Błędne koło. - Netkobiety.pl

Widzę, że brak postępów. Spakuj dziecko i przenieś się na ten czas do rodziców. Będziesz u kogoś, ale przynajmniej będziesz miała spokój od tego babsztyla. Na jakim etapie budowy domu jesteście? Rozumiem, że jeszcze nie możesz się tam wprowadzić. Uciekaj od tej kobiety, zanim zniszczy wasze małżeństwo swoją "dobrocią".

Tylko jak? Nie wiem.. Spakować się i wynieść? Naprawdę jako dorosła kobieta dasz się ciągle opluwać, bo jest matką Twojego męża? Mąż ma wybór bardzo prosty. Ty i dziecko. Jednak to Ty sama półki co decydujesz. Codziennie godzisz się na taką sytuację. Rozumiem, że możesz nie potrafić się postawić. To Twoja teściowa, jednak nie jesteś na nią skazana. Porozmawiaj z mężem i podjemij decyzję dobrą dla siebie i dziecka. Tracisz czas, siły i dobro swojwgo związku. Nikt Cię oceniać nie będzie. Porozmawiaj szczerze z rodzicami. Jeśli masz problem z wyrażaniem emocji napisz wszystko na kartce i daj sobie sama pomoc. W poprzednim wątku już prawie... ale dalej nic. Powtarzam Ci jeszcze raz jesteś dorosła i nie jesteś skazana na życie z tą kobietą.

Dalej jak głupia czekam na to, że zbiorę się w sobie o powiem co myślę. Wtedy będę mogła coś z tym zrobić. Tylko się boję.. boję się że będzie afera z tego że wszyscy chcą dobrze a mi się w du... przewraca. Boję się jej zapytać o co chodzi, że tak patrzy na mnie jakbym jej coś zrobiła. Dochodzi do tego ostatnio, że jest zła o to że ide na spacer z koleżanką czy odwiedzam mame. Ja widzę że wtedy jest obruszona i inaczej się zachowuje.

------------

# kleoma
Będzie afera. I zacznie wszystko przekręcać, że tak nie jest i o nic nie chodzi tak jak zawsze.Ja się boję do niej odezwać, zapytać co się dzieje.

# Matylda18

Właśnie... sama ze sobą mam problem.

-----------

I na własne życzenie jestem ofiarą.

Wiele lat temu miałam podobny problem z teściową, z tą różnicą,  że ja z nią nie mieszkałam. Non stop udzielała dobrych rad, krytykowała, pouczała, "umilała " mi życie . Znosiłam to cierpliwie, bo nie chciałam konfliktu w rodzinie (tym bardziej nowej) , ale w końcu dzban się przepełnił i ulało mi się totalnie. Mąż też wtedy był na kontrakcie za granicą. O dziwo stanął za mną murem i od tamtej pory sytuacja się zmieniła diametralnie. Ja wygarnęłam teściowej zdrowo, ale też rodzeństwu męża, bo uznałam, że nie mam już nic do stracenia z wyjątkiem zdrowia psychicznego i szacunku do samej siebie. Uwierz mi, że teściowie przejrzeli na oczy i dopiero wtedy zaczęli traktować mnie z szacunkiem i jak pełnoprawnego członka rodziny, bo się postawiłam i zrobiłam po swojemu, ale też zawalczýłam o swoje. Na początku musiało trochę przycichnąć ale finalnie się ułożyło.
Nie możesz pozwolić jeździć po sobie, jak po burej suce. Powinnaś być taktowna ale stanowcza. Masz gdzie odejść, więc czemu się tak katujesz i usilnie trzymasz mieszkania u teściów. Nawet gdybym miała przejściowo mieszkać w gorszych warunkach, to bym się przemęczyła dla zdrowia psychicznego i świętego spokoju

Meliska ma 100% rację. Sama musisz postawić granice, których teściowej nie wolno przekraczać. Nie musicie się lubić, ale zwykłego szacunku masz pełne prawo oczekiwać. Tymczasem Ty się jej zwyczajnie boisz, ona zaś wyraźnie z tego korzysta, lecząc Twoim kosztem jakieś własne problemy.

Foch, wymowne miny, pretensje o nic - przecież to jest toksyczne i jest zwykłą manipulacją, Ty zaś jej regularnie ulegasz. Jak to zmienić? Bardzo prosto. Jeśli czegoś nie rozumiesz, to zapytaj. Jeżeli coś Ci się nie podoba, to o tym powiedz, łącznie z użyciem słów "nie życzę sobie". Uwierz, że się da. Jesteś dorosłą osobą, zachowuj się jak dorosła, tym bardziej, że dziecko na to patrzy i może nasiąknąć tak niezdrowo uległą postawą.

Masz do wyboru dwa wyjścia:
1. dalej będziesz "nie dawała rady" i utrzymasz status quo
2. postawisz granice.

