trawka - Netkobiety.pl

Przepraszam, potrzebuję tylko się wygadać bo nie mam komu
Jak? Błagam niech ktoś mi powie jak to się stało, że byłam taka ślepa. Byłam w związku z facetem, który nigdy nie pił (w ciągu 3 lat, wypił 3 piwa, dwa wina, i parę kieliszków wódki na weselach) nie palił papierosów. Po paru miesiącach spotykania się przyznał mi się, że choruje na depresje, ale ma to pod kontrolą, żebym się nie martwiła, i zrozumiała, że czasem ma gorsze dni. Starałam się rozumieć, czasem bywało ciężko. Jego nerwowość tłumaczyłam stresem, związanym z awansem w pracy co wiązało się z dużą odpowiedzialnością. Brał leki codziennie przed snem - triticco.
Nie mieszkaliśmy razem. Raczej tak pomieszkiwaliśmy. Z czasem nie chciał zostawać u mnie na noc, tłumacząc to tym, że lepiej się u siebie czuje, a u mnie sie nie wysypia, bo jest głośno, zwłaszcza latem. To prawda, ja mimo przyzwyczajenia tez miałam z tym problem. A przed ciężkim dniem w pracy musi się wyspać. Mi to szczerze mówiąc pasowało, bo pracuję często wieczorami nad zleceniami. Mam małe mieszkanie i musiałam być bardzo cicho bo zasypiał około 22. Nikt nie miał o to pretensji. Snuliśmy plany by wynająć razem większe mieszkanie, gdzie miałabym dodatkowy pokoj na biuro lub zrobić remont u niego w domu - gdyż miał sporo pokoi wolnych ale nie wykończonych - gołe sciany, brak podłóg, ale przyszła pandemia, ja pracy 2 razy tyle. Jedna kwarantanna, druga kwarantanna. Postanowilśmy poczkać z tym aż sie uspokoi. Czas leciał, nie naciskałam na nic. Gdzieś podswiadomie czulam, że coś jest nie tak. Mysłalam, że może kogś poznał. Kłocił się ze mną coraz częściej o totalne bzdury. Po czym wracał do siebie do domu ale przed snem dzwonił, przepraszał, mówił, jestem cudwona, ze to tylko nerwy, że postara się to poprawić. Były okresy, że nie mogłam z nim sie dogadać przez cały tydzien, bo miał ciągle jakies pretensje do mnie - ogólnie, że go nie rozumiem. Starałam sie z nim rozmawiać. Nie mówił co czuje. Wręcz irytował gdy probowałam się dopytywać co się z nim dzieje. Mówił zazwyczaj tylko to, co powinnam zrobić żeby było lepiej. Zaczeło mnie to męczyć, czułam, że nie tak powinien wyglądać związek, że rano miał do mnie pretensje, wieczorem jestem cudowna, po czym znów rano pretensje, wieczór idealny. Oddalał się ode mnie coraz bardziej. Ale nie chcial rozstania, bo rozmawialismy ciagle, o tym jak i co poprawić by było lepiej. Zapewniał o wielkiej miłości do mnie. Nagle coś w nim pękło. Wpadł w mega dół. Miał myśli samobójcze. Siedziałam pilnowałam go cały tydzień zanim leki zaczną troche działać. Zaczełam chodzic do psychologa by sobie z tym poradzić. On tez zaczął w tym samym czasie swoją psychoterapię. Wcześniej potrzebował dużo bliskości, a nagle zaczał mnie dosłownie odpychać od siebie. Zaakceptowałam to, że tak bywa w ciężkiej depresji. Ciagle mnie przepraszał za siebie, bo nie był wstanie nawet pozwolić sobie na tyo bym cmokneła go w usta, lub wzieła za rękę. Zobaczyłam go w bardzo złym stanie, jak płakał, jak wił się w bólu. Wrocił do siebie do domu, bałam się bardzo, tego, ze nie mialam go na oku. Ale kontakt mielismy caly czas. Ja pracowałam on odpoczywał u siebie. Zrozumiałam, że ja tego człowieka kocham bardziej niż mi się wydawało. Chciałam mu pomóc z całego serca, wybaczyłam te wszystkie jego nerwy. Bo to przecież choroba. Gdy leki zaczeły działać, uspokoił się i przestał inicjować ze mną kontakt. Miał przeróżne wymówki, ze nie da rady, że chce byc sam itp. Dałam mu przestrzeń, której potrzebował. Jeden dzień, drugi dzień, trzeci dzien, w których mnie spławiał, gdy pytałam o jego sampoczucie. Siedziałam sie zamartwiałam o niego. A on jak poczuł się lepiej to spedzać zaczał czas z kumplami. Zabolało mnie to trochę, i zapytałam wprost co sie dzieje. Poprosiłam zeby był szczery. Prosił o czas. Mówił, ze nie był dla mnie dobry przez te nerwy, że sie oddalił ode mnie, ale nie chce niczego konczyc, prosił o czas. Zaakcpetowałam to. Mineły kolejne dni i cisza totalna cisza. Ja mysli milion, czy sobie nic nie zrobił. Co sie z nim dzieje. Nie odbierał, odpisywal po kilkunastu godzinach. Po czym poprosil o spotkanie i powiedzial, ze to nie ma sensu to co jest miedzy nami, żebym zaczeła życ i na niego nie czekała. Byłam zła, mega zła. Bo jeszcze tydzien wcześniej głaskałam go całą noc, gdy prosił bym mu pomogla i zabrała ten cały ból. Nastepnego dnia na spokojnie porozmawialismy. Od razu wypalił, że to jest jego wina, że on juz od pół roku nic do mnie nie czuł, że probował mnie pokochać na nowo, mówił "kocham Cię" głośno by sam mógł siebie do tego przekonać. Ale nie mógł. I , że jest uzależniony od trawki od 10 lat. Rozesmialam się, bo uznałam to za słaby żart. Ale nie. Codziennie przed snem palił. Ukrywa to tyle lat. Ja ani razu nic nie poczułam, nie zauważyłam. A czuje każdy zapach. Nerwy, żmeczęnie zwalałam na nawrót depresji i stres w pracy. Sam tak też się tłumaczył. Jak to było możliwe, ze nic nie zauważyłam:( Nie miał zazwyczaj apetytu. Mówiłl, że je bo wie, że musi. Był szczupły. Raczej częsciej nerwowy niz wyluzowany. Mam wielki żal do siebie, że nic nie widziałam Czasem nachodziły mnie myśli, że mam wrazenie jakbym rozmawiała czasem z2 innymi osobami. No ale leki na depresję mogą działać w ten sposob, że się zapomina czasem mało istotne rzeczy, typu o ktorej ma sie wizytę u fryzjera, lub by kupił po drodze olej.
Nagle w ciągu dosłownie tygodnia, dwóch, z wielkiego strachu o niego i przypływu większej ilości uczuć do niego, przewartosciowania (postanowilam mniej pracować, więcej czasu mu poswiecac - bo o to mnie prosił, ale też rozumiał, że muszę) musze o nim zapomnieć, bo mnie nie kocha i to pół roku bo bał się powiedzieć. A będąc u mnie ostatnio dostał większego doła, że mi to robi, że jestem taką dobrą osobą a on nic do mnie nie czuje i bedzie musiał mi to powiedzieć. Nie umiem sobie z tym poradzić. Bo ostatni miesiąć moje mysli były skupione na nim 24/24. Jak zapomniec? Co będzie mnie czekać potem? Czy mam sie przygotować na to, że bedzie chciał wrócic? Jak można się tak idelanie kryć tyle lat z nałogiem?