zarobki - młody architekt po studiach - pytanie do osób z branży - Netkobiety.pl

Chyba po kilku latach można zdawać egzamin na uprawnienia i wtedy sytuacja powinna się polepszyć?
Bo te 2000 czy nawet 2500 złotych to bardzo mało, nie zdawałam sobie sprawy że tak to wygląda. Nie wiem, jaki jest rynek, bo ja pracuje w innej branży ale polecam delikatnie zawyżać swoją stawkę. Gdybym chciała zarabiać 2500 to krzyknęłabym 3 tysiące.

Musisz sobie przyswoić, że po skończeniu studiów nie przedstawiasz dla pracodawcy jakiejś specjalnej wartości. Zasadniczo nie umiesz nic lub niewiele z zakresu faktycznie potrzebnego przy projektowaniu. Twoje obowiązki będą się zawierać w tym co za dawnych czasów robił ktoś nazywany kreślarzem. Czyli będziesz dostawać najgorszą robotę typu inwentaryzacje, przerysowywanie w komputer dokumentacji, którą można było dostać tylko w papierze, zliczanie jakichś elementów do zestawień i wrzucanie w komputer co tam szef na papierze wymyśli. Znaczy kreślarz. Jak będziesz perspektywiczna, to zaczniesz dostawać bardziej ambitne zadania i tak ze 3-4 lata zanim ktoś zacznie cię w ogóle poważnie traktować. Przez ten czas będziesz po prostu tanim mięsem armatnim niewiele różniącym się od dorabiających studentów, a takim z zasady płaci się mało. Jest taki jeden co kiedyś, nie wiem jak teraz w ogóle przez jakiś rok nie płacił. Uważał, że samo przyjęcie do jego firmy na ten czas jest taką nobilitacją, że sama możliwość wpisania sobie w cv roku robienia za darmo u niego jest wystarczającą zapłatą. Skądinąd miał rację Dla ciebie w tym momencie kariery odniesieniem jest wysokość ustawowej płacy minimalnej, czy w postaci pensji, czy stawki godzinowej. Jeśli posiadasz dodatkowe umiejętności np. świetnie sobie radzisz z wizualizacjami w programach 3d jak też ich obróbką i przygotowaniem w programach graficznych, to twoja wartość rośnie zdecydowanie. Wtedy podkreślałbym takie umiejętności ale trzeba to poprzeć odpowiednim portfolio i nie ma co przy tym kręcić i naciągać, bo to potem od razu wyjdzie w praniu i tylko niesmak pozostanie.
Zależy jaka forma zatrudnienia cię interesuje. Na początek możesz wszędzie liczyć tylko na umowy cywilnoprawne. Potem jeśli biuro jest w miarę duże i ma regularny obrót, to możesz liczyć na etat. W małych biurach zapomnij o etacie niezależnie jak długo pracujesz. W tych biurach, gdzie zatrudniają i na etat zasada jest mniej więcej taka: biuro ma na twoje wynagrodzenie 4000 zł i gdy wybierasz formę zatrudnienia, to pracodawcy zwisa ile dostaniesz netto, on ma na wszystkie koszty twojego zatrudnienia 4000 zł. Masz w sieci wiele kalkulatorów wynagrodzeń przy pomocy, których sobie wyliczysz ile będziesz mieć z tego na rękę przy umowie o pracę, zlecenie, o dzieło. Małe firmy nie zatrudniają na etat, bo przeważnie nie mają regularnych wpływów, a ZUS-u to nie interesuje. Odkładanie kasy na konto wynagrodzeń jest upierdliwe, trudniej rozliczać koszty, bo czasem są, a zysku nie ma itp. więc się w to po prostu nie bawią.
Robienie uprawnień bywa pułapką. Posiadanie uprawnień teoretycznie daje możliwość żądania podwyżki. To fakt jak też i to, że świeżo upieczeni posiadacze uprawnień właśnie z tego powodu wylatują z roboty W tej chwili zrobienie uprawnień jest w zasadzie banalnie proste i każdy głupi może je zrobić. Problem w tym, że jeśli nadal jest tym każdym głupim, to uprawnienia dadzą mu tylko out z roboty. Stąd bywa ogólnie w branży projektowej, że ludzie nie chcą robić uprawnień, bo czują co się święci. Ja bym polecał zawsze i wszędzie robić je wtedy kiedy jest się przygotowanym do podjęcia samodzielnej pracy w projektowaniu czyli własnego biura, choćby jednoosobowego.
Gdzie szukać pracy? Osobiście polecałbym raczej mniejsze lub średnie biura, bo tam faktycznie młody człowiek w ciągu paru lat czegoś się może nauczyć. W dużych biurach zasada jest prosta, że młody jest po to żeby nim orać, nikt się nie przejmuje czy się czegoś nauczy czy nie, a nawet wręcz przeciwnie ci co mogą czegoś nauczyć nie zrobią tego za darmo. Plusem dużych biur jest to, że częściej robią duże, fajne tematy i nawet robiąc przy nich jakieś ogony można poczuć się lepiej No i jeśli się przeżyje w tym środowisku wilków odpowiednio długo, to można się w tym odnaleźć i wybić wysoko

