Skrytość - Netkobiety.pl

Sama jestem raczej z tych skrytych, nie odsłaniam się ani łatwo, ani szybko. Ale ciekawią mnie inne osoby, szczególnie te osoby, z którymi z jakiś powodów współpracuję, czy też łączą mnie jakieś układy, bo dobrze wiedzieć z kim ma się do czynienia :-) A ponieważ inne osoby przeważnie lubią, jak ktoś się nimi zaciekawi, więc po nitce do kłębka i tak się jakaś i intymność buduje. Przy czym raczej dostosowuję swoją „ciekawość” do tego, jak reaguje na nią dana osoba, co by nie być ani zbyt nachalną i wścibską tych bardziej skrytych osób, ani nie zostać przygniecioną i zalaną wynurzeniami tych wylewnych ;-)

Jeśli wiążą nas jakieś układy to jasne, myślę że w tym aspekcie jestem cierpliwa i czekam aż ślimak wystawi rogi w relacjach gdzie nie jestem na kogoś 'skazana' i mogę bardziej wybrać czy się z tą osobą ponownie zobaczę czy nie ciągnie mnie raczej do tych otwartych. Tak jakoś wychodziło

Nie za bardzo rozumiem o co chodzi w tym pytaniu, o jakie sytuacje i problemy.

Ja obecnie zakładam, że jeśli ktoś jest skryty to raczej woli, żeby go zostawić w spokoju. Jeśli nie odpowiada na inicjatywę to raczej nie ma co tej inicjatywy wielokrotnie jednostronnie podejmować. Może jak ta osoba będzie gotowa, to sama wyjdzie z inicjatywą.
Jeśli ktoś nie komunikuje emocji, może tych emocji akurat nie ma, nie jest ich świadomy lub odczuwa jakieś przykre emocje, którymi nie chce się dzielić.

To chyba powinnam wyjaśnić, że nie chodziło mi o wchodzenie w czyjąś prywatność,  ale raczej o komunikację.
W sensie że np coś komuś nie odpowiada z mojej strony, ale boi się wyrazić tego wprost,
Tylko gdzieś to się w nim kotłuje.
W zwykłych sprawach , nie prywatnych:)

No jeśli jest np. Twoim podwładnym to się będzie w nim kotłowało i nic z tym raczej nie zrobi.

Ja chyba podobnie jak Beyondblackie. Znaczy, jestem otwarta w tym sensie, że mówię, co myślę i lubię rozmawiać o czymś konkretnym, nie jestem jakaś zamknięta w sobie czy cicha, ale o tym, co czuję, rozmawiam w sumie tylko z dwiema osobami. A co robię w kontaktach ze skrytymi ludźmi? Zazwyczaj nic, raczej nie jestem osobą, która się usilnie próbuje do kogoś zbliżyć. Ale jest jeden wyjątek, taki facet z ZA, którego bardzo polubiłam i się teraz świetnie dogadujemy. Tam waliłam na oślep i bez opamiętania w jego mury i wyszło na dobre, ale też w sumie widziałam cały czas, że nie ma nic przeciwko.

Ja w sumie też nie do końca rozumiem. Bo temat tak jakby zakłada, że ja - tak czy inaczej - do tego komunikowania emocji mam doprowadzić. Albo się tego doczekać. No i skoro mowa o jakichś luźniejszych relacjach, to nie wiem po co. XD Czy chodzi o jakieś zwierzenia czy raczej o mówienie o emocjach dot. bieżących spraw ("denerwuje mnie, kiedy robisz wystawkę brudnych kubków w naszym gabinecie"). Tego pierwszego absolutnie nie wymagałabym w takich znajomościach, a drugie - hm... Uważam, że dobrze jest oczyścić atmosferę, jeśli jest jakiś problem, ale też nie czuję się odpowiedzialna za to, czy dorosły człowiek umie mówić. To zresztą chyba bardziej asertywność niż otwartość nawet. W każdym razie też bym chyba się nie domyślała, nie czekała, nie oswajała itd.

Nie lubię przekraczania granic, jeszcze bardziej nie lubię korporacyjnego bratania.
Hm..., chodzi o pewien zasób, jakby to ująć..., ogłady towarzyskiej ? Mam raczej i sprawdza się w pracy, realnie bardzo mało uzewnętrzniam w kontaktach 'pracowych', usłyszałam przez przypadek, że jestem tajemnicza pewnie przez mieszankę 'uładzonej otwartości' która na dłuższą metę może ciut dokuczyć jak się domyślam
Podobnie jak reszta - nie jestem pewna : w czym leży problem ?

Czyli nie chodzi tu, jak mogłam wnioskować po przeczytaniu Twych pierwszych postów, o sprawy towarzyskie, a służbowe. W pierwszej chwili chciałam napisać, że to zupełnie inna sprawa, ale doszłam do wniosku, iż tylko z pozoru. Źródło, zwykle, jest to samo.

Zachęcam, jak  zawsze, do zajęcia się sobą, do przyjrzenia się (do tego potrzeba odwagi i oderwania się od tego, co myślę na swój temat) swoim zachowaniom, swojemu traktowaniu innych, swojemu reagowaniu w sytuacjach krytykowania i negowania mego zdania, swojemu sposobowi rozwiązywania konfliktów. Innymi słowy zachęcam do znalezienia odpowiedzi na pytanie "Co takiego robię, że mój podwładny/współpracownik (niepotrzebne skreślić) nie ma odwagi powiedzieć o tym, co mu nie pasuje, co mu się nie podoba?".

Tak, to dobry trop. dlatego też zastanawiałam się już nad tym, wiem że mam styl bycia być moze zbyt wprost, co się zreszta objawiło na poczatku w starciu /polemice z szefem głównym, który odpuścił i za miesiąc się śmiał z tej sytuacji, twierdząć że da mi się potknąć o włąsne nogi i przyznałam mu rację po czasie. mamy dobre układy teraz, takie gdzie wali się prosto z mostu.
współpracowników poprosiłam, by stawiali mi tamę jak im coś nie pasuje i część osób tak robi a część.. no muszę się obchodzić jak z jajkiem.
ale najgorsze, że dyrektor zarządzający boi się chyba mnie opieprzyć wprost jak cos żle robię jego zdaniem, nie wiem dlaczego, bo jak te uwagi już są to ja grzecznie i już bez dyskusji wszystko poprawiam. Np jak mam coś co on musi klepnąć to nie zrobi tego i czeka aż zapytam co się z tym dzieje.
ja nie chcę gop nagabywać co chwilę, a potem za 2 dni się dowiaduję, że jest do poprawy coś co mogłam zrobić w 5 min.
inni z tego co słyszę dostaja wytyczne od razu.
jednym słowem chyba go wkurzam Ale ja chcę tylko nie zawieszać się niepotrzebnie w mojej pracy,

Że przełożony się boi zwrócić uwagę to już zahacza o absurd.
Najpewniej po prostu chce ci utrudnić życie bo cię nie lubi/czymś mu podpadłaś dlatego nie masz tego feedbacku