Myśli samobójcze - Netkobiety.pl

Zgłoś się do psychiatry w trybie natychmiastowym!

A bardziej w temacie: weź pod uwagę to, że posiadanie dziewczyny wcale nie sprawi, że będziesz mniej samotny. Więc jeżeli stąd wynika Twoja depresja to może pora przemyśleć priorytety życiowe?

Jak się zgłosisz z myślami samobójczymi to nie będziesz musiał. Powinieneś otrzymać pomoc przynajmniej doraźną.
Bzdura. Posiadanie dziewczyny nic nie ułatwi. Zwłaszcza w takim stanie jak jesteś teraz, to gwarantuję Ci, że dziewczyna wytrzyma max miesiąc.

Chcesz to opowiadaj

Plus nikt nie zniesie obciążenia, jakim jest bycie źródłem szczęścia dla drugiej osoby. Potraktuj terapię jak inwestycję w siebie. Związek powinny tworzyć dwie szczęśliwe osoby. Każda szczęśliwa sama ze sobą. Wtedy jest najzdrowiej.

No bez przesady. To chyba normalne w każdym związku, że ktoś odbiera drugą osobę jako źródło swojego szczęścia.
Ale faktem jest, że Twoje problemy nie znikną dlatego, że pojawi się dziewczyna.

Związek dwóch osób będących w depresji to bardzo kiepski pomysł. Nikomu on nie pomoże i nie przetrwa na dłuższą metę. Przerabiałem to.

Faktycznie, najlepsze rozwiązanie, piękna recepta na toksyczny związek...

Najpierw zrób porządek ze sobą, a potem poszukaj kobiety, która też ze sobą problemów nie ma. Wtedy będzie ok.

A przy okazji - to nie jest forum matrymonialne, takiej "pomocy" to Ty tu nie uzyskasz

Domyślam się o co Ci chodzi. W pewnym sensie mam ten sam problem, bo swoje poczucie zadowolenia w związku też mocno uzależniam od tego jak zadowolona jest moja żona. A że od dłuższego czasu sprawia wrażenie wiecznie niezadowolonej, no to jest kicha. Inna sprawa, że ona jest dość mocno egoistyczna i raczej się nie specjalnie przejmuje tym, czy ja jestem zadowolony.

Z racji tego, że masz jak się domyślam, mocno ograniczone finanse to jednak dobrze Ci radzę iść do psychiatry na NFZ. Mieszkasz w dużym mieście ? Możesz spróbować uderzyć do np. poradni przy szpitalu, który ma oddział psychiatrii. Ja tak chodzę od lat. Są też przecież różne instytucje, telefony zaufania w których myślę, że dostałbyś informację, gdzie się udać, żeby uzyskać fachową pomoc. Natomiast pieniądze trzymaj sobie na psychoterapię, bo ta będzie Ci też niezbędna. Psychiatra przepisze Ci leki i zaleci terapię.

Ale to nie chodzi o poświęcenie!
To chodzi o to, kiedy druga osoba uzależnia swoje szczęście od mojej obecności. Nawet nie od mojego zadowolenia (@Misinx) tylko chce mnie mieć na wyłączność, 24/7 bo tylko i wyłącznie ja jestem w stanie dać mu szczęście. To nie jest poświęcenie, to jest klatka!
Kiedy druga osoba nie rozumie, że czasami trzeba spędzić też czas samemu. Kiedy druga osoba nie ma żadnych zainteresowań i nie potrafi sama zająć sobie czasu. Kiedy jedynym źródłem jej szczęścia jest czas spędzony z partnerem. To jest świetny materiał na toksyka.