Ooo, serio co jest w nich drogiego? Chyba, że na płatnym kierunku.

Bo na studiach uczą takich tam ogólnych pierduł i bujania w obłokach. Potem taki młody absolwent nie ma bladego pojęcia o szarej, projektowej rzeczywistości, że 70% czasu i wysiłku pochłania zupełnie co innego niż tzw. projektowanie. Nie mają realnego pojęcia o współpracy z projektantami z innych branż. Architekt musi nadzorować pracę wszystkich innych projektantów branżowych tj. konstruktorów, instalatorów, drogowców itd. Żeby to robić musi znać kawał wiedzy i praktyki z tych pokrewnych dziedzin. Z młodych architektów to tylko się śmieją projektanci innych branż i w sumie najczęściej mają rację. Praktyka na budowie. Osobiście uważam, że każdy młody projektant powinien obowiązkowo spędzić minimum rok prawdziwej roboty na budowie. Zaczynając od taczki, a nie te pseudo staże jakich teraz się wymaga.

Jeśli posiadasz uprawnienia, to raczej nie możesz tego zatajać przy wpisywaniu się w tabelkę projektu.

To przy jakiej kasie będzie opłacalny? Jeśli się pracuje w biurze jako zwykły wyrobnik czyli tzw. asystent, to po prostu większej kasy się nie dostanie niż te mniej więcej 3 patyki. Taka jest dola wyrobnika. Po 8-10 latach pracy w zawodzie, to się albo ma już kwalifikacje pracy na własny rachunek albo w dużych pracowniach jest się menadżerem projektu. Czyli w ramach biura samodzielnie się prowadzi projekt, ma się swoich asystentów i za to kasa jest zupełnie inna. Mając lat 30 za jeden czy dwa w miarę przyzwoite tematy dawało się kupić nówka mieszkanie trudno mi powiedzieć czy to nieopłacalne.

Z informatyką nie ma sie co porównywac - tam kariera inżyniera trwa 5-10 lat, potem wylatuje bo jest za stary. Musi sie przebranżowic. W architekturze po 10 latach pracy Twoja kariera dopiero zaczyna sie rozwijać a zarobki rosnąc. W architekturze czasami wybór jest ciezki albo ambitne projekty za niską kasę albo nieambitne adaptapcje projektów gotowych za sumarycznie dużą kase. W koncu 100.000 domków co roku w Polsce sie buduje i szybko nie przestanie.

I uciekają z kraju. Wcale im się nie dziwię.

Wpisując się w tabelce również nie masz obowiązku podawać numeru swoich uprawnień. Jest owszem jawna i widać, że zdałeś, ale jakoś wątpię, aby szef pilotował na bieżąco, czy akurat ktoś z jego pracowników nie zdal uprawnień. Zresztą dyskusja nie warta zachodu. Jak nie chcesz się tym chwalić to nie musisz i już. Oczywiście jednak uprawnienia się robi, po to aby coś z tego mieć także, tak czy siak sam o tym mówisz. I zdaję sobie z tego sprawę, jednak dla mnie to abstrakcyjne pojęcie, że ktoś kogoś zwalania tylko dlatego, że zdał uprawnienia.