Hasła, że to trudne, że nie dasz rady, że łatwo się o tym pisze, zabranianie mężowi rozmowy z ojcem, to wszystko świadczy o podjętej przez Ciebie decyzji: nic nie zmieniasz i nie zmienisz. Dla swego i innych dobra, zaakceptuj swą decyzję, nie szarp się, nie usprawiedliwiaj. Być może, gdy nie będziesz wychylać się na powierzchnię dla zaczerpnięcia powietrza (to te wszystkie "nie dam rady", it.p.) i faktycznie staniesz na dnie, zdecydujesz się powiedzieć o tym, jakiego traktowania oczekujesz, na co się nie zgadzasz.

Rozegrać?

***
Jeśli zdecydujesz się na drugie rozwiązanie:
- Zajrzyj do swej metryki. Uświadom sobie, że nie jesteś dzieckiem, wobec tego wstań z kolan.
- Wiedz, że "oni" nie akceptują Ciebie, bo tego nie potrafią, a nie że na ich akceptację nie zasługujesz.
- Zrezygnuj z oceniania i siebie, i innych, czyli uznaj, że nie jesteś ani gorsza, ani lepsza od innych.
- Bezwarunkowo akceptuj siebie, zadbaj o zbudowanie własnego poczucia wartości, czuj się komfortowo w byciu z sobą.
- Z tej pozycji, że jesteście sobie równi, porozmawiaj, bez oskarżania, bez krytykowania, bez pouczania.

Bardzo bym chciała to wszystko zmienić... tylko ona mi nie daje żadnych powodów do kłótni. Tylko gra na moich emocjach
Gdyby ktoś mi powiedział normalnie  co chodzi, co nie pasuje to bym wiedziała na czym stoję. Ona nic się nie odzywa tylko przewraca oczami na wszystko. A nie wiem czy stać mnie na rozmowę z nią. Bo ona zacznie tak przekręcać że ja wyjdę na idiotke. Jak we wszystkich sprawach.

No to może problem stanowisz Ty. Może ona nie chce z tobą rozmawiać bo staniesz jak zbity pies i... Nic. Nic nie rób, czekaj na wyprowadzkę do nowego domu.

Nie. Ona rozmawia ale za moimi plecami o mnie. A ja głupia nic z tym nie robię. Nieraz słyszałam schodząc czy wychodzac do pokoju różne komentarze. Jak nieraz się odezwałam to wychodziło na to że ona się  normalnie zapytała czy powiedziała a to mi o coś chodzi.
Raz w życiu normalnie ze mną rozmawiałam po tym jak  poronila dziecko w połowie ciąży. Wtedy czułam że szczerze mówi A tak to narzuca swoje zdanie i tak ma być jak ona chce. Nie dałabym rady rozmawiać bo zaraz się rozkleje.

*poroniłam błąd w poprzednim poście.

Może wygląda to tak że ja widzę we wszystkim problem i nie dam sobie nic powiedzieć. Nie mam łatwego charakteru ale daje sobą pomiatać. Bo się nic nie odzywam. Ale tak jak pisze. Nigdy nikt otwarcie nic nie powiedział. Tylko za plecami.

Dopiero teraz przejrzałam posty autorki z poprzedniego wątku.

Współczuję.

A tak konkretniej, to co zamierzasz?

Autorko na szacunek i pewien respekt trzeba sobie zasłużyć i wywalczyć go sobie samemu. Teściowa traktuje Cię tak, jak na to pozwalasz. Ja osobiście nie przejmowałabym się jej marudzeniem pod nosem, olewałabym to, ale wszelkie bezpośrednie komentarze czy krytykę ucinałabym, np. to moje życie,  to mój wybór, to moja suwerenna decyzja(z naciskiem na moja) lub, że wszelkie wątpliwe kwestie omówisz z mężem albo poprosisz o radę jeśli będziesz jej potrzebować. Moim ulubionym powiedzeniem jest, że w mojej rodzinie konstytucję uchwalam ja.
Musisz w końcu zawalczyć o szacunek innych do Ciebie i twój do samej siebie. Pamiętaj, że w życiu wszystko musimy sobie wywalczyć,  a im trudniej nam coś przyjdzie, tym jest bardziej wartościowe i bardziej to doceniamy.

Nie rozumiem dlaczego czekasz na powód do scysji?
Dlaczego nie możesz zwyczajnie się spakować i z uśmiechem, pogodnie powiedzieć teściowej, ze wyjeżdżasz na dłuższe wakacje do rodziców?
I wrócisz bliżej wyprowadzki do nowego domu.

Strach przed zmianami silniejszy? To decyzja i nikomu nic do niej. Jak napisałam wyżej, przestań się szarpać.

To nie strach, to lęk. Wbrew pozorom to istotna różnica.

Z czym nie wiesz, jak masz sobie poradzić?

