I nie ma, że się traci drugą połówkę i jest drama, bo człowiek niekompletny został. Został cały i pełnowartościowy, znajdzie sobie inny owocek albo i nie i tez będzie ok.

Hehe, ktoś wierzył w to jego szczęśliwe życie?

Ej no..każdy ma prawo do szczęśliwego życia;p

Po pierwsze miłość istnieje.ale nie dla każdego jest dostępna jako zdolność.
Powiedziałabym, że z 70 % ludzi przynajmniej tej zdolności nie ma, patrząc nawet po sposobie rozumowania przy omawianiu różnych wątków tutaj.
Nie dla wszystkich to transakcja, bo jakby tak było, zostawilihy swoich partnerów gdyby transakcja była dla nich niekorzystna.
A ponieważ życie jest długie, niekorzystne momenty transakcji  wystąpią na pewno.
Dla mnie więc na związek transakcyjny szkoda by było energii po prostu.
A jednak ludzie boją się samotności czy liczą na zyski i w takie transakcje wchodzą.
Jeśli trafią na drugą podobną transakcyjną osobę, to jest właściwie sprawiedliwie,  czyli nie powinni się czuć urażeni gdy dają w transakcji mniej i związek się rozpada.
Jeżeli pojmowanie związku miłość i jest różne, ktoś może czuć się poszkodowany.
No i jest jeszcze filozofia Kalego oczywiście
Na dzień dzisiejszy ja przyjmuję, że jeśli ktoś potrafi dawać miłość, a trafia na partnerów transakcyjnych to znaczy że nie analizuje tej osoby wcześniej, bo swoje przekonania na 100% ona projektuje w różnych małych zachowaniach.
Wystarczy zdjąć różowe okulary.

Nie zgodzę sie z tobą kasssja.
Ja uważam, żę sa nam ludzie przeznaczeni.
Którzy są tą naszą druga połówką, którzy nas uzupełniają i scalają.
Którzy sprawiają, że jesteśmy lepsi, że dojrzewamy jako osoby.
Jeżeli nie wierzysz w cos takiego, to w dziale  psychologia jest temat "Śmierć męża - jak sobie poradzić?"
I jeżeli masz na tyle odwagi, to napisz tam prosze te swoje słowa "I nie ma, że się traci drugą połówkę i jest drama, bo człowiek niekompletny został. Został cały i pełnowartościowy, znajdzie sobie inny owocek albo i nie i tez będzie ok"

Wzorce zavhowan w związkach wynosimy z domu.
Nie ma skąd wziąć wzorca miłości i przywiązania  tam gdzie w dzieciństwie był chłód między rodzicami.
Chcesz wiedzieć jaki będzie Twój mąż, żona?
Popatrz na teściów.
Czy można to przeskoczyć?
Wg mnie tylko na poziomie racjonalnym bardzio się można starać,  ale emocje za tym nie pobiegną.

Foksterier.
Zdziqilbys się , ale po śmierci nie wszyscy przeżywają żałobę w ten sam sposób..
Bo różne były związki i niektórzy dość szybko wchodzą w jowe relacje, i po rozwodach i po owdowieniu.
Zaręczam Ci że są  takie wdowy i wdowcy.
Wydaje mi się że Szeptuch wskazuje po prostu, że ludzie potrafią tez tworzyć układy inne niż 1 + 1 = 2

Czasami 1 +1 = 0 i tyle , tego związku zostaje
Albo tworzą wartość dodaną większą niż suma dwóch części.
Wyższa matematyka

Niektorzy uczepili sie "drugiej polowki"
Jest temat o milosci, roznie mozna nazwac dopasowanie sie w zwiazku. Mnie sie takie okreslenie podoba, bo ja znalazlam milosc i wierzcie mi albo nie wierzcie do nas takie stwierdzenie pasuje. Uzupelniamy sie we wszystkim i jest miedzy nami ogromna wiez. To sie czuje, my to czujemy i jestesmy szczesliwi

