Żona/mąż się roztył/roztyła - klasyk - Netkobiety.pl

Kazdy tyje z biegiem lat bo metabilizm siada. Mojej zonie tez 10 kg przybyło w 10 lat, ale jesli widze, ze zjada na prawde małe porcje, stara sie sporo ruszac, jezdzi 10 km ma rowerze stacjonarnym codziennie - to czy mogę ją winic za te 10 kg wiecej? Ja przez 10 lat sporo wyłysiałem i dla zony nie jest to powod do rozwu. A mogłby - w koncu wychodziła za faceta z czupryną a ma łysola.

Moj maz przytyl sporo, wiecej jak 10 kg. Jemu to bardziej przeszkadza niz mi, zdecydowanie. Przytyl to i schudnie kiedys, waga to nie rzecz permanentna.

ja zdecydowanie jestem fanką sportowej sylwetki i sportu ogólnie więc otyłość partnera by mi przeszkadzała bardzo. I na prawdę nie musi mieć od razu kraty na brzuchu, starczy że wygląda normalnie i nie dyszy po pierwszym kilometrze pod górkę.

Za to totalnie nie patrzę w ogóle na takie rzeczy jak blizny, rozstępy, przebarwienia i nie rozumiem jak ktoś może uważać to za szpecące... albo to że ktoś ma za duże pory na skórze twarzy xD Albo wystające żyły, pajączki na skórze itp. Może nie uważam tego za ozdobę ale za totalną normę. Otyłość za to za normę nie uznam nigdy.

Uwielbiam mocno wystające żyły. Żylaste dłonie i ręce czy to u mężczyzny czy u kobiety są dla mnie mega seksowne.

Co do tematu: nie mam doświadczenia małżeńskiego, ale np. mój były to był taki typowy misiak, nie dość, że bardzo wysoki... to miękki taki. Tam jak nic było z 10-15 ponad normę i totalnie mi to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Jest grupa facetów, którym pluszowatość pasuje. Wiem, że potem schudł i się wyrzeźbił i szczerze, stracił połowę uroku.

A czysto teoretyzując, otyłości za normę również nigdy nie uznam. Gdyby granica z pluszaka, czyli tego plus 10-15 kg do człowieka grubego została przekroczona i rzutowałoby to na zdrowie, kondycję, pożycie i komfort życia obojga- to myślę, że mogłabym mieć z tym problem i oczekiwała działań celem zniwelowania  tego. Dla dobra obojga.

Samej teraz przytyło mi się... no ciut więcej niż zgodnie z normą tyć powinnam i jednak ważna jest dla mnie akceptacja i ciepłe słowa i komplementy i w dalszym ciągu pożądliwe spojrzenie, bo to też jakaś forma poczucia bezpieczeństwa, że znaczę dla kogoś więcej niż ładne opakowanie.

Pielęgniarką nie ale nie powiem, jaram się nie tylko żyłami, ale ogólnie ludzkim ciałem, jestem pierwsza do oglądania zdjęć z sekcji zwłok, wypadków, morderstw.

Z tymi 15 kg to jeszcze mi się wydaje, że zależy od wzrostu. Inaczej się rozłoży u kogoś niskiego, inaczej u dwumetrowca. Może dlatego mi nie przeszkadzało.
Bo z kolei przy moim wzroście to mam wrażenie każdy kg rzuca się w oczy. I już po nadprogramowych pięciu jest "pluszak".

Ale to tez wiecie, roznie jest i generalizowanie jest krzywdzace.
Moje kolana spokojnie dawaly rade jak wazylam te 30kg wiecej niz teraz, za to teraz napierniczaja mnie az milo tylko my mamy rodzinnie zwyrodnienie rzepki.
I wiecie, moja siostra, rozmiar S ma to samo, co ja wtedy w rozmiarze XL. I ona miala normalna diagnostyke, a ja szlam do lekarza i slyszalam, ze przejdzie mi jak schudne.
No i schudlam i teraz kolana bola mnie bardziej niz wczesniej mam ochote isc do tych wszystkich lekarzy i poskakac im przed nosem i powiedziec, ze sa nieprofesjonalni, ale pewnie i tak juz mnie nie pamietaja.
Wiec ja ogolnie rozumiem kwestie zdrowotne kilogramow i tez uwazam, ze lepiej wazyc mniej niz wiecej, ale z drugiej strony ja mialam ksiazkowe wyniki wszystkich badan. Tarczyca mi tylko sie ustabilizowala dopiero jak zaczelam normalnie jesc.

