Kompleksy na punkcie inteligencji - Netkobiety.pl

Witam, chciałabym zwierzyć się z problemu, z którym zmagam się od jakiegoś czasu. Od przedszkola byłam bardzo nieśmiałą osobą, dopiero w gimnazjum powoli zaczęło się to zmieniać. Wtedy też zaczęłam dostrzegać, że jestem mniej inteligentna niż przeciętna osoba w moim wieku i zaczęłam mieć kompleksy z tego powodu. Myślę, że sporą cegiełkę dołożył do tego fakt, że byłam w pewnym stopniu nękana w podstawówce, nie było to bardzo poważne, jednak byłam wykluczona społecznie, rówieśnicy odnosili się do mnie z pogardą, uważali mnie za dziwną, cichą i tym podobne. Miałam wówczas jedną-dwie bliskie koleżanki, z tą jedną były przykre sytuacje - byłam przez nią obgadywana, ale po kilku wizytach u szkolnego pedagoga przyjaźń się zakończyła i wszystko wróciło do normy. Te sytuacje odbiły się na mnie w późniejszym okresie i otaczałam się pojedynczymi osobami, prawie w ogóle nie miałam koleżanek, kontaktów z jakąś większą grupą ludzi z powodu lęku przed wyśmianiem. Później już lęk się zmniejszył, lecz trauma spowodowała, że do dziś istnieje we mnie przekonanie, że moja inteligencja jest poniżej przeciętnej. Dochodzą do tego brak wiedzy ogólnej, roztrzepanie, problemy z logicznym myśleniem, brak "domyślności" (z trudnością przychodzi mi zorientowanie się, co zrobić w danej sytuacji, gdy dla kogoś innego jest to oczywiste). Inni jakoś szybciej myślą, przetwarzają informacje na bardziej abstrakcyjnym poziomie niż ja. Nie potrafię robić wielu prostych rzeczy typu np. skanowanie dokumentów, składanie czegoś, ale nie tylko, gdy byłam niedawno na pierwszej praktyce czułam się fatalnie, bo bałam się pytać kogokolwiek o pomoc, sięgać sama po wiedzę, gdyż oczywiście za chwilę będzie jakaś gafa, zrobię coś nie tak i pomyślą, że jestem głupia. Mało tego, nawet nie wiedziałam, o co pytać, niewiele przychodziło mi do głowy. Pomimo tego, że studiuję na perspektywicznym kierunku porównuję się z innymi, zazdroszczę tym wszystkim, którzy są inteligentni, mają gadane, zawsze mają coś ciekawego do powiedzenia, orientują się w wielu tematach, potrafią wyrobić sobie poglądy, są cwani, mają szerokie horyzonty myślowe, potrafią każdego przegadać. Jestem mało bystra i mało spostrzegawcza, nie zauważam szczegółów, tak jakby mój umysł był za mgłą, do tego dochodzi też to, że jestem dość infantylna, a mam już 21 lat. Ludzie w moim wieku i młodsi o kilka lat są o wiele bardziej ogarnięci. Często najpierw mówię, potem myślę i wywołuję politowanie. Nie potrafiłabym uczestniczyć w debacie czy w rozmowie, która wymagałaby ode mnie feedbacku, podzielenia się swoją opinią. Nie zdobyłabym się na dłuższą, sensowną wypowiedź, wszystko proste, bez ładu i składu, mam też kiepski zasób słów. Kiedy pomyślę o przyszłej pracy zawodowej również robi mi się przykro. Będę musiała się komunikować z ludźmi, konfrontować się z nimi, żeby nie być popychadłem, negocjować podwyżki, awanse, nie wyobrażam sobie tego, a co dopiero mówienia innym, co mają robić, będąc na wyższym stanowisku. Nawet jeśli mam świadomość, że ktoś wygadany może gadać głupoty, to przez sam fakt tego, że jest zdolny do takiego "lania wody" już uważam się za gorszą. Jestem całe życie bez nałogów, odżywiam się zdrowo, jedyne co mi dolega to brak koncentracji i to, że często czuję się senna i zmęczona. Teraz powstaje pytanie, co z tym zrobić? Myślałam o tym, by zacząć więcej czytać, lecz samo czytanie raczej nie poprawi znacząco mojej sytuacji z racji tego, że inteligencja jest dziedziczna i nie można jej znacząco podnieść. Prawdopodobnie odziedziczyłam ją po mamie, która też nie jest zbyt obrotna. Nie sądzę też, że ten problem jest tylko w mojej głowie. Moja samoocena w tym momencie opiera się na tym, że mam pewne talenty i jestem w miarę atrakcyjna, ale co będzie później? Moja atrakcyjność już zaczyna powoli spadać, a talent na niewiele się zdaje, bo i tak nie mam czasu go rozwijać, mam teraz ciężki okres w życiu przez wymagające studia. Wiem, że problem może wydawać się trywialny, ale dla mnie jest istotny i obniża mi jakość życia. Czuję, że na dłuższą metę tak nie pociągnę i się załamię, całe życie będę tym przygnębiona, im będę starsza tym moja samoocena będzie niższa, bo inni będą się rozwijać, zakładać biznesy, budować domy, zarabiać duże pieniądze, a ja będę stała w miejscu przez swoją głupotę.