Żona chyba odeszła do innego - czy to zauroczenie? - Netkobiety.pl

Jeśli powiedziała, że na innego, jeśli wspólni znajomi to potwierdzają to na pewno jego ma.

Nic na ten moment nie zrobisz na jej decyzje nie wpłyniesz, żadne argumenty nie przemówią... Stary partner nie jest w stanie kobiecie zagwarantować takich emocji jak kochanek. Przegrasz z nim w każdej płaszczyźnie. Daj jej odejść i żyć własnym życiem jeśli taka jest jej wola. To też pewna forma miłości, dać komuś odejść i zaakceptować jego wybór. Co będzie w przyszłości nim nie wie, może zechce wrócić, może nie, może Ty nie będziesz wtedy chciał aby ona wróciła....
Na tym etapie po prostu zajmij się sobą, nie błagaj o powrót, nie próbuj sobie logicznie tego wyjaśniać.
Szukasz w sobie teraz winy, gwarantuje ci że to piwkowanie to nie powód jej zdrady.
Zrobiła to bo chciała, bo mogła, bo taką podjęła decyzję...

Daj sobie czas, 4 tygodnie to za mało aby wyciągnąć wnioski. Ja w rogatym klubie jestem już prawie rok i dopiero teraz zaczynam rozumieć niektóre rzeczy. Piszesz pierwsze 3 miesiące nic do mnie nie docierało.... Daj sprawom na razie się toczyć własnym biegiem. Odczekaj miesiąc, dwa i dopiero jako tako będziesz w stanie funkcjonować. Jeśli masz przyjaciół wygadaj się im, to naprawdę pomaga - wystraszy że cię wyschuchają....

Gdyby ona Ciebie  utrzymywała i o to miała pretensje, gdybyś Ty zaniedbywal dom olewał ją to jeszcze bym zrozumiała.
Nie wiem czy Twój problem z piwem to alkoholizm  czy to było problemem?
Ale na ten moment dla mnie to wygląda na to, że przestałeś jej błyszczeć  jako jej dopełnienie  i wymieniła na bardziej lśniący model.
Gdyby Cię  kochała to nie trzymała się sztywno obrazka mężczyzny który sobie wymyśliła i wypięla na Ciebie gdy coś  się w tym obrazku powaliło.
Chyba że czegoś nam nie piszesz i się od niej Ty odsunąleś pierwszy.
Jeśli nie i wszystko naprawdę  było jak kiedyś to mała wartość  takiego  kocham Cię  ale tylko na dobre.

Nie , piwo nie jest moim problemem, w tej chwili w lodówce mam dwa i nie wypijam bo nie mam ochoty, więc to nie choroba.
Ja się nie odsunąłem od niej pierwszy, żadnego skoku w bok itp.
Ale co to znaczy przestałeś błyszczeć?

No tak po części się zgadzam, lecz tzw. "materacem" nie byłem, więc w 100% nie ma pewności, że fizycznie mnie zdradziła.

Ty tak poważnie ? ile to razy na forum mężowie rękę by dali sobie uciąć za żonę i teraz bez ręki chodziliby !!! (jak w filmie) . Oni pewnie spacerują a wieczorami znaczki w klaserze oglądają. POBUDKA chłopie !!! was już nie ma , kobieta zanim przeskoczy na inną gałąż zastanawia się długo i pewnie to trwa nie od jej wyprowadzi ale wyprowadzka jest jej definitywną deklaracją wyboru tamtego a z tego co piszesz jak zostałeś potraktowany to nawet kołem zapasowym nie jesteś. Odszukaj 34 kroki . Zapoznaj się i zastosuj to dla twojego zdrowia psychicznego, przygotuj się do rozwodu (prawnik, zbierz dokumenty a nawet dowody zdrady zbierz i zdobąz _spotkania, przesiadywanie jedno u drugiego itp). Masz szczęście w nieszczęściu = brak dzieci. Czytaj fora w tym temacie to nie są opowiadania ale wzorcowe lekcje jak postępować i jak się przygotować do ,,wojny" bo teraz jesteś jej największym wrogiem. I jeszcze jedno tak jak niektórzy z uczestników forum za rok będziesz zachodził w głowę jaki byłeś głupi i  naiwny pisząc to i licząc że ona nie zdradziła i wróci do Ciebie ! no chyba jak tamten kopnie ją.