W sumie to nie wiem czemu ten wątek ma służyć. Jest wiele przykładów, na to że kobiety męczą się, zdradzają, albo rozstają z zapuszczonymi miśkami. Podobnie jest z facetami, gdy żonka wygląda jak Pigi.

Jest wiele przykładów, na to, że kobiety zdradzają też przystojnych mężczyzn sukcesu, jak i oni piękne, atrakcyjne żonki.
Kwestia tego, kto za jakim i jak durnym usprawiedliwieniem się schowa ze swoją niewiernością. Każdy powód dobry.

W sumie nie wiem co to ma wspólnego ze szlachetnością. To ze komuś by nie przeszkadzała waga i by kochał partnera dalej? To anonimowe forum, jak ktoś myśli inaczej tez może napisać

Piszę z perspektywy kobiety: przytycie przez partnera 10-20 kg nie zmieniało dla mnie znacząco jego atrakcyjności, choć brak formy budził obawy związane ze zdrowiem.

Będąc szczerą, to wg mnie dbałość o swój wygląd i kondycję, już bez wchodzenia w niuanse ile kto przytył, to jest jeden z wyrazów adoracji dla partnera w związku, żeby mu się podobać. Trochę mnie śmieszy, gdy słyszę, że prawdziwa miłość to jak się kocha bezwarunkowo, czyli trzeba bez mrugnięcia akceptować stałe łażenie po domu przez partnera w poplamionym dresie, czy z bębnem piwnym.

Widzę to dokładnie tak samo. Dbam o siebie przede wszystkim po to, aby samej ze sobą czuć się komfortowo, kiedy jednak słyszę od męża, że bardzo podziwia moje samozaparcie i docenia, że pomimo upływu lat wciąż mam dobrą figurę, a nawet lepszą niż kiedy się poznaliśmy, to pokazuje, że zauważa i ma to dla niego znaczenie, a traktuje między innymi jako chęć ciągłego podobania się także jemu. Kiedy z kolei on z lekkim uśmieszkiem mówi, że idzie biegać, żeby nadal mógł mi się podobać albo robi coś innego, co wie, że ma dla mnie znaczenie, to ja jak najbardziej odbieram to jako krok zrobiony w moim kierunku i jest to zwyczajnie miłe uczucie.

Ponadto nie oszukujmy się, mężczyźni są wzrokowcami, ale i my nimi jesteśmy. Nie ma czegoś takiego jak bezwarunkowa akceptacja, bo o ile 10 czy 15 dodatkowych kilogramów to normalna sprawa i żaden dramat, to jednak wszystko ma określone granice. Osobiście uważam, że każdy ma prawo czuć się zawiedziony, jeśli żeni się czy wychodzi za mąż za atrakcyjną osobę, a po latach zasypia i budzi się obok kogoś, kto się rozlewa, a na domiar złego słyszy banały, że jak się kocha, to przecież bezwarunkowo. Owszem, ale tak jak nuda potrafi zabić pożądanie, tak zapuszczenie się także, więc decyzja należy do nas jak ustawimy swoje myślenie.
I żeby nie było - czym innym są sytuacje losowe, jak choroba czy wypadek, a czym innym zupełny "tumiwisizm" i patologiczne lenistwo.

Moim zdaniem to powinno się dbać o swoją sylwetkę przez cały czas a nie że po ślubie to już odpuszczamy itp. wiadomo są także różne schorzenia na które nie mamy wpływu lecz jak jesteśmy zdrowi to powinniśmy dbać o dietę i uprawiać sport żeby być zdrowym i atrakcyjnym dla partnera

U nas to ja  troche zmeczylem wage i sciulka tluszczowa zmienila kaloryfer w boiler na szczescie po 5latach znow blizej mi do kaloryfera niz boilera. 15 lat gonitwy za kroliczkani i spelnieniam naszych wspolnych marzen troche mnie sponiewieralo na szczescie te kilka lat temu przewartosciowalem zycie po ostatniej realizcji "dom marzen" na "w zdrowym ciele zdrowy duch i kochanek" i jakos sie kreci, co do partnerki to ona sama zawsze dbala o siebie super a ostatnie lata jest spelnienim moich marzen z narzeczenstwa ( Hot chick milf ) czyli dojrzala kobieta po 40 z pewnoscia siebie i wiedza czego chce  ( oraz moja jak jej to dac) .  Mam plan ze ok 50 bede wreszcie mogl jej dorownac i tym razem to panie beda sie za mna ogladac i potykac - w sumie to chyba zdrowa rywalizcja.
Zagadzam sie ze nadwaga odbija sie na pozyciu i porzadaniu.
Tak kiedy jeden z partnerow bardzo odbiegnie od stanu w jakim sie wiazalo uczucie bedzie to rzutowac na namietnosci i porzadanie bez 2 zdan.
U kobiet trzeba jeszcze zadbac by czuly sie psychicznie swietnie a z tym nieraz bywa ciezko  u facetwo glownie fizycznosc i stymulacja skrzyni biegow wystarcza - choc bywaja wrazliwe modele ze trzeba sie ciackac jak z jajcem ale takich jest jednak mniej.