Nie potrzebujesz uprawnień, żeby pracować w Urzędzie. I zgadzam się z Tobą w pełni, że nie ma już coś takiego jak praca przy spokojnym rysowaniu. Tylko własnie o to mi chodziło, że nie wiesz tego idąc na te studia. Nie wiesz, że po ukończonym kierunku wcale nie siedzisz i projektujesz budynki, tylko nade wszystko użerasz się z całą masą ludzi i papierów. Nie dziwię się, kiedy prowadzący biura architekci niewiele mają wspólnego z jakimkolwiek rysowaniem, bo kiedy widzę ile czasu pochłania wszystko inne to nawet nie ma kiedy rysować/projektować.

Hahahaha. Piszesz:"To nie działa źle," a zaraz potem "Tylko pamiętaj, że 1300 zł ZUS musisz zapłacić co miesiąc i ZUS-u nie interesuje czy ty przez ten miesiąc coś zarobiłaś i ile ci zostanie na życie po opłaceniu składki." Serio uważasz, że to nie działa źle? Ja nie twierdzę, że to wina architektów, że to wszystko wygląda tak beznadziejnie. Uważam właśnie, iż to system sprawia, iż ta branża jest koszmarna. Mam pełen szacunek dla wszystkich tych ludzi, którzy pomimo tych wszystkich kłód wciąż wrzucanych im pod nogi, mimo wszystko prą na przód i bardzo dobrze im to idzie. Tylko to właśnie o to w tym wszystkim chodzi - Ci ludzi są pracoholikami, a nie każdy marzy o tym by 24/h i 7dni w tygodniu pracować jak wół i myśleć ciągle tylko o pracy.

Poniekąd zgadza się

Śmiem się z tym nie zgadzać. Młodzi absolwenci architektury posiadają tą wiedzę tylko w swoich wyobrażeniach. Dyskusję na temat tego co wystarcza do ukończenia studiów architektonicznych i jak się to ma do pracy zawodowej możemy od razu pominąć jako jałową i bezprzedmiotową

Jeśli mając 15 lat doświadczenia w zawodzie tak są oceniani na rynku, to po prostu są marnymi fachowcami. Po 15 latach doświadczenia w zawodzie są ogólnie trzy możliwości:
1. ma się już własną firmę i zarabia tyle na ile ma się zdolności,
2. jest się cenionym na rynku specjalistą, który negocjuje indywidualne stawki w trakcie współpracy z i na rzecz biur architektonicznych,
3. jest się przeciętnym wyrobnikiem, kimś w rodzaju kreślarza w dawnych pracowniach projektowych, a ci nigdy nie mogli liczyć na kokosy. Z tego samego powodu dla którego salowa w szpitalu nie zarabia tyle co ordynator. Oczywiście za starych, dobrych czasów gospodarki uspołecznionej kreślarz mógł przepracować spokojnie na etacie całe życie i przejść na zasłużoną emeryturę. Tyle, że nie mamy już gospodarki uspołecznionej, nie ma już państwowych biur projektowych, a ja nie znam ani jednego biura architektonicznego, które zatrudniałoby ludzi na etacie. Poza jakimiś wyjątkami ze względów podatkowych lub podobnych, gdzie na etacie musi być prezes, prokurent czy coś w ten deseń. Znaczy się wyjątek od reguły.
Przyczyną tego nie jest wredność właścicieli biur projektowych, tak architektonicznych jak i innych branż projektowych. Najzwyczajniej na świecie biuro projektowe ma z zasady nieregularne dochody, a praca na etat jest regularnym kosztem. Godzenie jednego z drugim jest bardzo upierdliwe i niby w imię czego ma być realizowane? Owszem, są biura projektowe różnych branż, które zatrudniają na etat ale prawie zawsze są to biura wyspecjalizowane w dużym obrocie jak np. te specjalizujące się w projektach typowych albo obrabiające duże kontrakty rozliczane długoterminowo, a regularnie. Wtedy są warunki aby podjąć ryzyko zatrudnienia pracownika na umowę o pracę. 

Zgadzam się z tym.