--------------
Jeśli posługujesz się cytatem, rób to, proszę, w sposób, który nie będzie budził wątpliwości, które słowa są Twojego autorstwa, a które pochodzą z czyjejś wypowiedzi. W tym celu możesz użyć tagów 'quote' lub posłużyć się cudzysłowem. Tym razem Twój post edytowałam, ale w przyszłości proszę o stosowanie się do tej zasady.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Ja się nie zgadzam że stwierdzeniem że nie miał  prawa  zawiesić  swojego życia na kołku.
Miał. No chyba że sam nie dawałby żonie do tego prawa.
No właśnie potraktowała go jak mebel który ma stać  tam gdzie to postawiono  bez prawa zmiany miejsca. To naprawdę  słabe z jej strony.
Autor nie był na utrzymaniu żony miał prawo zrobić sobie przerwę  by zastanowić się co dalej w życiu  A nie łapać  cokolwiek..

To znaczy zasugerowałem się, że nie mieszkają ze sobą, co nie oznacza , że nie sypiają. Racja.

Widzę, że ktoś mnie tu rozumie. . Tak właśnie się czuję, jak zużyty mebel odstawiony gdzieś na strych,a zamieniony na nowy z IKEI. Uważam, że miałem prawo na odpoczynek, zebrać siły, myśli co dalej. A poza tym sądzę, że po tylu latach to człowiek zasługuje na szczerą rozmowę w cztery oczy, co komu nie pasuje w związku, co zmienić itp. A nie uciekać jak szczur z tonącego okrętu...

ps. z góry przepraszam moderatorów za odrębne posty, ale nie potrafię złączyć dwoch zacytowanych odpowiedzi

Z tego co mi wiadomo , to tamtego poznała już PO wyprowadzce.

Żadnej rozmowy o chęci posiadania dziecka nie było, bo w ogóle w sumie nie było żadnej rozmowy...

Czasem jezeli zna sie zdanie partnera to nawet nie zaczyna sie rozmowy. Gdy ja mowilam o 2 dziecku to zawsze byla ta sama odpowiedz. Więc przestałam.

Jasne, pisz w ten sposób, za mało dramatów w małżeństwach i dramatów dzieci, które zostały powołane na świat jako lekarstwo na wszystkie problemy, cement czy cokolwiek innego dla-dobra-związku. Nie ma to jak wziąć losową teorię i wcisnąć ją do równie losowego wątku.

No i oczywiście, jeśli facet ma czelność mieć własne zdanie i jeszcze - olaboga! - traktować je jako równie ważne co zdanie kobiety, to na pewno nie kocha. Nie od dziś wiadomo, że jak ktoś kocha, to pozbywa się własnych pragnień, poglądów i planów, przejmując w zamian pragnienia, poglądy i plany obiektu miłości. Dlatego każda kochająca kobieta zgadza się na spełnienie wszystkich marzeń swego mężczyzny, łącznie z udziałem w trójkątach, swingers party czy innych bukkake. Proste.

Remik 152 to nie jest tak do końca ważne, kiedy go poznała. Mogłeś dostać taką informację tylko po to, że niby nie zdradzała Cię jak razem mieszkaliście. Myślę, że to nieprawda. Była już na tyle pewna, że jednak jest możliwość złapania drugiej gałęzi i zrobiła to. Potrzebujesz czasu aby wyjść z tego wydawałoby się zamkniętego koła. Z każdym tyg. miesiącem będziesz czuł się coraz lepiej, jeśli nie będziesz z siebie robił ofiary. Wygadaj się z kimś godnym zaufania i idź dalej przez życie, ale już bez niej. Zabezpiecz się, abyś miał gdzie mieszkać. Dziś może nic nie chcieć od Ciebie, jutro możesz być szarpany. Wymeldować ją możesz bodaj po 6 miesiącach od wyprowadzki. Skorzystaj z porady prawnej, może Ci to rozjaśnić w głowie na czym skupić się przez najbliższe tygodnie.Jak byś miał z nią dzieci, skomplikowane sprawy z nieruchomością to jeszcze można zrozumieć wahania, ale w obecnej sytuacji? Tak jak Ci Ela pisała, miałeś prawo do przystanku w swoim życiu.