No to u mnie bylo podobnie tyle ze jestem 01kowy i szybko sie nabawilem urazow i kontuzji ktore lecze do dzis...ale dam rade jak zwykle.
Przypomniala mi sie taka zabawaz naszego malzenstwa - Ona wtedy wchodzila w etap zycia gdy poprostu wyglada bosko ( do dzis ) i emanuje sexapilem czy tego chce czy nie . Jakies 2-3 lata temu we Florencji wracalismy z hotelu na dworzec zyby sie dostac na lotnisko pociagiem no i nie nie powiem ubarala sie dosc elegancko, podkreslajac wciecie w tali obcslymi spodniami i delikatym makijazem twarzy podkreslajacym usta bo tak chcialem i zrobila to dla mnie:). Ona szla z malym pleacakiem ja szedlem za nia 2 kroki jak obcy przybledna tragarz w ciemnych okularach i tak odcinek mial moze z niecaly kilometr. Mowilem jej ze wyglada powalajaco i ze kazdy chlop sie na nia bedzie gapic (bo poludniawcy uwielbiaja pupy i krzalt gruszki) a ona ze fifi fufu glupoty pitole...no wiec mowie ze bede obserwowal oczy mezczyzn przechodzacych z naprzeciwka i bede mowil PINK oraz liczyl na glos po polsku liczbe wlochow. I tak po ok 50ciu smiala sie i wygladala jeszcze lepiej a ja nie moglem nadazyc z liczeniem ( ladna pani usiechajaca sie do siebie i z naturalnym rumniencem jeszcze bardziej sciagala na siebie wzrok lokalsow ). Dalej Juz nie chcala isc sama bo ciagle sie smiala i to ja zawstydzalo - fajne wspomienie.

Myślę, że gdyby dziewczyna odwróciła czy zapatrzyła na kogoś to musi być mega przystojny (a to na naszych ulicach rzadko zdarza, powiedzmy sobie szczerze) albo zobaczyła coś niecodziennego, co niekoniecznie można utożsamiać z atrakcyjnością, raczej "dziwactwem". Facetom jednak do tego odruchu znacznie mniej potrzeba
A wracając do tematu, jak poznałam mojego obecnego partnera, miał on brzuszek ale coś sprawiło, że właśnie się za nim obejrzałam (a on w tym czasie za mną). On ma prawie 190 cm wzrostu i solidną posturę, więc wtedy nawet tego brzuszka nie zauważyłam Po prostu mi się spodobał, a jak drugi raz wpadliśmy na siebie i się okazało, że jest elokwentnym, kulturalnym facetem z poczuciem humoru, to.. "wpadłam" .
Po pół roku, no max rok bycia ze mną zgubił brzuszek i wrócił do lekko zarysowanego kaloryfera (tu pozdrowienia dla Edka bo mój też ma ok 50-tki). Bynajmniej na nim tego nie wymuszałam, po prostu jak zaczęliśmy być razem to musieliśmy jakoś pogodzić "dietę" i aktywność fizyczną. Ja wprawdzie nie jestem na jakiejś rygorystycznej, tak przynajmniej mi się wydaje ale od chyba zawsze staram się jeść zdrowo, regularnie, unikam używek i ćwiczę. I nie, nie zrobiłam mu rewolucji od pierwszego dnia. Jakoś to samo wyszło. Ja mu podpowiedziałam kilka trików by posiłki były mniej kaloryczne ale zachowały smak (on lubi gotować), a on patrząc jak ćwiczę i co jem też się do tego przekonywał (może go motywowałam ale nie wymuszałam absolutnie). Teraz te obie sfery dzielimy na pół (mniej więcej), pół razem pół osobno. Tzn. jak chce zjeść schabowego to niech se je. Nawet sama mu zrobię. Ja wolę coś lżejszego, co mu serwuję jako dodatki. Podobnie z ćwiczeniami, czasem razem ale czasem nie bo on innych ćwiczeń potrzebuje czy też lubi.