Ela  ja bym się nie zgodziła, że tylko wzorce zachowań wyniesione z domu zdecydują o trwałości związku.
Powiedziałabym nawet, że często bywa wprost przeciwnie.
Dzieci wychowane w dobrej rodzinie, gdzie rodzice bardzo dbają o swój związek, często nie widzą jak wiele pracy taki dobry związek wymaga. Potem wydaje im się, że to przychodzi samo, że wystarczy pożądanie między ludźmi i wszystko będzie dobrze do samiutkiej śmierci.

Natomiast dzieci z rodzin trudnych, często rozbitych, patrzą nażycie bardziej realnie. Dobrze wiedzę, że nic nie jest dane raz na zawsze, że zaniedbując partnera muszą się liczyć z rozpadem związku. Jeśli zależy im na rodzinie to dbają o dobre samopoczucie swoje i tej drugiej osoby, bo prawda jest taka, że nie można być szczęśliwym w związku z człowiekiem nieszczęśliwym.
Tylko balans - a więc dbanie zarówno o swoje potrzeby jak i o żonę/męża da dobre efekty.
Nie sprawdzi się ani poświęcenie ani egoizm.

Piękne słowa Agnes. Masz absolutną rację. Tak właśnie powinny wyglądać relacje ludzi, którym na sobie zależy.
Związek to praca. To nierzadko wyrzeczenia. Poświęcenie w dobrym tego słowa znaczeniu. To wolność i szacunek. Troska o drugiego człowieka.
To odpowiedzialność za swoje słowa i czyny. To nie jest łatwa droga - ale jakże piękna.
Patrząc z boku na to co mnie otacza dookoła - śmiem twierdzić, że upadły wszystkie nasze wartości. Wszystko jest na wyciągnięcie ręki. Ludzie nie mają do siebie szacunku.
Wszędzie słyszę piękne słowa, które nie mają żadnego pokrycia w rzeczywistości. Mówi i pisze się wiele, ale ... Ci co najwięcej piszą o zasadach, moralności, etyce - sami mają najwięcej za uszami.

A ja prywatnie - nigdy nie chciałem i nie zakładałem, że będę żyć w samotności. Nie zastanawiałem się też nad tym.
I wierz mi - nie jestem osobą, która była/jest bierna.
Mój aktualny związek trwa 4 lata. Wydawało mi się, że wreszcie to jest to czego zawsze pragnąłem. Zgodność ciał i dusz. Podobne priorytety i cele. Obydwoje wykształceni. Obydwoje świadomi swojej przeszłości. Nasze doświadczenia pomogły nam się odnaleźć - bo dały nam odpowiedź na pytanie czego nie chcemy od życia. To też spajało naszą relacje.
I na dodatek - spoiły nas jeszcze dwa wydarzenia. Zaręczyny i doczekaliśmy się naszego upragnionego i kochanego dziecka W planach jest scementowanie związku. A raczej było.

Gdzie problem? Otóż zdarzyło mi się już kilkakrotnie w miejscach publicznych usłyszeć od swojej partnerki:
1) pamiętaj, że matka jest najważniejsza i tylko ona jest pewnym rodzicem a co do ojca to nie ma pewności kto nim jest
2) jeśli nas zdenerwujesz to po ślubie wystąpię o alimenty na siebie i dziecko i puszczę Cię w samych skarpetkach

Nie wiem na ile interpretować to jako niezręczny żart, bezmyślność, zagalopowanie się, ale ... cały mój zapał gdzieś przepadł. Zacząłem inaczej spoglądać na naszą relację. Jakie miejsce w niej zajmuję.
Za każdym razem prosiłem o wyjaśnienie tych słów, ale ona obracała je w żart. Nie wiem czy ja nie posiadam aż takiego poczucia humoru lub moja partnerka nieświadomie coś "palnęła".
Ale nie wierzę w przypadki. Raz - zrozumiałbym. Ale jak napisałem - usłyszałem to już kilkakrotnie.