Odeszła, bo przestała kochać, bo związek się wypalił, bo coś się skończyło. Postąpiła uczciwie, bo nie ciągała się po krzakach, tylko najpierw odeszła, zeszła mu z oczu. Nie oskubała, nie puściła w skarpetkach, nie szukała wymyślonych powodów na swoją niewierność. Dzieci nie ma, to i łatwiej jej było spakować walizkę i wyjść. Wnioskuję, że byliście młodzi, gdy związaliście się ze sobą, połączyły was pasje i praca. Dorośliście i priorytety się zmieniły. Nie oceniam jej źle, poprostu miłość wygasła, poznała kogoś, do kogo serce zabiło, podjęła decyzję i odeszła.
Wieszamy psy na zdradzających, a gdy ktoś zachowa się w porządku, to też lubimy doszukiwać się złej woli oraz oszustwa.
Ludzie rozchodzą się i rzadko w tak prosty i przejrzysty sposób. Jednak można zachować się przyzwoicie,gdy chce się rozpocząć nowe życie.

Bardzo ci współczuję, bo kochasz żonę i cierpisz z powodu jej odejścia. Jednak nie wszystko jestem gotowa przyjąć jak leci  z twojego listu. Podkreślasz, że nigdy nie uderzyłeś żony a po alkoholu "nie byłeś agresywny fizycznie". Naprawdę myślisz, że to działa na twoją korzyść? Ludzie po alkoholu się zmieniają, stają się zwłaszcza dla osoby która alkoholu nie pije, po prostu obrzydliwi. Ty mogłeś niczego nie zauważyć, dla ciebie mogło być normalnie, a dla niej nie było. Pewnie tolerowała to w obawie, aby ci jeszcze nie "dokładać" gdy miałeś swoje problemy z pracą itd, ale coś w niej się buntowało, coś przeżywała po swojemu i w końcu to coś pękło. Do tego to twoje bycie "kurem domowym". Żadna kobieta nie zniesie, gdy facet którego wybrała, pokochała za pewne cechy takie jak przedsiębiorczość, zaradność i pracowitość po pewnym czasie przestaje istnieć. Facet może się "wyłożyć" zawodowo, nawet mieć okres urlopowy i odpoczynkowy, ale jeśli po jakimś czasie nie wraca do formy tylko zadawala się pielęgnowaniem pelargonii, to nie powinien się chyba dziwić, że żona zaczyna się zastanawiać, czy nie zrobiła życiowego błędu.

Zostawiła ci wszystko, zabrała tylko samochód, tak bardzo chciała uciec od ciebie jak najdalej, więc uważam, że miała naprawdę dość.

Zastanowiłeś się nad tym? Czy tylko zajmowałeś się wypisywaniem laurek dla siebie, jaki to byłeś dla niej dobry.

Również stawiam na to, że Twoja żona, Remiku, nie odeszła w próżnię. Gdyby usiłowała zachować się uczciwie, z klasą, jak to sugeruje Joohana, to najpierw starałaby się sygnalizować, że widzi problem, jakoś Cię uprzedzić, przygotować na swoje odejście, otwarcie o tym rozmawiać, może jeszcze próbować coś zmieniać, naprawiać, a jednak najpierw po prostu rzuciła, że ma dosyć i wyprowadziła się do matki, by niedługo potem oznajmić, że z jej strony miłości nie było od dawna. Na deser jak ostatni tchórz, który boi się niewygodnych pytań, zmieniła numer telefonu. Tak nie postępuje kobieta, której uczucia się wypaliły (zdarza się) i po prostu chce dać sobie szansę na nowe życie, do czego notabene każdy z nas ma pełne prawo. Pomijam przy tym, że bez względu na okoliczności zawsze należy brać pod uwagę emocje i uczucia tej drugiej osoby, by nie krzywdzić jej bardziej niż jest to konieczne.

