Czy to depresja albo nerwica? - Netkobiety.pl

Witam, piszę tutaj, bo nie mam już do kogo się zwrócić. W sierpniu kończę 18lat i chciałabym się wtedy już wyprowadzić. Dlaczego? Po pierwsze to nienwidzę miejsca, w którym mieszkam. Nie lubię wychodzić na swoją wieś. Nawet spacer z psem przychodzi mi niechętnie. A to wszystko przez wydarzenia i ludzi z podstawówki i gimnazjum. Nie miałam tam przyjaciół, niby mnie lubili, ale wiem, że byłam wyśmiewana za plecami, bo uczyłam się najlepiej, dostawałam drogie prezenty od rodziców (za wyniki w nauce), miałam osiągnięcia w sporcie, często gdzieś wyjeżdzałam. Pozwoliłam się zbliżyć do mnie paru osobom, bo brakowało mi bliskości, a one to tylko wykorzystały, żeby potem całkowicie zrujnować moją psychikę. Do tego przyczynili się też moi rodzice, siostra i paru nauczycieli, którzy nie wiedzieć czemu, nie byli zbyt chętni żebym np wyciągnęła ocęnę z ich przedmiotu. Moi rodzice, bardzo naciskali na nauke, przez co mało spałam, bo siedziałam ciągle w książkach. Zawierzyłam im, że całe moje życie zależy od cyferki w dzienniku, przez co potem nawet jak wiedziałam, że umiem to stresowałam się przed każdym sprawdzianem, a przed gimnazjalnym prawie zemdlałam. Ten okres pomogli mi przetrwać przyjaciółka, która mieszka 400km ode mnie i przyjaciel, który mieszka jeszcze dalej i pare miesięcy temu stał się moim chłopakiem, ale przed świętami zostawił mnie dla byłej:) Przyjaciółka też ma już swoje życia tak jak ja, więc piszemy coraz rzadziej i chyba kontakt nam się urwie. Mam dwie przyjaciółki z klasy, ale nie chce im opowiadać o swoich problemach, bo wiem, że zaraz jedna jak się opije to rozgada komuś. Nie chce żeby klasa się o tym dowiedziała, bo wreszcie jestem lubiana przez swoje otoczenie, ale też nie tak, żebym np gdzieś z nimi wyszła. Bardzo lubię ciszę i spokój jak jestem w domu, wiecie przychodzę z zatłoczonej, głośnej szkoły, zmęczona to chce mieć chwilę spokoju, tak samo jak się uczę. Niestety nie pozwala mi na to moja 33- letnia siostra:) Sezonowo jeździ do Niemiec do pracy, ale kiedy jest w Polsce mieszka z nami. Jest denerwująca, głośna i zachowuje się jak małe dziecko. Nie potrafi mówić tylko krzyczy, w dodatku ma starsznie piskliwy głos. Cały czas włącza telewizor, który też musi być głośno, bo tak. I albo jest włączony w salonie albo u niej w pokoju i zawsze go słychać w prawie całym domu. Jezeli mama ją o coś poprosi to ona zaraz każe mi to zrobić, bo jestem młoda i się powinnam uczyć i coś też robić w tym domu. Rodzice wtedy stają w mojej obronie, ale ona zaczyna się z nimi kłocić i mówi, że się na mnie przekonają, że ja im przykrości narobię, bo nic nie osiągnę. Wytyka mi moje błędy, niepowodzenia i to że coś dla mnie zrobiła, więc od dłuższego czasu nie proszę jej już o nic. Przez to wszystko nie wytrzymuję nerwowo.  Od pół roku mam nerwobóle, huśtawki nastrojów, stałam się bardzo wybuchowa i impulsywna. Boję się codziennych sytuacji, jak rozmowa z kurierem przez telefon czy pójscię do sklepu. Jak idę do tablicy w szkole to trzęsą mi się ręce, boję się bardzo wypowiedzi ustnych. Najlepiej jakbym mogła wszystko tylko i wyłącznie pisać. W dodatku coraz gorzej mi idzie w szkole, tracę chęci do wszystkiego, do swoich pasji, do nauki, nawet przedmiotów, które lubie i których nauka nigdy nie była dla mnie porblemem. Ostatnio często chce mi się płakać, mam straszne bóle głowy, dzwoni, szumi mi w uszach, a najmniejszy hałas doprowadza mnie do szaleństwa. Nie wiem już co robić, rodzice mają ostatnio dużo problemów i wydatków, a mama straciła pracę, a tata jest po udarze i nie może aktualnie pracować. Poprosiłabym ich o pójście do psychologa, ale już dużo pieniędzy wydają na mnie odnośnie mojej nauki itd.