Na początek rozróżnienie.
Strach pojawia się w momencie realnego, tu i teraz, zagrożenia, czyli np. w sytuacji, gdy będąc na środku jezdni zauważymy że w naszym kierunku z wielką prędkością nadjeżdża samochód.
Lęk pojawia się przy wyobrażonym niebezpieczeństwie.

Wracając do Twej sytuacji. Nic Ci nie zagraża, nic na głowę Tobie nie spada. Wobec tego to nie strach, a lęk, który początek ma w Twej głowie, w Twych myślach. Bez końca międlisz "Co będzie, gdy ja... ?".
Co by było gdybyś się nie zamartwiała? Gdybyś się nie martwiła "tym", czego bałabyś się?

Zacznij od akceptacji.
W tej sytuacji zaakceptuj to, że się obawiasz. I swe zamartwianie się (wszystko jedno na jaki temat) ogranicz czasowo, umów się sama z sobą, że martwisz się dziesięć minut dziennie, i jest to zawsze ta sama pora.

Sprostowanie.
Nie jesteś człowiekiem, który za dużo myli, ale człowiekiem, który za dużo wymyśla, w dodatku katastroficznych scenariuszy.
Czego, dzięki zamartwianiu się, nie musisz robić?
Co Cię obchodzą czyjeś zachowania, o których nie wiesz?

Od Ciebie zależy to, do czego przykładasz wagę i za czym idziesz. Na razie zdecydowałaś się na dążenie za wyobrażeniami. Można i tak, tylko życia - moim zdaniem - szkoda.

Chcesz sobie pomóc? Psychoterapia się kłania.

Brak decyzji też jest decyzją.

Decyzję, skoro nie pasuje, można zmienić. Sytuację też.
Można. Nie trzeba.

***
Podjąć decyzję.
Stwierdzić, że jest zła.
Nie zmieniając jej, narzekać na nią i jej skutki.

O co, faktycznie, w tym chodzi?

No właśnie obawiasz się jakie będą skutki,  jak się postawisz, a męczysz się teraz i zadręczasz. Czy może być gorzej niż jest? Co może się gorszego stać, że  teściowa będzie na tobie psy wieszała? Przecież twierdzisz , że i tak wiesza. Miej odwagę wziąć swoje życie we własne ręce i ponieść za nie odpowiedzialność.
Co do męża, nie może Ci kazać mieszkać z teściową tym bardziej, ze on jest w rozjazdach, a to Ty się męczysz i znosisz całą sytuację. Tylko wiesz każdy kij ma dwa końce, bo skoro Ty cały czas narzekasz, żalisz się, a nie wykazujesz żadnej inicjatywy i nie próbujesz rozwiązać problemu, a jedynie jęczysz, to on może uważać, że jeszcze nie jest tak źle skoro wytrzymujesz.
Tyle Twojego ile sama sobie wywalczysz.

Nie wiem czy może być gorzej. Cały czas jest tak samo  ;/  jeden dzień łaskawie się do mnie odzywają a drugi dzień nie. Masz rację że dopóki JA tego nie zrobię może nie będzie brak tego na poważnie.

Momlife, ostatni raz proszę, byś nie publikowała posta pod postem. Jeśli chcesz coś dopisać do swojej wypowiedzi, użyj opcji „edytuj”.

Dobrze, przepraszam. Chciałam odpisać na jedną i drugą odpowiedź.

***

Znam ją na wylot bo kilka lat mieszkamy razem  i wiele sytuacji różnych widziałam.

Czytam Twoje, Momlife, kolejne posty i prawdę mówiąc nie widzę możliwości, aby cokolwiek się zmieniło. Moim zdaniem kręcisz się w kółko, a decyzję już podjęłaś, wchodząc przy tym w rolę ofiary, ktora nie ma żadnego wpływu na to, co dzieje się w jej życiu.

Nic się samo nie zrobi. Dostałaś już mnóstwo rad, a jednak przyjęłaś absolutnie bierną postawę. Na domiar złego za obecną sytuację coraz bardziej zaczynasz obciążać męża.
Napisałam już, ale raz jeszcze powtórzę, że to wcale nie jest trudne, bo jeśli nie wiesz co jest nie tak albo czegoś nie rozumiesz, to zapytaj. Jeżeli coś Ci się nie podoba, to o tym powiedz, łącznie z użyciem słów "nie życzę sobie".

Macie rację dziewczyny... To ja muszę ruszyć z miejsca.

Łatwo się pisze i łatwo się czyta. Gorzej zrobić. Chcę się zebrać w sobie. Dla mojego zdrowia psychicznego bo z biegiem czasu odbiera mi coś chęci do wstawiania rano. Gdyby nie dziecko to byłoby ciężko.

Reprezentujesz totalnie bierną postawę, Autorko. I to Twoja postawa jest problemem, nie „wredna” teściowa, czy mąż, który niczego nie rozumie.