To faktycznie straszne, do tego głupie i pokazuje brak szacunku. Bo nawet jeśli tak myśli, to takich rzeczy nie mówi się publicznie. To podstawowy, karygodny błąd.

A nie chciałbyś o tym porozmawiać z nią któregoś wieczoru?

Edit:
Tego nie można zostawić bez konsekwencji. Serio. Jeśli nie zareagujesz odpowiednio w przyszłości będziesz  na przegranej pozycji. A dobry związek to partnerstwo, nie matka z dzieckiem i dostawca kasy. Lepiej nie brać ślubu jeśli miałbyś mieć taką rolę w małżeństwie. Wstrzymaj się i zobacz jak dziewczyna podejdzie do sytuacji. Ja szczerze odradzam ślub z osobą o takim dyktatorskim nastawieniu.

Pytanie, na jakiej podstawie chcesz chatakteryzować związek jako udany bo może być różnie.
Szczęście i jego poczucie też jest subiektywne.
Mozna być sszczęśliwym w związku, ale nie w życiu tak w ogóle. I co wtedy?

Ja powiem tak - teksty Twojej partnerki są dla mnie niedopuszczalne. Nie będę tu rozkminiać, co jej się na głowę rzuciło.

Natomiast jak najbardziej istnieją związki wieloletnie, w których ludzie czują się ze sobą dobrze i chcą razem iść przez życie tyle lat. Ja takie widuję

Ja uważam, że związek to jest praca, ale nie tego rodzaju, co napisałaś.

Z twoich słów wynika, że to jak z pracą zarobkową, kiedy pracujesz, bo musiszmieć na rachunki, na jedzenie. Ja to traktuję jak....hmm....jak spływ kajakowy, na który samemu się chce jechać. Żeby się móc przemieszczać to musisz wiosłować. Jedno i drugie jest jakimś tam musem, ale trochę innym. Jedno to przymus - obowiązek. Drugie jest wewnętrzną i dobrowolną potrzebą. Nie traktujesz wiosłowania jak czegoś złego, męczącego i fatalnego. Obcujesz z przyrodą, polegasz na własnych mięśniach, pokonujesz kolejne kilometry z uśmiechem. I w życiu jest podobnie. Jestem z moją żoną, bo chcę z nią być. A nie że muszę. Ale musimy się komunikować, wspierać, wzajemnie uzupełniać i zwyczajnie współpracować, aby osiągnąć kompromis w miejscach spornych. Musimy się też szanować i swoje prawa.

Będąc z kimś musisz liczyć się z tym, że to drugi człowiek. Taki jak ty. Ale też zupełnie inny niż ty.

Nie. Muszą współpracować. Bo choć osoba z tyłu teoretycznie steruje, to osoba z przodu ma lepszą pozycję do czytania wody.

Tak czy siak - to nie jest kwestia codziennego znoju po łokcie. Nikt nikomu nie nadskakuje. Bo faktycznie ja też sobie nie wyobrażam czegoś takiego jak opisujesz, że np wracam z pracy i myślę, co by tu zrobić, żeby uszczęśliwić żonę, albo jak ją 'ulepszyć'. To jakieś kuriozum. To nie związek. To jakieś współniewolnictwo.

Jack nic nie napisal ze trzeba walczyc z przyroda tylko sie z nia obcuje, to znaczy ciesze sie, podziwia, ogolnie jest sie z przyroda, a to zupelnie co innego niz walka.

"W kajaku podwójnym to chyba rządzi jedna osoba, a druga tylko pomaga? inaczej się wywrócą.?"