I Piotrek, psychiatra na NFZ przyjmuje w gabinecie, nie w szpitalu. Znajdź normalną poradnię zdrowia psychicznego, idź tam i daj sobie pomóc.
A nikt Ci nie da leków bez terapii i bez rozmowy. Bo Twój problem leczy się rozmową a nie lekami. Nie masz chorej wątroby, jelita czy czegokolwiek innego,c o da się wyleczyć biorąc odpowiednie leki. Twój problem jest w głowie, a takie leczy się rozmowami i taką formą terapii. Leki same nic nie dadzą, bo nie można ich brać całe życie, a jak odstawisz leki nie pracując nad problemem, to po odstawieniu leków wszystko wróci ze zdwojoną siłą.

To ogarniaj swoje życie, bo żaden normalny psychiatra nie wypisze Ci leków bez nakazu przejścia terapii.

Przepraszam, ale powiem tylko jedno - wybierz się do jakiegoś hospicjum, tam jest wiele osób potrzebujących.
Zupełnie przejrzysz na oczy.

Dodam jeszcze że mam syna 21 lat sama będąc osobą na wózku i wdową. Rozumiem Cię, że masz słabszą psychikę, ale uwierz, w tym wieku
są ogromne huśtawki nastroju. Proszę Cię tylko o jedno - nie czyń nic pod wpływem impulsu... przeczekaj, na pewno masz jakieś zainteresowania...
muzykę film itp. Uwierz, że życie to nie ciąg przyjemności, trudności to normalność w życiu i to one kształtują naszą odporność.
Życzę Ci jak najlepiej

Znam osobę która była w tak dużym bagnie że nawet nie można sobie tego wyobrazić. Wiele lat ta osoba walczyła o życie z powodu różnych zaburzeń funkcji organizmu. Lekarze nie umieli tej osobie pomóc - jedynie mogli doraźnie ratować życie.
Ona nie miała myśli samobójczych tylko przymus wewnętrzny do popełnienia samobójstwa.
Myśli samobójcze dręczyły ją nonstop, ale tak jak mówię najgorszy był ten przymus trudny do opanowania.
Nikt nie mógł jej pomóc więc modliła się i pościła przez wiele lat. I wiesz co? Wyszła z tego.

A wiesz co po kilkunastu latach okazało się?
Że była opętana. To były konsekwencje okultyzmu czyli wywoływania duchów w dzieciństwie.
Jeśli uważasz że masz myśli samobójcze to to jest pikuś do tego co miała ta osoba.
A mimo to przeżyła.
Dzięki egzorcyście wyszła z problemów. Zaburzenia psychiczne ustąpiły. Wróciła do społeczeństwa.
Jednak to jakie piekło przeszła to wie tylko ona sama.
Nie poddawaj się. Wiem że jest ciężko ale zawsze może być lepiej.
A jak nie widzisz sensu życia to módl się na różańcu aby dobry Bóg wskazał ci twój cel i twój sens życia.

Piotrek jak wyżej - do psychiatry koniecznie.
Z doświadczenia mogę Ci powiedzieć że psychiatra może wypisać Ci leki bez terapii więc nad terapia będziesz się miał czas jeszcze zastanowić (oczywiście bardzo bardzo Ci ta opcje doradzam) ale najważniejsze teraz abyś znalazł się pod opieką psychiatry.
Nie Ty pierwszy i ostatni jesteś w takim dołku ale ludzie z tego wychodzą, uwierz mi.

Piotrek opowiadanie o swoich problemach jest Bardzo Sensowne bo dzięki temu można pomóc osobie która zadrecza siebie.Dobry krok z twojej strony  to wizyta u psychiatry i równolegle psychoterapia, chyba że psychiatra jest również psychoterapeuta. Po za tym szukaj wsparcia u bliskich lub osób dla ciebie znaczących.
Życie jest darem doceniaj to co masz, poszukaj dla siebie zajęć które sprawiają tobie radość.  Z drobnostek składa się szczęście.

Hej i jak było?
Jest też kryzysowe centrum pomocy w rodzinie, są terapeuci. Próbowałeś ?

Co cię tak zasmuciło że masz myśli?

Piotrek, ja myślałam, że Ty na poważnie z myślami samobójczymi a Ty tutaj podryw na angielskiego pacjenta...