Mój mąż, no cóż, podobnie. Wszystko było w porządku do czasu jak sam biegał i trenował na siłowni, ale jak zaczął biegać ze mną, to choć po drodze pytałam czy dobre tempo, to zagryzał zęby i ani pisnął, jedynie kończył wcześniej, bo ja biegałam dłuższe trasy. I tak dobrych kilka razy co drugi dzień. Oprócz tego nie chciał przyjąć do wiadomości, że nie tylko należy dobrze się rozgrzać przed biegiem, ale i porządnie rozciągnąć po nim, a na domiar złego kompletnie nie słuchał swojego organizmu, który wysyłał sygnały, że jest za bardzo eksploatowany. I tak oto mąż co prawda już wrócił na siłownię, ćwicząc jednak dosyć ostrożnie, ale o bieganiu musiał zapomnieć gdzieś od końca lata i pewnie co najmniej do później wiosny, bo nabawił się kontuzji stopy i jest w trakcie rehabilitacji.
Jednym słowem Wy to chyba macie we krwi .

Ja bardzo podziwiam biegających, bo to jest coś, czego serdecznie nie znoszę xD i przy czym natychmiast jestem zmęczona, a jednocześnie wydaje mi się to takie fajne. Znaczy, sama idea, tak sobie wybiec z domu i gdzieś pobiec. XD Parę razy nawet, skuszona tą wizją, wyruszyłam pobiegać, ale po paru minutach upewniałam się ponownie, że tego nie znoszę.
A poza tym też mi szkoda biustu, jednak za duży na takie ekscesy.

Natomiast mój partner ze względów zdrowotnych nie będzie nic jakoś poważnie trenował, ale jednocześnie ma absolutny zakaz roztycia się (nie że mój, też zdrowotny, żeby nie było) - więc coś tam starał się jednak robić. Rowerek treningowy w domu, długie spacery, ja dorzuciłam do tej listy narty, łyżwy i rolki. Więc, tak sobie myślę, warto robić coś po prostu na miarę swoich możliwości, nawet bez nastawienia na szalony progres, a tylko by zachować sprawność (taką, jaką możemy). Już i tak chyba wszyscy tutaj jesteśmy w takim wieku, że mistrzami świata nie zostaniemy , ale możemy - każdy w swoim zakresie - dbać o stan fizyczny, a efekty porównywać do wcześniejszych wersji samych siebie, a nie do innych.

I tak sobie myślę, że to dla mnie dużo ważniejsze niż wygląd (i mój, i partnera) - ta ogólną sprawność właśnie. Nie histeryzowałabym, gdybym przytyła parę kg, ale gdybym już nie dała rady wstać z ziemi bez podpierania się rękami - już tak. I tak się kiedyś zestarzeję, konkursu piękności nie wygram, ale wolałabym być kiedyś stara, brzydka i sprawna niż stara, brzydka i w dodatku niesamodzielna. I tak samo z partnerem - mogłabym zajmować się nim kiedyś, gdyby jego stan zdrowia tego wymagał, ale gdyby ten "stan zdrowia" wziął się stąd, że ktoś całe życie siedział na tyłku i nic ze sobą nie robił, a na starość - nagle i niespodziewanie, rzecz jasna - miał problem z wyjściem z wanny czy założeniem butów, to chyba bym się zbuntowała. A już nawet wśród osób w moim wieku widzę kandydatów do takiej przyszłości - i tego bym u partnera chyba nie zniosła w przeciwieństwie do nadprogramowych kg.

Piękna ta historia
Najpiękniejsze w tym jest Wasze wzajemne zaufanie i oddanie.
Ty nie potrzebujesz trzymać żony w klatce, by być pewnym jej uczuć.
Ona nie potrzebuje hołdów wszystkich mężczyzn świata, żeby poczuć się kobietą kochaną.
Potraficie sprawiać sobie radość i czerpać przyjemność z wzajemnej radości.
Bardzo Wam gratuluję

A ja wam powiem ze tak sie bujam tu i tam i tak obserwuje starych ludzi czasem zagadam o ile mozliwosci lingwistyczne pozwalaja. Ci mali drobni i chudzi zyja oblesnie dlugo;). Samotni czesto tesknia za swoimi partnerami i czekaja na jakies spotkanie bo je poprostu czuja. Tez chialbym dozyc w zdrowiu sedziwego wieku,  wiec staram sie zachowac forme latwiejsza do konserwacji...czy to co kolega bagiennik preferuje:)

Podobno trzeba patrzyć na rodziców parnera/ki.
Bo to dobrze wróży co do przyszłości.