Odrzucenie boli, dlatego dla mnie w pełni zrozumiałym jest, że jest Ci trudno, ale nie wiem czy nie trudniej byłoby, gdybyście teraz, po tym wszystkim, mieli sklejać to wszystko od nowa. 16 lat to kawał czasu, ale może nie warto tracić go na kogoś, kto nie sprawdził jako życiowy partner i przyjaciel? Tym bardziej, że nie macie dzieci ani innych zobowiązań, które utrudniają rozstanie, a przynajmniej nic o tym nie wspominasz.

Pomyśl, spokojnie się zastanów, z czym obecnie masz największy problem i czy jesteś pewien, że gdyby żona wróciła, to chciałbyś z nią nadal być i budować wspólną przyszłość? Jeśli tak, to czy aby na pewno potrafiłbyś jej wybaczyć? Wbrew pozorom to jest bardzo trudne, nawet jeśli na ten moment możesz nie zdawać sobie z tego sprawy, bo to, czego chcesz najbardziej, to aby było jak dawniej.
Z drugiej strony można nie wybaczyć i chcieć kontynuować związek, a można wybaczyć i odejść.

Chłopie popatrz na sprawę pragmatycznie, spadłeś na 4 łapy:
- kobieta odeszła (czy do innego czy w próżnie mało ważne), ciesz się że nastąpiło to teraz kiedy jako facet jesteś jeszcze w sile wieku
- nie chce od ciebie niczego (twierdzi, że wszystko ci zostawia)
- nie macie dzieci, a to mega ułatwia wam wszystkie sprawy zarówno te emocjonalne jak i praktyczne

A teraz przedstawię sprawę jako facet który jest w identycznej sytuacji (też blisko 40, też bez dzieci, też żona odeszła) i który jest 1 lub 2 kroku przed tobą:

1. Ciesz się że odeszła teraz a nie za 10 lat kiedy byłbyś już w "starszym" panem. Ciesz się, że poszła teraz a nie w sytuacji kiedy byś jej potrzebował (np. jakaś twoja choroba). Nie mając dzieci, mając głowę na kartu, własne mieszkanie/dom jesteś kategoria top na rynku matrymonialnym dla Pań w wieku 32-35 lat więc jeśli boisz się samotności to zaufaj mi - jeśli tylko zechcesz możesz sobie przebierać do woli... I nie mówię tego jako teoretyk, tylko po prostu widzę co się teraz w okół mnie dzieje (prawie jak w liceum kobiety podpytują moich znajomych o to czy jestem do "wzięcia", etc). Pomimo że jeszcze chwilę chcę być sam, odpocząć po ponad 10 letnim związku to adoratorki się jakieś kręcą (a nie jestem ani najbogatszy, ani najpiekniejszy, ani żadnej nie nawijam makaronu na uszy). Może to twoja szansa na zmianę życia - pomimo że kochasz kobietę która odeszła (i szanuję za to każdego faceta bo jak cierpi po odejściu partnerki to tylko bardzo dobrze o nim świadczy) to na pewno za jakiś czas ujrzysz całe to zdarzenie w innym mniej mrocznym świetle. Jaka była jej miłość jeśli nie podjęła próby ratowania związku.

2. Jeśli twoja jeszcze żona chce zostawić Ci wszystko to kuj żelazo póki gorące, załatwiaj podział majątku. I nie musisz zabierać jej wszystkiego, pomimo różnicy w waszych zarobkach podziel majątek tak jak mówi ci sumienie, pomyśl o tym tak jakbyś to ty od niej odchodził... Podziel tak aby nie dręczyło cię nigdy sumienie, abyś podczas porannego golenia mógł spojrzeć w lustro bez opluwania go, abyś nic nie miał sobie do zarzucenia. Nie wiadomo co będzie za kilka miesięcy, czy żona nie postanowi za namową nowego partnera czy rodziny wysnuwać kolejne żądania.

