Czy niechęć do życia to zawsze depresja? - Netkobiety.pl

Astera, nikt cię nie zdiagnozuje przez internet, tobie potrzebna jest fachowa, bezpośrednia pomoc a takiej może udzielić ci dobry lekarz. Twój obniżony nastrój, poczucie bezwartościowości i myślenie o zakończeniu swojego życia nasuwają takie przeświadczenie, że cierpisz na poważną depresję, ale jak powiedziałam to jest sprawa dla psychiatry. Jeśli chcesz sobie pomóc, to czym prędzej postaraj się o wizytę u takiego lekarza. Wszystko o czym piszesz, to naprawdę nie są sprawy których nie można w zyciu pokonać; Studia.. Są tacy którzy je kończyli będąc już w związkach a nawet będąc rodzicami. To że zawaliłaś jakieś w wieku dwudziestuparu lat, to naprawdę nie jesteś jakimś niechlubnym wyjątkiem Fakt że nie układa ci się w życiu prywatnym to pewnie też podzwonne twojego wyalienowania się i zamknięcia w czterech ścianach domu. Piszesz, że chodzisz do pracy a to już naprawdę dużo. Nie jesteś nieudacznikiem, tylko nie potrafisz poradzić sobie z przeciwnościami losu, zwłaszcza z zawaleniem studiów.
Nos do góry i po pierwsze lekarz.

Tylko właśnie mi chodzi o to, że ja już nie chcę, nie potrafię żyć dla siebie. Wiem, że nic mnie nie czeka, wstydzę się za swoje życie. Naprawdę nie widzę sensu swojego istnienia, nikogo nie mam, nikomu nie jestem potrzebna. Tylko teraz pytanie, czy zdrowy człowiek ma takie myśli, czy to depresja?

Astera tu się nie ma co zastanawiać tylko umawiaj wizytę u psychiatry.
Ludzie wychodzą z różnych tarapatów, zakrętów życiowych, w różnym wieku. Kończą szkoły albo nie, mają małżonka i dzieci, psa, albo nie. Życie nie toczy się według jednego prawidłowego schematu. Wiele osób ma za sobą porażki, traumy lub uzależnienia, ale udaje im się z tym poradzić, chociaż często potrzeba pomocy specjalisty.

Czasami zdarza się że wyjdę na spacer, ale zawsze jestem zamyślona, zawsze myślę o problemach, nie potrafię się odciąć od tego. A jak zacznę coś robić w domu dla przyjemności, to też często zostawiam po chwili, siadam, zamyślam się, albo mam wyrzuty sumienia, że nie robię jakiś obowiązków tylko "zabawiam się"

Trochę jakbym czytała o sobie, ale u Ciebie to trochę bardziej nasilone.

Wizyta u psychologa, psychiatry to konieczność, ale może jakieś hobby? Masz znajomych, przyjaciół? Jak wyglądają Twoje relacje rodzinne? Poza tym, masz DOPIERO 25 lat. Całe życie przed Tobą. Dużo bym dała, żeby z powrotem mieć tyle w metryce.

Pomijając fakt, że temat nie dotyczy bezpośrednio mnie, to pragnę przypomnieć, że autorka jest jeszcze młodsza ode mnie i już w tym wieku ma takie nastawienie do życia i powody, które to wywolaly, przytoczyla. 25 lat to piękny wiek, ja wtedy czulam się jak 18-stka. A to, że w chwili obecnej czuję się na conajmniej 60 to inna sprawa i nie życzę autorce, aby za 4 lata, będąc już w moim obecnym wieku miała to samo, więc póki jest jeszcze młoda - wszystko przed nią i z całego serca życzę jej, żeby się podzwignęła i stanęła na nogi i wzięła się za to jak najszybciej - na swoim przykładzie wiem, że im później, tym gorzej i ciężej.

Każde z tych zdań może być tematem kolejnych sesji terapeutycznych.
Możesz podjąć walkę z samą sobą o siebie, możesz tę walkę markować, możesz też do końca swych dni deprecjonować siebie, swe umiejętności i możliwości i szukać kogoś kto zgodzi się, byś na nim zawisła. Przykłady wszystkich trzech sposobów życia znajdziesz i tu na forum, i w realu. Wybór drogi życiowej należy do Ciebie, ale zachęcam do zrobienia gruntownych porządków ze swymi uczuciami, swymi opiniami, a przede wszystkim z własną, niełatwą pewnie przeszłością, która tak negatywnie interweniuje w teraźniejszości. Warto odrzucić to, co wtłoczono nam go głowy, a co negatywnie na nas wpływa, a zostawić to, co dobre i przydatne do dobrego życia.