A jak jeszcze dojdzie się do świadomości tego, że postęp w tym zawodzie oznacza coraz mniej projektowania, a coraz więcej telefonów, spotkań, wyjazdów, księgowych, prawników, urzędników, polityków... Że sukces w tym zawodzie oznacza prawną i finansową odpowiedzialność za projekt, którego większości elementów nie miało się nawet czasu przejrzeć.

Przepraszam ale jedno nie ma za wiele wspólnego z drugim. W zawodzie projektanta spędziłem 23 lata z czego niewiele ponad rok na etacie, który wynikał tylko i wyłącznie z ówczesnych wymogów uzyskania samodzielnych uprawnień do wykonywania zawodu. Od tego czasu te wymogi zmieniono właśnie ze względu na fikcję lub niemożność zatrudnienia na umowę o pracę. Najniższy szczebel w drabinie tzw. projektantów jest de facto odpowiednikiem dawnego zawodu kreślarza i nigdy nie będzie zarabiał kokosów. To jest szczebel kariery zawodowej okupowany przez studentów czy młodych absolwentów. Znaczy tanią siłę roboczą. Ta grupa będzie zarabiać grosze niezależnie od tego czy ma rok doświadczenia czy 15. Awans z tej nieciekawej grupy zawodowej jest możliwy tylko i wyłącznie jeśli dowiedzie się zdolności i umiejętności do czegoś więcej. To znaczy, że na przykład w ramach biura projektowego zostaje się szefem zespołu projektowego i nadzoruje się pracę grupy innych pracowników. Zostaje się tzw. kierownikiem projektu, który z ramienia firmy za niego odpowiada albo odpowiada za kilka projektów. Wtedy taka osoba pracuje za zupełnie inną stawkę niż ci "kreślarze". Dokładnie ten sam mechanizm istnieje na budowach, w dużych firmach budowlanych realizujących duże kontrakty. Za bycie kierownikiem jednej budowy dostaje się taką stawkę, a za byciem kierownikiem nadzorującym kilka realizacji zupełnie inną stawkę.
Jest rzeczą oczywistą i pisałem to na tym forum jakiś czas temu, że wszelka praca projektowa jest mało atrakcyjna dla kobiet. Właśnie ze względu na to, że rzadko kiedy można liczyć na etat, który oczywiście najbardziej jest oczekiwany przez kobiety. Stąd nadreprezentacja kobiet, absolwentek studiów technicznych na różnych szczeblach administracji samorządowej i rządowej, bo tam dają pracę na etat. Nigdy nie zarobią nawet części tego co ich zdolni koledzy z roku, którzy zostają w sektorze prywatnym ale praca do 15 30, etat, chorobowe, urlopy robią swoje.
Jeśli komuś po 15 latach pracy na rynku nie oferuje się więcej niż 2700 na rękę, to dokładnie tyle warta jest jego wiedza i umiejętności. Ten ktoś ma do wyboru:
- przestać narzekać i pogodzić się z takimi zarobkami,
- przestać narzekać i zweryfikować swoją wiedzę i umiejętności na rynku podejmując samodzielną praktykę projektową.
Jeśli jest dobrym projektantem, dobrym biznesmenem, to samodzielnie zarobi więcej niż te 2700 na rękę. Oczywiście po opłaceniu już 1500 ZUS, PIT, VAT, 15 tysięcy za jeden program, 10 tysięcy za drugi
Żartowałem, są tańsze alternatywy tj. da się obrobić koszt oprogramowania w paru tysiącach. Da się drukować po drukarniach. Co prawda rachunek za wydruk średniej wielkości projektu potrafi przyprawić o palpitację serca więc czym prędzej zaczyna się szukać na rynku możliwości zakupu używanego plotera. Wychodzi, że to kwota co najmniej kilku tysięcy na start, bo potem dochodzi jeszcze papier i tusze. Ktoś z bardziej pozytywnym myśleniem weźmie w leasing wielkoformatowy ploter, wielofunkcyjne ksero, stanowisko komputerowe albo dwa. Licencje na odpowiednie programy do projektowania. Do tego trzeba by wynająć jakieś lokum, gdzie to wszystko można postawić. Nagle wychodzi całkiem okrągła sumka, którą trzeba co miesiąc spłacać do banków. Do tego jeszcze składka ZUS za samego siebie, czy się osiąga przychód czy nie.
No i siedzi taki ktoś patrząc w monitor i myśli. Kurna, jeszcze nic nie zarobiłem. Nie mam jeszcze ani jednego klienta. Jak zdobędę klienta, to na pierwszą fakturę będę mógł liczyć po 2-3 miesiącach, gdzie faktura będzie miała miesięczny termin płatności. Będąc pełnymi optymizmu możemy zakładać, że klient zapłaci Znając życie musimy zakładać, że klient na 99% nie zapłaci w terminie, przeleje jakieś grosze, a resztę będzie spłacać przez kolejne 2-3 miesiące. Tymczasem o jejej, jak wystawiliśmy fakturę, to trzeba od tej faktury odprowadzić podatki, dochodowy i VAT. Niezależnie czy klient zapłacił czy nie (są od tego wyjątki ale nie będziemy sobie zawracać głowy wyjątkami do reguły). No i taki delikwent siedzi, z głowy mu paruje, bo widzi, że za 2 tygodnie ma do zapłacenia raty za oprogramowanie, za komputery, za ploter i ksero, czynsz, swój ZUS, VAT od faktury, a pracownik jednym tchem woła, że nie może wydrukować projektu, bo skończył się tusz, którego opakowanie kosztuje 300 zł oraz, że on też by chciał pracować na etat. Ten etat, który jemu pracodawcy dołoży kolejne stałe obciążenie składką ZUS, którą musi zapłacić. Czy dostanie wynagrodzenie za projekt czy nie. Czy zdobędzie nowe zlecenie, czy nie. A w tym fachu zlecenia się zdobywa. Się kradnie kolegom po fachu. Obmawia się kolegów po fachu, że są słabi i że ja zrobię to lepiej, szybciej, taniej. Włazi się w dupę różnym takim żeby zdobyć zlecenie. Wchodzi się w nieciekawe relacje. Wtedy jest się spełnionym zawodowo i finansowo projektantem Ma się kasę, dom, samochody. Co prawda też wrzody tudzież inne przypadłości. Niewiele się śpi. Bywa, że nie bardzo chce się patrzeć w lustro wiedząc jak wielu ludzi trzeba było zrobić w przysłowiowego ch..., ilu orżnąć na pieniądze.
No to jak, startujemy w kierunku zawodowego i finansowego sukcesu?