3. Pomimo, że jest ciężko emocjonalnie to tobie dźwignąć i że okoliczności są jakie są (covid i ogólnie nie najlepsze nastoje społeczeństwa), staraj się jak najczęściej wychodzić do ludzi, na siłę organizuj sobie czas, nawet zrób rozpiskę jak w kalendarzu zadań godzinami tydzień do przodu co będziesz robił i z kim. W relacjach z ludzi podnoś głowę wysoko go góry, mów że jest ci trudno, ale tak musi być i się godzisz w wyborami żony. Kontroluj się abyś dla świata nie wyglądał jak zbity pies, otworzyć możesz się tylko przed najbliższymi przyjaciółmi (tak szczerze się im wygadać). Dbaj o siebie - ja nie posłuchałem tej rady i podupadłem trochę na zdrowiu, -15kilo (co akurat przy moim zaokrąglonym brzuszku było pozytywne - tylko za szybko!!!), w 4 miesiące zaczęły pojawiać się siwe włosy i nie tylko na głowie, ale też na zaroście (z głowy już zaczęły schodzi, wiec pewnie to przez stres i się jakoś cofnie lub unormuje).

4. Nie myśl teraz o tym co było winą rozpadu związku, po prostu przyjmij to jako fakt, musisz to zaakceptować (a to zajmie ci pewien czas), dopiero później zacznij analizować wasz związek i to co w nim zawaliłeś... Jeśli dobrze odczytuję twój post, to teraz na siłę szukasz swojej winy, a to jeszcze nie najwłaściwszy etap żałoby na takie dywagacje... Gwarantuje, że te 2-3 piwka dzienne to nie powód dlaczego ona odeszła (sama pewnie też siedziała z lampką wina)... Od dłuższego czasu musiało jej coś nie pasować i nie miała ochoty albo odwagi otwarcie o tym porozmawiać, wprowadzić zmian aby związek nadal trwał na satysfakcjonujących was obojgu warunkach.

5. Jeśli się da (a widzę, że się to uda bo nie macie dzieci i nie mieszkacie już razem) to całkowicie się od niej odetnij, podchodź do niej zadaniowo. Musisz do niej zdobyć jakiś kontakt - choćby mailowo lub w formie pisemnej (listy polecone na adres pod którym mieszka) umawiaj się z nią na spotkania finalizujące wasze małżeństwo (numer telefonu zmieniła - pewnie do niech wydzwaniałeś i miała dość słuchania twoich upokorzeń). Ja z moją jak zrozumiałem że to już koniec kontaktowałem się SMSowo pisząc "czy godzisz się na taki i taki podział", "spisz listę co chcesz sobie zabrać", "rzeczy przygotowane, zapraszam po odbiór wtedy i wtedy", "spotkanie z notariuszem umówione na xxx, potwierdź że będziesz". Jak do klienta który ma otrzymać towar, a ty załatwiasz za niego wszystkie sprawy (ona teraz myśli o zupełnie czym innym), rób to bezosobowo i bez emocji. Od teraz to mają być jedyne sprawy które was łączą. Zero rozmów, po prostu negocjacje i realizacje zadań.

6. Będzie ciężko, ale dasz radę, nie ty pierwszy nie ostatni. Nie cierpią tylko osoby które odchodzą do kogoś (przynajmniej w tym początkowym etapie jeśli miłosny trans i różowe okulary mocno zaciemniają obraz).

7. Jedyne o czym możesz teraz zadecydować to o sposobie zakończenia małżeństwa, jeśli nie masz dowodów na jej zdradę (przed waszą separacją) to złóż pozew o rozwód bez orzekania o winie i zakończ ten etap w życiu. Z technicznych aspektów polecam najpierw załatwić sobie rozdzielność majątkową i podział majątku dorobkowego (musisz się z nią dogadać w tej kwestii). Wówczas idziecie do sadu jako 2 osoby które tylko chcą formalnego klepnięcia końca małżeństwa, zaoszczędzi wam to i czasu i pieniędzy.

