Podróżowanie z malym dzieckiem - Netkobiety.pl

Wymęczyć wcześniej aby zasnęło od razu.
Dużo zależy od stanu intelektualnego dziecka i tego co lubi robić.
Są dzieci 2 letnie, które lubią długo słuchać gdy się im czyta coś. Nawet kilka razy pod rząd to samo.
A więc można wziąć książki.
Jeśli lubi rysować to choćby notes i mazak, zakreślacz. Znikopis.
Czasami dziecko lubi aby jemu rysować i ono zgaduje co to jest.
Klocki wciskane, lego.
Autka, laleczkę czy jakieś inną maskotkę z ubrankami do przebierania. Znajoma dla swojej córy naprędce z serwetek papierowych tworzyła ubrania dla pluszowej małpki.
Naklejki, dużo naklejek i coś na co można je naklejać.
Baloniki do modelowania zwierzątek.
Takie jakby  gluty plastyczne, modelina.
Zabawki typu śnieżna kula z postacią w środku.

Sama wiesz najlepiej co lubi twoje dziecko robić i tym się posiłkować.
I pamiętać o jedzeniu i piciu w specjalnych pojemniczkach jak do samolotu.

Bez przesady obstawiam, że nie zdecydowała się na 11godzinny lot na Dominikanę by męczyć siebie i dziecko i innych.
Jest wiele gorszych rzeczy niż takie dziecko, ono nie robi zazwyczaj na złość i nie zachowuje się tak celowo. Szkoda, że nie nauczono i nie wytłumaczono tylu dorosłym jak się zachowywać w środkach komunikacji w tym na pokładach samolotu (narodowości zostawiam dla siebie) którzy nie wiedzą co to umiar w piciu na pokładzie przez co zachowują się głośno i wulgarnie i nie czujesz się komfortowo, dorośli, którzy drą japy albo się kłócą o miejsca nad siedzeniami (narodowość też zostawiam dla siebie) albo inne atrakcje jak ostry zapach kiełbasy bo przecież swoje kanapki trzeba wziąć (opisałam swoje doświadczenia). Ich to faktycznie nic nie tłumaczy dziecko- taki sam obywatel z takim samym prawem do przebywania w przestrzeniach publicznych w tym środkach komunikacji. A nawet najspokojniejsze nie wiesz jak się zachowa. Mi przy schodzeniu zawsze pęka głowa tak, że łzy same lecą i też bym chętnie japkę rozdarła, no ale ja duża jestem to nie drę Więc nie wiesz jak się nawet najspokojniejsze zachowa. I zawsze można zabrać zatyczki dla "sąsiadów" albo po prostu być życzliwym na sytuację innych, przecież tym rodzicom też jest trudno.

Autorko, Kleoma podrzuciła fajne pomysły. Moje kuzynki robiły podobnie. I zgodnie twierdziły, że łatwiej to się jednak podróżowało z trzymiesięczniakiem niż trzylatkiem jak świat znowu nie oszaleje to sami planujemy z pięciomiesięcznym około 1,5 h lot i też już szukamy rozwiązań.

Tyle fajnych propozycji :-), a moje obserwacje wskazują, że najczęściej jako zajmowacz uwagi i uspokajacz, wybierają  dzieci i ich rodzice - tablety, na których odtwarzane są jakieś kreskówki, bajki. Często te dzieci jeszcze nie chodzą, a już wpatrują się w ekrany.

Dziękuję Wam za wszystkie odpowiedzi!

Kleomo dziękuję za fantastyczne propozycje książeczki to punkt pewny, ale szczególnie spodobał mi się ten znikopis, nie pomyślałam o czymś takim ani o rysowankach a myślę, że może zająć na dłużej naszego urwisa. Ale zdecydowanie podoba mi się pomysł wymęczenia przed tu już tato się zapewne wykaże zabawami i zagadkami i wyhasaniem w hali odlotów.
R_ito to prawda, tak mocno demonizuje się dzieci i ich zachowania i odbiera wręcz prawo do uczestnictwa i korzystania w przestrzeni wpędzając rodziców w poczucie winy, że w ogóle chcą targać gdzieś dziecko, a nie zwraca się uwagi, że dorośli nie raz przeszkadzają równie mocno w komforcie podróżnych Zdecydowanie brakuje życzliwości i zrozumienia dla innych, w tym tych małych człowieczków. Z kolei ze swojej strony mogę doradzić to co mówiła mi znajoma podróżująca z trzymiesięcznym dzieckiem: wystarczył kontakt wzrokowy i trzymanie synka przy piersi cały czas. Trochę pojadł, trochę pospał, szukał kontaktu wzrokowego z mamą i obyło się bez krzyków i płaczu szczególnie na czas wznoszenia i schodzenia właśnie zabierała się za przystawianie. Może to jakiś sposób
Magdalena1111 niestety ja też już od dawna zauważyłam, że rodzice nie stawiają na kreatywne rozwiązania i nie wysilają się w szukaniu rozwiązań by zająć uwagę swojego szkraba a właśnie po prostu sięgają po najłatwiejsze co może być- tablet. Sama nie chcę ich przesadnie demonizować, bo wiem, że często największym zmartwieniem rodzica nie jest zachowanie dziecka a odbiór przez innych tego zachowania i obawa przed przykrymi sytuacjami a taki tablet faktycznie wciągnie malca na długo. Przykre jednak jest to, że serwują to aż tak małym dzieciom
Lindros podziwiam! w moim odbiorze taka podróż to musiało być nie lada wyzwanie. Zrozumienia i cierpliwości zabierzemy ze sobą cały bagaż i pozostanie nam liczyć na cierpliwość i zrozumienie innych! My to tak skromniej z czasem przelotu podniosłeś mnie na duchu.