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi. Umówiłam się do psychiatry, dostałam leki, prawdopodobnie jakieś zaburzenia depresyjne.
Oczywiście minie czas, póki leki zaczną działać.
Tylko co ja mam teraz robić? Czekać zanim zaczną działać, o ile w ogóle zaczną?
Nadal codzienność mnie męczy, nie mam co zrobić ze sobą w ciągu dnia, weekend spędzony na przeleżeniu, nie zrobiłam nic konstruktywnego. Nic mi się nie chce, mam jakieś sprawy do załatwienia a w ogóle się za to nie zabieram. Naprawdę czuję, że nie mam po co tu tkwić. Jak sobie radzić?

Spokojnie. Na zaburzenia depresyjne zapewne przepisano Ci lek z grupy SSRI. W skrócie leki te przechwytują serotonine i wyrównują jej poziom. Sęk w tym, że leki potrzebują kilku tygodni by zaczęły działać a w wielu przypadkach na początku potrafią wręcz pogorszyć stan więc nie dziw się jeśli Twój stan póki co się nie polepsza. Swoją drogą to mega słabe, że lekarz takich rzeczy nie tłumaczy podczas wizyty, kwestia kilku sekund. Za kilka dni poczujesz się lepiej cierpliwości a wtedy pomyśl o terapii by ustalić skąd biorą się Twoje obecne problemy. Zdecydowanie warto to przepracowac

Zaufaj lekarzowi i lekom. Leki zaczną działać przerabiałem to i też nie wierzyłem, że tak będzie. Sęk w tym że to jak widzisz świat i swoje życie jest zaburzony to tak jak by Ci ktoś założył szare okulary na oczy. Stąd też pisałem Ci że czym lepiej zgłosisz się do specjalisty tym lepiej bo wiem, że z czasem prawdopodobnie było by tylko gorzej. Ja byłem już w ciemnej za przeproszeniem dupie że jak bym miał obok siebie broń to strzeliłbym sobie w głowie po sekundzie. Kompletna czarna otchłań. Zacząłem brać leki poszedłem na terapię. Dziś już ich nie biorę jestem zdrowy szczesliwy. Po prostu zaufaj i bądź cierpliwa będzie lepiej.

Może nie jestem na aż tak drastycznym etapie jak autorka postu, ale obserwuje u siebie zblizony stan. Zawsze lubiłem towarzystwo ludzi, jak siedzę w domu to chce gdzies wyjść z kimś się spotkać, ale jak już spotykam się ze znajomymi to nie umiem z nimi rozmawiać. Tak jakby siedzę wyobcowany, nie umiem okazać zainteresowania rozmową, myślę tylko kiedy wróce do domu. Ogólnie straciłem taką jakby radość z życia, nawet rzeczy które kiedyś mnie cieszyły teraz nie sprawiają radości. Myślałem o wizycie u psychoterapeuty, ale patrząc na ten temat zacząłem się zastanawiać czy nie lepszym wyjściem będzie właśnie psychiatra? Macie większe doświadczenia wiec do kogo lepiej byście proponowali się udać w takiej sytuacji?

Cześć. Odzywam się po dwóch miesiącach. Leki biorę, zrobiłam małą przerwę, ale wróciłam do nich.
Zmieniłam trochę otoczenie, przebywam więcej wśród ludzi, więcej pracuje. Tylko sęk w tym, że nadal na niczym mi nie zależy, nie czuję tego, że chcę żyć. Pogoda się zmienia, wiem że nadchodzi okres bardziej depresyjny, ja nie wiem co ze sobą zrobić. Czuję, że nie potrafię po prostu żyć. Nie potrafię dla siebie. Nikogo nie mam, wątpię, że kiedykolwiek ktoś się pojawi, nie wiem co robić ze swoją przyszłością, gdzie mieszkać. Gdyby była możliwa eutanazja, to myślę, że chciałabym się jej poddać.
Powątpiewam w to, że jestem chora, że to depresja. Mam taki charakter, naturę, że nie potrafię docenić życia.