Twoja żona utraciła poczucie bezpieczeństwa przy tobie. I to nie dlatego, że musiałeś zamknąć firmę i zająłeś się "kobiecymi obowiązkami" (WTF??? naprawdę sprzątanie masz za kobiecy obowiązek? A gdzie jest takie prawo?), tylko dlatego, że zamiast coś zrobić ze swoim życiem użalałeś się nad sobą.
Napisałeś o facecie, z którym spotyka się twoja żona, że jest gogusiem, a później temu zaprzeczyłeś mówiąc, że nic szczególnego: ani piękny, ani zamożny itd. Bo facet, w którym się zakochujemy, nie musi być Adonisem o inteligencji Hawkinga i pieniądzach Bezosa. Ale musimy czuć się przy nim swobodnie, bezpiecznie. Gdy ja zakochałam się w innym mężczyźnie, tym, co mnie najbardziej urzekało w całej tej sytuacji, była słabość, jaką mogłam przy nim okazać i spokój, jaki odnajdywałam w jego ramionach.
Dlatego jeśli chcesz coś zrobić, to przede wszystkim zajmij się sobą. Bo żadna kobieta, nie tylko twoja żona, na dłuższą metę nie będzie chciała użalającego się nad sobą faceta, który sprzątanie w domu ma za kobiecy obowiązek.

A moze to wcale nie jest takie szybkie? Mize po prostu nie zauwazamy sygnałow? Nie rozmawiamy ze sobą? Nie mowimy o swoich problemach? Albo druga strona je lekceważy i nie mamg sily juz zaczynać rozmowy o tym co nas dreczy? Niektóre osoby sa ślepe i głuche i nie chcą zmian. Nam się wydaje że to szybko ale to scale nie musi być szybko tylko druga strona nie chce widzieć problemów i wypiera.

No właśnie , istnieje prawdopodobieństwo że się nie zrozumiemy.To trudne sprawy z tych skomplikowanych ,wymagają szerszego spojrzenia,a temat wątku jest nie o tym.
A że nie widzisz generalizowania to ja nic na to nie poradzę napisałaś : "Bo żadna kobieta, nie tylko twoja żona, na dłuższą metę nie będzie chciała użalającego się nad sobą faceta, który sprzątanie w domu ma za kobiecy obowiązek".,"kobiety lubią poczucie bezpieczeństwa" -  to są  generalizacje raczej oczywiste.
jakie to poczucie bezpieczeństwa jest i czym może być to już inna kwestia,nie na ten raczej wątek bo zaczynamy odchodzić od tematu,a mnie się nie chce spierać,droczyć tłumaczyć ,i nie atakuje Ciebie osobiście żeby nie było ,nie przepadam za generalizowaniem i stereotypami po prostu.

Mi to seksuolog tłumaczył tak, że kobiety często patrzą na faceta przez zespół  tak zwanych cech niemożliwych.
Silny i wrażliwy, ma pasję, ale też czas dla kobiety, zdecydowany i otwarty na dyskusję.
To cechy które się wzajemnie wykluczają. Na tinderze widziałem masę opisów z takimi wykluczającymi się cechami.

Po prostu niektóre kobiety wymagają niemożliwego lub same nie wiedzą czego chcą.
Kluczem do wszystkiego w relacji jest po prostu szczera rozmowa i jasne komunikowanie swoich potrzeb. Tylko tyle i aż tyle

Wiesz czasem kobiety czują się bezpiecznie z byle jakim partnerem, byle by był. Nawet odnoszę wrażenie, że mają dużo większe poczucie bezpieczeństwa w byle jakim związku niż by miały być same.