W Polsce obecnie nie kształci się stricte kreślarzy. Ten zawód za minionego systemu społeczno-gospodarczego wykonywali technicy. Nie ma żadnych przesłanek do tego aby dziś było inaczej ale teraz trzeba mieć większe ambicje i koniecznie kończyć studia architektoniczne. W przypadku mniej więcej połowy absolwentów całkowicie bezpodstawnie.

Nie wiem, jak byłem młody zarabiałem grosze, a się starałem i pracowałem 12 h na dobę.

Świadomość klientów przede wszystkim poraża fakt, że wydają pieniądze na kupkę kartek. Taka jest świadomość klienta na temat wartości pracy twórczej. W projektach typowych nie widzę nic złego. Jeśli ktoś znajdzie w nich coś dla siebie, to super. Natomiast żyć z projektowania domów jednorodzinnych? Życzę powodzenia

To nie jest problem czarnych owiec w środowisku architektów tylko szerokiej grupy inżynierów, a nawet techników innych specjalności, którzy posiadają ograniczone uprawnienia do projektowania w zakresie architektury.

Oczywiście, że nie jest w stanie wpłynąć, tak jak poprzednio SARP przegrywając wszystkie postępowania antymonopolowe kiedy wprowadził jednolite zasady wyceny prac projektowych.