Pewnie, ze w zwiazku sie pomaga na wzajem, ale nie rzadzi, nie znam sie na kajakach, ale wiem duzo o milosci i o zwiazkach

Napisałeś tak:

Z tego wynika jasno: Ty mówisz prawdę, a ci, którzy się z Tobą nie zgadzają, nie są na nią gotowi i okopują się w swoich przekonaniach. To ma wydźwięk pejoratywny, więc nie odwracaj kota ogonem, pisząc o naturalności odmiennych poglądów, braku lepszej strony itd., skoro w pierwszym poście wyraźnie zdyskredytowałeś osoby o innych przekonaniach.

Sa tez ludzie szczesliwi, ktorzy nie udaja przed rodzina i znajomymi, ze jest wszystko ladnie i pieknie, a za sciana tragedie emocjonalne i nietylko. To zalezy od pary czy sie dogadaja i czy sie zgadzaja we wielu kwestiach.

Autorze, słowa twojej partnerki są bardzo niepokojące, bo nie dość, że świadczą o braku szacunku, a wręcz lekceważeniu ciebie, to do tego mogą mieć podwójne dno. Jesteś absolutnie pewien swojego ojcostwa? Babka wydaje się powolutku, żarcikami szykować sobie grunt pod życie bez ciebie. Trudno uwierzyć, że szczerze przywiązana i kochająca osoba mogłaby choć zasugerować, że partner może nie być ojcem i że się go kiedyś kopnie w tyłek i będzie doić z kasy. Nawiasem mówiąc, ta bździągwa nie pracuje, że miałyby jej się należeć alimenty na nią?

W te wakacje chyba ludzie jacyś wyjątkowo nerwowi się zrobili, pary się kłócą na potęgę. Chodzę z psem codziennie po centrum Krakowa, po parkach, plantach. Czasem z nudów staję sobie przy ławeczkach z siedzącymi ludźmi, pies coś tam wącha czy sika, a mnie wpadają w ucho krótkie wycinki rozmów małżeńskich/partnerskich. W sumie fajny to sport, można by to nagrywać i puszczać w podcaście "skrawki miłości". No i jakoś ostatnio, tego lata, ludziska tak po sobie cisną, tak się żrą na tych ławkach, że czasem aż mi głupio to słyszeć. Np. dziś staję sobie w pobliżu pary pięknych młodych ludzi, tacy koło 30, ładni, wysocy, wydawałoby się szczęśliwi i słyszę jak on mówi do niej takim wrednym tonem przez zaciśnięte zęby "zawsze musisz to spierdolić, zostawić ci coś do załatwienia to równie dobrze można głupiej małpie kazać to zrobić, tez spierdoli". No i tak, potem się pogodzą i będą sweet focie, ale czy ja bym chciała być w związku, w którym ktoś do mnie powie coś takiego chociaż jeden jedyny raz? NIE. Dla mnie takie teksty to od razu walizki za drzwi. A ja takie teksty na ławeczkach słyszę codziennie, mniej lub bardziej wulgarne, agresywne lub szydercze, ze strony panów i pań. Odechciewa się miłości

Szacunek! i nie ma takich tekstow.

Jakże to prawdziwe.
Jesteśmy ludźmi z całym tym pakietem niedoskonałości. Mamy plany, marzenia. Popełniamy błędy, ale raz za razem podnosimy się, bo chcemy spełnić nasze skryte pragnienia. Szukamy nadziei w tym niedoskonałym świecie. Rzekłbym, że chcemy wierzyć wbrew temu co podpowiada zdrowy rozsądek.
Jak to mawiają: „nadzieja umiera ostatnia”

Z lenistwa. Każdy naturalnie dąży do tego, co dla niego najłatwiejsze. Miało być miło i przyjemnie, a w rzeczywistości człowiek nie dosypia, słabo się czuje, słabo wygląda, jest przytłoczony obowiązkami i odpowiedzialnością, doskwiera mu poczucie winy, że może robi za mało/za słabo, skoro ta maszyna nie działa tak jak powinna, może mieć też pretensje do partnera, że ten za mało bierze na siebie. Więc zaczyna na niego warczeć  i szuka odpoczynku i zrozumienia poza tym układem. Niekoniecznie w ramionach innej osoby, czasem na rybach, czasem przy piwie albo na forum. Proces oddalania się od partnera może być bardzo powolny, ale często nie da się go już odwrócić. Zostaje związek z rozsądku, poczucia winy, przywiązania do tego, co było i nadziei, że jeśli stanie się to, to i tamto, to znów będzie dobrze.