Może właśnie era zależnych kobiet się kończy i nie będzie proszenia "zostaw to piwo", "znajdź prace", "odejdź od tej lodówki". Teraz panie będą podejmować szybkie i zdecydowane kroki, tak po męsku, bez sentymentów Jak nie pasuje to pakuję zabawki i spadam. W sumie to wielu panów preferuje ten styl związku, że jak coś nie pasuje to się ulatnia także było kwestią czasu kiedy kobiety też się tego nauczą:D

tak bywa i z jednej i drugiej strony jeżeli o płeć chodzi
a oczekiwanie tego typu o których napisałeś Britan są oczywiście największym źródłem rozczarowań i "złamanych serc"

Jak zauważyłam  są 2 typy podejścia i nie będę ich wartosciować ale bardzo ważnym jest wiedzieć który prezentuje osobą z którą  chcemy się związać. 
Niezależnie od deklaracji słownych część  osób wchodząc nawet w małżeństwo wchodzi w nie jak wspólnik spółki z o.o.
Uważa że ma prawo sprzedać  swoje udziały w każdej chwili.
Wg mnie ale to moje przemyślenia z miłością  to nie ma wiele wspólnego więc słowa kocham Cię  dla mnie w takim przypadku są  mylące.
Jednocześnie uważam że takie związki mogą  być szczęśliwe jak się o nic nie potkną albo ktoś mocno kalkuluje i widzi że nie ma drugiej gałęzi  bo zwykle w próżnię się nie odchodzi.
Dojrzałość  mało ma wspólnego z dziecięcym wymaganiom bezpieczeństwa od mężczyzny ale zwał jak zwał są mężczyzni którzy uważają to za wyraz męskości tak podpierać  kobietę  ich sprawa.

Ja się zgadzam z Britan. Mniejsza o definicję. Naprawdę  pod popularnymi słowami ludzie mogą  rozumieć inne rzeczy. Nawet pod pojęciem męski czy kobiecy kryją  się różne oczekiwania.

Znam ludzi co słowo kocham mówią tak często że aż to śmieszy. Ono nic dla nich nie znaczy brzmiąc jak przerywnik przy rozmowie

Skąd ci przyszło do głowy, że jeśli kobieta chce poczucia bezpieczeństwa to jest bezbronna wobec świata? Mam cholernie silny charakter, dobrą pracę i zarobki na wysokim poziomie. Jestem w stanie zapewnić sobie wszystko, czego mogę potrzebować. Nie potrzebuję tarczy ochronnej przed światem, bo sobie z tym światem z łatwością radzę. Ale poczucie bezpieczeństwa to dużo więcej. To świadomość, że można liczyć na drugą osobą, że czuje się wsparcie choćby w postaci: widzę co robisz, kim jesteś, co cię męczy, a co cieszy. To przytulenie, gdy tego potrzeba i zaparzenie kawy, gdy ta druga strona z tym światem hmmm... walczy. To wreszcie możliwość zrzucenia przy kimś tego rynsztunki siły. To również fakt, że nie niesiesz tego drugiego człowieka na swoich barkach, bo on/ona nie dają sobie z niczym rady.

wszystko to jest piękne i prawdopodobne,tylko czy Twój facet też może liczyć na ten sam rodzaj wsparcia od Ciebie,czy niech się buja jak mu się noga w życiu powinie,pęknie,tymczasowo będzie słabszy i nieco poużala się nad sobą  itp .
Kompletnie nie jest żadną sztuką wymagać,żądać,rościć realizację ,spełnianie pewnych potrzeb oczekiwań od kogoś to łatwizna jeżeli jako tako wie się o nich,prawdziwą sztuka jest spełnianie asertywnie z miłością oczekiwań i potrzeb tych naturalnych drugiej osoby to jest coś akceptując w zgodzie ze sobą cechy, wady, zalety.