Mam na myśli warunki pracy w całkiem sporym mieście. Może to nie stolica ale da się żyć. Natomiast nadal nie jestem w stanie ogarnąć co ma praca na etacie do utrzymania? Jak pisałem w zasadzie pomijając jeden incydent nie pracowałem w życiu na etacie, a jakoś dałem radę przeżyć. Kupić mieszkanie, zbudować dom itp. Nawet kredyty hipoteczne mi dawali bez żadnego etatu tylko na umowy tzw. śmieciowe.
Praca na etat jest najmniej opłacalną formą zatrudnienia zarówno dla pracodawcy jak i pracownika. Dobra dla mas, które trzeba rozliczać zegarowo. Jeśli ktoś w projektowaniu rozlicza swoją pracę od 7 do 15, to jest skończony umysłowo. W sensie kreślarza teoretycznie może być ale przecież teraz każdy absolwent architektury nosi marszałkowską buławę w tubie

Niestety autorko, ale w przypadku tego zawodu mamy typowy przykład patologii polskiego prawa.
W tym czasie Twoje koleżanki i koledzy na zachodzie mają już pierwsze większe doświadczenia. Co do płacy, to za przeproszeniem skandal.

Zakładając, że dostajesz netto 2900 zł, to brutto zarabiasz 3988 zł, a łączny koszt twojego wynagrodzenia jaki ponosi miesięcznie pracodawca to 4805 zł. Tyle pracodawcę kosztuje twoje stanowisko pracy - 4805 zł. Gdybyś powiedziała pracodawcy, że bazując na tej kwocie ok. 4805 zł chcesz pracować dla niego na podstawie umowy o dzieło, to uwaga, uwaga dostawałabyś na rękę, netto już po zapłaceniu podatku całe 4400 zł. Tylko dla ciebie i na twoje potrzeby. Chciałaś umowy o pracę, to co miesiąc oddajesz państwu 1900 zł Wolny kraj, wolny wybór.

A możesz sprecyzować na czym ta patologia prawa polega?

Bez kozery projektują drapacze chmur zapewne...

Uprawnienia nie mają nic wspólnego z pracą, przynajmniej już kilkanaście lat. Kiedyś trzeba było wykazać przebieg wymaganego stażu potwierdzeniem zatrudnienia ale już od kilkunastu lat trzeba jedynie wykazać staż pod kierownictwem uprawnionej osoby stosownym dziennikiem praktyki i wpisami mentora. Nikt nie żąda potwierdzenia, że się ten staż odbywało za wynagrodzeniem, a tym bardziej na podstawie umowy o pracę. A tak właśnie kiedyś było, bo trzeba było przejść połowę wymaganego stażu na umowę o pracę. Zmieniono to właśnie na korzyść stażystów, bo w tym i pokrewnych zawodach było to tylko utrudnienie dla nich. O ile się nie mylę dziś żeby uzyskać uprawnienia do sprawowania samodzielnych funkcji projektanta trzeba jedynie roku praktyki projektowej i roku praktyki na budowie. Część tej praktyki można już realizować na studiach. Czyli raptem przemęczyć się 2 lata, zdać egzamin państwowy, wpisać się na listę członków izby zawodowej i można szaleć projektowo na własne konto! Można szaleć ile wlezie, żądać od klientów gargantuicznych honorariów. Na pewno zapłacą, co nie stać ich?