Wybacz żarty, już do rzeczy. Przede wszystkim chciałabym, żebyś wziął pod uwagę, że może nie być tak cudownie, że weźmiesz leki i po kilku tygodniach myśli znikną. Oczywiście tego Ci życzę i słyszałam i o takich przypadkach. Niemniej jednak słyszałam  o wielu, gdzie lekarstwa nie działały od razu, albo przestawały działać, albo nie działały wcale.
Nie stawiaj bardzo proszę sprawy tak, że albo leki zadziałają albo to zrobisz, bo to bez sensu. Może spróbuj podejść tak... że wiesz, że masz takie myśli, że one mogą wynikać z trudnych przeżyć albo z choroby, dlatego musisz być czujny i uważać na to co Ci podpowiada głowa. Ale absolutnie nie działać impulsywnie i pod wpływem chwili. Pamiętaj, że to że w danym momencie nie chcesz żyć nie oznacza, że następnego dnia nie obudzisz się w nieco jaśniejszym nastroju a pewnego dnia w pełni dobrego samopoczucia. Pewnie wiele przed Tobą pięknych chwil i wiele osób będziesz mógł też obdarować szczęściem ze swojej strony. Warto o tym pamiętać w momencie gdy wszystko widzisz w ciemnych barwach i nie dajesz rady widzieć inaczej. Może gdy nastanie lepszy moment pomyśl sobie "a co gdyby mnie już nie było" i pamiętaj w razie ewentualnego nawrotu, że to, że spada się w czarną otchłań nie znaczy, że już nigdy nie zaświeci słońce

Poddają się tylko najgorsze tchórze a odważni stawiają czoło życiu Jesteś młoda i całe życie przed tobą Może teraz twoje życie jest pozbawione sensu bo jesteś samotna Ja dopiero mając 24 lata znalazłam miłość mojego życia Znalezienie odpowiedniej osoby wymaga czasu i dużo cierpliwości ale warto czekać na miłość Życzę ci wytrwałości i szczęścia Gdyby myśli samobójcze nadal się powtarzały skontaktuj się z psychologiem przepisze ci leki antydepresyjne i wszystko nabierze innych barw Staraj się realizować swoje pasje słuchać ulubionej muzyki Może zapiszesz się na jogę ? Cudownie odpręża i wycisza

Miałam myśli samobójcze, może dziwnie zabrzmi, ale od 8 roku życia kiedy to mama powiedziała mi, że wiedząc, że będę miała taki charakter, nie decydowałaby się na dzieci. Potem doszedł ojczym na cztery lata, który znecal się psychicznie i fizycznie, zmiana miejsca zamieszkania gdzie nie miałam żadnych znajomych. Wtedy pojawiły się myśli, że nawet, gdybym się powiesiła przy tych wszystkich ludziach nikt by nawet tego nie zauważył.
Miałam problem z samookaleczamiem, który niestety trwa do dziś ale staram się z tego wyjść. Mimo tych myśli samobójczych wierzyłam, że w przyszłości będzie lepiej. Nawet podczas depresji byłam optymistką. I wiesz co? Z czasem, chciiaz ten czas bardzo się dłużył, faktycznie jest lepiej (chociaż problemy dalej jakieś tam są, wiadomo) a myśli samobójczych już dawno nie mam. Czasami tylko w zartach coś wspomnę, że idę skakać z mostu, ale nie mam na to ochoty

Dziewczyna może Ci pomóc w ten sposób, że będziesz mógł jej się wyżalić, będziecie dla siebie oparciem, ale to tylko wtedy kiedy trafisz na odpowiednią osobę i będziecie się że sobą nie tylko spotykać, ale i przyjaźnić. Co ci po dziewczynie, skoro więcej czasu będziecie się kłócić niż kochać?

Także głowa do góry, zajmij się swoim hobby, pisz pamiętnik bo to naprawę pomaga poukładać myśli w głowie, a z czasem zobaczysz że będzie lepiej. Trzymaj się