Masz rację, łatwo mówić z perspektywy kogoś, komu obecnie dobrze wiedzie zawodowo i ogólnie. Perspektywa może jednak szybko zmienić. Sama widzę po znajomych, którzy robili karierę w korpo, że po największej eksploatacji czyli 10-15 latach (około 40-stki) zostawali na lodzie. Ok, mają samochody, domy, oszczędności ale nie bardzo wiedzą co ze sobą zrobić. Jak ktoś doszedł do kierowniczego stanowiska i to wyższego albo najwyższego szczebla nie potrafi już pracować pod kimś (podobnie z tymi co mieli własne biznesy ale musieli je zamknąć choćby z powodu pandemii), a nie każdy biznes, który sobie wymyśli przyniesie ot tak od razu wymierne zyski.
Autor z tego co mówił mógł sobie (przynajmniej finansowo) pozwolić na odpoczynek i zastanowienie co dalej. Pytanie ile to trwało i czy coś z tym zaczął robić.
Ja osobiście nie wierzę, że przez 16l było dobrze, a nagle potem przestali umieć ze sobą rozmawiać do tego stopnia, że żona wyprowadziła i zablokowała tel mówiąc, że niech se sobie ten dom w którym mieszkali razem zabiera.
Takie rzeczy nie dzieją z dnia na dzień.
Oboje są jeszcze w miarę młodzi, nie mają dzieci, nie wiem o co tyle szumu.

Jak przez tyle lat było źle, to jeszcze trudniej zrozumieć, że było to cały czas "ciągnięte", bez żadnych prób naprawy.

Tak w ogóle, to jeśli facet z jakiś tam powodów decyduje się zostać "kurem domowym" podnosi się wielka wrzawa, po czym zostaje okrzyknięty nieudacznikiem i przegrywem. Z kolei jak kobieta przez całe życie nie pracuje, bo ma wygodne życie u boku faceta, to nie widzi w tym absolutnie niczego zdrożnego. W ogóle, jeśli to facet tylko zarabia na rodzinę a kobieta siedzi w domu, to według wielu wszystko jest na swoim miejscu...

No i tu jest ta zasadnicza różnica w myśleniu: czy traktujemy drugą osobę jako autonomicznie riozwijajacego sie człowieka który moze zmienic swoje życie w tym związku pod warunkiem że: nie wymaga by go utrzymywać i nie zaniedbuje wspólnego czasu, bliskości itd jak dla mnie ma pełne kompletne prawo z biznesmena stać sie kimkolwiek.
ale niektórzy tak nie mają i nic mi do nich- ale jesli kiedykolwiek miałabym się związać z kimś to byłaby ważna rzecz, na ile przywiązany jest do mojego wizerunku aktualnego zawodowego itd.
tu obowiązuje zasada wzajemności zresztą.
dla mnie facet moze być kurem domowym jak najbardziej,no vhyba że gderliwym, złośliwym i czepiającym, się. Nie mnie decydować o poczuciu szczęścioa drugiej osoby i na tych zewnętrznych i zależnych częściowo od losu atrybutach nie budowałabym żadnego związku, bo szkoda energii jak dla mnie na udawaną bliskość i budowanie na piasku.

Zgadzam się z Elą, to jakieś chore myślenie, że osoba nie może(czy też wmawia sobie, że nie może) pracować gdzieś na niższym stanowisku.
Może rzeczywiście trzeba sięgnąć "szczytu", żeby potem nie chcieć schodzić niżej, choć osobiście to dla mnie jakaś totalna abstrakcja. Choćby człowiek dwoił się i troił, szukając dobrego stanowiska, to przecież może na jakiś czas zatrudnić się gdzie indziej, w nieco mniej wymagającym miejscu. Inaczej co? Duma ucierpi czy ego spadnie? Ludzie zdecydowanie za bardzo przywiązują do tego wagę..

Zgoda, tylko kiedy się układa i nie ma większych problemów, to nigdy nie wiemy ani jak sami wobec kryzysu (zawodowego) zachowamy ani nasz partner. Jak ktoś był wcześniej fajnym człowiekiem, pełnym energii itd., a nagle zaczyna żyć z dnia na dzień bez celu i piwkuje (tu niekoniecznie mówię o Autorze, tylko ogólnie), to sorry. Nie wiemy ile u nich taka sytuacja trwała i co dokładnie spowodowało takie a nie inne decyzje jego żony.
Nie każdy facet pijący i nie pracujący musi być agresorem ale wystarczy, że codziennie widzisz go na kanapie przed tv z piwem by zbrzydł (sorry za określenie).
Mi by tam nie wtedy nie sprawiały przyjemności kawki czy obiadki ani dopatrzony ogródek.