Wybacz ale zwyczajnie nie wiesz o czym piszesz. Ławki jak wiele innych obiektów nie wymagają udziału żadnego projektanta. Jest cały katalog obiektów, których wybudowanie lub postawienie nie wymaga udziału projektanta i z każdą nowelizacją prawa ta lista się wydłuża. Oczywiście z typowo polskim brakiem logiki ale jednak. Otóż np. jeśli chcesz sobie postawić obok domu budynek gospodarczy o powierzchni 35 m2, mający z 5-6 metrów wysokości, dwie fajne bramy po 3 metry szerokości, to wystarczy, że masz kartkę w kratkę i długopis. Nabazgrzesz sobie na niej jak wg ciebie taki budynek miałby wyglądać, zanosisz to do starostwa ze zgłoszeniem, że chcesz takie coś zbudować. Po 3 tygodniach jak starostwo nie zaprotestuje, to bierzesz szwagra, taczkę, szpadel i co tam jeszcze wypadałoby mieć i stawiasz sobie taki budynek. Potem wstawiasz sobie do środka swoje 2 auta i się cieszysz, że masz zawsze rano suche. Jeśli jednak wpadnie ci do głowy wybudować garaż, taki byle jaki na jedno auto tzn. o powierzchni ok. 15 m2, to masz przechlapane. Musisz zatrudnić architekta, który zaprojektuje profesjonalnie piękną bryłę twojego garażu żeby harmonijnie komponowała z twoim domem i sąsiadującą zabudową,  inż. budownictwa, który zaprojektuje solidną konstrukcję, inż. elektryka, który zaprojektuje niezawodną instalację elektryczną, inż. geologii, który wykona badania geotechniczne czy aby ziemia się pod twoim garażem nie osunie, inż. geodetę, który wykona mapę do celów projektowych, a potem profesjonalnie wytyczy twój garaż w terenie, a na koniec budowy zrobi profesjonalną inwentaryzację geodezyjną do zasobów powiatowego ośrodka. Jak będziesz mieć ten profesjonalny projekt, to składasz go do starostwa i broń Boże na zgłoszenie (z różnych powodów) tylko na pozwolenie. Dostajesz pozwolenie, kupujesz dziennik budowy, zatrudniasz kierownika budowy, na koniec zgłaszasz zakończenie prac do nadzoru budowlanego razem ze stertą dokumentów i czekasz aż pozwolą ci użytkować twój skromny garaż. Kiedy już możesz to zrobić i legalnie wprowadzić do niego swoje kochane autko, to widzisz sąsiada, jak aż przykucnął ze śmiechu stojąc przed swoim dwa razy większym budynkiem gospodarczym, w którym pięknie błyszczą się dwa samochody...
Jeśli chciałeś napisać o patologii, to masz powyżej przykład
Natomiast to o czym ty piszesz, to żadna patologia tylko dbałość państwa o bezpieczeństwo obywateli. Po ukończeniu studiów nie musisz już iść na żadne dodatkowe kursy. Masz iść do roboty pod kierownictwem doświadczonego projektanta i kierownika budowy żeby nabyć praktyczną wiedzę o zawodzie jaki chcesz wykonywać. I jeśli chcesz ten zawód wykonywać samodzielnie będąc kimś w rodzaju wyzwolonego mistrza, to musisz wykazać, że posiadasz umiejętności mistrza. To jest właśnie zdać egzamin mistrzowski, który państwo scedowało na rzecz cechu mistrzowskiego architektów. Płacisz za przeprowadzenie egzaminu, zdajesz go, wpisujesz się na listę członków cechu architektów i płacisz co miesiąc składki z tytułu tego członkostwa. Tak jak lekarze dla przykładu. Zostajesz członkiem zawodu zaufania publicznego, ponieważ społeczeństwo pokłada w tobie zaufanie, że projektując cokolwiek na prywatne zlecenie będziesz dbać o przestrzeń użytkowaną przez ogół społeczeństwa. Co więcej, ktoś niezadowolony z twojej pracy może złożyć na ciebie skargę przed grono twoich kolegów cechowych, którzy rozstrzygną czy nie sprzeniewierzyłeś się zasadom etyki zawodowej. Niezależnie zaś od tego ponosisz zawodową i karną odpowiedzialność za każdy wytwór twojego talentu i wiedzy. Jeśli komuś spadnie cegła na głowę po 20 latach mieszkania w budynku twojego autorstwa, to ty jesteś pierwszy do poniesienia za to odpowiedzialności. Dożywotnio. Tu nie ma okresu gwarancji czy rękojmi. Do końca życia odpowiadasz za wszystko co zostało wybudowane na podstawie projektu na którym złożyłeś swój podpis i numer uprawnień do samodzielnego wykonywania zawodu. Zawali się hala grzebiąc pod sobą kilkadziesiąt osób i o szóstej rano smutni panowie wyciągają cię z betów, a ty masz przed sobą kilka lat udowadniania, że to nie z powodu błędów lub choćby zaniedbań, które ty popełniłeś.
To jest właśnie kwestia bezpieczeństwa zdrowia i życia ludzkiego, a ty oczekujesz, że byle baran po studiach ma mieć w rękach to zdrowie i życie?

Słusznie i naukowo. Nie ma przymusu pracy. Popularna sieć handlowa daje na start 3600 brutto na stanowisku kasjera. Można się przebranżowić, jest to normalne zjawisko w gospodarce kapitalistycznej. Ewentualnie jeśli komuś zależy na żywym kontakcie z architekturą, to na budowach poszukiwanych jest wielu fachowców np. tynkarze są bardzo w cenie i można całkiem nieźle zarobić.