Miri,
Czy jest w tym dramatyzm? Dla mnie jest.

Wydawało mi się, że mam już poukładane życie. Poznałem dziewczynę, pojawił się związek, wspólny czas, pierwsze poważne deklaracje, upragnione dziecko, zaręczyny.
Plany na zawarcie związku małżeńskiego.

A od jakiegoś czasu mam coraz bardziej narastające wątpliwości. Moje myśli zaprzątają mi głowę i utrudniają racjonalne myślenie.
I to przez co… przez dwie nieodpowiedzialne wypowiedzi z ust ukochanej osoby.
Zamiast to wyciszyć - mam coraz więcej rozterek. Nie mogę spać. Rozmowy, które odbyły się między nami - nie uspokoiły moich rozterek i wątpliwości.
Rozum zaczął kwestionować wiele spraw. Zaczynam sam zastanawiać się nad prawdziwą istotą tego związku. Czy coś przeoczyłem? A może - co gorsze - to była tylko wyrachowana gra?
Nie prosiłem się o to.

Zastanawiam się dziś jak mógłbym ze stoickim spokojem podejść i zawrzeć związek małżeński. Dla mnie to obecnie … niewykonalne.

Autorze, a ja myślę, że do tej pory musiałeś chyba żyć w chmurach, zbyt idealistycznie, sentymentalnie i romantycznie.
Twoja kobieta natomiast, w przeciwieństwie do Ciebie, zachowała zdrowy rozsądek.
Nie powiedziała nic takiego zdrożnego, żeby musiał zawalać się teraz cały fundament Waszego związku.
Czyż nie jest prawdą bowiem, że tylko matka może być pewna, iż dziecko jest jej?
Czy uważasz, że ona w ten sposób dała Ci do zrozumienia, że mogłaby wrobić Cię w cudze dziecko?
Że jest tak zepsuta i wyrachowana?
Nawet Żydzi uznają pochodzenie żydowskie tylko po matce. Czy oni uważają, że kobiety z definicji są wyrachowanymi latawicami i lepiej dmuchać na zimne?
Myślę, że przesadzasz i to mocno.
A może szukasz dziury w całym, żeby dać nogę?
Albo to, co powiedziała o puszczeniu Ciebie w skarpetkach.
A co miała powiedzieć?
Może miała powiedzieć, że w razie czego puści siebie i dziecko w skarpetkach?
Przecież to był zwykły żart. Ludzie tak ze sobą żartują?
To już odezwać się do Ciebie nie można, bo od razu myślisz nie wiadomo co?

Zgadzam się natomiast z Tobą, jeśli chodzi o ocenę małżeństwa jako takiego czy generalnie związku np. partnerskiego.
Nie jest fajnie, chociaż Ci, którzy tego nie mają uważają inaczej, a Ci którzy mają często wypisaliby się z tych miodów i to z pocalowaniem ręki.

Myślę, że Twój problem polega na tym, że szukasz powodów, by wymiksowac się ze swojego związku.
Nie jesteś jednak tak do końca pewny czy to dobry pomysł i dlatego zawisles w niemym oczekiwaniu nie wiadomo na co.
Jeśli twoja kobieta znowu nieopatrznie zażartuje sobie ze związków, to dla Ciebie będzie to ostatnia kropla, która przeleje czare goryczy.
I tak źle, i tak niedobrze.