morze beznadziei :( - Netkobiety.pl

Witam wszystkie forumowiczki. Nie wiem czego szukam , chyba ujścia dla swoich myśli , dobrego , zaufanego słuchacza bo zapewne nie rozwiązania , gdyż to musi znaleźć się we mnie samej .Całe życie szukałam miłości, ba! ja o nią żebrałam , a najśmieszniejsze , że przez 20-kilka lat żyłam w przekonaniu , że mam najwspanialszych rodziców pod słońcem ,Dopiero teraz , zdobywszy wiele ran na sercu , doprowadzona do depresji,  nieumiejąca znaleźć już początku tego syfu , który wypełnia moje życie, odkopuję sie i widzę, rozumiem dlaczego stałam się tym, kim jestem . Do rzeczy: ojciec mój był człowiekiem bardzo szanowanym bo pracowitym, niepijącym , niepalącym , niełajdaczącym się ale po latach dotarło do mnie , że dzieci były dla niego skutkiem ubocznym działalności seksualnej , nie kochał nas , byliśmy bo wszyscy mieli dzieci , z resztą dzieci - córki to sprawa "baby".Nigdy nie usłyszałam od niego słowa KOCHAM, mało tego - nie usłyszał tego nikt z nas , z matką na czele , która przez 25 lat małżeństwa nie usłyszała z jego ust nawet własnego imienia ! to dopiero sztuka - zwracać się bezosobowo.Całe swoje życie starałam się żeby zostać zauważoną przez rodziców , bo matka też całe życie zajęta była dbaniem, dogadzaniem , staraniem się o męża , a dokładnie była idealnym wołem roboczym, nawet nie kobietą , bo tego nas nie nauczyła . Wzrastałam w poczuciu wstydu , że mam piersi ,bo dziewczyny to "dopust boży", uważałam , że jestem tak brzydka, gruba, że nawet w lustro nie potrafiłam swobodnie patrzeć .Generalnie miałam się za COŚ co nie zasługuje na miłość, uwagę , zainteresowanie .Myślałam , że pracowitością, dobrymi wynikami w szkole , innymi super osiągami wreszcie mnie zauważą ...nic .I tak bym sobie żyła , aż mając 25 lat nasz krystaliczny ojciec , postanowił wypisać się z tej "firmy" zwanej rodziną , bo znalazł sobie damę , miłość swego życia - 4 lata starszą od mnie i na nic nie zdały się prośby , groźby , błagania i tłumaczenia . Miał nas w tym samym miejscu , gdzie całe życie . Odszedł , zostawiając matkę , która całe życie "przejechała " na jego grzbiecie , bo to osoba wybitnie niesamodzielna , niemająca własnego zdania i woli , 12 letniego brata mnie i siostrę dorosłe już co prawda . Cały przydział męskich ról w rodzinie spadł na mnie .Co oczywiste nigdy nie miałam żadnego chłopaka , bo kto by mnie chciał . Straszny żal miałam do ojca, który zaowocował tym , iż zaczęłam spotykać się z żonatym mężczyzną , głownie dlatego , że był to pierwszy "osobnik " rodzaju męskiego , który widział we mnie kobietę .Teraz wiem dokładnie , że widział raczej zabawkę ale wtedy czułam , że to miłość mojego życia .Zrobiłabym wszystko i wiele też robiłam , nie dostając nic , ba! nawet nie śmiałam niczego oczekiwać , czy prosić .Po kilku latach uznałam ,że jeśli nie mogę mieć jego , to chcę choć dziecko mieć z nim.Wychowam je sama , bo przecież nie mogę niczego od niego oczekiwać , a nawet nie mogę go narażać że ktoś się dowie .I tak też się stało .Mając 30 lat urodziłam córkę, która miał mi wystarczyć za miłość całego świata .Gdy młoda troszkę podrosła zaczęło do mnie docierać , że miłość do dziecka to nie wszystko , że chciałabym mieć kogoś koło siebie , oprócz mamusi . Jakież było moje zdziwienie , gdy moja matka zaczęła mieszać , wtrącać się , wskazywać niedociągnięcia , wady potencjalnych mężczyzn , z którymi chciałam się spotykać , czy może nawet żyć . Po kilku latach , wojnach w domu dotarło do mnie , że ona widzi we mnie swojego partnera, boi się , że znów,ktoś ją zostawi , bo mama po odejściu ojca nie miała nikogo , a nawet zapadła na jakąś -jak dotąd nierozpoznaną - chorobę (obecnie jest kaleką -1 grupa niep.- niedowład prawej połowy ciała ).Największe piekło robi w domu , gdy zaczynam się z kimś spotykać , wrzeszczy, że czas na randki już w moim życiu był .Niby wiem, że muszę się odseparować od niej ale ciężko mi , bo mam poczucie winy.Nawet psycholog mi tłumaczy , że muszę odejść . Wiem też , że moje męskie wybory są napiętnowane tym co wyniosłam z domu , że uganiam się za zimnymi emocjonalnie typami ale wydaje mi się , że może dam radę nad tym zapanować jeżeli nie będę kopana ze wszystkich stron.Najgorzej, że matka robi wodę z mózgu mojej córce, podświadomie daje jej do zrozumienia , że to ja robię coś złego .Młoda wrogo jest nastawiana do nowego faceta.Miałam nadzieję , gdy pół roku temu poznałam  kogoś, że może tym razem sie uda .Miał swój dom , więc problem ze spotykaniem u mnie by odpadał , nawet córkę mogłam ze sobą zabrać tylko, że trafiłam kulą w płot , bo szanowny pan poznając mnie był od prawie 2 lat sam , żona wystąpiła o rozwód , stwierdził ,że to tylko formalność , że musi z nią "pograć " żeby przedłużyć wszystko bo chce jej w ten sposób zycie uprzykrzyć , jakież było moje zdziwienie , gdy w listopadzie przed ostatnią rozprawą jego żona stwierdziła , " że ona go kocha i nie wie czy dalej chce rozwodu " .Najgorsza była jego reakcja , wcześniej mówił , że mnie kocha , że nikt nie dał mu tyle ciepła i miłości co ja , a teraz orzekł , że musi to przeczekać , jest na rozdrożu - bo on ma dzieci i chce je wychowywać z nią ,chce mieć rodzinę , nie tylko żeby ona je wychowywała . A ja głupia spotykając się z nim "leczyłam " go z depresji, podsyłałam namiary na psychologów , próbowałam ratować jego firmę , dodawać mu otuchy po utracie pracy bo między innymi to też mu się rozsypało. Zaprosiłam na święta , wałówkę naszykowałam , a wiecie jak się odwdzięczył ?? Pierwszy raz w życiu zajrzałam komuś do telefonu , bo zdziwiło mnie że zawsze miał 2 , a wtedy jeden został w kurtce ....Oj naczytałam się, tylko najgorsze jest to , że wiem, iż gdyby on chciał do mnie wrócić to ja go przyjmę , zawsze znajdę jakieś wytłumaczenie .Czuję się jak w tej reklamie- gdzie rozum mówi jedno , a serce i tak swoje . Wiem , że to choroba , brak szacunku , żebractwo ale to silniejsze ode mnie . Jestem umówiona do psychologa , dostałam leki przeciwdepresyjne , których sie boję .Nie wiem już sama jak się z tego wszystkiego wyplątać bo ze wszystkich stron pod górę . A ja tylko chciałam żeby ktoś mnie kochał .