Ktoś wspomniał odnośnie zakresu pracy jaki interesował inną osobę w tym wątku, a ten zakres to nie mniej nie więcej ale kreślarz. Wspomniany przez kolegę zakres, to właśnie asystent projektanta i to z niejakim doświadczeniem. Raczej nie jest to osoba zaraz po studiach

Owszem można liczyć na wiele i oczekiwać wiele. W prawdziwym życiu jednakże liczeniem zajmuje się więcej stron i niekoniecznie ich rachunki muszą być zbieżne. Można się upierać przy swoim jeśli to faktycznie prowadzi do sukcesu ale jeśli nie, to cóż... pozostaje frustracja.

Ciekawy jestem jaka i czyja to polityka. Mnie się zdaje, że nazywa się to to kapitalistyczną gospodarką wolnorynkową. Zaczynając od ilości architektów, to już ćwierć wieku temu zaczęto bez żadnej politycznej wskazówki przyjmować na studia architektoniczne co najmniej dwa razy więcej chętnych. Potem otwarto możliwość studiowania w systemie wieczorowym ale za to odpłatnym więc korzystnym dla uczelni. Powstały jak w wielu innych kierunkach prywatne szkoły wyższe, które oferowały kształcenie w tym kierunku. Widać było zainteresowanie wśród młodych ludzi. Co jest ciekawym zjawiskiem biorąc pod uwagę, że już ćwierć wieku temu kto kończył studia architektoniczne i śledził los koleżanek i kolegów z roku, to wiedział, że w zawodzie pozostaje góra połowa absolwentów. Jeśli już mówić o polityce, to jest to polityka deregulacji zawodów, bo z biegiem czasu ułatwiano dostęp do samodzielnego wykonywania zawodu dla absolwentów architektury oraz innych kierunków budowlanych. Co ogólnie zgadza się z polityką żeby jak najwięcej młodych Polaków kończyło jakieś studia wyższe ale po co, to już nie za bardzo wiadomo. Ja dla przykładu swojego domowego 15-latka nakierowuje właśnie na 5-letnie technikum, po którym będzie miał konkretny i całkiem fajny fach w ręku. Na dodatek całkiem uniwersalny, a to miłe połączenie na rynku pracy. Jak będzie mu się chciało iść na studia i będzie widział w tym sens, to proszę bardzo.
Odnośnie tych skandalicznie niskich stawek jakie przyjmują architekci. Lata temu jedyna poważna próba usankcjonowania powszechnego i obowiązkowego dla architektów "cennika" czyli zasad ustalania honorarium za pracę została zmiażdżona przez polskie sądy jako niedopuszczalna praktyka monopolistyczna. Pozostało po staremu czyli każdy architekt ustala swoje honorarium jak mu się podoba i na ile będzie w stanie wynegocjować z klientem. Czyli rozpiętość cen za porównywalny zakres prac jest kosmiczna. Co ciekawe powstał jeden jak najbardziej prawdziwy i obowiązujący akt prawny ustalający poziom honorarium za prace projektowe. Jest takie rozporządzenie, które ma służyć pomocą jednostkom budżetowym i innym instytucjom zobowiązanym do zlecania prac w trybie zamówień publicznych w wycenie potencjalnych kosztów prac projektowych. To rozporządzenie ujmuje temat naprawdę rzetelnie i gdyby opierać się na nim to projektanci żyliby jak pączki w maśle. O dziwo jednak owe instytucje dla których to rozporządzenie powstało jakoś z niego nie korzystają Obowiązuje jedna zasada - najniższej ceny. No i choć od lat środowisko apeluje do siebie wzajemnie aby nie brać udziału w postępowaniach, gdzie jedynym kryterium wyboru jest cena, to jak widać po krajobrazie nie ma problemu ze znalezieniem chętnych.

Jak w pierwszym akapicie. Nie ma przymusu pracy. Jest tyle ciekawych zawodów. Zresztą gdzie nie spojrzeć, to muzyk po architekturze albo lektor w telewizji