Dziękuję kochani.

Dokładnie tak dodałabym jeszcze kolejną kwestię a mianowicie bezpieczeństwa na drodze. Takie dziecko spędzające 12-20 h w aucie, z ograniczonymi ruchami, narzekające na temperatury (niektóre dzieci są chorowite i klimatyzacja odpada), marudzące czy płaczące to także duży stres dla kierowcy. Pokonywanie takiej trasy samo w sobie rodzi w nim zmęczenie, tutaj może dochodzić irytacja i przemęczenie krzykami, rozpraszanie uwagi i to może po prostu stwarzać ryzyko niebezpieczeństwa na drodze, jak wiadomo, to są sekundy Zdecydowanie mniejszym obciążeniem dla całej rodziny będzie skorzystanie z transportu lotniczego 

Dziękuję za propozycję książeczek, kojarzę o czym mówisz. Poszukam

Zapachu bobu bardzo nie lubię chyba też jestem osobą wrażliwszą na zapachy niż na hałasy.

Nienawidze placzu dziecka, nic mnie prawie tak nie irytuje jak to i jeszcze pianie koguta. Ostatnio lecialam samolotem bylo dziecko wrzeszczace, okropne po prostu i byla kobieta z psem i sie modlilam zeby tylko kolo psa siedziec, a nie kolo dziecka. Jednak nigdy nic nie komentuje czy tez nie pokazuje swoim zachowaniem jak bardzo mnie to irytuje. Chyba, ze rodzice NIC nie robia lub pozwalaja dziecku kopac fotel lub dotykac ludzi lub wsadzac lapska w jedzenie cudze (wszystko to widzialam i mi sie zdarzylo). Jezeli dziecko mnie np kopnie bo sie rzuca, mowa o malym dziecku i rodzic przesunie jego noge i powie 'sorry' to nie mam zadnego problemu. Jezeli rodzic stara sie dziecko czyms zajac czy jakos uspokoic to nie mam zadnego problemu. Tak, wkurza mnie to ichnie dziecie, ale to nie jest niczyja wina bo wszyscy robia co moga. Jak rodzic zachowuje sie z klasa to moge nawet pomocy udzielic, np kobiecie dziecko na kolano wzielam jak szla do toalety bo sama leciala.

Serio? cały świat podróżuje z malutkimi dziećmi w tę i nazad, hotele są na to przygotowane, pokłady samolotów też, hotele oferują cały szereg rozwiązań, opiekunów, środki bezpieczeństwa i atrakcji dla dzieci ale w Polsce stara dobra bida, po co dzieciaka ciągnąć w świat Ja nie  widzę, by autorka napisała, że nie wypocznie tylko że widzi, że ta podróż bedzie się różniła od poprzednich i stoją przed nimi nowe wyzwania. Wyzwania są podobno super jak masz dzieciaka 10 lat to też nie wypoczniesz tak jak za czasów podróżowania bez dzieciaka. Widzę też, ze przede wszystkim boi się reakcji innych ludzi i wcale się nie dziwię- autorce bym poleciła lecieć np z Niemiec niż z Polski, uniknie zgorzkniałych i burzących się o wszystko Polaków którym przeszkadza wszystko

serio? może ja się nie znam na dzieciakach i mało je lubię ale te argumenty odkopałaś chyba sprzed paru dekad pomijając te wszystkie kwestie rozwojowo motoryczno społeczne (nawet szczeniaka przyzwyczajasz do różnych rzeczy np. jazdy komunikacją i oswajasz lękliwość na nowe czy jak to się nazywa to to jest budowanie wspomnień dla całej rodziny. Moje znajome pokazując filmy i zdjęcia swoim dzieciakom z czasów i wakacji, których nie pamiętają spędzają cudownie rodzinny czas  bo mają co im opowiadać i wspominać i dzieciaki są szczęśliwe, zadają pytania, rozwijają ciekawość.  Może i nie pamiętają wspomnień ale dla ich rozwoju to jest coś czadowego. Pooglądaj sobie naszych polskich busem przez świat jak podróżowali kamperem a potem mieszkali na Maderze z dzieciakiem od pierwszych tygodni życia i jak się bombowo i szybko rozwija, jakie jest rezolutne, nie lękliwe i otwarte, ciekawe wszystkiego i dobrze reagujące na zmiany. Nie jak nasze polskie zahukane dzieciaki co to się nawet dzień dobry wstydzą powiedzieć. Sama jak podróżowałam po krajach Azji i trochę bliskim wschodzie spotykałam wiele par z malutkimi dzieciakami i już starszymi- nie ma porównania jak były rozwinięte dzięki temu i jakie rezolutne i wdzięczne, że "rodzice ich ciągnęli" w świat a nie trzymali na pastwisku u ciotki.